228 ฮีโร่อาเบลไม่เข้าใจ

 

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร

 

◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇

 

“ชั้นจะไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจเพื่อช่วยโมโมะ” (มาโกโตะ)

 

คนนั้นพูดออกมาตรงๆ

 

ในท่าทางที่สบายๆ ดั่งเขาพูดว่าเขาจะไปเดินเล่นสั้นๆ

 

“เป็นไปไม่ได้! ไปที่นั่นคนเดียวมันฆ่าตัวตาย!” (โวล์ค)

 

“นั่นใช่แล้ว! เราจะไปด้วย!” (จูเลียตต้า)

 

“ถ้าพวกนายตาย ภารกิจของชั้นจะล้มเหลว” (มาโกโตะ)

 

““?!””

 

คำพูดที่เขาพูดอย่างเย็นชาทำให้โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังเงียบไป

 

(อึก…!)

 

ชาย ที่แนะนำตัวเองว่ามาโกโตะพูดว่าเขารับคำทำนายจากออราเคิลแห่งแสง-ซามะ มองดูตรงมา {ที่ผม}

 

ทำไมเขามองผม…?

 

ผม ฮีโร่ที่ไร้ประโยชน์…

 

—แผนปราบลอร์ดปีศาจไบฟรอนเมื่อไม่กี่วันก่อน

 

ทีมที่แข็งแกร่งที่สุด โดยมีฮีโร่ไฟเป็นผู้นำ

 

เรามั่นใจในครั้งนี้ว่าเราจะทำสำเร็จในการปราบลอร์ดปีศาจ

 

แต่…

 

ก่อนที่เราจะไปถึงปราสาทลอร์ดปีศาจ การจูโจมของลอร์ดปีศาจเคนและเซเตคตาปีศาจขยี้เรา

 

มากกว่าครึ่งของทีมพันฒมิตรฮีโร่ถูกฆ่าโดยเคน และที่เหลือแข็งเป็นหินและถูกจับไปโดยเซเตค

 

ในเวลานั้น กัปตันของทีมและมาสเตอร์ของผม ฮีโร่ไฟ ตาย

 

ผมทำอะไรไม่ได้เลย

 

ผมได้ถูกรับรู้ว่าเป็นฮีโร่ด้วยสัญญา แต่ความมั่นใจที่ผมได้รับหลังจากปราบปีศาจและมอนสเตอร์ไปมากมายได้ถูกขยี้เป็นชิ้นๆ

 

พอมาคิดว่าลอร์ดปีศาจจะ…น่ากลัวขนาดนั้น…และตัวตนของพวกเขาไม่มีเหตุผลมากแค่ไหนกัน…

 

มันเป็นไปไม่ได้…

 

แม้ว่าฮีโร่ไฟที่นำทางเราสู้กับลอร์ดปีศาจเคนไม่ได้เลย

 

ไม่มีทางที่เราจะชนะ…

 

หัวใจผมแตกสลาย และเมื่อความช่วยเหลือมา อารมณ์ของผมจมอยู่ในโคลน

 

มันดูเหมือนโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังยังไม่ยอมแพ้ แต่ผมเสียพลังงานที่จะสู้กับลอร์ดปีศาจไปแล้ว

 

นั่นทำไม แม้ว่าเราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ผมคิดว่า ‘อะไรจะเกิดขึ้นก็ให้มันเกิดขึ้น’

 

แต่ผลของเรื่องนั้น…สาวน้อยถูกลักพาตัว

 

มันเป็นความผิดผม…

 

ในทันทีนั้น เขาให้ความสำคัญกับการช่วยผมแทนที่จะเป็นโมโมะ

 

แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมนะ…

 

“งั้น ชั้นจะกลับไป พวกนาย 3 คน ได้โปรดรอที่ลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)

 

เขาพูดว่าเขาจะมุ่งหน้าไปทางที่เรามา

 

ทั้งหมดคนเดียว

 

นั่นโอเคเหรอ?

 

มันโอเคจริงๆที่จะให้เขาไปคนเดียว?

 

“ได้โปรดรอ! ชั้นจะ…ชั้นจะไปด้วย!” (อาเบล)

 

คำพูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจากผม

 

◇◇

 

“อืม…นายโกรธเหรอ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

 

ผมถามมาโกโตะ-ซัง…อย่างประหม่า

 

ตอนนี้เรามุ่งหน้ากลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

เมื่อผมพูดว่าผมจะไปกับเขา สีหน้าที่ไม่แยแสของมาโกโตะ-ซังบิดเบี้ยวเป็นครั้งแรก

 

เขามีสีหน้าที่ {ไม่พอใจ}

 

ม-ไม่จำเป็นต้องทำหน้าอย่างนั้น…

 

“ชั้นดีใจสำหรับข้อเสนอ แต่ชั้นจะไปคนเดียว—” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังปฏิเสธโดยไม่เสียจังหวะไปเลย

 

“เดี๋ยว เดี๋ยว มาโกโตะ-คุง! โวล์ค-ซังและชั้นเป็นแนวหน้า ดังนั้นเราต้องการอาวุธเและชุดเกราะเพื่อที่จะมีกำลังมากที่สุด แต่อาเบลเก่งในการรักษาและเวทมนตร์สนับสนุน ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะมีประโยชน์!” (จูเลียตต้า)

 

จูเลียตต้าซังพูดให้ผม

 

โวล์ค-ซังดันความคิดที่ว่าพวกเราทั้งสี่คนควรจะไป

 

เราเถียงกันซักพัก แต่มาโกโตะ-ซังพูด ‘ชั้นอยากจะไล่ตามโมโมะเร็วๆ’ และทั้งโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังถอยไป

 

ผมไม่ได้สู้กับมอนสเตอร์มากก่อนหน้า ดังนั้น ผมไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น และความจริงที่ว่าผมใช้เวทมนตร์รักษาได้ มันจบที่ผมตามมาโกโตะ-ซังในฐานะคนให้การสนับสนุนเขา

 

เราผ่านป่า และด้านบนของปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นมองเห็นได้แล้ว

 

กลางคืนผ่านไปและภาพชัดเจนขึ้น

 

“อืม มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

 

“…อะไร?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่…” (อาเบล)

 

มาโกโตะ-ซังได้เงียบอยู่ตลอดเวลานี้

 

เขาโกรธจริงๆ…ผมคิดว่า?

 

ในทันทีนั้น เงามืดผ่านข้างบนไป

 

“หยุด” (มาโกโตะ)

 

“ค-ครับ!” (อาเบล)

 

มาโกโตะ-ซังและผมซ่อนในเงาของต้นไม้ใกล้ๆ

 

ตัวตนของเงาในท้องฟ้าเป็นฝูงของมังกร

 

ไวเวิร์นและมังก็แดงหลายสิบตัว ได้กระพือปีกอย่างสง่าผ่าเผย

 

นั่น…

 

“มังกรแดงของลอร์ดไบฟรอน…” (อาเบล)

 

“ลอร์ดปีศาจกลับมาแล้ว หือห์” (มาโกโตะ)

 

เสียงที่สั่นของผมถูกทับด้วยเสียงที่ไม่แยแสของมาโกโตะ-ซัง

 

คนนี้ไม่รู้สึกกลัวเหรอ?

 

ฝูงมังกรเล็กลงและหายไปในทิศทางของปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

“ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

 

“ด-เดี๋ยวได้โปรด! ลอร์ดปีศาจกลับมาแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเธอแล้ว…” (อาเบล)

 

“อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังหันกลับ

 

ตาของเขาชัดเจน

 

ไม่มีความตรึงเครียด โกรธ กลัว ไม่มีแม้แต่หัวใจแห่งความยุติธรรม; ตาที่ผมไม่รู้สึกอารมณ์ใดๆเลย

 

“นายควรจะกลับไปหาโวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังจริงๆ” (มาโกโตะ)

 

“?!”

 

เขาคิดว่าผมปอดแหกหรือ?

 

แต่ทุกคนกลัวลอร์ดปีศาจไม่ว่าเขาจะเป็นใคร

 

มาโกโตะ-ซังเดินต่อไปสู่ปราสาทลอร์ดปีศาจโดยไม่พูดซักคำ

 

ผมต้องไปด้วย

 

เขาไม่แม้แต่จะหันกลับ

 

(เขาไม่ถือว่าชั้นอยู่นี่หรือไม่อยู่…?)

 

“ถ้านายมากับชั้น อย่าไปไกลจากชั้น” (มาโกโตะ)

 

“?! …ครับ!” (อาเบล)

 

แม้ว่าเขาไม่ได้มองมาทางนี้

 

ช่วงเป็นคนที่ลึกลับ

 

แม้ว่าเขาไม่แสดงอารมณ์และมีเสียงที่เย็นชา ผมบอกได้ว่าเขากังวลเกี่ยวกับผม

 

ต่างจากมาสเตอร์และโวล์ค-ซัง หลังของเขาไม่ได้ใหญ่เลย

 

แต่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมรู้สึกปลอดภัยเมื่อมองไปที่หลัง

 

ผมตามหลังของมาโกโตะ-ซัง

 

◇◇

 

“มาพักเป็นกะกันจนถึงกลางคืนเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“อ-โอเค…” (อาเบล)

 

ที่ของพุ่มไม้มันหนาพอสำหรับสองคนนอน ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเราจะกระโดดไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจทันที แต่มาโกโตะ-ซังพูดว่าเราจะรอให้กลางคืนมา

 

“นอนก่อนได้โปรด” (มาโกโตะ)

 

“ม-ไม่ นายเหนื่อยด้วย ใช่มั้ย มาโกโตะ-ซัง? ชั้นจะตื่นเป็นคนเฝ้าระวัง” (อาเบล)

 

“…อย่างนั้นเหรอ ได้โปรดบอกชั้นเมื่อ 1 ชั่วโมงผ่านไป” (มาโกโตะ)

 

พูดคำนี้ ผมได้ยินการหายใจเป็นจังหวะไม่กี่วินาทีต่อมา

 

มันผ่านกลางวันไปแล้วตอนนี้

 

แน่นอนว่ามันเป็นเวลาที่แย่ที่จะแทรกซึม

 

ผมมองดูปราสาทลอร์ดปีศษจอย่างเหม่อลอย และทันใดนั้น บางอย่างผ่านไปหน้าผม

 

(เอ๋?!)

 

มันเป็นผีเสื้อสีน้ำเงิน

 

มันมีปีกที่เหมือนจะใส เงาๆ และบินไปรอบๆมาโกโตะ-ซัง

 

“มันเป็น…สิ่งมีชีวิตจากเวทมนตร์น้ำ?” (อาเบล)

 

ผมรู้สึกถึงมานาเล็กน้อยจากมัน

 

แต่…ใคร?

 

มาโกโตะ-ซังควรจะหลับอยู่

 

และจากนั้น ผมสังเกต…

 

มาโกโตะ-ซังใช้เวทมนตร์ {ระหว่างหลับ}

 

ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังผม

 

ไม่ใช่ว่าเขาสมควรจะพักผ่อนหรือ?

 

ไม่ เขาทำมันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

เขาฝึกระหว่างเขาหลับอยู่ตลอด

 

“นาย…แค่นานเป็นใครบนโลกนี้กัน?” (อาเบล)

 

เขาช่วยเราที่ถูกจับที่ปราสาทลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ และพยายามจะกลับไปด้วยตัวเขาเอง เพื่อช่วยสาวน้อยที่ถูกจับโดยลอร์ดปีศาจ

 

เขาพูดว่ามันเป็นคำทำนายจากเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ

 

แต่อัลเธน่า-ซามะไม่ได้พูดอะไรกับผม

 

แม้ว่าสกิลฮีโร่สายฟ้าเป็นบางอย่างที่อัลเธน่า-ซามะมอบให้ผม…

 

เมื่อเราอยู่บนทางเรา ผมถาม ‘นายมีสกิลฮีโร่อะไร?’ กับมาโกโตะ-ซัง

 

จากนั้นเขามอบคำตอบที่แปลกประหลาดว่า ‘ชั้นไม่มีสกิลฮีโร่ใดๆ ชั้นมีแค่ 3 สกิลระดับประถม’

 

นั่นเป็นไปไม่ได้

 

ไม่มีทาง

 

ผมมีสกิล [ประเมิน ระดับนักบุญ]

 

ผมแอบยืนยันสกิลของมาโกโตะ-ซัง…และมันจริง

 

[เวทมนตร์น้ำ] [เวทมนตร์แสง] [เวทมนตร์โชคชะตา] ทั้งหมดเป็นสกิลระดับประถม และยังมี [ผู้ใช้สปิริต]

 

พวกนั้นคือสกิลต่อสู้ของเขาทั้งหมด

 

ยังมี [โล่งจิต] และ…แค่อะไรบนโลกนี้กันที่มันคือ [ผู้เล่นอาร์พีจี]?

 

มันยังน่าตกใจที่ความสามารถทางกายของเขาต่ำอย่างย่ำแย่

 

แล้วก็ ที่สุดของทั้งหมด…

 

(เค้าไม่ใช่ผู้ศรัทธาของอัลเธน่า-ซามะ?!)

 

แม้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ศรัทธา เขาได้รับคำทำนาย…?!

 

หัวผมตามไม่ทัน

 

คนนี้มันอะไรกัน?

 

ผมมองรูปร่างหน้าตาของเขาที่หลับอย่างสงบสุขแม้ว่าจะอยู่ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

ใจของเขาทำด้วยอะไรกัน…?

 

ผมยอมแพ้ในการที่จะเข้าใจเขา

 

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

 

“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“มันยังเย็นอยู่…มันโอเคเหรอ?” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลถามอย่างกังวล

 

มันจริงที่ว่ามันจะดีกว่าถ้าเราแทรกซึมดึกตอนกลางคืนเหมือนเมื่อวาน

 

แต่…

 

“ชั้นกังวลเกี่ยวกับโมโมะ” (มาโกโตะ)

 

“…ใช่” (อาเบล)

 

ไม่มีคำคัดค้านกับคำพูดของผม

 

“นายรอที่นี่ได้ถ้านายต้องการ อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“อ-อย่ามาบอกกับชั้นแบบนั้นตลอดตั้งที่นี่แล้ว! ชั้นจะไปด้วย” (อาเบล)

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

แต่มันจะสร้างปัญหาให้ผมถ้าฮีโร่อาเบลตาย ดังนั้นผมโอเคทที่จะให้เขารอข้างหลังนะ…

 

แม้อย่างนั้น ผมสามารถที่จะหลับได้ดีเป็นครั้งแรกตั้งแต่ซักพักที่มาในอดีต

 

เมื่อผมมาถึงที่นี่ตอนแรก ผมผ่อนคลายไม่ได้จนกว่าผมจะยืนยันความปลอดภัยของฮีโร่อาเบล ผมไม่ได้นอนมากกว่า 24 ชั่วโมงก่อนที่จะช่วยพวกเขา

 

…การขาดการนอนนั้นไม่ดี

 

ผมจบที่การทำเละและโมโมะถูกลักพาตัว

 

〈สปิริต-ซัง อยู่ที่นั่นมั้ย?〉 (มาโกโตะ)

 

((((จ้า~))))

 

(ใช่ {ราชาของเรา})

 

สปิริตน้ำธรรมดาและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ตอบ

 

ได้เลย การเตรียมการเสร็จแล้ว

 

“[หมอก]” (มาโกโตะ)

 

มันทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาระวังตัว

 

มีมอนสเตอร์มากมายคอยเฝ้าดู

 

ผมใช้ตรวจจับและหาที่ ที่มีจำนวนคนเฝ้าระวัง

 

บนนั้น ผมใช้ซ่อนและลบตัวตนของผม

 

มันเป็นลวดลายเดียว แต่มันเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด

 

ฮีโร่อาเบลก็มีสกิลเหมือนกันด้วย

 

ยังไงซะ มันต้องจำเป็นในเวลานี้

 

เราใกล้ระยะเข้าไปกับปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

แน่นอนว่ามีคนเฝ้าระวังอยู่ที่ประตูหลังด้วย

 

ไม่มีที่ให้แอบเข้าไปเลย…?

 

ปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นใหญ่และมอนสเตอร์ก็ขนาดยักษ์ด้วย

 

มันจะดีถ้ามันมีช่องเปิดบางที่ ที่มนุษย์สามารถแทรกเข้าไปได้…

 

(แต่มีมอนสเตอร์และปีศาจมากมายนะ…) (มาโกโตะ)

 

การตอบสนองของตรวจจับนั้นเทียบไม่ได้กับเมื่อวานเลย

 

ผมคิดว่าพวกเขาจะไปหาฮีโร่ แต่…ผมคิดผิด

 

เข้าใจแล้ว

 

พวกเขามีโมโมะเป็นตัวประกัน

 

แน่นอนว่าพวกเขาจะระวังที่นี่ด้วยเหมือนกัน…

 

นี่มันมีปัญหา

 

มันเป็นในทันทีนั้น…

 

“มาโกโตะ-ซามะ…?”

 

ระหว่างที่ผมหารอบๆปราสาทลอร์ดปีศาจชื่อผมถูกเรียก

 

“?!”

 

มีแค่สี่คนในโลกนี้ที่รู้ชื่อของผม

 

นั่นทำไมผมรู้จักเจ้าของเสียง

 

ผมหาเจ้าของเสียงอย่างสิ้นหวัง

 

ที่นั่น

 

โมโมะ

 

“อะ?!”

 

เห็นตัวของเธอ ผมหมดคำพูดจากความช็อก

 

ชุดของเธอต่างจากครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอ

 

มันเหมือนเธอเป็นคนรับใช้ เธอใส่ชุดแม่บ้านแต่มันเป็นโมโมะแน่นอน

 

แต่ชุดของเธอไม่สำคัญตอนนี้

 

“มาโกโตะ! อ-อย่า เราทำไม่ทันเวลา สาวคนนี้มันเป็นไปแล้วที่เธอ…” (อาเบล)

 

คำพูดของฮีโร่อาเบลไม่มาถึงหูของผม

 

ผมเข้าหาโมโมะด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง

 

“…มาโกโตะ-ซามะ พี่ต้องไม่มาที่นี่…” (โมโมะ)

 

“โมโมะ…” (มาโกโตะ)

 

นั่นใช่แล้ว

 

ผมต้องขอโทษ

 

แม้ว่ามันเป็นเพื่อภารกิจของผม ผมไม่ได้ปกป้องโมโมะที่สัญญาว่าจะทำอย่างนั้น และให้ความสำคัญกับฮีโร่อาเบล

 

แต่ความคิดนั้นอยู่ในความระส่ำระส่าย

 

“มาโกโตะ-ซัง ได้โปรด…ถอยห่างจากเธอ! สาวคนนั้น…ได้เป็นแวมไพร์แล้ว!” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบลตะโกน

 

หน้าของโมโมะถูกห่ออยู่ในความเศร้า

 

แวมไพร์…?

 

“ชั้นได้กลายเป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจไบฟรอน ชั้นได้เป็นศัตรูของพี่…” (โมโมะ)

 

โมโมะห้อยหัวของเธอลง และพูดคำนี้ด้วยเสียงที่เหี่ยวเฉา

 

ผมของโมโมะสีขาวบริสุทธิ์

 

ตาสีดำของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

ปากเล็กๆของเธอมีเขี้ยวยื่นออกมา

 

แต่ที่ทำให้ผมตกใจไม่ใช่เรื่องนั้น

 

หน้าของโมโมะนั้นคุ้นเคย

 

คนที่ผมคุ้นเคยมากๆ

 

คนที่ช่วยผมหลายครั้ง

 

ทำไมผมไม่สังเกต?

 

เพราะวิธีพูดของเธอต่างออกไปหรือ?

 

เพราะตาของเธอต่างไปหรือ?

 

คนนั้นเอ่อล้นไปด้วยความมั่นใจตลอด

 

(เธอพูดว่าชั้นจะไม่เจอเธอ…) (มาโกโตะ)

 

คนโกหก

 

ไม่ว่าผมจะมองเธอยังไง โมโมะเป็น…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

{—ข้อความจากผู้แต่ง}

 

มันชัดเจนนะครับ แต่ชื่อของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ถูกเปิดเผยแล้ว

 

ผมปล่อยชื่อของเธอให้ไม่รู้มาตลอดเวลานี้

 

มันไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ตั้งแต่ ‘ตอนที่ 56: ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ’ ผมได้เขียนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะด้วยหลักฐานว่าเธอมีความทรงจำของมาโกโตะ

 

> “นายนั่งนี่”

 

> ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่นั่งของผมได้อยู่ข้างปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

 

มันประมาณตอนนี้ครับ

 

ตั้งแต่อาร์คที่ 2 การเขียนฉากที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและมาโกโตะ เจอกันเมื่อ 1,000 ปีก่อนในอดีต เป็นฉากที่ผมอยากจะเขียน ผมรู้สึกพอใจเป็นส่วนตัวที่สามารถจะเขียนมันได้

 

 

 

TLN: โอ้

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 375/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord