49 ซาซากิ อายะ พบกับศัตรูตัวฉกาจของเธออีกครั้ง

 

-จากรังฮาร์พี-

 

(มันมีอะไรอยู่ข้างนอก)

 

(ต้นทางทำอะไรอยู่?)

 

ฮาร์พีอาจจะเป็นมอนสเตอร์, แต่พวกมันมีความฉลาดที่สูง, และทำอะไรเป็นกลุ่ม และมีเทคนิคที่ปกป้องตัวพวกเขาเอง

 

ฮาร์พีที่อยู่ตรงทางเข้าของรังได้สังเกตเห็นความผิดปรกติโดยเร็วและได้มองออกไปข้างนอก…ได้ช็อก

 

แสงที่สว่างพอจะนึกว่าเป็นตอนเช้าได้เข้ามา, และทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็น ว่ามันเป็นเวทมนตร์ที่เล็งมาที่รังของพวกเขา, พวกเข้าถูกกลืน

 

รังได้พังทลางอย่างอนาถ

 

เผาโดยเวทมนตร์, พวกพ้องของพวกเขาได้ถูกขยี้โดยเพดานที่หล่น

 

แต่มันมีบางตัวที่สามารถหนีและบินออกมาได้

 

ตราบใดที่พวกเขาสามารถหนีไปบนอากาศ, มันไม่มีใครจะโจมตีพวกเขาได้

 

(((เอ๋?!)))

 

ฝูงที่บินอยู่บนอากาศถูกกลืนโดยน้ำในฉับพลัน

 

ฮาร์พีว่ายน้ำได้ไม่ดี

 

ทั้งหมดเพราะพวกมันไม่ได้ว่ายปรกติ

 

((((เกิดอะไรขึ้น?!))))

 

พวกเขาตกต่อไปโดยไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นได้

 

และฮาร์พีก็กระแทกสู่ทะเลสาบใต้ดิน

 

◇◇

 

-มุมมอง ซาซากิ อายะ-

 

“ท่าน-ซาซากิ!” (นีน่า)

 

“ใช่, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังทำสำเร็จ!” (อายะ)

 

พวกเราซ่อนอยู่ที่ด้านหลังของน้ำตก, แต่เพดานได้สั่นสะเทือนด้วยเสียงเหมือนสายฟ้า, เราจึงกระโดดออกไปข้างนอก

 

ฮาร์พีที่ฉันเกลียดได้ตกลงมาเหมือนฝนพร้อมกันกับสิ่งที่เคยเป็นรังของฮาร์พี

 

จบในน้ำจำนวนมหาศาล

 

“ท่าน-ลูซี่ [เวทมนตร์หลากธาตุ: ฝนดาวตก] และ ท่าน-ทากัตซูกิ [เวทมนตร์ระดับเหนือกว่า: มังกรน้ำ]; ช่างเป็นคอมโบที่น่ากลัว

 

“ทะเลสาบใต้ดินมีงูทะเลกับราชาจรเข้อยู่ พวกมันต้องคิดว่าฮาร์พีเป็นอาหารอย่างแน่นอน” (อายะ)

 

“พวกมันโดนโจมตีแล้ว” (นีน่า)

 

เสียงน้ำกระเซ็นของฮาร์พีที่พยายามจะวิ่งหนีได้ถูกสร้างขึ้น, แต่มันดูเหมือนว่ามอนสเตอร์น้ำจะได้เปรียบมากกว่า

 

“เอานั่นไป!” “โฮ่ย!”

 

ในบางเวลา, นีน่า-ซังและฉันจะกระแทกฮาร์พีที่พยายามจะหนีกลับไปในน้ำ

 

ฮาร์พีถูกลากลงไปใต้น้ำพร้อมเสียงร้อง

 

นี่สำหรับครอบครัวฉัน!

 

ชั้นคงจะให้พวกแกซักตัวหนีหรอก!

 

“ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…มันไม่มีใครแล้ว?” (นีน่า)

 

“ต่อไปคือหาว่าราชินีอยู่ไหน…” (อายะ)

 

ฉันพยายามจะหาเธอ, แต่ฉันหาเธอไม่เจอ

 

เธอหนีไปได้หรอ

 

“เฮ้ยย, ซา-ซัง, นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

 

หลังจากซักพัก, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซัง{ลอยลงมาหาเรา}

 

ในมือของเขามีไอเท็มเหมือนร่มอันเล็ก

 

เห็นได้ชัดว่ามันเรียกว่าร่มแห่งการตก

 

มันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่เมื่อเปิด, แม้ว่าจะตกมาจากที่สูง, จะตกลงมาอย่างช้าๆ

 

ฟูจิวาระ-คุงมีไอเท็มที่มีประโยชน์

 

“เป็นไงบ้าง? ราชินีฮาร์พีถูกจัดการรึยัง?” (มาโกโตะ)

 

“ยัง ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่ตกลงมามั้ย” (อายะ)

 

“มาโกโตะ, แล้วตรวจจับนายล่ะ?” (ลูซี่)

 

“มันมีเยอะมากจนไม่สามารถระบุได้” (มาโกโตะ)

 

มันอยู่ไหน?

 

หัวหน้าของศัตรูอยู่ไหน?

 

ดันเจี้ยนที่เสียงดังได้เสียงลดลง

 

มันดูเหมือนว่าฮาร์พีส่วนใหญ่ถูกกำจัดแล้ว

 

“มันตื่นเต้นน้อยกว่าที่คาดแฮ๊ะ มาฉลองเมื่อเรากลับกัน” (ลูซี่)

 

“เฮ้ย, ลูซี่, พูดแบบนั้นมันชักธงนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ท่าน-ลูซี่, เธอต้องไม่ลดการป้องกันลง” (นีน่า)

 

ลูซี่-ซังอยู่ในโหมดของชัยชนะแล้ว, และทากัตซูกิ-คุงและนีน่า-ซังก็ตำหนิเธอ

 

ฉันก็เมาในชัยชนะนิดหน่อย

 

ฮาร์พีที่ฉันลงมือไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน, เราสามารถจัดการพวกมันได้ในเวลาสั้นๆ

 

ณ เวลานั้น, เราได้ยินเสียงร้องเพลง

 

เสียงร้องที่พลาดได้ง่าย

 

นี่มันอะไร? ค่อนข้างเป็นเพลงที่ไพเราะ…

 

มันไม่เหมาะกับดันเจี้ยนเลย

 

“หืม? เธอไม่ได้ยินอะไรเหรอ?” (อายะ)

 

“นี่มันอะไร…? ชั้นก็ได้ยินอะไรบางอย่าง” (นีน่า)

 

“ชั้นด้วย…” (ลูซี่)

 

พวกเรามองไปรอบๆ

 

“เธอมาแล้ว” (อายะ)

 

และจากนั้น, เธอปรากฏตัว

 

พวกเราหันไปพร้อมกัน

 

ใบหน้าที่สวยงามและปีกสีน้ำตาลอ่อนที่แพรวพราว

 

ราชินีฮาร์พีอยู่ตรงนั้น

 

ราชินีฮาร์พีร้องระหว่างพูด

 

ช่างเป็นมอนสเตอร์ที่มากด้วยทักษะ

“หรือจะเป็นเพลงของไซเรน?!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังตะโกนอย่างหงุดหงิด

 

“เอ๋? ไม่ใช่ราชินีฮาร์พีหรอกเหรอ?” (ลูซี่)

 

“เธอต้องวิวัฒนาการและได้ความสามารถของไซเรนมา! เสียงของเธอสามารถดึงดูดผู้ชายได้ ท่าน-ทากัตซูกิ นายต้องไม่ฟังเพลงของเธอนะ!” (นีน่า)

 

ทากัตซูกิ-คุงได้มองราชินีฮาร์พีด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

 

มันไม่สำคัญ!

 

ฉันจะฆ่าเธอเพราะเธอจัดการพวกเรา!

 

คิดสิ่งนี้, ฉันพยายามจะเข้าใกล้เธอ, แต่

 

“มันโอเคมัยถ้านักเวทย์ชายจะตาย?”

 

ราชินีฮาร์พียิ้ม

 

นักเวทชาย, เอามีดไว้ที่คอตัวเองซะ!

 

ทากัตซูกิ-คุงทำตามคำสั่งนั่นและนำมีดไปทีคอตัวเอง

 

“ซวยแล้ว!” นีน่า-ซังตะโกน

 

“มาโกโตะ”, ลูซี่-ซังที่ถือไม้เท้าด้วยทั้งสองมือและได้ ‘อะว้าว้า’

 

“ฟุฟุ, เสียงของชั้นใช้งานได้ดีโดยเฉพาะมนุษย์ผู้ชาย พวกเธอไม่มีดวงตั้งแต่เวลาที่เธอมีพวกผู้ชายแล้ว”

 

“เสียงเพลงของไซเรนดึงดูดผู้ชายได้ มนุษย์ที่โจมตีครอบครัวเธอต้องโดนควบคุมโดยเธอด้วยแน่” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังพูดด้วยความปวดร้าว

 

งั้นมันเป็นอย่างนั้น…

 

“ชั้นกำลังสงสัยว่าเป็นใคร งั้นมันเป็นลาเมียสาวที่ชั้นชั้นคิดว่าชั้นฆ่าไปแล้วในตอนนั้น…งั้นเธอก็ยังมีชีวิต”

 

เธอมองฉันด้วยความเกลียด

 

ฉันก็ได้มองกลับไปหาเธอด้วยจิตสังหาร

 

“ครอบครัวแกตายทั้งหมดแล้ว สมควรแล้ว” (อายะ)

 

“ฮาร์พีกลับมากี่ครั้งที่เราต้องการก็ได้ตราบใดที่ -ราชินี- ชั้นยังอยู่ แย่หน่อยนะ”

 

เธอพูดเหมือนจะล้อเลียนฉัน

 

ห่าเอ้ย! นั่นจริง

 

พวกเราลาเมียจบแล้วเพราะท่าน-แม่ถูกฆ่า

 

“เธอต้องไม่ขยับ มนุษย์ผู้ชายนั่น มาหาชั้นอย่างช้าๆ ถ้าพวกพ้องผู้หญิงของเธอโจมตีชั้น, เชือดคอตัวเองซะ”

 

ทากัตซูกิ-คุงผยักหน้าเบาๆเหมือนกับว่าเชื่อฟังคำของเธอ

 

“ม-ไม่มีทางน่า…” ลูซี่-ซังส่งเสียงออกมา

 

“…”, นีน่า-ซังหาจังหวะและขยับไม่ได้

 

(เราทำอะไรดี…?) (อายะ)

 

ด้วยทากัตซูกิ-คุงเป็นตัวประกัน, เราไม่สามารถเคลื่อนไหวอย่างเลินเล่อได้

 

ฉันมองไปที่ราชินีฮาร์พีและจากนั้นทากัตซูกิ-คุง, และจากนั้น…

 

ฉันสังเกตเห็น

 

(ทากัตซูกิ-คุง?) (อายะ)

 

เขาสมควรจะโดนดึงดูดโดยเพลงไซเรน, ถึงกระนั้น…เขามองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ

 

ตาของเขาชัดเจน, และมันไม่เหมือนว่าเขาถูกดึงดูดเลยซักนิด

 

(เค้าไม่ได้ถูกควบคุม?) (อายะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงเข้าใกล้ราชินีฮาร์พีอย่างช้าๆระหว่างที่มองมาทางนี้

 

มันเหมือนตาของเขาพยายามจะบอกอะไรฉันซักอย่าง

 

(ได้) (อายะ)

 

ฉันสะสมพลังไปที่มือขวา

 

นี่มันคือที่เรียกว่าสกิล [ผู้เล่นเกมแอคชั่น: ชาร์จโจมตี] ที่ฉันใช้อย่างไม่รู้ตัวมาก่อน

 

แน่นอนว่า, แม้ฉันจะโจมตีตอนนี้, มันจะไม่มีผล

 

“ผู้หญิง, รอนี่ ถ้าเธอโชคดี ถ้าลูกของชั้นอยู่ที่นี่, ชั้นจะเปลี่ยนเธอเป็นอาหาร ชันจะเอามนุษย์ผู้ชายไป”

 

ฉันเชื่อในทากัตซูกิ-คุงและสะสมพลังต่อไป

 

มันโอเคแน่, ฉันมันใจ

 

“มนุษย์ผู้ชายนั้นโง่เงา เห็นได้ชัดว่าพวกเค้าเห็นชั้นเป็นเทพธิดาเมื่อได้ยินเสียงชั้น มันมีบางคนที่ยอมคุกเข่าทันทีที่เจอ”

 

หน้าที่เหมือนว่าชนะแล้วของเธอทำฉันโมโห

 

“นี่, อยากเลียเท้าชั้นหรืออะไรมั้ยล่ะ? มันเป็นเท้าของเทพธิดานะ, รู้มั้ย”

 

บางทีเธออาจจะเริ่มเชื่อตัวเองเกินไป, ราชินีฮาร์พีดันเท้าออกมาให้ทากัตซูกิ-คุง

 

เธอนั้นน่ารำคาญมากๆ, แต่เธอมีความงามมากพอที่จะดึงดูดผู้ชาย

 

“ห-ให้มาโกโตะเลียเท้า…ชั้นอิจฉ—นั่นแย่มาก!” (ลูซี่)

 

“อืม, ท่าน-ลูซี่” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังโต้ตอบ

 

มาตั้งคำถามกับคำพูดของลูซี่-ซังภายหลังเถอะ

 

ทากัตซูกิ-คุงงอตัวอย่างช้าๆและให้หน้าของเขาใกล้เข้าไปสู่เท้าของราชินีฮาร์พี, และ…

 

“มันไม่มีทางที่เท้าห่าที่สกปรกนี่จะเป็นเท้าของเทพธิดา” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?”

 

ข้อเท้าของราชินีฮาร์พีถูกตัดออก

 

“กย้าาาาาา!!”

 

ราชินีฮาร์พีส่งเสียงร้อง, และตาของเธอมีสิ่งที่เหมือนน้ำแข็งแทงเข้าไป

 

เขาใช้เวทมนตร์เวลาเดียวกับที่เขาตัดเท้า?

 

ตอนไหนที่เขาใช้งานมัน?!

 

“ซา-ซัง! ตอนนี้!” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงตะโกน

 

ใช่, นี่มันโอกาศเดียวของฉัน

 

ฉันใช้พุ่งและเข้าไปใกล้ในทันที

 

เพื่อไม่ให้เสียแรงกระตุ้น, ฉันกระแทกหมัดขวาที่ได้รับการสะสมพลังเข้าสู้ตัวของศัตรู

 

“กะฮ่าห์”

 

รูใหญ่ได้เปิดที่ท้องของราชินีฮาร์พี

 

หมัดของฉันทะลุตัวเธอ

 

“ห-เหี้ยเอ๊ย…ไอเวร!”

 

มันไร้สาระ, แต่มันดูเหมือนเธอยังมีชีวิตอยู่

 

กงเล็บของราชินีฮาร์พีพยายามจะตัดฉัน

 

*เฟี้ยว*

 

มีดของทากัตซูกิ-คุงตัดหัวของราชินีฮาร์พี

 

หัวของเธอตกลงบนพื้นอย่างทื่อๆ

 

ไม่ใช่ความคมของมีดนั่นช่างเหลือเชื่อเรอะ?

 

“ข-ขอบคุณ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

“เธอแก้แค้นพวกมันได้, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ความตึงเครียดที่บีบรัดอยู่ในตัวฉันได้คลี่คลายออกไป, และฉันตกไปสู่ทากัตซูกิ-คุงอย่างหมดพลัง

 

(อ้า, ชั้นเปื้อนเลือด) (อายะ)

 

โดยไม่ห่วงว่าใครจะมาแยกจากเขา, ทากัตซูกิ-คุงจับฉัน, และกอดฉัน

 

“ทำได้ดีมาก” (มาโกโตะ)

 

“…ใช่” (อายะ)

 

(ชั้นแก้แค้นแล้ว, ท่าน-แม่, พี่สาวใหญ่, พี่น้องชั้น…) (อายะ)

 

ชั้นวางหัวไปบนไหล่ของทากัตซูกิ-คุงและหลับตา

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน