89 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจเมืองหลวง (เขต 9)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, มันเหมาะกับนาย” (อายะ)

 

ซา-ซังมีความสุขด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

รูปปัจจุบันของผมคือกึ่งสัตว์แรคคูน

 

ผลหลังจากลองสกิลแปลงรูปในหลายๆทางคือรูปนี้ที่คลิกที่สุด

 

เมือหลอกคน, มันต้องเป็นแรคคูน, ใช่มั้ย?

 

“และเธอซา-ซังอยู่ในรูปที่เมื่อเราเจอที่ลาเบรินทอส, หือห์” (มาโกโตะ)

 

ซา-ซังไม่อยู่ในรูปมนุษย์ปรกติแต่มีผิวที่ออกฟ้าเหมือนเวลานั้นในลาเบรินทอส

 

กึ่งปลา, ใช่มั้ย?

 

พวกเราอยู่ในเขต 9 ของซิมโฟเนีย

 

◇ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว◇

 

ตอนแรก, ลูซี่พูด ‘ชั้นจะไปด้วย!’ และไม่ฟังเหตุผล

 

“ลูซี่-ซามะ! เธอไปที่เขต 9 ไม่ได้!” (นีน่า)

 

“ลูซี่-โดโนะ, เธอจะโดนโจมตีโดยอันธพาล, 100%!” (ฟูจิ)

 

เธอถูกพบด้วยการค้านที่แข็งแกร่งของนีน่า-ซังและฟูจิ-ยัง

 

ลูซี่-ซังมีอุณหภูมิที่สูง, ดังนั้นเธอใส่ชุดที่เปิดเผยเนื้อเยอะ

 

รูปลักษณ์ที่สวยงามของเอลฟ์และผมสีแดงสด

 

เธอโดดเด่นอย่างมาก

 

“ผู้หญิงสวยอย่างลูซี่-ซังไปที่สลัมจะเหมือนกับมอบเนื้อให้ฝูงหมาป่าที่หิวโหย” (คริส)

 

“อึก…” (ลูซี่)

 

คริส-ซังก็แทรกขึ้นมาด้วย

 

ผลก็คือซา-ซังและผมจะเป็นคนที่มุ่งหน้าไปที่เขต 9

 

ใช้สกิลแปลงรูป, เราเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเรา

 

“บางทีชั้นอาจจะลองเรียนมันด้วย…” (ลูซี่)

 

ลูซี่ยังไม่พอใจ

 

ขอโทษ, ลูซี่

 

ไปบางที่ด้วยกันภายหลังเถอะ

 

ว่าแต่…

 

“ฟูจิ-ยัง, ชั้นได้ยินมาว่านายเรียนรู้ว่าใครเป็นผู้นำการกบฏแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ผมยืนยันสิ่งที่ผมได้ยินจากโนอาห์-ซามะ

 

“ไปได้ยินนั่นมาจากไหน?” (คริส)

 

คริส-ซังได้ตกใจ

 

“เทพธิดาบอกชั้น” (มาโกโตะ)

 

“อย่างที่คาดกับเทพธิดา, เรากำลังจะไปหาโซเฟีย-ซามะเพื่อปรึกษากับเธอ-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

จากฟูจิ-ยัง, มันดูเหมือนคนที่มีอิทธิพลออกคำสั่งกึ่ง-มนุษย์ในเขต 8 นั้นน่าสงสัย

 

แต่คนแรกที่วางแผนนี้ยังไม่รู้ว่าใคร

 

“ชั้นได้ยินมาจากผู้ชายของโบสถ์งูว่าเป้าหมายต่อไปจะเป็นซิมโฟเนีย” (มาโกโตะ)

 

คือบางสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อผมไปที่คุกใต้ดินของโฮรันกับเจ้าหญิงโซเฟีย

 

“ใช่, นายบอกนายมาก่อนแล้ว, ทักกิ-โดโนะ ชั้นก็สงสัยการมีส่วนร่วมของกึ่งปีศาจ, แต่…” (ฟูจิ)

 

“ส่วนนั้นยังไม่รู้…” (นีน่า)

 

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังมีสีหน้าเสียดาย

 

“ชั้นจะไปที่เขต 9 ทั้งหมดเพราะชั้นถูกแนะนำโดยเทพธิดา” (มาโกโตะ)

 

“เราไม่มีคนรู้จักในเขต 9 ดังนั้นมันช่วยเรา, แต่…” (นีน่า)

 

“มันเป็นที่อันตราย, มาโกโตะ-ซามะ” (คริส)

 

นีน่า-ซังและคริส-ซังเป็นห่วงเรา

 

มันเป็นที่ที่อันตรายขนาดนั้นเลย?

 

“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะไปกับนาย, ดังนั้นมันจะโอเค” (อายะ)

 

ซา-ซังเหวี่ยงค้อนยักษ์ที่ใหม่เอี่ยมของเธอ

 

ผมไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่เธอต้องใช้นั่น…

 

“โปรดระวังตัวด้วย…เราจะไปพบกับเจ้าหญิงโซเฟียเพื่อคุยแผนในอนาคต” (ฟูจิ)

 

“เข้าใจแล้วชั้นจะสำรวจพอดีๆและรีบๆทำ” (มาโกโตะ)

 

“เราจะรวมตัวกันวันนี้ตอนเย็น, และแลกเปลี่ยนข้อมูลตอนนั้น

 

◇ปัจจุบัน◇

 

“มันค่อนข้างสลัวนะที่นี่…” (อายะ)

 

ซา-ซังพึมพำ

 

ทันทีที่เราเข้ามาที่เขต 9, ผมรู้สึกว่าอากาศได้เปลี่ยน

 

“แต่ชั้นได้ยินมาว่าที่ที่อยู่หลังจากผ่านประตูใหญ่มันเป็นส่วนที่พัฒนามากที่สุดนะ…” (มาโกโตะ)

 

มีที่ที่ดูเหมือน-ร้านค้าจำนวนหนึ่งที่นี่ที่นั่น, แต่มันไม่มีชีวิตชีวาอยู่ที่ไหนเลย

 

มีร้านค้าว่างเปล่าหลายร้าน

 

ผู้คนนอนอยู่ข้างถนน

 

คนที่ยืนอยู่กับที่เหม่อ-ลอย

 

มันมีอากาศของการเสื่อมสภาพลอยอยู่

 

“ช่างเป็นกลิ่นที่แปลก…” (อายะ)

 

ซา-ซัง คิ้วขมวด

 

มันมีกลิ่นจริงๆ

 

อย่างแรกจะเป็นกลิ่นของการระบายน้ำและขยะ ที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดและดูแลอย่างถูกต้อง

 

บนสิ่งนั้น, กลิ่นหวานๆนี่…

 

“กัญชา…” (มาโกโตะ)

 

กลิ่นเดียวกับเวลานั้นในบาร์ที่โฮรันและที่ละครสัตว์

 

ฟูจิ-ยังได้โชว์ของจริงให้ผมครั้งหนึ่ง

 

โดยการมองผิวเผิน, มันมีรูปทรงของบุหรี่

 

(มันมีครั้งนึงเมื่อวานที่ร้านของเจ้าของร้านเสือกึ่งสัตว์ที่ดูแลนีน่า-ซัง…) (มาโกโตะ)

 

มันหมุนเวียนอยู่ในซิมโฟเนียด้วย?

 

“มันแปลกที่ว่ามันมีกลิ่นที่ชัดเจนของยาในถนนหลัก…” (อายะ)

 

“มันไม่มีตำรวจเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ในตะวันตกของทวีป, เทมพลาร์ทำหน้าที่เป็นตำรวจ

 

คณะเทมพลาร์เป็นองค์กรที่ดูแลโดย โบสถ์เทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหก

 

เมืองที่มีโบสถ์, เทมพลาร์จะปกป้องความสงบเรียบร้อยของประชาชน

 

มันมีในมักกาเรนด้วย, แต่พวกเขาดื่มจนร่วงไปกับนักผจญภัยตลอด

 

เพราะทั้งหมดมักกาเรนเป็นที่ที่สงบ

 

ในเขต 9 มันไม่มีวี่แววของอัศวิน

 

“…ไม่ใช่พวกเราถูกมองอยู่เหรอ?” (อายะ)

 

“ใช่…ชั้นรู้สึกถึงหลายสายตา” (มาโกโตะ)

 

ผู้คนไม่ได้ทำอะไรที่นี่

 

พวกเขามองมาที่นี่

 

ทำไม? แต่เรามีรูปลักษณ์ที่ดูสลัมนะ

 

มันมีคนที่เดินมาที่นี่อย่างช้าๆ

 

มีคนที่ตามเรามาข้างหลัง

 

เก่ะห์, ทางข้างหน้าถูกปิดกั้น

 

พวกเขาพึมพำบางอย่าง

 

“มาวิ่งเถอะ!” (มาโกโตะ)

 

“โอเค!” (อายะ)

 

เราไปจากถนนหลักไปถนนข้างๆ

 

พึ่งตรวจจับและหลบหนี, เราวิ่งผ่านทาง

 

พูดถึงแล้ว, ซา-ซังเร็วกว่าผมแม้จะไม่ได้ใช้สกิล

 

เฮ้, รอผมด้วย!

 

◇◇

 

“ซา-ซัง, เธอเร็วเกินไป…” (มาโกโตะ)

 

“หลังจากมาจนถึงที่นี่, ไม่มีคนตามเรามาอีกแล้ว” (อายะ)

 

เรามาที่สถานที่เปิดที่มีคนน้อย

 

ที่กว้างและทรุดโทรม

 

มันมีรั้วที่เละเทะ, และแปลงผักอยู่ข้างใน, และไก่ในที่เปิด

 

“ฟาร์ม, บางทีนะ? มันรู้สึกแปลกที่มีอยู่ในที่แบบนี้” (อายะ)

 

“ดูเหมือนจะใช่ แต่ชั้นไม่เคยเห็นผักที่โตที่นี่นะ” (มาโกโตะ)

 

บรรยากาศที่แตกต่างจากเมืองหลวงที่ฉูดฉาดและทางเข้าของสลัม

 

มัน…ต่างนิดหน่อยจากงดงาม, แต่มันบรรยากาศสงบสุขเล็กน้อย

 

ที่อยู่ลึกข้างในคือโบสถ์ที่พังๆ

 

“…โบสถ์, หือห์” (มาโกโตะ)

 

“โบสถ์ในสลัมฟังดูลำบาก” (อายะ)

 

พวกเดินไปข้างหน้าระหว่างพูดสิ่งนั้น

 

“หยุด!” พวกเราเป็นคนที่ปลูกมัน!” “ได้โปรดหยุด, มันเป็นอาหารที่เหลือน้อยของเรา”

 

ผมได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน

 

“หหหึห์?! เหมือนชั้นจะสน!”

 

“เธอคิดว่าความเมตตาของใครที่เธอได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ที่นี่, ไอพวกเด็กเลือดสกปรก?!”

 

เด็กและคนแก่ส่งเสียงที่สิ้นหวัง

 

อีกเสียงคือผู้ชายที่รุนแรง

 

แปลงได้ถูกปล้นเหรอ?

 

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

 

ซา-ซังวิ่งออกไป

 

เร็ว!

 

สำหรับตอนนี้, ผมไล่ตามซา-ซัง

 

[{คุณจะช่วยเด็กไหม?}]

 

{ใช่} ←

 

{ไม่}

 

(ก็ว่างั้น) (มาโกโตะ)

 

[ผู้เล่นอาร์พีจี] อ่านบรรยากาศ

 

(ยังไงซะ, ในครั้งนี้, ชั้นแทบไม่ต้องเลือกเลย) (มาโกโตะ)

 

“พวกนาย! รังแกเด็กเล็กแบบนี้, นายแย่ที่สุดเลย!” (อายะ)

 

เมื่อเด็กมีปัญหา, ทั้งหมดเพราะซา-ซังเห็นได้ชั้นว่าไปช่วยพวกเขา

 

ซา-ซังได้กลับไปที่รูปมนุษย์ปรกติและโพสท่า

 

แต่ซาซังนั้นเล็กและน่ารัก, ดังนั้นแม้ว่าเธอพูดสิ่งนั้น, มันไม่เหมือนข่มขู่เลยซักนิด

 

“หืออห์” “อะไรของเธอ?” “ตอนนี้เมื่อมาดูดีๆแล้ว, เธอน่ารัก” “นายเป็นพวกรักเด็กเหรอ?” “ชั้นไม่เว้ย!” “สาวไร้หน้าอกคนนั้นดียังไง?”

 

(อ้า, ซา-ซังหลุดทีโดนพูดเล่นกับหน้าอกเธอ) (มาโกโตะ)

 

ถ้าเธอจะโมโหเรื่องนั้น, แต่เธอสามารถแปลงรูปเป็นผู้หญิงหน้าอกใหญ่ได้นะ

 

เมื่อผมพูดนั่น, เธอดุผมและพูด ‘นั่นไม่ใช่ประเด็น, ทากัตซูกิ-คุง!’

 

เธอเห็นได้ชัดว่ารับไม่ได้กับการหลอกด้วยสกิลเปลี่ยนของเธอ

 

ความสนใจที่ลึกลับ

 

“…พวกนาย, เตรียมตัวได้เลย” (อายะ)

 

เสียงของเธอมีความกระหายเลือดถึงจุดที่ว่าผมแม้แต่ได้ยินเสียงเอฟเฟค *โกะโกะโกะ*

 

[ข่มขู่] ของซา-ซังได้ถูกใช้งาน

 

(น่ากลัว!) (มาโกโตะ)

 

แม้แต่ผมที่อยู่ข้างหลังยังเสียวจากแรงกดดัน

 

“ฮฮฮิ้ห์” “ส-สาวคนนี้มันอะไร?!” “ร-เราจะถูกฆ่า!”

 

ผู้ชายส่งเสียงกรีดร้องขณะที่วิ่งหนี

 

คู่ต่อสู้เธอมันแย่

 

“ฮึ่มม, ช่างเป็นคนที่น่าเบื่อ!” (อายะ)

 

ซา-ซังกอดอกของเธอ

 

“ซา-ซัง, ซา-ซัง, นี่, นี่” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (อายะ)

 

เธอมองไปทางอื่น

 

เด็กทุกคนหล่นก้นกระแทก

 

มีแม้แต่เด็กที่สลบไป

 

“อ๊าาาาา! ขอโทษ, ขอโทษ!” (อายะ)

 

“ขอโทษเกี่ยวกับซา-ซังของเรา” (มาโกโตะ)

 

เราขอโทษด้วยทั้งหมดของเรา

 

◇◇

 

ซา-ซังและผมถูกนำทางเข้ามาในโบสถ์

 

ข้างในโบสถ์นั้นเก่าเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก

 

แต่มันได้รับการดูแล, และผมสามารถบอกได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่

 

“ขอบคุณมาก…ที่ช่วยคนแบบเรา…”

 

หญิงชราด้วยชุดที่รุ่งริ่ง แต่มันดูเหมือนเธอคือแม่ชี

 

““““ขอบคุณมาก!””””

 

เด็กที่สุภาพก็ใส่ชุดที่โทรม

 

“ไม่, พวกเราไม่ได้ทำอะไรมาก พวกเค้าเป็นคนไม่ดีที่ข่มขู่เด็กเล็กแบบนั้น” (อายะ)

 

“ทำไมพวกเค้าออกมาทำอะไรแบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

แม่ชีชราได้เริ่มพูด

 

“โบสถ์ทำหน้าที่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กที่นี่ทุกคนมีเลือดของปีศาจ…พวกเค้าเกลียดเราที่มีเลือดของปีศาจ…ไม่, พวกเขาดูถูกเรา”

 

“กึ่งปีศาจ…” (มาโกโตะ)

 

“ใช่…หรือเรียก ‘เลือดสกปรก’ ชั้นก็เป็นหนึ่งในพวกเขาด้วย”

 

เมื่อแม่ชีถอดผ้าโพกหัวออก, เขาเล็กๆได้มาให้เห็น

 

แล้วเธอใส่มันอีกครั้ง

 

“แต่ยังไงซะ, เลือดปีศาจได้จางตอนนี้ พวกเราไม่มีพลังพิเศษ เราแค่รูปลักษณ์ต่างออกไปจากมนุษย์…เด็กทุกคนที่นี่ก็เหมือนกัน”

 

แม่ชีพูดอย่างเศร้าสร้อย

 

“พวกเราไม่รู้จักหน้าของพ่อแม่เรา…”

 

“ทั้งหมดเพราะพวกเรามีเลือดสกปรก…”

 

“เด็กที่บอกได้ว่าเป็นปีศาจจากรูปร่างหน้าตาทั้งหมดถูกโยนทิ้ง”

 

“พวกเราต้องขอบคุณที่พวกเราอยากน้อยก็ได้รับอนุญาตให้มีชีวิต…”

 

สีหน้าของเด็กได้เศร้าโศก

 

“…นั่นอะไรน่ะ?” (อายะ)

 

หน้าของซา-ซังแข็งไป

 

“ไปจากเมืองหลวงไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ถ้าพวกเขาไปที่ที่ไม่ใช่ไฮแลนด์ที่มีระบบลำดับชั้นที่เข้มงวด, ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าเหรอ?

 

“มีเด็กกำพร้ามากกว่า 50 ที่นี่…และมีเด็กที่ถูกทิ้งทุกๆหนี่งถึงสองเดือน…”

 

“เข้าใจ…แล้ว…” (มาโกโตะ)

 

มันไม่เรียบง่าย, เห็นได้ชัด

 

ตั้งแต่ทีแรก, พวกเขาดูไม่เหมือนว่าพวกเขามีเงินสำหรับสิ่งนั้น

 

พวกเขาดูเหมือนจะอยู่ด้วยตัวเอง

 

“ถ้ามันเป็นในมักกาเรน, ไม่ใช่ว่าพวกเขาไปขอความช่วยเหลือจากฟูจิวาระ-คุงและคริส-ซังได้เหรอ…?” (อายะ)

 

ซา-ซังมองมาทางนี้ด้วยหน้าที่ยังไม่ยอมแพ้

 

หืมม…

 

ผมเข้าใจความรู้สึกเธอ, แต่…มันจะไม่ง่ายที่จะดูแลกลุ่มใหญ่แบบนี้

 

แม้ว่าเราพูดเกี่ยวกับฟูจิ-ยัง, มันไม่เหมือนกับเขาทำการกุศลที่นี่

 

“มักกาเรน? เป็นไปได้มั้ยว่านายรู้จักนักผจญภัยชื่อยีนและเอมิลี่?”

 

โอ้?

 

“พวกเรารู้ เราไปผจญภัยด้วยกัน” (มาโกโตะ)

 

“อย่างนั้นเหรอ! พวกเขาสบายดีมั้ย?”

 

แม่ชีทำสีหน้าดีใจเป็นครั้งแรก

 

งั้นยีนกับเอมิลี่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี่

 

พอมาคิดดูแล้ว, พวกเขาพูดว่าพวกเขามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในประเทศแห่งแสง

 

หืม? นั่นหมายความว่า…

 

“พวกนั้น…เป็นกึ่งปีศาจเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“อ้า…”

 

แม่ชีทำสีหน้าตกใจ

 

เธอต้องคิดว่าเธอหลุดมาแล้วนั่น

 

“อ่า, พวกเราเป็นคนต่างโลก เราไม่ถือเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดนี่ก่อน

 

“ค-คนต่างโลก? เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นฮีโร่-ซามะในตำนาน?!”

 

“ไม่, ชั้นเป็นฮีโร่ที่ไม่ใช่ตำนาน” (มาโกโตะ)

 

“?????”

 

ตอนนี้, ผมแนะนำ-ตัวอย่างเรียบง่าย

 

“ว้าว! นายเป็นฮีโร-ซามะของประเทศแห่งน้ำโรเซส?”

 

“น่าทึ่งไปเล่นนี่*-จัง~” “เท่มาก~” “ฮีโร่-ซามะ…”

TLN* พี่ชาย

 

สายตาของเด็กได้หลงใหล

 

นี่มันน่าอาย

 

“นายยิ้ม, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

“ไม่ใช่ว่ามันโอเคจะมีความสุขกับมันนิดนึงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“จ้ะ จ้ะ, มันสนุก, ใช่มั้ย?!” (อายะ)

 

ซา-ซังดูเหมือนจะสนุกด้วย

 

“งั้นยีนและเอมิลี่สบายดี แม้ว่ามันไม่นานตั้งแต่พวกเขาได้เป็นนักผจญภัย พวกเขาส่งเงินมาให้เราเป็นเวลา แม้ว่าจะมีชีวิตแบบนั้น พวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ง่ายด้วยเหมือนกัน…”

 

แม่ชียิ้ม

 

ยีน…นายทำอย่างนั้นเหรอ?

 

ผมไม่รู้เลยซักนิด

 

หลังจากนั้น, เราคุยกันซักพักเกี่ยวกับยีนและเอมิลี่

 

แม่ชียิ้มอย่างมีความสุข

 

“เข้าใจแล้ว, ยีนและเอมิลีตอนนี้เป็นแฟนกัน”

 

“พวกเขาไม่เหมือนอย่างนั้นก่อนหน้านี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ผมคิดว่าพวกเขาได้เป็นคู่กันครั้งแรกที่เจอพวกเขา

 

มันดูเหมือนมันล่าสุดที่พวกเขาได้เป็นคู่

 

“ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า, เอมิลี่เหมือนกับพี่สาวมากกว่า ยีนพูดว่า ‘ชั้นจะเป็นนักผจญภัยและใหญ่ขี้น’, และเอมิลี่ไปกับเขาด้วยความเป็นห่วง”

 

แม่ชีพูดเหมือนย้อนวันวาน

 

“เข้าใจ ผมจะแหย่ยีนด้วยสิ่งนี้ครั้งหน้า” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, ช่างร้าย~” (อายะ)

 

มาคุยเกี่ยวกับโบสถ์นี้และแม่ชีด้วยเถอะ

 

เราตอนนี้มีเรื่องดีๆให้คุยเมื่อเรากลับ

 

แต่เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเรื่อยเปื่อย

 

ที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของกึ่งปีศาจ

 

พวกเขาอาจมีข้อมูล

 

“โบสนี้…สำหรับเทพธิดาแห่งแสงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดนี่ขณะผมมองขึ้นไปหารูปปั้นของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า-ซามะ

 

“ไม่มีโบสในไฮแลนด์นอกจากโบสถ์ของอัลเธน่า-ซามะ”

 

“เข้าใจแล้ว…มันเหมือนกับโรเซสในเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

การเป็นประเทศเข้มงวดในศาสนาของพวกเขาอย่างที่ผมได้ยินมา, หือห์

 

“ว่าแต่…” (มาโกโตะ)

 

ผมพยายามจะนำหัวข้อออกมาอย่างสบายๆ

 

“คุณรู้จักเกี่ยวกับโบสถ์งูมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ทันทีที่ผมพูดสิ่งนั้น, หน้าของแม่ชีได้เข้มงวด

 

“เธอคิดว่าเราเป็นผู้ศรัทธาของมารชั่วร้ายเหรอ?”

 

“ม-ไม่ ไม่” (มาโกโตะ)

 

“แม้ว่าการกระทำที่น่ากลัวพวกนั้นของพวกเขานำอันตรายมาให้พี่น้อง…! พวกเขาโจมตีมนุษย์โดยไม่เลือก, แพร่กระจายยาที่น่ากลัวอย่างกัญชา, และนำความวุ่นวายมาสู่โลก หอกของความเกลียดของผู้คนที่ถูกทำร้ายโดยพวกเขานั้นได้ชี้มาที่พวกเรา กึ่งปีศาจที่ไร้พลัง…”

 

แม่ชีครวญอย่างอ่อนแรงในตอนท้าย

 

เข้าใจแล้ว, คนที่นี่เป็นเหยื่อของโบสถ์งู…

 

หืม? มันมีจุดนึงที่กวนใจผม

 

“กัญชาเป็นบางอย่างที่โบสถ์งูแพร่มันเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่…ผู้คนในเขต 9 ทั้งหมดรู้สิ่งนี้ โบสถ์งูได้เงินมาจากการขายกัญชา มันมีเวลาที่ผู้ชายพูดว่าเขาเกี่ยวกับโบสถ์ถามพวกเรา ว่าพวกเราอยากจะปลูกพืชที่เป็นแหล่งที่มาของกัญชารึเปล่า”

 

“ไม่มีทางน่า…กับเด็กพวกนี้เหรอ? ยกโทษให้ไม่ได้” (อายะ)

 

ซา-ซังได้โกรธ

 

เข้าใจแล้ว

 

โบสถ์งูและกัญชา

 

มันเชื่อมต่อกัน, หือห์

 

“พวกเราหาโบสถ์งู ผู้ชายของโบสถ์นั้น ทำให้มอนสเตอร์อาละวาดในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำวันก่อน พวกเขาพูดว่าพวกเขามีเป้าหมายเป็นเมืองหลวงนี้ต่อ” (มาโกโตะ)

 

“…ไม่มีทางน่า”

 

แม่ชีทำสีหน้าขมขื่น

 

“อะไรก็ได้โอเคหมดเลย คุณรู้อะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“งั้นเรื่องคลองใต้ดินล่ะ…?”

 

เด็นผู้ที่ฟังเราพูดพึมพำสิ่งนี้

 

““คลองใต้ดิน?””

 

ซา-ซังและผมเอียงหัว

 

“ซิมโฟเนียมีคลองใต้ดินที่ซับซ้อนที่ทำหน้าที่เป็นที่ระบายน้ำ”

 

“มี…ข่าวลือพูดว่ามีแหล่งกบดานของมาเฟียและโบสถ์งูอยู่ที่นั่น”

 

“มันพูดว่ามีคนลักพาตัวที่นั่น, ดังนั้นเด็กไม่ควรเข้าไปใกล้ที่นั่น…”

 

ฟังดูน่าสงสัย

 

มีที่แบบนั้นด้วยเหรอ?

 

“คลองใต้ดินในซิมโฟเนีย, หือห์…” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-คุง…เป็นไปได้มั้ยว่านายจะไป?” (อายะ)

 

“เอ๋? เธอไม่ไปเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

ซา-ซังมองผมอย่างตกใจ

 

ผมพูดอะไรแปลกไปเหรอ?

 

“แม้ว่านายเป็นผู้เล่นที่ระมัดระวัง, ทากัตซูกิ-คุง, นายจิ้มหัวเข้าไปในที่อันตราย, หือห์” (อายะ)

 

“คลองใต้ดินของเมืองหลวง, ฟังดูเหมือนดันเจี้ยน ไม่คิดว่ามันจะสนุกเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ฮ่าาห์…” (อายะ)

 

เธอถอนหายใจ

 

แต่มันเป็นที่ที่ไกลกว่าสลัม

 

ผมรู้สึกเหมือนเราเข้าลึกเข้าไปและลึกเข้าไป

 

[{คุณจะไปที่คลองใต้ดินของซิมโฟเนียหรือไม่?}]

 

ใช่ ←

 

ไม่

 

วันนี้มีหลายตัวเลือก, หือห์

 

“ซา-ซัง, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“จ้า จ้า, เข้าใจแล้ว~” (อายะ)

 

ซา-ซังยิ้มด้วยสีหน้ามีปัญหา

 

พวกเราไปที่คลองใต้ดินของซิมโฟเนีย

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน