235 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับลอร์ดปีศาจ

 

ข้างนอกลาเบรินทอส มีฮีโร่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด และนักรบที่ล้มลงไป

 

นักสู้ที่ยังยืนอยู่ส่วนใหญ่ได้เสียกำลังใจในการต่อสู้ต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคน

 

คนที่เผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจเคนมีเพียงผมและจอห์นนี่

 

“ชื่อนาย?” (จอห์นนี่)

 

“มาโกโตะ”

 

ผมตอบสั้นๆกับจอห์นนี่-ซัง

 

“จอห์นนี่”

 

“ครับ” (มาโกโตะ)

 

ผมรู้

 

“…[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

 

ทันทีที่จอห์นนี่-ซังพูดคำนี่ในเสียงที่ต่ำลูกธนูลมหลายร้อยปรากฏขึ้น

 

เวทมนตร์ที่ส้รางไม่ใช่จากมานาของจอห์นนี่-ซังเอง แต่เป็นมานาจากรอบข้าง

 

เวทมนตร์สปิริตลม

 

ผมแพ้ที่นี่ไม่ได้

 

“XXXX… XXXXX (อันไดน์…ชั้นหวังพึ่งเธอนะ)” (มาโกโตะ)

 

“XXXXXX (ค่ะ ราชาของเรา)” (อันไดน์)

 

…มงกรน้ำหลายร้อยปรากฏอยู่รอบลอร์ดปีศาจเคน

 

แต่ลอร์ดปีศาจไม่ได้ใส่ใจใดๆเลย

 

ผมจับมือขวาของอันไดน์และทำเป็นจังหวะเดียวกัน

 

“เวทย์น้ำ: [ทะเลลึก]” (มาโกโตะ)

 

กำแพงน้ำขนาดยักษ์ถูกสร้างรอบๆดั่งจะปกคลุมลอร์ดปีศาจเคน และปกป้องทุกคนรอบๆ

 

นี่เป็นทางเดียวที่จะสู้กับเคน

 

โนอาห์-ซามะพูดอย่างนี่

 

การโจมตีและเวทมนตร์ไม่ได้ผลกับเกราะของลอร์ดปีศาจเคน

 

และดาบที่ตัดทุกอย่าง

 

นั่นทำไมมันไร้ประโยชน์ที่จะโจมตีลอร์ดปีศาจตรงๆ

 

วิธีเดียวคือเล็งไปที่รอบข้าง

 

เปลี่ยนภูมิประเทศและสิ่งแวดล้อมให้ได้เปรียบกับเรา

 

โดยการใช้มังกรน้ำและกำแพงน้ำยักษ์ มันดังทะเลได้ปรากฏ

 

…น้ำจำนวนมหาศาลล้อมลอร์ดปีศาจ

 

นี่เป็นการเปลืองมานาอย่างยิ่งใหญ่ แต่ด้วยอันไดน์อยู่ที่นี่ ทั้งหมดนั่นจะถูกแก้

 

ผมเห็นอาเบลและโมโมะที่มีปากเปิดอ้าจากไกลๆ

 

แผลของฮีโร่อาเบล ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่

 

นั่นหนึ่งเรื่องกังวลที่น้อยลง

 

“รวมตัว สปิริตไฟ…” (เคน)

 

เมื่อเคนพึมพำอย่างนี้ ดาบสองมือได้ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง

 

ผู้ใช้สปิริตไฟหือห์…

 

เคนโบกปลายของใบมีด และกระโจนเข้ามาที่นี่ในทันที

 

“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

 

“[มังกรน้ำ]” (มาโกโตะ)

 

ทั้งสองเวทมนตร์ของเราโดนเคน

 

แต่เวทมนตร์ทั้งหมดถูกลดโดยเกราะของเขา

 

แม้อย่างนั้น มันลดความเร็วเขาลงเล็กน้อย

 

“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

ผมวางบาเรียมากกว่าเดิม

 

ลอร์ดปีศาจโบกนั่นไปดั่งรำคาญ

 

หืมม มันไม่ได้ผลเลยซักนิด…

 

แต่ผมรู้เรื่องนั้นนะ

 

“[อุกกาบาตน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

ผมสร้างก้อนน้ำแข็งเหมือนอุกกาบาตของลูซี่ และโยนมันทีละลูกทีละลูก

 

มันไม่ได้สร้างความเสียหายให้เขา แต่มันทำหน้าที่เป็นการทำให้เขาช้าลง

 

“เวทย์ไม้: [เถาวัลย์รัด]” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-ซังใช่งานเวทมนตร์ไม้ และมันรัดรอบตัวของลอร์ดปีศาจ

 

แต่เขาตัดมันออก

 

“เวทย์ดิน: [ลูกธนูหิน]” (จอห์นนี่)

 

ลูกธนูหินหลายร้อยตกลงไปบนลอร์ดปีศาจเป็นห่าฝน

 

คนนี้มีพรสวรรค์มาก

 

“[กรงน้ำ]” (มาโกโตะ)

 

ผมสงสัยว่าผมขังเคนได้มั้ย แต่เขาตัดเวทมนตร์ขังด้วยดายสองมือ

 

ดาบที่ทำจากวัตถุดิบเดียวกันกับมีดของผม

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่ตัดไม่ได้

 

มีปัญหามาก

 

“มาโกโตะ มีวิธีโจมตีที่ใช้งานกับเค้าได้มั้ย?” (จอห์นนี้)

 

จอห์นนี่-ซังถามผมขณะที่เขาลอยไปในอากาศด้วยการห่อลม

 

“ไม่มีการโจมดีใช้ได้ผลกับเค้า มาสร้างระยะแบบนี้ขณะที่เราสู้เถอะ” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมพูดอย่างนี้ จอห์นนี่-ซังขมวดคิ้วอย่างสงสัย

 

“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะไม่มีจบ ชั้นคิดว่านายมีแผนบางอย่าง…” (จอห์นนี่)

 

“นี่คือแผนที่ดีที่สุด การโจมตีของเราไม่ได้ผล และแม้ว่าเราจะเข้าใกล้กับเค้า เค้าฟันเราด้วยดาบนั่น” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว…”

 

จอห์นนี่-ซังดูผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาไม่พูดอะไรกลับมา

 

เข้าใจแล้ว เพราะผมดูมั่นใจ เขาต้องคิดว่าผมมีไพ่ตายอะไรบางอย่าง

 

ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย ขณะที่ผมจำการสนทนาของโนอาห์-ซามะ

 

◇◇

 

“และดังนั้น ในกรณีที่ฮีโร่แห่งแสงยังไม่เป็นสหายของท่าน ผมควรทำยังไงในการจัดการกับลอร์ดปีศาจเคน โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

 

“ฟุฟุ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้ม

 

“{เพีงแค่ซื้อเวลา} โดยไม่เข้าใกล้เด็กคนนั้น พวกเค้าเบื่อง่ายๆ ดังนั้นเมื่อพวกเค้าคิดว่าพวกเค้าเอาชนะนายไม่ได้ ชั้นคิดว่าพวกเค้าจะจากไป” (โนอาห์)

 

“…เรียกนั่นว่าชนะได้มั้ยเนี่ย?” (มาโกโตะ)

 

นั่นเป็นวิธีดันไปข้างหน้ามากกว่าที่ผมคิด

 

“แล้วก็…โจมตีพวกเค้าระหว่างที่หลับ? ชั้นคิดว่าพวกเค้าถอดชุดเกราะเมื่อนอน” (โนอาห์)

 

“…ข้อมูลพอแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ผมจะแค่ภาวนาให้ไม่เจอลอร์ดปีศาจเคน

 

“เฮ้ โนอาห์ เธอมอบอุปกรณ์บางอย่างให้มาโกโตะเหมือนที่เธอทำกลับลอร์ดปีศาจเคนไม่ได้เหรอ?” (อัลเธน่า)

 

อัลเธน่า-ซามีมีความคิดที่ดี

 

ฟังดูดี!

 

“หืม ชั้นได้ใช้เหล็กทั้งหมดที่ชั้นมีกับมีดที่ชั้นมอบให้มาโกโตะ นั่นทำไมมันเป็นไปไม่ได้ แล้วก็ ด้วยความแข็งแกร่งของมาโกโตะ ยังไงเค้าก็ใส่ไม่ได้” (โนอาห์)

 

“อ้าา…นั่นจริง” (มาโกโตะ)

 

ฮีโร่ที่แบกอะไรหนักกว่ามีดไม่ได้

 

นั่นคือผม

 

อัลเธน่า-ซามะจับหัวของท่าน

 

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ระวังตัวอย่าให้เจอลอร์ดปีศาจเคน…” (อัลเธน่า)

 

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

 

พอมาคิดว่าอัลเธน่าจะบอกผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย…แค่คนที่น่ากลัวแค่ไหนที่เขาเป็น?

 

ผมสนใจจากใจในตอนนั้น

 

◇◇

 

และดังนั้น กลับมาที่ปัจจุบัน…? อดีต?

 

เวทมนตร์ระดับนักบุญและระดับกษัตริย์ไม่มีผลเลยซักนิด

 

ดาบใหญ่ที่ตัดได้ทุกสิ่ง

 

(ไอ้ห่าพลังเว่อร์วังอลังการเวร…) (มาโกโตะ)

 

พลังมากเกินไปมาก มันทำให้ผมคิด ‘ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคที่นายจะเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?’

 

อิบลีสอุกอาจมากกว่าคนนั้นหรือ?

 

ผมควรจะทำยังไงถ้ามันเป็นชายที่อุกอาจเหมือนฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซานเดอร์?

 

ผมเอาชนะกับนั่นไม่ได้

 

เคนพุ่งเข้าตีตรงๆหาเราเหมือนหมูป่า

 

ยังไงเขาก็ไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีใดๆ ดังนั้น นั่นต้องเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

 

“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์!” (มาโกโตะ)

 

“เวทย์ลม: [คาไมทาชิ]!” (จอห์นนี่)

 

ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับอันไดน์และใช้บาเรียน้ำแข็งเพื่อเป็นอุปสรรค์ลอร์ดปีศาจ

 

จอห์นนี่-ซังใส่ใบมีดลมลมเป็นห่าฝนใส่เขา

 

ผลของมันคือการโจมตีของเคนถูกตัดออก

 

เขาจึ้ปาก

 

มันดูเหมือนเขารำคาญที่การโจมตีของเขาไม่โดน

 

ไปได้แล้วหรือยัง…?

 

“สปิริตลม…” (เคน)

 

ลอร์ดปีศาจพึมพำเบาๆ

 

ควันทรายเต้นจากลม

 

ลอร์ดปีศาจเคนออกไปจากสายตา

 

ช-ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่ฉลาด!

 

“อันไดน์!” (มาโกโตะ)

 

ผมพร้อมสำหรับการโจมตีโดยการสร้างบาเรียหลายสิบ

 

แต่เป้าหมายของลอร์ดปีศาจไม่ใช่ผม

 

เขาเข้าหาจอห์นนี่-ซังเป็นภาพเบลอ

 

เข้าเร็วมากกว่าก่อนหน้าหรือ?!

 

นี่คือลอร์ดปีศาจเมื่อเอาจริง!

 

“ตาย พวกนอกศาสนา” (เคน)

 

เคนนำดาบติดไฟลงใส่จอห์นนี่-ซังจากข้างหน้ามากๆ

 

เขาจะหลบนั่นไม่ได้!

 

เงาสีแดงและสีดำปะทะกัน

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

ผมจินตนาการว่าจอห์นนี่-ซังจะถูกผ่าครึ่ง แต่ผลคือนักดาบเอลฟ์ปัดการโจมตีของลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ

 

เขาปัดการโจมตีของสมบัติศักดิ์สิทธิ์ด้วยคาตานะเล่มเดียวหรือ?

 

จอห์นนี่-ซังเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ดาบอย่างไม่น่าเชื่อ

 

“นั่นมันเกือบไป” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-ซังอยู่ในท่ายืนด้วยคาตานะขณะที่เขาพูดสิ่งนี้

 

ว้าว…

 

ถ้าเขารับนั่นด้วยใบมีด ไม่ต้องสงสัยว่าคาตานะจะถูกตัด

 

เคนต้องรู้สึกเหมือนกันด้วย

 

เขาเปลี่ยนเป้าหมายการโจมตีมาเป็นผม

 

เขามอบเจตนาฆ่าให้ผม

 

“ห่อหุ้มสปิริตน้ำ” (มาโกโตะ)

 

ผมหุ้มมีดของโนอาห์-ซามะด้วยมานาของเวทมนตร์น้ำ

 

ผมเหวี่ยงแนวนอน

 

คลื่นน้ำกลืนเคน

 

แต่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเดียวที่เกราะของเขา

 

แทนที่เรื่องนั้น การฟันที่ถูกยิงโดยมีดเปิดเมฆ และแสงของพระอาทิตส่องลงมา

 

ลอร์ดเคนพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่มาก

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (เคน)

 

ระยะระหว่างเคนและผมอยู่ไม่กี่ก้าวจากการเข้าไปในระยะของดาบของเขา

 

นี่มันไม่ดีเลย

 

“[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ)

 

ทันทีที่ผมพยายามจะเปลี่ยนแขนผมเป็นสปิริต…

 

“อุว้าาาาา!”

 

มีคนที่พยายามจะกระโดดมใส่ลอร์ดปีศาจเคนจากข้างหลังของเขา

 

ดาบเหวี่ยงมันส่องแสงเหมือน {สายรุ้ง}

 

นั่น…ฮีโร่อาเบล?

 

เคนสังเกตการโจมตีจากข้างหลังของเขา และแสดงความลังเลว่าจะโจมตีผมหรือไม่

 

และจากนั้น เขาตัดสินใจที่จะจัดการฮีโร่ก่อน

 

เขาหันหลังและพยายามจะสวนการโจมตีของฮีโร่อาเบล

 

(น-นี่มันแย่แล้ว!) (มาโกโตะ)

 

ฮีโร่อาเบลจะถูกฆ่า!

 

จอห์นนี่-ซังและผมยิงเวทมนตร์เพื่อช่วยชีวิตฮีโร่อาเบล…

 

“อะ?!”

 

““““““?!””””””

 

เสียงที่ตกใจมาจากเคน แต่ความตกใจจากรอบข้างนั้นใหญ่กว่า

 

ดาบของฮีโร่อาเบลได้ {ฟัน} หมวกเกราะของเคน

 

มันเป็นเกราะที่ทุกการโจมตีไม่เป็นผลนะ รู้มั้ย?!

 

หมวกเกราะสีดำกลิ้งอยู่บนพื้น

 

เลือดไหลจากหัวของลอร์ดปีศาจ แต่ในทันทีต่อมา แสงสว่างขึ้นมาและแผลหายไป

 

เกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ สร้างให้เห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะรักษาแผลของผู้ใช้ได้ทันที

 

นั่นมันไม่แฟร์เลย โนอาห์-ซามะ?

 

หน้าที่ไม่ถูกปกปิดแล้วของลอร์ดปีศาจมันคล้ำและตาสีม่วง

 

เขาเป็นชายที่มีความสวยที่น่ากลัว

 

อย่างไรก็ตาม หน้าที่หล่อนั่นห่อหุ้มไปด้วยความเกลียดชังตอนนี้

 

“ไอ้เวร… กล้าดียังไงทำแบบนั้นกับสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่โนอาห์-ซามะมอบให้ชั้น…” (เคน)

 

“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

 

“[หอกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

มากกว่าพันเวทมนตร์ที่จอห์นนี่-ซังและผมยินเน้นไปที่ {หัว} ของเคน

 

โอเค คนนั้นได้เปิดจุดอ่อนแล้ว!

 

“จึ!” (เคน)

 

เขาต้องสังเกตความเสียเปรียบที่เขาอยู่ตอนนี้ เคนหยิบหมวกเกราะสีดำและกระโดดไปในท้องฟ้า

 

อ้า! เขาหยิบมัน!

 

“แค่รอ! ครั้งหน้า ชั้นจะบูชาวิญญานเหล่านั้นให้โนอาห์-ซามะ!” (เคน)

 

เคนจากไปขณะที่เขาพูดแบบนั้น

 

(เรารอดชีวิตจากนั่น…) (มาโกโตะ)

 

นั่นมันเกือบไป

 

ผมรู้สึกเหมือนผมจะตายหลายครั้งนั่น

 

ผมทรุดลงไปตรงนั้นและเดี๋ยวนั้น

 

“XXXXXXX (อืม ราชาของเรา…?)” (อันไดน์)

 

“X,XXXX, XXXXXXX. XXXX. XXXXX (อ้า ขอโทษ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เธอช่วยชั้นที่นั่นน่ะ ขอบคุณ)” (มาโกโตะ)

 

“XXX! (ค่ะ!)” (อันไดน์)

 

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างนี้ด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอและหายไป

 

อารมณ์ของเธอได้มีราคาขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งแรกที่ผมเจอเธอ

 

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่รู้ว่าสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของอนาคตจะเหมือนกันกับคนนี้มั้ย

 

แล้วก็ ผมยังไม่รู้ภาพเต็มๆที่เธอเรียกผมว่า ‘ราชาของเรา’

 

ต้องทำความสะอาดกำแพงน้ำจำนวนมากและมังกรน้ำที่ผมสร้าง…

 

ระหว่างผมทำความสะอาดที่เหลือด้วยเวทมนตร์น้ำ…บางคนเข้าหาผม

 

จอห์นนี่-ซัง มั้ง?… คือที่ผมคิด แต่มันไม่ใช่

 

“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

 

“อาเบล-ซัง นายช่วยชั้นนะนั่น” (มาโกโตะ)

 

คนที่มาด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคนคือฮีโร่อาเบลที่ฟันลอดปีศาจเคนเมื่อกี้นี้

 

นั่นมันน่าประทับใจ

 

“…มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะร่ายเวทย์รักษากับนาย” (อาเบล)

 

“แต่ชั้นไม่มีแผลที่ไหนเลยนะ?” (มาโกโตะ)

 

“นายต้องไม่นะ! ถ้าเกิดว่ามีอะไรบางอย่างจริงๆล่ะ?!” (อาเบล)

 

เขาเมินที่ผมพูดและร่ายเวทมนตร์รักษาบนผม

 

มันอยู่ระดับของรอยข่วน แต่ไม่มีที่ไหนที่บาดเจ็บ…

 

ที่สำคัญกว่านั้น มีบางอย่างที่ผมต้องถามฮีโร่อาเบล

 

“อาเบล-ซัง เทคนิคที่ใช้เพื่อฟันลอร์ดปีศาจเคนนั้นน่าประทับใจ เวทมนตร์ดาบนนั้น {ชื่อ} ว่าอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

นั่นไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเทคนิคของฮีโร่แห่งแสง

 

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ชั้นตั้งใจในช่วงเวลานั้นจนชั้นก็ไม่… แต่การเปิดเล็กๆที่มาโกโตะ-ซังตัดในท้องฟ้า มีแสงของพระอาทิตย์ส่องลงมา และชั้นรู้สึกเหมือนตัวชั้นเอ่อล้นไปด้วยพลัง…” (อาเบล)

 

“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

 

เข้าใจแล้ว!

 

เมฆสีดำสนิทที่ปกคลุมดินแดนมนุษย์ตลอดเวลา

 

แสงของพระอาทิตย์ถูกกัน

 

(งั้นมันง่ายขนาดนั้น…?) (มาโกโตะ)

 

ทันทีที่ผมแสดงสีหน้าโล่งใจ สีหน้าของฮีโร่อาเบลบี้

 

“นั่นโล่งใจ… ชั้นคิดว่าผู้มีพระคุณของชั้นจะตายต่อหน้าชั้นต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคนอีกครั้ง… ว่าชั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากดู… ชั้นดีใจจริงๆที่นายโอเค มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลจับไหล่ของผมและเสียงสั่น

 

ผมไม่เห็นหน้าเขา แต่เขาอาจจะร้องไห้

 

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

“โมโมะ” (มาโกโตะ)

 

โมโมะวิ่งมาทางนี้

 

“พี่โอเคมั้ย?! พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!” (โมโมะ)

 

“ไม่ อาเบล-ซังเพียงแต่ร่ายเวทมนตร์รักษากับพี่เผื่อไว้แล้ว พี่ไม่บาดเจ็บที่ไหน” (มาโกโตะ)

 

“นั่นโล่งใจ…หนูดีใจมาก…” (โมโมะ)

 

โมโมะห่อแขนของเธอรอบเอวผมและกอดผมแน่น

 

ผมทำให้เธอกังวล ผมควรจะสำนึกเรื่องนั้น

 

จอห์นนี่-ซังถูกล้อมด้วยนักรบเอลฟ์และกึ่งสัตว์

 

มันดูเหมือนมันมีคนบาดเจ็บมากมายในหมู่สหายของเขา แต่พวกเขาทั้งหมดโอเคมั้ย?

 

อ้า จอห์นนี่-ซังมองมาทางนี้

 

ผมได้ยินเขาพูด ‘นายช่วยเราที่นี่ ชั้นขอมอบคำขอบคุณให้กับนาย’ ด้วยเงี่ยหู

 

ไม่ ไม่มีทางที่ผมจะได้ยินมันปรกติ คือที่ผมคิด แต่มันอาจจะปรกติสำหรับเอลฟ์

 

ไม่ว่ายังไง คนนั้นสงบและเท่

 

ลูซี่ ทวดของเธอแข็งแกร่งมากมายและเท่

 

แน่นอนว่าเขาจะเป็นที่นิยม

 

แล้วคนอื่นล่ะ?

 

โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังถูกดูแลอยู่

 

ลูกสาวของเดคเคล-ซังกอดเขาและร้องไห้

 

งั้นเขาก็เลี่ยงธงแห่งความตายได้

 

คนได้รับบาดเจ็บถูกรักษาด้วยคนที่ใช้เวทมนตร์รักษาได้

 

ผมมอบการถอนหายใจที่หนัก

 

…ดูเหมือนเราสามารถจะก้าวข้ามเหตุการณ์ที่แย่ที่สุด ซึ่งก็คือการโจมตีของลอร์ดปีศาจเคน

 

 

 

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord