344 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฝึก

*จิ๊บ จิ๊บ*

ผมตื่นขึ้นกับเสียงของนกร้อง

ผมได้ยินเสียง ‘ชชชชู่ ชชชชู่’ จากข้างผม

(นี่มันรู้สึกเหมือนเดจาวูเลย…) (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย นอนอยู่ที่ข้างของผม

ผมกำลังจะแปรงผมที่เงางามของเธอ แต่ตัดสินใจที่จะไม่ทำ

ผมจะรู้สึกแย่ ถ้าผมจบที่การปลุกเธอ

ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้า และ…

“สวัสดีตอนเช้า~ ทากัตซูกิคุง☆ อาหารเช้าพร้อมแล้ว~”

“มันหายากนะ ที่นายจะตื่นสายน่ะ มาโกโตะ”

“หืม?” (มาโกโตะ)

นี่มันแปลก

มีเสียงของคน ข้างในห้องที่มีแค่และเจ้าหญิงโซเฟีย ควรจะอยู่ในนั้น

มันต้องเป็นจินตนาการของผมแน่

ผมต้องกึ่งหลับกึ่งตื่นแน่

(เวทมนตร์น้ำ: [ลูกบอลน้ำเย็น]) (มาโกโตะ)

ผมสาดน้ำเย็น บนหน้าของผม

ผมสามารถที่จะปรับอุณหภูมิของน้ำ หลังจากที่เวทมนตร์น้ำของผม ได้เป็นระดับพระเจ้า

มันมีประโยชน์อย่างคาดไม่ถึง

ผมส่ายหัว เพื่อสะบัดน้ำออกจากหน้าของผม

ฟฟฟฟู่ นั่นทำให้ผมตื่น

“ทากัตซูกิคุง ถ้านายจะล้างหน้า ทำไมไม่ไปที่ห้องน้ำล่ะ?”

“เฮ้ มาโกโตะ! น้ำมันกระเด็นมาทางนี้!”

ซาซังงงงัน และลูซี่มองมาทางนี้ด้วยการขมวดคิ้ว

“ทำไมเธอสองคนอยู่ที่นี่ล่ะ?!” (มาโกโตะ)

“…ฟู่ว้าาาาา…อรุณสวัสดิ์” (โซเฟี)

เจ้าหญิงโซเฟีย ตื่นขึ้นจากเสียงของผม

“โอ้ มันเป็นเวลานี้แล้ว ชั้นตื่นสายวันนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย ไม่ได้พบว่ามันแปลก ที่ลูซี่และซาซังอยู่ที่นี่ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนปรกติ

อ-อะ?

ผมเป็นคนแปลกเหรอ?

ระหว่างที่ผมสับสน เจ้าหญิงโซเฟีย เปลี่ยนเป็นชุดของเธอ และมัดผมของเธอขึ้น

และจากนั้น เธอนั่งโต๊ะ ที่ลูซี่และซาซังนั่งอยู่

“ไม่นั่งเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

“ทำอะไรน่ะ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง กินข้าวกัน” (อายะ)

“……” (มาโกโตะ)

ถูกคะยั้นคะยอโดยทั้ง 3 ผมนั่งเก้าอี้ที่หน้าโต๊ะ

และจากนั้น ผมเริ่มกินอาหารเช้า ที่ซาซังนำมา

คนที่ทำมั้น คือพ่อครัวของปราสาท

เมนูคือ:

-ข้าวขาว

-ไข่น้ำพุร้อน

-ปลาย่างเกลือ

-หัวผักดอง

-สลัดผักใบเขียว และถั่ว

มันเป็นสไตล์ญี่ปุ่นสุดๆ

พูดถึงแล้ว วัฒนธรรมอาหารญี่ปุ่น แพร่หลายในทวีปทิศตะวันตก โดยมีโรเซสเป็นศูนย์กลาง ส่วนใหญ่เป็นเพราะฟูจิยัง

อาหารเช้าอร่อยสุดขีดไปเลย

“ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารครับ” (มาโกโตะ)

ผมมีความสุขกับอาหารเช้า อย่างช้าๆและกินมันทั้งหมดเลย

และจากนั้น ผมถามสองคนอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเธอสองคนอยู่ที่นี่ล่ะ?” (มาโกโตะ)

“เพราะเราถูกเรียกมาโดยโซเฟียน่ะ” (ลูซี่)

“เธอบอกเรา ให้มาที่นี่ในตอนเช้า~” (อายะ)

“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมมองกลับไปที่เจ้าหญิงโซเฟีย

“เพราะทั้งหมดสองคนนี้จะบุกรุกตอนกลางคืนโดยไม่ปราณีเลย ถ้าพวกเธอไม่ได้ถูกบอก นั่นทำไมมันจะดีกว่า ที่จะตัดสินเวลาตั้งแต่แรกเริ่มไปเลย” (โซเฟีย)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“งั้นตอนนี้…ชั้นจะกลับไปหน้าที่ทางการแล้วนะ ลูซี่ซัง อายะซัง ได้โปรดจับตามองฮีโร่มาโกโตะ เพื่อที่เค้าจะได้ไม่หายไปที่ไหนบางแห่ง โอเคมั้ยจะ?” (โซเฟีย)

“โอเค โซเฟีย!” (ลูซี่)

“ได้เลย~☆” (อายะ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ลูซี่และซาซัง จับผมแน่นอนจากทั้งสองข้าง

“รอจนถึงตอนกลางคืน โอเค๊? ต้องไม่วิ่งหนีด้วยนะ โอเค๊?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียหันหลัง และมีแค่หน้าของเธอ ที่ส่งมาทางผม และส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้กับผม และออกจากห้องไป

ผมรู้สึกเย็นวาบ จากสายตาที่เย็นชา กระนั้นรู้ดีของเธอ

“บรรยากาศของโซเฟีย ดูจะเปลี่ยนไปนะ” (ลูซี่)

“เพราะ รู้มั้ย…ลูจัง” (อายะ)

“อาา ใช่ อายะ” (ลูซี่))

“”……””

ลูซี่และซาซัง ยิ้มสื่ออะไรบางอย่างใส่ผม

“…อะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เฮ้ มาโกโตะ โซเฟียเป็นยังไงบนเตียงเหรอ?” (ลูซี่)

“เดี๋ยว ลูจัง วิธีที่เธอพูดมัน…” (อายะ)

“เออ๋ แต่ชั้นไมผิดนี่ ใช่มะ?” (ลูซี่)

“อ้อมๆกว่านี้หน่อยซี่ โอ้ยังไงซะ ทากัตซูกิคุง บอกชั้นเกี่ยวกับเมื่อวาน” (อายะ)

“…ว้าา” (มาโกโตะ)

ลูซี่และซาซัง เข้าใกล้ผม และผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ผมต้องอธิบายกับสองคนนี้ จากทุกคนงั้นเหรอ?

สายตาของผมไปทั่ว มีปัญหาว่าจะพูดอะไรดี และผมตัดสินใ ที่จะเบี่ยงเบนหัวเรื่องในที่สุด

“งั้นตอนนี้ มาฝึกเวทมนตร์เถอะ” (มาโกโตะ)

ผมยืดตัวไกลๆ และมุ่งหน้าไปนอกประตู

“เดี๋ยวเลย มาโกโตะ! จะตีเนียนเหรอ?! จะไปไหน?” (ลูซี่)

“ทากัตูกิคุง โซเฟียจังบอกให้นายรอนะ” (อายะ)

“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นแบนนั้น ชั้นอยากจะเชี่ยวชาญเทเลพอร์ตแล้วน่ะ โนอาห์ซามะบอกให้ชั้นทำ” (มาโกโตะ)

“โนอาห์ นายว่า…เทพธิดาที่อันตรายนั่น ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“เทพธิดาที่น่ากลัวนั่นเหรอ หือ…” (อายะ)

ความประทับใจโนอาห์ซามะ ของลูซี่และซาซัง ไม่ดีเอาซะเลย

ท่านไม่น่ากลัวนะ รู้มั้ย?

“ลูซี่ มาเป็นเพื่อนชั้น ในการฝึกเทเลพอร์ตหน่อยสิ” (มาโกโตะ)

“หืมมม มันหายากนะที่นายจะพึ่งพาชั้น เมื่อมันเป็นเรื่องเวทมนตร์ ได้เลย! ชั้นจะฝึกด้วยกันกับนาย! ใช่ป่ะ อายะ?!” (ลูซี่)

“…………ผ่าน” (อายะ)

“ทำไมล่ะ?!” (ลูซี่)

การตอบสนองของซาซังนั้นไม่ดี ตรงข้ามกับการตอบรับที่โอเคของลูซี่

“เพราะ~ ครั้งสุดท้ายที่ชั้นติดไปด้วย ในการฝึกเทเลพอร์ตของเธอน่ะ มันย่ำแย่ ลูจัง” (อายะ)

“น-นั่น…ชั้นขอโทษสำหรับครั้งนั้นน่า” (ลูซี)

“นั่นทำไม ชั้นจะอยู่ข้างหลัง โอเคมั้ย~☆ ทำเต็มที่นะ ลูจัง” (อายะป

ซาซังยิ้มอย่างหวาน และปฏิเสธที่จะไปกับผมและลูซี่อย่างชัดเจน

“ลูซี่ บางอย่างเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“อืม…นั่น…” (ลูซี่)

“ในการฝึกเทเลพอร์ตสุดท้ายของลูจังน่ เราไปลงทที่กลางรังมอนสเตอร์ เราถูกทิ้งไว้บนท้องฟ้าสูงหลายพันเมตร โดนเทเลพอร์ตไปในน้ำ และหลุมของภูเขาไฟ; มันแย่มั่กๆ! มากกว่านั้นนะ ลูจังจะอิดโรยหลังจากเทเลพอร์ต ดังนั้นชั้นต้องเป็นคนที่ตอบสนอง!” (อายะ)

“จ-จริงๆเหรอ~?” (ลูซี่)

ตาของลูซี่แหวกว่าย

ดูเหมือนมันจริง

“ถ้าอย่างนั้น การฝึกเวทมนตร์จะเป็นแค่ชั้นกับลูซี่ หือ เธอจะทำอะไรล่ะ ซาซัง?” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะรออยู่ในเมืองหลวงแห่งน้ำ ระหว่างที่กินชาและช้อปปิ้ง~ ชั้นอยากจะอัพเดทตู้เสื้อผ้าแล้วน่ะ” (อายะ)

“เออ๋ นั่นไม่แฟร์เลยอ่ะ ชั้นก็อยากไปช้อปปิ้งด้วย อายะ~!” (ลูซี่)

“ชั้นจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอด้วย ลูจัง ไปแต่งตัวด้วยกันทีหลังนะ โอเค๊?” (อายะ)

“หืมม ชั้นอยากจะเลือกเองอ่ะ…ที่เธอชอบมันน่ารักไปสำหรับชั้น” (ลูซี่)

“เมื่อเธอเลือกครั้งที่แล้ว ลูจัง เสื้อผ้าพวกนั้นมันเปิดเผยเยอะไป ชั้นใส่มันออกนอกบ้านไม่ได้เลย!” (อายะ)

“เออ๋ มากขนาดนั้นมันปรกติ นะ มันดูดีกับเธอออก” (ลูซี่)

“มันน่าอายที่จะโชว์รูปลักษณ์นั่นให้ชายคนอื่น นอกจากทากัตซูกิคุง” (อายะ)

“เธอจะโชว์ภวพที่น่าอายให้มาโกโตะเหรอ ถ้างั้นก็ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นไรหรอก?” (ลูซี่)

“นั่นก็จริง แต่…” (อายะ)

“ป-ไปฝึกกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ทั้งสองหยุดพูด

ลูซี่และผมไปที่ลานหน้า ของวังหลวงของประเทศแห่งน้ำ

เห็นว่าซาซังจะออกไป หลังจากที่ได้เห็นเราออกไป

“งั้นตอนนี้ ชั้นจะเอาพื้นฐานของเทเลพอร์ตให้ดู! แต่เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว นายใช้ไปเยอะแล้วนะ” (ลซี่)

ตัวของลูซี่หายไป และเธอปรากฏประมาณห่างไป 10 เมตร

(เทเลพอร์ตระยะใกล้แบบไม่ร่าย หือ… นั่นน่าประทับใจนะ เธอควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์เลย) (มาโกโตะ)

ผมรู้อยู่ว่าเวทมนตร์ทำงานยังไง และวิธีที่จะใช้มัน…แต่ เมื่อผมลองทำจริงๆ มันไปได้ไม่ดี

“งั้น ชั้นต่อนะ… สปิริตซัง สปิริตซัง” (มาโกโตะ)

ผมเรียกสปิริตเวลา

(………)

(………)

(………)

การตอบสนองนั้นแย่

แม้ว่าพวกเขาให้ความร่วมมือ เมื่อผมสู้กับเลวีอาธาน

“ทำอะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่))

“ชั้นขอความช่วยเหลือจากสปิริต แต่การตอบสนองไม่ดีเลย” (มาโกโตะ)

“ไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นและเรียกสปิริตก็ได้หนิ นายใช้มานาของนาเองได้ ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“หืมม แต่ชั้นเป็นผู้ใช้สปิริตนะ…” (มาโกโตะ)

“บางทีนายก็ดื้อด้านเอาไอตรงส่วนที่แปลกๆนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

ลูซี่งงงัน

(………!)

(………!)

โอ้ สปิริตเวลาตอบสนอง เมื่อผมคุยกับลูซี่

สำหรับสปิริตเวลา มันอาจจะดีกว่า ที่จะเมินพวกเค้านิดหน่อย แทนที่จะสนใจพวกเค้ามากๆ

ได้เลย มันดูเหมือนมันอาจจะได้แล้ว

“ลูซี่ ชั้นจะใช้เทเลพอร์ต!” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! กระทันหันมากจัง” (ลูซี่)

ผมจับมือของลูซี่ที่ลนลาน

ทันทีต่อมา ลูซี่และผม ถูกห่อหุ้มในแสง และภาพรอบเรา เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์

◇◇

“เรากลับมาแล้ว~” (มาโกโตะ)

“เรากลับมาแล้ว~…อาา ในที่สุดเราก็กลับมา—!” (ลูซี่)

“ยินดีต้อนรับกลับมานะ~ มากัตซูกิคุง ลูจัง~! …ว้าว พวกนายมีหน้าที่เหนื่อยเหลือเชื่อไปเลยนะ” (อายะ)

ลูซี่และผม เสร็จการฝึกเวทมนตร์ และกลับไปที่ห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย ที่นั่น ซาซังกินชา แล้วพักผ่อนอยู่รอบๆ

มีถุงช้อปปิ้งมากมายอยู่ใต้เท้าของเธอ

“น-นั่นลำบากนะ ทำไมเทเลพอร์ตของมาโกโตะ ออกไปนอกอวกาศ อาร์คติค หรือแม้แต่ตรงหน้าเลวีอาธาน ในทะเลลึกล่ะ?! ชั้นคิดว่าหัวใจจะหยุดเต้นแล้ว เมื่อตอนสุดท้ายน่ะ!!” (ลูซี่)

“ขอโทษ ขอโทษ ลูซี่ แต่เลวีอาธานจะไม่ทำอะไรหรอกนะ ถ้าเธออยู่ด้วยกันกับชั้น” (มาโกโตะ)

“นั่นไม่ใช่ประเด็นเลย! นั่นมันอะไรน่ะ?! มันใหญ่มากจชั้นไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตเลยตอนแรก” (ลูซี่)

“เฮฮฮ๋ งั้นสัตว์สวรรค์มันใหญ่ขนาดนั้นเลย~” (อายะ)

ซาซังถามอย่างสงสัย

“ช้อปปิ้งเป็นยังไงบ้าง ซาซัง?” (มาโกโตะ)

“มันสนุก ชั้นซื้อไปเยอะแยะเลย แต่ ชั้นอยากจะไปด้วยกันกับททุกคนครั้งต่อไปจัง~” (อายะ)

“ได้ ชั้นจะติดไปด้วยครั้งหน้า” (มาโกโตะ)

“ช่าย!” (อายะ)

ผมให้ความสำคัญกับการฝึกของผมวันนี้ ดังนั้น ผมควรจะทำแผนให้ตรงกัน กับซาซังครั้งหน้า

“อุว้า เธอซื้อเยอะแยะเลย ชั้นดูได้มั้ย อายะ?” (ลูซี่)

“เอาเลย ชั้นเจอเสื้อผ้าน่ารักเต็มไปหมดเลยล่ะ” (อายะ)

“เข้าใจแล้ว~ ของชั้นชุดไหนล่ะ?” (ลูซี่)

มันดูเหมือนลูซี่ได้สังเกตกระเป๋าช้อปปิ้งของซาซาซัง และเลื่อนความสนใจของเธอไปที่นั่น

“นี่ พวกนี้คือเสื้อผ้าที่ชั้นเลือกมาให้เธอ ลูจัง ชั้นได้ยินมาว่ามันติดเทรด์อยู่ในประเทศแห่งน้ำ~” (อายะ)

“ขอบคุณนะ อายะ หืม สีน้ำเงินนี่จะดูสวยกับชั้นมั้ย?” (ลูซี่)

“ชั้นมั่นใจเลยว่ามันจะสวย! ลองใส่สิ!” (อายะ)

“ได้ ถ้าอย่างนั้นให้มาโกโตะดูของเธอด้วย อายะ” (ลูซี่)

พูดคำนี้ ลูซี่เริ่มถอดเสื้อผ้า ตอนนั้นและตรงนั้นเลย

“ฮ-เฮ้ย ลูซี่ มีห้องตรงนั้นไว้เปลี่ยนเสื้อผ้านะ!” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่มันไม่เป็นไรเหรอ? ยังไงก็มีแค่นายกับอายะอยู่ในห้องนี้เอง” (ลูซี่)

“ชั้นจะให้ทากัตซูกิคุงดูเสื้อผ้าที่ชั้นซื้อวันนี้ด้วย~” (อายะ)

แม้แต่ซาซัง ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ

ผมรีบเลี่ยงสายตา

“ทำไมนายไม่มองมาทางนี้ล่ะ?” (ลูซี่)

“มองสิ ทากัตซูกิคุง~” (อายะ)

“ชั้นจะมองเมือเธอเปลี่ยนกันเสร็จแล้วน่า!” (มาโกโตะ)

มัันน่าอายจริงๆ ที่จะมองสาวๆ อยู่ในระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่นั่นแค่ผมคนเดียวเหรอ?

ผมรู้สึกกระสับกระสาย จากเสียงเสื้อผ้า ขณะที่ผมรอ

“ท๊าด๊า! เป็นยังไง มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ทากัตซกิคุง มันดูสวยมั้ย~?” (อายะ)

ลูซี่และซาซังเรียกผม และผมมองกลับไป

ลูซี่อยู่ในเสื้อสีน้เงิน และอายะอยู่ในเสื้อสีแดง มันเป็นภาพที่ใหม่

และพวกเธอน่ารักจริงๆ ไม่ล้อเล่น

“มันดูสวย ทั้งสองคน” (มาโกโตะ)

“จริงๆเหรอ?” (ลูซี่)

“เย้!~” (อายะ)

ลูซี่และซาซซัง ตอบมาด้วยรอยยิ้มใหญ่

หลังจากนั้น พวกเธอโพสท่าหลากหลาย ตรงหน้ากระจกเต็มตัวใหญ่

“เฮ้ อายะ มาลองชุดตัวอื่นด้วยสิ” (ลูซี่)

“ใช่ มาลองพวกมันกันให้หมดเลยเถอะ~” (อายะ)

ทั้งสองเริ่มแก้ผ้า อีกครั้ง

(ทั้งสองคน ไม่อายเลยซักนิดอ่ะ…) (มาโกโตะ)

ดูเหมือนผมเป็นคนเดียว ที่อาย

แฟชั่นโชว์ของสองคน ดำเนินต่อไปซักพัก

◇◇

“ชั้นกลับมาแล้วจ้า…โอ้ชั้น ลูซี่ซัง อายะซัง นี่อะไรเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย กลับมาจากทำงาน

สายตาของเธอเปิดกกว้าง เมื่อเธอเข้ามาในห้อง

เสื้อผ้าที่ซาซังซื้อมาวันนี้ กระจัดกระจายไปทุกที่ในที่เหมือนโซฟา และเตียง

หลังจากเมื่อทั้งสอง เสร็จการลองเสื้อผ้าทั้งหมด พวกเธอเริ่มแลกเปลี่ยเสื้อผ้ากันเอง และเริ่มลองใส่เสื้อผ้าเหล่านั้นด้วย

ลูซี่และซาซังนั้นโอเค ที่จะเอาตัวพวกเธอเองในชุดชั้นในอย่างเดียวให้ดู และผมพยามจะไม่มองมากตอนแรก แต่ประมาณครึ่งทาง ผมใช้โล่งจิต เพื่อที่ผมจะไม่ถือมาก และฝึกเวทมนตร์น้ำ

“ยินดีต้อนรับกลับมา~ โซฟีจัง ชั้นซื้อเสื้้อผ้าพวกนี้วันนี้” (อายะ)

“อยากจะลองพวกมันด้วยมั้ย โซเฟีย?” (ลูซี่)

“ได้โปรดอย่าทำห้องเละนักสิ…แต่มันมีเสื้อผ้าน่ารักๆเยอะเลยนะ” (โซเฟีย)

หลังจากที่ถอนหายใจ เจ้าหญิงโซเฟีย สังเกตเสื้อผ้าเซ็ตหนึ่งที่ซาซังซื้อ

“โอเค เธอใส่มันด้วย โซเฟีย!” (ลูซี่)

“ชั้นจะช่วยเปลี่ยน โอเคมั้ย~?” (อายะ)

“ได้โปรดรอเดี๋ยว! อย่าแก้ผ้าชั้นสิ! ชั้นเปลี่ยนด้วยตัวเองได้! แล้วก็ ฮีโร่มาโกโตะ อยู่ที่นี่ด้วยนะ รู้มั้ย?!” (โซเฟีย)

ลูซี่และซาซัง พยายามจะถอดเสื้อผ้าของโซเฟีย และเจ้าหญิงโซเฟียลนลาน

นั่นโล่งใจ เจ้าหญิงโซเฟียปรกติ

เธออายอย่างถูกต้อง

“ว้าว ผิวของโซเฟียเนียนจังเลยอ่ะ” (ลูซี่)

“มันดีจังที่ผิวขาวมากเลย~” (อายะ)

“ทำไมเธอยังถอดเสื้อผ้าชั้นอยู่ล่ะ?! ฮ-ฮีโร่มาโกโตะ! อย่ามองอย่างเดียวแล้วช่วยชั้นด้วย!” (โซเฟีย)

“เฮ้ย ลูซี่ ซาซัง หยุดนะ” (มาโกโตะ)

ผมดีดนิ้ว

“อ๊ะหย๋า?

“ว้าว้า!”

ผมให้สปิริตน้ำ สร้างหมอก ควบคุมมัน และดึงลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟียแยกจากกัน

“โอเคมั้ย โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ข-ขอบคุณมากๆนะ สองคนนี้เมาเหรอ?” (โซเฟีย)

“ใชคร้าย พวกเธอสร่าง” (มาโกโตะ)

“แบบนั้นเหรอ?!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียซีดไป

“ขอโทษ ขอโทษ โซเฟีย” (ลูซี่)

“เราทำมันเกินไปนั่น” (อายะ)

“ให้ตายสิพวกเธอนี่…แต่มันปรกตินะ งั้นตอนนี้ ชั้นจะเปลี่ยน” (โซเฟียย)

“หืม?” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเธอจะยังเปลี่ยนเสื้อผ้า ในท้ายที่สุด

เจ้าหญิงโซเฟีย อยากจะลองเสื้อผ้าใหม่ๆด้วย

เธอหายไปข้างในห้องเสื้อผ้า พร้อมกับเสื้อผ้า

10 นาทีต่อมาเจ้าหญิงโซเฟียกลับออกมา พร้อมกับวันพีชสีชมพูอ่อน

“ม-มันเป็นยังไง…ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

บรรยากาศที่เธอส่งออกมา ต่างจากปรกติ

บรรยากาศที่มีบารมีของเจ้าหญิงโซเฟียปรกติ เปลี่ยนเป็นแบบอ่อนๆ

“มันดูสวยกับเธอจริงๆ” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่การตอบสนองเค้า ต่างจากของเราเหรอ~?” (ลูซี่)

“เค้าตกหลุมรักกับโซฟีจังเต็มที่เลย~” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง หยิกแก้มของผมจากทั้งสองข้าง

หลังจากนั้น เจ้าหญิงโซเฟียเปลี่ยนไปเสื้อผ้าที่เธอใส่มาก่อน

เห็นว่าเธอผ่อนคลายไม่ได้ เพราะกระโปรงมันสั้นไปแค่ไหน

หลังจากนั้น เรา 4 ผ่านเวลากันอย่างขี้เกียจ

“พูดถึงแล้ว เราจะไปทที่ลาโฟรเอจไม่นาน นายจะทำอะไรล่ะ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

“อ้า ชั้นก็ต้องไปเจอฟูเรียซังด้วย” (มาโกโตะ)

“ไปเร็วๆเลย เธอโกรธแน่นอนแล้ว” (ลูซี่)

“นั่นใช่แล้ว นั่นใช่แล้ว มันดูเหมือนเธอยุ่งอยู่กับงาน ในฐานะราชินีของเธอ ดังนั้น นายต้องไปโผล่หน้าให้เธอเห็น” (อายะ)

“เทเลพอร์ต! ถ้าชั้นแค่ใช้เทเลพอร์ตได้ดีๆ!” (มาโกโตะ)

“ยังต้องไปอีกไกล ก่อนที่เทเลพอร์ตของนายจะดีขึ้น มาโกโตะ” (ลูซี่)

“งั้นมันยากขนาดนั้นเลย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะหาที่ในเรือบินนะ โอเค๊?” (โซเฟีย)

ระหว่างที่เราคุยกันอย่างนั้น

“ม-มีปัญหาแล้ว!!”

เสียงฝีเท้าดังออกมาอย่างดังข้างนอก และประตูเปิดออกกว้าง

“มีอะไรเหรอ? เอะอะจัง” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย จ้องทหารวังเบาๆ

“ขออภัยอย่างสุดซึ้งครับ โซเฟียซามะ! ข้อความด่วนมากจากประเทศแห่งแสง ไฮแลนด์! อยู่นี่ครับ!”

ทหารมอบจดหมายให้เจ้าหญิงโซเฟีย ในความรีบ

“ด่วนเหรอ…หือ แต่ชั้นไม่ได้ยินอะไรมาจากราชินีโนเอลเลยนะ… โอ้?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียรับ และเปิดตากว้าง เมื่อเธอเห็นข้างหลัง

“ฮีโร่มาโกโตะ มันส่งมาหานาย” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“ของมาโกโตะเหรอ?” (ลูซี่)

“อะไร อะไร~?” (อายะ)

ผมรับจดหมายจากเจ้าหญิงโซเฟีย

มีร่องรอยมานาจางๆอยู่ข้างใน มันดูเหมือนมันถูกเทเลพอร์ตมาด้วยเวทมนตร์

แน่นอน ว่ามันมี ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ในผู้รับ

ผมเปิดซอง และยืนยันข้างใน

มีแค่กระดาษแผ่นเดียว พร้อมด้วยประโยคเดียวที่นั่น

—มาที่ประเทศแห่งแสงทันที (จาก: ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่)

การเรียกตัว จากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ โมโมะ

■ตอบความคิดเห็น

>มาโกโตะคุง อยู่ในคนที่ 3 แล้ว หือ…

>ได้โปรดให้โมโมะ (ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ) ที่รอมา 1,000 ปี มีความสุขด้วย~

→ ต่อไป เป็นอาร์คของโมโมะครับ

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook