84 ทากัตซูกิมาโกโตะคือรสชาติของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

 

TLN สวัสดีปีใหม่ครับ

 

“ผู้ใช้สปิริต มอบเลือดนายให้ชั้น”

 

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดกับผมระหว่างที่แสดงปลายของเขี้ยวที่คมของเธอ

 

เดี๋ยวก่อน!

 

“เดี๋ยว!” (ลูซี่)

 

ดูเหมือนลูซี่ได้รีสตาร์ทสำเร็จแล้ว

 

เธอแงะผมออกมาจากปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“หมายความว่ายังไงที่ว่ามอบเลือดนายให้ชั้น?!” (ลูซี่)

 

“เธอไม่ได้ฟังเหรอ? ชั้นเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่ว่ามันเห็นได้ชัดเหรอว่าชั้นดื่มเลือดน่ะ?”

 

“ถ้าคุณทำอย่างนั้น, มาโกโตะจะกลายเป็นแวมไพร์!” (ลูซี่)

 

อ้า, งั้นมันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

 

ถ้าคุณถูกดูดเลือด, มนุษย์คนนั้นจะกลายเป็นแวมไพร์

 

มันเหมือนกันในโลกอื่น, หือห์

 

“ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นไม่มีแผนจะเปลี่ยนฮีโร่ของประเทศอื่นเป็นแวมไพร์ ชั้นจะออมมือ”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเหมือนมันเป็นความน่ารำคาญและคว้าคอเสื้อผมและดึงผม

 

อุโอ้, แข็งแรง

 

ผิวสีขาวและตาดวงใหญ่สีแดงได้ใกล้เข้ามามาก

 

“งั้น, ขอบคุณสำหรับอาหาร”

 

“ป-โปรดอย่าทำให้มันเจ็บ…” (มาโกโตะ)

 

ไม่มีคำตอบจากข้อจากคำขอของผม

 

เธอยิ้ม

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอ้าปากของเธอกว้างด้วย ‘อ้านน’

 

ปากที่เย็นของเธอสัมผัสกับคอผมและความเจ็บเหมือนเข็มจิ้มได้ตามมา

 

“คุห์…!” (มาโกโตะ)

 

มันเจ็บ…น้อยกว่าที่ผมคาด

 

“ม-มาโกโตะ…” (ลูซี่)

 

ลูซี่ที่ดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ, ดังนั้นผมส่งยิ้มไปให้เธอเพื่อบรรเทาความกังวลของเธอ

 

เสียงกลืนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดังในหูของผม

 

อุว้าห์…เลือดผมถูกกินที่นี่, ไม่ใช่เหรอ?

 

“อืม…ถ้ามากกว่านั้น…หรือบางที, โปรดดื่มเลือดของชั้น!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ต้องกังวลแต่, เธอได้เสนอว่าจะเปลี่ยนที่กับผม

 

“…มันโอเค…ลูซี่…” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่อยากให้เธอเปลี่ยนที่กับผม

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแยกปากของเธอ

 

“[รักษาระดับสูง]”

 

แผลที่คอผมรักษาในทันที

 

ความเจ็บได้หายไป

 

งั้นเธอได้ใช้เวทมนตร์รักษาหลังจากดื่มเลือด

 

“ฟฟฟู่ห์, นั่นอร่อย”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลียปากของเธอด้วยแก้มที่แดงนิดหน่อยเหมือนกับพอใจ

 

ลิ้นที่เล็กของเธอเลียเลือดที่เหลืออยู่เล็กน้อยที่ยังห้อยอยู่ที่ปากของเธอ

 

…นี่มันค่อนข้างกระตุ้นอารมณ์

 

“มันเป็นที่คุณชอบมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ถ้าเธอพูดว่ามันรสชาติแย่, ผมจะโกรธ, โอเคมั้ย?

 

“เลือดที่ไม่สกปรกนั้นดี โดยเฉพาะคนต่างโลก พวกเขากินของดี, ดังนั้นรสชาติของพวกเค้าดีกว่าอีก”

 

“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ผมได้กินแฮมเบอร์เกอร์เยอะ, มันฝรั่งทอด, และอาหารขยะแบบอื่นๆทุกครั้งไปในโลกเก่าของผมนะ

 

ผมมีการกินที่ค่อนข้างไม่ดีต่อสุขภาพ

 

กระนั้นเธอดูเหมือนชอบเลือดของผม

 

“…ไม่สกปรก…” (ลูซี่)

 

สีหน้าของลูซี่มืดลงกับคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

“มีอะไรเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

 

“อย่างที่คาด, มันใช้ไม่ได้กับชั้น, หือห์…ชั้นไม่อาจแทนมาโกโตะ…” (ลูซี่)

 

มีอะไรเหรอ?

 

คำว่าเลือดไม่สกปรกเป็นบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?

 

“เฮ้ย, นักเวทย์ผมแดง เธอมีความเข้าใจผิดนั่น”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร

 

“…เลือดปีศาจของชั้นมัน{สกปรก}, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“ไม่ เธอแน่นอนว่ามีเลือดปีศาจอยู่และมีคนที่เรียกกึ่งปีศาจว่าเลือดสกปรก, แต่ชันมีความหมายที่ต่างกันไป ตั้งแต่ทีแรก, ชั้นก็เป็นปีศาจ, เธอรู้มั้ย?”

 

งั้นมันมีความหมายแบบนั้น

 

กึ่งปีศาจเป็นเลือดสกปรก

 

นั่นฟังดูเหยียดเชื้อชาติ…

 

“งั้น, ‘เลือดไม่สปรก’ หมายความว่ายังไง?” (ลูซี่)

 

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลี่ยงตาของเธอจากคำถามของลูซี่ และพบว่ามันยากที่จะตอบ

 

แม้ว่าเธอเป็นพวกที่พูดอะไรออกมาตรงๆ, นี่เป็นการตอบสนองที่แปลก

 

“ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” “โปรดบอกเราด้วย”

 

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ ‘ฟุมุ’ และพูด

 

“เลือดไม่สกปรก…นั่นหมายความว่าเลือดของบางคนที่ไม่มีประสบการณ์การมีเซ็กส์”

 

“เอ๋?” “หือห์?”

 

“ผู้ใช้สปิริต-คุง เธอยังบริสุทธิ์, ใช่มั้ย?”

 

อะไร?!

 

“ผม-ผม-ผมไม่ได้บริสุทธิ์!” (มาโกโตะ)

 

ผมจบที่การตอบมันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

 

“เอ๋?! นายไม่เหรอ?” (ลูซี่)

 

ลูซี่-ซัง, โปรดอย่าตอบโต้นั่น

 

มันเป็นเรื่องโกหก ผมยังบริสุทธิ์

 

“หืมม, แต่ประเมินระดับเหนือกว่าของชั้นได้ขึ้น [สถานะ: บริสุทธิ์] นะ”

 

“คุณเห็นนั่นได้ด้วยสกิลเหรอ?!” (มาโกโตะ)

 

อย่าเล่นตลกนะ, สกิลประเมิน!

 

มันไม่มีความเป็นส่วนตัวเหรอ?

 

ผมจะฟ้อง!

 

“ส-สกิลประเมินบอกแม้แต่เรื่องนั้นได้?” (ลูซี่)

 

ลูซี่กอดตัวเธอเองแล้วถอย

 

“ด้วยประเมินระดับกษัตริย์, เธอเห็นได้ชัดว่าสามารถบอกจำนวนคนได้ด้วย แต่ชั้นไม่อยากรู้มันนะ”

 

““น่ากลัว!””

 

นั่นน่ากลัว

 

สกิลประเมินดูง่ายๆ, แต่จริงๆแล้วเป็นสกิลที่เสื่อม…

 

…ประเมินของฟูจิ-ยังระดับเหนือกว่า, ใช่มั้ย?

 

ผมหวังว่าเค้าจะไม่โตไปเป็นระดับกษัตริย์

 

ไม่, แต่ของผมเท่ากับศูนย์ ดังนั้นมันไม่มีผลกับผมนะ

 

“อืม, นั่นหมายความว่ามาโกโตะบริสุทธิ์, ดังนั้นเลือดเค้าอร่อย?” (ลูซี่)

 

ลูซี่-ซัง, มันไม่จำเป็นต้องยืนยันไปซะทุกครั้งนะ

 

“ใช่, เลือดมีชีวิตมันดีที่สุดเมือนเป็นมนุษย์และบริสุทธิ์!”

 

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอบด้วยรอบยิ้มที่งดงาม

 

ลูซี่เลี่ยงหน้าของเธอและไหล่ของเธอได้สั่น

 

…เฮ้ย, เธอหัวเราะ, ใช่มั้ย?

 

“ด้วยสิ่งนี้, หนี้ของเธอที่ต้องจัดการกับเวทมนตร์สปิริตได้ถูกจ่าย…ฟุฟุ, ถ้าเธอมอบเลือดของเธอให้ชั้นตั้งแต่จอนนี้, ชั้นจะมอบความช่วยเหลือให้ทุกเวลา”

 

“เออ๋~, นั่นค่อนข้าง…” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆ

 

“ปรกติคุณทำอะไรไรเพื่ออาหาร?” (ลูซี่)

 

ลูซี่ถาม

 

ใช่, เธอจัดการมันยังไง?

 

“อย่างที่ชั้นพูด, ชั้นเป็นแวมไพร์คือความลับของรัฐที่มีแค่บางคนรู้ อาหารของชั้นคือเลือดที่ใช้ในการแพทย์ ที่ถูกนำมาแต่มันไม่มีรสชาตินะ…เลือดมีชีวิตกินตรงๆดีที่สุดจริงๆ”

 

โปรดอย่ามองมาทางนี้ระหว่างที่เลียปากของคุณ

 

“มันไม่จำเป็นต้องเป็นผม” (มาโกโตะ)

 

“ฮึ่ม! ทุกๆคนผสมพันธุ์กันเหมือนสัตว์ รสชาติของฮีโร่แห่งแสงนั้นแย่ที่สุด ชายอายุเท่าเธอที่ยังบริสุทธิ์นั้นหายาก ทั้งหมดนี้เพราะชั้นไม่กินเลือดของเด็ก”

 

“…”

 

ดูเหมือนการยังบริสุทธิ์นั้นหายาก

 

ผมไม่ดีใจกับสิ่งนั้น

 

…นี่มันอะไร?

 

รังแก? ลวนลาม?

 

“ทั้งหมดเพราะซากุไร-คุง…ไม่ขาดผู้หญิง” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ, เป็นกำลังใจให้นะ นายโอเคด้วย, รู้มั้ย” (ลูซี่)

 

“เฮ้ย, ลูซี่, มองมาทางนี้ระหว่างที่พูดนั่น” (มาโกโตะ)

 

ตาของเธอหัวเราะ

 

“นายพูดอะไรถึงเรื่องคนอื่น, นักเวทย์บริสุทธิ์?”

 

“อะ?!” (ลูซี่)

 

อ้าา, ลูซี่-ซัง

 

แม้เธอไม่ได้มีประสบการณ์เหมือนกัน, เธอได้ยกตัวเองขึ้นไปและหล่นลงมาด้วยความเสียหายสองเท่า

 

“งั้น, ผมจะกลับแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

 

ผมรู้สึกขาดเลือด

 

ผมเหนื่อยในหลายๆความหมาย

 

“อุมุ, ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องอะไร, มาที่นี่อีกครั้ง”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ในอารมณ์ที่ดีเยอะมากกว่าตอนที่ผมมา

 

“ออ้า, ว่าแต่, ผมจบที่การเอาชนะฮีโร่ของตะกูลวาเลนไทน์, ดังนั้นผมอาจจะอยู่ในสายตาของพวกเค้า” (มาโกโตะ)

 

“เรื่องนั้น, หือห์ เธอคิดว่าชั้นเป็นใคร? ชั้นเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่ค้นพบไฮแลนด์ ถ้าพวกเค้าพูดอะไร, ชั้นจะคำรามเค้าออกไป”

 

โออ้, นั่นพึ่งพาได้

 

เจ้าหญิงโนเอลและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ; ด้วยทั้งสองคนเป็นมิตร, มันควรจะโอเค

 

“ในการแลกเปลี่ยน…เธอรู้, ใช่มั้ย?”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดด้วยรอยยิ้ม

 

จ่ายด้วยเลือด, ใช่มั้ย?

 

ยังไงซะ, ผมควรจะคิดว่ามันเป็นการบริจาคเลือด

 

“ออ้า, ใช่ ถ้าเป็นไปได้, บริสุทธิ์อย่างนี้ต่อไปดังนั้นเลือดเธอไม่สกปรก”

 

“โปรดอย่าไร้เหตุผลสิ” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่ฟังคำสั่งนั้นแม้ว่าจะเป็นคุณ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!

 

“อะไร เธอมีแผนจะเสียบัตร-บริสุทธิ์ไปเหรอ? ช่างน่าเสียดาย เลือดเธอจะรสชาติแย่ลง”

 

“เอ๋?! มาโกโตะ, ใครล่ะ?! อายะ? เจ้าหญิงโซเฟีย? (ลูซี่)

 

“ชั้นไม่มีแผนแบบนั้น” (มาโกโตะ)

 

เธอเป็นไอโง่เหรอ?

 

มากกว่านั้น, อันหลังมันเป็นไปไม่ได้

 

“งั้น, ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำ” (มาโกโตะ)

 

“อ-อืม, ชั้นอยากจะรู้เกี่ยวกับตาทวดของชั้นอีก, ถ้าเป็นไปได้, ชั้นฟังเรื่องเค้าได้มั้ย, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ลูซี่)

 

“หืม, ยังไงซะ, ชั้นไม่ถือ”

 

มันดูเหมือนลูซี่จะอยู่ที่นี่ต่อ

 

“ลูซี่, เธอจะถูกดูดเลือด” (มาโกโตะ)

 

“เจ้าโง่ มันไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ ชั้นเป็นมนุษย์เก่า เลือดของเอลฟ์และปีศาจไม่เหมาะกับชั้น”

 

“มันมีอะไรแบบนั้นด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)

 

มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นกับแวมไพร์ด้วย, หือห์

 

ผมออกจากที่อาศัยของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

◇◇

 

 

ผมเสียเลือดและเหนื่อย, ดังนั้นผมกลับมาที่ห้องในโรงแรมและหลับไปซักพัก

 

ในเวลาของอาหารเย็น, ผมเซไปกินอาหารเย็น

 

คนที่อยู่นี่คือฟูจิ-ยัง, และเขากระโดดหาผมทันทีที่เค้าเจอผม

 

“ทักกิ-โดโนะ! ชั้นได้ยินมา! นายปล่อยฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์-ซามะ, ตกอยู่ในสภาพเกือบ-ตาย!” (ฟูจิ)

 

ไม่ใช่ว่าได้ข้อมูลมาเร็วเกินไปเหรอ?

 

เครือข่ายข้อมูลของพ่อค้ามันบ้าไปแล้ว

 

มีทวิตเตอร์ที่นี่เหรอ?

 

“มากก่วาจะเรียกว่าเกือบ-ตาย…” (อายะ)

 

“เค้าได้ตายไปแล้ว…” (ลูซี่)

 

คนที่โต้ตอบคือซา-ซังและลูซี่

 

สองคนกลับมาจากปราสาทไฮแลนด์, หือห์

 

อ้า, มันแค่สองคนนี้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของเกราลท์-ซัง, หือห์

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ, พอมาคิดว่านายเอาชนะฮีโร่สายฟ้า-ซามะที่อยู่ระดับ 3…” (คริส)

 

คริส-ซังสั่น

 

“อย่างที่ชั้นคิด, ชั้นรู้ว่าทากัตซูกิ-ซามะไม่ใช่คนธรรมดา!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังชมผมเหมือนปรกติ

 

“คริส-ซัง, นี่อะไรเหรอเรื่องระดับ?” (อายะ)

 

ซา-ซังถามเกี่ยวกับคำที่ผมก็สนใจเหมือนกัน

 

“ปีละครั้ง, ครอบครัวรายวงศ์ของประเทศทั้งหกรวมถึงตัวแทนของขุนนางได้รวมตัวกัน ในเวลานั้น, นักสู้ที่แข็งแกร่งของแต่ละประเทศ ประลองกันต่อหน้าพวกเขา” (คริส)

 

“อันดับที่อยู่ที่นั่นเรียกว่าระดับ!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังเพิ่มคำอธิบายของคริส-ซัง

 

“เข้าใจแล้ว ว่าแต่, ใครเป็นหมายเลข 1?” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมจินตนาการได้ว่าเป็นใครนะ

 

“แน่นอน, ผู้กอบกู้อาเบลที่เกิดใหม่, ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-ซามะ!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังพูดด้วยรอยยิงขณะที่เธอมองไปที่ซากุไร-คุงอยู่

 

ใช่, มันกวนใจผมซักพักแล้ว

 

…ทำไมซากุไร-คุงอยู่ที่นี่

 

“ฟูจิวาระ-คุงเรียกชั้นมาที่นี่ ถามชั้นว่าชั้นอยากจะกินอาหารเย็นด้วยกันมั้ย ชั้นก็อยากจะคุยยามว่างกับทุกคนเหมือนกัน, นายเห็นมั้ย” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงพูดด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น

 

ที่ข้างหลังเขามีคนสวย, โยโกยามะ-ซัง

 

ตาเราสบกัน, และเธอยิ้ม

 

แม้ว่าในชั้นเรียนเราจะไม่มอง-ตากัน

 

หรือเหมือนกับ, ผมเลี่ยงสายตามากกว่า

 

ไม่ใช่ว่าคุณภาพของ ชั้น 1-A สูงเหรอ

 

“ยังไงซะ ถ้างั้น, ทุกคน! มากินอาหารเย็นกัน การเตรียมการเสร็จแล้ว-เดสุ โซ”

 

เราไปที่โตะที่มีอาหารที่ฟุ่มเฟือยเรียงรายกัน

 

◇◇

 

“อาหารของไฮแลนด์นั้นฉูดฉาด” (มาโกโตะ)

 

การรวมจานที่ของชีสทีดู-แพงและอาหารเรียกน้ำย่อย

 

สลัดและเทอร์รีนใช้ผักจากฤดู

 

เห็ดที่มีกลิ่นหอมใส่อยู่ในซุป

 

กราแตงของกุ้งมังกรตัวใหญ่ที่ดูเหมือนกุ้งมังกรหนาม

 

สเต็กหลากหลายและซอสที่มีชีวิตชีวา

 

ผลไม้และของหวานหลายอย่าง

 

“มันเหมือนอาหารฝรั่งเศษ” (อายะ)

 

“ใช่, แต่แคลอรี่สูง เพราะสิ่งนั้น, ชั้นต้องระวังไม่ให้อ้วน

 

“อ้าา, นั่นมันมีปัญหาอย่างแน่นอน” (อายะ)

 

“ใช่มั้ย~?”

 

ซา-ซังและโยโกยามะ-ซังคุยกันแบบนักเรียนมัธยมปลาย

 

“ฟูจิ-ยัง, นายทำอะไรวันนี้?” (มาโกโตะ)

 

ชั้นไปรอบๆและทักทายบริษัทที่ช่วยชั้น ชั้นคิดว่าจะไปรอบๆเมืองซิมโฟเนีย อยากไปด้วยกันมั้ย?” (ฟูจิ)

 

“นั่นฟังดูดี ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)

 

สำรวจเมืองหลวง

 

เมืองหลวงที่ใหญ่ที่สุดของทวีปนี้

 

ผมรอคอยมัน

 

“ไม่ว่ายังไง, ทักกิ-โดโนะ, นายบ้าไปอีกแล้ว” (ฟูจิ)

 

“จริงๆ พอมาคิดว่านายจะสู้กับเกราลท์-ซามะพูดที่พูดว่าเป็นหมาป่าคุ้มคลั่ง” (คริส)

 

ฟูจิ-ยังและคริส-ซังพูดนี่ด้วยสีหน้าที่ทึ่ง

 

“เค้าเข้ามาหาเรา, ดังนั้นชั้นไม่มีทางเลือก” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่ใช่คนผิด

 

“แต่ทากัตซูกิ-คุง, มันโล่งใจที่ซากุไร-คุงอยู่ที่นั่นนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (อายะ)

 

“จริงๆเลย, ชั้นสงสัยอยู่พักนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น” (ลูซี่)

 

ดูเหมือนซา-ซังจะเห็นว่าเกราลท์-ซังอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายจากเวทมนตร์ของผม

 

ลูซี่รู้สึกถึงมานาของสปิริตที่อยู่นอกการควบคุม, หือห์

 

แต่สองคนที่ไม่อาจหาทางหยุดผมได้นะ

 

และดังนั้น, ในเวลานั้น, ซากุไร-คุงเป็นคนที่หยุดผม

 

“ซากุไร-คุง, นายช่วยชั้นจริงๆ” (มาโกโตะ)

 

“ฮ่าฮ่า, แน่นอนชั้นจะช่วยนายทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

 

นั่นฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

 

หน้าและหัวใจของเขาคือทอง

 

“เรียวซุเกะและทากัตซูกิ-คังเป็นเพื่อนที่ดีกันนะ, หือห์”

 

โยโกยามะ-ซังพูดเหมือนเข้าใจขึ้นมากระทันหัน

 

แต่มันไม่เหมือนว่าเราเข้ากันได้พิเศษมากนะ

 

แต่มันจริงที่เรามีเวลาพูดกันมากขึ้นหลังๆนะ

 

“ชั้นเป็นเพื่อนกับทากัตซูกิ-คุงตั้งแต่ตอนประถม” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงพูดออกมาตรงๆ

 

…ไม่, พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน, ใช่มั้ย

 

พวกเราไม่คุยกันในโรงเรียนมัธยมต้นหรือมัธยมปลาย

 

“เอออออ๋?!” “อะไร?!” “จริงอ่ะ?!”

 

ซา-ซัง, ฟูจิ-ยัง, และโยโกยามะ-ซัง; เพื่อนร่วมชั้นของผมขึ้นเสียงขึ้นมาด้วยความตกใจ

 

“ทักกิ-โดโนะ, ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!” (ฟูจิ)

 

“ชั้นไม่เคยเห็นนายพูดกันในโรงเรียนมัธยมต้นเลย” (อายะ)

 

“…ไม่ใช่นั้นโอเคแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

มันไม่เหมือนว่าทุกคนยังคงเป็นเพื่อนกันเพราะคุณอยู่ด้วยกันในโรงเรียนประถม

 

เมื่ออยู่ในเกรดที่สูงกว่าอย่างโรงเรียนมัธยมต้น, มีกำแพงสูงที่เรียกว่าปราสาทสูงและต่ำ

 

กลางชั้นเรียนนั่นคือซากุไร-คุง, และผมผู้เล่นเกมอยู่มุมของห้อง

 

“ทากัตซูกิ-คุงอยู่บ้านข้างๆ เราเล่นด้วยกันบ่อยเมื่อเรายังเด็ก” (ซากุไร)

 

“มาโกโตะ, นายเป็นเพื่อนวัยเด็กกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะเหรอ?!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ตะโกนในความตกใจ

 

“ซากุไร-คุงมันก็แค่ว่าอพาร์ทเมนต์ของชั้นที่อยู่อาศัยอยู่ข้างนาย นั่นไม่ได้เรียกว่าบ้านข้างๆ” (มาโกโตะ)

 

“แต่เราไปโรงเรียนด้วยกันในปีหนึ่งของประถมนะ” (ซากุไร)

 

ยังไงซะ, นั่นก็จริง

 

ผมตกใจที่นายยังจำได้

 

“เฮ้ เฮ้, ทากัตซูกิ-คุงเป็นยังไงตอนประถม?” (อายะ)

 

ซา-ซังถามซากุไร-คุงด้วยความสนใจอย่างมาก

 

แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจจริงๆนะ

 

“อ้า! งั้น, ชั้นจะเล่าถึงเวลาที่ทากัตซูกิ-คุงช่วยเรา” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงตอบด้วยรอยยิ้ม

 

เอ๋? เรื่องอะไรล่ะนั่น?

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน