281 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงเมืองหลวงปีศาจ

“เอาเลย และมีความสุขกับเวลาที่นี่ ชั้นจะมาเพื่อรับพรุ่งนี้ประมาณเที่ยง” (นีเวีย)

เราถูกนำมาที่โรงแรมที่ดูชั้นสูง และราชินีนีเวียจากไป

เมืองใหญ่ของทวีปปีศาจ รีส

ที่อยู่อาศัยของปีศาจมากมาย ไปไกลและกว้างที่นี่

ลักษณะใหญ่คือที่นี่ ไม่มี {เนินหิน}

มันไม่ต้องพูดว่ามันเป็นเมืองของอนาคต และแม้แต่ลาโฟรเอจก็มีเนินหิน

แต่เมืองนี้ไม่มีเลย

หมายถึงพวกเขาไม่ได้กลัวการโจมตีจากภายนอก

ข้างในของโรงแรมมีเฟอร์นิเจอร์ที่ฟุ่มเฟือย และปีศาจที่นำทางเราสุภาพ

ไม่มีใครนอกจากเราอยู่ที่นี่

ดูเหมือนที่นี่ได้ถูกจองให้เรา

ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องศัตรูโจมตีซักพัก แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซักนิด

ในท้ายที่สุดอารมณ์ที่ผ่อนคลายมมาถึง

แค่ว่า มันเป็นการเสียเวลาเปล่าที่จะแค่รอ

“เราจะทำอะไรพรุ่งนี้?” (มาโกโตะ)

ผมมองไปรอบๆ และถามทุกคน

ราชินีนีเวียเห็นว่าจะให้เราไปเจอกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส

มันเป็นกับดัก 100%

“วิ่งหนีเถอะ! มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

ความคิดเห็นของโมโมะมันธรรมชาติ

เราออกจากทวีปปีศาจได้ตอนนี้

“แต่ไม่ใช่ว่านี่มันเป็นโอกาสกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ? เราจะหนีตอนไหนก็ได้” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังก็มีเหตุผลด้วย

วัตถุประสงค์ของเราคือกำจัดลอร์ดปีศาจ

วัตถุประสงค์สุดท้ายของเรา แม้แต่มาเจอกับเรา

มันโอเคที่จะปล่อยโอกาสแบบนี้ไปเหรอ?

“อะไรบนโลกนี้ที่เป็นวัตถุประสงค์ของศัตรูกัน? เป้าหมายขอลอร์ดปีศาจ ดั้งเดิมแล้วคือ…’ฆ่าฮีโร่แห่งแสง’ นั่นก็คือชั้น ใช่มั้ย?” (แอนนา)

แอนนา-ซังมองผมอย่างไม่สบายใจ

มันจริงที่ว่าเมื่อเรามาในอดีต กองทัพลอร์ดปีศาจและปีศาจกระโจนใส่ฮีโร่แห่งแสงไม่หยุด

พูดอีกอย่าง ถ้าพวกเขามีเป้าหมายกับอะไรบางอย่าง มันจะเป็นเธอ

“ชั้นไม่คิดว่ามีความจำเป็นต้องคิดลึกเกี่ยวกับมัน มันน่าจะเป็น {การเชิญ}” (เมล)

ตรงกันข้ามกับเราที่ครุ่นคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมล-ซังมีน้ำเสียงดั่งจะพูดว่า ‘หยุดบอกแต่เรื่องที่มันชัดเจนแล้วสิ’

“การเชิญ สำหรับอะไร?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถาม มังกรขาว-ซังพูดเหมือนมันชัดเจน

“คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอน และปกครองทวีปทิศตะวันตก… จะถูกถาม ‘อยากเป็นลอร์ดปีศาจของทวีปทิศตะวันตกมั้ย?’; การเชิญแบบนั้น” (เมล)

“ชั้นไม่อยากเป็นลอร์ดปีศาจ!” (แอนนา)

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฮีโร่-คุง” (เมล)

“เอ๋?” (แอนนา)

แอนนา-ซังโกรธจนควันขึ้น และมังกรขาว-ซังยุดเธอด้วยมือ

และจากนัน เธอชี้ตรงมาที่ผม

“ผู้ใช้สปิริต-คุง น่ายน่าจะถูกเชิญไปเป็นลอร์ดปีศาจ” (เมล)

สายตาของมังกรขาว-ซัง มองตรงมาที่ผม

ผมเหรอ?

“ทำไมล่ะ? แอนนา-ซังเป็นคนที่กำจัดไบฟรอนนะ” (มาโกโตะ)

“นายเป็นคนที่มีส่วนร่วมกับเรื่องนั้น ผู้ใช้สปิริต-คุง มากกว่านั้น ผู้ใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้า พวกเค้าต้องอยากดึงนายเข้าไปอยู่ฝ่ายเค้าแทนที่จะเป็นฝ่ายศัตรู แล้วก็ การที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเพิ่มจำนวนลอร์ดปีศาจ มันไม่ใช่อะไรที่แปลก คนที่ไม่นานที่สุดจะเป็นลอร์ดปีศาจอัศวินดำ

ผมได้ยินเสียงกัดฟันจากข้างหลัง

อัศวินสีดำ เคน…

สาวกและผูติดตามโนอาห์-ซามะเหมือนผม และเป็นผู้ที่ฆ่ามาสเตอร์ของแอนนา-ซัง

ใช่ เขาเป็นลอร์ดปีศาจใหม่

“เห้อ มังกรขาว-ซามะ ไม่มีทางที่มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะจะเป็นลอร์ดปี—” (โมโมะ)

“ถ้าผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นลอร์ดปีศาจใหม่ที่ปกครองทวีปทิศตะวันตก สันติจะมา ผู้คนในลาเบรินทอสจะอยู่ได้อย่างปลอดภัย” (เมล)

“…น-นั่น…” (โมโมะ)

โมโมะเปิดตากว้าง และตกไปอยู่ในความเงียบ

“มันอาจจะเป็นข้อเสนอที่ดี ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง” (จอห์นนี่)

“จอห์นนี่-ซัง?!” (แอนนา)

แอนนา-ซังจ้องเอลฟ์ผมยาวที่หล่อเหลา ดั่งเธอเชื่อมันไม่ได้

“แม้ว่าเค้าเป็นลอร์ดปีศาจ เค้ามีเป้าหมายไปที่การลดการป้องกนของพวกปีศาจโดยการเป็นมิตร และกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ด้วยการโจมตีลับๆ นั่นเป็นยังไง มาโกโตะ-โดโนะ?” (จอห์นนี่)

“การโจมตีลับ หือห์…” (มาโกโตะ)

“มันเป็นกลยุทธ์ที่ถูกต้องในสงคราม ใช่มั้ยล่ะ?” (จอห์นนี่)

“นายเป็นคนร้ายกาจที่นี่นะ จอห์นนี่-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมส่งรอยยิ้มเบี้ยวๆ

นั่น… ไม่ได้ฟังดูแย่เกินไปอย่างคาดไม่ถึง

ถ้าไม่มีแอนนา-ซังที่จ้องมาจากข้างหลัง

“ไอรา-ซามะ ท่านคิดว่ายังไง?” (มาโกโตะ)

ผมถามเทพธิดาแห่โชคชะตา ที่เงียบจนมาถึงตอนนี้

อีก 3 คนไม่ควรจะได้ยินไอรา-ซามะ แต่พวกเธอเงียบ

(ชั้นไม่เห็นเส้นชะตาที่เกี่ยวข้องกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เพราะทั้งหมด ตาทิพย์ของชั้นถูกกันโดยพวกเค้า และสาวกของเทพเจ้ามาร…) (ไอรา)

งั้นท่านก็บอกไม่ได้ หือห์

นี่เป็นบางอย่างที่ผมได้ยินมาก่อน

(มันมันเหมือนที่จอห์นนี่-ซังพูด ชั้นคิดว่ามันเป็นโอกาส แล้วก็ ในโอกาสน้อยๆที่มีอะไรเกิดขึ้น นายยังมีความเป็นพระเจ้าเหลืออยู่ข้างในนาย ดังนั้น นายควรจะสามารถหนีได้เป็นอย่างน้อย) (ไอรา)

เข้าใจแล้ว

เมื่อวันก่อน ผมไม่ได้ใช้โคไซทัสเต็มๆ

เพราะผมจบมันเร็วกว่าปรกติ ในสภาพที่ยังไม่สมบูรณ์ ยังมีความเป็นพระเจ้าอยู่ในผม

(งั้น เรากำจัดเจ้าปีศาจผ่้ยิ่งใหญ่ไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

(มันจะยอดเยี่ยมถ้านายทำได้…แต่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งยังไม่รู้ว่านายมีความเป็นพระเจ้าอยู่ในตัวของนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นไม่คิดว่าพวกเค้าไม่มีแผน) (ไอรา)

“นี่มันปีปัญหา” (มาโกโตะ)

(แน่นอน) (ไอรา)

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจเนือยๆ ‘ฟฟฟฟู่’

“ในท้ายที่สุด ไอรา-ซามะเห็นด้วยกับการไปหาหรือไม่ไปเจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไง?” (มาโกโตะ)

(……)

“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)

(…ชั้นคิดว่ามันเป็นโอกาสที่จะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่) (ไอรา)

นั่นเป็นคำตอบคลุมเครือที่หายาก

ท่านกังวลเกี่ยวกับบางอย่าง?

“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุงเทพธิดา-ซามะพูดว่ายังไง?” (เมล)

มังกรขาว-ซังต้องหมดคววามอดทนกับผมที่พึมพำกับตัวผมเอง เธอถามผม

“ท่านพูดว่า เพราะเรามีโอกาส มันควรจะโอเคที่จะไปเจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น เราหนีได้ แม้ว่ามันจะหมายถึงการใช้ความเป็นพระเจ้า” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว” (จอห์นนี่)

“อออุ…หนูกลัว” (โมโมะ)

“ถ้ามันเป็นคำพูดของเทพธิดา-ซามะ ชั้นจะเคารพ” (เมล)

จอห์นนี-ซัง โมโมะ และมังกรขาว-ซังเห็นด้วย

“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)

และแอนนา-ซัง ผู้ที่ทำหน้าที่จริงจังที่สุดที่นี่ จับแขนของผม

“มีอะไร แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“นายจะไม่เป็นลอร์ดปีศาจ ใช่มั้ย มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

และผมก็สงสัยอยู่นี่ ว่าเธอจะถามอะไรด้วยอารมณ์ทีซีเรียสขนาดนั้น

ผมมั่นใจว่าถ้าผมมีกระจก ผมจะเห็นหน้าที่ตกตะลึงของตัวเองนั่น

“แน่นอนว่าชั้นจะไม่เป็น” (มาโกโตะ)

แอนนา-ซังโล่งใจจากก้นบึ้งของหัวใจเธอกับคำตอบของผม

“จริงเหรอ? ช่างเสียเปล่า” (จอห์นนี่)

มันดูเหมือนจอห์นนี่-ซังอยากให้ผมเป็นลอร์ดปีศาจ

ยังไงซะ ผมเห็นด้วยกับความคิดที่จะได้สันติมาในทวีปทิศตะวันตกโดยไม่ต้องสู้

แต่…

“ชั้นเป็นมนุษย์ ดังนั้นแม้ว่าชั้นจะเป็นลอร์ดปีศาจ จะมีสันติแค่ประมาณ 100 ปีมากที่สุด เมือเรื่องนั้นเกิดขึ้น อะไรจะเกิดขึ้นกับลอร์ดปีศาจทวีปทิศตะวันตก?” (มาโกโตะ)

“ตั้งแต่ทีแรกราชาอมตะไบฟรอนไม่ได้พินาศไปอย่างสมบูรณ์ เค้าเสียพลังของเค้าเพราะต้องขอบคุณการโจมตีจากฮีโร่แห่งแสง-คุง แต่ชั้นคิดว่าเค้าจะฟื้นคืนชีพหลังจาก 1,000 ปี พกเค้าต้องอยากทำให้ผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นลอร์ดปีศาจสำหรับเวลาก่อนหน้านั้นจะมา” (เมล)

ราชาอมตะที่ผมคิดว่าถูกกำจัดโดยแอนนา-ซัง มังกรขาว-ซังพูดว่าจะฟื้นคืนชีพในอนาคต

ยังไงซะ ผมเห็น {ด้วยตาตัวเอง} ว่าเขาฟื้นคืนชีพยังไง

ผมจะไม่สงสัยเรื่องนัน้

“งั้น ในที่สุดเราก็จะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้ นั่นโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมมองดูทุกคน และพวกเธอพยักหน้าเบาๆ

“ฟุมุ…งั้นเราไดตัดสินใจทางที่เราจะเดินแล้ว” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังพูดอย่างนี้ แต่เขาวางคาตานะไว้บนเอวและใส่ผ้าคลุม

“จะไปไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ นี่เป็นเมืองแรกของชั้น ชั้นอยากจะไปดูรอบๆ” (จอห์นนี่)

“พ-พี่พูดจริงเหรอ?!” (โมโมะ)

“นี่มันเป็นเมืองปีศาจนะ รู้มั้ย?!” (แอนนา)

โมโมะและแอนนาตะโกนออกไปในความตกใจ

“มาโกโตะ-โดโนะ ปีศาจของเมืองนี้โจมตีเราไม่ได้ เพราะคำสาปของราชินีนีเวีย ใช่มั้ย?” (จอห์นนี่)

(ไม่ต้องห่วง!) (ไอรา)

เสียงของเทพธิดาสะท้อนในหัวผม

“ใช่ ไอรา-ซามะพูดดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

“งั้น ไม่มีปัญหา” (จอห์นนี่)

พูดอย่างนี้ จอห์นนี่-ซังไป

ใจเขาถึง

แอนนา-ซังและโมโมะไม่ได้ดูเหมือนจะมีเจตนาที่จะออกไป พวกเธอนั่งอยู่บนเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง

(แต่มันจริงที่ว่าการรอไปทั่วมันน่าเบื่อ) (มาโกโตะ)

ผมคิดเกี่ยวกับการฝึก แต่เมล-ซังพูดกับผมเหมือนพบว่ามันพูดยาก

“เฮ้ ผู้ใช้สปิริต-คุงมีเวลามั้ย?” (เมล)

“อย่างที่เห็น ชั้นมีเวลาให้ใช้เยอะ” (มาโกโตะ)

ผมจะรอในโรงแรมจนกว่าจะเทียพรุ่งนี้

“มีที่ที่ชั้นอยากให้นายไปกับชั้น” (เมล)

“ชั้นโอเคกับเรื่องนั้น แต่ที่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมปฏิเสธคำของมังกรขาว-ซังที่ช่วยผมมานับครั้งไม่ถ้วนไม่ได้

แต่ผมสงสัยว่าที่ไหน

“ชั้นจะไปด้วย” (แอนนา)

“หนูด้วย มาสเตอร์มังกรขาว!” (โมโมะ)

แอนนา-ซังและโมโมะก็ขอไปด้วย แต่มังกรขาว-ซังส่ายหัวของเธอไปข้างๆ

“มันอันตรายนิดหน่อย…ไม่ มันไม่อันตราย แต่ชั้นพาเธอสองคนไปที่นั่นไม่ได้… ขอโทษชั้นจะไม่ใช้เวลานานขนาดนั้น ดังนั้นชั้นอยากยืมผู้ใช้สปิริต-คุงแป้ปนัง” (เมล)

“…รับทราบ” (แอนนา)

“เออ๋~ เราจะอยู่ที่บ้านงั้นเหรอ?” (มาโมะ)

แอนนา-ซังไม่พอใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่โมโมะไม่พอใจกับเรื่องนี้มาก

ขณะที่สำหรับผม มันกวนใจผมมาก ว่าตอนแรกเธอจะพูดว่ามันอันตราย

ผมจะถูกพาไปที่ไหน

เราออกจากแอนนา-ซังและโมโมะ และผมออกไปกับมังกร-ขาว-ซัง

◇◇

“เราจะเดินไปที่นั่น หือห์” (มาโกโตะ)

“เพราะทั้งหมดมันใกล้กับโรงแรม” (เมล)

ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเราจะขี่เธอ แต่เราจะไปที่นั่นด้วยเท้า

เราเดินอย่างสบายๆที่ถนนหลักของเมืองหลวงปีศาจ

มีปีศาจหลายแบบอยู่บนถนน และมันเจริญรุ่งเรือง

มีร้านข้างทางมากมาย และพวกเขาพยายามจะดึงลูกค้าอย่างไม่จบไม่สิ้น

มันเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวา

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กวนใจผม

“ทุกคน โดน {เสน่ห์}” (มาโกโตะ)

“ใช่ แต่ชาวเมืองไม่ได้ดูเหมือนจะกวนใจโดยเรื่องนี้นะ” (เมล)

นี่ทั้งหมดเป็นการทำของราชินีแห่งความมืด

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันค่อนข้างเป็นความสำเร็จ

“มีคนเยอะเลย” (เมล)

มังกรขาว-ซังพึมพำ

“ใช่ มีเยอะ” (มาโกโตะ))

“มีคนเยอะไปเมื่อเทียบกับเมือง ทุกคนอยู่ในเมืองนี้เหรอ?” (เมล)

มันจริงที่ว่ามีบ้านอยู่เยอะ แต่มันมีคนมากกว่านั้นอีกมาก

“พวกเค้าอาจจะมาและหาเงินที่นี่” (มาโกโตะ)

“ใช่ แล้วก็…มีผีและอันเดดเยอะด้วย” (เมล)

“จริง” (มาโกโตะ)

จากปีศาจที่ผ่านๆไป มีอันเดดเหมือนผี ที่มีตัวใส ซอมบี้ และโครงกระดูก

แล้วก็ พวกเค้าไม่ได้ติดอาวุธ ดังนั้นแม้ว่าพวกเค้าจะเดินใกล้ๆ มันไม่กวนใจผมมากขนาดนั้น

บนทางไปที่นั่น พวกเค้าพยายามจะดึงเราเข้าไปในร้าน แต่เราไม่ถูกเบี่ยงความสนใจที่ไหนเลยและเดินตอไป

เราเดินซักพัก และมังกรขาว-ซังหยุดข้างหน้าที่อยู่อาศัยขนาดยักษ์

ไม่ใช่ว่านี่มันใหญ่กว่าปราสาทไฮแลนด์อีกเหรอ?

ผมจินตนาการได้ว่าคนที่มีอิทธิพลอยู่ที่นี่

ประตูรั้วมันขนาดยักษ์เหมือนตัวที่อยู่อาศัย

อย่างน้อยๆ มันเป็นขนาดที่มนุษย์ไม่สามารถที่จะเปิด

อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่ประตูรั้วขนาดเท่านั้นมันชัดเจน

“ยินดีต้อนรับ”

เมื่อเห็นมังกรขาว-ซัง นายประตู {มังกร} เปิดประตู

เจ้าของของที่อยู่อาศัยต้องเป็นมังกร

ถ้ามันเป็นอย่างนั้น มันจะมีเหตุผลว่าทำไมที่อยู่อาศัยและประตูรั้วมมันขนาดยักษ์

“ไปกันเถอะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

“โอเค…” (มาโกโตะ)

สายตาที่หยาบคาย ถูกส่งมาทางผมจากนายประตูมังกร

“อืม…มังกรขาว-ซัง ได้โปรดบอกชั้นถึงจุดประสงค์ที่เรามาที่นี่ได้มั้ย…?” (มาโกโตะ)

“เรามาเพื่อเจอแอสทารอธ” (เมล)

“…”

เมื่อผมเห็นนายประตูมังกร ผมมีความรู้สึกที่แย่

“อืม…ทำไมมาเจอกับลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดล่ะ?” (มาโกโตะ)

“พวกเค้าบอกชั้นให้ชั้นมาเจอพวกเค้าทีหลัง นายก็ได้ยินนั่นด้วย ใช่มั้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

“ชั้นได้ยิน… แต่ทำไมแม้แต่ชั้น?” (มาโกโตะ)

“ชั้นให้นายยืมพลังทั้งหมด เพราะชั้นแพ้นายที่ลาเบรินทอส มังกรโบราณเชื่อฟังคนที่แข็งแกร่งกว่า วิธีที่เร็วที่สุดที่จะอธิบาย คือการที่นายอยู่ที่นี่ด้วย” (เมล)

“เราพูดเกี่ยวกับลอร์ดปีศาจที่นี่นะ รู้มั้ย มันจะจบที่การคุยเหรอ?” (มาโกโตะ))

“พวกเค้าเป็น {คนรู้จัก} ของชั้น พวกเค้าจะไม่สามารถโจมตีเราได้ด้วยคำสาปของราชินีนีเวีย” (เมล)

เมล-ซังเป็นมังกรโบราณ แน่นอนว่าเธอจะรู้จักกับราชามังกรโบราณ

ผมรู้เรื่องนั้น แต่…

“ไม่ใช่มันมีโอกาส ที่ผลของคำสาปจะไม่มีผลกับแอสารอธ ที่สืบสายเลือดของเทพเจ้ามังกรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นประทับใจที่นายรู้เรื่องนั้น” (เมล)

“ไอรา-ซามะบอกชั้น” (มาโกโตะ))

“อย่ากังวล ชั้นมั่นใจว่ามันจะโอเค ตอนนี้ ไปกันเถอะ ชั้นพาตัวเองให้มาที่นี่คนเดียวไม่ได้น่ะ เห็นมั้ย” (เมล)

พูดอีกอย่าง เธอกลัว เธอเลยอยากให้ผมมากับเธอ

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

จากใจผมอยากจะกลับ

แต่นี่ไม่ใช่บรรยากาศที่ผมกลับได้

ประตูใหญ่ที่แม้แต่ยักษ์ก็จะสามารถเข้าไปได้เปิดออก

มังกรขาว-ซังเดินหน้าอย่างเร็ว

ผมตามหลังเธอไปอย่างลังเล

*ซุ่นนน…*

เสียงที่ดังเกิดดขึ้นขณะที่ประตูข้างหลังเราปิด

ตอนนี้เราหนีไม่ได้แล้ว

“มีอะไรเหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

“ชั้นกลัวที่นี่น่ะ” (มาโกโตะ)

“ฟฟฟู่! งั้นมันมีบางอย่างที่แม้แต่ทำให้นายกลัว หือห์” (เมล)

มังกรขาว-ซัง หัวเราะดั่งเธอมองบางอย่างที่น่าสนุก

คิดว่าผมเป็นอะไรกัน

เรามาไกลขนาดนี้แล้ว ดังนั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะไปต่อ

สกิลโล่งจิต 99%…

ผมทำตัวเองให้ใจแแข็ง และขึ้นบันได

ผมข้ามประตู และมีห้องขนาดยักษ์ที่เหมือนห้องโถง

และตรงหน้าเรา

{บัลลังก์}

ชายที่แต่งตัวในเสื้อผ้าสีดำ นั่งอยู่ที่นั่น

ไม่ใช่ว่าเขาสูงกว่า 3 เมตรเหรอ?

มันไม่ใหญ่เหมือนยักษ์ แต่ตัวของเขามันใหญ่อย่างเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นมนุษย์

ตาที่คมมองลงมาหาเรา

“นั่น…” (มาโกโต)

“ราชามังกรโบราณ” (เมล)

มังกรขาว-ซังตอบการพึมพำของผม

รูปลักษณ์ของเขาต่างไป แต่พิษที่มาจากเขา แน่นอนว่าเป็นลอร์ดปีศาจที่พลังท่วมท้นใส่เรา

เขาต้องใช้รูปมนุษย์เหมือนมังกรขวว-ซัง

บนทางไป มีพรมที่แดงเหมือนเลือด และเราเดินหน้าอย่างช้าๆไปบนนั้น

มีนักรบตัวใหญ่เรียงอยู่ที่สองข้าง

ผมเห็นลายเหมือนเกล็ดที่ผิวของเขาได้ลางๆ

พวกเขาต้องเป็นมังกรด้วย

เราเข้าหาราชามังกรโบราณ จนเราอยู่ไม่กี่เมตรจากเขา

ความเงียบงัน ปกครองที่นี่ซักพัก

(พูดบางอย่างสิ มังกรขาว-ซัง!) (มาโกโตะ)

ผมชำเลืองมองตัวของเธอ แต่เธอประหม่าอย่างไม่คาดคิด และหน้าเธอแข็ง

คนที่พูดคือราชามังกรโบราณ

“ดีใจที่เห็นลูกมา {ลูกสาวของชั้น} เฮเลเมอร์ค” (แอสทารอธ)

“…มันเป็นซักพักแล้วนะ พ่อ” (เมล)

มังกรขาว-ซังตอบอย่างไม่เต็มใจ

ผได้ยินเรื่องนี้จากไอรา-ซามะมาก่อน ดังนั้นผมรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเธอ

แม้อย่างนั้น มันยังทำให้ผมคิด…

มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ เฮเลเมอร์ค-ซัง…ผมประทับใจที่เธอเป็นสมาชิกปาร์ตี้ของผู้กอบกู้อาเบล

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook