เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น – Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) 319 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่กับออราเคิลแห่งแสง
319 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่กับออราเคิลแห่งแสง
“ราชินีโนเอล…?” (มาโกโตะ)
คุกใต้ดินที่มืดและหดหู่
คนที่อยู่ที่นั่นคือราชินีของประเทศแห่งแสง
ทำไมเธอมาอยู่ในที่แบบนี้…? -ก่อนที่ผมแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมันได้ เสียงเตือนของตรวจจับดัง
มียามสองคนตรงหน้าห้องขังของราชินีโนเอล
(…[ซ่อน]) (มาโกโตะ)
ผมรีบซ่อนตัวตนของผม
พูดอย่างนั้นแล้ว ทั้งสองคนไม่ได้ดูกระตือรือร้นมาก มองดูอย่างเหม่อลอย ดังนั้นพวกเค้าไม่ได้สังเกตเรา ที่อยู่ระยะไกลออกไปนิดหน่อย
“จะไม่รีบหนีเหรอ มาสเตอร์?” (ซุย)
ซุยมองมาทางนี้ และถามในความสงสัย
“มาช่วยราชินีโนเอลเถอะ ช่วยชั้นที่นี่นะ แมวดำ” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่เธอคือผู้หญิงที่เจ้าหญิงฟูเรียซามะเกลียดเหรอ?” (ซุย)
“เธอเป็นภรรยาของเพื่อนชั้น ชั้นทิ้งเธอไม่ได้ เวทมนตร์สปิริตไม่มีแรงโจมตีมาก และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อยู่ในสภาพที่ไม่ดี ดังนั้นมันยากที่จะให้พวกเธอช่วย มีทางเลือกดีๆมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว… งั้นนายจะแม้แต่ขอความช่วยเหลือจากแมว หือห์ มาสเตอร์ ฟุฟุ ไม่มีทางเลือกถ้าอย่างนั้น” (ซุย)
“…ใช่ นั่นช่วยได้เลยล่ะ” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเขาเป็นลูกน้องของผม เขาเป็นแมวจริงๆเหรอ?
เขาเหมือนมนุษย์มาก เมื่อผมคุยกับเขา จนถึงจุดที่ว่าผมรู้สึก เหมือนเขาเป็นบางคนมาเกิดใหม่
เมื่อผมคิดอย่างนั้น แมวดำร้อง ‘เนี้ยว’ อย่างน่ารัก และเข้าหาห้องขังที่ราชินีโนเอลอยู่
ดูเหมือนยามสังเกตแล้ว
“แมวนี้อะไรกัน? มันหลงมาในนี้เหรอ?”
“น่าสงสาร เพราะทั้งหมดคุกใต้ดินมันถูกทำมาเป็นเขาวงกต”
“โอ้ เจ้านี่ไม่ได้ไม่ชอบมัน เมื่อจะลูบมัน”
“มันต้องคุ้นกับมือคนแน่ มันเป็นแมวบ้านเหรอ?”
“ชั้นจะนำมันไปข้างบน”
ยามหนึ่งคนดูเหมือนจะเป็นคนรักแมว เขายื่นมือไปที่แมวดำ และอุ้มมันขึ้นในแขนของเขา
ทันทีต่อมา ตาของแมวดำส่องสว่าง
“เวทย์มืด: [สาปหลับ]” (ซุย)
“”…เอ๋?”
ยามสองคนไม่ทันตั้งตัว โดนเวทมนตร์ของแมวดำ และล้มไปกับที่
และไม่นานหลังจากนั้น เสียงกรนได้ยินได้
ผมเข้าหาซุยช้าๆ ในวิธีที่ไม่ส่งเสียง
“ไปเรียนเวทมนตร์แบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” (มาโกโตะ)
“เจ้าหญิงฟูเรียซามะสอนชั้น” (ซุย)
เขาตอบคำถามผมเหมือนไม่มีอะไร และเลียขนตัวเอง
สอนอะไรเขากัน ฟูเรียซัง?
แต่มันช่วยผมที่นี่
ราชินีโนเอลหมุนไปหมุนมาในหองขัง และไม่ได้สังเกตผม
ผมคิดว่าเธอหลับ แต่เธอต้องสังเกตการมาถึงของผม หัวเธอชูขึ้นมา
“ม-มาโกโตะซามะ?!” (โนเอล)
“เงียบๆก่อน” (มาโกโตะ)
ผมวางนิ้วไปที่ปากของผม เพื่อส่งสัญญานไม่ให้เธอส่งเสียง
“…มาที่นี่ได้ยังไง?” (โนเอล)
“ชั้นให้ลูกน้องช่วยมาน่ะ แล้วบังเอิญเจอเธอ” (มาโกโตะ)
“เนี้ยว” (ซุย)
แมวดำร้องเหมือนจะตอบ
“โอ้ชั้น ช่างเป็นลูกน้องซังที่น่ารัก” (โนเอล)
“ออกจากห้องขังก่อนเถอะตอนนี้” (มาโกโตะ)
ผมพูดคำนี้ และนำมีดของโนอาห์ซามะออกมา
มีล็อคเวทมนตร์ ที่ปล่อยมานาที่น่ากลัวบนประตูของห้องขัง
“มาโกโตะซามะ…ห้องขังนี้ได้ถูกล็อคด้วยบาเรียที่แน่นหนาเป็นพิเศษ ถ้านายไม่มีนักเวทย์ ที่ใช้เวทย์บาเรียระดับสูงกว่ากษัตริย์ได้…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลพยายามจะอธิบายบางอย่างกับผม แต่ผมเหวี่ยงมีด
*กั๊น*
เสียงแบบนั้นถูกสร้าง และล็อคเวทมนตร์ถูกผ่าแยกเป็นสองเกลี้ยงๆ
“เอ๋?” (โนเอล)
ผมมองลงไปที่หน้าที่ตกใจของราชินีโนเอล ขณะที่ผมเปิดประตูห้องขัง
มันต้องถูกดูแลแน่ มันไม่ได้สร้างเสียงเยอะ
“อ-อืม…ทำนั่นได้ยังไงน่ะ เมื่อกี้…?” (โนเอล)
“เอารายละเอียดไว้ที่หลังก่อนเถอะ ยืนได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้ แต่ชั้นออกไปจากที่นี่ไม่ได้ โปรดดูขาของชั้น ชั้นวิ่งหนีไม่ได้ เพราะชั้นติดกับโซ่แห่งพื้นดิน โซ่เวทย์นี้ ไม่สามารถตัดได้ด้วยอาวุธระดับดาบศักดิ์—” (โนเอล)
*กิ๊น*
ผมตัดโซ่ที่พันขาของเจ้าหญิงโนเอา
“…?” (หือห์)
ราชินีโนเอลแข็งไป ระหว่างที่ปล่อยเสียงที่ตกตะลึง และแสดงสีหน้าที่ราชินีไม่ควรทำ
“ตอนนี้ ออกไปจากที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! มาโกโตะซามะ?! ทำนั่นได้ยังไง?!” (โนเอล)
“ชั้นจะอธิบายระหว่างทาง” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลทำหน้าไม่เชื่อที่นี่ แต่ตามมาอย่างเชื่อฟัง
อยางที่คาดกับสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของมาสเตอร์ ที่ตัดโซ่แห่งสวรรค์เป็นชิ้น อุปกรณฺ์เวทมนตร์ระดับชาติยังเป็นของเล่นเลย” (ซุย)
“โซ่แห่งสวรรค์เป็นชิ้น?! เดี๋ยว แมวพูดได้?!” (โนเอล)
ตาของราชินีโนเอลส่ายไปทั่ว ดั่งเธอตื่นนตกใจที่นี่
หรือเหมือนกับ เจ้านี่พูดอะไรน่ะ
ผมบอกแล้วไงว่านั่นความลับ
“เฮ้ย ซุย” (มาโกโตะ)
“…ขอโทษ มาสเตอร์ หลุดปาก” (ซุย)
แม้ว่าจะขอโทษด้วยหน้าตาที่น่าชื่นชม มันสายไปแล้ว รู้มั้ย
“ราชินีโนเอล ได้โปรดอย่าเอาเรื่องตลกของแมวมาจริงจัง” (มาโกโตะ)
“อืม…ลูกน้องแมวซังที่นี่พูดค่อนข้างจะคล่องแคล่ว แล้วก็ ชั้นได้ยินมาว่านั่นเป็นสิ่งประดิษฐ์ ที่ระดับสูงที่สุดของประเทศแห่งแสง โซ่แห่งสวรค์ ถูกตัดเป็นชิ้นๆแล้ว…” (โนเอล)
“ฮ่าฮ๋าฮ่า ไม่มีทางที่เรื่องนั้นจะเป็นไปได้” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกถึงเหงื่อเย็นวิ่งลงหลังผม
“…นายตัดโซแห่งพื้นดินง่ายๆ ก่อนหน้าทีมาก่อนนี่ ใช่มั้ย?” (โนเอล)
“ตอนนี้ หนีออกจากที่นี่ก่อนเถอะ!” (มาโกโตะ)
“ด-ได้” (โนเอล)
ผมบังคับเปลี่ยนหัวเรื่อง
เขาอาจจะช่วยผม แต่มันดูเหมือนผมต้องคุยกับซุยที่หลัง
3 เราไปในเขาวงกตใต้ดินต่อ
คนนำทางคือแมวดำ
เราเข้าลึกเข้าไปและลึกเข้าไป ในคุกเขาวงกต ที่มันรุ้สึกเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
แสงของเทียนส่องสว่างที่พื้นดิน
มีแค่เสียงฝีเท้าเราดังก้องซักพัก
“มันอยู่นี่ มาสเตอร์ เราไปที่เขต 9 ได้ด้วยเวทย์เงา: ก้าวเดินเงา” (ซุย)
เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว แมวดำกระโดดเข้าไปในรูดำ ที่ปรากฏมากลางอากาศ
“ราชินีโนเอล ไปก่อนเลย ไม่ควรจะมีอันตราย” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลเข้าไปที่รูดำ ของก้าวเดินเงา
ผมตามไปหลังจากนั้น
มันเปลียนเป็นดำสนิท วินาทีหนึ่ง
ทันทีต่อมา แสงอ่อนๆของพระอาทิตย์เข้าตาของผม
“นี่คือ…?” (มาโกโตะ)
“ดูเหมือนจะเป็นบ้านร้าง” (โนเอล
ราชินีโนเอล ปิดปากด้วยผ้าเช็ดหน้า
มันต้องเป็นเพราะที่มันฝุ่นเยอะขนาดไหน
มันอยู่ข้างในบ้านที่ถูกทิ้ง มันเป็นหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่คนหยุดอยู่อาศัยอยู่ข้างใน
“งั้นตอนนี้ ชั้นอยากจะไปที่อื่น แต่…” (มาโกโตะ)
ผมมองดูเสื้อผ้าของราชินีโนเอล
บางทีมันเป็นเพราะเธออยู่ในคุกมานาน มันค่อนข้างเยินๆ แต่มันเป็นชุดฉูดฉาดที่จะดึงความสนใจ
ถ้าเธอเดินในเมืองด้วยเสื้อผ้านั้น เธอจะถูกพบทันที ว่าเป็นราชินี
ดูเหมือนราชินีโนเอล สังเกตสายตาผมด้วย
“ชั้นขอโทษ มาโกโตะซามะ ชั้นไม่ได้นำเสื้อผ้ามาเปลี่ยน…” (โนเอล)
“มันช่วยไม่ได้ ซุย ช่วยเอาเสื้อผ้า มาให้ราชินีโนเอลหน่อยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นายใช้แมวเป็นทาสเลยนะ…โปรดรอเดี๋ยว” (ซุยุ)
เมื่อพูดอย่างนี้…เขาหายเข้าไปในเงา
“รอกันเถอะ ที่ที่นั่งได้…ที่นี่ ชั้นเดาว่า…เวทมนตร์น้ำ: [ล้างน้ำ]” (มาโกโตะ)
ผมหาเก้าอี้ ที่เรานั่งได้ และล้างมันด้วยเวทมนตร์น้ำ
“เชิญ” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณมากๆ” (โนเอล)
โนเอลรับข้อเสนออย่างเชื่อฟัง
ผมนั่งบนพื้นใกล้กับเธอ
“”…””
เงียบงัน
ในเวลาเดียวกันที่ผมเลือกคำที่จะถาม…
“…รู้สถานการณ์ตอนนี้ มากขนาดไหน มาโกโตะซามะ?” (โนเอล)
เธอถามก่อน
“อืม หลังจากที่ชั้นสลบโดยราชาปีศาจ ชั้นตื่นขึ้นในห้องของปราสาท และ…” (มาโกโตะ)
ผมอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นในเหล่าไม่กี่วันนี้
และจากนั้น ราชินีโนเอลบอกผม ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ โชคร้าย ไม่ได้มีความต่างกันมาก ในข้อมูลทั้งสองที่เรามี
“เข้าใจแล้ว ดังนั้นเราไม่รู้ ว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากพิธี” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนเธอถูกขังตลอดเวลา เหมือนผม
“คนรู้จักของชั้นทั้งหมด ถูกเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ แม้แต่ลูซี่ ซาซัง เจ้าหญิงโซเฟีย…” (มาโกโตะ)
“ใช่…เหมือนกันเลย เรียวซูเกะซัง และแม้แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ…” (โนเอล)
“งี้เธอก็เจอซากุไรคุงและโมโมะแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจโล่งใจ
ผมสามารถที่จะยืนยันความปลอดภัยของทั้งสองคน ผู้ที่ผมไม่ได้เจอ
“แต่…แม้ว่าเรียวซูเกะ เห็นสภาพของชั้น เค้าไม่พูดอะไรเลย…และแม้แต่ไม่รู้เลยว่าชั้นเป็นใคร” (โนเอล)
สีหน้าของราชินีโนเอลมืดมน
“นั่นแปลกนะ…ฮีโร่แห่งแสงไม่ควรจะโดนเสน่ห์…” (มาโกโตะ)
แสงของพระอาทิตย์ มาจากหน้าต่างของบ้านร้าง
มันต่างจาก 1,000 ปีก่อน ที่เมฆสีดำสนิทปกคลุมท้องฟ้า
แล้วก็ แม้แต่โมโมะ ที่คุ้นเคยกับแม่มดแห่งภัยพิบัติแล้ว
“แม่มดแห่งภัยพิบัติ แข็งแกร่งกว่าเมื่อ 1,000 ปีก่อน หลังจากที่ได้รับพลังของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ…?”
“…อาจจะเป็นอย่างนั้น” (โนเอล)
“…”
เงียบงันตกลงมาอีกครั้ง
เราจะไม่ได้ข้อมูลมากกว่านี้ ถ้าคุยกันที่นี่
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกไปข้างนอก และยืนยันสถานการณ์โดยตรง
ณ ตอนนั้นเอง…
“ขอโทษที่ให้รอ มาสเตอร์” (ซุย)
แมวดำกลับมาในบางเวลา
เขามีเสื้อผ้าของผู้หญิงในปาก
“ราชินีโนเอล เปลี่ยนด้วยตัวเองได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้ แน่นอน ชั้นจะไปเปลี่ยน” (โนเอล)
“ชั้นจะอยู่ตรงนี้” (มาโกโตะ)
“มาสเตอร์์ ไม่ใช่มันจะแย่ ถ้ามันไกลไปเหรอ?” (ซุย)
“มาโกโตะซามะ ชั้นไม่ถือ มันโอเคที่จะไม่ไป” (โนเอล)
“…ชั้นจะหันหน้าไปทางอื่นถ้าอย่างนั้น โปรดบอกชั้นนะเมื่อเธอเปลี่ยนเสร็จนะ” (มาโกโตะ)
ผมมหันหลังให้ราชินีโนเอล ด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจ
…ฟุ่บ ฟุ่บ…
ผมได้ยินเสืยงเสื้อผ้าขยับ
ผมได้ยินมาจากเจ้าหญิงโซเฟีย ว่าราชวงศ์ปรกติแล้ว จะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเอง
ปรกติเธอจะมีบางคนช่วยเธอเปลี่ยน
และดังนั้น พวกเธอไม่ถือมันมาก เมื่อคนอื่นเห็นพวกเธอ แต่…
(…มันไม่สบายใจเลย) (มาโกโตะ)
ผมใช้โล่งจิตและนับแกะ
“ขออภัยที่ให้รอ” (โนเอล)
ราชินีโนเอลพูด
ผมหันไปอย่างช้าๆ
“มันเป็นยังไง? มันดูแปลกมั้ย?” (โนเอล)
มันดูดีกับเธอนะ” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าซาซังใส่มันมาก่อน -มันเป็นอะไรที่เรียกว่าเสื้อผ้าสาวชาวบ้าน
มันยากที่จะเชื่อ ว่ามันเป็นราชินีโนเอลคนเดียวกัน ที่จะใส่เสื้อผ้าแฟนซีของราชวงศ์ แต่มันเหมาะกับเธออย่างคาดไม่ถึง
“งั้น ไปกันเถอะ ไปทางที่มีคนเดินน้อยๆ เท่าที่เป็นไปได้” (มาโกโตะ)
“โอเค” (โนเอล)
ราชินีโนเอลพยักหน้าอย่างวิตกกังวล
ช้าๆ ผมเปิดประตูของบ้านร้าง
◇◇
“นี่คือ…”
ที่แพร่ตรงหน้าเรา หลังจากเปิดประตู คือโลกสี ‘เถ้าถ่าน’
มันดั่งถนน ท้องฟ้า อาคาร; ทุกอย่าง สีซีดไป
“ไม่มีทางน่า…แค่อะไรบนโลกนี้กัน…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลปิดปากของเธอ ตกใจเสียขวัญกับภาพนี้
ทุกคนจะตอบสนองแบบนั้น หลังจากที่เห็นภาพนี้เป็นครั้งแรก
แต่ผมได้เห็นภาพนี้มาก่อน
“มันเหมือนกับทวีปปีศาจเมื่อ 1,000 ปีก่อน” (มาโกโตะ)
“…มาโกโตะซามะ นั่นจริงเหรอ?” (โนเอล)
“ใช่ ไม่ต้องสงสัยเลย” (มาโกโตะ)
หลังจากที่พูดอย่างนั้น ความรู้สึกที่แย่ แพร่กระจายที่หัวใจผม
ที่เวลาที่ผมไปทวีปปีศาจ ที่แรกที่ผมไปถึงคือหมู่บ้านปีศาจเล็กๆ
ปีศาจอ่อนแอ และไม่เป็นพิษภัยกับเรา
หลังจากนั้น เราไปสู้กับกองทัพพันธมิตรลอร์ดปีศาจ และมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงของทวีปปีศาจ
ชาวบ้านที่นั่น มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน
พวกเค้าทั้งหมด…โดนเสน่ห์
เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง อยู่ในสภาพเดียวกันกับทวีปปีศาจ เมื่อ 1,000 ปีก่อน
“ไปต่ออย่างระวังกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะซามะ” (โนเอล)
แน่นอน ว่าผมจะไม่รีบสรุป
แล้วก็ ผมไม่ได้พูดอะไร ที่จะทำให้ราชินีโนเอลกังวลโดยไม่จำเป็น
…{ว่าทุกคนในทวีปทิศตะวันตก อาจจะโดนเสน่ห์ไปแล้ว}
“ทางนี้ มาสเตอร์ เจ้าหญิงโนเอล” (ซุย)
ตรงข้ามกับผมและราชินีโนเอล ที่มีสีหน้าที่น่ากลัว เสียงของแมวดำไม่แยแส
นั่นช่วยเราอยู่ตอนนี้
“ซุย นี่มันพระนางนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ชั้นไม่ถือ เอาเลยแล้วเรียกตามใจเลย” (โนเอล)
ราชินีโนเอลยิ้มบางๆ
เราถูกนำไปโดยแมวดำ และเราเดินหน้าผ่านซอยด้านหลังของเขต 9
ผมผ่านคนจำนวนหนึ่งบนทาง แต่เราไม่ถูกหยุด
แต่ทุกคน โดนเสน่ห์
ความกลัวของผมชัดมากขึ้นเขาไปอีก
ไม่ เรายังไม่รู้
ที่สำคัญกว่านั้น มาคิดเกี่ยวกับอนาคตเถอะ
“ราชินีโนเอล มีที่ที่จะไป หลังจากที่หนีจากเมืองหลวงมั้ย?” (มาโกโตะ)
“นิดหน่อยไปทางใต้ของเมืองหลวง มีเมืองที่ขนาดพอสมควร มีเทมพลาร์อยู่มากที่นั่น แล้วก็มีคณะอัศวิน ของท้องฟ้าทิศใต้ ดังนั้นเราควรจะได้กำลังการต่อสู้มาบ้าง แล้วก็ ถ้ามีใครใช้เวทย์สื่อสารได้ เราเรียกกำลังเสริม จากประเทศอื่นได้” (โนเอล)
“เข้าใจแล้ว ไปตามแผนนั้นเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมไม่มีข้อคัดค้านกับแผนนั้น
ที่ทำให้ผมกังวล คือเราไม่มีวิธีเดินทาง
มันจะดี ถ้าเราได้รถม้าหรือบางอย่างแบบนั้น แต่มันจะลำบากในเมืองหลวง
“มาโกโตะซามะ ชั้นเดินได้ ชั้นได้ฝึกที่โรงเรียนให้เดินทั้งวัน” (โนเอล)
ราชินีโนเอลได้เสนอผมด้วยรอยยิ้ม
เจ้าหญิงโซเฟียบอกผมมาก่อน
อาราเคิล ของโบสถ์เทพธิดา ถูกให้ฝึกความอึด เพื่อที่พวกเธอจะวิ่งได้ดวยตัวเอง ในสงครามกับกองทัพเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ฟื้นคืนชีพ
“น-นั่นมันค่อนข้างฟังแล้วโล่งใจนะ” (มาโกโตะ)
พูดจากใจ ผมกังวลเกี่ยวกับความอึดของ {ผม} มากกว่า
เพราะทั้งหมดผมเป็นคนที่ดึงขาทุกคน เมื่อมันเป็นเรื่องการเดินทาง ของเมื่อ 1,000 ปีก่อน
“ซุย พาเราไปที่เมืองด้วยเวทมนตร์เงาได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“โชคร้าย ที่ก้าวเดินเงาเป็นเวทย์ที่ไว้เคลื่อนที่เร็วๆในเมือง มันไม่เหมาะกับการเดินทางไกล มาสเตอร์” (ซุย)
เชือกช่วยเหลือที่ผมหวังพึ่งพา ตายไปที่นั่นอย่างง่ายๆ
ช่วยไม่ได้…เดินเถอะ…
“โอ้ ประตูเมือง” (มาโกโตะ)
เรามาถึงที่ขอบของเมืองหลวง
“มีคนเฝ้าระวัง ตรวจคนเข้าและออกเมืองที่ประตูเมือง พวกเขาจะต้องการบัตรระบุตัวตน
“นี่มีปัญหานะ…” (มาโกโตะ)
ปรกติแล้ว ราชินีโนเอลจะผ่านได้ด้วยหน้าแค่อย่างเดียว เพราะเธอคือที่สุดของประเทศแห่งแสง แต่ตอนนี้ เธอคือนักโทษแหกคุก
เราต้องซ่อนตัวตนเรา
“มีอะไรมั้ยเนี่ย…?” (มาโกโตะ)
ผมคุ้ยของจะดูว่ามีบัตร์ระบุตัวตนนักผจญภัยมั้ย และเจอตราเงินในกระเป๋าของผม
“โอ้” (มาโกโตะ)
“นั่น…ตราของอัศวินแห่งราชวงศ์ของผู้ปกครองไฮแลนด์” (โนเอล)
“เราจะใช้ไอนี่แหละ โปรดซ่อนหน้าเธอที ราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)
มันเป็นบางอย่าง ที่ผมถูกมอบ เพื่อเข้าร่วมประชุมแผนการ แต่มันได้ผลดีที่นี่เลย
ตำแหน่งของอัศวินแห่งราชวงศ์มันสูง ดังนั้นเราไม่ควรจะถูกถามเยอะที่นี่โดยคนเฝ้าระวัง
ราชินีโนเอลใส่เสื้อผ้าชาวบ้าน ดันนั้นมันควรจะโอเค ตราบใดที่พวกเขาไม่เห็นหน้าเรา
เราเข้าแถวผู้คน ที่กำลังออกจากเมืองหลวง และแสดงตราให้คนเฝ้าระวังดู
อย่างที่คาด คนเฝ้าระวังทำความเคารพเรา และเราถูกอนุญาตให้ออกมาโดยเกือบไม่ตรวจ
และเราผ่านประตูเมืองใหญ่
ทางไกลไปนิดหน่อย ไกลจากประตูเมืองซิมโฟเนีย
ที่ ที่ไม่มีผู้คนอยู่รอบๆอีกแล้ว ราชินีโนเอล แมวดำ และผมหายใจด้วยความโล่งใจ
“หนีสำเร็จ มาสเตอร์” (ซุย)
“นายช่วยเราไว้นนะนั่น ซุย ทำได้ดีมาก ราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณมาก มาโกโตะซามะ แต่เราสบายๆไม่ได้ เราต้องขอความช่วยเหลือจากที่นะ—” (โนเอล)
แค่เมื่อเราคุยแบบนั้นอยู่…
“โอ้ชั้น โอ้ชั้น ไปไหนสายขนาดนี้? ไม่ชอบอาหารที่ห้องเหรอสาวกซามะ?”
เสียงที่สง่างามเรียกผมให้หยุด
ผมรีบมองข้างหลังผม
ไม่มีใครที่นั่นเมื่อครู่เดียวนี้เอง
ผมใช้สมาธิดูรอบข้างด้วยผู้เล่นอาร์พีจี
พูดอีกอย่าง อีกฝ่ายเคลื่อนไหวด้วยเทเลพอร์ต
ในทวีปทิศตะวันตก คนที่ใช้เทเลพอร์ตคนหนึ่งคือ…
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลพึมพำ
คนที่อยู่ที่นั่นมีฟูเรียซัง…ไม่ นีเวีย ในรูปของฟูเรียซัง
ข้างเธอ โมโมะผ้าคลุมสีขาว
“มาโกโตะซามะ…ขอโทษ” (โมโมะ)
โมโมะขอโทษ พร้อมตาของเธอที่เปื้อนสีทอง
“มันใช้เวลาที่จะเสน่ห์ใส่โมโมะ ในที่สุดชั้นก็สามารถให้เธอร่วมมือได้” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติยิ้มอย่างหวาน
(…งั้นเธอก็รู้มาตลอด) (มาโกโตะ)
โลกสีเทา ที่แพร่ไปข้างนอกเมืองหลวง…ที่เป็นบาเรียของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ถ้าอย่างนั้น ตราบใดที่เรายังอยู่ในนั้น เราถูกเฝ้าดู
แต่มันเป็นบาเรียใหญ่ ดั้งนั้นผมคิดไปว่า เธอจะไม่สามารถตรวจอย่างละเอียดได้นะ
“เดีย มาได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
มีบาเรียเพื่อลดพลังของสปิริตน้ำในห้อง ที่ผมถูกขังอยู่
แต่มันไม่ควรจะเข้มข้นข้างนอกเมืองหลวง
ผมคาดอย่างนั้นถูกต้อง
“โอ้ชั้น จะต่อต้านเหรอ โมโมะจัง ได้โปรดทำมัน” (นีเวีย)
“…อุ ขอโทษ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)
โมโมะ ใช้ไม้เท้า ด้วยเสียงที่เศร้าโศก
วงกลมเวทมนตร์หลายขนาด ปรากฏทั้งหมดทีเดียว ดั่งจะล้อมเรา และพวกมันทั้งหมด ส่องแสงอย่างดุดัน
“เดีย ปกป้องราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)
“ช-ชั้นมีความสามารถที่จะปกป้องตัวเองได้!” (โนเอล)
เราตั้งใจทนการโจมตี แต่เวทย์ของโมโมะ ไม่ได้เล็งมาที่จะโจมตีเรา
ลอร์ดปีศาจ…เป็นร้อยๆ ปรากฎขึ้นด้วยเทเลพอร์ตดั่งจะล้อมเรา
แม้แต่มีหน้าที่คุ้นเคยอยู่ในนั้น
มีแม้แต่ราชาปีศาจที่ทำผมสลบด้วย
“อย่าป้องกันมากเลย เราจะไม่ทำบางอย่างกับนาย” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติ กล้าที่จะพูดนั่น หลังจากที่ล้อมเราด้วยลอร์ดปีศาจเป็นคอก
“ต้องแต่ทีแรก มีแผนจะไปที่ไหนกันล่ะ หลังจากออกจากเมืองหลวง?” (นีเวีย)
“””…”””
เราไม่มอบคำตอบใดๆ
แม่มดแห่งภัยพิบัติ ไม่แสดงสัญญานว่าถูกกวนใจโดยเรื่องนั้น
“ฟุฟุฟุ ไม่ตอบเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ให้ชั้นลองเดานะ ไปที่เมือง บางที่ และรวมกองกำลัง หรือบางทีข้ามไปประเทศอื่น เพื่อขอความช่วยเหลือของพวกเค้า” (นีเวีย)
ที่เธอพูด คือสิ่งที่เราจะไปทำตรงเผงเลย
ใครก็สามารถเดาได้มากขนาดนั้น
“แต่มันเป็นไปไม่ได้” (นีเวีย)
“เป็นไปไม่ได้…หมายถึงอะไร?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ถามด้วยปฏิกิริยาตอบสนองกลับไป ที่เสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
แม่มดแห่งภัยพิบัติหัวเราคิกคัก เหมือนจะแหย่คำตอบให้คิดเอง
“สาวกซามะ ไม่มีความคิดอยู่แล้วเหรอ? นี่ เวทย์ ‘โลกเถ้าถ่าน’ นี่จะทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างใน อยู่ใต้เสน่ห์ของออราเคิลแห่งความมืด มันเป็นเวทมนตร์ของบุคคลนั้น ดังนั้นมันมีผลแค่ปีศาจและกึ่งปีศาจ เมื่อ 1,000 ปีก่อน แต่ฟูเรียจังตอนนี้ เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของโบสถ์เทพธิดา มากกว่านั้น คนที่สร้างรากฐานของบาเรีย คือออราเคิลแห่งแสง โนเอลจังตรงนั้น เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และเทพเจ้ามาร; ผู้ศรัทธาทุกคน ของทั้งสองฝ่าย ทั้งหมดโดนเสน่ห์ได้” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดอย่างกับละคร
เธอลดการป้องกันไปเหรอ?
แต่ผมรู้สึกถึงความมั่นใจโดยสิ้นเชิง ในน้ำเสียงของเธอ
“ระยะมีผลของเวทย์นี้คือมากแค่ไหน?” (มาโกโตะ)
ผมเล่นว่าใจเย็น และถามคำนี้
1,000 ปีก่อน เธอเสน่ห์ใส่ทั้งทวีปทิศเหนือ
นั่นทำไมมันมีโอกาสว่า แย่ที่สุด ทั้งทวีปทิศตะวันตก ได้ตกอยู่ในกำมือ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติแล้วแม่มดแห่งภัยพิบัติยิ้ม ด้วยหน้าของฟูเรียซัง…รอยยิ้มที่ฟูเรียซังจะไม่มีวันได้ทำ
“{ทุกคนในดวงดาวดวงนี้}” (นีเวีย)
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจที่เธอพพูดวินาทีหนึ่งที่นี่
“อย่างที่พูด ไม่ว่านาย จะไปที่ไหน มันเป็นไปไม่ได้ ที่จะขอความช่วยเหลือ ตอนนี้ กลับไปที่ปราสาทเถอะ” (นีเวีย)
แม่มดแแห่งภัยพิบัติยิ้ม ดั่งจะประกาศชัยชนะของเธอ
——-
■ตอบความคิดเห็น:
มีหลายความคิดเห็นบอกว่า ‘มันดีขึ้นเรื่อยๆ!’
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ผมควรจะถอนคำพูดได้แล้ว…
ผมพูดว่าผมจะจบในปีนี้
“《ผมทำไม่ได้》”
ด้วยความเร็วที่ผมเขียนตอนนี้ มันอาจจะจบที่กุมภาพันธ์หรือพฤษภาคมพฤษภาคมปีหน้า
ผมจะใช้เวลาเขียนมันครับ โอเคมั้ย?
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
Comments