353 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกตำหนิโดยเทพธิดาซามะ

“เฮ้~ มาโกโตะ?”

“ค-ครับ โนอาห์ซามะ…?” (มาโกโตะ)

ตาสีฟ้าใส มองลงมาที่ผม

ผมอยู่บริเวณข้างในที่สุด ของวิหารแห่งทะเลลึก

ห้องของโนอาห์ซามะ

ผมนั่งที่เข่า ต่อหน้าโนอาห์ซามะ

ขาที่ขาวสวยของท่าน ไขว้กันออยู่ตรงหน้าของผม

ต้นขาที่ผมได้เหลียวตา พราวตา

“นายมองที่ไหนกัน?” (โนอาห์)

“ขาของท่าน โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)

“อย่างนั้นเหรอ” (โนอาห์)

ผมพูดนี่ และโนอาห์ซามะ สลับขาที่ท่านไขว้อยู่

“ถ้าอย่างนั้น มาโกโตะ…” (โนอาห์)

“ค-ครับ?” (มาโกโตะ)

เสียงของโนอาห์ซามะ มีอารมณปนอยู่ว่า ‘ชั้นอยู่ในอารมณ์ไม่ดี รู้มั้ย’

“ไม่ใช่ว่านายใช้เวลาไปเยอะอย่างมาก ที่จะมาเจอชั้นเหรอ?” (โนอาห์)

“มีหลายสถานการณ์ หลังๆมานี่ครับ…” (มาโกโตะ)

“ชั้นรู้ ชั้นดูอยู่” (โนอาห์)

“งั้นท่านก็ได้ดู” (มาโกโตะ)

ความเป็นพระเจ้าของโนอาห์ซามะ หลังจากที่ผนึกได้ถูกปลด (เห็นว่า) อยู่บนระดับเดียวกัน กับเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่าซามะ ผู้ที่ปกครองทั้งจักรวาล

ตาของเทพเจ้า ของโนอาห์ซามะ เจอคุณได้ที่ไหนก็ได้ ไม่ว่าคุณจะซ่อนอยู่ที่ไหนในจักรวาลทั้งหมด หรือบางอย่างแบบนั้น

และดังนั้น โนอาห์ซามะ ‘เห็นทุกอย่าง’ ได้ ไม่ว่าผมจะอยู่กันที่ไหน

“ถ้าเธอจะอิจฉา เธแค่ให้เค้าอยู่ข้างเธอตลอดเวลาสิ”

เสียงที่งงงัน ดังจากตำแหน่งที่ห่างของไปเล็กน้อย ผมได้ยินเสียงของปากกาที่เขียนอยู่

“ไอราซามะ ท่านอยู่ในวิหารทะเลลึกเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“อยู่ในห้องของชั้นตลอดเวลา มันหายใจไม่ออก ชั้นต้องหายใจบ้าง” (ไอรา)

“ทำไมมาที่นี่ล่ะ?” (โนอาห์)

โนอาหซามะ ถอนหายใจเบาๆ

“นายฟ้าที่ชอบจุ้นจ้านของอัลเธน่าเน่ซามะ ไม่มาที่วิหารทะเลลึก กลัวโนอาห์น่ะ” (ไอรา)

“นางฟ้ากลัวท่านเหรอ โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“หืมม นางฟ้าและสปิริต ไม่สนิทกัน ดังนั้นชั้นเดาว่าเป็นคู่ที่ไม่ดี ที่เป็นเทพธิดาที่ดูแลสปิริต” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว แต่ผมไม่ได้เห็นนางฟ้า ในห้องของไอราซามะนะ” (มาโกโตะ)

“อุ่… นั่น…” (ไอรา)

“ที่ทำงานของไอราน่ะ  ต้องการจากลูกน้องสุดขีด ดังนั้นนางฟ้าไม่อยากเข้าใกล้ กลัวว่าพวกเธอ อาจจะถูกลากเข้าไปหามันน่ะ” (โนอาห์))

“ชั้นไม่ได้ยินอะไรเลย~! ไม่มีอะไรเลยซักนิด~!” (ไอรา)

ไอราซามะปิดหูของท่าน และส่ายหัวของท่าน

เมื่อพูดถึงแล้ว ผมคิดว่าท่านได้พูดนั่นมาก่อน

งั้น ไม่มีความจำเป็น ต้องมาที่วิหารทะเลลึกสิ -คือที่ผมคิด แต่เห็นว่าเพื่อจะเปลี่ยนอารมณ์

เพราะทั้งหมด เทพธิดาแห่งโชคชะตา ดูเหมือนจะยุ่งอยู่ตลอด

“ไอราซามะ อยากให้ผมช่วยกับบางอย่างมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? นั่นโอเคเหรอ?! งั้น เรียงเอกสารที่เป็นภูเขาตรงนี้ และตรงนี้…” (ไอรา)

“เดี๋ยวก่อนเลยนะ ทำไมนายแค่ทำมันด้วยตัวนางเองล่ะ มาโกโตะ?” (โนอาห์)

ผมอาสาที่จะช่วยไอราซามะ เพื่อที่จะหนีจากเลคเชอร์ของโนอาห์ซามะ แต่ท่านมาที่นี่

โนอาห์ซามะ จับกระดาษหนึ่งใบ ดูเหมือนจะไม่สนใจ

“หืมม…เกี่ยวกับการกระทำที่จะทำ เพื่อรับมือกับการบิดเบี้ยวของสเปซไทม์ หือ~ ไม่ใช่มันจะเร็วกว่า ที่เธอจะแค่ไปเช็คมันตรงๆเหรอ ไอรา?” (โนอาห์)

“ตรงๆ แหน่ะเธอว่า… เทพธิดาอย่างเรา ลงไปที่ดินแดนมนุษย์ไม่ได้ การสืบสวนพื้นที่ เป็นหน้าที่ของนางฟ้า” (ไอรา)

“แต่เธอมีปัญหา เพราะเธอบอกไม่ได้ด้วยแค่รายงานของนางฟ้า ใช่มั้ยล่ะ?” (โนอาห์)

“ยังไงซะ นั่นก็จริง” (ไอรา)

“อ้อมๆค้อมๆจังเลยนะ แม้ว่าบางอย่างแบบนี้ จัดกการได้ในทันที” (โนอาห์)

ผมถาม หลังจากได้ยินคำพูดของโนอาห์ซามะและไอราซามะ

“ท่านจะช่วยด้วยเหรอครับ โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“โอเค ยังไงชั้นก็ว่างอยู่ดี” (โนอาห์)

“ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)

“เอ๋ โนอาห์จะช่วย?!” (ไอรา)

ผมขอบคุณท่าน และไอราซามะเปิดตาของท่านกว้าง ในความตกใจ

“ได้เลย! ถ้างั้น ไปเช็คพื้นที่ทันทีเลย☆” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะยืนขึ้น และจับมือผม ไปตอนไหนซักตอน

ถูกจับโดยมือที่นุ่ม ทำให้หัวใจของผมเต้นข้ามจังหวะ

ไอราซามะ รีบเข้าหาหลังจากที่ได้เห็นเรา

“เดี๋ยวเลย โนอาห์! เธอามีแผนที่จะลงไปดินแดนมนุษย์จริงจังเหรอเนี่ย? เธอไม่ได้รับอนุญาตนะ ใช่มั้ย?!” (ไอรา)

“มันโอเค แค่ทำให้มั่นใจ ว่าจะไม่ถูกจับได้” (โนอาห์)

“เธอจะถูกจับได้แน่นอน นางฟ้าของอัลเธน่าเน่ซามะ จับตามองว่ามีความไม่ปรกติหรือไม่ บนดาวเคราะห์นี้ตลอด!” (ไอรา)

“กล้วยๆน่า” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะจับมือขอผม และใช้มือตรงกันข้าม จับมือของไอราซามะ

“งั้นตอนนี้ ไปกัน~☆” (โนอาห์)

“อะ?! ทำไมชั้นด้วยล่ะ?!” (ไอรา)

ทันทีต่อมา…ทิวทัศน์ตรงหน้าผมเบลอ และเราเทเลพอร์ต

◇◇

มีป่าใหญ่ แพร่ไปต่อหน้าต่อตาผม

โนอาห์ซามะ ไอราซามะ และผม ลอยอยู่เหนือมัน

เมื่อมองผ่านๆ มันดูเหมือนป่าที่ยิ่งใหญ่ ขอประเทษแห่งต้นไม้*

<ผู้แปล: น่าจะเปลี่ยนจากประเทศแห่งไม้ เป็นประเทศแห่งต้นไม้นะครับ>

“เราอยู่ที่ไหนกัน โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“หืมม เห็นว่าท่การบิดเบี้ยวของสเปซไทม์… มันอยู่ที่ไหนนะ?” (โนอาห์)

“ไม่มีทางน่า! เธอทำอะไรน่ะ โนอาห์?! ทำไมเธอแม้แต่พาชั้นมาที่นี่?!” (ไอรา)

ผมถามโนอาห์ซามะ ที่จ้องเอกสาร

ไอราซามะดิ้นแขนและขาท่าน และสร้างความเอะอะ

“ไม่มีความจำเป็นต้องเออะเลย เพราะทั้งหมด ชั้นได้หยุดเวลารอบๆเรา” (โนอาห์)

มันเหมือนที่โนอาห์ซามะพูด เวลารอบๆเราได้หยุด

—ไม่มีลม

—ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิต

—ทุกอย่างได้หยุดลง

(ท่านแม้แต่ทำนี่ได้ยังไง…?) (มาโกโตะ)

แม้ว่าผมได้เป็นเทพเจ้า ผมยังไม่เข้าใจเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของโนอาห์ซามะเลยซักนิด

ผมส่งสายตาไปที่โนอาห์ซามะ

“เฮ้ เราอยู่ที่ไหนกัน?” (โนอาห์)

”                         ”

โนอาห์ซามะคุยกับ ‘บางคน’

ไม่มีใครอยู่ที่นั่น

แต่…มีอยู่

ไม่มีการมีตัวตน เสียง หรือลมหายใจ แต่แน่นอน ว่า บางอย่างอยู่ที่นั่น

“เข้าใจแล้ว มันดูเหมือนว่ามันเวลาต่างออกไป” (โนอาห์)

*เป๊าะ*

โนอาซามะดีดนิ้วของท่าน และทิวทัศน์เปลี่ยนอีกครั้ง

◇◇

“ดูเหมือนต้นทาง จะเป็นที่นี่” (โนอาห์)

“เอ๋?” (ไอรา)

“ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

ผมมองดูทิวทัศน์ที่ชัดเจน และผมและไอราซามะ มองหน้ากัน

“ขอบคุณ~” (โนอาห์)

”              ”

แน่นอนเลยว่า โนอาห์ซามะคุยกับบางคน ที่ผมมองไม่เห็น

มีทะเลสาบใหญ่ ในวิวของผม

และจากนั้น ปราสาทขนาดยักษ์ที่พังทลาย

ผมได้เห็นนี่มาก่อน

หรือเหมือนกับ ไม่มีทางเลย ที่ผมจะลืมที่นี่ไป

ที่ที่ผมสู้ กับลอร์ดปีศาจ

ซากของปราสาทของราชาอมตะ ไบฟรอน

แต่เขาไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว

มันถูกเรียกว่าป่าปีศาจ แและหลุมของลอร์ดปีศาจ เมื่อ 1,000 ปีก่อน

และความจริง ที่ปราสาทของราชาอมตะอยู่…

“น-โนอาห์~!! เธอไทม์จัมพ์เหรอ?!” (ไอรา)

“ใครจะรู้ ชั้นเพียงแค่ให้สปิริตเวลาผู้ยิ่งใหญ่ บอกชั้นเกี่ยวกับที่ ที่มีความบิดเบี้ยวใหญ่ที่สุด” (โนอาห์)

ผมแน่ใจ ด้วยคำพูดของเทพธิดาทั้งสองคน

“โนอาห์ซามะ มันเป็นไปได้มั้ยว่า เราอยู่ 1,000 ปีในอดีตน่ะครับ?” (มาโกโตะ)

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ พูดอย่างนี้ ดั่งไม่มีอะไรเลย

(งั้น ตอนนี้ แอนนาซัง…) (มาโกโตะ)

มันไม่เหมือนว่าเธออยู่ใกล้ๆ

แต่ผมจบที่การมองไปรอบๆ

โนอาห์ซามะจิ้มหน้าผากของผม ในตอนนั้น

“นายต้องไม่นะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

“โนอาห์ซามะ…” (มาโกโตะ)

“กลับไปที่ 1,000 ปีในอดีต และพบกับหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์จังใหม่ -ทำเรื่องนี้ให้ได้ ด้วยตัวนายเอง คือสัญญาที่นายมีกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“ใช่ครับ…” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้า

กลับไป 1,000 ปีในอดีต และพบกันใหม่กับแอนนาซัง

ผมได้ทำสัญญาไว้จำนวนหนึ่ง เพื่อนี่

1)ใช้ไทม์จัมพ์ โดยพลังของผมเอง

2)อย่าไปข้องเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตแม้แต่นิดเดียว

3)ซ่อนและไป ในแบบที่เทพเจ้าคนอื่นไม่สังเกต

พื้นฐานแล้วมันคือนั้น แต่ตอนนี้ ผมไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง

ผมรู้สึกถึงความเติบโต ทีละนิดทีละนิด ที่เวลากับสปิริตแห่งน้ำ

แต่สปิริตเวลา รับมือด้วยยาก

นั่นสร้างความว้าวุ่นใจในผม

“ใช้เวลา” (โนอาห์)

“ครับ โนอาห์ซามะ ขอบคุณมากๆเลยครับ” (มาโกโตะ)

“เฮ้ มาคุยไร้กังวลอะไรกันอยู่เนี้ย?! กลับได้แล้วเถอะ! มันจะสะกดคำว่าปัญหา ถ้าเทพธิดาแห่งแสงเน่ซามะ มาเจอเราเข้าที่นี่!” (ไอรา)

ไอราซามะ ดึงทั้งมือของผมและโนอาห์ซามะ

โนอาห์ซามะ ไม่ได้ให้ความสนใจ และมองไปรอบๆ

และจากนั้น ท่านดูเหมือนจะเจอบางอย่าง และยิ้ม

ท่านดีดนิ้ว

ทิวทัศน์เปลี่ยนในทันที

เวลานี้ มันคือเทเลพอร์ต

พื้นนั้นไกล

ปราสาทที่พังทลายของลอร์ดปีศาจ ดูเล็ก {จากช่องเปิดในเมฆ}

ดูเหมือนเราได้เทเลพอร์ต สูงกว่าที่เราอยู่ก่อนหน้า

“ดู มาโกโตะ” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะชี้ไปข้างหน้า

“นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“การบิดเบี้ยวของสเปซไทม์! และเป็นการบิดที่ใหญ่ด้วย!” (ไอรา)

ไอราและผมช็อค

มันเป็นหลุมดำใหญ่ ลอยอยู่ในอากาศ

หลุมดำ ดูดทุกอย่าง และไม่ได้แม้แต่จะให้แสงได้ผ่านมา

“ไม่มีทาง…ทำไม…?” (ไอรา)

ไอราซามะตกตะลึง

“มันไม่เกิดขึ้นปรกติเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“มันไม่เกิด! มันเป็นไปไม่ได้ สำหรับรอยใหญ่ที่จะเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ! ที่ขนาดเท่านี้ มันจะดึงบางคนมาจากต่างโลกอย่างไมได้ตั้งใจ เราต้องปิดมันทันที” (ไอรา)

“ถ้ามาสืบเหตุที่มันเกตุขึ้นล่ะ? เธอควรจะสามารถบอกได้ทันที โดยการมองไปในอดีต ใช่มั้ย ไอรา?” (โนอาห์)

“ช-ใช่ มันเหมือนที่เธอพูดเลย” (ไอรา)

ไอราซามะจ้องหลุมดำ

ถ้าอย่างนั้น ท่านเห็นอดีตด้วยแค่นั้นได้…

แน่นอน ผมทำอย่างนั้นไม่ได้

“รู้สาเหตุแล้วตอนนี้มั้ย ไอราซามะ?” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยวก่อนดิ… เก่ะ” (ไอรา)

“มีอะไรครับ?”  (มาโกโตะ)

“…”

“ไอราซามะ?” (มาโกโตะ)

ไอราซามะ ผู้ที่สมควรจะมองไปในอดีต แข็งไป

“มันเป็นไง~ ไอรา?” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ ยิ้ม ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

“ครับ?” (มาโกโตะ)

ไอราซามะ มองผมด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

และจากนั้น เปิดปากของท่าน

“เหตุผลสำหรับการบิดเบี้ยวยักษ์ที่นี่…เพราะ การทำจังหวะเดียวกันระหว่างเทพธิดาแห่งโชคชะตา (ชั้น) และคนคนหนึ่ง (นาย)” (ไอรา)

“เก่ะ” (ไอรา)

มันเกี่ยวกับเราเต็มๆ

จังหวะเดียวกัน ระหว่างผมและออราเคิลแห่งโชคชะตาซัง ผู้ที่ไอราซามะ ได้ลงไปสถิต เมื่อเวลาที่เราสู้กับราชาอมตะ

นั่นคือเหตุผล

“ฟุมุ ฟุมุ จากการสืบสวนของนางฟ้า: ‘มันเป็นไปไม่ได้ สำหรับการบิดเบี้ยวของสเปซไทม์?ที่ใหญ่ขนาดนี้ จะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ดังนั้น เราขอที่ปรึกษาว่า จะรับมือกับนี่ยังไงดีกับเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ ก่อนที่จะซ่อมรอยแผล ได้โปรดสั่งการเราด้วย’ ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมเหรอ ที่เธอรู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุแล้ว ตอนนี้น่ะ☆ ไอราจัง” (โนอาห์)

“เงียบเลย โนอาห์! แม้ว่าชั้นจัดการกับนี่ ภายในวงของชั้น อย่างลับๆอย่างแน่นอนแล้ว!” (ไอรา)

“ไม่ได้ดูเหมือนเธอทำงานได้ดีนะ” (โนอาห์)

“อออุ” (ไอรา)

เทพธิดาแห่งโชคชะตา จับหัวของท่าน

ส่วนหนึ่งต้องโทษผมด้วยที่นี่ หรือเหมือนกับ มันความผิดผมครึ่งหนึ่ง

“ร-เราทำยังดีครับ ไอราซามะ?” (มาโกโตะ)

“อืม… เราต้องทำบางอย่าง แต่ถ้าเราใช้เวทมนตร์ปาฏิหาริย์ที่นี่ นางฟ้าจะสังเกตุ… อออุ ชั้นควรทำอะไรดี~?” (ไอรา)

ไอราซามะกอดอกกของท่าน และทำสีหน้าที่ซับซ้อน

“อยากให้ชั้นทำอะไรเกี่ยวกับมันมั้ย?” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ พูดนี่ พร้อมด้วยหน้าตาที่ชั่วร้าย

“ธ-เธอทำได้เหรอ?” (ไอรา)

“ค่อนข้างน่ะ☆” (โนอาห์)

“……”

“ชั้นทำได้มั้ยนะ?” (โนอาห์)

ไอราซามะขมวดคิ้วของท่าน กับคำพูดของโนอาห์ซามะ

ดูเหมือนท่านครุ่นคิด

“ด-ได้โปรดทำ” (ไอรา)

ท่านยอมในท้ายที่สุด

“งั้น เธอติดชั้นทีนึงนะ☆” (โนอาห์)

“อุ…หนี้กับโนอาห์ หือ… นั่นน่ากลัวอ่ะ” (ไอรา)

ไอราซามะขมวดคิ้ว

โนอาห์ซามะ แสดงความสนใจ กับสภาพของไอราซามะ และมองดูรอบๆด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

—”สปิริตดวงดาวจัง สปิริตเวลาจัง และสปิริตแห่งแสงจัง ชั้นมีคำขอ”

เสียงของโนอาห์ซามะสะท้อนดั่งท่านร้องเพลง

ผมไม่ได้รู้สึกถึงมานาหรืออีเทอร์

เพราะทั้งหมดโนอาห์ซามะคือเทพธิดา ดังนั้นท่านใช้อนิม่าได้

มันน่าจะมีความรู้เหมือนมดอยู่บนหลังของช้าย ทีไม่สามารถจะบอกอะไรที่อยู่ที่พื้นได้

อนิม่าที่มหาศาลมากเกินไปมากของเทพธิดา น่าจะปกปิดทั้งดาวเคราะห์

ผมชำเลืองมองที่ข้างผม และเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ หน้าซีด

—”ได้โปรด…{เขียนใหม่} ใส่ความทรงจำของโลกนี้”

ทันทีที่ผมได้ยินคำพูดนั้นของโนอาห์ซามะ สติของผมเหมือนมีโคลน และผมสลบ

◇◇

“…อะ?”

เมื่อเวลาที่่ผมได้สติกลับมา ผมอยู่ในวิหารของทะเลลึก

ดูเหมือนผมหลับไป

แต่ผมควรจะอยู่ข้างนอกเมื่อกี้นี้้นะ

“ให้ตายซี่ มางีบตรงหน้าเทพธิดา ค่อนข้างจะกล้ามากเลยนะ ทากกัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

“ไอราซามะ… ผมหลับไปเมื่อไหร่?” (มาโกโตะ)

“นายเพิ่งมาวิหารทะเลลึกเมื่อกี้ โดนเลคเชอร์โดยโนอาห์ และจากนั้นงีบหลับไป นายมีเส้นประสาทเป็นเหล็กกล้าเลยน่ะเนี่ย” (ไอรา)

“…เขาใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ไม่ดีเลย ผมจำไม่ได้

ดูเหมือนผมหลับไป ทีตอนไหนซักตอน

มากกว่านั้น เราไม่ได้ไปที่ไหนเลย

งั้น มันเป็นฝันที่ผมไปด้วยกันกับโนอาห์ซามะและไอราซามะ เพื่อที่จะเช็คการบิดเบี้ยวของสเปซไทม์์เหรอ?

แต่นั่นเป็นฝันที่ค่ออนข้างสมจริงเลย

“อร้าก! งานไม่จบเลยซักนิด!” (ไอรา)

ไอราซามะ ถูกล้อมโดยกองเอกสาร

“ทำไม่เธอมาที่นี่ล่ะ?” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะ ถอนหายใจเบาๆ

“นางฟ้าที่หนวกหู ไม่เขาใกล้วิหารทะเลลึก เพราะพวกเธอกลัวเธอ โนอาห์” (ไอรา)

…การสนทนานี้ ให้ความรู้สึกเดจาวูกับผม

“อ๊ะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ! ไปชงการแฟมาซิ ตอนนี้ที่นายตื่นแล้วน่ะ!” (ไอรา)

“เฮอ้ มาโกโตะ ชงชามาให้ชั้น~” (โนอาห์)

“รับทราบ เทพธิดาซามะ” (มาโกโตะ)

ผมเคารพคำสั่งของเทพธิดาทั้งสององค์

ผมเปิด หม้อไฟฟ้า เท**รุ ของโนอาห์ซามะ

ผมเตรียมชาและกาแฟ ระหว่างที่น้ำกำลังร้อน

ไอราซามะ ชอบค่อนข้ามที่จะเข้ม

โนอาห์ซามะ ชอบชุดแรกบางๆ

ผมเสร็จการเตรียม และนำมันไปให้เทพธิดาทั้งสองคน

“อาา นี่มันอะไร?” (ไอรา)

ไอราซามะ ดูเอกสารและบ่น

“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

“ดูนี่ มันเกี่ยวกับ ‘{ความผิดพลาด} เกี่ยวกับเรื่องรายงานการบิดเบี้ยวของสเปซไทม์'” (ไอรา)

“……เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมเกือบจะทิ้งแก้วของผม เมื่อผมได้ยินนั่น

“‘การบิดเบี้ยวของสเปซไทม์ที่เรารายงานไปเมื่อวันก่อน เป็นความผิดพลาด ขออภัยอย่างสุดซึ้ง’ ให้ตายซี่ พวกเค้าน่าจะทำงานของพวกเค้าให้ถูกต้องนะ อ๊ะ นายชงกาแฟมาให้ชั้น ขอบคุณนะ มาโกโตะ” (ไอรา)

ไอราซามะ ไม่ได้รู้สึกกวนใจ โดยความไม่สงบของผม ท่านรับแก้ว และดื่มกาแฟด้วยความดีใจ

“มาโกโตะ ขอบคุณสำหรับชา” (โนอาห์์)

โนอาห์ซามะ แสดงรอยยิ้มที่มีความหมาย ขณะที่ท่านหยิบแก้ว

ผมมั่นใจ หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น

นั่นเมื่อกี้นี้ ไม่ใช่ฝัน

ผมคิดกลับไป ที่คำพูดของโนอาห์ซามะ

—”เขียนใหม่ ใส่ความทรงจำของโลกนี้”

โนอาห์ซามะพูด…ว่าเธอหลอกได้ แม้แต่ตาของนางฝ้า ที่เฝ้าดูโลกอยู่

ไม่เพียงแค่นั้น ความทรงจำของเรื่องก่อนหน้า หายไปจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา

แต่ ในกรณีนั้น…

“ทำไมมาโกโตะจำได้ล่ะ ชั้นสงสัย~” (โนอาห์)

ผมสั่น กับคำพูดของโนอาห์ซามะ

ท่านอ่านใจของผม

“หืม? หมายความว่ายังไงนั่น โนอาห์?” (ไอรา)

“ไม่มีอะไรจริงๆหรอก ที่สำคัญกว่านั้น ชั้นได้ขนมอบมาจากเออร์ ดังนั้น ให้ชั้นแบ่งกับเธอบ้างนะ” (โนอาห์)

“สวย! พัก พัก!” (ไอรา)

ไอราซามะ สนใจอย่างอื่นง่าย

ผมคิดอย่างนี้ ขณะที่ผมเฝ้ามองเทพธิดาโนอาห์ซามะ จัดปาร์ตี้ชา

(…ปาฏิหารินย์ ที่เขียนทั้งโลกใหม่ได้) (มาโกโตะ)

เทพเจ้าหัวหน้าของผม น่ากลัว

ผมดีใจ ที่เทพธิิดาองค์นี้ เป็นพวกของผม

ผมคิดนี่ จากก้นบึ้งของหัวใจของผม ขณะที่ผมจิบกาแฟบางๆ ที่ผมชงให้ตัวเอง

■ตอบความคิดเห็น:

>ตอนของไอราซามะ ได้โปรดนะ ได้โปรดนะ…

-มันควรจะเป็นตอนของโนอาห์ซามะ แต่ไอราซามะ มาจากไหนก็ไม่รู้ เมื่อเวลาทีผมสังเกต

■ข้อความจากผู้แต่ง:

ผมไม่คิดว่าผมได้พูดไป ในอาฟเตอร์เวิร์ดของเรื่องนี้ การตีพิมพ์สำหรับเล่มที่ 12 ได้ถูกตัดสินใจแล้ว

พูดถึงแล้ว  มัน {ไม่ใช่} เล่มสุดท้าย

ผมก็มีแผนให้ตอนสุดท้าย ก่อนหรือหลังนั่น

เล่มที่ 13 มีวางแผนไว้ที่จะเป็นบทสรุปครับ

 ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ