190 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฟังเกี่ยวกับผลของสงคราม

 

“ลอร์ดปีศาจซากันได้ถูกสังหารโดยฮีโร่แห่งแสง-ซามะครับ!”

 

ทันทีหลังจากการประชุมเริ่ม อัศวินหนุ่มรายงานสิ่งนี้อย่างตื่นเต้น

 

ผู้คนในที่นี้ฉลองกับความสูงส่งของรายงานนั้น

 

“อย่างที่คาดกับฮีโร่แห่งแสง-โดโนะ!”

 

“เป็นการเกิดใหม่ของผู้กอบกู้-ซามะจริงๆ!”

 

“มันดูเหมือนไม่มีผู้เสียชีวิตมากจากเรื่องนี้”

 

“ไม่ว่ายังไง ตาทิพย์ของออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะนั้นงดงาม”

 

“ด้วยสิ่งนี้ คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจคือฮีโร่จากไฮแลนด์และฮีโร่ของโรเซส หือห์”

 

“ไม่ หนึ่งในที่ฮีโร่ของโรเซสกำจัดเป็นลอร์ดปีศาจที่เกือบจะตายอยู่แล้ว นายเทียบมันไม่ได้หรอก”

 

“นั่นใช่แล้ว ผู้นำของทวีปนี้ -อย่างที่คาด- มีแค่ไฮแลนด์”

 

“แล้วฮีโร่คนอื่นเป็นยังไงบ้าง?”

 

“เกราลท์-ซามะและโอลก้า-ซามะเห็นว่ากำจัดหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของกองทัพลอร์ดปีศาจ”

 

“อย่างที่คาดกับฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยเทพธิดา สมกับคำว่าฮีโร่จริงๆ!”

 

ผมได้ยินพวกเขาพูดอย่างนี้ด้วยเงี่ยหู

 

มีคนที่ดีใจจากใจ และพวกนั้นที่ผสมความหมายแฝงทางการเมืองเข้าไป

 

ตาของผมสบกับซากุไร-คุงที่ฉายอยู่ในภาพฉาย

 

(ชั้นทำมันได้ ทากัตซูกิ-คุง!) (ซากุไร)

 

มันไม่เหมือนว่าเสียงของเขามาถึงผม แต่นั่นคือที่ผมรู้สึกว่าเขาพูด

 

รอยยิ้มของเขาสดใส

 

มันดูไม่เหมือนว่าเขาบาดเจ็บหนักที่ไหน ผมดีใจที่เขาโอเค

 

ฟูเรีย-ซังน่าจะมาด้วย

 

ผมชวนเธอให้มา แต่เธอพูด ‘ด้วยที่ออราเคิลแห่งโชคชะตาอยู่ ชั้นจะแค่ไปเกะกะ’ เธอเลยไม่เข้าร่วม

 

“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก เรียวซูเกะ-ซัง มันยอดเยี่ยมจริงๆ”

 

“ขอบคุณ โนเอล” (ซากุไร)

 

เจ้าหญิงโนเอลได้กล่าวคำยินดีกับซากุไร-คุง

 

“เมื่อไหร่นายจะกลับมาที่ซิมโฟเนีย?” (โนเอล)

 

“หืมม กองทัพลอร์ดปีศาจยังลงหลักปักฐานอยู่ใกล้ๆกับทวีป…” (ซากุไร)

 

เจ้าหญิงโนเอลต้องอยากเจอกับซากุไร-คุงเร็วๆ

 

แต่คำพูดของซากุไร-คุงทำให้ผมจำได้ว่าสงครามยังดำเนินต่อไปอยู่

 

“เจ้าหญิงโนเอล แม้ว่าพวกเค้าเสียลอร์ดปีศาจไป กองทัพลอร์ดปีศาจยังมีพลังอยู่มาก แล้วก็ เรายังไม่ยืนยันว่าฟอร์เนียสอยู่ที่ไหน เราลดการป้องกันของเราลงไม่ได้จนกว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะถอยทัพอย่างสมบูรณ์”

 

“ใช่…ได้โปรดพูดต่อ” (โนเอล)

 

หลังจากที่ทำสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย เจ้าหญิงโนเอลกลับมาสู่สีหน้าที่จริงจังของเธอ

 

“แต่มอนสเตอร์รอบๆซิมโฟเนียได้เสียงดังหลังๆ ส่วนหนึ่งของอัศวินแห่งแสงกลับมาได้มั้ยอย่างน้อย?”

 

คนที่บนคือเจ้าชายคนที่สองของไฮแลนด์

 

“เจ้าชาย การป้องกันของเมืองหลวงถูกดูแลโดยเทมพลาร์ แต่มันจริงที่ว่ามันน่ากังวลนิดหน่อยที่อัศวินแห่งแสงไม่อยู่นะ…”

 

แน่นอนว่าคนที่ตักเตือนเจ้าชายคนที่สองคือโป้ป

 

“ถ้าเธอกังวลเกี่ยวกับการป้องกันของเมืองหลวง เรามาให้ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำนั่น ที่ดูเหมือนจะเบื่อ กลับไปมั้ย? ยังไงมอนสเตอร์ก็จะไม่โจมตีประเทศแห่งความมืดอีกแล้ว” (เอสเธอร์)

 

“ไม่มีทาง! การพึ่งพาสาวกของเทพมารต้องไม่ถูกอนุญาต! แม้ว่ามันเป็นคำพูดของเอสเธอร์-โดโนะ ชั้นเห็นด้วยกับมันไม่ได้!”

 

โป้ปคัดค้านข้อเสนอของเอสเธอร์-ซัง

 

ผมได้ถูกเกลียดโดยสิ้นเชิง

 

“ชั้นจะกลับ”

 

คนที่ตอบเรื่องนี้คือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“ออราเคิลของเทพธิดาตอนนี้รวมกันอยู่ในซิมโฟเนีย มีโอกาสสูงที่ ที่ที่ความหนาแน่นสูงของคนสำคัญจะถูกโจมตี โชคดีที่ เราสามารถที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจ…ใช่มั้ย?”

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเองเลยเหรอ?! ท่านต้องเหนื่อยจากการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ ใช่มั้ย? ท่านต้องไม่กดดันตัวเอง!”

 

โป้ปรีบหยุดเธอ

 

เขาควรจะรู้ว่าปราชญผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นปีศาจ แต่มันดูเหมือนเขาจะยังเคารพฮีโร่ในตำนาน

 

“ชั้นไม่ถือ ถ้าชั้นใช้เทเลพอร์ตซ้ำๆในตอนกลางคืน ชั้นไปที่เมืองหลวงได้ในครึ่งวัน อัศวินแห่งแสงจะใช้หลายวันเพื่อกลับ ชั้นเลยเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ทั้งหมดนั้นน่ะมันดี แต่…”

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มีบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ท่าทางของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกวนใจผม

 

เธอตัดคำพูดของเธอในท่าทางที่ไม่สมกับเป็นเธอ ผมเลยถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

“ฟุมุ ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นเห็นฮีโร่แห่งแสง-คุงกำจัดซากัน รูปร่างนั้นของเขาเหมือนกันกับอาเบลเมื่อเขากำจัดลอร์ดปีศาจ ไม่ต้องสงสัยว่ามันเป็นเขา…แต่ ชั้นรู้สึกว่า {เค้าอ่อนแอลง} ด้วยเหตุผลบางอย่าง”

 

“นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าซากุไร-โดโนะเป็นผู้กอบกู้! กำจัดลอร์ดปีศาจในการฟันทีเดียวเหมือนในตำนาน!”

 

เหมือนจะลบคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ นายกรัฐมนตรี (ผมคิดว่านะ) ของไฮแลนด์ร้องเพลงชื่นชมซากุไร-คุง

 

มันดูเหมือนเขาค่อนข้างตื่นเต้นหลังจากได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จในการปราบลอร์ดปีศาจ

 

“ชั้นไม่สงสัยในความแข็งแกร่งของซากุไร-โดโนะ แต่การกังวลของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะทำให้ชั้นกังวลด้วย ท่านคิดว่าลอร์ดปีศาจที่ถูกกำจัดนั้นเป็นตัวปลอมมั้ย ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ยูเวอิน)

 

นายพลยูเวอินถาม

 

เข้าใจแล้ว ตัวปลอมก็เป็นความเป็นไปได้

 

“ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่มีปีศาจตัวอื่นที่มีตัวและมานาใหญ่ขนาดนั้น เขาเทียบกับความทรงจำเมื่อ 1,000 ปีก่อนได้ แต่เขาได้อายุมากขึ้นจากการผ่านของเวลานะ”

 

“ชั้นเข้าใจที่เธอกังวล นายพลยูเวอิน-โดโนะ แตะชั้นบอกได้จากเวทมนตร์โชคชะตาว่า ซากันได้เสียชีวิตไปแล้วอย่างแน่นอน ไม่มีการสงสัยว่าคนที่ถูกกำจัดวันนี้คือราชาสัตว์” (เอสเธอร์)

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะปฏิเสธคำพูดของนายพลยูเวอินเล็กน้อย แต่ออราเคิลเอสเธอร์หักล้างมันอย่างชัดเจน

 

ดูเหมือนทุกคนในการประชุมได้โล่งใจหลังจากที่ได้ฟังเรื่องนั้น

 

ผลคือชัยชนะของมนุษย์

 

พูดอีกอย่าง ชนะอย่างสิ้นเชิง

 

“จึ มันไม่พอ” (เกราลท์)

 

ผมได้ยินการพึงพำของเกราลท์-ซังที่เป็นฮีโร่สายฟ้าด้วยกันกับกัปตันของอัศวินอากาศทิศเหนือ

 

ดูเหมือนเขาเป็นคนเสพติดการต่อสู้คนเก่าเหมือนเคย

 

โอลก้า-ซัง แม็กซิมิเลียน-ซัง และเจ้าชายเลนเนิร์ดแน่นอนว่าได้ชนะด้วย

 

นั่นโล่งใจ

 

“ตอนนี้ อย่างผ่อนคลายจนกว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะถอยทัพ ถ้ามีอะไรจะรายงาน รายงานมัน ถ้าอย่างนั้น จนถึงพรุ่งนี้นะครับ” (ยูเวอิน)

 

คำพูดปิดของนายพลยูเวอินนำการจบมาให้การประชุม

 

◇◇

 

“เฮฮฮ๋…อย่างนั้นเหรอ พวกเค้ากำจัดลอร์ดปีศาจ” (ฟูเรีย)

 

ผมบอกฟูเรีย-ซังที่รออยู่ข้างในเต็นท์ เกี่ยวกับที่ลอร์ดปีศาจถูกกำจัด

 

แม้ว่าเธอจะมีความสุขมากขึ้นกว่านั้น การตอบสนองของเธอทื่อๆ

 

“เธอใจเย็นจัง” (มาโกโตะ)

 

“ไม่มีทางที่ฮีโร่แห่งแสงจะแพ้แค่ลอร์ดปีศาจ คนที่ต้องกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส อย่างอื่นทุกอย่างมันแค่พวกอ่อนแอ” (ฟูเรีย)

 

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

 

ลอร์ดปีศาจมันพวกอ่อนแอ หือห์

 

ผมคิดว่าเธอพูดเกินไปที่นั่น แต่ฮีโร่แห่งแสงเป็นไพ่ตายของเรากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเราอิ่มเอมใจไม่ได้

 

ในความรู้สึกว่าเราไม่ควรอวดดีเพราะเรื่องนั้น ฟูเรีย-ซังพูดถูกต้อง สงครามนี้มันแค่เริ่มต้น

 

“เฮ้ มาโกโตะ เมื่อไหร่ที่เรากลับได้?” (ลูซี่)

 

“มอนสเตอร์จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว ใช่มั้ย ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังได้รอคอยจะกลับบ้านแล้ว

 

“พวกเค้าพูดว่าเราต้องคอยระวังจนกว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะถอยทัพจากทวีปทิศตะวันตก” (มาโกโตะ)

 

“หืมม เข้าใจแล้วอย่างนั้น ชั้นจะไปฝึกด้วยกันกับมาโกโตะ” (ลูซี่)

 

“โอเค ทากัตซูกิ-คุง ชั้นจะทำขนม” (อายะ)

 

มอนสเตอร์จะไม่มาที่นี่ในประเทศแห่งความมืดอีกแล้ว ดังนั้นเรามีอิสระ

 

ลูซี่จะไปฝึกกับผม

 

ซา-ซังจะทำคุกกี้และอะไรแบบนั้นด้วยวัตถุดิบที่เธอได้จากฟูจิยัง และจะมอบมันให้กับทหาร

 

มันเป็นที่นิยมอย่างเหลือเชื่อ ด้วยที่มันถูกทำโดยฮีโร่และทั้งหมด

 

ผมชิมไปบ้าง และพวกมันอยู่ระดับที่คุณขายมันได้ในร้านค้า

 

“งั้นตอนนี้ ไปฝึกกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“เดี๋ยว อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

 

ผมกังลังจะออกจากเต็นท์ แต่ฟูเรีย-ซังจับมือของผม

 

“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

“ออราเคิลแห่งโชคชะตาพูดอะไรมั้ย? เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวต่อไปกับกองทัพลอร์ดปีศาจ และการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?” (ฟูเรีย)

 

“เอสเธอร์-ซังเหรอ? ไม่ เธอแค่บอกเราว่าอย่างลดการป้องกันของเราลง จนกว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะถอยทัพ…” (มาโกโตะ)

 

เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องอะไรเหรอ?

 

“อย่างนั้นเหรอ… ยังไงซะ ตาทิพย์ของชั้นไม่แม่นยำ ดังนั้นถ้าออราเคิลแห่งโชคชะตาไม่พูดอะไร ชั้นคิดว่ามันโอเค แต่…ชั้นมีความรู้สึกที่ไม่ดี” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นจะบอกออร์โธ-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“อย่าถือมันมาก ขอโทษที่หยุดนาย” (ฟูเรีย)

 

พูดสิ่งนี้ ฟูเรีย-ซังวางแมวดำไว้บนตักเธอ และเกาคางมัน และมันครางกับสิ่งนั้น

 

ช่างสงบสุข

 

ซา-ซังอยู่ในเต็นท์ ดังนั้นแม้ว่าศัตรูจะมา มันควรจะโอเค

 

ลูซี่และผมไปด้วยกันเพื่อจะฝึก

 

-เย็นวันนั้น

 

“เวทมนตร์สื่อสารไม่เชื่อมต่อ?”

 

“ใช่…เราไม่รู้เหตุผลว่าทำไม…”

 

ผมไปที่เต็นท์ที่ใหญ่ที่สุดที่ออร์โธ-ซังอยู่ และการประชุมปรกติดจะจัดอยู่ตรงนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง การเตรียมการสำหรับการประชุมยังไม่เสร็จ

 

เห็นว่ามีปัญหาในการเชื่อมต่อการสือสาร

 

แต่…นั่นเกิดขึ้นด้วยเวทมนตร์ได้เหรอ?

 

มันไม่ใช่เครื่องจักรหรืออะไรซักอย่างนะ

 

“ผมขอโทษ ผมจะซ่อมมันทันที!”

 

คนที่ดูเหมือนนักเวทย์ได้ขอโทษกัปตันออร์โธ

 

“เฮ้ย มันไม่มีตำหนิในอุปกรณ์เวทมนตร์ใช่มั้ย?!”

 

“มันถูกดูแลรักษาทุกวัน! ไม่มีปัญหาครับ!”

 

“แล้วสภาพอากาศล่ะ?! ถ้ามันมีพายุ มานาในบรรยากาศจะเป็นพายุเท่ากันและมันมีผลกับการสื่อสาร!”

 

“มันเป็นไปไม่ได้ที่การสื่อสารของทั้งทวีปจะมีผลจากพายุ”

 

“ตั้งแต่ทีแรก มันอากาศดีข้างนอก…”

 

“แค่มีอะไรเกิดขึ้น…?”

 

มีหลายความเห็นบินไป แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันจะไปถึงวิธีแก้

 

“เราควรทำยังไงดี กัปตันออร์โธ?” (มาโกโตะ)

 

“ขออภัย มาโกโตะ-โดโนะ เมื่อการประชุมเริ่มขึ้น ผมจะให้บางคนไปเรียกคุณ ได้โปรดผมขอให้คุณกลับไปที่เต็นท์ก่อนตอนนี้ได้มั้ย แล้วรอพร้อมที่นั่น?” (ออร์โธ)

 

“ได้ ผมไม่ถือ แต่…เจ้าหญิงของเราพูดว่าเธอมีความรู้สึกที่ไม่ดี มีความเป็นไปได้มั้ยที่ว่านี่จะเป็นการโจมตีของศัตรู?” (มาโกโตะ)

 

“ออราเคิลแห่งความมืด-โดโนะพูดเหรอ…? ถ้าผมจำไม่ผิด เธอเป็นผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตา” (ออร?โธ)

 

ตาของเขาคมขึ้นกับคำพูดของผม

 

“มันจริงที่ว่ามันน่ากังวล แต่ถ้าพวกเค้าสามารถที่จะแทรกแซงเวทมนตร์สื่อสารของเราได้ มันจะถูกทำก่อนการต่อสู้ตัดสิน ลอร์ดปีศาจได้ถูกกำจัดไปแล้ว จังหวะเวลามันประหลาด ใช่มั้ย?” (ออร์โธ)

 

ออร์โธ-ซังพูดแบบนี้ แต่มันดูเหมือนเขาไม่สบายใจเล็กน้อย

 

“งั้น ผมจะไปแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

 

“ได้ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ” (ออร์โธ)

 

ผมกลับไปที่เต็นท์ที่เพื่อนผมอยู่ และรอให้พวกเขาเรียกผม

 

แต่ไม่มีการประชุมวันนั้น

 

◇◇

 

“สวัสดีตอนเช้า”

 

เช้าวันต่อมา ผมสงสัยว่าเวทมนตร์สื่อสารได้ถูกแก้หรือยัง ผมโผล่หน้าของผมไปที่เต็นท์ของออร์โธ

 

แต่ข้างในได้วุ่นวาย และมันดูไม่เหมือนว่ามันจะแก้แล้ว

 

ตัดสินจากถุงใต้ตาของนักเวทย์ พวกเขาต้องทำงานมาทั้งคืน

 

“มันยังไม่ได้แก้ หือห์” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ-โดโนะ! ดูเหมือนการไม่ตอบสนองของเวทมนตร์สื่อสาร น่าจะเนื่องจากการเคลื่อนไหวที่เจตนาของศัตรู…” (ออร์โธ)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

จากออร์โธ-ซัง เวทมนตร์สื่อสารเป็นเวทมนตร์จักวรธาตุทอง

 

เพื่อที่จะเชื่อมต่อเวทมนตร์ระยะยาว ต้องมีอุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสารตั้งอยู่ แต่มันดูเหมือนพวกนั้นได้ถูกทำลายไปเมื่อวาน

 

“อุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับเวทมนตร์สื่อสารได้ถูกตั้งลึกลงไปใต้ดิน และตำแหน่งของมันเป็นความลับของรัฐ ไม่ควรจะมีใครที่รู้มันนอกจากอัศวินแห่งแสง… ตอนนี้ เรากำลังจะดูว่าอย่างน้อยเราติดต่อกับซิมโฟเนียได้มั้ย” (ออร์โธ)

 

“ออร์โธ-ซามะ! มันดูเหมือนมันกำลังจะเชื่อมต่อแล้วครับ!”

 

“เข้าใจแล้ว! รีบเข้า!” (ออร์โธ)

 

“ครับท่าน!”

 

มีความเครียดในบรรยากาศมากกว่าเมื่อวาน

 

ลอร์ดปีศาจได้ถูกกำจัดไปแล้ว ใช่มั้ย…?

 

งั้น ความรู้สึกไม่ดีนี้มันอะไรกัน

 

ด้วยความรู้สึกที่ขุ่นมัวยังอยู่ในตัวผม ผมรอการแก้เวทมนตร์สื่อสารข้างออร์โธ-ซัง

 

ในทันทีนั้น…

 

“อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

 

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

ฟูเรีย-ซังกระโดดเข้ามาในเต็นท์กระทันหัน

 

ซา-ซังและลูซี่อยู่ข้างหลังเธอ

 

ดูเหมือนพวกเธอตามเธอมา

 

หน้าของฟูเรีย-ซังซีด และเธอมีเหงื่อไหลลงหน้าผาก

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอกระวนกระวายขนาดนี้

 

“ฟูริ มีอะไร?” (ลูซี่)

 

“ฟู-จัง หน้าของเธอซีดขาวเลยอ่ะ” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังต้องคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาด้วยเหมือนกัน พวกเธอพูดความกังวลของพวกเธอออกมา

 

“ถ้าเป็นแบบนี้ เรียวซูเกะจะ…” (ฟูเรีย)

 

ในทันทีนั้น ฟูเรีย-ซังกำลังจะพูดบางอย่าง…

 

“มันเชื่อมต่อแล้วครับ”

 

ผมได้ยินเสียงของบางคน

 

ในเวลาเดียวกันที่การสื่อสารเปิดใช้งาน

 

สิ่งแรกที่สะท้อนเข้ามาในตาของผมคือหน้าของออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์

 

ผมสีเงินและหน้าที่สวย

 

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเธอไม่ใช่หยิ่งและเย็นยา แต่บิดเบี้ยวไปด้วยหน้าที่ขมขื่น

 

“มีฮีโร่คนไหนที่พูดได้มั้ย?!” (เอสเธอร์)

 

นั่นคือสิ่งแรกที่เธอพูด

 

“กองพลอัศวินที่ 1 และฮีโร่ของโรเซส-โดโนะอยู่นี่” (ออร์โธ)

 

ออร์โธ-ซังตอบแบบรวบรัด

 

“…แค่นั้นเหรอ?” (เอสเธอร์)

 

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น เวทมนตร์ซื่อสารของเราถูกแก้ และตอนนี้มันได้เชื่อมต่อตอนนี้ อะไรเกิดขึ้น?” (ออร์โธ)

 

ออราเคิลเอสเธอร์วางสองนิ้วไปที่ขมับไม่กี่วินาที เหมือนเธอปวดหัว

 

และจากนั้น เธอมองดูเรา

 

“…ถ้าเป็นอย่างนี้ ฮีโร่แห่งแสงจะเสียชีวติ” (เอสเธอร์)

 

ออราเคิลแห่งโชคชะตาพูดอย่างนี้อย่างชัดเจน

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord