159 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้ง

 

“เคโกะ-จัง!” (อายะ)

 

ซา-ซังตะโกนในท่าทางที่สงบ และผู้หญิงที่นอนอยู่ที่นั่นขยี้ตาของเธออย่างง่วงๆ

 

“ฮึนน…”

 

ปล่อยเสียงที่งัวเงีย คาวาคิตะ-ซังยืดตัว

 

เมื่อผมได้คุยกับเธอในวิหารแห่งน้ำ เธอผมบลอนด์ แต่ตอนนี้เธอกลับไปที่สีผมจริงของเธอ สีดำ

 

ตาทรงอัลมอนด์และภาพลักษณ์จิตวิญญานที่แข็งแกร่งยังไม่เปลี่ยน

 

“เอ๋…อายะ? อะไร งั้นนี่ก็เป็นฝัน หือห์” (เคโกะ)

 

“นั่นไม่ใช่! เคโก-จัง ชั้นซาซากิ อายะจริงๆ! ตัวจริง! ชั้นมาเพื่อเจอเธอ” (อายะ)

 

“เอ๋ ไม่มีทางน่า! ตัวจริงเหรอ?!” (เคโกะ)

 

ตาของคาวาคิตะ-ซังเปิดกว้างและเธอวิ่งมาที่ที่เราอยู่

 

มีปลอกคอที่มีเครื่องประดับที่ซับซ้อนอยู่บนคอของเธอ

 

(งั้นนั่นก็เป็นปลอกคอสัญญาทาส หือห์…) (มาโกโตะ)

 

คนที่ถอดมันได้เป็นแค่คนที่ถูกเลือกบางคนในสมาคมทาส

 

วิธีที่จะเอามันออกเห็นได้ชัดว่าเป็นความลับที่อยู่ระดับสูงสุด

 

อย่างไรก็ตาม มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ราคาแพงสุดขีด ดังนั้นมันใช้แค่กับทาสที่คุ้มค่ากับมัน

 

(ฟูจิ-ยังบอกชั้นว่าคาวาคิตะ-ซังถูกปฏิบัติเป็นทาสที่มีราคามากที่สุดในการประมูลครั้งนี้) (มาโกโตะ)

 

เธอเป็นคนต่างโลกและมีสกิลหายาก นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่

 

มากกว่านั้น เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุง

 

ระหว่างพวกนั้น เธอค่อนข้างเป็นคนสวย

 

ขุนนางน่าจะน้ำลายสอกับการได้มีโอกาสที่จะได้ตัวเธอ

 

“เฮ้ อายะ เธอโอเคมั้ย? เธอไม่ได้อยู่กับเราเมื่อเราถูกส่งตัว” (เคโกะ)

 

“เห็นมั้ย ชั้นถูกโยนไปที่อื่นน่ะ ทากัตซูกิ-คุงเจอชั้น” (อายะ)

 

คาวาคิตะ-ซังมองมาทางนี้กับคำพูดของซา-ซัง

 

“โอ้ ทากัตซูกิ? หืมม บรรยากาศรอบตัวนายได้เปลี่ยนไปนะ” (เคโกะ)

 

“ฮ-เฮ้ นั่น มันเป็นซักพักแล้วนะ คาวาคิตะ-ซัง” (มาโกโตะ)

 

คาวาคิตะ-ซังยิ้มเมื่อเธอสังเกตว่าผมเป็นคนรู้จัก

 

ผมอยากจะทักทายเธอให้เท่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ผมจบที่การพูดตะกุกตะกัก

 

“ไม่ใช่ว่านั่นโล่งใจเหรอ อายะ? เธอสามารถที่จะจับชายที่เธอชอบในโลกนี้ได้อย่างถูกต้อง” (เคโกะ)

 

“ดะ ดะ เดี๋ยว เคโกะ-จัง?!” (อายะ)

 

“ธ-เธอสองคน เธอเสียงดังไปแล้ว” (มาโกโตะ)

 

นี่ไม่ใช่เวลามาคุยกันแบบที่คุยกันในห้องเรียนนะ

 

““ชั้นขอโทษ””

 

พวกเธอเงียบทันที

 

“ชั้นจะช่วยเธอเดี๋ยวนี้แหละ เคโกะ-จัง!” (อายะ)

 

ซา-ซังกลับไปที่การพูดเสียงเบาและกำหมัด

 

“อา โอเค มิชิโอะมาก่อนหน้านี้และพูดว่าเขาจะ ‘ช่วยชั้น’ แต่…” (เคโกะ)

 

ฟูจิวาระ มิชิโอะ; ชื่อของฟูจิ-ยัง

 

เขาได้พูดว่าเขาเป็นเพื่อนวัยเด็กกับคาวาคิตะ-ซัง และจากวิธีที่เธอเรียกเขา พวกเขาต้องสนิทกันจริงๆ

 

“พูดจากใจแล้ว การที่ชั้นตกเป็นทาส เป็นของหวานที่ชั้นสมควรเป็น ขุนนางที่เห็นว่าเป็นคนซื้อชั้นค่อนข้างเป็นผู้มีอำนาจที่ทรงพลัง ดังนั้น…ไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเธอเอง” (เคโกะ)

 

การตอบของคาวาคิตะ-ซังเย็นชา

 

“ม-ไม่มีทาง! เป็นทาสนั้นไม่ได้นะ!” (อายะ)

 

“ยังไงซะ มันจริงที่ว่ามันคิดไม่ได้ในเวลาของเราในญี่ปุ่น เมื่อเรามาที่โลกนี้ เพื่อนร่วมชั้นของเรารวมถึงชั้นด้วยได้ถูกปฏิบัติอย่างดี ดันนั้นมันทำให้ชั้นลืมตัว เห็นมั้ย และดังนั้น ชั้นจบที่การไปติดกับการพนัน และถึงเวลาที่ชั้นรู้ตัว ชั้นได้แบกหนี้ที่ไม่น่าเชื่อ และผลของมันก็อย่างที่เธอเห็นน่ะ” (เคโกะ)

 

คาวาคิตะ-ซังหัวเราะในการไม่เห็นด้วยกับตัวเอง

 

(เข้าใจแล้ว เธอจบที่การขายตัวเธอเองเพราะหนี้…) (มาโกโตะ)

 

ฟูจิ-ยังได้เว้นรายละเอียดเหล่านั้นไว้

 

“ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับแฟนของเธอ โอกาดะ-คุงล่ะ? ทำไมเค้าไม่พยายามจะช่วยเธอล่ะ?!” (อายะ)

 

ซา-ซังเปลี่ยนหัวเรื่อง

 

ใช่ ผมคิดว่าเธออยู่ด้วยกันกับคิตะยามะและโอกะดะในเวลาที่อยู่ในวิหารแห่งน้ำ

 

“เค้าเหรอ? เค้าได้เลิกกันนานมาแล้ว เพราะรู้มั้ยล่ะ ตั้งแต่ทันทีที่เรามาที่นี่ แค่เพราะเราเป็นคนต่างโลก ผู้หญิงจะมาหาเค้ามากเท่าที่เค้าหวัง ดังนั้นเขาจะนอกใจชั้นต่อหน้าชั้นเลย นั่นมันอะไรหน่ะเรื่องฮาเร็มนั่น?! ผู้ชายทุกคนที่พูดนั่นสมควรตาย!” (เคโกะ)

 

คาวาคิตะ-ซัง! เธอเสียงดังเกินไปแล้ว!

 

“ทากัตซูกิดูเหมือนจะเป็นพวกซื่อสัตย์ ดังนั้นชั้นคิดว่าควรจะโอเค แต่เธอต้องดูเค้าดีๆนะ เข้าใจมั้ย?” (เคโกะ)

 

คาวาคิตะ-ซังวางมือไว้บนไหล่ของซา-ซังและแนะนำเธอด้วยสายตาที่จริงจัง

 

“อืม…ใช่ เธอพูดถูก~” (อายะ)

 

เรามาที่นี่กังวลเกี่ยวกับคาวาคิตะ-ซัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างซา-ซังเป็นคนที่ถูกกังวล

 

และซา-ซังเลี่ยงสายตาเธอเหมือนเธอรู้สึกกระอักกระอ่วน

 

ผมก็ทำแบบเดียวกันด้วย…

 

คาวาคิตะ-ซังขมวดคิ้วของเธอ

 

“อย่าบอกนะว่า…เฮ้ ทากัตซูกิ นายเป็นแฟนกับแค่อายะ ใช่มั้ย?” (เคโกะ)

 

“เอ๋?”

 

“หึ้ห์?”

 

โว้ห์ ตาของคาวาคิตะ-ซังน่ากลัว!

 

“จริงๆแล้ว ทากัตซูกิคุงมีแฟนอีกสองคนนอกจากชั้น” (อายะ)

 

ซา-ซังพูดมันออกมา?!

 

คาวาคิตะ-ซังดูมาทางนี้ดั่งเธอเห็นบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ

 

“นายเป็นเหมือนกันเหรอ?! ชั้นได้มองนายผิดไป! ชั้นคิดว่านายเป็นชายที่ซื่อสัตย์ซะอีก!” (เคโกะ)

 

จริงเหรอ?

 

แต่ผมไม่เคยพูดกับเธอเลยซักนิดในชั้นเรียนนะ!

 

“น่า น่า ทากัตซูกิ-คุงทำตัวเค้าเองดีที่สุดในฐานะฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ” (อายะ)

 

ซา-ซังพูดอะไรแปลกๆต่อ

 

“เธอจะบอกว่ามันโอเคที่จะมีแฟนหลายคนตราบใดที่นายเป็นฮีโร่เหรอ…?” (เคโกะ)

 

ใช่ ใช่ การตอบสนองของคาวาคิตะ-ซังนั้นปรกติ

 

แต่ซากุไร-คุงอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกนะ

 

“หรือเหมือนกับ ทากัตซูกิคุงมีค่าสถานะที่ตำและสกิลที่น่าตั้งคำถามมากกว่า ดังนั้นเค้าได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังที่วิหารแห่งน้ำ ใช่มั้ย? เธอซีเรียสเหรอที่บอกว่าเค้าเป็นฮีโร่น่ะ?” (เคโกะ)

 

“ยังไงซะ หลายอย่างได้เกิดขึ้น” (มาโกโตะ)

 

ผมอธิบายง่ายกับอะไรที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้

 

◇◇

 

“หืออห์ งั้น นั่นเกิดขึ้น…” (เคโกธ)

 

“ลำบาก ใช่มั้ยล่ะ?” (อายะ)

 

คาวาคิตะ-ซังถอนหายใจดั่งเธอทึ่งในเรื่องราวของผม

 

เมื่อเธอได้ถูกบอกว่าทั้งตัวผมได้ไหม้ ใช้เวทมนตร์ทำลายตัวเอง และได้ถูกสาปให้กลายเป็นหิน เธอมองผมต่างออกไป

 

ซา-ซังอธิบายสิ่งนี้อย่างมีความสุข

 

“ชั้นคิดว่าคนเดียวในกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นของเราที่สู้กับลอร์ดปีศาจจริงจังคือกลุ่มของซากุไร เรียวซูเกะซะอีก…” (เคโกะ)

 

“เพราะทั้งหมดซากุไร-คุงเป็นคนจริงจังไง…” (อายะ)

 

ดูเหมือนเพื่อนร่วมชั้นคนอี่นก็เห็นที่ของซากุไร-คุงเป็นที่ที่พิเศษด้วย

 

ยังไงซะ เพราะทั้งหมดปรกติแล้วคุณจะจไม่สามารถทำบางอย่างที่มีปัญหา เหมือนกับช่วยโลกหลังจากที่มาที่อิเซไก

 

“โอ้ ยังไงซะ เข้าใจแล้ว ชั้นจะทิ้งอายะไว้ให้นายดูแลนะ ทากัตซูกิ บอกมิชิโอะว่ามันเป็นความผิดชั้นและไม่ต้องบังคับตัวเค้าเอง” (เคโกะ)

 

มันไม่ได้ดูเหมือนว่าคาวะคิตะ-ซังได้ทำตัวเข้มแข็ง ขณะที่เธอพูดนี่ด้วยรอยยิ้ม

 

ช่างเป็นสาวที่กล้าหาญ

 

“แต่…” (อายะ)

 

ดูเหมือนซา-ซังยังไม่ยอมรับนี่

 

แล้วก็ ผมไม่มีแผนจะกลับไปมือเปล่า

 

“คามาคิตะ-ซัง เห็นได้ชั้นว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้นในอนาคตใกล้ๆนี้ในประเทศแห่งไฟ ขึ้นอยู่กับว่ามันคืออะไร มันอาจจะลากตลาดทาสเข้าไปด้วย” (มาโกโตะ)

 

ผมอธิบายภาพของฟูเรีย-ซัง

 

“…หลายคนจะตายในเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ? …จริงเหรอ?” (เคโกะ)

 

ดูเหมือนคาวาคิตะ-ซังก็ทำสีหน้าไม่สบายใจด้วย

 

“การคาดการณ์ของเจ้าหญิงของเราไม่เคยผิด” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว… พูดถึงแล้ว เจ้าหญิงคนนั้นก็เป็นแฟนของนายด้วยมั้ย?” (เคโกะ)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

หัวเรื่องกลับมา?

 

“มันโอเค เคโก-จัง ฟู-จัง {ยัง}ไม่ใช่แฟนของทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

“เข้าใจแล้ว… ดังนั้นมันเป็นเรื่องของเวลา อายะ ทำเต็มที่นะ” (เคโกะ)

 

“ใช่ แต่สาวๆรอบๆทากัตซูกิ-คุงทั้งหมดน่ารักนะ รู้มั้ย~” (อายะ)

 

“มันโอเค อายะ เธอก็น่ารักด้วย” (เคโกะ)

 

“เดี๋ยว ซา-ซังและคาวาคิตะ-ซัง?!” (มาโกโตะ)

 

ได้โปรดเธออย่าเบี่ยงเบนจากการสนทนาด้วยตัวเองและดำเนินหัวเรื่องไปโดยพลการได้มั้ย?

 

ทิศทางนั้นไม่งามเลย

 

“และนั่นเป็นอย่างนั้น มีโอกาสสูงที่จะอันตรายถ้าเธออยู่ที่นี่ คาวาคิตะ-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมบังคับรถไฟกลับไปที่ราง

 

“แม้ว่านายบอกชั้นอย่างนั้น ชั้นมีนี่ ดังนั้นชั้นหนีไม่ได้” (เคโกะ)

 

เธอชี้ไปที่ปลอกคอทาสของเธอ

 

“มันจริงที่ว่า ตราบใดที่เธอมีปลอกคอทาส เธอจะไม่สามารถขยับตัวได้แม้ว่าเธออยากจะหนี และแม้ว่าเธอจะซ่อน ตำแหน่งของเธอจะถูกระบุทันที ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

นี่เป็นความรู้ที่ผมได้ยินมาจากคนอื่น แต่ผลของมันควรจะเป็นอย่างนั้นส่วนใหญ่

 

เพราะนั่น พวกเราไม่สามารถจะลักพาตัวคาวาคิตะ-ซังไปที่ไหนได้

 

“อออุ…เราทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้ ถ้าเราแค่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอย่างน้อยๆ เราจะสามารถคิดบางอย่างได้… ทำอะไรบางอย่างได้มั้ย ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

“ยังไงซะ ทางเลือกเดียวคือขอให้เจ้าหญิงดูอนาคตอีกครั้งเมื่อเธอดีขึ้น…” (มาโกโตะ)

 

ไม่ เดี๋ยว

 

มีวิธีที่แน่นอนกว่านั้น

 

(โนอาห์-ซามะ เออร์-ซามะ…) (มาโกโตะ)

 

ผมเรียกพวกเธอในใจผม

 

(ท่านรู้มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในประเทศแห่งไฟ?) (มาโกโตะ)

 

……

 

ไม่มีคำตอบ

 

นั่นหายาก

 

ยังไงมันก็ไม่เหมือนกับว่าพวกเธอตอบตลอด

 

ผมควรจะลองอีกครั้งภายหลัง

 

“ซา-ซัง ชั้นจะสืบนี่ดูอีกครั้ง มันอันตรายที่จะอยู่ที่นี่นานเกินไป เราควรจะไปได้แล้ว” (มาโกโตะ)

 

เพราะทั้งหมดเราได้คุยประมาณ 1 ชั่วโมงแล้ว

 

“โอเค เคโกะ-จัง เราจะมาใหม่ โอเคมั้ย?” (อายะ)

 

ซา-ซังจับมือของคาวาคิตะ-ซัง ดั่งเธอไม่เต็มใจจะจากกันไป

 

“อา ใช่ มีอย่างนึง แม้ว่าชั้นไม่คิดว่ามันเกี่ยวข้องอะไร แต่…ชั้นได้ยินบางอย่างแปลกๆมาจากพ่อค้าทาส” (เคโกะ)

 

ดูเหมือนคาวาคิตะ-ซังจำบางอย่างได้ขณะที่เรากำลังไป

 

“เห็นว่ามีกลุ่มคนที่ซื้อทาสถูกๆจำนวนมาก ชั้นพูดว่าถูก แต่มันใช้เงินนิดหน่อยเพื่อซื้อทาสและใช้งานพวกเค้า ดังนั้นแม้ว่าพวกเค้าซ่อนชื่อของเค้า มันจะถูกรู้ในที่สุดว่าใครเป็นขุนนางที่ซื้อมัน แต่มันดูเหมือนว่าตัวตนของกลุ่มนั้นไม่มีใครรู้อย่างสมบูรณ์ นั่นทำไมพ่อค้าทาสพูดว่ามันน่าจะเป็นคนรวยที่มาจากต่างประเทศ แต่…ชั้นเห็นมัน…” (เคโกะ)

 

คาวาคิตะ-ซังลดเสียงของเธอที่นี่

 

“มีกึ่งปีศาจปนมาอยู่ในกลุ่มคนที่มาที่นี่ช่วงนี้ มากกว่านั้น กึ่งปีศาจจากศาสนาเทพเจ้าชั่วร้าย ชั้นเป็นนักเวทย์ ดังนั้นชั้นบอกความต่างระหว่างมานาของผู้ศรัทธาศานาเทพธิดาได้ และศาสนาเทพเจ้าชั่วร้ายได้ถึงจุดนึง” (เคโกะ)

 

“เข้าใจแล้ว นั่นน่าประทับใจ เคโกะ-จัง” (อายะ)

 

“กึ่งปีศาจและศาสนาเทพเจ้าชั่วร้ายต้องหมายถึง…โบสถ์นั้น หือห์…” (มาโกโตะ)

 

ประเทศแห่งน้ำ ประเทศแห่งแสง ประเทศแห่งไม้ และแม้แต่ที่นี่ หือห์

 

นี่กลิ่นตุๆ

 

“มันได้กวนใจชั้นระหว่างที่ชั้นได้ฟังเรื่องราวของอายะและทากัตซูกิ มีพวกโบสถ์งูอะไรนั่นทำเชื่องชั่วร้ายในเงามืด ใช่มั้ย? มากกว่านั้น จากเรื่องราวของนาย พวกเขาส่วนใหญ่เป็นกึ่งปีศาจ ข้อมูลนี้มีประโยชน์มั้ย?” (เคโกะ)

 

“ขอบคุณ คาวาคิตะ-ซัง ข้อมูลของเธอช่วยได้มาก” (มาโกโตะ)

 

ผมขอบคุณเธอและดึงซา-ซังที่ไม่เต็มใจจะออกไป และออกมาจากเต็นท์

 

◇◇

 

ยังมีเวลานิดหน่อยก่อนจะตะวันขึ้น

 

ผมได้ถูกจับโดยซา-ซัง (ในรูปแบบฮาร์พี) และเราบินอยู่บนท้องฟ้า

 

“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง นายคิดยังไงกับอะไรที่เคโกะ-จังพูด?” (อายะ)

 

“โบสถ์งูซื้อทาสเยอะ ความเป็นไปได้ปรกติคือพวกเค้าพยายามจะใช้ทาสเพื่อก่อกบฏ” (มาโกโตะ)

 

“แต่นั่นการเคลื่อนไหวเดียวกันกับประเทศแห่งแสง” (อายะ)

 

ในประเทศแห่งแสง พวกเขากระตุ้นการเลือกปฏิบัติของชนชั้นที่กึ่งสัตว์ได้รับเพื่อก่อกบฏ

 

ครั้งนี้พวกเขาใช้ทาสเพื่อก่อกบฏในประเทศแห่งไฟ?

 

“แต่ถ้าเราพูดถึงทาส คนที่มีพลังการต่อสู้สูงนั้นแพงในประเทศแห่งไฟ” (อายะ)

 

“แล้วก็ มันดูเหมือนพวกเขาได้การปฏิบัติที่ดีกว่าถ้ายิ่งราคาสูง” (มาโกโตะ)

 

หลังจากที่พักอยู่ไม่กี่วันในประเทศนี้ เราได้เริ่มเข้าใจว่ามันทำงานยังไง

 

ในประเทศนี้ คนที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่กว่า

 

และดังนั้น แม้ว่าพวกเขาถูกเรียกว่าทาส ทาสต่อสู้เหมือนพนักงานส่วนตัวมากกว่า

 

ยังไงซะ แต่อิสระของพวกเขามีจำกัดถึงระดับนึงนะ

 

ทาสต่อสู้เองก็พูดบางอย่างที่สมองกล้ามเนื้ออย่าง ‘ชั้นไม่สนใจตราบใดที่ชั้นกินจนเต็มท้องและสู้ได้’ และนั่นเป็นวิธีที่ประเทศทำงาน

 

ขุนนางจะใช้อำนาจทางทหาร และให้พวกเขาสู้ในบริเวณที่มีมอนสเตอร์หนาแน่น และจะส่งตัวเขาไปในตำแหน่งที่มีโจรหรือที่ที่ความสงบเรียบร้อยของประชาชนต่ำเพื่อหาเงิน

 

พูดถึงแล้ว ลูกค้าวีไอพีเห็นว่าเป็นประเทศแห่งน้ำ โรเซส

 

เพราะทั้งหมดทหารของโรเซสไม่แข่แกร่ง…

 

หลักๆคือฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของพวกเขา

 

“ชั้นไม่คิดว่ามันมีจุดประสงค์อะไรที่โบสถ์งูได้ซื้อทาสที่อ่อนแอมากมายนะ” (อายะ)

 

“ใช่” (มาโกโตะ)

 

ยังไงซะ เผื่อไว้ ผมจะบอกเจ้าหญิงโซเฟียและฟูจิ-ยัง

 

“กลับไปที่โรงแรมกันเถอะตอนนี้” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ เกี่ยวกับเรื่องนั้น นายยังมีเวลาอีกนิดหน่อยมั้ย?” (อายะ)

 

ซา-ซังได้บินไปทางตรงกันข้ามกับโรงแรม ข้างนอกกำแพงของเมืองหลวง

 

เราได้มุ่งหน้าผ่านทะเลทราย และเราลงพื้นในที่สุ่ม

 

ท้องฟ้าได้เริ่มส่องแสง แต่รอบข้างยังมืดอยู่

 

“ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“ตอนนี้ มาเดทกันต่อเถอะ” (อายะ)

 

ซา-ซังกลับไปที่รูปร่างมนุษย์ และห่อมือของเธอรอบคอผม

 

มันทำให้หัวใจผมเต้นข้ามจังหวะ

 

“เห็นมั้ย เราได้อยู่ตามลำพัง ไกลเท่าที่ตาเห็น” (อายะ)

 

“ใช่ อยู่ลำพังในทะเลทรายทำให้รู้สึกเหมือนเราเป็นแค่สองคนในทั้งโลก—” (มาโกโตะ)

 

ผมกำลังจะพูดมากกว่านี้ แต่เสียงเตือนที่ดัง ดังขึ้นมาในหัวผม

 

ตรวจจับ

 

ตาของซา-ซังเปลี่ยนหลังจากทีเห็นสีหน้าของผม

 

ซา-ซังและผมรู้สึกถึงการจ้องมาจากข้างหลัว

 

ที่ที่ซา-ซังและผมหันไปดูในเวลาเดียวกัน…

 

มีกิ้งก่าสีแอชประมาณร้อยตัวได้มองมาทางนี้

 

…เลียปากของพวกมัน

 

“น-นั่นอะไรน่ะ?!” (อายะ)

 

“ม-มังกรทราย!!” (มาโกโตะ)

 

มันพรางตัวมันเองในทรายด้วยเกล็ดของมัน และมันยากที่จะบอกความต่างจากไกลๆ

 

แม้ว่ามันพรางตัวมันเอง มันมีพลังการต่อสู้ที่สูงผิดปรกติ

 

มังกรกินเนื้อที่ดุร้ายที่อาศัยอยู่มากมายในประเทศแห่งไฟ

 

เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือรังของมังกรทราย

 

*ช่าาาาา!*

 

มังกรที่ใกล้ที่สุดกระโดดใส่เรา

 

“อ้าา เห้อ! มาขวางทางเราเรอะ!” (อายะ)

 

ตะโกนในเสียงที่หงุดหงิด ซา-ซังยกหมัดของเธอขึ้นและเผชิญหน้ากับมัน

 

“ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)

 

นั่นมังกรนะ!

 

มากกว่านั้น ค่อนข้างแข็งแกร่งด้วย—คือที่ผมกำลังจะพูดแต่…

 

*《ปั้ง!》*

 

มังกรทรายได้ถูกต่อยคาง และมันหมุนไปมากกว่า 10 ครั้งในอากาศประมาณ 100 เมตร

 

มังกรทรายตัวอื่นได้ตามทางที่บินไปด้วยตา มันน่ารักนิดหน่อย

 

(เธอล้อเล่นรึเปล่านี่?!) (มาโกโตะ)

 

นั่นแข็งแกร่งเท่ามังกรดินที่เราเจอในลาเบรินทอสนะ?!

 

““““คิ้ช่าาาาา!””””

 

เห็นพี่น้องถูกกำจัด พวกมันขึ้นเสียงในความโกรธและโจมตีเราทั้งหมดทีเดียว

 

“ซา-ซัง! มา ถ—” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-คุง อยู่ข้างหลังชั้นไว้!” (อายะ)

 

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

 

ช่างเป็นหลังที่พึ่งพาได้

 

ในทะเลทรายนี้ที่ไม่มีสปิริตน้ำ ผมได้ถูกปกป้องเหมือนเจ้าหญิงพีช

 

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา มังกรทรายทั้งหมดได้ถูกปราบ!

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord