275 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำการตัดสินใจ

“กองทัพ 1,000,000 คนจะเหยียบย่ำดินแดนของเราเหรอ…?” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังที่ผมบอเรื่องนี้ด้วย ขึ้นเสียงของเขาในความตกใจ

เราออกจากหมู่บ้านปีศาจมา และตอนนี้อยู่ที่หลังของเมล-ซัง

“เราจะไปที่ไหน มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)

“ม-มาสเตอ์ มาโกโตะ-ซามะ เราควรจะทำยังไงดี?!” (โมโมะ)

แอนนา-ซังและโมโมะ ดึงเสื้อผ้าของผม

แต่ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่าผมมีแผนหรืออะไรบางอย่างนะ

อย่างไรก็ตาม ได้ยินเกี่ยวกับกองทัพล้านของลอร์ดปีศาจ ผมรีบออกมา เพราะมันไม่ใช่เวลาที่จะมาสบายๆ

ผมอยากจะพึ่งพาไอรา-ซามะ แต่เสียงของท่านไม่มาถึง แม้แต่ตอนนี้

ผมควรทำยอย่างไรดี ตั้งแต่ตอนนี้ไป…?”

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ถ้ากองทัพล้านรวมตัวกัน งั้นมันน่าจะเป็นดินแดนของราชาสัตว์” (เมล)

คนที่พูดเมื่อผมหวั่นไหวคือเมล-ซัง

“บอกได้ยังไง?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีที่มาก ที่กองทัพขนาดนั้นจะไปรวมตัวกันได้ คนที่ปกครองดินแดนนี้คือมังกรโบราณ แต่ที่อยู่อาศัยของพวกเขา อยู่ในที่สูง มันไม่เหมาะกับการให้กองทัพรวมตัวกัน” (เมล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ถ้าเมล-ซัง ที่รู้เกี่ยวกับภูมิประเทศของทวีปปีศาจพูดอย่างนั้น มันไม่มีความผิดพลาด

“งั้น เราจะไปที่นั่นมั้ย มาโกโตะ-โดโนะ?” (จอห์นนี่)

“ไม่ ไม่! นายพูดอะไรน่ะจอห์นนี่-ซัง?!” (แอนนา)

คนที่ตอบสนองกับสิ่งที่จอห์นนี่พูดคือแอนนา-ซัง

“ม-มาสเตอร์ เราควรจะกลับไปที่ลาเบรินทอส และให้ทุกคนลี้ภัย” (โมโมะ)

“มันไม่มีที่ไหนที่จะลี้ภัยไป ใช่มั้ย? แทนที่มันจะเป็นอย่างนั้น ลาเบรินทอสจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด” (จอห์นนี่)

“…เอ่ออ…” (โมโมะ)

จอห์นนี่-ซัง โต้ตอบอย่างใจเย็นกับสิ่งที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด

มันจริงที่ว่าเมืองดันเจี้ยนนั้น เป็นป้อมปราการไปแล้ว

มันจะปลอดภัยกว่าสำหรับพวกเขา ที่จะแค่อยู่ที่นั่น

ปัญหาคือเรา

เราเดินทางไปทั่วทวีปนี้ ด้วยปาร์ตี้ 5 ค เมื่อกองทัพล้านรวมตัวกัน

ถ้าเราถูกเจอ เราจะถูกขยี้ในทันที

“เมล-ซัง เฝ้าดูที่ที่กองทัพลอร์ดปีศาจรวมตัวกัน จากไกลๆได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่น…ชั้นทำได้ แต่…เราจะไปจริงๆเหรอ?” (เมล)

แม้แต่เมล-ซัง ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะชอบความคิดนี้

แต่ตอนนี้เมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับมันแล้ว ผมเมินมันไม่ได้

เรามุ่งหน้าไปที่ที่กองทัพลอร์ดปีศาจรวมตัวกัน

◇◇

“น-นั่นอะไร…?” (แอนนา)

“…เราทำอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับอะไรแบบนี้ไม่ได้…” (โมโมะ)

“……พอมาคิดว่ามันจะมาถึงจุดนี้…” (จอห์นนี่)

เสียงของแอนนา-ซัง และโมโมะ สั่น

แม้แต่จอห์นนี่ ที่พูดว่าสอดแนมการเคลื่อนไหวของศัตรู เป็นพื้นฐานของสงคราม ยังแข็งอยู่ที่นี่

ที่ราบที่กว้างขวางจนเกินไป ของดินแดนราชาสัตว์

เราไต่เนินเขา ที่มันมอบการมองที่ดีจกไกลๆ และเราเห็น {ภาพนั้น}

—{กองทัพลอร์ดปีศาจ ที่แพร่ออกไป ไกลเท่าที่ตาเห็น}

ไม่แม้แต่มอนสเตอร์อาละวาด ของกองทัพราชาสัตว์ที่ผมเผชิญหน้ามาก่อน เทียบกับสิ่งนี้ได้

ผมเข้าใจเรื่องนั้น เมื่อเห็นบางอย่างที่ขนาดมันเป็นสิ่ง ที่คนไม่เข้าใจ สมองของเรา มันแค่ไม่ยอมรับความจริง

นี่มัน…พูดยังไงดีล่ะ…มันสิ้นหวัง

“นี่ไม่ดีเลย… นี่เป็น {กองทัพพันธมิตร} ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

เมล-ซังครวญ

มันแน่นอนว่าตอนนี้เธออยู่ในรูปมนุษย์

“กองทัพพันธมิตร?” (มาโกโตะ

ผมบอกได้จากการชำเลืองมอง ว่ามันมีปีศาจและมอนสเตอร์หลากหลาย

นั้นก็พูดได้ กับราชาอมตะไบฟรอน

แล้วอะไรที่ ‘ไม่ดี’ เกี่ยวกับเรื่องนี่ล่ะ?

นั่นทำไมผมถามว่ามันหมายถึงอะไร

“ดั้งเดิมมแล้ว คนที่มีดินแดนบนทวีปนี้ คือราชามังกร ราชาสัตว์ ราชามอนสเตอร์ทะเล; ลอร์ดปีศาจ 3 คนนั้น นายรู้เรื่องนั้น ใช่มั้ย?” (เมล)

“ใช่ แน่นอนว่าชั้นรู้” (มาโกโตะ)

นั่นก็เหมือนกันในอนาคต

ผมได้ถูกบอกครั้งแล้วครั้งเล่า เกี่ยวกับลอร์ดปีศาจ 3 คน ที่ปกครองทวีปปีศาจ

“แต่คนที่อยู่ที่นี่ ชั้นเห็นลูกน้องของราชายักษ์ ราชาแมลง ราชานางฟ้าตกสวรรค์ และราชาปีศาจร้าย มมันดูเหมือนที่เหลือของราชาอมตะ ก็ได้ไหลมาทางนี้ด้วย” (เมล)

“พูดอีกอย่าง…” (มาโกโตะ)

ผมเข้าใจความหมายของกองทัพพันธมิตร

แล้วก็ ความจริงว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี

“มีความเป็นไปได้ว่า {ลอร์ดปีศาจทั้งหมด} รอบโลกได้รวมกัน” (เมล)

“แก้แค้นให้ราชาอมตะไบฟรอน หือห์” (จอห์นนี่)

“สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น…ลอร์ดปีศาจ ไม่ได้ให้ความร่วมมือเคียงบ่าเคียงไหลกัน เห็นว่าพวกเค้าไม่ค่อยสนิทกันดี” (มาโกโตะ)

ผมบอกจอห์นนี่-ซังเกี่ยวกับข้อมูลที่ไอรา-ซามะบอกผม

นั่นทำไม แม้ว่าราชาอมตะได้ถูกกำจัด ผมไม่คาดว่าพวกเขาจะแก้แค้นทันที…

“ถ-ถอยก่อนเถอะ มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

“มาสเตอร์ เราจะถูกเจอ…” (โมโมะ)

แอนนา-ซังและโมโมะ กลัวอย่างสมบูรณ์

“มาโกโตะ-โดโนะ วัตถุประสงค์ของเราคือป้อมปราการด้านในของขศัตรู -ปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มาไปจากที่นี่กันเถอะ” (จอห์นนี่)

แม้แต่จอห์นนี่-ซังที่ไร้ความกลัว ก็แนะนำให้ถอยที่นี่

“ออกไปกันเถอะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

มังกรขาว-ซังเรียกผม

แอนนา-ซังและโมโมะมองผมแล้วพูด ‘เร็วๆเข้า!’

ไม่ว่าจะคิดยังไงเกี่ยวกับมัน เราควรจะออกไป

ผมบอกเรื่องนั้นได้ด้วย

ผมบอกได้ แต่…

{[คุณจะสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ 1,000,000 หรือไม่?]}

{ใช่}

{ไม่}

(ถ้าแค่มันไม่มีเจ้านี่…) (มาโกโตะ)

ผมมองดูคำ ที่ลอยอยู่กลางอากาศ

{ผู้เล่นอาร์พีจี}

สกิลที่ให้คำแนะนำผมตลอด ในจุดแยกที่สำคัญของการผจญภัยของผม

เจ้าคนนี้ถามผมที่นี่

ถามผมว่า ‘โอเคที่จะออกไปทั้งแบบนี้หรือ?’

และในเวลานั้น ที่ผมมีปัญหาโดยเรื่องนี้ ระหว่างที่รู้สึกถึงสายตาของ 4 คน…

(…โกโตะ! …ทากัตซูกิ มาโกโตะ!!) (ไอรา)

เสียงที่เหมือนระฆัง สะท้อนอยู่ในหัวของผม

ไอรา-ซามะ?

ดูเหมือนในที่สุดท่านก็จูนเสร็จ

นั่นโล่งใจ

(เฮ้…! เฮ้…! นาย…!) (ไอรา)

ไอรา-ซามะ?

เอ๋? การสื่อสารทางความคิด ยังไม่ดีหรือ?

(คิดอะไรอยู่ที่เข้าไปใกล้กองทัพลอร์ดปีศาจด้วยตัวเองน่ะ?!!) (ไอรา)

เสียงตะโกนที่โกรธของไอรา-ซามะ ดังอย่างดังในหัวของผม

“…ดัง” (มาโกโตะ)

ผมขมวดคิ้ว

“มาสเตอร์? มีอะไรเหรอ?” (โมโมะ)

โมโมะถามอย่างกังวล หลังจากเห็นหน้าของผม

“ตอนนี้ชั้นได้ยินเสียงของไอรา-ซามะแล้ว” (มาโกโตะ)

“นั่นยอดเยี่ยม เราจะให้เทพธิดา-บอกเราว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่ไหนและเราจะออกเดินทางทันที

เมล-ซังเร่งผม

“ทำอย่างนั้นกันเถอะ มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)

“ใช่ กองกำลังของศัตรูมาเน้นรวมอยู่ที่นี่ นี่เป็นโอกาสที่ดีท่สุดสำหรับเรา ที่จะจัดการกับผู้นำ” (จอห์นนี่)

แอนนา-ซังและจอห์นนี่-ซัง มีความคิดเห็นเดียวกัน

แต่มีบางอย่างที่ผมต้องถามไอรา-ซามะก่อน

“มีบางอย่างที่ผมอยากถาม ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมจงใจพูดมันออกมาดังๆ

เพื่อสื่อสารกับคนอื่น 4 คนด้วย

(เข้าใจแล้ว ปล่อยให้การบอกที่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ให้ชั้น ชั้นสืบมันระหว่างที่ชั้นปรับสื่อสารความคิด ดังนั้น ชั้นได้ตำแหน่งของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไว้แล้ว! มันทางเหนือจากที่นี่—) (ไอรา)

“ไม่ใช่อย่างนั้น คำถามของผมไม่เกี่ยวกับที่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)

(เอ๋?) (ไอราา)

“””””เอ๋?”””””

เสียที่ตกใจของ 5 คนสะท้อน แต่ผมพูดต่อโดยไม่ถือ

“กองทัพลอร์ดปีศาจที่นี่ {เจอเมืองในลาเบรินทอสของทวีปตะวันตกได้มั้ย}?” (มาโกโตะ)

ทั้ง 4 คนเปิดตากว้างกับคำพูดของผม

ผม ตัวผมเอง คิดว่าโอกาสที่พวกเขาจะถูกเจอนั้นสูง

ไม่ใช่ว่านั่นเป็นเหตุผลที่สกิลผู้เล่นอาร์พีจะแสดงตัวเลือกให้ผมดูหรือ?

เมืองที่มีขนาดเท่านั้น

ด้วยการกำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอน ชาวเมืองเพิ่ม มากขึ้นไปอีก

ถ้ากองทัพล้านคนหาทุกที่ มันจะยากที่จะซ่อนต่อไป

และเมื่อพวกเขาถูกเจอ มันจะเป็นจุดจบ…ไม่มีใครจะรอดชีวิต

เราพูดถึงกองกำลังทั้งหมดของกองทัพลอร์ดปีศาจ

พวกเขาจะถูกขยี้ โดยที่ทำอะไรไม่ได้

(……)

ไอรา-ซามะไม่ตอบ

นั่นต้องเป็นคำตอบในตัวมันเอง

“มาโกโตะ-โดโนะ เทพธิดาพูดว่ายังไง…?” (จอห์นนี่)

คนที่วิตกกังวลที่สุดเกี่ยวกับเมืองในลาเบรินทอส ถามอย่างนี้

“ไอรา-ซามะ เมืองดันเจี้ยนจะถูกพบโดยกองทัพลอร์ดปีศาจ…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมถามอีกครั้งเพื่อเทปูนใส่มัน

“…คุห์!” (จอห์นนี่)

หน้าของจอห์นนี่-ซังบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด

“ไม่มีทางน่า…มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง กลับไปเพื่อบอกคนในลาเบรินทอสเถอะ!” (แอนนา)

“แต่วิ่งไปที่ไหน? ที่ที่ซ่อนคนจำนวนเท่านั้นได้มันแค่…” (จอห์นนี่)

“พวกเรามังกรโบราณจะให้ยืมความช่วยเหลือ แต่ทุกคนมันจะเป็นไปไม่ได้” (เมล)

“ถ้าเราเข้าลึกลงไปในลาเบรินทอสอีก…” (แอนนา)

“บรรยากาศในชั้นที่ต่ำกว่านั้น มันโหดร้าย ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นใคร มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในมัน” (จอห์นนี่)

“เข้าใจแล้ว…” (แอนนา)

“ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องกลับไป” (เมล)

“ใช่ มาโกโตะ-โดโนะ กลับไปกันเถอะ” (จอห์นนี่)

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

เสียงของทุกคนมาถึงหูของผม

ผมพยายามจะนึกถึงเนื้อหาของตำนานฮีโร่อาเบลอีกครั้ง

—กองทัพล้านคนรวมตัวกันในทวีปปีศาจ และผู้กอบกู้ สังหารพวกเขา

ผมถอนหายใจ

ดูเหมือนชะตามันบรรจบกัน

ในท้ายที่สุด มันเกี่ยวกับว่ามันจะเกิดขึ้น เร็วขึ้นหรือช้ากว่านี้

(รอเดี๋ยวก่อน ทากัตซูกิ มาโกโตะนายคิดอะไรอยู่…? …เป็นไปได้มั้ยว่า…) (ไอรา)

ไอรา-ซามะอ่านที่ผมคิด

นั่นใช่แล้ว เทพธิดา-ซามะ

(เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว ฟังชั้นนะ นั่นมันไม่ดี ไม่ดีอย่างจริงจังเลย) (ไอรา)

เสียงของไอรา-ซามะ สะท้อนในหัวผมมากกว่าเดิม

การนำทางของไอรา-ซามะน่าจะถูกต้อง

ถ้าเราเลือกทางที่ปลอดภัย เราควรจะทิ้งลาเบรินทอส

แต่นั่น…

(เฮ้…ทากัตซูกิมาโกโตะ คิดมันใหม่…) (ไอรา)

เสียงที่เกาะหัวใจของไอรา-ซามะ ปวดหัวใจ

แต่ได้โปรด…ให้ผมยืมกำลังของท่านได้ไหม?

(………นายมันไอ้งี่เง่ายุ่งเหยิง เมื่อเรื่องนี้จบลง นายจะโดนเทศน์ 24 ชั่วโมง) (ไอรา)

ขอบคุณมากๆครับ

ผมสามารถได้การเห็นชอบจากเทพธิดา

แต่ผมจะถูกเทศน์นะ

(…..ไอบื้อ) (ไอรา)

ผมคุยกับ 4 คน

◇มุมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇

“เอ๋?”

หนูสงสัยหูตัวเอง

อะไรที่มาโกโตะ-ซังพูดเมื่อกี้นี้?

‘{มากำจัดกองทัพลอร์ดปีศาจล้านนั่นกันเถอะ}’

“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

“มีอะไรเหรอ แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ต่างจากเสียงที่สั่นของหนู เสียงของเขาคือเสียงใจเย็นที่ปรกติ

“น-นายจะ…..สู้นั่นจริงจังเหรอ? …นาย…ไม่กลัวเหรอ?” (แอนนา)

ขาของหนูสั่น

หนูกลัว

แม้ว่าหนูถูกบอกว่าคนของลาเบรินทอสที่ช่วยเราจนถึงตอนนี้อยู่ในอันตราย แม้ว่าหนูจะถูกบอกว่า ฮีโร่ดิน-ซังและคนอืน่ๆอยู่ในอันตราย…การเผชิญหน้ากับกองทัพมโหฬารเรียกอะไรไม่ได้นอกจากฆ่าตัวตาย

‘มาโกโตะ-ซัง ได้โปรดคิดมันใหม่’ ก่อนที่หนูจะพูดอย่างนั้นเขาตอบกลับมา

“แน่นอนว่า ชั้นกลัว…” (มาโกโตะ)

“ถ้างั้น…!” (แอนนา)

‘อย่าทำเรื่องนี้เถอะ!’ …หนูพูดคำนั้นไม่ได้

“ส่วนที่เจ็บปวดคือ ฮีโร่ เลือกคู่ต่อสู้ไม่ได้” (มาโกโตะ)

เขาพูดด้วยน้ำเสียงดั่งว่ามันช่วยไม่ได้

หนูไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือลังเลเลยซักนิดจากหน้าของมาโกโตะ-ซัง

‘{ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหน ฮีโร่เลือกศัตรูไม่ได้}’

พวกนั้นคือคำพูดของมาสเตอร์ ฮีโร่ไฟ

หนูอยากจะเป็นแบบนั้นด้วย

หนูอยากจะเป็นเหมือนฮีโร่ไฟ

ทำไมมาโกโตะ-ซังพูดสิ่งเดียวกัน…?

ทำไมตัวของหนูหยุดสั่นเมื่อหนูได้ยินเสียงของมาโกโตะ-ซัง…?

“ไม่ใช่ว่ามันโอเคที่จะทำเท่นิดหน่อยเหรอ ไอรา-ซามะ…? อาา ใช่ ใช่ ผมรู้” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังทำสีหน้าที่มีปัญหาเล็กน้อย

“อืม…เทพธิดา-ซามะพูดอะไรบางอย่างเหรอ…?” (แอนนา)

“ชั้นได้ถูกดุโดยไอรา-ซามะนิดหน่อย” (มาโกโตะ)

“…!” (แอนนา)

เห็นว่าเขาพูดอย่างล้อเล่น ความรู้สึกแปลกแพร่อยู่ในอกของหนู

หนูจับมือของมาโกโตะ-ซังอย่างแน่น และอยากจะพูดบางอย่าง

“ชั้นจะไปด้วยกันกับนาย…” (แอนนา)

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่หนูพูดได้

“มาทำดีที่สุดด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังตอบเรื่องนี้ และจับมือหนูอย่างอ่อนโยน

ที่แพร่อยู่ตรงหน้าหนูคือกองทัพล้านคน ที่ปกคลุมทั้งพื้น

แม้ว่าอย่างนั้น แค่โดยการที่อยู่ข้างมาโกโตะ-ซัง หนูสามารถจะลืมความกลัวได้นิดหน่อย

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook