288 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ

—แม่มดแห่งภัยพิบัติล้มลงไประหว่างที่เลือดสีดำ ไหลออกมา

สมาชิกปาร์ตี้ของผม รวมถึงผมด้วย ตกใจ

แอนน-ซังผู้ที่ยิงใบมีดแสงนั้น เป็นคนที่ตกใจที่สุด

“…นั่นมันอุกอาจ…อะไรของ…มีดนั่น?” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติพึมพำด้วยเสียงที่บางเบา

จริง ถ้าผมรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมจะมอบสมบัติศักดิ์สิทธิ์ให้แอนนา-ซังตั้งแต่แรกเริ่ม

“อ-อืม…มาโกโตะ-ซัง มีดนี้มันอะไรบนโลกกัน…?” (แอนนา)

“สมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่เทพธิดาของชั้นมอบให้ชั้น แต่ชั้นไม่คาดว่ามันจะแสดงพลังเท่านี้นะ…” (มาโกโตะ)

“ช-ชั้นจะมอบมันคืนไปให้นาย โอเคมั้ย?” (แอนนา)

แอนนา-ซังคืนมีด ดั่งท่วมท้นไปด้วยเกียรติ

เราถูกช่วยโดยสมบัติศักดิ์สิทธิ์

และ…เสียงที่บอกผมให้ใช้สิ่งนี้…

ไม่ต้องสงสัยว่ามันเป็นโนอาห์-ซามะ

“โนอาห์-ซามะ? โนอาห์-ซามะ ได้ยินผมมั้ย? ขอบคุณมากๆที่ช่วยเมื่อกี้นี้!” (มาโกโตะ)

ผมตะโกนสู่ท้องฟ้า

แต่ไม่มีคำตอบกลับมา

มันเป็นจินตนาการของผมเหรอ?

ไม่ ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น

“อาา…นั่นเป็นเทพธิดาที่น่ากลัว ที่พูดกันว่าเกือบจะสร้างสงครามในดินแดนสวรรค์ด้วยตัวเธอเอง ที่จุดจบของโบราณมาแล้ว? ชั้นลดการป้องกันโดยคิดว่ามันเป็นระดับเดียวกับเคน-ซัง… นายดูเหมือนจะค่อนข้างถูกรัก โดยเทพธิดานั่นนะ” (นีเวีย)

ผมฟังเสียงที่เจ็บปวดของแม่มดแห่งภัยพิบัติ ขณะที่ผมมองดูมีดของผม

ใบมีดสีฟ้าที่มีมานาอยู่ข้างใน ส่องสว่างอย่างงดงามเหมือนเคย

อาวุธแรกที่ผมได้ ตั้งแต่มาที่โลกนี้

มีดเวทมนตร์ ที่ช่วยผมหลายต่อหลายครั้ง

“…มีดนั่น…ถูกมอบให้นายโดยโนอาห์-ซามะ… นั่นคือที่นายพูด ใช่มั้ย?” (เคน)

เคนมาตรงนี้ด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง

“โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“พอไหว…” (เคน)

แผลของเขาดูเหมือนจะรักษาโดยการปกป้องจากพระเจ้าของเกราะ และเกราะของเขามันถูกทำลายไปเป็นชิ้น

ร่องรอยของเขี้ยวของออร์โธสบนเกราะ มันมองแล้วเจ็บปวด

“ดูเหมือน…สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของนายมันพิเศษ…” (เคน)

เคนพูดด้วยหน้าที่เศร้าโศก

ไม่ ผมอิจฉาดาบและเกราะเต็มตัวนะ

“ตั้งแต่ทีแรก ชั้นถูกบอกว่ามันเป็นวัตถุดิบเดียวกัน?” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ?” (เคน)

“แต่แม้อย่างนั้น มันดูต่างไปสิ้นเชิงเลยนะ” (จอห์นนี่)

คนที่เข้าร่วมการสนทนาคือจอห์นนี่-ซัง

(ใช่ สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของนายและเคน ทำมาจากอะดาแมนไทต์เหมือนกัน แต่วิธีสร้างมันต่างกัน… แต่ชั้นบอกไม่ได้เพราะระดับความเป็นพระเจ้าของชั้นต่ำกว่าโนอาห์นะ) (ไอรา)

เข้าใจแล้ว… นั่นหมายถึงท่านทำให้มันแข็งแกร่งกว่าเนื่องจากใช้วัตถุดิบน้อยกว่า?

“ผมซาบซึ้งครับ…โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าอยู่กับที่ และขอบคุณท่าน

ไม่มีการตอบกลับมาจริงๆ

ไม่มีทางเลือกนอกจากจะขอบคุณท่าน เมื่อผมกลับไปที่อนาคต

“……นายอุทิศตัวนะ…ทากัตซูกิ…มาโกโตะ-ซัง” (นีเวีย)

“นีเวีย-ซัง…” (มาโกโตะ)

มันไม่ใช่ว่าผมลืมเธอ

ทุุกคนดูอย่างระวัง สำหรับโอกาสที่เธอจะะลดการป้องกันของเรา และฟื้นคืนชีพ

แต่กายที่แยกองส่วน แตกสลายอย่างช้าๆเหมือนทราย

มันลึกลับที่เธอยังพูดได้

“นั่นโล่งใจ… ชื่อของนายจะถูกแกะสลักไว้ในประวัติศาสตร์ตลอดกาล…ในฐานะคนที่ช่วยโลก…” (นีเวีย)

(นั่นใช่แล้ว ทากัตซูกิ มาโกโตะ ด้วยเรื่องนี้ ภัยของโลกนี้หายไปแล้ว) (ไอรา)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะก็พูดในความเห็นด้วยกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ

มันจริงที่ว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติที่ผสมกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้พ่ายแพ้ และโลกในอนาคตถูกช่วย

แต่บางอย่างมันรู้สึกแปลกออกไป

นี่ไม่ใช่เป้าหมายสุดท้าย

“ไอรา-ซามะ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต?” (มาโกโตะ)

นั่นใช่แล้ว

สันติในอดีตนั้นสำคัญ แต่ที่สำคัญที่สุดสำหรับผม คือโลก 1,000 ในอนาคต

เราได้หยุดการเปลี่ยนของโลกนี้ไปแล้วมั้ย?

(อา) (ไอรา)

“”””เอ๋?””””

“…จึ” (นีเวีย)

ไอรา-ซามะและสมาชิกปาร์ตี้ของผมส่งเสียงในความตกใจ

คนสุดท้ายที่จึ้ปากคือแม่มดแห่งภัยพิบัติ

หรือเหมือนกับ ได้โปรดอย่าลืมนั่นสิท่าน ไอรา-ซามะ

(ช-ชั้นไม่ได้ลืมนะ! มันแค่ไหลออกไปจากใจชั้น!) (ไอรา)

มันโอเคจริงๆที่จะปล่อยเรื่องเวลาให้เทพธิดาองค์นี้เหรอ?

(มาดูกันซิ้…ใช่ ช้้นยืนยันแล้ว! ชั้นสามารถที่จะยืนยันประวัติศาสตร์จนกว่าเวลาที่ พันธมิตร 7 ประเภทสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง! พูดอีกอย่าง มันได้กลับไปสู่สภาพก่อนหน้าที่ทากัตซูกิ มาโกโตะมาที่อดีต……เอ๋? นี่มันโอเค ใช่มั้ย?) (ไอรา)

“ที่ว่า 7 ประเทศ นั่นหมายถึงประเเทศแห่งความมืดได้ถูกสร้างใหม่แล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

นั่นมันมากขึ้นมาประเทศหนึ่ง

ยังไงซะ นั่นโอเค

ปัญหาคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ 1,000 ปีในอนาคต

เหมือนที่ประวัติศาสตร์บ่งบอก

“ท่านพูดว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ” (มาโกโตะ)

ผมจ้องแม่มดแห่งภัยพิบัติ

เมื่อผมทำ เธอเริ่มหัวเราะ

“ฟุฟุฟุ..นั่นใช่แล้ว ชั้นสำเร็จพิธีเกิดใหม่เมื่อวาน ไอบลีส-ซามะได้เดินทางไปที่อนาคตแล้ว” (นีเวีย)

“เดี๋ยว! งั้นเราสู้กับอะไรอยู่?!” (เมล)

มังกรขาว-ซังตะโกน

“โคลน หรือถ้าให้พูด แต่มันเป็นโคลนที่แยกออกมจากวิญญานท่าน ดังนั้นมันไม่ควรจะมีพลังด้อยกว่า… เพราะทั้งหมด มันดูเหมือนมันหลอกเทพธิดาแห่งโชคชะตาได้อย่างงดงาม” (นีเวีย)

(ธ-เธอพูดอะไรน่ะะะะะ?!!!!) (ไอรา)

ดูเหมือนมันแน่นอนว่าท่านถูกหลอก

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ถูกกำจัดโดยฮีโร่แห่งแสง โยนโลกในอดีตทิ้ง เพื่อไปเกิดใหม่ 1,000 ปีในอนาคต มันเหมือนกับที่ประวัติศาสตร์บ่งบอกเลย” (มาโกโตะ)

ผมได้คิดเรื่องนี้มาก่อนหน้าโดยไอรา-ซามะ

ประวัติศาสตร์ถูกปกป้องแล้ว

“ใช่ เราเทียบกับฮีโร่แห่งแสงที่พลังตื่นขึ้นไม่ได้ ประวัติศาสตร์ดั้งเดิมคืออิบลีส-ซามะเกิดใหม่หลังจากที่ได้รับการบาดเจ็บถึงตาย แต่ครั้งนี้ ท่านสามารถที่จะไปเกิดใหม่พร้อมกับพลังงานเหลือใช้” (นีเวีย)

“นั่นหมายถึง…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต แข็งแกร่งยิ่งไปกว่านี้อีกเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นถูกแล้ว อิบลีส-ซามะท่านต่อไปที่แท้จริงแข็งแกร่ง” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดอย่างลื่นไหล

ผมประทับใจที่เธอพูดได้มากขนาดนี้ แม้ตัวของเธอสลายไป

และเธอไม่แสดงสัญญาน ของความกังวลเลยซักนิด

เป็นไปได้มั้ยว่า…

“เป็นไปได้มั้ยว่า…{เธอก็ด้วย}?” (มาโกโตะ)

ผมถามสิ่งที่กวนใจผม

“…ใครจะรู้ล่ะ” (นีเวีย)

เธอตอบพร้อมการยิ้ม

อา เธอทำมันแน่นอน

แม่มดแห่งภัยพิบัติก็อยู่ในอนาคตด้วย

“ดูเหมือนเราจะเจอกันอีกครั้งในอนาคต” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ แม่มดแห่งภัยพิบัติที่คิ้วขมวดเหมือนจะแข่งกับผม

“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง นายเป็นฮีโร่ที่ช่วยโลกนี้ รู้มั้ย? แอนนา-ซังที่สวยงาม และนักปราชญ์-ซังที่นั่นรักนาย ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันควรจะโอเค ที่จะแค่ใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ในยุคนี้เหรอ?” (นีเวีย)

“เธอจะบอกชั้นไม่ให้ไปที่อนาคตเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ได้โปรดอย่า ชั้นไม่อยากจะเจอนาย” (นีเวีย)

เธอพูดคำนั้นตรงๆใส่หน้าผม

ดูเหมือนผมถูกเกลียด

แน่นอนว่าเธอเกลียด

“ถ้าเธออยู่เฉยๆ ชั้นจะไม่บากหน้าเพื่อไปหาเธอ แต่เธอจะทำอะไรแปลกๆในอนาคตด้วย ใช่มั้ย? เหมือนการเสน่์ใส่ทั้งประเทศ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ ไม่ใใช่นั่นโอเคถ้ามันมีผลเป็นโลกที่สันติสุขเหรอ?” (นีเวีย)

เธอพูดอย่างไร้ความอาย

สำหรับแม่มดแห่งภัยพิบัติ การเสน่ห์ใส่พวกเขา เห็นว่าเป็นความยุติธรรม

“ชั้นจะหาแก” (มาโกโตะ)

ผมพูดชัดๆ

แต่การหาพวกเธอน่าจะยากจริงๆ นั่นคือที่ผมคิด แต่คำตอบที่คาดไม่ถึงได้มาถึง

“อ่ะร้า? {เราเจอกันแล้ว} รู้มั้ย?” (นีเวีย)

“หือห์?” (มาโกโจะ)

ผมตกตะลึง

“นายรู้จักกายที่เกิดใหม่ของชั้น รู้มั้ย?” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติแสยะยิ้ม

…จริงเหรอ?

แม่มดแห่งภัยพิบัติที่เกิดใหม่ อยู่ในผู้คนที่ผมเคยเจอเหรอ?

“เฮ้ย! คนนั้นเป็นใคร…?” (มาโกโตะ)

“……ฟุฟุฟุ” (นีเวีย)

เธอสลายไปเหมือนทราย ด้วยเสียงหัวเราะที่มีความหมาย

และในแบบนี้ แม่มดแห่งภัยพิบัติ -ที่ผสมกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ (โคลน)- ทิ้งคำพูดเหมือนระเบิด ไว้ที่จุดจบของความพินาศของเธอ

◇◇

“เราจะทำอะไรต่อจากนี้ล่ะ?” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังมองดูเรา

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้ว

มันไม่เหมือนว่าเรากำจัดเขาเอย่างสิ้นเชิง แต่อย่างน้อยๆ ควรจะมีสันติในยุคนี้แล้ว

“ชั้นจะอกเดินทางไปกำจัดลอร์ดปีศาจที่เหลือ และหาวิธีกลับไปอนาคต” (มาโกโตะ)

พูดอีกอย่าง จัดการกับของเหลือ

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อาจจะหายไปแล้วตอนนี้ แต่เราทำอะไรต่างวิธีไปจากประวัติศาสตร์

เราต้องทำให้ดินแดนที่ถูกปกครองโดยลอร์ดปีศาจเป็นอิสระ ยกเว้นทวีปทิศตวันตก

แต่มันจะง่ายกว่า ถ้าพวกเขาทั้งหมดเดินทางมาที่ทวีปทิศตะวันตกนี้นะ

ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น ผมสังเกตว่าทุกคนขมวดคิ้วบนหน้า

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายมีโรคที่ฆ่านายถ้านายไม่สู้เหรอไง?” (เมล)

เมล-ซังปฏิบัติกับผมเหมือนผมเป็นคนไข้ที่ป่วย

“ชั้นคิดซะแน่นอนว่าเราจะกลับไปที่ลาเบรินทอส…” (จอห์นนี่)

อาา งั้นนั่นคือที่จอห์นนี่-ซังหมายถึง เมื่อพูดถึงว่าจะทำอะไรต่อไป หือห์

“มาโกโตะ-ซามะ…พี่ควรจจะพักจริงๆ” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง เราก็ต้องซ่อมดาบศักดิ์สิทธิ์ด้วย” (แอนนา)

ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน เรื่องนั้นจริง

บัลมุงของแอนนา-ซังยังงออยู่

“จริง โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังต้องกังวลแล้วด้วย ดังนั้น กลับไปที่ลาเบรินทอสเถอะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดคำนี้ ทุกคนมีสีหน้าโล่งใจ

“ชั้นควรจะทำอะไรดี? ชั้นอาจจะออกจากตำแหน่งลอร์ดปีศาจแล้ว แต่ชั้นต้องเป็นเป้าหมายของการแก้แค้น ของเหล่าฮีโร่แน่ๆ” (เคน)

คนที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้เลยเกี่ยวกับว่าจะทำอะไรดีคือเคน

ช่างเป็นสิ่งแปลกที่จะพูด

“เราก็ต้องเคลียร์วิหารทะเลลึกด้วยกัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“……ไม่ใช่ว่าเราไปถึงข้อสรุปที่ว่า เรากำจัดสัตว์สวรรค์ไม่ได้เหรอ?” (เคน)

เคนทำหน้า ‘เจ้านี่พูดอะไรกัน?’

ผมก็ก็ทำหน้าที่คล้ายกันแน่นอน

“มาแทรกซึมวิหารทะเลลึก แบบที่เลวีอาธานไม่สังเกตเถอะ” (มาโกโตะ)

“นั่นเป็นไปไม่ได้… วิหารทะเลลึกอยู่ข้างหลังเลวีอาธานเลยนะ รู้มั้ย?” (เคน)

“เราต้องการตัวล่อเพื่อหลอกตาของสัตว์สวรรค์…” (มาโกโตะ)

“เวทมตร์สปิริตที่เราเพิ่งพา ไร้ประโยชน์ที่นั่นนะ” (เคน)

“ใช่…” (มาโกโตะ)

“อืม ราชาของเรา…ชั้นมาที่นี่เพราะชั้นได้ยินการสนทนาที่น่ากลัว…” (เดีย)

เดียจิ้มไหล่ผมระหว่างที่ผมปรึกษาอย่างเร่าร้อนกับเคน

ผมตอบ ‘มันล้อเล่นน่า มันล้อเล่น’ ด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเงาเล็กๆเข้าหาผม

“มาโกโตะ-ซามะ…ทำไมพี่รีบมากจัง…?” (โมโมะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองขึ้นมาหาผม ไม่สบายใจ

(รีบ?) (มาโกโตะ)

สำหรับพวกเธอ ผมดูเป็นแบบนั้นเหรอ?

(มันชัดเจน แม้ว่านายเพิ่งกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ นายพูดเกี่ยวกับการปราบลอร์ดปีศาจต่อเลย และการเคลียร์ดันเจี้ยนุดท้าย คนปรกติจะไม่คิดแบบนั้นนะ รู้มั้ย?) (ไอรา)

ผมสังเกตหลังจากที่ไอรา-ซามชี้ออกมา

“เพราะทั้งหมด ผมต้องหาทางกลับไปที่อนาคต…” (มาโกโตะ)

ผมพูดคำนั้นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ผมรีบที่นี่

สัญญาที่ผมสร้างกับลูซี่ และซา-ซัง เกี่ยวกับการกลับไป

ผมยังไม่เจอวิธีเลย

(……มันไม่เหมือนว่ามันจะไม่มี) (ไอรา)

เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะพูด

“ไอรา-ซามะ? มีวิธีที่จะกลับไปที่อนาคตเหรอ?!” (มาโกโตะ)

สมาชิกปาร์ตี้ของผม ทำสีหน้าตกใจกับที่ผมพูด

(ในทางทฤษฎี…ถ้ามันเป็นนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ มันควรจะโอเค… มั้ง) (ไอรา)

การขาดความมั่นใจจากไอรา-ซามะ ทำให้ผมกังวล

“เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นวิธีเกิดใหม่ เหมือนเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และแม่มดแห่งภัยพิบัติ” (มาโกโตะ)

ถ้าผมทำอย่างนั้น ผมจะกลายเป็นคนอื่น

(เกิดใหม่จะเป็นไปไม่ได้ คนต้องมีมานาค่อนข้างมาก หรือมันจะยากที่จะบอกความต่างระหว่างโลกนี้กับอีกโลก ในโลกของความตาย มั้นเลยยากที่จะเลือกที่ที่จะเกิดใหม่ มันจะเป็นไปไม่ได้กับวิญญานของนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนผมแม้แต่เกิดใหม่อย่างถูกต้องยังไม่ได้ ด้วยมานาที่น้อย

(ยังไงซะ ปล่อยมันไว้ให้ชั้น มันมีการต้องคิดให้ออกนิดหน่อย แต่ชั้นจะบอกวิธีที่จะกลับไปที่อนาคตให้นาย) (ไอรา)

“ขอบคุณมากๆครับ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)

มันโอเคที่จะพิจารณาว่า ผมมีวิธีกลับไปแล้วตอนนี้?

“ฮ่าาา…” (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจใหญ่

ครั้งนี้อย่างแน่นอน ผมเห็นจุดเป้าหมายสำหรับอนาคต

…มันนานแล้ว

แค่เมื่อผมคิดอย่างนั้นอยู่…

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

แอนนา-ซังจับมือของผม และตาสีฟ้าที่เหมือนอัญมณีของเธอ มองตรงมาที่ผม

“อ-อืม…” (แอนนา)

“มีอะไรเหรอ แอนนา?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถาม แอนนา-ซังหายใจสั้นๆ และเธอมองผมอย่างเงียบๆซักพัก

“นายจะ…แต่งงานกับชั้นมั้ย?” (แอนนา)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

แอนนา-ซังถามด้วยหน้าที่แดงสด

“เดี๋ยว! แอนนา-ซัง หนูจะไม่ให้พี่เด่นเกินหน้าเกินตา!” (โมโมะ)

“น้องไปเจอกับมาโกโตะ-ซัง 1,000 ปีในอนาคตได้ โมโมะ-จัง ดังนั้นมันควรจะโอเค!” (แอนนา)

“อึก นั่น…” (โมโมะ)

ผมบอกสองคนว่าผมเจอโมโมะ 1,000 ปีในอนาคต

เมื่อผมบอกพวกเธอว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสอนเวทมนตร์ผม โมโมะทำสีหน้าที่ซับซ้อน

“มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะไม่หยุดนายจากการกลับไปที่อนาคต แต่…นั่นทำไม ก่อนนายจะทำอย่างนั้น นายและชั้น…” (แอนนา)

“อ-แอนนา-ซัง จ-ใจเย็นก่่อน…” (มาโกโตะ)

ผมชะงักโดยหน้าที่จริงจังของเธอ

“นายพูดว่านายรักชั้นในการต่อสู้นั้น ใช่มั้ย?” (แอนนา)

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนั้น

ถูกบอกเรื่องนั้นด้วยรอยยิ้ม ผมพูดอะไรกลับไปไม่ได้

น-นี่มันเรียกว่าับผิดชอบเหรอ

เหมือนจะเทียบกับความรู้สึกของผมตัวหนังสือเด้งขึ้นมาในอากาศ

{[คุณจะแต่งงานกับ แอนนา ไฮแลนด์?]}

{ใช่}

{ไม่}

ผู้เล่นอาร์พีจี

แม้แต่ตัวเลือก…

มากกว่านั้น ชื่อไฮแลนด์มันขึ้นมากระทันหัน

หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซัง ที่ค้นพบไฮแลนด์

พูดอีกอย่าง นี่มันต้องหมายถึง

(แต่ชั้นไม่คิดว่ามันแย่ที่จะแต่งงานกับแอนนา-จังและอาศัยอยู่ตลอดไปที่นี่นะ?) (ไอรา)

ท่านพูดอะไรกัน ไอรา-ซามะ?

(…ชั้นคิดเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของนายจริงจังที่นี่นะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ แน่นอนว่านายจะมีความสุขในยุคนี้ นายได้ถูกผลักดนความไม่มีเหตุผลใส่มากพอแล้ว ไม่มีความจำเป็นสำหรับนายที่ต้องกลับไปที่อนาคต และสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่) (ไอรา)

ผมรู้สึกถึงความเสียใจที่ไอรา-ซามะมีต่อผมได้

น้ำเสียงที่ผมบอกได้ว่า ท่านกังวลเกี่ยวกับผมจริงจัง

แอนนา-ซังอยู่ตรงหน้าของผม

ไอรา-ซามะ กังวลเกี่ยวกับผม

ตัวเลิอก ลอยอยู่ตรงหน้าผม

(…มันทำให้ชั้นหวั่นไหว) (มาโกโตะ)

ผมถอนหายใจเบาๆและพูด

■ข้อความจากผู้แต่ง

ตอนต่อไปเป็นจุดจบของอาร์คที่ 10 (บทส่งท้าย) มันนานแล้วนะครับ…

 เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook