170 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้พรจากชัยชนะ

 

◇มุมมอง โอลก้า โซล ทาริสก้า◇

 

“นี่…อะไร…?”

 

สมองฉันไม่สามารถเข้าใจอะไรที่ฉันเห็นได้

 

ภูเขาเคลื่อนไหว

 

ภูเขาของน้ำแข็งที่ใหญ่กว่าแม้แต่ปราสาทเกรทคีธและโคลีเซียมรวมกัน

 

ที่ลอยอยู่ข้างบนเมืองหลวง

 

“““《อุโโโโโโโอออ้!!!》”””

 

“เราได้ถูกช่วยแล้ว!”

 

“เกิดอะไรขึ้น?!”

 

“มันเห็นได้ชัดว่าเป็นเวทมนตร์ของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ!”

 

“เขาเป็นผู้กอบกู้เหรอ?!”

 

ทหารของประเทศแห่งไฟที่ถูกย้อมไปด้วยความสิ้นหวังเมืองไม่นานมานี้ ได้คุยอย่างไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นที่ควบคุมไม่ได้

 

ดาวหางที่เข้ามาหาเมืองหลวง ตัดสินจากขนาดของมัน ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นระดับพระเจ้าเหรอ? นั่นคือความเห็นของนักเวทย์

 

แต่ ดาวหางดวงนั้นเองถูกหยุด

 

อย่างง่ายดาย

 

คนที่หยุดมันคือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ

 

ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซสที่ฉันไปวุ่นวายไม่กี่วันก่อนและตัดสินว่าเขา ‘ไม่ใช่เรื่องใหญ่’

 

(งั้นเค้าก็ไม่ได้ซีเรียสในเวลานั้น…) (โอลก้า)

 

นั่นเป็นเพียงความเป็นไปได้เดียวที่ฉันคิดได้

 

ไม่มีทางที่คุณจะทำความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จนน่าขันแบบนี้ได้ด้วยการฝึกแค่เพียง 10 วัน

 

ทากัตซูกิ มาโกโตะ ควบคุมมานาในมือขวาของเขา ที่ก้าวข้ามการปลดล่อยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขาด้วยหน้าที่ใจเย็น

 

ในเวลานั้น ฉันสั่น

 

มวลขนาดยักษ์ของน้ำตรงหน้าฉันได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

 

มันน่าจะถูกขนออกไปข้างนอกเมืองหลวง

 

ฉันไม่เข้าใจ

 

เขาแบกสิ่งที่มโหฬารขนาดนั้นด้วยเวทมนตร์ได้อย่างไร?

 

มันจำเป็นต้องใช้มานามากขนาดไหนกัน?

 

เขาเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?

 

จากนั้น พื้นสั่นอย่างหนัก

 

มันเป็นแรงกระแทกจากดาวหางยักษ์ ที่ถูกวางอย่างช้าๆบนพื้น

 

มันเป็นที่ที่อยู่ข้างเมืองหลวง

 

และจากนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ สลบไปตรงนั้นเลย

 

“มาโกโตะ!”

 

“ทากัตซูกิ-คุง!”

 

“ฮีโร่-โดโนะ!”

 

สหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำและลูกน้องของพ่อของฉัน รีบไปที่ที่เขาอยู่

 

“เร็วๆเข้า มาบางคนที่ใช้เวทย์รักษาได้มา!”

 

“เราต้องไม่อนุญาตให้ฮีโร่-โดโนะตาย!”

 

ผู้คนของประเทศแห่งไฟอยู่ในความรีบ

 

ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำได้ถูกขนไปโดยเปลสนาม

 

ฉันทำได้แค่เพียงดูมันเกิดขึ้น

 

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

 

ฉันได้หมกอยู่ในห้องของชั้น

 

เมืองหลวงของประเทศแห่งไฟปัจจุบันพูดแต่เรื่องการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

 

หนึ่งคือเกี่ยวกับฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟคนใหม่ ซาซากิ อายะ

 

เธอได้ถูกแต่งตั้งเป็นฮีโร่อย่างเป็นทางการแล้ว

 

เธอชนะด้วยกำลังที่แน่นอนในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และสามารถที่จะได้ชัยชนะที่ขยี้กับฮีโร่ของเทพธิดา… กับฉัน

 

เธอมี…พลังที่สูงจนน่าขัน

 

นั่นมันอะไร?!

 

เธอได้ปัดการโจมตีของดาบศักดิ์สิทธิ์โดนไม่มีบาดแผล งอมันด้วยมือเดียว และฉันถูกส่งบินไปด้วยการโจมตีทีเดียว

 

ฉันไม่รู้สึกแม้แต่อยากจะสู้เธออีกครั้ง

 

ซาซากิ อายะได้เป็นเด็กที่โปรดปรานคนใหม่ของประเทศแห่งไฟ

 

ผู้คนของในระเทศได้ให้พรเธอ

 

การเกิดใหม่ของขุมพลังหน้าใหม่มันเป็นเหตุการณ์ที่น่ามีความสุข ของผู้คนของประเทศแห่งไฟ

 

พูดถึงแล้ว การคุยเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะมี่ช่วยเมืองหลวงไม่ได้แพร่ไปในหมู่คนทั่วไปมากขนาดนั้น

 

อุกกาบาตยักที่โจมตีเมืองหลวง

 

มันได้ถูกเห็นว่าเป็นการร่วมมือกันของนักรบและนักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ที่ช่วยเราจากภัยนั้น

 

แน่นอนว่านั่นจะเกิดขึ้น

 

ไม่มีทางที่คนคนเดียวจะสามารถทำบางอย่างเกี่ยวกับ การโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่ร้ายแรงจนน่าขั้นได้

 

แน่นอนว่าพวกเขาจะคิดว่ามันถูกแก้ปัญหาด้วยองค์กร

 

ผู้คนที่อพยพไม่เห็นการกระทำของทากัตซูกิ มาโกโตะ

 

แต่กองทัพของประเทศแห่งไฟเห็น

 

พวกเขาช่วยอพยพผู้คน และพยายามเต็มที่ที่จะช่วยเมืองหลวง ด้วยเวลาสั้นๆที่พวกเขามี

 

และจากนั้น พวกเขาสิ้นหวัง

 

อุกกาบาตไม่สามารถหยุดได้

 

และแม้อย่างนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะสามารถจะทำมันคนเดียว

 

เหล่าทหารที่อยู่ในเมืองหลวงในเวลานั้น พวกเขาทุกคน รักฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ

 

ฉันได้ยินว่านักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ปรารถนาที่จะเจอกับเขา และมีแถวมโหฬารสำหรับมันอยู่

 

พวกเขาน่าจะไม่สามารถทนความตื่นเต้น ที่จะรู้จักเวทมนตร์อะไรที่เขาใช้หยุดดาวหางขนาดยักษ์

 

พูดถึงแล้ว ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ หมดสติและ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่นเลย

 

ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายกับชีวิตของเขา

 

เมื่อเขาตื่นขึ้น ฉันต้องขอโทษ

 

พ่อฉันเห็นได้ชัดว่าไปเยี่ยมฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำทุกวัน

 

เรพาะตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว พ่อของฉันอยากจะนำทากัตซูกิ มาโกโตะที่เอาชนะลอร์ดปีศาจเข้ามาในประเทศแห่งไฟ

 

แต่เขาได้เป็นผู้บูชาโดยสิ้นเชิง

 

พ่อฉันก็เป็นหนึ่งในผู้คนที่ตะลึงโดยเวทมนตร์นั่นของเขา

 

ช่างเป็นชายที่น่ากลัว

 

ผู้กอบกู้อาเบลที่สู้กับกองทัพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่มากกว่า 100,000 ด้วยแค่ 4 คน

 

ฉันคิดว่าเรื่องราวนั้นได้พูดเกินจริง

 

แต่การคุยระหว่างทหารเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะเป็นผู้กอบกู้ได้เริ่มผุดขึ้นมา

 

เพราะเขาทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

 

เมื่อความมหัศจรรย์เกิดขึ้น คนบูชา

 

แต่มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจฉัน

 

(…แสงในเวลานั้น…คนนั้น…) (โอลก้า)

 

ฉันและนักรบของประเทศแห่งไฟ ได้รวบรวมมานาเพื่อเบี่ยงดาวหางตอนนั้นที่มันกำลังจะชน

 

ในเวลานั้น ฉันรู้สึกถึงคลื่นระเบิดของมานา และรีบไปที่ชั้นสูงสุดของโคลีเซียม

 

อะไรที่ฉันเห็นข้างฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำมาโกโตะคือคนที่ศักดิ์สิทธิ์

 

{บางอย่างที่ฉันไม่ควรจะเห็น}

 

สมองของฉันปฏิเสธที่จะรับรู้ว่าบางอย่างอยู่ตรงนั้น

 

ถ้าฉันมองต่อไป สติของฉันจะถูกพาไป

 

เดชะบุญ สิ่งนั้นอยู่แค่พริบตา

 

ในแง่ของเวลา มันไม่ใช่แม้แต่วินาที มันได้วับไปเร็วกว่าการกระพิบตา

 

ทันทีที่มันหายไป…

 

{ตัวตนที่สวยงามเกินไปนั้นบิดปากด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่}

 

ฉันได้ถูกตีตรงๆโดยสิ่งนั้น…ขนลุกทั้งตัวฉัน ตัวของฉันแข็ง ฉันแม้แต่พูดก็ยังไม่ได้

 

ตอนแรกฉันคิดว่ามันคือพระเจ้า

 

อย่างไรก็ตาม มันได้ต่างอย่างชัดเจนกับเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะที่ฉันรู้จัก

 

(นั่น…อะไร?) (โอลห้า)

 

*แคล็ก*

 

ประตูเปิด

 

“โอลก้า ได้มั้ย?”

 

“อย่างน้อยเคาะประตูซี่” (โอลก้า)

 

คนที่เข้ามาคือเพื่อนในวัยเด็กของฉัน ดาห์เลีย

 

ออราเคิลแห่งไฟที่ฉันปกป้องในฐานะอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ

 

“ให้ตายซี่ ชั้นได้ถูกตำหนิอย่างทั่วถึงโดยพระองค์และโอจี้-ซามะ ที่ไปวุ่นวายกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ” (ดาห์เลีย)

 

เธอถอนหายใจแล้วนั่งที่เตียงฉัน

 

จากนั้นเธอล้มลงแบบนั้นเลยโดยมีแค่ท่อนบนของเธอนอนอยู่บนมัน

 

โดยโอจี้-ซามะ เธอหมายถึงพ่อของฉัน

 

“มันช่วยไม่ได้ พ่อของชั้นก็ถูกตำหนิอย่างหนักด้วย” (โอลก้า)

 

ฉันตอบระหว่างที่ถอนหายใจ

 

เราสมควรได้รับมัน แต่มันก็ยังหดหู่อยู่ดี

 

และน่าอาย

 

แค่ไม่กี่วันก่อน ฉันได้อวดดีมากกับทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิอายะ ฉันอยากจะไปที่อดีตนั้น ต่อยหน้าของฉันเอง และหยุดตัวฉันไม่ให้ทำมัน

 

ฉันได้คิดนั่นระหว่างที่มองเพดาน และจากนั่นดาห์เลียพึมพำ

 

“คนนั้น…ทากัตซูกิ มาโกโตะ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร” (ดาห์เลีย)

 

“เอ๋?” (โอลก้า)

 

คำพูดของเธอทำให้ฉันหันไปโดยปฏิกิริยาตอบสนอง

 

“เทพมาร?” (โอลก้า)

 

“ใช่ เทพเจ้าเก่าแก่ที่ถูกเอาชนะในสงครามดินแดนสวรรค์ที่แล้ว มันดูเหมือนเขาเป็นผู้ศรัทธาของหนึ่งในเทพเจ้าเก่าแก่นั้น” (ดาห์เลีย)

 

ในทันทีนั้น ที่ขึ้นมาในใจของฉันคือแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน

 

มันศักดิ์สิทธิ์ แต่มันเป็นบางอย่างที่ฉันยอมรับไม่ได้

 

ความผิดปรกติ

 

เทพเจ้าเก่าแก่

 

เทพมาร

 

เทพเจ้าไททัน

 

พวกเขาถูกเรียกหลายอย่าง แต่พวกเขาเป็นตัวตนร้ายสำหรับโบสถ์เทพธิดาปัจจุบัน

 

แน่นอนว่า ผู้ศรัทธาก็เป็นศัตรูด้วย

 

“เธอ…บอกเรื่องนั้นกับพระองค์มั้ย?” (โอลก้า)

 

สาวกของเทพมาร

 

ตัวตนที่นำพาความอนาทที่นำไปสู่ความตายของฮีโร่มากมายเมื่อ 1,000 ปีก่อน

 

แต่เขาได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบลในท้ายที่สุดนะ

 

โบสถ์เทพธิดายังถือว่าต้องห้าม

 

แต่มันไม่ใหญ่เท่าโบสถ์งูสำหรับคนทั่วไปนะ

 

แม้อย่างนั้น ไม่ว่ายังไงตัวตนนั้นไม่สามารถที่จะมองข้ามได้

 

“ชันได้บอกพระองค์แต่…ก่อนหน้านั้น ชั้นบอกโซล-ซามะ ‘สาวกของเทพมารครั้งนี้มีประโยชน์ ดังนั้นปล่อยเค้าไว้’ เธอพูด เธอยังพูดด้วยว่าเทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะได้มองเค้าอยู่ ดังนั้นมันโอเค” (ดาห์เลีย)

 

“น-นั่นอย่างเดียวโอเคจริงๆเหรอ?” (โอลก้า)

 

ฉันสั่น

 

แม้อย่างนั้น…ทั้งเมืองหลวงได้ร้องเพลงสรรเสริญทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิ อายะ

 

ถ้าเราได้ถูกบอกให้เป็นศัตรูกับพวกเขา แน่นอนว่ามันจะมีปัญหา

 

เทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะเองบอกว่าอย่าไปแตะต้องเขา

 

งั้นเราต้องเคารพ

 

“ดูเหมือนเราได้ไปเลือกสู้ผิดคนแล้วนะ” (ดาห์เลีย)

 

“ใช่ เราได้ทำผิดพลาด” (โอลก้า)

 

เรามองกันและถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง

 

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

 

ผมตื่นขึ้น

 

เพดานที่ไม่คุ้นเคย

 

เตียงแข็ง

 

ผ้าห่มบาง

 

ห้องสีขาว

 

มันเป็นห้องโรงพยาบาล

 

มันคล้ายกับวิหารแห่งน้ำนิดหน่อย

 

“หืม?” (มาโกโตะ)

 

ฉันได้รู้สึกบางอย่างแปลกไปกับแขนขวาของผม

 

ถ้าพูดให้ถูก…{ผมไม่รู้สึกมัน}

 

(ไม่มีความรู้สึกจากแขนขวาของชั้น…?) (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมมองไปที่แขนขวา ผมเห็นว่ามันห่ออยู่ในผ้าพันแผล

 

แม้ว่าผมพยายามจะขยับมัน…ผมทำไม่ได้

 

เอ๋? ไม่มีทางน่า

 

เอาจริงเหรอ?

 

“มาโกโตะ! นายตื่นแล้ว” (ลูซี่)

 

ลูซี่ได้อยู่ใกล้ๆ

 

ฉันเห็นฟูเรีย-ซังอยู่ข้างหลังเธอ

 

“เจ้าหญิงและฮีโร่-ซังได้รอที่นี่ไม่นานมานี้ พวกเธอดูนายครึ่งวัน และเราสลับกันไม่นานขนาดนั้น” (ฟูเรีย)

 

จากคำอธิบายของฟูเรีย-ซัง เจ้าหญิงโซเฟียและซา-ซังได้อยู่ข้างผมแค่เมื่อไม่นานมานี้

 

ผมควรต้องขอบคุณพวกเธอทีหลัง

 

โดยฮีโร่-ซัง…เธอพูดถึงซา-ซัง ใช่มั้ย?

 

“ชั้น…หลับไปนานแค่ไหน?” (มาโกโตะ)

 

“4 วัน” (ลูซี่)

 

“4 วัน?!” (มาโกโตะ)

 

คำตอบของลูซี่นั้นคาดไม่ถึง

 

ผมสลบไปนานขนาดนั้น…?

 

การเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต

 

โนอาห์-ซามะได้ช่วยผม แต่มันไม่ไตร่ตรองจริงๆ หือห์

 

อีกครั้งที่ผมดูแขนขวาที่ขยับไม่ได้

 

“อัศวินของชัน…แขนนั้น…อาจจะรักษาไม่ได้ไปตลอดชีวิต” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังบอกผมด้วยสีหน้าที่เศร้า

 

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

 

ผมมองแขนขวาที่มันถูำกห่อในผ้าพันแผลอย่างนั้น

 

แม้ว่าผ่านผ้าพันแผล ผมบอกได้ว่าแขนของผมเอ่อล้นไปด้วยมานา

 

มันยังส่องแสงด้วย

 

มานาจำนวนมากขนาดนี้ มันทำให้ผมมีคำถามว่ามันเป็นแขนผมจริงๆมั้ย

 

(หืมม บางทีชั้นขยับมันได้ด้วยนั่น?) (มาโกโตะ)

 

แทนที่จะใช้พลังกายภาพที่จะขยับแขนของผม ผมพยายามจะขยับมันด้วยเวทมนตร์

 

ผมใช้เวทมนตร์แปลงรูปเพื่อทำให้แขนขวาของผมเปลี่ยนเป็นสปิริตน้ำ

 

เพราะอย่างนั้น ผมยกแขนไม่ได้อีก

 

แต่มานายังอยู่ในแขนของผม

 

บางทีผมขยับแขนผมได้โดยการควบคุมน้ำ

 

“อัศวินของชั้น…นายทำได้ดี” (ฟูเรีย)

 

ผมได้มองไปที่แขนของผม และผมกำลังจะขยับแขนของผมด้วยเวทมนตร์ และฟูเรีย-ซังได้เข้ามาใกล้และมองผมด้วยตาของความสงสาร

 

“แต่แขนนั้นมีอาการที่ใกล้เคียงกับคำสาป…มากกว่านั้น มันเป็นคำสาปที่แม้แต่ชั้นก็แก้ไม่ได้…ดังนั้น…” (ฟูเรีย)

 

*โบอิง*

 

ในกลางคำพูดของฟูเรีย-ซัง แขนขวาของผมที่ไม่มีความรู้สึก ดูเหมือนจะจับบางอย่างนุ่มๆ

 

แขนขวาของผมขยับ

 

มันได้จับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง

 

ดูเหมือนแขนขวาของผมจับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง

 

ผมไม่รู้สึกมันได้ด้วยมือ แต่มันยากที่จะคิดว่ามันเป็นผมนะ

 

“อา ขอโทษ ขอโทษ เจ้า—” (มาโกโตะ)

 

ผมล้มเหลวในการขยับแขนของผม และผมพูดต่อไม่ได้

 

“นายทำอะไรน่ะ?!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังมีหน้าที่เป็นมิตรขนาดที่เธอเตะกว้างเข้าหลังหัวของผม

 

“ม-มาโกโตะ!” (ลูซี่)

 

ลูซี่รีบมาที่ผมและยกผมขึ้น

 

“โอ้ย โอ้ย” (มาโกโตะ)

 

คือที่ผมพูด แต่มันไม่เจ็บมากขนาดนั้น

 

ดูเหมือนเธอจะยั้งมือ เพราะรู้ว่าผมเป็นคนป่วย

 

ผมได้มองกางเกงในเธอเมืองเธอเตะกว้าง แต่ถ้าผมชี้นั่นออกมา แน่นอนว่าเธอจะเตะกว้างอย่างจริงจังครั้งต่อไป

 

และดังนั้น ผมระงับที่จะทำแบบนั้น

 

ผมเรียนรู้จากความผิดพลาด

 

“เห้อ ถ้านายอยากจะจับนม จับของชั้นซี่” (ลูซี่)

 

ลูซีพูดเหมือนกับจะทึ่งผมผม และดันหน้าอกเธอมาหาผม

 

ผมรู้สึกได้ปรกติจากข้างหลังผม

 

ตัดสินจากสีหน้าของลูซี่ เธอต้องแหย่ผมอยู่

 

แต่รู้มั้ย ผมไม่รู้สึกอะไรเมื่อผมจับฟูเรีย-ซังด้วยมือขวาของผม

 

มันผิดที่จะไม่ทำอะไรเลย

 

“ยังไงซะ ถ้าเธอพูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมใช้มือซ้ายที่ใช้งานได้ลงบนนมของลูซี่

 

ผมมีความสุขกับความรู้สึกนุ่มนิ่ม

 

“เอ๋?!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ดีดออกไปอย่างรีบด้วยหน้าที่แดง

 

และจากนั้น เธอกอดตัวของเธอและมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

 

“อ-อะไรของนาย? ในเวลาแบบนี้ มาโกโตะปรกติจะทำเท่แล้วไม่จับมัน!” (ลูซี่)

 

อย่างที่คาดกับลูซี่ที่รู้จักผมมาเป็นเวลานานแล้วตอนนี้

 

เธอเข้าใจผม

 

ในอดีตผมจะใช้โล่งจิตเพื่อทำเป็นสงบและมันใช้ทั้งหมดของผม

 

แต่ผมได้เดินอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นและความตายมามากแล้วไม่นานนี้

 

ผมตอนนี้ซื่อสัตว์กับความต้องการของผม

 

ผมยิ้มให้ลูซี่

 

“อย่าคิดว่ามันจะเป็นชั้นคนเดิมไปตลอด ลูซี่ ชั้นโตขึ้นทุกวัน” (มาโกโตะ)

 

“แม้ว่านายจะพูดอย่างนั้นหน้าซื่อๆระหว่างที่จับนมสาว…” (ลูซี่)

 

ลูซี่ไม่ตามน้ำไปกับผม

 

ฟูเรีย-ซังได้พูดว่า ‘ชั้นถูกล้อมไปด้วยคนงี่เง่า’ ขณะที่เธอแบกแมวดำและออกจากห้องของโรงพยาบาลไป

 

มีเพียงลูซี่และผมอยู่ในห้องตอนนี้

 

เราอยู่กันตามลำพัง

 

“อ-โอ้ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น นายจับมากแค่ไหนก็ได้” (ลูซี่)

 

“เออ๋?!” (มาโกโตะ)

 

ลูซี่ได้ดันหน้าอกที่ทรงสวยของเธอออกมา

 

สาวคนนี้พูดอะไรน่ะ?

 

“เราอยู่ที่แล้ว มีอะไร? นายเป็นฮีโร่ที่ช่วยเมืองหลวง เอาเลยแล้วโอบกอดผู้หญิงคนหรือสองคนโดยไม่ต้องอาย” (ลูซี่)

 

“คุห์!” (มาโกโตะ)

 

นี่มันคาดไม่ถึง!

 

ผมไม่คิดว่าเธอจะรุกหนักขนาดนี้!

 

นี่เป็นเลือดของโรซาลี-ซังเหรอ?

 

แต่มันต้องอายสำหรับเธอแน่ หน้าของเธอแดงตลอดเลย

 

(ชั้นควรจะทำอะไรดี…?) (มาโกโตะ)

 

เราได้อยู่ตามลำพังในห้องของโรงพยาบาล

 

ถ้าผมมองข้ามนี่ มันจะเป็นการดูถูกลูซี่

 

“งั้น อย่าว่ากันถ้าชั้นทำนะ” (มาโกโตะ)

 

“ฮึกห์” (ลูซี่)

 

ผมยืดมือไปที่ตัวของลูซี่ และลูซี่ได้นำตัวเธอเข้ามาใกล้

 

“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

ซา-ซังได้ยืนอยู่ข้างๆ!

 

ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่?

 

“เธอทำอะไร ลู-จัง?” (อายะ)

 

น้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ของซา-ซังน่ากลัว

 

แต่ลูซี่ไม่ลน

 

“มาโกโตะดูเหมือนจะเดือดไปด้วยความต้องการทางเพศ เขาจับนมของฟูริและถูกตำหนิ นั่นทำไมชั้นบอกให้เขาทำตัวเองให้พอใจกับชั้น” (ลูซี่)

 

“เอ๋?! ฮฮฮฮฮฮฮี้?! ทากัตซูกิ-คุงนั่นทำเหรอ?! นมของฟู-จัง?! เกิดอะไรขึ้น?!” (อายะ)

 

เพื่อนของผมตั้งแต่โรงเรียนมัถยมต้นช็อก

 

“นี่ มาโกโตะ จับของอายะด้วย” (ลูซี่)

 

“ลู-จัง?!” (อายะ)

 

“เฮ้ย ลูซี่?!” (มาโกโตะ)

 

สาวคนนี้ไปทั่วเลย

 

“เห้อ อายะ เธอได้วิวัฒนาการเป็นราชินีลาเมีย แต่กังวลโดยความจริงที่ว่านมไม่ใหญ่ขึ้น แค่ให้มาโกโตะร่วมมือด้วย” (ลูซี่)

 

“ลู-จัง! นั่นเป็นบางอย่างที่เธอไม่ควรเปิดเผย!” (อายะ)

 

คำนั้นทำให้ซา-ซังที่ปรกติจะในเย็นปิดปากของลูซี่

 

ผมได้ยินนั่นและมองตัวของซา-ซัง

 

ตัวของซา-ซังไม่ได้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ปีแรกของโรงเรียนมัถยมปลาย

 

จริงๆแล้วเธอเป็นลาเมียตอนนี้ แต่แม้ว่าเธอจะอยู่ในรูปแบบของลาเมีย นมเธอก็ไม่เปลี่ยนไปมาก

 

แต่ลาเมียส่วนมากเห็นได้ชัดว่ามีกายที่มีเสน่ห์นะ…

 

ซา-ซังมีสกิลเปลี่ยน ดังนั้นเธอเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

 

แต่เห็นได้ชัดว่าความภาคภูมิใจของเธอไม่อนุญาติให้เธอใช้เปลี่ยนเพื่อขยายขนาดมัน

 

และดังนั้น แม้ว่าอยู่ในรูปแบบของมนุษย์หน้าอกของซา-ซังเรียบร้อย

 

“ทากัตซูกิ-คุง…นายมองอะไรน่ะ?” (อายะ)

 

ซา-ซังมองผมด้วยสีหน้าเหรอหรา

 

“มันโอเค ชั้นรักเธอ (แม้ว่ามันจะเล็ก)!” (มาโกโตะ)

 

ผมยกนิ้วโป้งอย่างร่าเริง

 

““…””

 

ลูซี่และซา-ซังมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่ประหลาด

 

“มาโกโตะแปลก ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“แต่ทากัตซูกิ-คุงได้แปลกตั้งแต่แรกเริ่มนะ” (อายะ)

 

“นั่นหยาบคาย” (มาโกโตะ)

 

ผมคัดค้านคำพูดของลูซี่และซา-ซัง

 

“ยังไงซะ นั่นโอเค ทากัตซูกิ-คุงได้บอกชั้นว่าเค้ารักชั้น” (อายะ)

 

พูดสิ่งนี้ ซา-ซังได้ขึ้นมาเตียงที่ผมอยู่

 

“อ๊ะ นั่นไม่แฟร์” (ลูซี่)

 

แม้แต่ลูซี่ก็ได้เข้ามา?!

 

3 คนมันมากเกินไปกับเตียงนี้

 

และในแบบนั้น ระหว่างที่เรา 3 คนทำยวุ่นวายอยู่…

 

“…ฮีโร่มาโกโตะ?”

 

เสียงและสีหน้าที่เย็นเป็นน้ำแข็ง

 

เข้าหญิงโซเฟียยิ้มระหว่างที่แพร่ความเย็นที่เข้มข้นออกมา

 

 

 

เป้าหมายเดือน 3/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord