111 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำเสียงกับนักผจญภัยในมักกาเรน

 

“มาโกโตะ-คุง”

 

ทันทีที่ผมเข้าสมาคนนักผจญภัย, คนสวยผมบลอนด์กระโดดใส่ผม

 

อุ้ฟ

 

นมของเธอ…โดนหน้าของผม

 

“ชั้นกลับมาแล้ว, แมรี่-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“ยินดีต้อนรับกลับมา!” (แมรี่)

 

เธอกอดผมแน่นขึ้น

 

มันรู้สึกดีแต่ผมรู้สึกถึงการจ้องได้จิ้มผมที่หลัง

 

(((ชิ)))

 

ผมได้ยินเสียงคนคลิกลิ้นของพวกเขา

 

สายตาของนักผจญภัยที่ผมไม่เห็นมานานมากได้เจ็บ

 

“เฮ้, คนนั้นคือใครที่กอดอัศวินของชั้นอยู่?” (ฟูเรีย)

 

“พนักงานต้อนรับของสมาคมนักผจญภัยชื่อว่าแมรี่-ซัง, ฟู-จัง” (อายะ)

 

“ใครคือฟู-จังนั่น…?”

 

“ลูซี่, เธอกลับมาแล้ว!”

 

“เอมิลี่, มันซักพักแล้วนะ!” (ลูซี่)

 

ผมได้ยินเสียงของสาวจากด้านหลังของผม

 

“เฮ้ยา, มาโกโตะ! พอมาคิดว่านายเป็นฮีโร่ในเวลาสั้นๆที่นายไม่อยู่ที่นี่!”

 

“โอ้ย!” (มาโกโตะ)

 

บางคนตีผมอย่างแรงบนหลังของผม

 

เมื่อผมดูทิศของการตี ผมเห็นนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ของมักกาเรนยืนอยู่ตรงนั้น

 

“ลูคัส-ซัง, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

 

“นั่นคนต่างโลกสำหรับนายล่ะ” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซังหัวเราะด้วยสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาทำสีหน้าแบบนั้น

 

“มาโกโตะ, พอมาคิดว่านายได้เป็นฮีโร่! ยินดีด้วย ไอเวร!”

 

ผมหันหน้าไปทิศที่ไหล่ผมถูกตีและ…

 

“ยีน, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

 

นักผจญภัยที่ผมพบในช่วงเริ่มต้นได้ยืนอยู่ที่นั่น

 

มีป้ายเงินอยู่บนอกของเขา

 

“นายเป็นระดับเงินแล้ว” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นคิดว่าในที่สุดชั้นก็ไล่นายทัน” (ยีน)

 

ยีนตอบด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

 

“ระดับนักผจญภัยของชั้นยังเป็นเงินนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

 

“นั่นผิดแล้ว, มาโกโตะ-คุง ฮีโร่เป็นตัวแทนของประเทศนั้นๆ รวมถึงนักผจญภัยและอัศวินที่ทำหน้าที่ให้ประเทศนั้นๆด้วย” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังแก้ผมด้วยหน้าตาที่ซีเรียส

 

…เมื่อคุณพูดถึงมันแบบนั้น, มันค่อนข้างกดดัน

 

“เฮ้, มาโกโตะ, เล่าเรื่องมากมายให้ชั้นฟังซิ” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังนำเราไปที่โต๊ะใหญ่

 

“แมรี่-ซัง, เธอไม่มีงานของสมาคมเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“มันโอเค, มันโอเค การต้อนรับฮีโร่-ซามะเป็นงานของพนักงานสมาคมด้วย” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังขยิบตาให้ผมแล้วยิ้ม

 

ไม่ใช่เธอใช่ชื่อของผมที่เป็นฮีโร่เพื่อดื่มตอนกลางวันเหรอ?

 

(ยังไงซะ, โอเค) (มาโกโตะ)

 

ในที่สุดผมก็กลับมาที่สมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน

 

ผมมีหลายอย่างที่ต้องคุย

 

◇◇

 

““““เชียส!””””

 

สิ่งต่างๆเกิดขึ้นที่นี่และที่นั่น, และผู้คนของสมาคมนักผจญภัยได้รวมกันและมันเป็นปาร์ตี้ใหญ่

 

มีอาหารมากมายเรียงกันอยู่บนโต๊ะ

 

ทุกอย่างคืออาหารจากมักกาเรนที่ผมไม่ได้กินมานาน

 

“มาโกโตะนั่นเป็นฮีโร่แล้วตอนนี้, หึห์…” “ฮ่าาห์, ชันควรจะหาการสนับสนุนจากเขามากกว่านี้” “นายเรียกมาโกโตะว่าพึ่งพาไม่ได้หนิ” “เพราะนายรู้มั้ย, เค้าเป็นนักเวทย์ฝึกหัด, รู้มั้ย?” “ใช่”

 

(ชั้นได้ยินทุกอย่างนะพวกนาย) (มาโกโตะ)

 

ใช้ [เงี่ยหู] เหมือนกับมันเป็นเรื่องธรรมชาติเป็นนิสัยที่ไม่ดีของผม

 

แต่ผมสนใจในสิ่งที่คนอื่นพูดน่ะ!

 

“เฮ้ เฮ้, ลูซี่ และ อายะ-จัง, เธอสองคนเป็นแฟนของมาโกโตะ-คุงมั้ย? เธอไปไกลแค่ไหนแล้ว?”

 

“หื๊อห์?” “เอ๋?”

 

(เฮ้ย!) (มาโกโตะ)

 

ผมได้ยินหัวข้อที่อันตราย

 

“ย-ยังเลย! เราไม่ใช่แบบนั้น!” (ลูซี่)

 

“เอมิลี่-ซัง! มันแปลกที่จะมีแฟนสองคนนะ, รู้มั้ย!” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังได้ลนกับคำถามของเอมิลี่

 

“เออ๋, แต่ฮีโร่-ซามะปรกติมีปาร์ตี้ฮาเร็ม, ใช่มั้ย?” (เอมิลี่)

 

“เออ่อ, หืม, นั่นจริงแฮะ…” (ลูซี่)

 

“ซากุไร-คุงมีภรรยา 20 คน…” (อายะ)

 

อย่าไปทางนั้นเถอะ

 

“เฮ้, มาโกโตะ, นายต้องได้กินอาหารอร่อยมากมายที่เมืองหลวง, ใช่มั้ย? นายโอเคกับกระต่ายมีเขาเสียบไม้เหรอ?”

 

“บอส, ชั้นอยากจะกินนี่” (มาโกโตะ)

 

มีเนื่อต้นขาสุกอย่างดีตรงหน้าผม

 

ยะฮู้! มันเป็นซักพักแล้วที่ผมได้กินเนื้อเสียบไม้นี้!

 

ผมเคี้ยวเนื้อที่ร้อนและฉ่ำ

 

ออา, รสชาติอาหารขยะที่ลึก

 

ใช่ ใช่, ของแบบนี้ดี

 

เฮ้, นี่อะไร?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังชี้เนื้อเสียบไม้ด้วยความสนใจ

 

“กระต่ายมีเขาเสียบไม้ ลองมันสิ” (มาโกโตะ)

 

“ก-กระต่าย… นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นกินนั่น…” (ฟูเรีย)

 

เธอจับอันนึงอย่างลังเล, และกัดมัน

 

“อ้า, อร่อย” (ฟูเรีย)

 

“ใช่มะ?” (มาโกโตะ)

 

มันดูเหมือนฟูเรีย-ซังชอบมันด้วย

 

“เฮ้ เฮ้, มาโกโตะ ใครคือคนสวยที่เหลือเชื่อนั่น?” (แมรี่)

 

“อ้า, แมรี่-ซัง, เธอคือ…” (มาโกโตะ)

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก, ชั้นมาจากประเทศแห่งการค้าคาเมลอน, ชื่อของชั้นคือฟูริ เพราะมีสถานการณ์, ชั้นให้มาโกโตะคุ้มกันชั้น ชั้นมาจากตระกูลขุนนางแห่งหนึ่ง, แต่โปรดให้อภัยชั้นที่ชั้นไม่สามารถพูดชื่อของมันได้” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังยิ้มอย่างสง่างาม

 

“อ-โอเค ชั้นเป็นพนักงานของสมาคมนักผจญภัยที่นี่, แมรี่ โกลด์…” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังตอบอย่างประหม่ากับการแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาที่สมบูรณ์แบบของฟูเรีย-ซัง

 

เธอมาจากประเทศแห่งการค้าคาเมลอน นั่นไกลจากโรเซสจริงๆ เธอเป็นขุนนาง, เพราะมีสถานการณ์, เธอพูดชื่อครอบครัวของเธอไม่ได้…คือเรื่องที่เราเลือก

 

ถ้าเราพูดนั่น, พวกเขาอาจจะเติมช่องว่างเหมือน: ปัญหาทายาท, หรือบางทีเธออาจเป็นลูกของภรรยาลับ, หรือบางอย่างแบบนั้น

 

มันเป็นเรื่องโกหกโดยสมบูรณ์นะ

 

“โฮ่ห์, ขุนนางของคาเมลอน~…” (แมรี่)

 

แมรี่ที่เมาที่ง่ายมากนั้นดี

 

ดูเหมือนเธอไม่สงสัยอะไรซักอย่างซักนิด

 

“โออ้, มาโกโตะ, นายดื่มเหรอ?” (ลูคัส)

 

“ลูคัส-ซัง, มันผ่อนคลายจริงๆที่ได้กลับมาในมักกาเรน” (มาโกโตะ)

 

“ฮีโร่ปรกติแล้วใช้ชีวิตในเมืองหลวงนะ, รู้มั้ย” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซังดื่มของเขาเสร็จภายในทีเดียวแล้วสั่งเพิ่ม

 

ไม่ใช่ว่านายกินเยอะไปเหรอ? มากกว่าปรกติ

 

“ฮ่าฮ่า, ลูคัส, อย่าอิจฉาแค่เพราะมาโกโตะได้เป็นฮีโร่สิ”

 

“เงียบน่า! ชั้นเป็นผู้ชายที่เป็นฮีโร่ไม่ได้ไม่ว่ายังไง!” (ลูคัส)

 

““เอ๋?””

 

การคุยของบอสและลูคัส-ซังทำให้ยีนและผมมองกันด้วยความตกใจ

 

“ลูคัสมีเป้าจะเป็นฮีโร่นานมาแล้ว แต่ในท้ายที่สุด, ระดับที่สูงที่สุดในฐานะนักผจญภัยคือมิธริลนะ

 

“…มันในอดีต ตอนนี้ชั้นเป็นนักผจญภัยเกษียณที่ตกอยู่ระดับทอง” (ลูคัส)

 

ผมไม่รู้ว่าเขามีอดีตแบบนี้

 

“ยังไงซะ, มันไม่ใช่แค่ลูคัส ชั้นและนักผจญภัยสมัยชั้นทุกคนมีเป้าไปที่ฮีโร่

 

บอสพูดเหมือนกับลำลึกความหลัง

 

ผมรู้สึกแย่ที่เป็นฮีโร่ได้ง่ายดาย

 

“ยังไงซะ, รับความภาคภูมใจจากมัน นายเป็นฮีโร่ด้วยความสำเร็จของนาย ในการช่วยเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ มันไม่ใช่บางอย่างที่ใครก็ทำได้” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซังตบไหล่ผม

 

“มันเพียงแต่…ไปได้ดีโดยบังเอิญ ว่าแต่ มันกาเรนเป็นยังไงหลังๆมานี่?” (มาโกโตะ)

 

ผมพยายามเปลี่ยนหัวข้อ

 

“มอนสเตอร์ในป่าปีศาจได้เพิ่มจำนวนขึ้นมาหลังๆ ถึงจุดที่ว่าไม่มีไม่วันไหน ที่ไม่มีการเรียกร้องให้ปราบมอนสเตอร์หลง” (ยีน)

 

ยีนพูดด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

 

“ป่าปีศาจ, หือห์…” (มาโกโตะ)

 

ป่าใหญ่ที่ประกอบด้วยส่วนใหญ่ขของสปริงล็อก

 

ลึกข้างในมัน, มีดันเจี้ยนอยู่

 

มันเป็นระดับที่แนะนำเดียวกับลาเบรินทอส, ระดับเหล็ก

 

“มันดูเหมือนนักผจญภัยระดับเงินที่ไปที่ป่าปีศาจเร็วๆนี้ ไม่กลับมา” (ลูคัส)

 

“มันแย่ขนาดนั้น…?” (มาโกโตะ)

 

ผมได้ตกใจกับที่ลูคัส-ซังพูด

 

นักผจญภัยระดับเงินหายตัวไป

 

“ดันเจี้ยนป่าปีศาจอยู่ภายใต้อำนาจของสปริงล็อก นักผจญภัยจากโรเซสรบกวนมากเกินไปกับมันจะแปลก แต่มันเป็นเรื่องที่มีปัญหาสำหรับมักกาเรนที่อยู่ที่พรมแดนของประเทศนะ”

 

บอสอธิบาย

 

บ้านเก่าของผมได้ตกไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ในเวลาสั้นๆที่ผมไม่อยู่

 

“นี่คืออิทธิพลของการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ…?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่…ตรกลางของป่าปีศาจมีหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ มันอาจจะเกี่ยวข้องกัน”

 

หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ

 

มันเห็นว่ามีอยู่{ซักแห่งหนึ่ง}ในป่าปีศาจ

 

หนี่งใน 9 ของ นายพลปีศาจเก่าแก่ที่ปกครองทวีปทางตะวันตก และได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล 1,000 ปีก่อน, ราชาอมตะ, ไบฟรอน

 

มันพูดว่าศพของเขาได้ถูกผนึกไว้ที่นั่น

 

“กายของราชาอมตะนั้นอยู่เป็นนิรันดร์, และได้ถูกผนึกโดยนักเวทย์มนตำนาน, จอห์นนี่และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นพยายามจะหามันในอดีต, แต่ชั้นไม่เจอหลุมฝังศพนี้ของลอร์ดปีศาจ” (ลูคัส)

 

“นายเข้าไปลึกในป่าปีศาจเหรอ, ลูคัส-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“นานมาแล้ว ก่อนมอนสเตอร์จะกระฉับกระเฉง เหนือจากการที่มืดสนิทแม้ตอนกลางวันเพราะต้นไม้เวทมนตร์ได้บังแสง, มันทำอย่างเดียวกับกับป่าแห่งความหลง, มันทำให้ความรู้สึกของทิศทางนายเพี้ยน มากกว่านั้น ระดับความอันตรายของมอนสเตอร์ {ไม่ตายตัว} ผีที่อ่อนแออาจจะลอยอยู่ด้วยกัน กับกำหนดภัยพิบัติ ซอมบี้มังกร” (ลูคัส)

 

อุว้า, นั่นเป็นที่ที่ย่ำแย่

 

“พูดจากใจแล้ว,ชั้นได้มีเวลาทียากกว่าในการจัดการกับป่าปีศาจ มากกว่าชั้นล่างของลาเบรินทอส” (ลูคัส)

 

“…เฮ้, มาโกโตะ, นายลงไปลึกแค่ไหนในลาเบรินทอส?” (ยีน)

 

“ชั้นเกือบตายที่ชั้นกลาง” (มาโกโตะ)

 

ยีนและผมถอนหายใจด้วยกัน

 

ป่าปีศาจฟังไม่เหมือนบางอย่างที่เราจัดการได้

 

“ทำไมนายไปที่แบบนั้น?” (มาโกโตะ)

 

“นายไม่รู้เหรอ? มันพูดว่ามันมี สมบัติที่เป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ใช้โดยผู้กอบกู้อาเบล ที่มันอยู่ที่ไหนซักที่ในหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ ยังไงซะ, แต่ถ้ามันเหมือนที่ตำนานเล่า, มันใช้ไม่ได้เพราะคำสาปของราชาอมตะนะ ชั้นได้คิดเกี่ยวกับการขายมันและรวยเละเทะ” (ลูคัส)

 

“หือห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

อาวุธในตำนานต้องสาป, หือห์

 

ถ้ามันเป็นแค่คำสาป, ฟูเรีย-ซังของเราอาจจะลบมันออกได้

 

ผมชำเลืองมองผู้เชี่ยวชาญคำสาป

 

“ไม่มีนี่อีกแล้วเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“สาว, เธอมีความอยากอาหารที่ดีนะ”

 

ที่นั้น, ผมเห็นฟูเรีย-ซังกินเนื้อเสียบไม้ของบอสทีละอันทีละอัน

 

เธอต้องสังเกตการจ้องของผมและพูดว่า ‘ชั้นได้ชอบนี่แล้ว’ และเลียนิ้วของเธอที่มีซอสอยู่บนมัน

 

มันสากเล็กน้อย, แต่ท่าทางของลิ้นสีแดงที่เลียนิ้วที่ดุจตุ๊กตากระเบื้องดูค่อนข้างลามก

 

ลามกโคตะระ

 

(((…)))

 

ผมสังเกตนักผจญภัยชายได้มองมาอย่างตั้งใจที่นั่น

 

ฟูเรีย-ซังต้องสังเกตสายตามากมาย, เธอยิ้มและโบกมือของเธอ

 

“ฮ้าว!” “ช่างเป็นคนที่สง่างาม” “คนนั้นคือใครน่ะ?” “เห็นว่าเธอเรียกว่าฟูริ-ซัง” “คุยกับเธอดิ” “เห็นว่าเธอเป็นสหายของมาโกโตะ” “ไอ้เวร, ไม่พอแค่ลูซี่กับอายะ-จัง, มันแม้แต่มีคนสวยแบบนั้นตอนนี้…”

 

นักผจญภัยชายได้พ่ายแพ้กับการดึงดูดของฟูเรีย-ซัง

 

และนักผจญภัยหญิงมีตาเหมือนว่าพวกเขาไม่ชอบสิ่งนี้

 

(เธอเสน่ห์ใส่ผู้คนด้วยหน้าตาเธออย่างเดียว…) (มาโกโตะ)

 

ผมควรจะเตือนเธอภายหลัง

 

“มาโกโตะ, มาดื่มด้วยกันเถอะ!” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะเติมแก้วนาย!” (อายะ)

 

ลูซีและซา-ซังมา

 

ดูเหมือนพวกเขาวิ่งหนีจากการเทลงมาของคำถามจากเอมิลี่

 

“อืม, มันอึดอัดที่นี่…” (มาโกโตะ)

 

ลูซี่และซา-ซังได้แซนวิชผม

 

ผิวที่ร้อนของลูซี่และผิวที่เย็นและสดชื่นของซา-ซังได้พิงตรงๆมาที่ผม

 

…ผมใจเย็นไม่ได้

 

“โอ้ ชั้น, ดอกไม้ในสองมือเลย?” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังกอดผมจากข้างหลัง

 

ผมยอมแพ้

 

มาดื่มเถอะ

 

วันนั้น, ผมดื่มจนดึกดื่น

 

◇◇

 

กลางคืนผ่านไป

 

(มันเป็นซักพักแล้วที่ชั้นได้รู้สึกแบบนี้) (มาโกโตะ)

 

ผมตื่อนที่พื้นที่พักผ่อนของสมาคมนักผจญภัยที่สกปรก

 

นักผจญภัยชายได้นอนในการเบียดเสียดที่นี่และที่นั่นพร้อมกับการกรนของเขา

 

ผมพับผ้าบางๆ ที่สำหรับใช้ทั่วไปที่มุมของห้อง

 

พูดถึงแล้ว, ซา-ซัง และ ฟูเรีย-ซังได้พักในโรงแรมเดียวกันกับลูซี่

 

ฟูเรีย-ซังไม่ใช่นักผจญภัย, ดังนั้นเธอไม่สามารถพักในพื้นที่พักผ่อนของสมาคม

 

ซา-ซังดูเหมือนจะโอเคกับอะไรก็ได้, แต่ผมให้เธออยู่ที่โรงแรมกับฟูเรีย-ซัง

 

มันจะดีถ้าสามคนสนิทกัน

 

ผมขยี้ตาที่ง่วงของผม, ล้างหน้ากับบ่อน้ำข้างหลังของสมาคม, และใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อล้างตัวและเสื้อผ้า

 

ผมจับมีดในสองมือและอธิษฐานสู้โนอาห์-ซามะ

 

แสงยามเช้าได้สะท้อนบ่อน้ำอย่างพราวตา

 

(ชั้นดื่มมากไปเมื่อวาน…) (มาโกโตะ)

 

ระหว่างที่ผมดื่มน้ำเพื่อให้ตื่นจากการเมาค้าง…

 

“ช่วยชั้นด้วยได้โปรด! นักผจญภัยชื่อดังของมักกาเรนในการปราบกอบลินอยู่ที่ไหน?!”

 

มันเป็นเช้าตรู่, ดังนั้นสมาคมนักผจญภัยได้เงียบ, แต่ที่ทางเข้าของสมาคม, เสียงดังได้สะท้อนมา

 

…นักผจญภัยชื่อดังในการปราบกอบลิน?

 

ผมสังเกตสายตาของทุกคนในสมาคมนักผจญภัยได้รวมมาที่ผม

 

ก็อบลินคลีนเนอร์

 

ผมมีชื่อแบบนั้น…

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord