139 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับเทพธิดา

 

“…เอ่อ, โนอาห์-ซามะ, และ…เออร์-ซามะ? ท่านทำอะไรอยู่ครับ?” (มาโกโตะ)

 

เออร์-ซามะที่ถูกมัดด้วยเชือกได้ถูกแขวน, แกว่งไปรอบๆ

 

โนอาห์-ซามะได้เม้มริมฝีปาก

 

เธอมีแซ้ที่มือหนึ่ง

 

(อะไรเกิดขึ้นที่นี่เนี่ย…?) (มาโกโตะ)

 

“เธอไม่คิดว่าโนอาห์โหดร้ายเหรอ?” (เออร์)

 

“แก! อย่ามาล้อเล่นนะ! มาโกโตะ! เราได้ถูก{หลอก}!” (โนอาห์)

 

(หลอก?) (มาโกโตะ)

 

โนอาห์-ซามะตะโกนแล้วฟาดแส้เออร์-ซามะ

 

มันไม่ได้ดูเจ็บขนาดนั้น

 

“โอ้~☆ โนอาห์, ไม่กับความรุนแรง~” (เออร์)

 

“หุบปาก! เฮ้, มาโกโตะ, ที่เธอพูดว่า ‘ประเทศแห่งน้ำจะพินาศ’ นั้นโกหกอย่างสมบูรณ์!” (โนอาห์)

 

“อาา…” (มาโกโตะ)

 

งั้นมันก็เรื่องนั้น

 

“อาา, นายพูด…มาโกโตะ, นายไม่ตกใจเลยเหรอ?” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะส่งหน้าตามึนงงมาหาผม

 

ผมมองเออร์-ซามะแล้วพูด

 

“ที่จะลมสลายจริงๆแล้วคือ…ประเทศแห่งไม้, นั่นไม่ถูกเหรอ, เออร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมพูดนี่, หน้าที่ล้อเล่นของเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม, และสีหน้าซุกซน

 

“เฮฮ๋ห์…นายสังเกตตั้งแต่เมื่อไหร่, มาโกะ-คุง?” (เออร์)

 

“อืม, ผมขอโทษที่พูดนี่ระหว่างที่ท่านทำหน้าที่ทึ่งและทั้งหมด, แต่ด้วยภาพลักษณ์นั่นที่ท่านมีตอนนี้, มันเป็นตลกไปมากกว่า” (มาโกโตะ)

 

“โอ้?” (เออร์)

 

ตัวของเออร์-ซามะตอนนี้ถูกมัดไปด้วยเชือก

 

เชือกได้ฝังลึกลงไปในชุดวันพีชที่ดูสบายปรกติของเธอ

 

ส่วนโค้งของร่างกายเออร์-ซามะที่ปรกติถูกซ่อนโดยเสื้อผ้าของเธอได้แสดงออกมา

 

หน้าอกที่รูปร่างดี, เอวที่มันชัดเจนของเธอ; ตัวที่ผู้หญิงนั้นของเธอได้ถูกแสดงออกมา

 

สัดส่วนที่โดดเด่นไม่มีข้อผิดพลาดเลยซักนิด

 

(อย่างที่คาดกับเทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะ) (มาโกโตะ)

 

ผมประทับใจ

 

“มาโกโตะ~?” (โนอาห์)

 

หน้าของโนอาห์-ซามะชิดเข้ามาใกล้ผม

 

“ว-โว่ห์, ผมไม่ได้พูดอะไรนะ, โนอาห์-ซามะ!” (มาโกโตะ)

 

“นายดูอยู่!” (โนอาห์)

 

ยังไงซะ, เพราะทั้งหมดเธออยู่ตรงหน้าผมเลย

 

“เออร์! ไม่ใช่เวลาจะลงมาแล้วเหรอ?!” (โนอาห์)

 

พูดสิ่งนี้, เออร์-ซามะไหลออกมาจากเชือก

 

“แล้วก็, มาโกะ-คุง, นายไม่เชื่อที่ชั้นพูดเหรอ?” (เออร์)

 

“หืมม, แทนที่จะบอกว่าผมไม่เชื่อท่าน…ประเทศที่อยู่ในอันตรายไม่ใช่โรเซส, แต่เป็นประเทศแห่งไม้” (มาโกโตะ)

 

หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจอยู่ในประเทศแห่งไม้

 

ปีศาจได้รวมกันในประเทศแห่งไม้

 

แล้วมากที่สุดในทั้งหมดนั้น…

 

(เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจ้าหญิงโซเฟียไม่รู้เกี่ยวกับอันตรายที่ประเทศแห่งน้ำสมควรจะเผชิญอยู่) (มาโกโตะ)

 

นั่นมันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?

 

ประเทศแห่งน้ำล่มสลายแค่ไม่คลิกกับผม

 

ไม่ต้องสงสัยว่าประเทศแห่งไม้เป็นประเทศที่อยู่ในอันตรายมากที่สุด

 

แม้อย่างนั้น…

 

(มีแค่คนโกหกในกลุ่มเทพธิดาเหรอ?) (มาโกโตะ)

 

ช่างน่าเสียดาย

 

“โอ้ ชั้น, มาโกะ-คุง, นายพูดอะไรโหดร้ายอย่างนั้น” (เออร์)

 

“เดี๋ยว, มาโกโตะ! ช่างเป็นอะไรที่พูดน่ะ! นายรวมชั้นไปในนั้นด้วย, ไม่ใช่เหรอ?!” (โนอาห์)

 

“แต่ผมไม่ได้พูดอะไรซักคำเลยนะ” (มาโกโตะ)

 

ใจผมถูกอ่าน, ดังนั้นความเป็นส่วนตัวของผมไม่มีตัวตน

 

“งั้น, เออร์-ซามะ, ทำไมท่านถึงโกหกล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

“เอ่ะเฮะเฮะ~, อย่าโมโหนะ, โอเค๊?” (เออร์)

 

เออร์-ซามะทำสายตามองขึ้นมาที่น่ารัก, และโนอาห์-ซามะจ้องนั่นและพูด

 

“ลอร์ดปีศาจจะฟื้นคืนชีพในประเทศแห่งไม้, เธอเลยอยากจะหยุดมันก่อนมันไปถึงประเทศแห่งน้ำ และในวิธีที่มันไม่ใช่กำลังทหารของประเทศแห่งน้ำ ไม่ใช่นั่นถูกเหรอ, เออร์?” (โนอาห์)

 

“น่า น่า, เธอมีเลโอ-คุงกับเธอนะ” (เออร์)

 

เออร์-ซามะไม่ได้ปฏิเสธมัน

 

มันดูเหมือนโนอาห์-ซามะพูดถูก

 

“ฮ่าาห์, เข้าใชแล้ว และอย่างนั้น, ท่านใช้ผมในฐานะของสาวกของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

“เออร์! ชั้นมีแค่ผู้ศรัทธาคนเดียว! เธอจะทำอะไรถ้ามาโกโตะสู้กับลอร์ดปีศาจ แล้วบางอย่างเกิดขึ้น?!” (โนอาห์)

 

โนอา-ซามะโกรธ

 

ท่านเป็นแม่ผมเหรอ?

 

ยังไงซะ, ท่านก็คล้ายอย่างนั้นนะ

 

“แต่, ตอนนี้, มาโกโตะ-คุงเป็นกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้น…” (เออร์)

 

““เอ๋?””

 

โนอาห์-ซามะและผมมองเออร์-ซามะ

 

“มาโกโตะเป็นเหรอ…?” (โนอาห์)

 

“กำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด?” (มาโกโตะ)

 

ท่านโกหก, ใช่มั้ย?

 

“นี่มันไม่ได้โกหก เพราะเธอรู้มั้ย, เลนเนิร์ด-คุงไม่ได้มีแค่ประสบการณ์การต่อสู้ที่น่าสมเพช, เขายังเป็นฮีโร่เด็ก เทมพลาร์น้ำนั้นเป็นจำพวกป้องกันมากกว่าโจมตี คนเก่งๆของประเทศแห่งน้ำส่วนใหญ่เป็นนักผจญภัย, พวกเขาเลยไม่ได้เกี่ยวข้องอย่างแน่นอนกับประเทศแห่งน้ำ~” (เออร์)

 

‘ฮ่าาห์, ช่างมีปัญหา’, เออร์-ซามะพูด ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอไปข้างๆ

 

“เออร์…เธอควรจะสร้างนักสู้มากขึ้น” (โนอาห์)

 

“ทำไมชั้นต้องทำอย่างนั้นล่ะ…?” (เออร์)

 

อีกครั้งที่ผมได้จำได้ว่าประเทศของผมมีพลังต่อสู้น้อยแค่ไหน

 

“เออ๋~, แต่ชั้นเป็นเทพธิดาแห่งความเมตตาและความสงบสุขนะ, รู้มั้ย? ชั้นเกลียดเรื่องป่าเถื่อน” (เออร์)

 

เธอได้ ‘คยารุน’ และโพสท่า

 

(เรากำลังจะทำสงครามนะครับ, เทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะ) (มาโกโตะ)

 

ไม่ใช่ว่าท่านขาดการรับรู้เหรอ?

 

“นั่นทำไม, มาโก-คุง, ชั้นหวังพึ่งนายกับลอร์ดปีศาจนะ, โอเคมั้ย☆?” (เออร์)

 

“เอออ๋…” (มาโกโตะ)

 

ท่านคิดเรื่องนี้น้อยไปแล้ว, เออร์-ซามะ

 

[{คุณจะรับคำขอของเทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์?}]

 

ใช่ ←

 

ไม่

 

“รับทราบ, เออร์-ซามะ เราะจะหยุดการฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจกับฮีโร่ของประเทศแห่งไม้ และออราเคิล-ซังของพวกเขา” (มาดกโตะ)

 

พวกเรามีแม่ของลูซี่ด้วย, ดังนั้นเราควรจะทำได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง

 

“อ้าา, มาโกโตะ, รับมันง่ายๆ” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะถอนหายใจ

 

ใช่, ผมต้องพูดอย่างหนึ่ง

 

“เออร์-ซามะ, เทคนิคเสียสละ: บูชา พลังมันท่วมท้น ผลของมันและ…ภาพของมัน” (มาโกโตะ)

 

ความจำของนางฟ้าน่ารักกินผู้หญิงปีศาจ ย้อนขึ้นมาในใจผม

 

นั่นมันหยาบ…

 

“ฟุฟุฟุ, ใช่มั้ย ใช่มั้ย? อายุขัยเธอเพิ่มขึ้นมั้ย?” (เออร์)

 

“หืมม, โซลบุคของมาโกโตะนั้น…นี่ มาดูซิ…” (โนอาห์)

 

โซลบุคของผมได้อยู่ในมือโนอาห์-ซามะแล้ว

 

อืม, โอเค

 

“โอ้ชั้น, 15 ปี? มันขึ้นมา 10 ปี” (โนอาห์)

 

“นั่นใช่แล้ว ผมได้เหลืออยู่ 5 ปีหลังจากใช้เวทมนตร์ทำลายตัวเอง มันต้องขอบคุณเวทมนตร์ที่ท่านสอนผม, เออร์-ซามะ… แต่ตรรกะของมันคืออะไร?” (มาโกโตะ)

 

ผมใช้เวทมนตร์ไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น, แต่กระนั้น, อายุขัยผมเพิ่มขึ้น 10 ปี

 

แม้ว่ามันใช้หลายเดือนเพื่อเพิ่มแม้แต่ 1 ปี เมื่อผมได้รวมรวม ‘การทำดี’ อย่างช้าๆ

 

เออร์-ซามะได้ ‘พรืดด’ และมองข้างมาอย่างซุกซนที่ผม

 

“[เทคนิคเสียสละ: บูชา] ที่เธอใช้, มาโกะ-คุง, คือความมหัศจรรย์ที่บูชาวิญญานของเครื่องสังเวยให้ชั้น 1% ของวิญญานที่สังเวยจะกลับมาที่นาย ครั้งนี้, 1% นั้นเพิ่ม 10 ปีให้เธอ, มาโกะ-คุง” (เออร์)

 

เออร์-ซามะอธิบายให้ผมด้วยหน้า ‘เป็นไงล่ะ?!’

 

“ฮ่าาห์, นั่นค่อนข้างเป็นวิธีป่าเถื่อน” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะกอดอกเธอและพูดอย่างไม่สนุก

 

(เข้าใจแล้ว, งั้นวิญญานของชูริ-ซังได้เป็นอายุขัยของชั้น…) (มาโกโตะ)

 

กินวิญญานของเป้าหมาย

 

ไม่ใช่นั่นเป็นการกระทำของปีศาจเหรอ?

 

“จึ จึ จึ, มาโกะ-คุง, เทพธิดาชำระล้างวิญญานที่สกปรกของปีศาจ และทำรากฐานของโลกใหม่, รู้มั้ย? นี่คือความรักของพระเจ้า -พ้นบาป เข้า ใจ มั้ย? (เออร์)

 

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

 

ท่านตั้งใจกับมันจริงๆ, เออร์-ซามะ

 

เออร์-ซามะ, ที่ได้เข้ามาใกล้ผมในเวลาที่ผมสังเกต, และห่อมือของเธอไปที่หลังคอของผม

 

“เฮ้, มาโกะ-คุง, ไม่ใช่แค่เธอได้ความสามารถเพื่อเพิ่มอายุขัยของเธอ, นี่เป็นโอกาสของนายที่จะได้เวทมนตร์น้ำนักบุญ โดยการเปลี่ยนมานับถือเทพธิดาแห่งน้ำนะ, รู้มั้ย?” (เออร์)

 

“อ-เออร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

 

“เจ้างี่เง่า!” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะฟาดแส้เออร์-ซามะที่หัวเต็มกำลัง

 

“ฟุฟุ, แส้ของโนอาห์, ที่พลังศักดิ์สิทธิ์ได้ถูกผนึกอยู่, ไม่ได้ผลกับชั้น~” (เออร์)

 

“กกกกี๊ห์! แค่ออกห่างจากมาโกโตะได้แล้ว!!” (โนอาห์)

 

เออร์-ซามะได้แยกจากผมอย่างช้าๆ

 

ฟู้วว, นั่นทำให้ผมตกใจ

 

“เวรเอ๊ย! เมื่อชั้นได้พลังกลับคืนมา, ชั้นจะเตะก้นเธอ!” (โนอาห์)

 

“โอ้ชั้น, น่ากลัว น่ากลัว เทพธิดาที่เอาชนะโนอาห์เมื่อพลังเธอกลับมาได้ คงจะมีแค่บางคนอย่างอัลเธน่า-ซามะ ชั้นจะวิ่งหนี สุดยอดของการวิ่งหนี~” (เออร์)

 

“ฮึ่ม, ชั้นจะไม่แพ้อัลเธน่าด้วย!” (โนอาห์)

 

โนอา-ซามะทำตัวเก่ง

 

หรือเหมือนกับ, คำพวกนั้นผมปล่อยไหลไปไม่ได้มากกว่า

 

“ท่านแข็งแกร่งเหรอ, โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

 

““หืม?””

 

เทพธิดาสองคนที่อยู่ระหว่างทะเลาะกันอยู่มองมาทางนี้

 

“แน่นอนเธอเก่ง เพราะทั้งหมดโนอาห์แก่กว่าชั้นเยอะ” (เออร์)

 

“แต่ยังไงซะ, ชั้นตอนนี้เป็นเทพธิดาที่อ่อนแอที่สุดหลังจากถูกผนึกนะ” (โนอาห์)

 

(เข้าใจแล้ว โนอาห์-ซามะเป็นเทพธิดาที่แข็งแกร่งกว่าถ้างั้น) (มาโกโตะ)

 

งั้นนั่นมันเป็นอย่างนั้น

 

ใช่! ตอนนี้ที่ผมมาคิดดูแล้ว, โนอาห์-ซามะอาจจะรู้เรื่องนั้น

 

“โนอาห์-ซามะ, ท่านสอนผมเทคนิคที่เรียกว่าเกราะสปิริต และอัญเชิญสปิริตได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

เทคนิคของแม่ของลูซี่

 

ผมอยากจะเรียนมัน

 

ผมไม่ทันได้ถามโรซาลี-ซัง, แต่เมื่อมันเป็นเรื่องสปิริต, โนอาห์-ซามะนั้นดีที่สุดที่จะถาม

 

“โอ้? ไม่ใช่ว่านายใช้เกราะสปิริตอยู่แล้วเหรอ, มาโกโตะ?” (โนอาห์)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

ผมได้สับสนกับการตอบที่คาดไม่ถึงของโนอาห์-ซามะ

 

“เธอได้หุ้มมีดด้วยสปิริต, ทำให้มันเป็นใบมีดเวทมนตร์, และกำจัดมอนสเตอร์ด้วยนั่น, ใช่มั้ย? นั่นเกราะสปิริต แต่ในกรณีของโรซาลี-จัง, เธอเพียงแต่หุ้มมันไปรอบตัวเธอเองนะ” (โนอาห์)

 

“อ้าา, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

งั้น, ถ้าผมหุ้มตัวผมด้วยสปิริต

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, เออร์-ซามะตอบโต้

 

“ด้วยตัวที่แสตทน้อยอย่างนาย, ชั้นไม่คิดว่านายจะสามารถทนเกราะสปิริตได้นะ~” (เออร์)

 

“มันน่าโมโห, แต่อย่างที่เออร์พูด มาโกโตะ, เธอน่าจะทำลายตัวของเธอเองถ้าเธอพยายามทำอย่างที่โรซาลี-จังทำ” (โนอาห์)

 

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมอยากจะลองมันนะ

 

ถ้าเทพธิดาสองคนได้บอกแบบนั้น, มันน่าจะเป็นไปไม่ได้…

 

“งั้น, แล้วอัญเชิญสปิริตล่ะครับ?” (มาโกโตะ)

 

ถ้าผมเรียกสปิริตตอนไหนก็ได้, นั่นจะสะดวกจริงๆ!

 

“เกี่ยวกับอันนั้น, เธอเรียกมันว่าอัญเชิญสปิริต, แต่เธอเพียงแค่ลากสปิริตมาอย่างบังคับด้วยเทเลพอร์ต, รู้มั้ย?” (โนอาห์)

 

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

นั่นเป็นการกระทำบังคับแบบนั้น?!

 

“นั่น…เป็นไปไม่ได้สำหรับผม” (มาโกโตะ)

 

ถ้าผมเป็นนักเวทย์ทีมีความสามารถที่จะเทเลพอร์ต, ผมจะไม่ทุกข์ทรมานตั้งแต่ทีแรก

 

(งั้นนี่ก็ไม่ดีด้วย) (มาโกโตะ)

 

มันทำให้ผมเศร้าเล็กน้อย

 

“เอ๋? มาโกะ-คุง? นายอยากได้สกิลที่ทรงพลังเหรอ?” (เออร์)

 

เออร์-ซามะกอดผมจากข้างหลังแล้วกระซิบเข้ามาในหูผม

 

ล-[โล่งจิต]

 

“…ผมจะไม่เปลี่ยนศาสนา, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ฟุฟุ, ชั้นจะรอนะ” (เออร์)

 

“เออร์!” (โนอาห์)

 

โนอาห์-ซามะเตะสูงใส่เออร์-ซามะ

 

เธอไม่แสดงกางเกงในให้เห็นด้วยนั่นได้ยังไง

 

“อ้า, ใช่ ใช่, มาโกะ-คุง, คำเตือนถ้านายอยากจะใช้เทคนิคเสียสละ: บูชากับลอร์ดปีศาจ” (เออร์)

 

“เออร์-ซามะ, ลูกเตะของโนอาห์-ซามะยังอยู่ที่หน้าท่านอยู่เลยนะ” (มาโกโตะ)

 

ภาพแบบนี้มันอะไรกัน?

 

“เออร์, เทคนิคเสียสละใช้กับลอร์ดปีศาจได้เหรอ?” (โนอาห์)

 

และโนอาห์-ซามะพูดปรกติเลย!

 

“ถ้าให้พูดมัน, ใช่ แต่เธอจะไม่สามารถใช้ซุ่มยิงเหมือนปีศาจก่อนหน้านี้ ใช้งานเทคนิคเสียสละ: บูชา หลังจากที่เธอแทงมันตรงๆ, โอเคมั้ย? ถ้าเธอไม่ทำมันอย่างนั้น, เธออาจจะไม่สามารถกำจัดลอร์ดปีศาจ” (เออร์)

 

“ตรงๆ, หือห์…” (มาโกโตะ)

 

พูดอีกอย่าง, ผมต้องอยู่ในระยะใกล้กว่า 1 เมตรจากลอร์ดปีศาจ

 

นั่นฟังดูลำบาก

 

“ผมจะไปช่วยประเทศแห่งไม้ถ้างั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมจะทำที่ผมทำได้

 

ผมจะทิ้งงานส่วนใหญ่ให้โรซาลี-ซัง

 

“ระวังตัวนะ, มาโกโตะ” (โนอาห์)

 

“ทำเต็มที่นะ, มาโกะ-คุง~☆” (เออร์)

 

สติผมลอยไปไกลระหว่างที่ถูกส่งโดยเทพธิดา

 

(เมื่อดูพวกท่านแบบนี้, พวกท่านดูเหมือนจะสนิทกันโอเคดีนะ) (มาโกโตะ)

 

เทพเจ้าไททันและเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์

 

พวกท่านสมควรจะเป็นเทพเจ้าที่ต่อต้านกัน

 

มันต่างออกไปจากเทพธิดาท่านอื่นเหรอ?

 

สติผมจางหายไประหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น

 

◇◇

 

ผมตื่นขึ้นมาในห้องรับแขกของหัวหน้าหมู่บ้าน

 

ผมเห็นเพดานของห้องที่สลัว

 

คนที่อยู่ในห้องคือผมและอีกคนหนึ่ง

 

“ฮึนน…มาโกโตะ-นี่ซัง…มันจั๊กจี๋”

 

ข้างผม, มีเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่ดูเหมือนจะละเมอ

 

ผมควรจะให้เขาหลับมากกว่านี้

 

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อล้างหน้า, จากนั้นใส่เสื้อโค้ท, และอธิษฐานกับโนอาห์-ซามะ

 

มันค่อนข้างมีเมฆมาก

 

ผมจะชอบมันที่ฝนตกมากกว่า, แต่มันดีกว่าฟ้าโปร่ง

 

มีสปิริตจำนวนที่เหมาะสม

 

“สวัสดียามเช้า, ลูซี่, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมทักทายสองคนที่ตื่นขึ้นมาก่อนผมแบบเดิมที่เคยทำ

 

แต่สองคนไม่มีสีหน้าปรกติของพวกเธอ

 

“ทากัตซูกิ-คุง, นี่มันแย่แล้ว!” (อายะ)

 

“อ้า, เห้อ! ทำไมหม่าม๊าคิดถึงแต่ตัวเองอย่างนี้!” (ลูซี่)

 

สองคนตื่นเต้น

 

ไม่, ไม่ใช่แค่สองคนนั้น, แต่ฮีโร่ลมไม้แมกซ์-ซังและออราเคิลแห่งไม้ฟลอน่า-ซังด้วย

 

“โออ้! นายตื่นแล้ว, ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ ดูที่นี่…” (โวลท์)

 

หัวหน้าหมู่บ้านเอากระดาษแผ่นหนึ่งให้ผมดู

 

(โน๊ต?) (มาโกโตะ)

 

มีบางอย่างเขียนอยู่บนกระดาษที่ดูเหมือนมันจะถูกใช้เป็นกระดาษจด

 

[ชั้นจะไปที่หลุมศพของลอร์ดปีศาจ เพื่อเตะก้นปีศาจบางตัว, โอเคมั้ย?! -จาก โรซาลี]

 

…เฮ้ย เฮ้ย, โรซาลี-ซัง…

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord