321 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับราชินีของประเทศแห่งแสง

ท้องฟ้าสีครามและทะเล ที่แพร่ไปไกลสุดลูกหูลูกตา

แต่ท้องฟ้าและทะเล เปื้อนไปด้วยสีเทา และไม่ได้ฟ้าอย่างสดใส

แม้อย่างนั้น มันยังคงฟ้าอยู่ เมื่อเทียบมันกับเมืองหลวงของไฮแลนด์

ราชินีโนเอลและผม ตอนนี้โต้คลื่นกันด้วยเวทมนตร์น้ำ

“”………””

ราชินีโนเอลไม่พูดอะไร และผมดูท้องฟ้าและทะเลอย่างเหม่อลอย ระหว่างควบคุมเวทมนตร์

ผมนึกไปถึง ช่วงเวลาสุดท้ายของเคน

ความทรงจำของสหายผม ที่หายไปต่อหน้าต่อตาของผม ยังคงอยู่อย่างชัดเจนในใจของผม

พูดถึงแล้ว ผมใส่เกราะและดาบดำสนิทไม่ได้ ซึ่งเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาซมะ และระหว่างที่ผมมีปัญหาเกี่ยวกับมัน พวกมันทั้งคู่เริ่มที่จะหดอย่างช้าๆ และกลายมาเป็นขนาดเท่าฝ่ามือในเวลาไม่นาน

มันดูเหมือนมันก็มีการใส่เวทมนตร์ไว้ ให้มันง่ายต่อการถือ

อย่างที่คาดกับโนอาห์ซามะ

พวกมันอยู่ในกระเป๋าของผมตอนนี้

ผมได้บอกราชินีโนเอล ว่าที่ไหนที่เราจะมุ่งหน้าไป

ถ้าราชินีโนเอลมีความคิดขึ้นมาว่าจะไปที่ไหน ผมมีแผนที่จะไปส่งเธอที่นั่น แต่มันดูเหมือนทวีปทิศตะวันตก ได้ตกลงไปสู่กำมือของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

เราสรุปด้วยความคิดเห็นว่า แม้ว่าเราจะมุ่งหน้าไปในเมืองใหญ่ของประเทศแห่งแสง มันจะเป็นแค่ความพยายามที่สูญเปล่า

และดังนั้น ตอนนี้ราชินีโนเอลและผม เคลื่อนที่ไป โดยไม่พูดอะไรใต้ท้องฟ้าที่แปดเปื้อน

มันอาจจะดีกว่าที่จะคุยกับเธอ

“อืม โนเอลซามะ…” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ…” (โนเอล)

เมื่อผมพูดกับราชินีโนเอล มันซ้อนทับกับเธอ

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“พูดก่อนเลย มาโกโตะซามะ” (โนเอล)

เราผลักกันว่าใครจะพูดก่อน แต่ถ้าแบบนี้จะคุยกันไม่ถึงไหน ผมเลยพูดก่อน

พูดนั่นแล้ว มันไม่เหมือนว่าจะมีหัวเรื่องอะไรเป็นพิเศษ

“แผลของซากุไรคุงหายแล้ว ชั้นดีใจที่เค้าโอเค” (มาโกโตะ)

นั่นคืออะไรที่ออกมาจากผม

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับหัวเรื่องที่คุยได้กันทั้งสองคน มันจะเป็นซากุไรคุง

“ใช่…แต่มันดูเหมือนเค้าถูกควบคุม โดยแม่มดแห่งถัยพิบัติ แม้ว่าคนอื่นยังงดูเหมือนมมีสติถึงจุดจุดนึง…” (โนเอล)

แต่มันไม่ได้ทำงานในการทำอารมณ์ให้ดีขึ้น

มันจริง ที่ซากุไรคุง แทบจะพูดไม่ได้เลย เมื่อเทียบกับลูซี่และซาซัง

“มันช่วยไม่ได้… แม่มดแห่งภัยพิบบัติ กลัวสกิลฮีโร่แห่งแสงของซากุไรคุง แต่ไม่มีทางที่เจ้าหญิงจะทำร้ายซากุไรคุง ดังนั้นชั้นแน่ใจ ว่าเค้าโอเค มันไม่ได้ดูเหมือนว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติ ควบคุมร่างกายของเจ้าหญิงอย่างสมบูรณ์ มาช่วยเค้าทีหลังเถอะนะ” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนั้น เพื่อที่จะให้เธออารมณ์ดีขึ้น อย่างไรก็ไม่รู้

แต่ราชินีโนอล ยังมีสีหน้าที่ซับซ้อน

“เมื่อพูดถึงเจ้าหญิง พูดถึงฟูเรีย ใช่มั้ย มาโกโตะซามะ? …นายคิดว่าเธอมีความรู้สึกกับเรียวซูเกะซังมั้ย?” (โนเอล)

“หืมม…” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่าพวกเธอ มีส่งกลิ่นนิดๆของความสัมพันธ์ที่แปลกๆ

มันค่อนข้างจะเหนือกว่าความเป็นเพื่อน

ในเวลาที่ฟูเรียซังถูกขัง ซากุไรคงมาเพื่อจะทำให้อารมณ์เธอดีขึ้น

ครั้งนี้ ซากุไรคุงถูกล้างสมองโดยนีเวียซัง

จุดยืนมันพลิกกลับกัน

“คุห์ ฆ่าชั้น” (ซากุไรคุย)

ภาพที่ซากุไรคุง ถูกล่ามโซ่ และต่อต้านแม่แมดแห่งภัยพิบัต เพื่อที่จะไม่ยอมศิโรราบกันเธอ ขึ้นมาในใจของผม

“ฟุฟุฟุ…มันไร้จุดหมาย ไม่มีใคร จะมาช่วยนาย” (นีเวีย)

นีเวียซังหัวเราเหมือนสาวขุนนางที่ชั่วร้าย

…ไม่ ไม่เกิดขึ้นหรอก

“…มาโกโตะซามะ? คิดอะไรแปลกๆเหรอ?” (โนเอล)

“ม-มันไม่มีอะไร หืมม ชั้นไม่รู้ มันดูเหมือนเจ้าหญิง ถูกช่วยโดยซากุไรคุง เมื่อเธอถูกขัง และเธอดูเหมือนจะซาบซึ้งกับเรื่องนั้น ดังนั้น…ชั้นมั่นใจ ว่าเธอจะไม่ทำอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกับเค้า” (มาโกโตะ)

มันเป็นสิ่งเดียว ที่ผมพูดกับราชินีโนเอลได้

มันแม้แต่มีอะไรอย่างอื่นที่ผมจะมาพูดกับเธอได้ที่นี่ล่ะ?

“เข้า…ใจแล้ว” (โนเอล)

“ที่สำคัญกว่านั้น ไม่ใช่ว่าเธอก็จะพูดอะไรเองด้วยเหรอ โนเอลซามะ?” (มาโกโตะ)

เปลี่ยนหัวเรื่องเธอ

“มีอะไรที่ชั้นอยากจะถาม เกี่ยวกับเคน” (โนเอล)

“เคน…หือห์ มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ))

เป็นไปได้มั้ยว่า เธอยกโทษให้ผมไม่ได้ ที่เป็นเพื่อนกับคนที่แทงซากุไรคุง เคน?

“อืม…มันจริงมั้ยที่นายแต่งงานกับแอนนาซามะ?!” (โนเอล)

“…อืม…” (มาโกโตะ)

เกี่ยวกับเรื่องนั้น หือห์

แต่มันช่วยไม่ได้

หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา เป็นคนที่ค้นพบไฮแลนด์

เธอเป็นคนที่สำคัญที่สุด ที่เรียงกันอยู่กับผู้กอบกู้อาเบล

ถ้าเธอได้ยินนว่าแอนนาแต่งงานกับผม มันจะเป็นธรรมชาติ ที่อยากจะยืนยันความจริง

ไม่มีใครพูดเกี่ยวกับมันในปัจจุบัน

ไอราซามะพูดว่ามันจะมีผลกับประวัติศาสตร์อย่างหนัก ดังนั้นมันถูกทำให้ลับเท่าที่จะลับได้

…แล้วก็ ตัวผมเอง ไมได้รู้สึกอยากจงใจไปคุยเกี่ยวกับมัน

“เกี่ยวกับแอนนาซัง…” (มาโกโตะ)

‘ชั้นยังไม่ได้แต่งงานกับเธอ’ มันง่ายที่จะพูด

แทบไม่มีอะไรบันทึกไว้ เกี่ยวกับอะไรที่ผมไปทำเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ชาวเมืองปรกติ จะไม่รู้ว่าอดีตฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไป 1,000 ปีในอดีต

คนที่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ มีแค่ราชินีโนเอล เจ้าหญิงโซเฟีย และฝ่ายที่เกี่ยวข้องไม่กี่คน

มากกว่านั้น ผมได้ขอคนเมื่อ 1,000 ปีก่อน ให้เขียนความสำเร็จของผมใหม่ ให้เป็นของฮีโร่อาเบลแทน เพื่อที่จะไม่เปลี่ยนประวัติศาสตร์ มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ผมบอกพวกเขาอย่างนั้น ถ้าเป็นไปได้ ทำมัน เหมอนตัวผมนั้นไม่มีตัวตนอยู่เลย

แค่จอห์นนี่และแอนนาซังต่อต้านมันอย่างฉุนเฉียว ดังนั้นผมทำให้มันเป็นว่า ‘ชั้นไม่มีตัวตนอยู่’ ไม่ได้

ขอบคุณเรื่องนั้น ผมตอนนี้ยืนอยู่ที่นักเวทย์คนที่ 5 ที่ไม่มีใครรู้จักว่าพวกเขาไปทำอะไร

“ความสัมพันธ์ของนายกับแอนนาซามะคืออะไร…?” (โนเอล)

ราชินีโนเอล รอคำพูดผมด้วยลมหายใจที่ไม่ลดน้อยลง

หน้าของเธอ เหมือนกับแอนนาซังเลย และมันจบที่การดึงความทรงจำของผม จาก 1,000 ปีก่อน ไม่ว่ายังไง

—”{มาโกโตะซัง…ชั้นมีความสุขมาก ชั้นจะรักษาแหวนนี้ ไปตลอดชีวิตของชั้น”}

แอนนาซังในความทรงจำของผม ใส่แหวนมิทริล ที่สร้างด้วยเวทมนตร์ของเมลซัง ในนิ้วนางของเธอ และยิ้มอย่างเศร้าโศก

…ผมไม่สามารถทำให้ตัวเองพูด ‘ชั้นไม่ได้แต่งงานกับเธอ’ ได้ สู่ราชินีโนเอล ผู้ที่ดูเหมือนเธอเลย

มันจะทำให้ผม รู้สึกเหมือนผมทำความทรงจำของแอนนาซังแปดเปื้อนด้วยการทำแบบนั้น

ช้าๆ ผมใส่มือเข้าไปในกระเป๋า

มันนอนอยู่ที่นัน แหวนคู่แบบเดียวกัน กับของแอนนาซัง

เมื่อเวลาที่ผมร่ายนอนแช่เย็น เทพธิดาแห่งโชคชะตาบอกมาว่า มันจะดีกว่าที่จะถอดโลหะใดๆออก ดังนั้น มันอยู่ในกระเป๋าของผมทั้งๆแบบนั้น

…ผมพาตัวเอง ไปใส่มันหน้าลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟียไม่ได้

“เหมือนที่เคนพูด ชั้นได้แต่งงานกับแอนนาซัง 1,000 ปีก่อน” (มาโกโตะ)

เมื่อพูดอย่างนี้ ผมใส่แหวนที่นิ้วของผม

เมื่อเห็นแหวนนั้น ราชินีโนเอล แสดงสีหน้าตกใจ

“ห-แหวนนั้น! ได้โปรดเอาให้ชั้นดู” (โนเอล)

ราชินีโนเอล จ้องแหวนนั้นอย่างตั้งใจ ดั่งตาของเธอถูกตอกตะปูติดกับมัน

“มาโกโตะซามะ…ได้โปรดดูนี่” (โนเอล)

ราชินีโนเอล แสดงนิ้วนางให้ผมดู

แหวนที่ซากุไรคุง ใส่เธอ ที่งานพิธีวันก่อน ส่องสว่าง

“…มันดูคล้ายกันนะ” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่า ผู้ผลิดนั้นต่างกัน

แหวนของราชินีโนเอล สร้างจากโอริฮัลคุม และมันเป็นงานศิลป์ที่สร้างโดยช่างมากมาย

ในทางกลับกัน แหวนของผมถูกสร้างอย่างแปลกๆโดยมังกรขาวซัง ผู้ที่พูดว่า ‘ชั้นไม่เข้าใจเครื่องประดับของมนุษย์จริงๆ…’ ความรู้สึกนั้นที่มันถูกสร้างโดยมือ ไม่สามารถนำออกไปจากวงนี้

แหวนของผมดีไซน์แบบเถาวัลย์ห่อหุ้ม เห็นว่ามัน แสดงถึงกิ่งของต้นไม้โลก และมีความหมายว่า ปรารถนาสันติ

มีความต่างกันเล็กน้อย แต่มันเป็นดีไซน์เดียวกันกับของราชินีโนเอล

แหวนของราชินีโนเอล เป็นเวอร์ชั่นที่ขัดเกลาแล้วของแหวนหยาบๆของผม

“แหวนแต่งงาน ของตระกูลราชวงศ์ของไฮแลนด์ เป็นการเลียนแบบแหวนที่ถูกใส่โดยหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาซามะ เมื่อเธอยังมีชีวิตอยู่ ของจริงดั้งเดิม ถูกเก็บอยู่ในคลังสมบัติในฐานะสมบัติของชาติ และชั้นแทบไม่ได้เห็นมันเลย…” (โนเอล)

“เข้าใจแล้ว แอนนาซัง ได้ใช้แหวนนั้นมาตลอดเวลา หือห์” (มาโกโตะ)

หน้าที่เศร้าโศกของเธอ ก่อนที่ผมจะเข้าไปนอนแช่เย็นพริบตาเข้ามาในใจของผม

—”{มาโกโตะซัง ได้โปรด ชั่วยโลก 1,000 ปีในอนาคตด้วยนะ โอเคมั้ย?}”

คำพูดของแอนนาซัง กลับมาเล่น

ผมพยักหน้าเล็กน้อยในเวลานั้น

โชคร้าย นี่คือผล

“อืม มาโกโตะซามะ!” (โนเอล)

“ค-ครับ มีอะไร?” (มาโกโตะ)

ผมจมอยู่ลึกในความทรงจำของผม และรีบหันกลับไปหาราชินีโนเอล

“มันถูกรู้โดยทั่วไป ว่าคนที่แอนนาซามะแต่งงานคือฮีโร่อาเบล แต่ราชวงศ์ไฮแลนด์ รู้้ว่านั่นมันเป็นไปไม่ได้” (โนเอล)

“เพราะทั้งหมดพวกเธอเป็นคนเดียวกัน” (มาโกโตะ)

“คู่แต่งงานของเธอเป็นความลึกลับมาเป็นเวลาที่ยาวนานที่สุด ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ พูดอยู่ตลอดเวลาว่า: ‘มันเป็นสัญญากับแอนนา ดังนั้นชั้นบอกเธอไม่ได้’ พอมาคิดว่าจริงๆแล้วมาโกโตะซามะ…” (โนเอล)

“โมโมะพูดเหรอ…?” (มาโกโตะ)

ทำไม?

แต่ผมคิดว่ามันจะโอเค ถ้าบอกราชวงศ์ไฮแลนด์นะ

ผมเอียงหัว และราชินีโนเอล ลดหัวของเธอกระทันหัน

“น-โนเอลซามะ?!” (มาโกโตะ)

“งี้นายก็เป็นบิดาผู้มาก่อน ของราชวงศ์ไฮแลนด์ถ้าอย่างนั้น… ได้โปรด ขอภัยการกระทำที่หยาบคายมากมายจนถึงตอนนี้” (โนเอล)

“ได้โปรดรอเดี๋ยว! ชั้นแต่งงากับแอนนาซังจริง แต่ชั้นไม่มีลูกนะ รู้มั้ย?!” (มาโกโตะ)

อีกอย่างหนึ่ง ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

เทพธิดาแห่งโชคชะตาพูดในความงงงัน: ‘ทำไมนายแต่งงานกับเธอ และไม่ได้ลงมือกับเธอล่ะ?’

มันไม่เหมือนว่าผมแต่งงานกับเธอ ด้วยวัตถุประสงค์แบบนั้นในใจ

“เอ๋…? จริงๆเหรอ?” (โนเอล)

“เพราะทั้งหมด มันเป็นการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่จัดการกับลอร์ดปีศาจั้งหมดเสร็จ ชั้นกลับมาที่ปัจจุบันทันทีดังนั้น พื้นฐานแล้วชั้นไม่ได้มีชีวิตคู่แต่งงาน” (มาโกโตะ)

“อืม…ถ้าอย่างนั้น ใครเป็นคู่ของแอนนาซามะล่ะ…?” (โนเอล)

“ใครจะรู้ล่ะ…” (มาโกโตะ)

คือบางคนที่เธอเจอ หลังจากที่ผมไปนอนแช่เย็นเหรอ?

มันกวนใจผม และในเวลาเดียวกัน ผมไม่อยากจะถาม

โมโมะควรจะรู้

แต่ถ้าแอนนาซังไม่อยากพูดมัน มันอาจจะดีกว่าที่ไม่ถาม

“มาโกโตะซามะ! ได้โปรดบอกชั้นในรายละเอียดเกี่ยวกับแอนนาซามะ…” (โนเอล)

“โนเอลซามะ เป้าหมายของเราอยู่ในสายตาแล้ว” (มาโกโตะ)

ราชินีโนเอล ดูเหมือนเธออยากจะได้ยินเกี่ยวกับอดีต แต่ผมตัดเธอไป

ผ่านทะเลสีเทา

เกาะเล็กๆมาสู่สายตา

หมู่เกาะเฮอบัง

หมู่เกาะทีปรกติแล้วจะพิจารณาว่าเป็นสวรรค์ตลอดการ

มันห่างจากทวีปปทิศตะวันตก แต่หมู่เกาะที่นี่ดูแลโดยหกอาณาจักร ของทวีปทิศตะวันตก รวมไปถึงประเทศแห่งแสง

เจ้าหญิงโซเฟียบอกว่า ราชวงศ์ของโรเซสมีวิลล่าอยู่จำนวนหนึ่่งที่นั่นด้วย

มีสองเหตุผล ที่ทำไมเรามุ่งหน้าไปที่นั่นครั้งนี้

หนึ่ง มันห่างจากทวีปทิศตะวันตก และมีโอกาส ที่ยังไม่ถูกผลของเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ราชินีโนเอล และผมเข้าหาอาคารที่ใหญ่ที่สุด ในหมู่ที่อยู่อาศัยที่นั่น

เพราะทั้งหมด ที่อยู่อาศัยนี้ ดูแลโดยราชวงศ์ไฮแลนด์

คลื่น เขาหาหาดทราย และผมลงพื้นกับราชินีโนเอล

มันเป็นหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ผมได้รู้สึกถึงพื้นดิน

ผมมองดูท้องฟ้า

มันเปื้อนสีเทา แต่มันบางๆ เมื่อเทียบกับทวีปทิศตะวันตก

มันมีผลกับคนที่อยู่ที่นี่ยังไง…?

ในทันทีนั้น หลายคนวิ่งมาที่นี่

“พวกนายเป็นใคร?! ไม่รู้เหรอว่าที่ดินนี้ เจ้าของคือราชวงศ์ไฮแลนด์?!”

“ระบุตัวตนของตัวเองมา! ถ้าไม่ทำ เราจะทำมันด้วยกำลัง!”

อัศวินจำนวนหนึ่งมาจากอาคาร

พวกเขาต้องเป็นยาม

“ทุกคน ชั้นขอแสดงความซาบซึ้งสำหรับการปกป้อง ผู้ที่อยู่ที่นี่ คือทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ ฮีโร่ในตำนานของโรเซส เจ้าต้องรู้จักชื่อของเขาแล้ว” (โนเอล)

ราชีนีโนเอลก้าวขึ้นมาที่นี่

“พ-พระนาง?!”

“ท่านโอเคมั้ย! การติดต่อของชาติ จู่ๆก็ถูกตัดไป และผู้คนที่ไปเพื่อติดต่อ ไม่กลับมาเลย…”

“แต่เกิดอะไรขึ้นกับครับ…? ห้องฟ้าและทะเล เปลี่ยนไปเป็นสีแปลกๆไม่กี่วันก่อน แต่แล้วผมรู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างไม่ปรกตินะ…”

“เราจะอธิบายเรื่องนั้นจากตอนนี้ไป ได้โปรดรวบรวมผู้คนที่สามารถ ไม่เพียงแค่ประเทศแห่งแสง แต่ผู้คนจากเกาะเพื่อนบ้าน จากชาติอื่นด้วย ฉันไม่ถือถ้าเจ้าเอ่ยนามของฉันไป ได้โปรดของพวกเขา ว่ามันเหตุฉุกเฉิน” (โนเอล)

“””ครับ!”””

อัศวินวิ่งออกไปทันที

ผู้คนที่ดูเหมือนแม่บ้าน ก็ได้วิ่งมาจากที่อยู่ และพวกเขายืนพร้อมทันที ที่ด้านข้างของราชินีโนเอล

“อย่างที่นายคาดเดา มาโกโตะซามะ มันดูเหมือนเกาะนี้ ยังไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุม ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ” (โนเอล)

“เพราะทั้งหมด มันค่อนข้างไกลจากทวีปทิศตะวันตก นั่นโล่งใจนะ…” (มาโกโตะ)

“เราจะยืนยันกำลังกรต่อสู้ของผู้คนในประเทศเหล่านี้ และวางแผนว่าจะทำอะไรในอนาคต ได้โปรดมากับชั้นด้วย มาโกโตะซามะ…” (โนเอล)

“ได้โปรดพักก่อนเรื่องนั้นเถอะ ราชินีโนเอล นั่นไม่ใช่สีหน้าที่สุขภาพดีนะ ที่เธอมีที่นั่นน่ะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น!” (โนเอล)

“ทวีปทิศตะวันตกจะจบ ถ้าเธอทรุดล้มไปนะ” (มาโกโตะ)

“นั่น…” (โนเอล)

ราชินีโนเอลดูเหมือนจะไม่มีความสุขอย่างลึกซึ้งที่นี่

“ชั้นมีบางอย่างที่ชั้นอยากสืบ ดังนั้นชั้นจะแยกไปเคลื่อนไหวเองซักครู่หนึ่ง มาเจอกันใหม่ที่นี่เมื่อพระอาทิตย์ตกดินนะ ได้โปรดฟื้นแรงกายเมื่อถึงตอนนั้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจ…แล้ว” (โนเอล)

มันไม่ได้ดูเหมือนเธอพึงพอใจกับความคิด แต่เธอพยักหน้า

แม้ว่าเราทั้งสองคนถูกขัง ผมได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างหรูหรา ระหว่าเธออยู่ให้ห้องขัน ความต่างในระดับความเหนื่อย มันห่างกันเป็นโลก

แล้วก็ ผมสงสัยในตัวราชินีโนเอล ไม่ได้เคยไปผจญภัย

ผมเห็นได้จากหน้าเธอ เธอค่อนข้างจะเหนื่อย

“ถ้าอย่างนั้น เจอกันทีหลง มาโกโตะซามะ” (โนเอล)

“พักให้ดีนะ โนเอลซามะ” (มาโกโตะ)

ผมสงสัยว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ของการพัก

ราชินีโนเอลทำรอยยิ้มเบี้ยวๆ ขณะที่เธอเข้าที่อยู่

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้…” (มาโกโตะ)

ยืนยันว่าราชินีโนเอลจากไปแล้ว ผมยืดตัวกว้างๆ

ผมกลับไปที่ชายหาดอีกครั้ง

ก้าวเข้าไปในทะเลอย่างช้าๆ

“เวทมนตร์น้ำ: [พื้นผิวน้ำ] และ [กระแสน้ำ]” (มาโกโตะ)

ผมควบคุมน้ำทะเลและเคลื่อนไหวมัน

มันเร่งในทีเดียว และน้ำคำรามเสียงดัง

จริงๆแล้วมันเร็วกว่าแบบนี้เมื่อคลื่นไหวบนทะเล แทนที่จะใช้มังกรน้ำ

ผมอยู่กับราชินะโนเอล ดังนั้นผมเลยไม่ได้ทำ

ผมตรวจหมู่เกาะ ของหมู่เกาะเฮอบังซักพักหนึ่ง

อย่างที่คาดกับกับที่ที่ราชวงศ์และขุนนาของคนทวีปทิศตะวันตกใช้เป็นรีสอร์ต เหล่าคฤหาสน์ใหญ่มันยืนเด่น

ผมหาเกาะที่ผมมองหาด้วยเกาะพวกนั้นอยู่ในตาของผม

“มันคือที่นั่นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมเจอเกาะเล็กๆที่คุ้นเคย

เพราะกระแสน้ำคุณไปทีนั่น โดยแค่การลอยไปไม่ได้

เกาะที่ไม่มีคนอยู่ ที่ขนาดยังไม่ถึงแม้แต่ 100 เมตร

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ทุกเกาะไม่มีคนอยู่ในเวลานั้น และเราเลือกที่นี่ เพราะไ่มีมอนสเตอร์อยู่

หาดทรายหยาบๆที่ไม่ถูกดูแล

ผมก้าวเข้าไปบนเกาะ และเจอหินวาดเป็นวงกลม

หินที่เราใช้้เมื่อเวลานั้น เมื่อเราก่อไฟ

ยังไงซะ เพราะมันนานมากแค่ไหนแล้ว มันมีหญ้ามอสส์โตอยู่ และพวกมันทั้งหมดกระจายไปทั่ว เพราะลม

ผมเรียงมันกลับมาอีกครั้งทีละก้อน

“ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากเลยนะ” (มาโกโตะ)

ฐานที่ผมและเคนใช้ {1,000 ปีก่อน} เมื่อเราพยายามจะเคลียร์วิหารทะเลลึก

เหตุผลที่สองที่ผมมาที่หมู่เกาะเฮอบัง

มันเพราะเกาะพวกนี้มันใกล้กับวิหารทะเลลึก

แต่เพราะมันเป็นดันเจี้ยนสุดท้าย ที่มีความยากสูงสุด นักผจญภัยเกือบทั้งหมดเมินมัน และไม่มีแม้แต่สมาคมนักผจญภัยอยู่ที่นี่

คุณหาพวกพ้องที่นี่ไม่ได้ และแม้ว่าคุณจะทำ พวกเขาจะไม่มาที่นี่

ผมจะอยากมากับลูซี่และซาซังถ้าเป็นไปได้

พวกเธอสองคนเป็นนักผจญภัยหมายเลขหนึ่งของประเทศแห่งน้ำ ดังนั้นผมมั่นใจ ว่าพวกเธอจะชี้จุดดีๆให้

หรือบางทีการเข้าใกล้สู้การเคลียร์ มันจะใกล้ขึ้น ด้วยการช่วยเหลือของโมโมะ ผู้ที่เป็นหมายเลขหนึ่ง ของทวีปทิศตะวันตกตอนนี้

แต่ตอนนี้ พวกเธอถูกขังอยู่โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ

แต่ ถ้าเป็นแบบนี้ เราจะเทียบกับแม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้เลย

ผมไม่รู้ว่าจะแก้เสน่ห์ยังไง และมากที่สุดของทั้งหมดยังมี บาเรีย ‘โลกสีเทา’ ที่เห็นว่าปกคลุมทั้งดวงดาวอีก

ถ้าบาเรียนี้เสร็จ ชะตาของทั้งดวงดาว จะถูกควบคุมโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ผมควรทำยังไงดี…?

แม้ว่าเมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ คือที่โนอาห์ซามะพูด

“…{แม้ว่าโลกทั้งใบเป็นศัตรูของนาย ชั้นคนเดียวที่จะเป็นพวกพ้องของนาย}”

โนอาห์ซามะเดาสถานการนี้ได้เหรอ?

ในเวลานั้น ผมคิดว่าท่านคลุมเครือ แต่มันดูเหมือนมันตรงๆเหมือนที่ทท่านบอก

ตอนนี้คือเวลา ผมอยากให้ท่านนำทางของผม แต่ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์ซามะ

นี่ต้องเป็นเพราะบาเรียของแม่มดแห่งภัยพิบัติด้วย

ผลของเสน่ห์ ไม่มาถึงเกาะเหล่านี้ แต่มันดูเหมือนเสียงองเทพธิดา ยังถูกแทรกแซง

แม่มดแห่งภัยพิบัติ เกลียดพระเจ้า ที่แต่งตั้งโชคชะตา

เธอต้องคิดว่าการนำทางของพระเจ้า มันไม่จำเป็นสำหรับผู้คนของดินแดนมนุษย์

ถ้าอย่างนั้น ผมไม่มีทางเลือก นอกจากจะฟังเสียงของโนอาห์ซามะ {โดยตรง}

“มุ่งหน้าไป…ที่วิหารทะเลลึกเถอะ” (มาโกโตะ)

แน่นอนเลยว่าผมไม่มีความั่นใจเลยซักนิด ในการเคลียร์ที่นี่ เหมือนเคยๆ

แต่ผมคิดอะไรอื่นไม่ได้

ถ้าโนอาห์ซามะ ได้คาดเดาเรื่องนี้แล้ว ท่านอาจจะบอกผมถึงมาตรการป้องกัน

มันเป็นแผน ที่จะทิ้งทุกอย่างไว้ให้พระเจ้า

ช้าๆ ผมเขาหาหาดทราบ

เมื่อผมมองดูท้องฟ้า พระทาทิดย์สีเทา ในท้องฟ้าสีฟ้าเทาอยู่ตรงนั้น

มันหลังจากเที่ยงไปเล็กน้อย

ผมสัญญากับเจ้าราชินีโนเอล ว่าจะเจอกัน หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ผมยังมีไม่กี่ชั่วโมงเหลืออยู่

มันเป็น 1,000 ปีตั้งแต่ที่ผมท้าทายวิหารทะเลลึก

(ก่อนที่จะไปลุยจริงจัง ไปสำรวจรอบข้างก่อน…) (มาโกโตะ)

ผมเข้าหาทะเลที่เกเรเล็กน้อย และกระโดดเข้าไปโดยไม่ลังเล

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook