274 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจทวีปปีศาจ

ถ้าผมต้องอธิบายทวีปปีศาจในไม่กี่คำ มันจะเป็น ‘โลกสีเถ้าถ่าน’

พื้น ป่า แม่น้ำพวกมันมืด

“มันไม่ได้ดูเป็นแบบนี้ในอดีตนานมาแล้วนะ…” (เมล)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมถาม และได้คำตอบมาเป็นคำพูดที่ขมขื่นจากเมล-ซัง

“ตั้งแต่ตัวตนนั้นที่เรียกพวกเขาว่าเทพเจ้าของปีศาจ อิบลีสโผล่ขึ้นมา ดินแดนนี้กลายเป็นดินแดนที่ไม่มีแสง” (เมล)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนทวีปปีศาจ เปลี่ยนเป็นสภาพแบบนี้เพราะอิทธิพลจากอิบลีส

ในทันทีนั้น จอห์นนี่-ซังขยับหัวของเขาและจ้องไกลออกไป

“เราถูกมองอยู่” (จอห์นนี่)

“ใช่ ชั้นรู้สึกถึงสายตา” (แอนนา)

คนที่พูดในความตึงเครียดอยู่ในเสียง คือจอห์นนี่-ซังและแอนนา-ซัง

โมโมะดูเหมือนจะเป็นเหมือนกัน หน้าเธอแข็ง

แต่สกิลตรวจจับของผมไม่ตอบสนองเลยซักนิดนะ…

ผมมองดูไปรอบๆอย่างกระสับกระส่ายด้วยมองไกล แต่ผมบอกไม่ได้ซักนิด ว่าจากที่ไหนที่เราถูกมองดูอยู่

ในทันทีนั้น ที่ผมคิดว่านี่มีปัญหา…

“ไม่ต้องกังวล คนที่ปกครองดินแดนนี้อยู่คือเรา มังกรโบราณ ถ้าพวกนายอยู่ด้วยกันกับชั้น เราจะไม่ถูกโจมตีโดยปีศาจ” (เมล)

“อย่างที่คาดกับมังกรขาว-ซัง” (มาโกโตะ)

พึ่งพาได้อะไรขนาดนี้

“งั้นตอนนี้ นายจะทำยังไงจากตอนนี้ไป ผู้ใช้สปิริต-คุง ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเดน ไม่ได้อยู่ในที่เดียว; มันเป็น {ปราสาทลอยฟ้า} แม้ว่าเราจะหาอย่างหน้ามืดตาบอด เราจะไม่เจอมัน” (เมล)

“ได้โปรดรอเดี๋ยว” (มาโกโตะ)

จากหนังสือภาพของตำนานของอาเบล ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเด็น ลอยไปทั่วในท้องฟ้า ของทวีปปีศาจแบบสุ่มๆ

ถ้าเราบินไปรอบๆโดยไม่มีแผน เราจะจบที่เสียพลังกายเราโดยเปล่าประโยชน์

(ไอรา-ซามะ~ ได้ยินผมมั้ย? ผมอยากให้ท่านบอกว่าปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่ไหน) (มาโกโตะ)

เมื่อมีปีญหา ถามพระเจ้า!

ผมจะพึ่งพาเธอมากเท่าที่จำเป็น คือที่ผมคาดถึง แต่…

(…มูน…โกโตะ…ที่นั่นคือ…เล…วี…)*

TLN:  (…พระจันทร์…โกโตะ…ที่นั่นคือ…หนี…ไป…)

TLN: ที่ไอรา-ซามะพูดจะขาดๆไม่เต็มคำนะครับ ดังนั้นที่แปลเสริมอาจจะไม่ใช่ที่จะพูด

เอ๋?

สัญญานมัน…ผมหมายถึง สื่อสารผ่านใจไม่ทำงานอย่างถูกต้อง?

เฮ้ยย ไอรา-ซามะ~ ได้ยินผมมั้ย?

(……!………..)

ไม่ดีเลย

เสียงของเธอไกลขึ้นไปอีก

“มีอะไรเหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

“ตั้งแต่เข้ามาในทวีปปีศาจ มันได้ยินเสียงของไอรา-ซามะยากขึ้น” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่ใช่ว่านั่นแย่เหรอ มาสเตอร์?!” (โมโมะ)

โมมโมะลนลาน แต่เรื่องนี้มันก็อยู่ในอะไรที่คาดการณ์ไว้

ทวีปปีศาจ มันอยู่ที่บริเวณของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เลย

ไอรา-ซามะบกผมว่า มันมีบาเรีย ที่ปกคลุมทวีป

ตอนนี้ไอรา-ซามะต้องทำเต็มที่ของท่าน เพื่อเทียบสัญญานสื่อสารความคิด (อุปมา)

“ไปบางที่เถอะ มีเรื่องหลายอย่างที่ชั้นอยากจะยืนยัน” (มาโกโตะ)

มังกรขาว-ซัง ลงพื้นในพื้นที่เปิดใกล้ๆ

เราลงจากหลังของมังกรขาว-ซัง และก้าวลงไปที่พื้นดินสีเถ้าถ่าน

“นี่คือ…” (มาโกโตะ)

ทวีปปีศาจ หือห์

อีกครั้ง โลกสีเทาไกลสุดลูกหูลูกตา

มันเหมือนดั่งตาของผม เสียความสามารถที่จะรับรู้สีไป

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ…

“เดีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์

“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)

“ที่นี่….เป็นไง?” (มาโกโตะ)

กุญแจใหญ่ของที่นี่สำหรับผม คือสกิลผู้ใช้สปิริตโดนผลของมันหรือไม่

“ไม่เลว สปิริตน้ำกระฉับกระเฉง” (เดีย)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจโล่งใจ

มันไม่เหมือนบาเรียบ้าบอที่วิหารทะเลลึก ที่มัน {ปฏิเสธทุกตัวตนของสปิริต}

ผู้ใช้สปิริตไม่มีปัญหาในทวีปปีศาจ

งั้นตอนนี้ แล้วคนอื่นๆละ

“ดูเหมือนจะไม่มีปัญหากับ สปิริต ลม ดิน และไฟ” (จอห์นนี่)

จอนนี่-ซังพูดพร้อมกับผมยาวของเขาส่าย

เขาใช้สปิริตทั้งหมด 4 ธาตุได้

ผมอิจฉา…

“หนูรู้สึกขึ้นพลังมันเอ่อขึ้นมามากขึ้นในตัวหนู!” (โมโมะ)

โมโมะเหวี่ยงแขนของเธอไปรอบๆ

สาวคนนี้เป็นครึ่ง-แวมไพร์ ดังนั้น ผมเข้าใจได้ว่าอากาศของทวีปปีศาจเหมาะกับเธอ

และำหรับเมล-ซัง เห็นว่าดั้งเดิมเธอใช้ชีวิตอยู่ในทวีปปีศาจมา ดังนั้นไม่มีปัญหาเลยซักนิด

และดังนั้น ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือ…

“ชั้นไม่ชอบที่นี่มากจริงๆ…” (แอนนา)

แอนนา-ซัง เข้ากันไม่ค่อยได้กับทวีปปีศาจ

สีหน้าของหน้าเธอไม่ดี

“มาพักซักหน่อยรอบๆนี้ มันจะดีกว่าที่จะชินกับสภาพแวดล้อม ของทวีปปีศาจถึงระดับนึง” (มาโกโตะ)

ผมเสนอ

เราจำเป็นต้องให้แอนนา-ซัง ที่เป็นอำนาจการทำลายล้างหลักของเรา ให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ สำหรับการต่อสู้

“งั้น มาหาที่ที่เหมาะกับการตั้งแคมป์—” (จอห์นนี่)

ในเวลาที่จอห์นนี่ -แคมป์มาสเตอร์- หาที่รอบๆเพื่อตั้งแคมป์…

“มังกรของเฮเลเมอร์ค-ซามะ!!”

เสียงดังที่เรียกเมล-ซัง สะท้อนมา

“””?!”””

พวกเราทั้งหมดหันไปว่าเสียงมาจากไหน

คนที่ยืนอยู่ที่นั่นคือ

(ผี…?) (มาโกโตะ)

เด็กชายที่มีตัวโปร่งใส…

“ศัตรู?!” ผมพูดขณะที่ผมตั้งท่ายืน แต่เมื่อผมดูสีหน้าของเขา เขาไม่ได้ดูเหมือนจะมีเจตนาไม่ดี

“นาย…ชั้นได้เจอนายที่ไหนมาก่อนเหรอ?” (เมล)

เมล-ซังเอียงหัวของเธอ

ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้

ผีเด็กชายทำสีหน้าเศร้าใจ

“ฮ่าฮ่า…แน่นอนว่าท่านจะจำไม่ได้ มันเป็น 200 ปีมาแล้ว ท่านช่วยพี่สาวของผมเมื่อผมยังมีชีวิตอยู่ พวกเราผู้ที่เป็นครอบครัวของกึ่งปีศาจไม่มีที่ไหนให้อยู่เลย และแม้แต่มอนสเตอร์โจมตีเรา ไม่มีใครช่วยเรา กระนั้น เฮเลเมอร์ค-ซามะช่วยเรา ผมจะไม่ลืมหนี้ก้อนนั้น!”

“ข-เข้าใจแล้ว…” (เมล)

เมลซังรู้สึกจะกระอักกระอ่วนกับเรื่องนี้

ผมคิดว่ามันช่วยไม่ได้ ที่เธอจะจำอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้น 200 ปีก่อนไม่ได้

“ได้โปรดมาที่หมู่บ้านผมได้มั้ย? ตั้งแต่เวลานั้นที่ {บุคคลผู้ยิ่งใหญ่} ปกครองโลก ทวีปนี้ได้สงบสุข แม้แต่ผีอ่อนแออย่างเรา ใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุข เราจะต้อนรับท่าน”

“โฮฮฮ่…” (เมล)

เมล-ซังชำเลืองมองมาทางนี้

‘นายจะทำยังไง?’ สายตาของเธอพูดเช่นนั้น

ในทันทีนั้น คำพูดขึ้นมาตรงหน้าผม

ผู้เล่นอาร์พีจี

[คุณจะไปที่หมู่บ้านในทวีปปีศาจไหม?]

ใช่

ไม่

(…หืม ชั้นควรทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)

มีโอกาสที่มันจะเป็นกับดัก

เพราะทั้งหมด มันเป็นหมู่บ้านของปีศาจ

ผีนั้นกล่าวกันว่าอ่อนแอ แต่ถ้าถูกโจมตีโดยหลายๆตัว มันก็ยังอันตราย

แม้อย่างนั้น…

“ไปกันเถอะ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)

“ถ้าผู้ใช้สปิริต-คุงพูดอย่างนั้น ไปกันเถอะ” (เมล)

จอห์นนี่-ซัง แอนนา-ซัง และโมโมะ ดูเหมือนจะลนลาน

แต่พวกเธอยังเห็นด้วยกับผมในท้ายที่สุด

เพราะทั้งหมด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราแค่ขี่เมล-ซัง และหนีได้

“คนที่อยู่นั่นเป็นสหายของท่านใช่มั้ย มังกรขาว-ซามะ? ได้โปรดตามผมมา”

เราถูกนำทางไปโดยผีเด็กชาย และมุ่งหน้า ลึกเข้าไปในป่าที่สลัวๆ

◇◇

“ทางนี้ครับ มังกรขาว-ซามะ”

ที่ที่เรามาถึง เป็นเมืองที่เรียบร้อย ที่ถูกล้อมด้วยรั้วที่เรียบง่าย

ผมคิดอย่างแน่นอนว่าจะเป็นเมืองผี แต่เผ่าของชาวบ้าน มีหลากหลาย

ออร์ค ก็อบลิน โครงกระดูก ละปีศาจ

แต่พวกเขาทั้งหมดมีบางอย่างที่เหมือนกัน

“คนที่นี่ ทั้งหมดไม่ใช่นักสู้” (จอห์นนี่)

ผมพยักหน้ากับการกระซิบของจอห์นนี่-ซัง

คนที่อยู่ในหมู่บ้านเป็นเด็กๆ คนแก่ และผู้หญิง

ไม่มีปีศาจที่ดูแข็งแกร่ง

ดูเหมือนมันจะไม่ใช่กับดัก

เมื่อเราเริ่มเดินเพื่อตรวจดูหมู่บ้าน

“ม-มาโกโตะ-ซัง”

เสื้อของผมถูกจับ

มันคือแอนนา-ซัง

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มีอะไร นายถามเหรอ…?” (แอนนา)

‘นี่เป็นหมู้บ้านปีศาจนะรู้มั้ย? นี่มันไม่ระวังเลย!’ คือที่เธอกระซิบกับผมอย่างโกรธเคือง

โมโมะมองมาทางนี้อย่างไม่สบายใจ

แต่มันมีเพียงสองคนนี้เท่านั้นที่ลนลาน

เมล-ซังทักทายปีศาจ ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

ชาวบ้านของหมู่บ้าน มองดูเมล-ซังด้วยความเคารพและความชื่นชม ดังนั้น ผมบอกได้เลยว่ามังกรโบราณ แน่นอนว่าเป็นตัวตนที่พิเศษ

จอห์นนี่-ซัง ต้องตัดสินว่าหมู่บ้านนี้ไม่อันตรายอย่างแน่นอน เขาไปเดิน

นี่เป็นครั้งแรกในทีปปีศาจ ดังนั้นผมอยากจะสำรวจด้วย

ทวีปใหม่มันหน้าตื่นเต้นจริงๆ

(……โตะ!! …….อัน!!)*

TLN: (……โตะ!! ……วิ่ง!!)

ในทันใดนั้น เสียงดังในหัวของผม

มันน่าจะเป็นไอรา-ซามะ แต่ผมได้ยินไม่ชั้ดเจน

ดูเหมือนการจูนเป็นเป็นไปไม่ค่อยดี

สู้ต่อไป ไอรา-ซาะ

(….เฮ้!! ……โตะ!!)

ผมคิอว่าไอรา-ซามะโกรธ

แต่มันช่วยไม่ได้ที่ผมไม่ได้ยินเธอ

“แอนนา-ซัง โมโมะ ถ้าระวังตัวอยู่ตั้งแต่แรกเริ่ม พวกเธอจะทำให้ตัวเองเหนื่อยนะ อย่างแรกเลย พักกายและใจซะ” (มาโกโตะ)

“…ฮ่าาา มาโกโตะ-ซัง ผ่อนคลายมากเกินไปแล้ว” (แอนนา)

“…ประสาทของพี่มันทำมาจากอะไรกัน?” (โมโมะ)

ผมพยายามจะเห็นอกเห็นใจที่นี่นะ แต่ทั้งสองคนส่งสายตาที่เย็นชามาให้ผม

เศร้าจัง

ผมมองไปรอบบๆหมู่บ้าน

พวกเขาเป็นสหายของเมล-ซัง ดังนั้นปีศาจในหมู่บ้านนี้น่าจะเป็นมิตร

มังกรโบราณดีจังเลย

ผมมองรอบๆว่ามีอาหาร อาวุธ หรือชุดเกราะมั้ย แต่ไม่มีร้านที่มีเป้าหมายที่คนนอก

มันเป็นหมู่บ้านจนๆ ดังนั้นเห็นว่าพวกเขาเลี้ยงตัวเองทุกอย่าง

ดูเหมือนสิ่งเดียวที่เราทำได้คือรวบรวมข้อมูลดังนั้นผมคุยกับปีศาจเด็กที่คุยกับเรา

ผมพูดอย่างนั้น แต่หมู่บ้านเล็กๆนี่อยู่ขอบของทวีปปีศาจ

“มันเป็นยังไงหลังๆ?” (มาโกโตะ)

แม้ว่าเมื่อผมถามอย่างนี้ มันดูเหมือนพวกเขาไม่มีการแลกเปลี่ยนระหว่างถิ่นฐาน ดังนั้นผมถูกบอกว่าพวกเขามีวันที่ไม่เปลี่ยนไป

จุดที่กวนใจผมคือ…

บางครั้งบางคราในการสนทนา พวกเขาจะพูดว่า ‘เราอยู่ในความสงบสุขเพราะต้องขอบคุณเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ’

ดูเหมือนก่อนหน้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะปรากฏ แม้ว่าเมื่อปีศาจแข็งแกร่ง มันจะมีการสู้ระหว่างลอร์ดปีศาจ และมันเป็นโลกที่อยู่ยากสำหรับปีศาจที่อ่อนแอ

และดังนั้น ประมาณ 100 ปีก่อน เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปรากฏตัว ให้เหล่าลอร์ดปีศาจทั้งหมดเคารพเขา และรวมโลกเป็นหนึ่งเดียว

เพราะเรื่องนี้ มันเป็นสังคมที่สงบสุข สำหรับปีศาจ

เมื่อผมมองไปข้างๆ แอนนา-ซังและโมโมะ ทำหน้าดั่งพวกลำบากที่จะพูดอะไรทั้งสิ้น

เราจะไปกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

สำหรับพวกเขา เราเป็นตัวร้าย ที่จะนำพาความวุ่นวายมาสู่โลก

สำหรับสองคนนี้ที่เคร่งไปถึงแกนกลาง เรื่องนี้ต้องกวนใจพวกเธอแน่

แต่มีอีกอย่างที่กวนใจผม

มันรู้สึกว่าบางอย่างไม่ชอบมาพากล เมื่อผมคุยกับชาวบ้านของหมู่บ้านนี้

มันเ็นการตอบสนองที่มีเพียงเล็กน้อย ดังนั้นผมไม่สังเกตมันตอนแรก

แต่เมื่อผมดูใกล้ๆ มัน ‘นั่น’

พวกเขา…{โดนเสน่ห์}

ผมสามารถที่จะสังเกต ต้องขอบคุณสกิลเสน่ห์ที่ผมได้ เมื่อผมเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน ของฟูเรีย-ซัง

เสน่ห์ ทางเทคนิคจะเรียกว่า ‘ล้างสมอง’ ในโลกเก่าของผม

นั่นทำไม ไม่มีอะไรรับประกันว่าที่คนพวกนี้พูด เป็นเรื่องจริงมั้ย

และที่สุดของทั้งหมด ถ้าพวกเขาโดนเสน่ห์ มันน่าสงสัย ว่าจริงๆแล้วหมู่บ้านนี้สงบสุขมั้ย

ผมอยากจะอยู่คืนหนึ่ง แต่การพักที่นี่ จะเป็นเรื่องอันตราย

ผมก็มีประสบการณ์กับประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ

ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว ราชินีที่เราเจอนั้นสบายดีมั้ย?

ผมได้ยินมาว่าเธอจะใส่เสน่ห์ชาวบานของหมู่บ้านเล็กๆ…

แต่นี่เป็นเสน่ห์ ที่เหมือนท่าเอกของออราเคิลแห่งความมืด

มันกวนใจผมว่าเธอเกี่ยวข้องกับมันหรือไม่

ผมจะถามความคิดเห็นเมล-ซังที่หลัง

(ไม่ว่ายังไง เราไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน…) (มาโกโตะ)

นั่นคือที่ผมสรุป

เราควรจะออกเดินทาง ในที่สุด

ในท้ายที่สุด ผมถามสิ่งนี้ไปอย่างสบายๆ

“พูดถึงแล้ว ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีชายหนุ่มมากที่นี่ และมีเด็กและคนแก่เยอะ มีเหตุผลสำหรับเรื่องนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

มันเป็นเป็นหมู่บ้านจนๆ ดังนั้นพวกเขาอาจจะออกไปหากิน มันเป็นที่ผมคิดอยู่ เมื่อผมถามสิ่งนี้ไป

“อ้าา…จริงๆแล้ว มีปัญหา มันดูเหมือนลอร์ดปีศาจ-ซามะถูกฆ่าด้วยบางอย่างที่เรียกว่าฮีโร่ของทวีปทิศตะวันตก…”

“…”

ที่ตอบกลับมามันเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรา

มันดูเหมือนแม้แต่หมู่บ้านเล็กๆที่อยู่มุมของทวีป ได้ข้อมูลมากขนาดนี้

เราต้องระวังเพื่อที่ว่าแอนนา-ซังจะไม่ถูกเปิดเผย

แต่คำพูดต่อไปเป่าความคิดนั้นของผมไป

“ขอบคุณเรื่องนั้น นักรบของทั้งวีปได้ถูกเรียกให้รวมกันโดยคำพูดของราชามังกร-ซามะ เห็นว่าพวกเขาจะลบล้างมนุษย์ที่อยู่ในดินแดนของราชาอมตะไบฟรอน ด้วยกองทัพ 1,000,000 คน”

“”เอ๋?!””

ฮีโร่แห่งแสง-ซัง และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเปิดปากกว้าง

ระหว่างที่สองคนแข็งเป็นน้ำแข็ง ที่ขึ้นมาในหัวของผมเป็นส่วนหนึงของ ‘ตำนานแห่งฮีโร่อาเบล’

—1,000,000 ของกองทัพลอร์ดปีศาจ ปรากฏขึ้นจากทวีปปีศาจ และผู้กอบกู้-ซามะสังหารพวกเขา ที่ที่ชัยชนะเกิดขึ้นเป็นพื้นที่เมืองหลวงของไฮแลนด์ ซิมโฟเนีย เกิด

มันเป็นหนึ่งในตำนาน ของตำนานของผู้กอบกู้อาเบล

(สิ่งหนึ่งตามด้วยอีกสิ่ง…) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเหมือนอยากจับหัว

ดูเหมือนพวกเขาจะไมให้ผมพักที่นี่เลย

เหตุการณ์ในตำนานต่อไปได้เคลื่อนไหวแล้ว

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook