252 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฝึก

—{3 วีนตั้งแต่มาถึงทีวิหารแห่งแสง}

มีน้ำพุอยู่ที่นี่ ดังนั้นไม่มีปัญหากับเรื่องน้ำ

มีผลไม้และผักขึ้นอยู่รอบๆน้ำพุ

แม้แต่ข้าวสาลีก็โตอยูที่นี่

ดูเหมือนมันโตด้วยเวทมนตร์

มันสงบสุข ต้องขอบคุณที่มันไม่มีมอนสเตอร์

“นี่เป็นสวรรค์เหรอ…?”

ฮีโร่อาเบล…ไม่หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาพึมพำ

ทำไมเธออยู่ในรูปผู้หญิง

“ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ที่นี่” (มาโกโตะ)

ผมจิบน้ำพุที่ผมตัก

อร่อย

น้ำออกมาได้จากยอดเขาหรือ?

…ยังไงมันก็เป็นอิเซไก

ผมควรจะหยุดคิดลึกมากเกินไปเกี่ยวกับมัน

เรากินอาหารที่เก้าอี้และโต๊ะกลมที่เมลสร้างด้วยเวทมนตร์ดิน

มีขนมปัง ผลไม้ และเนื้ออยู่บนโต๊ะ

ขนมปังถูกทำโดยเมล-ซังโดยใช้สิ่งที่เธอเรียกว่า เวทมนตร์เตรียมอาหารเพื่อเปลี่ยนข้าวสาลีให้เป็นขนมปัง

นั่นเมล-ซังสำหรับคุณล่ะ เธอทำอะไรก็ได้

เนื้อเป็นเนื้อที่เมล-ซังลงไปเพื่อล่า

โมโมะ และแอนนา-ซังปรุงมัน

ผม…แกะผลไม้ด้วยมีดสมบัติศักด์สิทธิ์

“อืม…มาสเตอร์…” (โมโมะ)

“อ้า เหมือนเดิม หือห์” (มาโกโตะ)

โมโมะอยู่ไม่สุข ดังนั้นผมมอบแขนขวาให้เธอ

โมโมะกัดนั่น

“ฮ่าาา……เลือดของมาสเตอร์หวานจริงๆ” (โมโมะ)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมเลียแผลที่โมโมะได้กัดมันและลองชิมมัน และมันเค็ม

หรือเหมือนกับมันรสชาติเหมือนเลือดมากกว่า

ผมไม่เข้าใจต่อมรับรสของแวมไพร์

“อ-อืม…มาสเตอร์ นั่นเป็นที่ที่ปากของหนู…!” (โมโมะ)

โมโมะเปลี่ยนเป็นแดง

“หืม?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน มันเป็นที่ที่โมโมะกัดเมื่อกี้นี้

มันเป็นการจูบทางอ้อม…?

“มาโกโตะ-ซัง…นั่นไม่อายเลยนะ” (แอนนา)

แอนนา-ซังได้จ้องเบาๆมาที่นี่

ไม่ แม้ว่าเธอจะจ้องผม

ผมเลียแผลของผมเองที่นี่นะ

“งั้นเราจะทำอะไรต่อไปจากตอนนี้ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

เมล-ซังถามแผนของเราจากตอนนี้ไป

“โมโมะจะทำการฝึกตามเมนูที่เมล-ซังคิด แอนนา-ซัง เธอคุยกับเทพธิดาแห่งแสงได้โปรด แล้วก็ เราอยู่เหนือเมฆ ดังนั้นมีแสงอาทิตย์ เธอฝึกสกิลฮีโร่แห่งแสงได้” (มาโกโตะ)

“แต่ขอบคุณเรื่องนั้น มันลำบากสำหรับหนูเพราะแสงของตอนเช้านะ…” (โมโมะ)

โมโมะพึมพำอย่างเศร้าใจ

ตอนนี้เราอยู่ในเงาที่เพดานของวิหารบังแสงอยู่

ถ้าโมโมะโดนแสงอาทิตย์ตรงๆ เธอจะสลบ

ผมลูบหัวของโมโมะ

มันอาจจะเป็นสิ่งแวดล้อมที่ลำบากสำหรับแวมไพร์ แต่มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นที่ที่ปลอดภัย

เธอต้องทนมัน

“…ชั้นอธิษฐานทุกวัน แต่ชั้นไม่ได้ยินเสียงของอัลเธน่า-ซามะ…” (แอนนา)

เสียงของแอนนาไม่มีพลังงาน

หืมม ผมได้ยินมาว่ายุคนี้ อัลเธน่า-ซามะไม่ได้ความศรัทธาในศาสนามากพอ และความสามารถที่จะมีอิทธิพลกับบดินแดนมนุษย์ ได้อ่อนแอลงอย่างมาก แต่…มันเป็นไปได้จริงๆเหรือ ที่แม้แต่ออราเคิลก็ไม่สามารถคุยกับท่านได้?

“ชั้นจะไปที่ลาเบรินทอส เพราะทั้งหมดชั้นต้องอธิบายกับจอห์นนี่-ซังเกี่ยวกับแผนในอนาคตของเรา แล้วก็ ชั้นจะไปมอบอาวุธที่ออราเคิลแห่งโชคชะตามมอบความไว้วางใจให้ชั้นกับเค้า เมล-ซัง ชั้นขอให้เธอพาชั้นไปที่นั่นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมก็ได้ถูกมอบอาวุธสำหรับจอห์นนี่-ซังจากไอรา-ซามะ

“นายเป็นคนใช้ทาสมังกรหนักคนนึงเลยล่ะ แต่ชั้นกังวลเกี่ยวกับครอบครัวชั้นที่ชั้นทิ้งไว้ที่ลาเบรินทอส โอเค” (เมล)

เมล-ซังยอมรับที่จะให้ผมขึ่

“มาโกโตะ-ซัง…ได้โปรดระวังด้วย” (แอนนา)

“มาสเตอร์ มันจะเหงาที่นี่” (โมโมะ)

“พี่จะกลับมาในไม่กี่วัน” (มาโกโตะ)

ผมยิ้มให้แอนนา-ซังและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เพื่อผ่อนคลายพวกเธอจากความกังวล

การเดินทางไปลาเบรินทอสบนหลังเมล-ซังดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

เรามาถึงลาเบรินทอสในประมาณ 2 วัน

ฝูงของมอนสตเตอร์ โจมตีเราหลายครั้งบนทางของเรา ผมเลยใช้เทคนิคเสียสละ และบูชาพวกมันให้กับเออร์-ซามะ

กลับมาอายุขัยที่ผมเสียไป กลับมา

มอนสเตอร์ในยุคนี้แข็งแกร่ง ดังนั้นมันดี

ผมเก็บรวบรวมมันเกือบจะได้ 100 ปี

“…”

ผมดูโซลบุคระหว่างฮัมเพลง และมังกรขาว-ซังมองผมด้วยตาที่ตกใจ

“เมล-ซัง? มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“…ไม่มีอะไร” (เมล)

เธอบอกว่ามีอะไรผิดกับผมที่ใช้เทคนิคเสียสละในท่าทางทีสำราญแบบนี้

ผมควรจะระวังเกี่ยวกับการไม่ทำมันเกินไป…

หลังจากที่มาถึงลาเบรินทอส เราไปที่ชั้นกลาง

ที่เราเห็นคือภาพที่น่าตกใจ

“น-นี่มัน…” (มาโกโตะ)

“โฮฮฮ่ นี่มันน่าประทับใจ” (เมล)

เมืองที่งดงามถูกสร้างที่ชั้นกลางของลาเบรินทอส

ขนาดมันไม่ได้ใหญ่ แต่อาคารได้กระจายออกไป ไปถึงทะเลสาบใต้ดิน แทนที่จะเป็นก่อนหน้านี่ที่พวกเขาต้องซ่อนอยู่ในรู

พวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับการที่มอนสเตอร์จะโจมตีเลยหรือ?

“มังกรแม่-ซามะ! แม่กลับมาแล้ว!”

ชายหนุ่มผมแดงวิ่งมหามังกรขาว-ซัง

และจากนั้น เขาถอยไปหลังจากที่เห็นผม

“น-นายคือ…!”

“…ใคร?” (มาโกโตะ)

ผมจำเขาไม่ได้เลย

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นั่นเป็นมังกรแดงที่นายแช่แข็งคนแรก นายลืมไปแล้วเหรอ?” (เมล)ฃ

“อ้า มันเป็นซักพักแล้ววนะ” (มาโกโตะ)

“คุห! ชั้นจะเอาชนะนายซักวันหหนึ่ง! แต่ไม่ใช่ตอนนี้! เพราะทั้งหมดตอนนี้ชั้นทำไม่ได้!”

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)ฃฃ

เขาถอยห่างและห่างออกไปอย่างมั่นคง

ดูเหมือนผมจะทำให้เขากลัว

ผมรู้สึกแย่กับเขา ผมเลยตัดสินใจจะไปที่ที่จอห์นนี่-ซังอยู่ด้วยตัวเง

ของคุณมังกรโบราณที่อยู่ในเมืองชั้นกลาง มอนสเตอร์ไม่เข้าหามัน

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการถามว่าจอห์นนี่ซังอยู่ที่ไหน…คำว่า ‘อ้า’ จากผู้หญิงดังขึ้น

และจากนั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามุ่งหน้ามาทางผม

“มาโกโตะ-คุง! เอ๋? โมโมะ-จังและอาเบลอยู่ที่ไหนล่ะ? ป-เป็นไปได้มั้ยว่า…”

“สองคนนี่ฝึกอยู่ในที่ที่ปลอดภัย จูเลียตต้า-ซัง พูดถึงแล้ว จอห์นนี่-ซังอยู่ที่ไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืมม เขาออกไปเพื่อล่าอาหาร แต่่ชั้นคิดว่าเค้าจะกลับมาในไม่นาน” (จูเลียตต้า)

“้เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเขาจะไม่อยู่

ผมทักทายโวล์ค-ซัง และฮีโร่เหล็กในเวลาที่ผมรอจอห์นนี่-ซัง และแบ่งปันเรื่องราวจนถึงตอนนี้

“ลอร์ดปีศาจเคน อยู่ในประเทศแห่งความมืดเหรอ…?” (โวล์ค)

“คนได้ถูกเสน่ห์…?” (จูเลียตต้า)

มันดูเหมือนพวกเขาช็อกโดยเนื้อหาของมัน

จอห์นนี่-ซัง กลับมาหลังจากซักพัก ดังนั้นหลังจากทักทายเธอ เขาพูดว่าเขาจะไปปาร์ตี้เพื่อฉลองการกลับมาของเรา

“ทำไมปาร์ตี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมกระซิบคำถามในหูของจูเลียตต้า-ซัง เธอพูดว่า…

“เพราะนายเป็นคนแรกที่กลับมาจากประเทศแห่งความมืด มาโกโตะ-คุง” (จูเลียตต้า)

อ้า ใช่ มันมีเรื่องนั้น

มันเป็นารเดินทางที่สบายขอบคุณมังกรขาวที่ให้ขี่หลัง ดังนั้นผมไม่ได้รู้สึกถึงความสำเร็จ

ผมนั่งใกล้กับหัวงานในปาร์ตี้นี้ จอห์นนี่- ซัง

และจากนั้น ผมอธิบายแผนในอนาคตออกไป

“…และดังนั้น จากคำแนะนำของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มันเห็นว่าจะดีกว่าที่จะฝึกครึ่งปีก่อนไปสู้กับลอร์ดปีศาจ ชั้นขอโทษ แต่นายรอหน่อยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้กับจอห์นนี่-ซัง เอลฟ์หน้าตาหล่อที่ผูกผมสีบลอนซ์แดงไว้ข้างหลัง ขมวดคิ้ว

อ-เอ๋…?

เขาอารมณ์ไม่ดีแล้วหรือตอนนี้?

“นายสมควรจะไปที่ประเทศแห่งความมืดและหาดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่นายเจอกับออราเคิลแห่งโชคชะตา และเจอกับลอร์ดปีศาจเคนอีกครั้ง…นายพูด? และนายจะไปฝึกในวิหารแห่งแสงที่ถูกซ่อนอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์แอสเครอัส? การผจญภัยอะไรของนายกัน มาโกโตะ-โดโนะ?” (จอห์นนี่)

“อ-เอิ่ม…” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนเขาไม่ได้โกรธ

โอเค ถ้างั้นผมจะมอบสิ่งนี้ให้เขา

“ไอรา-ซามะได้บอชั้นว่าอาวุธนี้จะเหมาะกับนายอย่างดี จอห์นนี่-ซัง ได้โปรดใช้มัน” (มาโกโตะ)

ผมมอบคาตานะและธนูให้จอห์นนี่-ซัง

“นี่คือ…?” (จอห์นนี่)

“นี่ถูกมอบให้ชั้นในที่ซ่อนของออราเคิลแห่งโชคชะตาในประเทศแห่งความมืด เห็นว่ามันคืออาวุธที่หาค่อนข้างยาก” (มาโกโตะ)

แต่ผมบอกความต่างของมันด้วยตัวเองไม่ได้นะ

ผมแค่บอกได้ว่ามันคืออาวุธเวทมนตร์

จอห์นนี่-ซังได้มองดูอาวุธที่เขาได้รับอย่างจริงจัง

“การผลิตมันต่างจาทวีปของเรา ผลิตภัณฑ์ของต่างประเทศ หือห์?” (จอห์นนี่)

“ใช่ มันเป็นบางอย่างที่มาถึงที่นี่จากทวีปตะวันออก” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนบางคนที่อยู่ในระดับของจอห์นนี่-ซังบอกมันได้ด้วยการดู

“…มันไม่ใช่งานเลียนแบบ แต่เป็นของดั้งเดิมที่ทำจากช่าง ช่างลำลึกความหลัง…” (จอห์นนี่)

“จอห์นนี่-ซัง นายมาจากทวีปทิศตะวันออกเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่มีบันทึกสถานที่เกิดของนักธนูเวทมนตร์ในตำนาน จอห์นนี่ วอร์คเกอร์

ส่วนใหญ่ที่รู้กันคือเขาแก่กว่าฮีโร่อาเบล และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“ชั้นไม่เคยออกไปจากทวีปนี้ ชั้นอยากจะไปทวีปอื่นเพื่อตรวจดู แต่…ให้เราคุยกันวันหลัง ชั้นเข้าใจ ถ้ามันจะใช้เวลาเตรียมตัวเพื่อที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจ ชั้นไม่ถือจริงๆ ชั้นจะรออย่างใจเย็น” (จอห์นนี่)

“งั้น เมื่อการเตรียมการเสร็จแล้ว ชั้นจะมาเพื่อเรียกนาย โอเคมั้ย” (มาโกโตะ)

“โอเค” (จอห์นนี่)

การคุยของเราถูกสรุป

หลังจากนั้น ผมจมอยู่ในคำถามเกี่ยวกับประเทศแห่งความมืด

ครอบครัวของมังกรขาว-ซัง ที่อยู่ในชั้นที่ลึกที่สุด ของลาเบรินทอสก็ปรากฏตัวออกมา และงานปาร์ตี้เร่าร้อนขึ้น

แต่มันดูเหมือนมอนสเตอร์ในชั้นกลาง วิ่งหนีไปโดยไม่มีแม่แต่ตัวหนึ่งหลงเหลืออยู่นะ

◇วันต่อมา◇

“งั้นกลับกันเถอะ มังกรขาว-ซัง” (มาโกโตะ)

“อุมุ อาเบลและตัวน้อยรออยู่” (เมล)

ผมขึ้นไปบนหลังของมังกรขาว-ซัง และเรากลับไปที่วิหารแห่งแสง

การเดินทางบนท้องฟ้าดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเหมือนก่อนหน้า

{จนลอร์ดปีศาจเคนปรากฏอยู่ที่หลังมังกรดำ น่ะนะ}

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord