59 ซาซากิ อายะ ได้ถูกนำทางในเมืองมักกาเรน

 

-มุมมอง ซาซากิ อายะ-

 

“งั้นนี่ก็เป็นเมืองที่ทากัตซูกิ-คุงใช้ชีวิตอยู่” (อายะ)

 

ฉันได้มองไปรอบๆอย่างไม่พักในด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

ช่างเป็นเมืองที่สวยงาม

 

“ที่นี่คือเมืองแห่งน้ำมักกาเรน ตอนนี้, มาไปที่สมาคมนักผจญภัยกันก่อน” (มาโกโตะ)

 

“มันมีทางน้ำวิ่งไปรอบๆเมือง, หือห์ เหมือนฝันเลย” (อายะ)

 

“อายะ, ถ้าเธอขยับมากไป, เธอจะไปชนกับคนอื่นนะ, รู้มั้ย” (ลูซี่)

 

เหมือนที่ลูซี่-ซังเตือน, ฉันกำลังจะชนกับคนที่ผ่านมา, และระหว่างที่ฉันคิด ‘อ๊ะ!’, ฉันหลบพวกเขา

 

เมื่อฉันจะชนกับคนอื่นอีกครั้ง, ชั้นหลบ, และหลบ

 

สนุกจัง!

 

นี่มันเป็นครั้งแรกในเมืองมนุษย์ปรกติตั้งแต่มาที่โลกนี้เลย!

 

ฉันเคลื่อนที่ระหว่างกลุ่มผู้คนเหมือนกับเลื้อยมัน, และมองไปรอบๆเหมือนกับเด็ก

 

“นั่นมันปฏิกิริยาตอบสนองที่น่าประทับใจ” (มาโกโตะ)

 

“งั้นนั่นก็บางคนที่โตมาในลาเบรินทอส, หือห์” (ลูซี่)

 

ฉันได้ยินเสียงของทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังจากข้างหลัง

 

อ้า? พวกเขาตะลึงฉันเหรอ?

 

◇◇

 

“มาโกโตะ-คุง! ชั้นอยากจะเจอเธออีกครั้ง~!”

 

ทันทีทีเราเขาไปที่สมาคมนักผจญภัย, สาวสวยผมบลอนด์ได้กอดทากัตซูกิ-คุง!

 

“ล-ลูซี่-ซัง…คนนี้ใครน่ะ?” (อายะ)

 

“แมรี่ เป็นพนักงานต้อนรับของสมาคมที่เล็งมาโกโตะอยู่”, เธอพูดด้วยความไม่พอใจ

 

“โอ้, อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)

 

หืมม…

 

ทากัตซูกิ-คุงเป็นที่นิยมในโลกนี้, หือห์

 

“โอ้, สาวคนนี้ใครเหรอ?” (แมรี่)

 

“ชั้นซาซากิ อายะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

“ชั้นเป็นพนักงานของสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, แมรี่ ยินดีที่ได้รู้จัก, ด้วย เธอจะสมัครที่นี่เป็นที่แรกเหรอ?” (แมรี่)

 

เธอผละจากทากัตซูกิ-คุงและหน้าของเธอเข้าสู่โหมดทำงาน

 

ช่างเป็นผู้หญิงที่โตแล้ว

 

“แมรี่-ซัง, ซา-ซังได้สมัครเป็นนักผจญภัยในเมืองเขาวงกตไปแล้ว เธออยู่ปาร์ตี้เดียวกับลูซี่และผม เรามาเพื่อรายงานเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

“อย่างนั้นหรอ? ชั้นจะลงทะเบียนปาร์ตี้ของเธอแล้วกัน แสดงบัตรนักผจญภัยให้ชั้นดูหน่อยได้มั้ย?” (แมรี่)

 

“ได้ค่ะ, นี่”

 

ฉันมอบบัตรนักผจญภัยที่ฟูจิวาระ-คุงทำให้ฉัน

 

“ซาซากิ อายะ-ซัง คนต่างโลกเหมือนมาโกโตะ-คุง, หือ…ไม่มีความสำเร็จในฐานะของนักผจญภัย ระดับหิน งั้นไม่มีปัญห—-เอ๋?” (แมรี่)

 

ตาของแมรี่-ซังเบิกกว้าง

 

โอ้ไม่! เธอเจอว่าฉันเป็นมอนสเตอร์แล้วเหรอ?

 

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

 

ทากัตซูกิ-คุงที่ใจเย็นได้ไถลไปหาแมรี่ซังอย่างคาดไม่ถึงและพูด “สแตทของซา-ซังสุดยอดไปเลย, ใช่มั้ย?”

 

“…สแตทนี้มากกว่านักผจญภัยระดับทองนิดหน่อย ถ้าเธอว่าง, มันมีมากกว่า 20 ปาร์ตี้ที่จะต้องการเธอไปสู้ปาร์ตี้พวกเขา” (แมรี่)

 

ทากัตซูกิ-คุงและแมรี่-ซังได้กระซิบใส่กันและด้วยหน้าที่อยู่ใกล้กันมาก

 

ไม่ใช่พวกเค้าใกล้กันไปเหรอ

 

“ว่าแต่! เธอเอาสาวกลับมาจากลาเบรินทอสจริงๆด้วยมาโกโตะ-คุง, คนโกหก!” (แมรี่)

 

“ไม่, ชั้นไม่ได้สัญญาอะไรไว้นะ” (มาโกโตะ)

 

“เงียบเลย! ชั้นไม่ให้นายนอนแน่คืนนี้! โชว์หน้ามาที่สมาคมตอนกลางคืนเลยนะ” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังทำเฮดล็อกใส่ทากัตซูกิ-คุง

 

ไม่ใช่ว่าหัวของเขาไปดันกับหน้าอกเธอเหรอแบบนั้น…?

 

“ลูซี่! เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

 

เมื่อฉันมองกลับไป, มีผู้หญิงผมน้ำตาลที่ใส่เสื้อที่ดูสบายๆเดินมาหาลูซี่-ซัง

 

“เอมิลี่ ชั้นกลับมาเมื่อกี้นี้เอง เธอไม่ผจญภัยเหรอวันนี้?” (ลูซี่)

 

“ชั้นช่วยโบสถ์น่ะวันนี้ มันมีหลายคนได้รับบาดเจ็บจากการโดนมอนสเตอร์โจมตี ว่าแต่, ถ้าเธอมีเวลา, เล่นเรื่องเธอที่ลาเบรินทอสให้ฟังหน่อยซิ” (เอมิลี่)

 

“โอเค ชั้นจะให้เธอฟังความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของชั้น!” (ลูซี่)

 

“เธอต้องสร้างปัญหาให้มาโกโตะตลอดเวลาแน่, ใช่ป่ะ?” (เอมิลี่)

 

“นั่นไม่จริงเลยนะ! ชั้นจะให้เธอตะลึงด้วยเรื่องเวทมนตร์ใหม่ของชั้น [ฝนอุกกาบาต]!” (ลูซี่)

 

พวกเธอมีชีวิตชีวานะนั่น

 

หลังจากที่ได้รับการแนะนำตัวกับเธอ, มันดูเหมือนว่าเธอจะเป็นนักบวชชื่อ เอมิลี่-ซัง

 

เธอเห็นได้ชัดว่าเป็นนักผจญภัยร่วมกันกับทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซัง

 

ลูซี่-ซังไปด้วยกันกับเอมิลี่ที่ไหนซักแห่ง

 

“งั้น, ซา-ซัง, ชั้นจะนำทางเธอไปทั่วเมือง” (มาโกโตะ)

 

การลงทะเบียนปาร์ตี้ดูเหมือนจะเสร็จแล้ว

 

“อ-โอเค” (อายะ)

 

ลำพังกับมาโกโตะ

 

บางทีลูซี่อาจจะแสดงน้ำใจให้ฉัน

 

มันคือการเดท

 

ฉันตามเขาไปด้วยแรงใจที่สูง

 

◇◇

 

“นี่คือถนนหลัก นี่เป็นที่ที่คนเยอะที่สุดในมักกาเรน” (มาโกโตะ)

 

“อาหารที่ร้านนั้นเยี่ยม มาไปกันเถอะทีหลัง” (มาโกโตะ)

 

“อีกถนนลึกลงไป, มันมีย่านอาหาร คนยังไม่เยอะตอนนี้, แต่ตอนกลางคืน, มันจะมีคนมากมายในบาร์” (มาโกโตะ)

 

“มาไปที่ร้านของฟูจิ-ยังทีหลังด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“ทางนั้นจะมี…เอิ่ม, มันจะมีพวกร้านกลางคืน” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงนำฉันไปทั่วเมืองด้วยการก้าวเท้าที่คุ้นเคย

 

มันมีร้านไม่ธรรมดามากมายทำมาจากอิฐ

 

มันมีบรรยากาศของมัน

 

มักกาเรนมีหลายพื้นที่ที่มีทางน้ำ, และเรือได้ผ่านไปมาในนั้น

 

พวกเราไปขึ้นเรือนั่นไม่ได้เหรอ?” (อายะ)

 

“ถ้าเธอช่ายค่าเช่า, ใช่, แต่ใช้เวทมนตร์ของชั้นเดินทางจะไวกว่า” (มาโกโตะ)

 

พอทากัตซูกิ-คุงพูดถึงแล้ว, เค้ามีเวทมนตร์ที่ทำให้เค้าเคลื่อนที่บนน้ำได้

 

“งั้น, แล้วตึกใหญ่นั่นล่ะ?” อายะ)

 

ฉันชี้ไปที่ตึกที่ทำจาก-หิน

 

“อ้าา, นั่นมันบ่อน้ำพุร้อน ดูเหมือนว่าต้นทางน้ำของบ่อนั่นจะอยู่ใกล้มักกาเรนน่ะ” (มาโกโตะ)

 

“โออ้! เมืองนี้สวยจัง, แล้วยังมีแม้กระทั่งบ่อน้ำพุร้อน มันเป็นที่ที่ดีอ่ะ!” (อายะ)

 

“โรงแรมของบ่อน้ำพุร้อนเห็นได้ชัดว่าเป็นธุรกิจเจ้าใหญ่ในเมืองนี้ แต่ชั้นไม่เคยไปนะ” (มาโกโตะ)

 

‘ชั้นไม่มีเงินเหลือน่ะ’, คือที่ทากัตซูกิ-คุงพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

 

เค้าโดดเดี่ยวเหมือนเคย

 

ดูเหมือนเค้าเป็นอย่างนั้นตลอด, แต่…

 

(เค้าไม่เหมือนว่าเค้าจะกระตือรือร้นมาก) (อายะ)

 

หน้านั่น…ใช่

 

มันเหมือนเวลาตอนมัธยมต้นเมื่อทากัตซูกิ-คุงได้ตั้งตารอ ภาคต่อเกมอาร์พีจีชื่อดัง ที่เค้าได้จองไว้ล่วงหน้าไม่กี่เดือนก่อนหน้า, และท้ายที่สุดมันกลายเป็นเกมเหมือน-เกมกระดาน เพราะงบประมานไม่พอ…และเค้าได้หดหู่

 

ยังไงซะ, มันดูเหมือนว่ามันก็สนุกบ้างหลังจากเค้าลองเล่นมัน

 

เกิดอะไรขึ้น, ฉันสงสัย

 

ทากัตซูกิ-คุงได้เป็นเพื่อนของฉันตั้งแต่มัธยมต้นและเป็นผู้มีพระคุณของฉัน

 

ถ้าเขาเป็นห่วงเรื่องอะไรบางอย่าง, ฉันอยากจะให้กำลังใจเขา

 

“เฮ้, ไหนๆเราก็อยู่ที่นี่แล้ว, งั้นไปบ่อน้ำพุร้อนกันมั้ย?” (อายะ)

 

ชั้นเพิ่มความกล้าและลองชวนเขาดู

 

“ถ้าเธออยากจะไป, ชั้นก็โอเค” (มาโกโตะ)

 

“มันบอกว่มันมีบ่อรวมด้วย!” (อายะ)

 

มันน่าอายแต่ฉันพยายามทนมัน

 

“…………….เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงผู้ที่ทำหน้าเหมือนหมาชิวาว่าตกใจคือภาพที่น่ามอง

 

◇◇

 

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

 

นี่มันแปลก

 

สถานการณ์นี้มันอะไรน่ะ?

 

“ออ้า, ช่างเป็นการอาบที่ดี”

 

ซา-ซังที่สีหน้าปลอดปล่อยและผ่อนคลายอยู่ด้านข้างผม

 

เพื่อนร่วมชั้นของผมเปลือยเปล่า

 

ไม่, นั่นไม่จริง

 

เธอมีผ้าอาบน้ำห่อตัวเธออยู่

 

แต่!

 

เธอเปลือยข้างล่างไป!

 

…ใจเย็นซี่

 

[โล่งจิต], ขอพลังหน่อย!

 

‘มีบ่อรวมด้วย’, คือที่มันเขียนอยู่, แต่มันเหมือนจะเป็นว่าเป็นอะไรที่เรียกว่าบ่อครอบครัว

 

เราจองบ่อเล็กที่เปิดโล่ง

 

แน่นอนว่า, มันค่อนค่างมีราคา, แต่ด้วยการกำจัดมิโนทอร์และราชินีฮาร์พี, กระเป๋าเรามีพอเหลือใช้

 

ผมอยากจะฟังความต้องการของซา-ซัง

 

“ออา~, มันทำให้ชั้นกลับมามีชีวิตจริงๆ” (อายะ)

 

“อาา…ใช่…” (มาโกโตะ)

 

ซา-ซังได้ ‘อื้อออ~’ ขณะที่เธอยืดตัว, และผ้าอาบน้ำได้เกือบจะหล่น

 

ดังนั้นผมจึงพยายามจะไม่มองและมองขึ้นไปข้างบนแทน

 

“เมืองที่มีน้ำพุร้อนนี่ดีแฮ๊ะ” (อายะ)

 

“เธอเป็นผู้รักบ่อน้ำพุร้อนเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“มันไม่มีที่อาบน้ำในลาเบรินทอส, ดังนั้นชั้นได้แต่ไปที่ทะเลสาบใต้ดินเพื่ออาบในน้ำเย็น มันไม่มีทางรู้ว่ามอนสเตอร์จะโจมตีเมื่อไหร, ดังนั้นเราลดการ์ดลงไม่ได้เลย” (อายะ)

 

นั่นฟังดูไม่ผ่อนคลายเอาซะเลย

 

เราคุยกันต่อซักพักหนึ่ง

 

“ว่าแต่, ซา-ซัง, เธอใช้สกิลเปลี่ยนเพื่ออยู่ในรูปนั้น, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ ผิวของชั้นออกฟ้าก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้มันเหมือน-มนุษย์แล้ว, ใช่มะ?” (อายะ)

 

พูดสิ่งนี้, เธอโชว์แขนท่อนบนของเธอให้ดู

 

ไม่, เธอไม่ต้องโชว์ชั้นในวิธีแบบนั้นก็ได้, รู้มั้ย

 

ผมไอ

 

“ครั้งหน้า, สอนสกิล เปลี่ยนรูป ชั้นหน่อย ชั้นจะสอน หลบหลีก กับ หลบหนี ให้” (มาโกโตะ)

 

“โอเค แต่, นายจะใช้สกิลอย่าง เปลี่ยน เหรอ?” (อายะ)

 

เธอพูดอะไรนะ

 

เปลี่ยนรูปลักษณ์คือพื้นฐานของเกมมือสังหารและเกมนินจาเลยนะ!

 

“สมองนักเกมของนายอาละวาดอีกแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

“หยาบคาย” (มาโกโตะ)

 

แต่ไม่ปฏิเสธนะ

 

“นายเลเวลอะไร, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

“21 ชั้นแพ้ซา-ซังไปมากกว่า 10 เลเวล” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ใช่ว่านายเป็นพวกที่เพิ่มเลเวลเยอะที่สุดเท่าที่ทำได้เหรอ?” (อายะ)

 

ผมทึ่งที่ซา-ซังจำสไตล์การเล่นของผมได้

 

“ตอนเริ่มแรกชั้นก็ทำ แต่สแตทเริ่มต้อนชั้นต่ำไปมาก, ดังนั้นมันไม่มีการเพิ่มมัน แม้ว่าชั้นจะเพิ่มเลเวล, สแตทของชั้นก็ไม่เพิ่มมาก” (มาโกโตะ)

 

“เธอเศร้าเพราะเรื่องนั้นเหรอ?” (อายะ)

 

“เอ๋? ไม่, ชั้นไม่สนใจมันแล้ว ตอนนี้มันสนุกที่จะเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ ชั้นจะเติมพลังเวทมนตร์สปิริตของชั้น, ด้วย” (มาโกโตะ)

 

“‘เติมพลัง’ นั่นเป็นคำโปรดของนายในอดีตเลย, ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

เธอพูดเหมือนมันย้อนวันวาน

 

ใช่เหรอ?

 

“ซา-ซัง, เพิ่มเลเวลของเธอ สแตทพื่นฐานของเธอสูงไม่เหมือนชั้น, ดังนั้นมันจะโตได้เยอะ มากกว่านั้น, ผู้เล่นเกมแอ็กชันของเธอมอบพลังให้มันเพิ่มเป็น 3 เท่าด้วย” (มาโกโตะ)

 

“แต่ชั้นเพิ่มเลเวลไม่เก่งเลยนะ” (อายะ)

 

ใช่

 

นั่นทำไมซา-ซังถึงชอบเกมแอ็กชัน

 

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

“มีอะไรเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“ถ้าเธอมีเรื่องกลุ้มใจ, บอกชั้นนะ” (อายะ)

 

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นมองออกนะว่านายมีกลุ้มอะไรอยู่น่ะ” (อายะ)

 

“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

งั้นผมก็หลอกสายตาของเพื่อนผมไม่ได้จริงๆ, หือห์

 

ผมต้องบอกซา-ซังในรายละเอียดเรื่องที่เป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร

 

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

 

“อย่าถือมันน่า” (อายะ)

 

อย่างที่ผมคิด, มันง่ายที่จะพูดกับเพื่อนเก่า

 

◇◇

 

“ดี! มาฉลองการกลับมาของมาโกโตะและลูซี่สู่มักกาเรนเถอะ!” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซังรวมเหล่านักผจญภัยและเปิดปาร์ตี้ดื่มฉลอง

 

“มาโกโตะ! บอกชั้นเรื่องลาเบรินทอสหน่อยเด่ะ!” (ยีน)

 

ยีนที่เมาแล้วมาหาผม

 

“ยีนพูดทุกวันเลย ‘มาโกโตะโอเคมั้ย?’, รู้มั้ย?” (เอมิลี่)

 

เอมิลี่พูดด้วยรอยยิ้ม

 

“ฮ-เฮ้ย, เอมิลี่, พูดอะไรน่ะ?!” (ยีน)

 

“เราไม่ได้มีการผจญภัยที่ใหญ่ๆนา” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ…นั่นจะตกอยู่ในหมวดโกหกนะ…” (ลูซี่)

 

มันลำบากที่จะพูดระหว่างที่เมา, แต่ลู่ซี่โต้ตอบ

 

ออา, ความรู้สึกนี้, มันบอกผมจริงๆว่าผมกลับมาที่มักกาเรนแล้ว

 

ผมมองและเช็คว่าซา-ซังสนุกอยู่มั้ย, และเธอได้กลืนเหล้าลงด้วยความยินดี

 

ซา-ซังค่อนข้างแข็งกับแอลกอฮอล์

 

“เธอทำอะไรกับอายะวันนี้เหรอ?”, ลูซี่ถาม

 

“ดูก่อนนะ, ชั้นให้ทากัตซูกิ-คุงนำทางชั้นไปทั่งเมือง เราไปที่ร้านของฟูจิวาระ-คุง กินข้าวเที่ยง แล้วเรายังไปที่บ่อน้ำพุร้อน”, ซา-ซังตอบ

 

“““““เอ๋?”””””

 

“อ-อายะ…อ-เอิ่ม, เธอเข้าบ่อน้ำพุร้อนแยกกัน, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“ไม่, พวกเราเข้าไปด้วยกันที่บางอย่างที่เรียกว่า ‘บ่อครอบครัว’ ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

“ใช่” (มาโกโตะ)

 

บ่อครอบครัวคือเรื่องปรกติในโลกนี้, ใช่มั้ย?

 

ทั้งหมดเพราะมันมีเยอะในเมืองด้วย

 

“ม-มาโกโตะ…” (ยีน)

 

ทำไมยีนมองผมด้วยสายตาเคารพแบบนั้น?

 

“…โหกลางวันแสกๆ…แย่มาก” (เอมิลี่)

 

ทำไมเอมิลี่มองผมเหมือนผมเป็นขยะ?

 

“…”

 

ลูซี่แข็งอยู่กับที่

 

ทำไม?

 

“ม-ไม่มีทาง…แม้ว่าชั้นวางแผนไว้ว่าจะเป็นผู้หญิงคนแรกของมาโกโตะ-คุง” (แมรี่)

 

“แมรี่-ซัง, เธอพูดเรื่องไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

 

“ยังไงซะ, ได้ ชั้นจะเป็นคนที่สอง ดังนั้นไปพร้อมกันครั้งหน้าด้วย” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังกอดมือไปรอบๆแขนผม

 

นี่มันอะไร?

 

พวกเขาเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?

 

“เฮ้ยย, มาโกโตะเป็นผู้ชายเต็มตัวแล้ว! พวกเรา ฉลอง!” (ลูคัส

 

ลูคัส-ซัง?!

 

“เหี้ยเอ๊ย!” “ระเบิดซะ!” “ไอ้เหยียบเรือสองแคม!” “ปาร์ตี้ฮาเร็มแม่งดีว่ะ”

 

แม่ว่ามันจะเป็นซักที่ผมเพิ่งกลับมาบ้าน, นักผจญภัยได้เยาะเย้ยผม

 

ทำไม?!

 

—บ่อครอบคัว

 

หนุ่มและสาวที่เข้าไปเห็นได้ชัดว่าจะมีเป้าหมายคือ ‘นั่น’ ในใจ โดยไม่มีข้อยกเว้น

 

มันคือ ‘สถานที่บันเทิง’ สำหรับผู้ชายและผู้หญิง

 

เหมือนผมจะรู้ความรู้ต่างเมืองแบบนี้

 

วิหารแห่งน้ำไม่ได้สอนผมเรื่องนั้นเลย!

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน