191 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตัดสินใจแน่วแน่ด้วยตัวเอง

 

“ถ้าเป็นอย่างนี้ ฮีโร่แห่งแสงจะเสียชีวิต” (เอสเธอร์)

 

“หือห์?!” (มาโกโตะ)

 

ผมขึ้นเสียงของผมด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

 

ทำไมมันออกมาเป็นแบบนั้นล่ะ?!

 

ไม่ใช่ว่ามันชนะสงครามอยู่เหรอ?!

 

“นี่มันหมายความว่ายังไง?! ทำไมซากุไร-คุง?!” (อายะ)

 

“ไม่มีทางน่า…ฮีโร่แห่งแสง-ซามะ…?” (ลูซี่)

 

ซา-ซังร้องและลูซี่เหม่อลอย

 

ฟูเรีย-ซังยังมีหน้าที่ซีดอยู่

 

“ได้โปรดอธิบาย เอสเธอร์-ซามะ” (ออร์โธ)

 

เสียงของกับตันออร์โธแข็ง

 

“…นั่น…” (เอสเธอร์)

 

ออราเคิลเอสเธอร์พูดหลังจากที่เงียบเล็กน้อย

 

มีออราเคิลของเทพธิดาข้างหลังของเธอ โดยมีเจ้าหญิงโนเอลอยู่ข้างหน้าสุด

 

“…บางคนได้มาแทนที่ลอร์ดปีศาจ” (เอสเธอร์)

 

มาแทนที่?

 

ลอร์ดปีศาจ?

 

สหายและผมตกใจโดยสิ่งนี้

 

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ดูเหมือนซากันได้{ส่งมอบ}ตำแหน่งลอร์ดปีศาจของเค้าให้ลูกชายเค้าเอง ไม่ใช่แค่เลือดเนื้อของเค้า แต่เป็นพลังของเค้าด้วย”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดสิ่งนี้ด้วยความรำคาญ

 

หน้าของเธอซีด และแทนที่จะพูดว่าเธออารมณ์ไม่ดี มันเหมือนกับเธอรู้สึกไม่ดีมากกว่า

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ท่านได้กลับไปที่ซิมโฟเนีย หือห์”

 

“ท่านไม่ได้ดูเหมือนจะรู้สึกดี ท่านโอเคมั้ย?”

 

“ชั้นจบที่การเป็นแบบนี้หลังจากที่ชั้นกดดันตัวเองกลับมา แต่พอมาคิดว่าเค้าส่งมอบพลังของลอร์ดปีศาจ…นั่นทำไมเค้าได้อ่อนแอลง หือห์”

 

“การส่งมอบตำแหน่งลอร์ดปีศาจเป็นบางอย่างที่เกิดขึ้นบ่อยเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ จากที่ชั้นรู้…มันไม่ได้เกิดขึ้นซักครั้งใน 1,000 ปี”

 

งั้น ไม่มีทางที่จะคาดว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้นได้ หือห์…

 

(มาโกโตะ ปีศาจ โดยเฉพาะพวกปีศาจระดับลอร์ดปีศาจ มีชีวิตอยู่ได้หลายพันปี สำหรับคนในดินแดนมนุษย์ นี้อาจจะเป็นบางอย่างที่หายาก แต่ในสายตาของพระเจ้า นี่เป็นบางอย่างที่ค่อนข้างบ่อย) (โนอาห์)

 

เอ๋?

 

งั้น เทพธิดาแห่งโชคชะตาควรจะเห็นนั่นมาสิ

 

ผมทำตาสงสัยไปที่เอสเธอร์-ซัง และเธอหลบตาของเธอ

 

เฮ้ย เฮ้ย นั่นไม่น่ารักเลยซักนิด

 

ทำหน้าที่ให้ดีๆหน่อยซี่ เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ

 

“ออราเคิลแห่งโชคชะตา เธอมีแผนอะไรมั้ย?”

 

เหมือนกับจะตอบสนองความรู้สึกของผม ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถามเธอ

 

“…กองกำลังหลักของพันฒมิตรหกประเทศต้องนี้ได้อยู่ในการสู้รบกับราชาสัตว์ มัน 300,000 ต่อ 300,000 แต่ศัตรูได้สร้างบาเรียที่ทำให้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์อ่อนแอลง และพวกเค้าเทไปที่ฮีโร่แห่งแสงเต็มที่ แต่ว่าด้วยตาของพระเจ้าของชั้น ชั้นไม่เห็นรายละเอียดอะไรเลย…เหี้ยเอ้ย!” (เอสเธอร์)

 

ในท้ายที่สุด เธอพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมกับความเป็นออราเคิลและทุบหมัดเธอไปบนโต๊ะ

 

“เรียกกำลังเสริมไม่ได้เหรอ? ถ้าผมจำไม่ผิด อัศวินอากาศทิศเหนือของเกราลท์-ซามะ และอัศวินสีแดงของนายพลทาริสก้าควรจะอยู่ใกล้ๆนี่ครับ” (ออร์โธ)

 

“เพราะการรบกวนกับเวทมนตร์สื่อสาร เราไม่มีวิธีที่จะบอกข้อมูลกับพวกเค้า เราได้ส่งผู้ส่งสาส์นไปแล้ว แต่มันดูเหมือนมันต้องใช้เวลาไปถึง” (โนเอล)

 

“เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน…?” (ออร์โธ)

 

คนที่ตอบกัปตันออร์โธคือเจ้าหญิงโนเอล

 

เสียงของเจ้าหญิงโนเอลสั่น น่าจะมาจากความไม่สบายใจของเธอ

 

“เราจะส่งกำลังเสริมไปหานายพลยูเวอินและซากุไร-โดโนะทันที เฮ้ย! เรียกคนขี่ไวเวิร์นและเพกาซัสมา! ทหารบกจะรอพร้อม! ชั้นจะมอบความไว้วางใจการสั่งการที่นี่ไว้กับบางคนภายหลัง!” (ออร์โธ)

 

กัปตันออร์โธได้ออกคำสั่งกับ อัศวินผู้หมวด

 

น้ำเสียงของเขาหยาบอาจจะด้วยความรีบของเขา

 

“ชั้นจะพักซักหน่อยแล้วกับไปที่สนามรบด้วย แต่เดินทางระหว่างกลางวันจะลำบากนะ…ออราเคิลแห่งโชคชะตา เรามีเวลาเหลือมากเท่าไหร่?”

 

“…ฮีโร่แห่งแสงจะไม่รอดจากสงครามคืนนี้” (เอสเธอร์)

 

“ม-ไม่มีทางน่า!” (โนเอล)

 

เจ้าหญิงโนเอลส่งเสียงในความสิ้นหวังกับคำพูดของออราเคิลเอสเธอร์

 

เมื่อผมมองกลับไป ผมเห็นฟูเรีย-ซังได้มองลงไปข้างล่างโดยไม่พูดอะไรมาซักพักแล้ว

 

“เจ้าหญิง เธอเห็นอะไรด้วยเวทมนตร์โชคชะตาเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“…ชั้นเห็นเรียวซูเกะถูกกินโดยมอนสเตอร์เยอะมากมาย” (ฟูเรีย)

 

“ขอโทษ” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่ควรจะถาม

 

นี่มันแย่แล้ว ไม่มีข้อมูลที่ดีเลยซักนิด

 

“ม-มันเป็นเพราะสาวกของเทพมารและออราเคิลแห่งความมืดอยู่ที่นี่! มันเป็นเพราะเราได้แบกภาระสิ่งที่ต้องสาปแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้เลยเกิดขึ้น มันเป็นไปไม่ได้ที่การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งแสง-ซามะจะหมดไป พวกเค้าเป็นคนที่ทรยศเรา! ไม่ต้องสงสัยว่าพวกเค้าเป็นคนที่ปล่อยข้อมูลของเราไปให้กองทัพลอร์ดปีศาจ! จับพวกมันเดี๋ยวนี้และเผามันทั้งเป็น กัปตันออร์โธ!”

 

คนที่พูดบางอย่างที่อุกอาจคือโป้ป

 

ดูเหมือนเขาตื่นตกใจค่อนข้างมากกับความจริงที่ว่าฮีโร่แห่งแสงอาจจะตาย

 

“ไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น…ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ และออราเคิลแห่งความมืดไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ แต่มีบางคนในกองทัพลอร์ดปีศาจที่หลอกตาทิพย์ของชั้นได้ ไม่ต้องสงสัย” (เอสเธอร์)

 

“สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกัน! ตาทิพย์ของเธอพึ่งพาไม่ได้อีกแล้ว เอสเธอร์-โดโนะ!”

 

“คุห์!” (เอสเธอร์)

 

โป้ปที่ดูเหมือนจะความสัมพันธ์ดีกับออราเคิลแห่งโชคชะตาตอนนี้ได้กลายเป็นขวากหนาม

 

มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรเรื่องนั้นตอนนี้

 

“มาโกโตะ-โดโนะ! ผมจะมุ่งหน้าไปที่ที่ฮีโร่แห่งแสง-โดโนะอยู่ตอนนี้เพื่อที่จะมอบกำลังเสริม! มาไปด้วยกันกับคนขี่ไวเวิร์นเถอะ!” (ออร์โธ)

 

กัปตันออร์โธได้เสร็จการจัดรูปแบบของกำลังเสริมขณะที่เขาฟังที่เราคุยกันอยู่

 

นั่นกัปตันออร์โธสำหรับคุณล่ะ

 

[{คุณจะไปด้วยกันกับกัปตันออร์โธในการส่งกำลังเสริมไปหาฮีโร่แห่งแสงมั้ย?}]

 

{ใช่}

 

{ไม่}

 

ผู้เล่นอาร์พีจีถาม

 

(ตัวเลือกขึ้นมาที่นี่เหรอ หือห์…) (มาโกโตะ)

 

“ใช้เวลานานเท่าไหร่ที่จะไปถึงซากุไร-คุงจากที่นี่?” (มาโกโตะ)

 

“ปรกติแล้ว จะใช้ทั้งวัน แต่ครั้งนี้ มันฉุกเฉิน เราจะดันไวเวิร์นและเพกาซัสถึงขีดจำกัด และเราคาดว่าน่าจะไปถึงในครึ่งวัน” (ออร์โธ)

 

ช้า

 

นั่นคือที่ผมรู้สึก

 

มีโอกาสสูงที่ว่าซากุไร-คุงจะเสียชีวิตของเขาคืนนี้

 

งั้นใช้เวลาครึ่งวันจะสายเกินไป

 

“ผมจะไปที่นั่นด้วยวิธีอื่น” (มาโกโตะ)

 

“““เอ๋?”””

 

หลายคนตอบสนองกับสิ่งที่ผมพูด

 

“ลูซี่ ชั้นมีข้อเรียกร้อง” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋ มาโกโตะ? ช-ชั้นเหรอ?” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง…?” (อายะ)

 

ผมหันหน้าไปหาลูซี่และซา-ซังที่ได้ฟังการสนทนามาซักพักอย่างไม่สบายใจ

 

“ได้โปรดใช้เทเลพอร์ตเพื่อพาชั้นไปที่ที่ซากุไร-คุงอยู่” (มาโกโตะ)

 

“นั่นเป็นไปได้เหรอ?!” (ออร์โธ)

 

กัปตันออร์โธตอบสนองกับคำพูดของผม

 

แต่ตัวลูซี่เองส่ายหัวด้วยหน้าที่ซีด

 

“น-นั่นเป็นไปไม่ได้! ชั้นไม่เคยได้ไปที่นั่นเลย และใช้เทเลพอร์ตระยะที่ไกลเว่อร์ๆแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ยกเว้นว่าจะเป็นหม่าม๊า!” (ลูซี่)

 

“เมื่อเธอมาพูดถึงมันแล้ว โรซาลี-ซังไม่ได้เข้าร่วมด้วย ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“แม่มดสีแดง-โดโนะไม่ได้เข้าร่วมสงครามครั้งนี้ เราส่งคนไปขอการสนับสนุนที่หมู่บ้านคานัน แต่เธอไม่อยู่…” (ออร์โธ)

 

เธอพูดว่าเธอจะไปฝึกที่ดวงจันทร์

 

เธออยู่ที่นั่นเหรอ?

 

เธอจะไม่มาเหรอ?

 

แต่เราพึ่งพาคนที่ไม่อยู่ที่นี่ไม่ได้

 

“ได้โปรด ลูซี่ แม้มันจะไม่ได้ผล ได้โปรดช่วยเราที่นี่” (มาโกโตะ)

 

“……แต่ชั้นไม่รู้ว่ามันจะใช้งานได้หรือไม่ได้…ไม่ เข้าใจแล้ว! ชั้นจะลอง!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ไม่ได้ดูเหมือนจะมั่นใจตอนแรก แต่มันดูเหมือนเธอเต็มใจที่จะทำมันแล้วตอนนี้

 

เธอเปลี่ยนเกียร์เร็ว

 

“ลูซี่-โดโนะ ถ้านั่นเป็นไปได้ เราด้วย” (ออร์โธ)

 

“อย่า กัปตันออร์โธ ชั้นได้คอยดูเอลฟ์ผมแดงคนนั้น แต่โอกาสที่เธอจะล้มเหลวสูงกว่า คนที่เธอจะทำสำเร็จด้วยน่าจะเป็นผู้ใช้สปิริต-คุงและฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ เพื่อที่จะเทเลพอร์ตบางคน พวกเค้าต้องรู้จักพวกเค้าดี นายแค่ทำนั่นกับใครก็ได้ไม่ได้”

 

“…เข้าใจแล้ว รับทราบ งั้น ผมจะไปที่นั่นบนไวเวิร์นตามแผน มาโกโตะ-โดโนะ ไปเจอที่นั่นกันเถอะ” (ออร์โธ)

 

“รับทราบ กัปตันออร์โธ” (มาโกโตะ)

 

แผนของเราได้ถูกตัดสินแล้ว

 

“ลูซี่ ทำมัน” (มาโกโตะ)

 

“ได้ บางคนเอาแผนที่ให้ดูหน่อยได้มั้ย?” (ลูซี่)

 

“นี่ค่ะ ลูซี่-โดโนะ”

 

เมื่อลูซี่พูดอย่างนี้ ลูกน้องของกัปตันออร์โธมอบแผนที่ของเธออย่างรวดเร็ว

 

“สนามรบอยู่ที่ไหน?” (ลูซี่)

 

“ที่นี่ค่ะ บริเวณชายฝั่งของแดนเน็ทในประเทศแห่งการค้าคาเมลอน จุดเด่นคือภูเขาไนโดะ…”

 

“ชั้นไม่ได้ไปที่นั่นมาก่อน ชั้นเลยนึกภาพถึงสถานที่ที่เราจะไปไม่ได้ บอกแค่ทิศทางกับระยะทางมา” (ลูซี่)

 

“แต่วิธีนี้ค่อนข้างใช้มานาเยอะนะ…มันไกลอยู่นะ รู้มั้ย?”

 

“มันโอเค {ชั้นมีมานาเหลือ}” (ลูซี่)

 

คำพูดของลูซี่พึ่งพาได้

 

ผมดีใจจริงๆที่มีเธอเป็นสมาชิกปาร์ตี้

 

“มาโกโตะ ชั้นไม่เคยไปที่สนามรบที่ฮีโร่แห่งแสง-ซามะอยู่ นั่นทำไมชั้นไม่คิดว่าชั้นจะส่งนายไปที่ที่แม่นยำได้ ไม่ ไม่ต้องสงสัยว่าจะมีความคลาดเคลื่อน” (ลูซี่)

 

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะจัดการด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งกับเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมพยักหน้าให้กับคำพูดของลูซี่

 

“งั้น เอาล่ะนะ” (ลูซี่)

 

ลูซี่จับไม้เท้าของเธอแน่นด้วยสองมือ

 

จากนั้นผมรับรู้สึกการไหลของมานาจำนวนมหาศาล

 

การร่ายได้ถูกทอโดยเสียงของลูซี่

 

“{เทพธิดาแห่งโชคชะตาที่สถิตอยู่ ณ สรวงสวรรค์ หนูของอธิษฐานกับท่าน ได้โปรดมอบปาฏิหาริย์ให้เราด้วย…}” (ลูซี่)

 

เทเลพอร์ตเป็นเวทมนตร์จักวาลธาติทอง

 

คนที่ปกครองสิ่งนั้นคือเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ

 

ผมชำเลืองมองเอสเธอร์-ซัง

 

เธอสังเกตสายตาของผมและมองผมมาอย่างกระอักกระอ่วน

 

ไอรา-ซามะเพิ่มอัตราความสำเร็จให้เราได้มั้ย?

 

(ในเป็นไปไม่ได้ มาโกโตะ ไอราปัจจุบันได้ลดมานาของเธอไปที่ระดับมนุษย์ เธอไม่มีความเป็นพระเจ้า เธอสร้างปาฏิหาริย์ไม่ได้) (โนอาห์)

 

เข้าใจแล้ว

 

แม้ว่าเธออยู่ใกล้

 

ระหว่างที่เราแลกเปลี่ยนกันอย่างนั้นอยู่ วงกลมเวทมนตร์ได้เริ่มปรากฏทีละวงทีลาวงในกลางอากาศ

 

มานาในอากาศสั่น

 

ผมรู้สึกว่าพื้นก็สั่นด้วย

 

“โออ้… ช่างเป็นมานาที่ไม่น่าเชื่อ”

 

“ชั้นเชื่อไม่ได้เลย… นี่ไม่ใช่มานาที่นักเวทย์คนเดียวควรจะสามารถควบคุมได้”

 

ผมได้ยินคนพูดอย่างนั้น

 

จากลูซี่ มานาของเธอได้เพิ่มขึ้น มากขึ้นและมากขึ้นอีกหลังๆ

 

เธอยังอยู่ระหว่างโตเหรอ?

 

แต่มานาของผมหยุดที่ 4 นะ

 

ไม่ใช่มีความเหลื่อมล้ำมากเหรอตรงนี้น่ะ?

 

“อัศวินของชั้น…ระวังตัวด้วย” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นภาวนาถึงความสำเร็จของนายนะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

 

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

 

ฟูเรีย-ซัง และเจ้าหญิงโซเฟียที่อยู่อีกฝั่งของภาพฉายอวยพรให้ผม

 

“มาโกโตะ-ซามะ… ชั้นปล่อยให้เรียวซูเกะ-ซังอยู่ในมือของนายแล้วนะ” (โนเอล)

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

เจ้าหญิงโนเอลได้ปราสานมือเข้าด้วยกันดั่งจะอธิษฐาน

 

“ลู-จัง ทำเต็มที่นะ ทากัตซูกิ-คุง ชั้นจะตามไปทีหลัง” (อายะ)

 

“ไม่ ได้โปรดอยู่กับเจ้าหญิงและลูซี่ ซา-ซัง มันจะทำให้ที่นี่มีกำลังคนน้อยเกินไป” (มาโกโตะ)

 

“หืมม เข้าใจแล้ว ได้เลย ปล่อยที่นี่ไว้ให้ชั้น! ระวังตัวนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)

 

ผมพยักหน้ากับคำตอบของซา-ซัง

 

“เอาล่ะนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

 

“ได้เลย” (มาโกโตะ)

 

ผมแดงของลูซี่สะบัดและส่องแสงเล็กน้อย

 

ผมของเธอได้สะบัดไม่ใช่จากลม แต่จากมานาที่อาละวาด

 

ตัวนั้นของเธอคล้ายคลึงกันกับแม่มดสีแดง

 

“[{เทเลพอร์ต}]!” (ลูซี่)

 

ทันทีที่เสียงของลูซี่สะท้อนอยู่ในหูของผม เวทมนตร์ของเธอได้ใช้งาน และผมได้ถูกห่อหุ่มไปด้วยแสง

 

ความรู้สึกที่ไม่มีตัวตนดำเนินไปแค่ไม่กี่วินาที ผมคิดว่านะ

 

ผมได้ถูกห่อในความรู้สึกลอยๆที่แปลกประหลาด ภาในพื้นที่ที่ขาวโพลน

 

ผมเสียการรู้ว่าอะไรคือขึ้นและลง และผมรู้สึกดั่งผมได้ถูกโยนไปในที่ที่ขยายออกไปไม่จบไม่สิ้น

 

ในทันทีต่อมา เท้าของผมสัมผัสพื้น

 

ภาพได้เปิดขึ้นมา

 

“หนาว!” (มาโกโตะ)

 

น้ำจำนวนมากได้ตีหน้าผมเหมือนฝักบัว

 

มันฝนตกอยู่

 

มันเป็นฝนใหญ่ที่รู้สึกเหมือนพายุ

 

“เวทมนตร์น้ำ: [{มังกรน้ำ}]” (มาโกโตะ)

 

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของฝน

 

นั่นคือที่ผมเห็นตรงหน้าผมได้อย่างไรก็ไม่รู้

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

มันทีที่ผมเปิดตา สิ่งแรกที่ผมรู้สึกคืออะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล

 

มันมืด

 

แม้ว่ามันยังไม่เที่ยง

 

ไม่มีทางที่มันจะมืดขนาดนี้ดั่งมันเป็นก่อนตะวันขึ้น

 

เป็นไปได้มั้ยว่าเวลาผ่านไปจากความล้มเหลวของเทเลพอร์ต?

 

ไม่ นั่นมันเดินทางข้ามเวลา

 

มันเป็นเวทมนตร์ที่ต่างไปโดยสิ้นเชิง

 

ผมมองไปรอบๆ

 

ผมไม่สังเกตทันทีเนื่องจากฝนตกหนัก… แต่อะไรที่รับผิดชอบต่อความรู้สึกไม่ชอบมาพากลของผมอยู่ข้างบน

 

ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

(…งั้นนั่นก็เป็นเหตุผล) (มาโกโตะ)

 

สิ่งที่ปกคลุมท้องฝ้าคือเมฆมืดที่ยืดไปไกลสุดสายตา

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord