234 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับสาวกของเทพมาร

 

“ล-ลอร์ดปีศาจ! ลอร์ดปีศาจเคนได้ปรากฏตัว!!”

 

เสียงตะโกนที่เหมือนเสียงกรีดร้องดังก้องในเมืองดันเจี้ยน

 

ลอร์ดปีศาจเคน

 

มันไม่ต้องพูดเลย แต่มันเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ 1,000 ปีก่อน

 

สาวกของเทพมาร อัศวินดำ ฮีโร่บ้าคลั่ง…ลอร์ดปีศาจที่ชื่อเสียงโด่งดังที่มีชื่อเล่นหลายชื่อ

 

ชื่อเล่นที่เป็นที่นิยมที่สุดของลอร์ดปีศาจคือนักฆ่าฮีโร่

 

ในหนังสือภาพของฮีโร่อาเบล ฮีโร่ส่วนใหญ่ {ถูกฆ่าโดยลอร์ดปีศาจเคน}

 

ตอนนี้มีฮีโร่มากมายอยู่ในลาเบรินทอส

 

สถานการณ์นั้นย่ำแย่

 

แต่สถานการณ์แย่ลงมากกว่าเดิมเข้าไปอีก

 

“ลอร์ดปีศาจเคน!!”

 

ฮีโร่อาเบลตะโกนด้วยเสียงที่ต่างไปจากปรกติของเขา เต็มไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรงและวิ่งออกจากลาเบรินทอส

 

นั่นใช่แล้ว การแก้แค้นเพื่อฮีโร่ไฟที่เป็นอาจารย์ของฮีโร่อาเบล

 

ฮีโร่อาเบลลืมตัวเองในความโกรธ

 

นี่มันแย่แล้ว!

 

“อาเบล! เดี๋ยว!” (จูเลียตต้า)

 

“เราจะไปด้วย!” (โวล์ค)

 

จูเลียตต้า-ซังและโวล์ค-ซังตามเขาไป

 

“ป่าป๊า!”

 

“ลูกไปหลบภัยลึกเข้าไปในดันเจี้ยนกับคนอื่น” (เดคเคล)

 

“หนูไม่อยากอ่ะ! มากับเรา ป่าป๊า!”

 

“พ่อเป็นฮีโร่ พ่อวิ่งหนีไม่ได้” (เดคเคล)

 

“สัญญากับหนูนะว่าจะกลับมา! พรุ่งนี้เป็นวันเกิดหนู!”

 

“ได้ เมื่อพ่อกลับมา มาฉลองวันเกิดของลูกกัน” (เดคเคล)

 

“แน่นอน ทำให้มั่นใจว่ามีชีวิตกลับมานะ…”

 

ผมได้ยินการสนทนาของเดคเคลและลูกสาวของเขา

 

อืม…ได้โปรดหยุดธงแห่งความตายคลาสสิคได้มั้ย?

 

ผมจะปกป้องฮีโร่เหล็กอย่างแน่นอน!

 

ผมสาบานมันในใจของผม

 

“อพยพผู้คน ให้ความสำคัญกับผู้หญิงและเด็ก คนที่สู้ได้ มากับชั้น เราจะไล่ลอร์ดปีศาจไป” (จอห์นนี่)

 

“จอห์นนี่-ซามะ! นั่นมันไม่ไตร่ตรองเลยนะ! มันเป็นลอร์ดปีศาจเคน {นั่น} รู้มั้ย?!”

 

“มาวิ่งหนีด้วยกันเถอะ!”

 

“มันจะมากเกินไปถ้ามีแค่ฮีโร่ คนที่บึกบึนมากับชั้น” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่ วอล์คเกอร์-ซังเป็นคนเดียวที่ใจเย็นในความวุ่นวายนี้

 

ดูเหมือนเขาจะสู้ด้วยกันกับเรา

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)

 

โมโมะจับแขนเสื้อผมอย่างประหม่า

 

ผมอยากให้เธออพยพกับคนอื่นถ้าเป็นไปได้ แต่มันก็น่ากลัวที่จะไม่เห็นเธอที่นี่

 

ผมไม่อยากให้เธอโดนลักพาตัวอีก

 

“มากับพี่ แต่ถ้ามีการต่อสู้กัน ทำให้มั่นใจว่าไปซ่อนนะ” (มาโกโตะ)

 

“ค-ค่ะ!” (โมโมะ)

 

โมโมะและผมมุ่งหน้าไปข้างนอกลาเบรินทอสด้วยกัน

 

◇◇

 

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”

 

สิ่งแรกที่เข้ามาในหูผมทันทีที่เราออกมาจากลาเบรินทอส มันเป็นเสียงหัวเราะที่วิ้งหู

 

“โวล์ค!” (จูเลียตต้า)

 

ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของจูเลียตต้า-ซัง

 

เกราะของโวล์ค-ซังถูกทำลาย และเขาทรุดไปโดยมีเลือดไหลออกมา

 

เป็นไปได้มั้ยว่า…

 

“อย่าตกใจ…จูเลียตต้า ชั้นยังมีชีวิตอยู่…” (โวล์ค)

 

ผมโล่งใจ

 

โวล์ค-ซังโอเคแบบเกือบๆ

 

ใช่ แล้วฮีโร่อาเบลล่ะ?!

 

“เก่ะ!” (มาโกโตะ)

 

เขาต้องถูกกำจัดโดยลอร์ดปีศาจเคน ผมเห็นเขาอยู่บนพื้นไกลออกไป

 

ผมไม่เห็นเขาเลือดออก ดังนั้นผมอยากจะเชื่อว่าเขาแค่หมดสติ

 

“โมโมะ! ตรวจสภาพของอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“ค-ค่ะ!” (โมโมะ)

 

ผมให้โมโมะตรวจสภาพของฮีโร่อาเบล และผมยืนยันภาพที่ย่ำแย่นี้

 

ยังมีกึ่งสัตว์ นักรบเอลฟ์ และหลายคนที่อยู่บนพื้นด้วยปกคลุมอยู่ในเลือด

 

แม้ว่ามันแค่ไม่กี่นาทีหลังจากที่ได้รับการแจ้งว่าศัตรูโจมตี

 

คนที่มองลงมาอย่างภาคภูมิใจ เมื่อเราอยู่ในสภาพที่พังทลายคือ…

 

อัศวินที่ปกคลุมไปด้วยเกราะสีดำสนิท

 

เขาใส่เกราะปิดหน้าทั้งหมดของเขา และผมบอกไม่ได้ว่าเขาทำหน้าแบบไหน

 

เขาถือดาบใหญ่ยักษ์

 

ออร่ามหาศาลเอ่อล้นจากทั้งตัวของเขา

 

งั้นนี่คือลอร์ดปีศาจเคน…

 

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอ! ฮีโร่ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์!” (เคน)

 

ช่างเป็นลอร์ดปีศาจที่เสียงดัง

 

เขาเป็นลอร์ดปีศาจที่พูดมากขนาดนี้?

 

“ชั้นจะฆ่าฮีโร่ทั้งหมด! ถ้าแกไม่ใช่ฮีโร่ ตราบใดที่แกเปลี่ยนศาสนาเป็นของโนอาห์-ซามะ ชั้นจะให้แกรอดชีวิต คุกเข่าเดี๋ยวนี้และเคารพโนอาห์-ซามะ ถ้าแกทำอย่างนั้น ชั้นจะยกโทษให้แกโดยแค่ตัดแขนข้างนึง ซาบซึ้งกับโนอาห์-ซามะที่มีเมตตาซะ!” (เคน)

 

คือที่ผมได้ยิน

 

(เฮ้ย เฮ้ย…) (มาโกโตะ)

 

โนอาห์-ซามะเพิ่มผู้ศรัทธาได้คนหนึ่งใน 10 ปี

 

นั่นเป็นระเบียบข้อบังคับของดินแดนสวรรค์

 

ไม่ว่าเขาจะข่มขู่พวกเขามากแค่ไหน ท่าเพิ่มผู้ศรัทธาของท่านไม่ได้ และมันจะแค่กระจายชื่อเสียงแย่ๆของโนอาห์-ซามะมากขึ้นไปอีก

 

แน่นอนว่า ไม่มีใครที่จะตามสิ่งที่ผมพูด

 

〈สปิริต-ซัง สปิริต-ซัง〉 (มาโกโตะ)

 

ผมเรียกสปิริตน้ำและรวมมานา

 

“[หอกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

หอกน้ำแข็งหลายสิบที่สร้างด้วยเวทมนตร์ลงไปเป็นห่าฝนบนลอร์ดปีศาจเคน

 

มันทุกอันโดนเกราะสีดำเขาแล้วหัก

 

ไม่มีรอยขีดข่วนลงบนเกราะเลย

 

(มันเหมือนที่โนอาห์-ซามะพูด…) (มาโกโตะ)

 

ก่อนที่ผมจะถูกส่งมาในอดีต โนอาห์-ซามะได้บอกสิ่งนี้กับผม…

 

◇◇

 

ก่อนที่ผมจะกระโดดเข้าไปในอดีต

 

โบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา

 

ใกล้ๆมีไอรา-ซามะร่ายเวทมนตร์ปาฏิหาริย์เดินทางข้ามเวลา

 

ตอนนี้เรารอให้เธอร่ายเสร็จ

 

ในเวลานั้น โนอาห์-ซามะได้สอนความรู้อดีต

 

“มาโกโตะ นายรู้ว่าใครเป็นลอร์ดปีศาจที่นายควรจะระวังมากที่สุดมั้ย?” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะ ที่ลงทุนเปลี่ยนเป็นชุดคุณครูผู้หญิง ชี้มาที่ผม

 

เธอชอบรูปลักษณ์แบนนั้นจริงๆ

 

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคลื่อนไหวมากจากสวนที่ลอยฟ้าที่ทวีปปีศาจ อีเด็น โอกาสที่จะเจอพวกเค้านั้นเป็นศูนย์ยกเว้นว่านายจะไปหาพวกเค้าด้วยตัวเอง” (โนอาห์)

 

เฮฮฮ๋ อย่างนั้นเหรอ

 

“งั้น ราชาอมตะไบฟรอนที่ปกครองทวีปทิศตะวันตก?” (มาโกโตะ)

 

“ใกล้ แต่คำตอบที่ถูกต้องคือ…” (โนอาห์)

 

“ลอร์ดปีศาจเคน สาวกของโนอาห์ ทากัตซูกิ มาโกโตะ พวกเขาทำงานคนเดียวและทันที โอกาสที่จะเจอเคนนั้นสูงที่สุดถ้านายจะทำอะไรด้วยกันกับเหล่าฮีโร่” (อัลเธน่า)

 

“อ้าา อัลเธน่า! อย่าพูดมันก่อนชั้นสิ!” (โนอาห์)

 

อัลเธน่า-ซามะตัดเข้ามาในการสนทนา และโนอาห์-ซามะบ่น

 

“ลอร์ดปีศาจเคน…” (มาโกโตะ)

 

นักฆ่าฮีโร่ในตำนาน; อดีตสาวก

 

เขาเป็นคนแบบไหน?

 

โนอาห์-ซามะพยักหน้าดั่งจะตอบคำถามผม

 

“ชั้นสร้างเกราะเต็มตัวและดาบใหญ่ที่พวกเค้ามีด้วยวัตถุดินเดียวกันกับที่ชั้นสร้างมีดของนาย มาโกโตะ” (โนอาห์)

 

“เดี๋ยว โนอาห์ ชั้นไม่มีความรู้มากเกี่ยวกับสภาพของดินแดนมนุษย์ เพราะชั้นไม่มีผู้ศรัทธาเยอะเมื่อ 1,000 ปีก่อน แต่เธอมอบอะไรแบบนั้นให้สาวกของเธอเหรอ?!” (อัลเธน่า)

 

ตอนนี้มันเป็นอัลเธน่า-ซามะที่ตะโกนกับคำพูดของโนอาห์-ซามะ

 

ผมมองมีดที่แขวนอยู่บนเอวของผม

 

มีดเวทย์มนตร์ส่องแสงสีฟ้า

 

วัตถุดิบเดียวกันกับนี่ หือห์

 

“โนอาห์! เธอ…ใช้เศษของเคียวราชาเทพเจ้าคนเก่าโครนอสที่ตัดทุกสิ่งเหรอ?! เธอมอบบางอย่างแบบนั้นให้ผู้อยู่อาศัยในดินแดนมนุษย์?! เธอคิดอะไรอยู่?!” (อัลเธน่า)

 

“หุบปากน่า อัลเธน่า! ฮีโร่แห่งแสงที่เธอสร้างนั้นพลังเยอะเกินไปในท้ายที่สุด ดังนั้นมันไม่ใช่ไม่แฟร์!” (โนอาห์)

 

“ฮีโร่แห่งแสงที่ชั้นสร้าง เอาชนะได้ ยกเว้นว่าเขาจะอยู่ใต้แสงของพระอาทิตย์! มันน่าจะมีความสามารถที่ตามระเบียบข้อบังคับของดินแดนสวรรค์ เทพเจ้าโบราณที่ทำอะไรโดยไม่คิดมันช่าง…!” (อัลเธน่า)

 

“หือห์?! ใครกันที่เธอบอกว่าไม่คิด?! พูดแต่ ‘ระเบียบข้อบังคับ ระเบียบข้อบังคับ’ มันน่ารำคาญ! แค่ทำตามใจของเธอ! ตามใจของเธอ!” (โนอาห์)

 

คนในโบสถ์ได้ชะงักเมื่อเห็นโนอาห์-ซามะและอัลเธน่า-ซามะตะโกนใส่กัน

 

“อืม…ท่านสองคน…ขอโทษที่ขัดจังหวะระหว่างที่ท่านอยู่ในการปรึกษาของท่าน แต่…ในท้ายที่สุด ลอร์ดปีศาจเคนเป็นคนแบบไหน?” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมถามนี่ โนอาห์-ซามะ และอัลเธน่า-ซามะหันมาทางนี้

 

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ฟังที่นี่อย่างสงบ เหล็กที่ใช้สร้างเกราะและอาวุธของลอร์ดปีศาจเคนเป็นอาวุธของเทพเจ้าเก่าแก่คนเก่า พูดอีกอย่าง…” (อัลเธน่า)

 

“มันต้านการโจมตีกายภาพและต้านเวทมนตร์ มาโกโตะ☆” (โนอาห์)

 

อัลเธน่า-ซามะพูดดั่งว่ามีเวลาที่ยากที่จะพูดมัน แต่โนอาห์-ซามะสรุปอย่างง่ายๆ

 

“หือห์?” (มาโกโตะ)

 

เธอเพิ่งพูดว่าอะไรนะตอนนี้?

 

ต้านโจมตีการภาพและเวทมนคร์…?

 

ไม่ใช่นั่นหมายถึงผมเอาชนะพวกเขาไม่ได้เลยซักนิดหรือ?

 

“โนอาห์ เธอต้องบอกเค้าให้ตรง มาโกะ-คุง วิธีพูดที่ถูกคือมันต้านทุกการโจมตีที่ต่ำกว่าระดับนักบุญ” (เออร์)

 

เออร์-ซามะเติมจากข้างๆ

 

แต่…

 

“ไม่ใช่นั่นโดยพื้นฐานแล้วทำให้เขาเป็นอมตะเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ใช่อย่างนั้น ถ้ามันเป็นระดับพระเจ้า หรือการโจมตีที่เทียบเท่าระดับพระเจ้า มันจะมีผล” (เออร์)

 

“ยกตัวอย่างเช่น…การโจมตีของฮีโร่แห่งแสง” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะพูดต่อจากเออร์-ซามะ

 

พูดอีกอย่าง มีแค่ฮีโร่แห่งแสงอาเบลที่กำจัดเคนได้

 

“แต่ผมจะทำยังไง ถ้าผมเจอลอร์ดปีศาจเคนก่อนที่ผมจะเจอฮีโร่แห่งแสง?” (มาโกโตะ)

 

“วิ่ง นั่นเป็นทางเลือกเดียว” (อัลเธน่า)

 

เทพธิดาแห่งแสงพูดมันห้วนๆ

 

“นั่นเป็นทางเลือกเดียว หือห์…” (มาโกโตะ)

 

ยังไงซะ ช่วยไม่ได้

 

หมายถคงว่าผมสู้กับไอพลังเว่อร์ดีๆไม่ได้

 

เราจะถูกกวาดล้าง

 

“หืมม แต่ชั้นจะบอกนายว่าจะจัดการกับเด็กคนนั้นยังไง ในกรณีที่ฮีโร่แห่งแสงไม่อยู่” (โนอาห์)

 

“อะไร งั้นมีทาง” (มาโกโตะ)

 

“มันลำบากนะ นายรู้มั้ย? นั่นคือ…” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะบอกวิธีมันกับผม

 

◇◇

 

(อะไรที่ว่า ‘ถ้า’…) (มาโกโตะ)

 

โนอาห์-ซามะต้องรู้มัน ว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้

 

ความคิดเข้ามาในหัวของผมเลย

 

〈…สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์ ได้โปรดมา〉 (มาโกโตะ)

 

ผมได้เรียกเธอหลายครั้ง แต่เธอไม่ปรากฏมาเลยซักนิด

 

ผมขอมากมากไปหรือหลังๆ?

 

ผมต้องมอบความสนใจให้พวกเขามากมายทีหลัง

 

ในเวลานั้นที่ผมทำอย่างนั้น นักรบสู้และล้มไปทีละคน

 

“[มังกรน้ำ]!” (มาโกโตะ)

 

ผมยืมมานาจากสปิริตต้ำและยิงเวทมนตร์น้ำ

 

แต่เวทมนตร์ของผมไม่มีผลอย่างแท้จริง ลอร์ดปีศาจเคนไม่แม้แต่จะหันมาหาผม

 

“กุว้าา!”

 

อ้า!

 

เดคเคล-ซังถูกฟัน

 

นี่มันแย่แล้วนี่มันแย่แล้ว!

 

“กุ! …ชั้นอยากจะ…ฉลองวันเกิดอายุ 7 ขวบของลูกสาวของชั้น…” (เดคเคล)

 

นายหยิบธงแห่งความตายเร็วไปแล้ว!

 

นายยอมแพ้เร็วเกินไป เดคเคล-ซัง!

 

“XXXXXXXXXXXXX! (สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์)!” (มาโกโตะ)

 

ผมตะโกนในภาษาสปิริต และในที่สุดเธอก็ปรากฏตัว

 

อันไดน์ใน {ชุดแม่บ้าน}

 

“XXXXXX! XXX! (ขอโทษที่ให้รอ! ราชาของเรา!)” (อันไดน์)

 

“….XXXXXXXX (…เธอทำอะไรอยู่?)” (มาโกโตะ)

 

“XXXXXX (นายชอบชุดแบบนี้ ใช่มั้ย?)” (อันไดน์)

 

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ชำเลืองมองโมโมะ

 

อาเบลได้สติกลับมาและโมโมะดูแลเขาอยู่

 

เป็นไปได้มั้ยว่า เธอเลียนแบบโมโมะและเสียเวลาของเธอ?

 

“XXXXXX… (เธอ…)” (มาโกโตะ)

 

ไร้กังวลเกินไปแล้ว

 

“XXXXXX? XXXXXXXX? (น-นายโกรธเหรอ ราชาของเรา?)” (อันไดน์)

 

อันไดน์ตาแฉะอย่างไม่สบายใจ

 

มันดูคล้ายกับการ {แกล้งร้องไห้} ของโนอาห์-ซามะจริงๆ

 

สาวคนนี้…

 

เดี๋ยว ใจเย็น…

 

การให้ความร่วมมือของอันไดน์นั้นจำเป็นอย่างแน่นอนที่จะหนีจากวิกฤตนี้

 

สปิริตนั้นประหลาด พวกเขาทำสิ่งต่างๆเมื่อพวกเขารู้สึกเหมือนมัน และต้องเก็บไว้ให้อารมณ์ดี

 

นั่นเป็นพื้นฐานของเวทมนตร์สปิริต

 

นั่นทำไม สิ่งที่ผมควรจะพูดตอนนี้คือ…

 

“XXXXXXX (มันดูดีกับเธอ อันไดน์)” (มาโกโตะ)

 

“XXXXX! XXXXX! (จริงๆเหรอ ราชาของเรา?!)” (อันไดน์)

 

“XXXXXX (นั่นทำไม ได้โปรดให้ผมยืมพลัง)” (มาโกโตะ)

 

“XXXXX! (ค่ะ☆ ชั้นจะทำเต็มที่~!)” (อันไดน์)

 

ทันทีที่อันไดน์พูดอย่างนั้น มานาทั้งหมดรอบๆเริมรวมกันที่นี่

 

ฝนเริ่มตก พื้นเริ่มสั่น อากาศสั่น และสาวฟ้าฟาดลงมาผ่านเมฆสีดำดั่งที่ทำอยู่มีอิทธิพลกับมัน

 

มานาน้ำของทั้งโลก

 

อันไดน์ได้รวมนั่นอยู่

 

ลอร์ดปีศาจเคนหันมาทางนี้

 

เขากำลังจะปลิดชีวิตเดคเคล-ซัง แต่เขาหยุดเท้าของเขา

 

ลอร์ดปีศาจที่ไม่สนใจซักนิดมาทางนี้ สังเกตุผมอย่างชัดเจน

 

เขาเห็นตัวของอันไดน์ข้างผมหรือ?

 

ลอร์ดปีศาจพูดกับผม

 

“นายเป็นฮีโร่เหรอ?” (เคน)

 

เขาถามเงียบๆ

 

“ไม่” (มาโกโตะ)

 

ผมตอบสั้นๆ

 

ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศ แต่ไม่มีประเทศแห่งน้ำที่นี่

 

นั่นทำไมผมไม่ใช่ฮีโร่

 

เคนได้ยินคำตอบผมและพูดคำต่อไป

 

“นายจะ…เคารพโนอาห์-ซามะมั้ย?” (เคน)

 

“…”

 

ผมตอบไม่ได้

 

ไม่มีทางที่ผมจะจะตอบได้

 

แต่ผมยังมีศรัทธากับโนอาห์-ซามะ

 

แต่ผมไม่ใช่ผู้ศรัทธาตอนนี้

 

นั่นทำไมผมพูดอะไรไม่ได้

 

และด้วยเหตุผลบางอย่าง ความจริงนั้น {ทำให้ผมรำคาญ} ถึงระดับที่คาดไม่ถึง

 

“ถ้างั้น ตาย” (เคน)

 

เขาต้องรับการเงียบของผมเป็นการปฏิเสธ ลอร์ดปีศาจเคนยกดาบขึ้นที่นี่ และปิดระยะในทันที

 

เร็ว!

 

“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

“《ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!》” (เคน)

 

เคนตัดบาเรียเวทมนตร์ที่ผมใช้งานเหมือนมันเป็นกระดาษ ระหว่างที่เขาหัวเราะ

 

อะไรของคนนี้…? เขาสติไม่ดีหรือ?

 

ช่วยไม่ได้…พอมาคิดว่าผมต้องใช้มันที่นี่

 

(…แขนสปิริต) (มาโกโตะ)

 

ทันทีที่ผมพยายามเปลี่ยนแขนขวาเป็นสปิริต… แสงจ้าลอยมา

 

“หืม?” (เคน)

 

ลอร์ดปีศาจเคนครวญ

 

แสงเข้าช่องเปิดของเกราะ

 

การโจมทีที่เหมือนเอาด้ายเข้ารูเข็ม

 

“เวทย์สปิริต: [ลูกธนูลม]”

 

ลูกธนูลมใกล้กับพันลูกตกเป็นฝนใส่ลอร์ดปีศาจเคนขณะที่เสียงของความเงียบดัง

 

ส่วนใหญ่ถูกกันโดยเกราะของลอร์ดปีศาจ แต่ผมเห็นได้ว่ามีบางการโจมตีเขาช่องเปิดเล็กๆที่เกราะของเขา

 

มีเลือดอยู่เล็กน้อยในเกราะลอร์ดปีศาจ

 

(ว้าว…) (มาโกโตะ)

 

วิธีเอาชนะลอร์ดปีศาจเคนที่โนอาห์-ซามะบอกผม

 

เพราะการโจมตีไม่มีผลต่อเกราะเอง โจมตีผ่านช่องเปิด

 

การโจมตีเหล่านี้เข้าใจเรื่องนี้

 

คนที่ทำการโจมตีตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าผมและลอร์ดปีศาจเคน

 

ผมดำแดงยาวโบกไปในอากาศ

 

ชายที่ยืนด้วยดาบที่ทำให้ผมตั้งคำถามว่ามันยาวกว่าตัวเขามั้ย

 

ไม่ มันไม่ใช่ดาบ

 

คลื่นอยู่ที่ใบมีด

 

มันคือคาตานะ

 

ชายผมยาวตั้งท่ายืนด้วยคาตานะยาวของเขา

 

ตัวนั้นของเขาเหมือนซามูไรเลย

 

“จอห์นนี่-ซัง ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมขอบคุณจอห์นนี่วอล์คเกอร์ เขาเพียงแต่ชำเลืองมองผม

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็น…สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ตามคำสั่งของบางคน” (จอห์นนี่)

 

ดูเหมือนเขาเห็นเธอได้

 

เข้าใจแล้ว เพราะทั้งหมดเขาเป็นผู้ใช้เวทมนตร์สปิริตด้วย

 

“ชั้นจะให้นายยืมมือ โปรดให้ชั้นทำ” (จอห์นนี่)

 

“โอเค เอาคนนี้ออกไปจากที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

ผมตอบจอห์นนี่-ซังโดยไม่ลังเล

 

เมื่อผมมองกับอันไดน์ที่ข้างผม เธอพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

 

แม้แต่คนที่ประหลาดแบบเธอซีเรียสแล้ว

 

ดูเหมือนผมจะสู้ลอร์ดปีศาจเคนด้วยความช่วยเหลือของจอห์นนี่ วอล์คเกอร์

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 25 บาท

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord