151 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ปรากฏตัวในประเทศแห่งไฟ

 

เช้าของวันต่อมา

 

“…ในอนาคต ชั้นจะไม่หาเรื่องสู้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอีกแล้ว… ชั้นสำนึกมันอยางลึกซึ้ง; ลึกยิ่งกว่าวิหารทะเลลึก…” (โรซาลี)

 

โรซาลี-ซัง คุกเค่าคำนับ และห้อยหัวของเธอ ใจสลาย

 

(…ว้าว เธอได้ชนะแม่มดสีแดงอย่างสมบูรณ์แบบ) (มาโกโตะ)

 

ไม่มีแม้แต่รอยข่วนเดียวบนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

ยังไงซะ แต่เธอเป็นอันเดด ดังนั้นแผลของเธอจะรักษาทันทีนะ

 

“ทำไมเธอใช้กำลังเข้าหามากจัง…? แม้ว่าเธอผ่านชั้นไปในเรื่องพรสวรรค์อย่างเดียว”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกอดอกของเธอในความโกรธเคือง และมองลงไปที่โรซาลี-ซัง

 

“…เฮ้อ หม่าม๊า…” (ลูซี่)

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกับหม่าม๊าของเธอไม่สนิทกันเหรอ?” (อายะ)

 

“มันแค่หม่าม๊าทำเธอเป็นศัตรูอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ แม้ว่ามันเห็นได้ชัดว่าเธอเอาชนะไม่ได้” (ลูซี่)

 

ผมได้ยินการสนทนาของลูซี่และซา-ซัง

 

ลูซี่ไร้ความปราณีกับแม่ของเธอ

 

ฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย เธอได้เกาคางของแมวดำ

 

“…คุห์ ชั้นจะจำนี่ไว้สำหรับครั้งหน้า” (โรซาลี)

 

“เธอ…เธอไม่สำนึกเลยซักนิด”

 

โรซาลี-ซังจ้องปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอย่างขมขื่น และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถอนหายใจอย่างหนัก

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีปจริงๆ

 

ผมได้มองพวกเธออย่างเหม่อลอย และเจ้าหญิงโซเฟียได้เข้ามาใกล้

 

“ฮีโร่ มาโกโตะ มันจะได้เวลาที่เราจะออกจากประเทศแห่งไม้แล้ว เราได้อยู่ที่นี่นานแล้ว” (โซเฟีย)

 

“เข้าใจแล้ว โซเฟีย” (มาโกโตะ)

 

ผมพยักหน้ากับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

 

ผมได้ฟื้นตัวแล้ว ดังนั้นผมเดาว่าเราควรจะมุ่งหน้าไปประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ

 

“มากลับรถม้าไปสู่มักกาเรนกัน รถม้ามีเวทมนตร์ปัดป้องมอนสเตอร์อยู่บนมัน” (โซเฟีย)

 

“ใช่ มาไปเกรทคีธโดยใช้เรือบินในมักกาเรนเถอะ” (มาโกโตะ)

 

ในดินแดนของประเทศแห่งไฟ เห็นว่าไม่มีมังกรบิน

 

มีมังกรทรายระหว่างทาง แต่พวกมันเป็นพวกที่บินไม่ได้

 

“เดี๋ยว พวกเธอ”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหยุดเรา

 

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“อย่ากลับไปที่ฐานของผู้ใช้สปิริต-คุง ขุนนางประเทศแห่งแสงได้รอนายอยู่ที่นั่น”

 

“เก่ะห์” “เอ๋?”

 

ผมคิ้วขมวดใส่นั่น เจ้าหญิงโซเฟียปล่อยความตกใจออกมา

 

“มันไม่แปลก มันได้ถูกรู้กันแล้วว่าฐานของผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นเมืองที่อยู่ขอบประเทศแห่งน้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือรอนายอยู่ที่นั่น”

 

“แต่นั่นมีปัญหานะ…” (มาโกโตะ)

 

เราใช้เรือบินไม่ได้ถ้าเราไม่กลับไปที่มักกาเรน

 

“เราควรทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่…มันจะใช้เวลา แต่เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะผ่านทางบกถ้างั้น…” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียและผมมองหน้ากันแล้วครุ่นคิด

 

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นมีวิธีที่ดี”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองดูโรซาลี-ซังที่คุกเข่าคำนับอย่างมีความหมาย

 

“เห้ย สาวน้อยสีแดง ส่งพวกเขาไปที่นั่นด้วยเทเลพอร์ตระยะไกลสุดยอด”

 

“เอออ๋~ แต่ชั้นพาไปได้แค่ทีละคนนะ~!” (โรซาลี)

 

“งั้นใช้มันหลายครั้ง เธอมีมานาสูงอย่างไม่มีสาเหตุ ดังนั้นใช้มันเพื่อบางอย่าง”

 

โอ้ เราทำอย่างนั้นได้เหรอ?

 

ผมไปหาลูซี่แล้วกระซิบหาเธอ

 

“ลูซี่ มันโอเคที่จะขอแม่เธอสำหรับเรื่องนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ปรกติเธอตจะเห็นว่ามันน่าปวดหัวแล้วไม่ทำมันน่ะ แต่ด้วยที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะบอกให้เธอทำ ชั้นคิดว่าเธออาจจะทำ” (ลูซี่)

 

ลูซี่กระซิบกลับด้วย

 

ใช่ แต่ขอให้ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งไม้ทำงานประหลาดแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกแย่นิดหน่อยนะ

 

แต่นี่มันช่วยเราได้จริงๆ

 

“ชั้นไม่อยากทำอ่ะ~!! นั่นมันปวดหัว! เธอทำมันสิ! เธอเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และอะไรแบบนั้นนะ!”

 

“ชั้นไม่เหมือนเธอ ชั้นไม่มีที่ว่างให้ใช้มานาอย่างสิ้นเปลือง ชั้นต้องเตรียมตัวเองสำหรับการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เอลฟ์อย่างพวกเธอมีมานาเหลือ ดังนั้นใช้มันเพื่อฮีโร่”

 

“ฮ่าาห์… ช่วยไม่ได้ แฟน-คุง เมื่อนายพร้อม ชั้นจะพานายไปที่นั่น” (โรซาลี)

 

“ข-ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

 

ดูเหมือนมันสรุปแล้ว

 

เรารีบเตรียมตัวออกเดินทาง

 

เราเสร็จการกล่าวคำลากับหัวหน้าหมู่บ้าน ฮีโร่ลมไม้แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง ออราเคิลแห่งไม้ฟลอน่า-ซัง และผู้คนของหมู่บ้านคานัน

 

“มาโกโตะ-โดโนะ มาเจอกันอีกครั้งในการเดินทางทางเหนือ! ครั้งหน้า มาสู้กับลอร์ดปีศาจด้วยกันเถอะ!” (แม็กซ์)

 

“ใช่ รักษาสุขภาพด้วยนะ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมแลกเปลี่ยนการจับมือกับฮีโร่ลมไม้

 

การเก็บเกี่ยวผลผลิตหมายเลขหนึ่งครั้งนี้คือการสนิทกับแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง

 

มือเขาหยาบและใหญ่

 

เทียบกับนั่น ของผมเหมือนของเด็ก

 

“พร้อมรึยัง? งั้น คนแรกจะเป็นลูซี่~” (โรซาลี)

 

“เออ๋ หนูก่อนเหรอ?” (ลูซี่)

 

“แม่-ซังของลู-จัง หนูโอเคที่จะเป็นคนแรก” (อายะ)

 

“ชั้นชอบไปคนสุดท้ายมากกว่า” (ฟูเรีย)

 

เมื่อผมมองไปที่โรซาลี-อยู่ กลุ่มได้สร้างเสียงเกี่ยวกับอันดับการเทเลพอร์ต

 

แต่ผมคิดว่าตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงโซเฟียไปก่อนได้นะ

 

ทั้งหมดเพราะเขาต้องไปที่นั่นมาบางเวลาแล้ว

 

อ้าา ลูซี่ได้ถูกพาไปก่อน

 

(โอเค ชั้นควรจะเตรียมตัวเองสำหรับการเดินทาง) (มาโกโตะ)

 

◇◇

 

“นั่นคนสุดท้าย…” (โรซาลี)

 

โรซาลี-ซังพูดนี่อย่างอิดโรย

 

เธอมีถุงอยู่ใต้ตา

 

เธอน่าจะใช้เทเลพอร์ตมากจนมานาเธอเหลืออยู่น้อยมาก

 

…เธอโอเคมั้ย?

 

“โรซาลี-ซัง ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)

 

“อาา ชั้นถูกรีดหมดเลย~ เวรเอ้ย ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นั่น ชั้นจะไม่แพ้ครั้งหน้า!” (โรซาลี)

 

พูดสิ่งนี้ วงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้นรอบโรซาลี-ซัง

 

จำนวนของวงกลมเวทมนตร์มากกว่าหลายครั้งอื่นที่เธอในเทเลพอร์ตก่อนหน้า

 

(วงกลมเวทมนตร์ต่างออกไปเหรอ?) (มาโกโตะ)

 

“โรซาลี-ซัง คุณจะไปไหน? วงกลมเวทมนตร์นั้น…ต่างจากอันที่ใช้ก่อนหน้า?” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋? หม่าม๊า แม่จะไม่กลับไปที่หมู่บ้านเหรอ?” (ลูซี่)

 

ลูซี่ตอบสนองกับคำพูดผม

 

“อ่ะร้า แฟน-คุง นายเก่งนี่ นายน่าจะดูวงกลมเวทมนตร์ ชั้นจะไปที่ {ดวงจันทร์} เพื่อฝึกอีกครั้ง! เพราะทั้งหมดชั้นยังไม่ไปถึงปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เลย

 

“อ-อืม…ก่อนจะท้าทางปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ชั้นอยากให้คุณร่วมมือกันในการปราบลอร์ดปีศาจในการเดินทางทางเหนือนะ…” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างประหม่ากับโรซาลี-ซังที่ควงแขนของเธอ

 

จริง! นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสู้กันเอง

 

“อ้าา ที่พ่อพูด ใช่มั้ย? ครึ่งปีหลังนายจะไปหาเรื่องสู้ที่ทวีปปีศาจ ใช่มั้ย? โอเค ชั้นจะเข้าร่วมด้วย ดันนั้นทิ้งลอร์ดปีศาจไว้ให้ชั้นปราบนะ โอเคมั้ย?!” (โรซาลี)

 

พูดสิ่งนี้ โรซาลี-ซังหายไปด้วยเทเลพอร์ต

 

ช่างเป็นคนที่อิสระ

 

เอาเรื่องนั้นไว้ก่อน เราได้มาถึงประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ

 

คนที่นี่คือ ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง (แมวดำอยู่บนไหล่ของเธอ) เจ้าหญิงโซเฟีย และคนคุ้มกันของเธอ

 

“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง! นี่คือเกรทคีธ หือห์!” (อายะ)

 

ด้วยคำพูดของซา-ซัง ผมมองไปรอบๆเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ กามูรัน

 

มันเป็นเมืองที่สีขาวทั่ว

 

อาคารสร้างมาจากอิฐที่ทำให้แห้งโดยแสงแดด

 

เสื้อผ้าที่คนใส่ส่วนใหญ่เป็นสีขาว

 

มีหลายคนที่ผิวเข้ม

 

(มันเหมือนโลกอาหรับการคืน…) (มาโกโตะ)

 

ภาพที่ทำให้ผมนึกถึงที่เรียกว่าตะวันออกกลางในโลกของเรา

 

และที่สุดของทั้งหมด…

 

(มันร้อน…) (มาโกโตะ)

 

ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิมันใกล้กับ 40°เซลเซียส

 

แม้ว่าความใกล้เส้นศูนย์สูตรมันไม่ควรจะต่างกับประเทศแห่งน้ำ…

 

ความต่างเห็นได้ชัดว่าเนื่องจากพลังของเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะ

 

เกรทคีธเป็นประเทศเขตร้อน

 

ผมชอบให้มันร้อนมากกว่า

 

ผมตั้งโล่งจิตไปที่ 99% มันไม่กวนใจผมมาก

 

ปัญหาคือ…

 

(…ไม่มีสปิริตน้ำเลยซักนิด) (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมรู้เกี่ยวกับภูมิอากาศของเกรทคีธในวิหารแห่งน้ำ ผมมีความรู้สึกว่ามันจะเป็นบางอย่างแบบนั้น

 

ดูเหมือนผมจะไม่มีประโยชน์มากในประเทศนี้

 

ผมถอนหายใจเล็กๆ

 

“โซเฟีย-ซามะ ขั้นตอนในการเข้าประเทศได้เสร็จแล้วครับ”

 

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันมาอย่างเสียงดัง

 

มันจะแย่ถ้าเราเข้าอย่างผิดกฎหมายในเมืองหลวงด้วยเทเลพอร์ต ดังนั้นเราเลยทำตามขั้นตอนในส่วนนั้น

 

แต่โรซาลี-ซังพูดว่า ‘เอ๋? แต่ชั้นได้เข้าไปตามใจตลอด และออกมาตอนที่ชั้นต้องการนะ?’

 

ผมสงสัยว่าที่ไหนที่เธอลืมสามัญสำนึกไป

 

“งัน ไปที่โรงแรมที่ชั้นใช้ประจำกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ นายมีการติดต่อกับเพื่อนของนาย ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

 

“ใช่ เมื่อผมบอกฟูจิ-ยัง เขาพูดว่าเขาได้อยู่บนทางมาที่นี่” (มาโกโตะ)

 

ผมติดต่อฟูจิ-ยังด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสาร

 

มันดูเหมือนฟูจิ-ยังมีธุระอยู่ในประเทศแห่งไป ในจังหวะเวลาที่ดี

 

เห็นได้ชัดว่าเราเจอกันได้ใน 2-3 วัน

 

เราอยู่ในโรงแรมเดียวกับเจ้าหญิงโซเฟียจนถึงตอนนั้น

 

“มันร้อน มาขยับกันได้แล้ว” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังได้เช็ดเหงื่อด้วยมือของเธอ

 

เสื้อผ้าของเธอกระเซิงนิดหน่อย และเธอได้กระพือในบริเวณอกเพื่อส้างลม

 

แต่ละครั้งที่เธอพัดเสื้อผ้าเธอ หน้าอกมีเสน่ห์ที่ประณีตออกมาจากการกระตุ้นความต้องการ

 

“““……”””

 

ชายที่ผ่านไปทั้งหมดได้หยุดเท้าของพวกเขาและได้จ้องมา

 

เราเด่น

 

“ลู-จัง เธอโอเคมั้ย?” (อายะ)

 

“มันร้อน… อออุ ผิวของอายะเย็นอ่ะ…” (ลูซี่)

 

ลูซี่ที่ทนความร้อนไม่ได้ ได้ถูกอุ้มไว้ที่หลังของซา-ซัง

 

เราควรเดินอย่างรวดเร็ว

 

เอาเดินทางไปที่โรงแรม

 

บนทางไป เราได้ถูกสอนเกี่ยวกับประเทศแห่งไฟโดยเจ้าหญิงโซเฟีย

 

ประเทศแห่งไฟเป็นประเทศทางทหารที่ส่งทหารออกไปบนการเรียกร้องของประเทศอื่น

 

แผ่นดินไม่เหมาะกับการเกษตรกรรม แต่การล่าและการจับปลาเห็นได้ชัดว่ารุ่งเรือง

 

พวกเขาได้มีความแข็งแกร่งในการแลกเปลี่ยนด้วย

 

ตอนนี้มีคนมากมายในเมืองหลวง

 

เหตุผลสำหรับนั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ที่จะเกิดในอีกไม่นาน

 

ผู้ชนะของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟ และได้ถูกสัญญาการปรนนิบัติอย่างดีที่สุด 1 ปี

 

(มีความต่างระหว่างประเทศมากมายจริงๆ) (มาโกโตะ)

 

ผมได้ยินการพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย และดูเมืองด้วยผู้เล่นอาร์พีจี

 

และจากนั้น หลังจากซักพัก เวลาที่เราพักกันซักครู่

 

เจ้าหญิงโซเฟียและสาวๆได้ดื่มน้ำผลไม้เย็นๆจากร้านค้า

 

ผมได้อยู่ไกลไปอีกหน่อย ค้นหาสปิริตน้ำ

 

…ใช่ ไม่เจอเลย

 

แค่ตอนนั้น…

 

*กิ้นนนน*

 

การเตือนของตรวจจับได้ดัง

 

(เอ๋? แต่เราอยู่กลางเมืองนะ?) (มาโกโตะ)

 

ตรวจจับได้ดังกระทันหัน แต่ผมบอกตำแหน่งของศัตรูไม่ได้

 

“ร-ระวัง! ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

 

ผทได้ถูกจับโดยซา-ซังและได้พาไปจากตำแหน่งเดิมของผมในทันที

 

ทันทีต่อมา…

 

*《บั่ม!》*

 

ที่ที่ผมได้เดินอยู่เมื่อกี้นี้ บางอย่างหนักๆได้ลงมา สร้างเสียงเหมือนฟ้าผ่า กลุ่มของควันได้ขึ้นมา

 

ร-ระเบิด?!

 

การโจมตีของผู้ก่อการร้าย?!

 

แต่เมื่อกลุ่มควันได้สงบ เงาของบางคนได้ปรากฏขึ้น

 

คนได้หล่นลงมา?

 

“…อา มันได้ถูกหลบได้ อย่างที่คาดกับฮีโร่-ซามะที่กำจัดลอร์ดปีศาจ”

 

คนที่พูดนี่ด้วยน้ำเสียงที่เล่นบทโง่คือผู้หญิง

 

ผิวเข้ม ผมดำเงา ตาที่แคบเหมือนแมวกินเนื้อ ตัวที่บางและมีกล้ามของนักรบผู้หญิง

 

เธอได้ใส่อุปกรณ์ที่น้ำหนักเบา แต่ไหล่และขาเธอได้เปิดเผยเนื้อ

 

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าผมไม่รู้สึกว่าเธอขาดการป้องกัน ต้องเป็นเพราะว่าออร่าจำนวนมหาศาลที่ผมรู้สึกรอบตัวเธอ

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก… ชั้นเป็นฮีโร่ไฟ โอลก้า โซล ทาลิสเกอร์…”

 

ด้วยตาที่ทำให้ผมสงสัยว่าเธอดูอะไรกันแน่ คนโจมตีแนะนำตัวเธอเองด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน

 

“เฮ้…อยากสู้ถึงตายไปกับชั้นมั้ย?” (โอลก้า)

 

ผู้หญิงปากกลายเป็นเสี้ยวพระจันทร์

 

คนอันตรายได้ปรากฏ!

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 10 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord