94 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับบอสของมาเฟีย

ผู้ชายที่มีตัวตนที่มีพลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงกลาง

เขามีแผลเป็นใหญ่ที่ใบหน้า

(รอยบากที่หน้า หน้าบาก…? หัวหน้าดอนของคาสเตอร์แฟมิลี่, ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)

นายพูดว่าเค้าจะไม่อยู่ที่นี่, ฟูจิ-ยัง

ผมชายตามองไปที่เพื่อนผม, และหน้าของเขาแข็ง

มันคาดไม่ถึงสำหรับฟูจิ-ยังด้วย?

“น้อง! นี่เป็นครอบครัวที่ชั้นภาคภูมิใจ!” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์นำทางซา-ซังและผมไปที่เก้าอี้เราด้วยรอยยิ้ม

ดูเหมือนสำหรับปีเตอร์แล้ว, แฟมิลี่ไม่ใช่ครอบครัวที่เป็นสายเลือด, แต่เป็นมาเฟียทั้งหมด

มาเฟียมีความสำพันธ์ที่ใกล้ชิดกับสมาชิกของแฟมิลี่ของพวกเขา, และผมได้ยินว่าพวกเขาไม่อนุญาติให้ดูถูกสหายของเขา

ผมต้องระวังคำพูดของผม

“น้อง, ใครคือสองคนตรงนี้ล่ะ?” (ปีเตอร์)

“เพื่อนของชั้น ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

“ชั้นชื่อฟูจิวาระ ยินดีที่ได้รู้จัก-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นนีน่า” (นีน่า)

“ใช่, ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นปีเตอร์ มา มา, นั่งนี่มา” (ปีเตอร์)

ผมนั่งที่เก้าอี้ที่มันนั่งสบายเหมือนตัวที่อยู่ในปราสาทราชวงศ์

ในที่นี้ที่เราถูกล้อมโดยสมาชิกที่ดู-เข้มงวดของมาเฟีย, ผู้ชายผมบลอนด์ที่สดชื่นชวนเราดื่มเครื่องดื่ม

นั่นคือลูกชายคนโตของตระกูลคาสเตอร์?

แต่ภาพลักษณ์ของเขาดูเหมือนคนหนุ่มนะ

“…ชั้นเจโนวา คาสเตอร์ ลูกชายที่งี่เง่าของชั้นได้อยู่ในความดูแลของนาย, ฮีโร่-โดโนะ” (เจโนวา)

เสียงของบอสนั้นต่ำ, แต่มันเดินทางได้ดี ช่างเป็นชาย

“ม-ไม่ครับ, มันไม่มากมาย” (มาโกโตะ)

งั้นเค้าก็รู้ว่าผมเป็นฮีโร่, หือห์

แม้อย่างนั้น, การมีอยู่ของพ่อของปีเตอร์นั้นบ้าไปแล้ว

“พ่อ, ผมสำนึกกับมันไปแล้วน่า…” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์เกาหัวของเขา

พ่อและลูกดูไม่เหมือนกันมาก

“วันนี้, เรามีเชฟที่ดีที่สุดของไฮแลนด์ทำอาหารด้วยวัตถุดิบที่ดีที่สุดของไฮแลนด์ เรายังได้เตรียมผู้หญิงที่ดีที่สุดมาด้วย ขอให้สนุกนะ อ๊ะ, ใช่ ชั้นแนะนำตัวช้าไป ชั้น แจ็ค คาสเตอร์” (แจ็ค)

ผู้ชายผมบลอนด์ที่สดชื่นก่อนหน้านี้

งั้นเค้าก็เป็นลูกชายคนโตจริงๆ

ทุกคนในมาเฟียทำตาม และเริ่มแนะนำตัวพวกเขาในแบบที่อิสระ

“ชั้นเป็นผู้ใช้มีด เบอร์ 1 ในแฟมิลี่” ถ้ามันเกี่ยวกับวิด-พื้น, ชั้นเป็นเบอร์หนึ่งของแฟมิลี่” “ถ้ามันเป็นเทคนิคที่มองผ่านกลลวง, ปล่อยชั้นได้เลย” “ชั้นไม่ได้นับจำนวนผู้หญิงที่ชั้นนอนด้วยตั้งแต่ร้อยแล้ว”

พวกเขามักโอ้อวด

ยังไงซะ, มากขนาดนั้นนั้นโอเค, แต่…

“…ชั้นฆ่าไปประมานสิบในการวิวาทก่อนนี้”

“ชั้นสามารถขยี้หัวของมนุษย์ด้วยมือเปล่าของชั้น…”

นั่นอะไรน่ะ, นั่นน่ากลัว

…ไม่ดีเลย นี่มันเป็นไปไม่ได้

พวกเขาเป็นมาเฟียจริงๆ

ผมไม่เก่งกับการจัดการแม้แต่เพื่อนร่วมชั้นแยงกี้! คนพวกนี้นั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับผม!

จากที่ผมเห็น, มือของฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังได้หยุดขยับจากจานของพวกเขา

(ขอโทษ, ซา-ซัง พาเธอมาในที่แบบนี้…) (มาโกโตะ)

ผมใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อดูซา-ซังที่อยู่ข้างผม, และ…

“ว้าาห์~, นี่อะไรน่ะ? โอออ้! นี่อร่อยอ้ะ~!” (อายะ)

เธอได้มีความสุขกับอาหารอย่างบ้าไปแล้ว

ซา-ซังมี่ใจดั่งเหล็กกล้า

“พวกนาย! แขกได้กลัวแล้วนะนี่! อย่าไปพูดอะไรแปลกๆสิ!” (แจ็ค)

เห็นว่าเราไม่ได้กินอะไร (นอกจากซา-ซัง), ลูกชายคนโต, แจ็ค-ซัง, ตะโกนใส่ลูกน้อง

“““““ผมขอโทษครับ!”””””

ดูเหมือนว่าแจ็ค-ซังไม่สามารถตัดสินได้ด้วยภายนอกอย่างเดียวด้วย…

เข้าดูปรกติผิวเผิน, แต่เขาเปลี่ยนหน้าเป็นมาฟิโอโซที่เหมือนกับปีเตอร์

“ขอโทษ เจ้าพวกนี้นั้นตื่นเต้นที่ได้มาเจอฮีโร่-ซามะที่ลือกัน” (แจ็ค)

เขาเปลี่ยนกลับเป็นหน้าสดชื่นในทันทีและขอโทษขอโพยพวกเรา

นั่นมันการเปลี่ยนที่เร็ว

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

เมื่อผมสามารถนำตาไปมองที่อาหารได้, มันแน่นอนว่าฟุ่มเฟือย

“ทากัตซูกิ-คุง, ดู ดู! นี่คือฟัวกราส์!” (อายะ)

“ซา-ซัง, อย่าพูดระหว่างกินสิ” (มาโกโตะ)

มีอหารอร่อยที่ดูเหมือน-ไข่ปลาคาเวียร์, และมันมีเหล้าชั้นสูงมากมายที่คุณจะไม่เห็นที่บาร์ทั่วไปอย่างแน่นอน

และจากนั้น, เมื่อผมเปิดขวด, ผู้หญิงที่สวยเทมันให้กับผม

เมื่อผมมองไปที่เธอ, เธอยิ้มให้ผม

เธอได้ใส่ชุดที่หวือหวามากกว่าลูซี่

ผมผ่อนคลายไม่ได้เลย

“ทากัตซูกิ-คุง, นายอยู่ไม่สุขนะ” (อายะ)

“เธอใจเย็นเกินไป, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

เราพูดในเสียงที่เบา

“พวก, พอมาคิดว่าน้องเป็นฮีโร่ นายพูดว่านายเป็นนักผจญภัย, นายเลยหลอกชั้นอย่างสิ้นเชิงเลย!” (ปีเตอร์)

“ชั้นขอโทษที่ปกปิดมัน, ปีเตอร์” (มาโกโตะ)

ผมตอบระหว่างที่รู้สึกงุ่มง่ามเล็กน้อย, แต่ปีเตอร์ไม่เหมือนว่าจะใส่ใจมัน

“นั่นฮีโร่, หือห์” “ดูไม่เหมือนเลย” “แต่ข่าวลือบอกว้าเค้าเอาชนะฮีโร่สายฟ้า” “หมาป่าบ้าคลั่งนั่น, เกราลท์เหรอ?” “ทั้งหมดเพราะเค้าเป็นคนต่างโลกไง”

ผมได้ยินคนกระซิบกัน

งั้นฮีโร่เป็นของหาดูยากแม้ว่าสำหรับมาเฟียเหรอ, หือห์

“ชั้นได้ยินมาว่านายเอาชนะไอเด็กเหลือขอเกราลท์นั่น” (เจโนวา)

โอ้, คำถามจากบอส

ต้องระวังแล้ว

ถ้าผมจำไม่ผิด, ตระกูลของเกราลท์-ซัง, ตระกูลวาเลนไทน์, อยู่ในความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลคาสเตอร์

“นั่นมันแค่โชคน่ะครับ” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย เฮ้ย, น้อง นายเอาชนะน้องเกราลท์ด้วยโชคไม่ได้ นั่นใช่ป่ะ, พี่แจ็ค?” (ปีเตอร์)

“ใช่ เกราลท์เป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในไฮแลนด์ ก่อนฮีโร่แห่งแสงจะปรากฏตัว” (แจ็ค)

นั่นมันแค่เวทมนตร์สปิริตอยู่เหนือการควบคุม

คุห์! ผมอยากอธิบาย, แต่มันจะฟังเหมือนการเสียดสี?!

ยังไงก็ตาม, มันดูเหมือนว่าปีเตอร์และแจ็ค-ซังนั้นใกล้ชิดกับเกราลท์-ซัง

อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว

ขุนนางและมาเฟียนั้นใกล้ชิดกันโดยสิ้นเชิงถ้างั้นก็…

“แต่มันมีหลายครั้งเมื่อพวกเค้าจะมาขอ ‘คำแนะนำ’ เมื่อมันมีคนที่ต่อต้านตระกูลวาเลนไทน์นะ…” (เจโนวา)

เจโนวา-ซังพึมพำ

““““……””””

พวกเราสี่คนได้เครียด

น-นี่คือ…

งั้นเราไม่ควรมาที่นี่!

“มันหายากที่บาร์โทโลมีโอ-โดโนะไม่ได้พูดอะไรกับเรา” (เจโนวา)

“อ-อย่างนั้นเหรอครับ” (มาโกโตะ)

บาร์โทโลมีโอ วาเลนไทน์, แกรนด์ดยุค

พ่อของเกราลท์, หนึ่งในห้าขุนนางศักดิ์สิทธิ์

เขาจ้องผมอย่างบ้าในการประชุมเมื่อวาน

เขาได้เกลียดผมอย่างแน่นอน…

“พ่อ, ตระกูลวาเลนไทน์เป็นครอบครัวอัศวินที่ภาคภูมิใจ ผมได้ยินว่ามันเป็นการสู้หนึ่ง-ต่อ-หนึ่งกับฮีโร่-โดโนะของประเทศแห่งน้ำ เค้าจะไม่เอาคืนเค้าจากเงามืดหรอก” (แจ็ค)

แจ็ค-ซังปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“ใช่” (เจโนวา)

เจโนวา-ซังพูด, ค่อนข้างไม่ขำ

อ๊าา, ผมใจเย็นไม่ได้เลย

รอยแผลเป็นบนหน้าของบอสมันมีตัวตนที่สูงมาก มันน่ากลัว

รักษาด้วยเวทมนตร์ไม่ได้เหรอ?

เมื่อผมคิดอย่างนั้น…

ไหล่ผมได้ถูกสะกิด

(ทักกิ-โดโนะ, รอยแผลเป็นบนหน้าเจโนวา-โดโนะ เป็นเมื่อเขาได้พ่ายแพ้ในการพิพาทของมาเฟียในวัยหนุ่มของเขา เพราะเรื่องนั้น, พูดเกี่ยวกับรอยแผลเป็นของเขาเป็นสิ่งต้องห้าม-เดสุ โซ) (ฟูจิ)

(อ-โอเค ชั้นจะระวัง ขอบคุณ, ฟูจิ-ยัง) (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังกระซิบใส่หูผม

ผมไม่รู้

ผมอาจจะหลุดออกไป

นั่นมันเกือบไป, นั่นมันเกือบไป

“อ้า, ลุง, แผลเป็นบนใบหน้านายน่าทึ่งไปเลย” (อายะ)

อาร้าย?!

ซา-ซัง! เธอพูดอะไรน่ะ?!

TLN ขอบคุณสำหรับเงิน 400 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน