246 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด

 

“งั้นนี่คือเมืองหลวงลาโฟรเอจ…” (มาโกโตะ)

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่เมืองมนุษย์ใหญ่ในยุคนี้

 

มันถูกล้อมไปด้วยกำแพงที่ไม่สูงเกินไป แต่มันไม่ได้ดูเหมือนการป้องกันสูง

 

“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“ได้โปรดเดี๋ยว” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลจับมือของผมเมื่อผมกำลังจะเดินหน้า

 

ตอนนี้เขาอยู่ในรูปผู้ชาย

 

“มีอะไรเหรอ อาเบล-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ-ซัง นายลืมสิ่งที่จูเลียตต้า-ซังพูดเหรอ? สหายของเราไม่กลับมาตั้งแต่เวลาที่เค้าไปเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด มาตรวจสภาพสิ่งต่างๆก่อน” (อาเบล)

 

“อ้า ใช่ นายพูดถูก” (มาโกโตะ)

 

ใช่

 

นั่นเป็นพื้นฐานของการผจญภัย

 

เราควรจะตรวจดูตำแหน่งที่เราไปเป็นครั้งแรก

 

“เออ๋~ มันโอเค ราชาของเรา! ไม่ว่าจะอะไรมาชั้น -สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่- จะเตะตูดมัน” (เดีย)

 

เดียปรากฏขึ้นและเสนอให้เราเดินหน้าต่อ

 

“นั่นไม่ดีนะ เดีย-ซัง! ชั้นรู้ค่อนข้างดีว่าเธอแข็งแกร่ง แต่มันไม่ดีที่จะแก้ทุกอย่างด้วยความรุนแรง” (อาเบล)

 

“โอ้ชั้น นายจะมอบความเห็นให้กับชั้นเหรอ มนุษย์? สิ่งที่อ่อนแอแบบนายที่ทรุดไปจากการโบกเวทมนตร์ของชั้น—อ้า! ราชาของเรา อย่าจ้องชั้นในแบบนั้น! มันล้อเล่นนะ!” (เดีย)

 

“อาเบล-ซังขอโทษสำหรับความหยาบคายของเดียของชั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมตำหนิเดีย ที่พูดสิ่งที่หยาบคายกับฮีโร่อาเบล

 

ถ้าผมซื่อสัตว์ที่นี่ ผมมีฝั่งของผมที่คิดว่าสิ่งต่างๆจะโอเคด้วยเดีย

 

แต่คำพูดของฮีโร่อาเบลเป็นบางอย่างที่ผมเมินมันไม่ได้

 

แล้วก็ มันควรจะเป็นความเชื่อของผมว่าต้องระวัง

 

เมื่อไหร่กันที่ผมคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นแบบนี้

 

-”{มาโกโตะ นายทำอะไรที่บุ่มบ่ามทันทีเลย!}”

 

ตอนนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมจะเร่งไปหาสิ่งต่างๆ โนอาห์-ซามะจะหยุดผม

 

ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะที่นำทางผมก่อนหน้า

 

….ผมจะระวัง โนอาห์-ซามะ

 

ผมขอโทษโนอาห์-ซามะในหัวใจของผม

 

“อาเบล-ซัง ขอบคุณที่ชี้มันออกมา มาสำรวจเมืองนี้หน่อยเถอะ” (มาโกโตะ)

 

เราตัดสินใจที่จะเฝ้าดูคนที่เข้าและออกเมือง

 

ผมใช้มองไกลด้วย แต่เมื่อมันเป็นเรื่องตาที่ดีกว่า มังกรขาว-ซังและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่อีกระดับไปเลย

 

มันจะดีกว่าที่จะถามพวกเธอแทน

 

“มังกรขาว-ซัง โมโมะ มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)

 

“คนที่ทำการตรวจสอบคือลิง” (เมล)

 

“ที่กวนใจชั้นคือนั่น…มีคนที่ไม่ได้ดูเหมือนมนุษย์ นั่นคืออะไร…?” (โมโมะ)

 

“ต้องเป็นกึ่งปีศาจแน่ เลือดผสมระหว่างมนุษย์และปีศาจ… แม้อย่างนั้น มีค่อนข้างเยอะ” (เมล)

 

มังกรขาว-ซังตอบคำถามของโมโมะ

 

เข้าใจแล้ว งั้นก็มีกึ่งปีศาจเยอะ หือห์

 

“กึ่งปีศาจ…?” (อาเบล)

 

มันต้องเป็นคำที่ไม่คุ้นเคยกับฮีโร่อาเบล เขาเอียงหัวของเขา

 

“นายจะทำยังไง ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

 

“ใช่…” (มาโกโตะ)

 

มังกรขาว-ซังถามผม แต่ผมรู้เบื้องหลังของเรื่องนั้น

 

ลาโฟรเอจในยุคมืดมีธงว่า ‘ความเป็นหนึ่งเดียวกันของเผ่าพันธุ์’ ระหว่างมนุษย์และปีศาจ

 

ความคิดที่ว่าถ้าคนทั้งโลกเป็นกึ่งปีศาจ สันติจะมา

 

นั่นทำไมมันไม่แปลกที่คอร์เน็ตจะมีกึ่งปีศาจด้วยกันกับมนุษย์

 

เหตุผลที่ทำไมมีการแต่งงานระหว่างมนุษย์และปีศาจที่สมควรจะเกลียดกัน เพราะเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

 

ปีศาจและมนุษยได้กลายเป็นคู่แต่งงานปลอมๆ -เมืองของปีศาจที่กึ่งปีศาจหลายคนใช้ชีวิตอยู่

 

แต่สำหรับ 3 คนที่ไม่รู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ พวกเธอต้องคิดว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไป

 

(ไม่มีอะไรจะได้มา ยกเว้นว่าเราจะเข้าไปในรังเสือ) (มาโกโตะ)

 

ตัดสินกับสิ่งที่ได้จากการเฝ้าดูมาครึ่งวัน มันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีอันตรายที่ใหญ่จากการเข้าไป

 

งั้น การทำไปไกลกว่านี้จะเป็นการเสียเวลา

 

“มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเราจะได้ข้อมูลอะไรอีก ยกเว้นว่าเราจะแทรกซึมเข้าไปในเมือง” (มาโกโตะ)

 

“ช่วยไม่ได้…ถ้าสถานการณ์ต้องการมัน ชั้นจะช่วยเราออกมา” (เมล)

 

นั่นทำให้มั่นใจ

 

“ไปกันเถอะ ถ้างั้น เดีย ซ่อนจนกว่าชั้นจะเรียกเธอนะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…โอเค~” (เดีย)

 

ผมชี้เรื่องนี้ออกไปหาเดีย ที่ดูเหมือนจะไม่พอใจ และตัดสินใจที่จะเข้าหาเมือง

 

ผมคิดเกี่ยวกับการใช้การแปลงรูป แต่มันเป็นเมืองที่มนุษย์และปีศาจเข้าไปข้างในได้อย่างอิสระ

 

ถ้าผมทำการแปลงรูปเละที่ไหนซักที่ และมันถูกตค้นพบ มันจะแค่นำความน่าสงสัยมาให้ผม

 

ผมไม่ได้ปลอมตัว

 

เราเข้าหาประตูรั้วใหญ่

 

“คนต่อไป~ หืม? ไม่เคยเห็นหน้านั้นมาก่อน”

 

นายประตูเรียกเราให้หยุด

 

“ผู้หญิงตัวใหญ่ 1 ชายหนุ่ม 2 คน และสาวน้อย 1 คน หือห์… ความสัมพันธ์นายคืออะไร? มีธุระอะไรในเมืองนี้?”

 

แทนที่จะถามเพราะความแคลงใจ ผมรู้สึกว่าเขาถามเพราะความสงสัย

 

ผมบอกเรื่องราวที่เราตัดสินใจไว้ก่อนหน้า

 

“อัล โมโมะ และผมเป็นพี่น้องกัน คนตรงนี้คือแม่ เราเสียพ่อไปเพราะโรค และเรามาที่นี่เพื่อหางาน มันโอเคสำหรับเราที่จะเข้าเมืองมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมตัดสินใจจะให้อาเบลไปด้วยชื่อปลอมเพราะเขาเป็นฮีโร่

 

สำหรับคนอื่น ไม่ควรจะมีปัญหาถ้าใช้ชื่อจริง

 

“เข้าใจแล้ว… มันต้องลำบากแน่”

 

หน้าของนายประตูเปลี่ยนเป็นความเห็นอกเห็นใจ

 

“มันต้องลำบากที่เลี้ยงลูกคนเดียวในฐานะของแม่.. ข้างในเมืองปลอดภัยเพราะต้องขอบคุณการปกป้องจากพระนาง ชั้นหวังว่าเธอจะได้งาน พี่ชายเธอก็ด้วย ให้มันใจว่าช่วยแม่นะ โอเคมั้ย? นี่ ชั้นจะให้ลูกอม”

 

“ขอบคุณค่ะ ลุง” (โมโมะ)

 

โมโมะได้ลูกอม

 

นายประตูเป็นคนที่ดีมากๆ

 

“อ-อืม…” (เมล)

 

ในทางกลับไป มีเมลที่แก้มกระตุก

 

ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบความคิดที่ว่าเธอเป็นแม่

 

เธอถูกเรียกว่ามังกรแม่ในลาเบรินทอส ดังนั้นผมคิดอย่างแน่นอนว่าเธอมีลูกมากมาย แต่ความเป็นจริงคือเธอไม่ได้แต่งงาน

 

เมื่อผมถาม ‘ทำไมเธอไม่แต่งงาน?’ เธอพูด ‘ห๋าาา?’ และจ้องผมด้วยตาที่ฆ่าได้

 

…มันน่ากลัว

 

ผมจะไม่ถามอีก

 

และในแบบนี้ เราได้เข้ามาในเมืองลาโฟรเอจ คอร์เน็ต

 

“มีอาคารใหญ่มากมายเลย! มีหลายอาคารถูกขาย มาโกโตะ-ซัง!” (อาเบล)

 

“อุว้าาา มีร้านค้าเยอะแยะเลย มาสเตอร์!” (โมโมะ)

 

ฮีโร่อาเบลและโมโมะได้มองไปรอบๆเมืองอย่างไม่พัก

 

เฮ้ย เฮ้ย นายแสดงภาพที่ชัดเจนของคนบ้านนอกนะ รู้มั้ย?

 

เรียนรู้จากความสงบของเมล-ซัง

 

“โฮ่ห์! นั่นคืออะไร? มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นนั่น!” (เมล)

 

ผมเห็นเมล-ซังต่อรองที่ร้านค้าข้างถนน

 

ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เธอพูดว่ามันเป็นหลายศตวรรษตั้งแต่เธอมาที่เมืองบนพื้นผิว

 

ผมถอนหายใจกับพวกพ้องที่ร่าเริง 3 คนขณะที่เราเดินผ่านเมือง

 

เราต้องหาที่นอนให้ได้ก่อน ดังนั้นเราหาโรงแรมก่อน

 

เราเจอที่นึงทันที

 

แต่เราไม่มีเงิน

 

ระหว่างที่เรามีปัญหา เราถูกถาม ‘ไม่มีอะไรที่แลกเปลี่ยนเป็นเงินได้เลยเหรอ?’ และมังกรขาว-ซังนำคริสตัวเวทมนตร์จากลาเบรินทอส พวกเขาพูดว่า ‘นี่เป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่มีความหนาแน่นเหลือเชื่อ รอเดี๋ยว’ และเราเข้าลึกเข้าไป

 

เจ้าของโรงแรมกลับมาระหว่างที่นำเหรียญจำนวนมากมา

 

“มากเท่านี้โอเคมั้ย…?” (เมล)

 

เมล-ซังลนโดยสิ่งนี้

 

“ใช่ แน่นอน เราได้เพิ่มระดับของห้องไประดับนึงฟรีๆ”

 

และเราถูกมอบห้องที่ดีให้

 

เจ้าของโรงแรมก็เป็นคนดีด้วย

 

เราทิ้งของไว้ในห้อง และตัดสินใจจะไปสำรวจเมือง

 

“ลูกค้า-ซัง”

 

เรากำลังจะออกไปจากโรงแรม แต่เจ้าของโรงแรมเรียกเรา

 

“มันดูเหมือนนายใหม่กับเมืองนี้ ชั้นจะบอกนายเรื่องนี้ มีการพูดจากพระนางในตอนเช้า ทำให้มั่นใจว่ารวมกันตรงหน้าปราสาทแห่งความมืด ทุกคนในเมืองหลงต้องทำอย่างนั้น”

 

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่บอกเรา” (มาโกโตะ)

 

ผมขอบคุณเจ้าของโรงแรมและออกมาจากโรงแรม

 

“เฮ้ยา สาวน่ารัก อยากจะซื้ออะไรบางอย่างมั้ย?”

 

“หนุ่มหล่อที่นั่น ชั้นมีเกราะที่เหมาะกับนาย”

 

“มาดามที่งดงาม อยากจะมาดูชุดที่จะเป็นเลิศบนเธอมั้ย?”

 

“นายเรียกใครว่ามาดาม?!” (เมล)

 

มีความพยายามที่จะดึงทุกคนเข้าไปซื้อของ

 

เมล-ซัง เธอลืมเกี่ยวกับเรื่องที่เราแต่งไว้เหรอ?

 

โมโมะ และฮีโร่อาเบลได้ไปรอบๆร้านอย่างมีความสุข

 

วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของเราคือรวบรวมข้อมูลเกี่ยกับดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่เราทำนั่นได้โดยการไปที่บาร์ตอนกลางคืน

 

ผมซื้อเนื้อเสียบไม้จากแผงอาหาร และนั่งที่ม้านั่งในบริเวณนั้น

 

ผมเฝ้าดูคนผ่านไประหว่างที่ผมกินอย่างช้าๆ

 

จุดที่กวนใจผมคือจำนวนกึ่งปีศาจที่อยู่ที่นี่

 

กึ่งปีศาจที่มีลักษณะที่มนุษย์ไม่มี

 

บางคนจะมีเขา

 

บางคนจะมีสีผิวที่พิเศษ

 

บางคนจะมีสามตา

 

แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นมิตร

 

มีเด็กและคนแก่อยู่เยอะ

 

เมื่อผมพยายามจะถามทางไปปราสาทกับคน พวกเขาจะตอบผมอย่างมีน้ำใจ

 

บรรยากาศอาจจะคล้ายกับโรเซส

 

ในทันทีนั้น เมล-ซังนั่นข้างผมด้วยเสียง *ปัง*

 

“ชั้นจะเอาไม้นึง” (เมล)

 

พูดอย่างนี้เสร็จ เธอขโมยเนื้อเสียบไม้หนึ่งไม้จากมือผม

 

เงินมาจากคริสตัลเวทมนตร์ของมังกรขาว-ซัง ดังนั้นผมไม่บ่น

 

หรือเหมือนกับ ผมรู้สึกว่าผมซื้อมากไปมากกว่า

 

“นี่มันอร่อย เนื้อนี่เนื้ออะไร?” (เมล)

 

“เห็นว่ามันเป็นกระทิงบ้าดีเดือด” (มาโกโตะ)

 

“โฮฮฮ่…ชั้นจะล่ามันครั้งหน้า” (เมล)

 

“เห็นว่าพวกเค้าทำมันด้วยซอสลับ มันจะไม่เป็นรสชาติเดียวกันแม้ว่าเธอจะทำมัน รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว นั่นน่าเสียดาย” (เมล)

 

เราคุยกันอย่างไม่คิดมาก

 

เพื่อที่จะไม่ดึงความสงสัยมาจากรอบข้าง

 

(ผู้ใช้สปิริต-คุง นายสังเกตมั้ย? {คำสาป} ที่พลเมืองตกอยู่) (เมล)

 

มังกรขาว-ซังพูดกับผมผ่านกระแสจิต

 

“ใช่ เสน่ห์ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมตอบในเสียงที่เบา

 

(นั่นใช่แล้ว ชั้นก็รู้สึกได้ถึงตัวตนของปีศาจด้วย ปีศาจที่ไม่ควรจะอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ได้สร้างครอบครัวด้วยยกัน เวทมนตร์เสน่ห์ที่ปกคลุมทั้งเมือง… มีผู้เชี่ยวชาญที่เหลือเชื่อที่นี่) (เมล)

 

“ออราเคิลแห่งความมืด…ต้องเป็นราชินีของประเทศนี้” (มาโกโตะ)

 

ที่ถูกเรียกว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติ

 

คนที่ปกครองประเทศนี้

 

(คนรู้จักเหรอ?) (เมล)

 

“ไม่มีทาง เราจะเป็นคนรู้จัก {จากตอนนี้ไป}” (มาโกโตะ)

 

(อีกแล้วที่พูดอย่างคลุมเครือ…ตั้งแต่ทีแรก แค่นายเป็นอะไรบนโลกนี้กัน? แต่มันดูเหมือนนายซ่อนความจริงที่ว่านายเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเก่าแก่นะ…) (เมล)

 

ถูกถามอย่างนี้ ผมคิดซักพัก

 

วัตถุประสงค์ของผม

 

ความจริงที่ว่าผมมาจาก 1,000 ปีในอนาคต

 

มันอาจจะโอเคที่จะบอกเมล-ซัง

 

เพราะทั้งหมดเธอรอบคอบ

 

“เมล-ซัง เกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของชั้น…” (มาโกโตะ)

 

(เดี๋ยว ชั้นไม่อยากได้ยินมันที่นี่) (เมล)

 

“?”

 

ผมถูกหยุดอย่างคาดไม่ถึง

 

(มันไม่เหมือนว่าชั้นไม่มีความสนใจตัวตนของนาย ผู้ใช้สปิริต-คุง แต่ถ้านายจะพูดเกี่ยวกับมัน ได้โปรดทำมันกับทุกคน เราเป็นทีม ใช่มั้ย? สร้างความต่างในข้อมูลระหว่างสมาชิกของทีมเป็นต้นตอของความแตกแยก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?) (เมล)

 

“…”

 

ผมโดนตำหนิ

 

(สิ่งเดียวที่ชั้นอยากจะรู้มากที่สุดคือเรากำจัดพระเจ้าของปีศาจอิบลีสได้มั้ย นายคิดว่าเราทำได้ ใช่มั้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง?) (เมล)

 

“ชั้นรับประกันเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

(อะไรที่มอบความมั่นใจให้นายมากมายจนนายพูดอย่างตัดสินได้…? ยังไงซะ โอเค ชั้นจะวางความหวังไว้กับนาย) (เมล)

 

“…โอเค” (มาโกโตะ)

 

คำพูดเหล่านั่นทำให้ผมนึกถึงโนอาห์-ซามะวินาทีหนึ่งที่นั่น

 

สองคนที่อยากจะเล่น—ผมหมายถึง สำรวจเมืองได้กลับมา

 

เรากลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง และรวบรวมข้อมูลในบาร์ที่เรากินอาหารเย็นที่นั่น

 

แแต่เราไม่ได้ข้อมูลเป็นชิ้นเป็นอันมาก

 

ประเทศแห่งความมืดนั้นยอดเยี่ยม

 

ราชินีของประเทศแห่งความมืดนั้นยอดเยี่ยม

 

คุณจะปลอดภัยถ้าคุณอยู่ในคอร์เน็ต

 

นั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาพูด

 

ตั้งแต่ทีแรก พลเมืองทั้งหมดของเมืองหลวงถูกเสน่ห์

 

พวกเขาส่วนใหญ่น่าจะไม่มีข้อมูลที่สำคัญ

 

นี่มีปัญหา…

 

ในทันทีนั้น บางคนพูดกับเรา

 

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ…”

 

ผมตกใจ

 

ผมถูกเรียกด้วย {ชื่อเต็มของผม}

 

ผมไม่เรียกตัวเองว่าทากัตซูกิซักครั้งในอดีต

 

คนเดียวที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นคือคนของอนาคต

 

เมื่อผมมองคนที่เรียกผม มันเป็นคนที่น่าสงสัยเล็กน้อยที่ถูกปกคลุมไปด้วยฮู้ดยาวๆ

 

ผมจำคนแบบนี้ไม่ได้

 

“นายได้โปรดมากับชั้นได้มั้ย? …มาสเตอร์ของเรารออยู่”

 

 

TLN: พาวเวอซัพพลายเสียครับ หยุดจนกว่าจะซ่อมครับ

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

พาวเวอซัพพลาย 0/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord