63 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่เมืองหลวง

 

เป้าหมายคือเมืองหลวงของโรเซส, โฮรัน

 

ในการเดินทางครั้งนี้ก็ด้วย, พวกเราเดินทางมาในเรือบินของฟูจิ-ยัง

 

มันเป็นเพราะฟูจิ-ยังมีแผนจะรับใบอนุญาตทำธุรกิจจากเจ้าหญิงโซเฟีย

 

แต่ผมคิดว่าการเดินทางจะสบายใจเหมือนครั้งที่แล้วนะ…

 

“ทุกคน, ชั้นจะเป็นเพือนใตการเดินทางครั้งนี้โปรดดูแลชั้นด้วย”

 

คนที่ยิ้มอย่างสง่างามคือลูกสาวของขุนนางศักดินาเลดี้คริสเตียน่า

 

ที่อยู่ข้างหลังเธอคือแม่บ้านส่วนตัวของเธอ?

 

แล้ว, มันยังมีนักรบสาวที่ดูเหมือนจะเป็นคนคุ้มกันของเธอ

 

(ฟูจิ-ยัง, ทำไมคริสเตียน่า-ซังอยู่นี่ล่ะ?) (มาโกโตะ)

 

(เธอบอกว่าเธอจะมาไม่ว่ายังไงและไม่ยอมฟัง-เดสุ โซ) (ฟูจิวาระ)

 

พวกเราคุยแบบกระซิบ

 

“คริสเตียน่า-ซามะ, ไม่มีงานต้องทำเหรอคะ?” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังจัดการกับเธอพร้อมด้วยคิ้วที่ขมวด

 

“ใช่, ชั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกน้องชั้น ทักทายกับราชวงศ์มันเป็นหน้าที่ของขุนนางน่ะ” (คริส)

 

คริสเตียหน้าไม่ทำลายสีหน้าของเธอ

 

“ชั้นรู้สึกสงสารลูกน้องที่ถูกดันงานมาให้พวกเขา” (นีน่า)

 

“มันไม่มีปัญหา ว่าแต่, ห้องชั้นอยู่ไหนล่ะ?” (คริส)

 

“ใครจะรู้ล่ะ มันอาจจะไม่มีห้องที่ว่างอยู่” (นีน่า)

 

“โอ้ ชั้น งั้น, ชั้นไม่ถือถ้าจะนอนห้องเดียวกันกับฟูจิวาระ-ซามะ” (คริส)

 

““……””

 

ผมรู้สึกถึงอากาศที่เป็นลางไม่ดี

 

ผมเหลียวมองด้วนข้างของผม

 

ฟูจิ-ยังก็ได้มองมาที่ผม

 

(ขอโทษที่, ช่วยไม่ได้อ่ะ) (มาโกโต)

 

ผมกระซิบสู่เขาในหัวของผม

 

ผมรู้สึกสงสารต่อเพื่อนที่ดีของผมที่มีสีหน้าเศร้าใจอยู่ตอนนี้

 

◇◇

 

หลังจากอาหารเย็น, ข้างบนเรือบินตอนกลางคืน

 

ผมฝึกความเชี่ยวชาญน้ำต่อใต้แสงของดวงจันทร์

 

มันคนจะดีถ้าได้ดื่มกับฟูจิ-ยังภายใต้แสงจันทร์เหมือนครั้งที่แล้ว, แต่มันดูเหมือนว่าฟูจิ-ยังถูกจับโดยคริสเตียน่า-ซังและนีน่า-ซัง

 

หรืออาจะจะทั้งคู่

 

“ผู้ชายที่เป็นที่นิยมลำบากแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

 

ผมทำให้นกที่ผมสร้างกระพือปีกไปรอบๆระหว่างที่มีความสุขกับลมกลางคืน

 

หืม, ยิงใกล้เมืองหลวง, สปิริตยิ่งมีแรงน้อยลง

 

(มาโกโตะ, การควบคุมของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์แข็งแกร่งในเมืองหลวง ดังนั้นสปิริตจึงอ่อนแอลงตามสัดส่วน) (โนอาห์)

 

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ, โนอาห์-ซามะ…

 

ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

 

แต่ผมไม่คิดว่ามอนสเตอร์จะปรากฏที่เมืองหลวงนะ

 

มันจะไม่เกิดขึ้น, ใช่มั้ย

 

“ทากัตซูกิ-คุง?”

 

ระหว่างที่ผมเหม่อดูดวงจันทร์และฝึก, ซา-ซังได้มา

 

“อาหารเย็นเมื่อกี้นี้มัน…ประหลาด, ไม่ใช่เหรอ…?” (อายะ)

 

“ออา, ใช่…” (มาโกโตะ)

 

คริสเตียน่า-ซังกดดันฟูจิ-ยังเอาคำตอบเกี่ยวกับการแต่งงานในกลางอาหารเย็น

 

นีน่า-ซังฉุนขาดด้วยเรื่องนั้น

 

บรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นแย่มากในทันที

 

พวกเขาไม่ซ่อนความเกลียดกันและกัน, และบนสนทนาที่มีหนามดำเนินต่อไป

 

“ฟูจิวาระ-ซังน่าจะบอกเธอไปตรงๆ ว่านีน่า-ซังคือแฟนของเค้า” (อายะ)

 

ซา-ซังดูเหมือนจะพวกกับนีน่า-ซัง

 

เธอได้เรียนรู้วิชาต่อสู้จากนีน่า-ซังมาหลังๆ, ดังนั้นมันไม่ต้องสงสัยเลยเรื่องนั้น

 

แต่…

 

“คริสเตียน่า-ซังดูเหมือนจะเลิกกับคู่หมั้นเก่าเพื่อฟูจิ-ยังนะ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

 

“โฮฮ่ห์…ฟูจิวาระ-คุงนั้นเป็นที่นิยมจัง” (อายะ)

 

ซา-ซังพูดด้วยสีหน้าที่ไม่คาดถึง

 

ยังไงซะ, ทั้งหมดเพราะพวกเราไม่เป็นที่นิยมในตอนมัธยมปลายของเรา

 

“แต่นั่นมันไม่ใช่เรื่อง มันไม่เหมือนว่าเธอต้องจัดเต็ม เพราะเธอเลิกกับคูหมั้นเก่าเธอซะหน่อย” (อายะ)

 

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

 

นั่นก็จริง, แต่…

 

ในกรณีฟูจิ-ยัง, เค้ามีสกิลโกงซึงก็คือสกิลผู้เล่นเกมจีบสาว

 

คริสเตียน่า-ซังได้ตกหลุมรักกับฟูจิยังที่เข้าใจความเป็นห่วงของเธอ และมอบคำแนะนำให้เธอนั้นอาจจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

ขุนนางที่มีปัญหาเกี่ยวกับการสืบทอดฟังดูเหมือนจะน่าเหนื่อยด้วยทั้งหมดนี่

 

ผมมองเห็นความน่ากลัวของสกิลผู้เล่นเกมจีบสาว

 

ผมดีใจที่สกิลของผมได้เรียบง่ายในเรื่องนี้

 

เพราะมันมีแค่เปลี่ยนมุมมองและมีตัวเลือกที่โผล่มา!

 

แต่ผมอยากให้มันแข็งแกร่งกว่านั้นนะ

 

ระหว่างที่ผมทำสีหน้าซับซ้อน, ซา-ซังดูเหมือนจะคิดอะไรออก

 

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, เป็นไปได้มั้ยว่าเถอะห่วงเรื่องที่ฟูจิวาระ-คุงเป็นที่นิยม, แม้ว่าอย่างนั้น, เธอยังไม่มีแฟนเลย?” (อายะ)

 

เอ๋? ผมมีหน้าแบบนั้นเหรอ?

 

“ไม่ ไม่ ไม่, ชั้นไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นเลยซักนิด” (มาโกโตะ)

 

จริงๆ ผมไม่ห่วง

 

ผมแข็งแกร่ง

 

“จริงเหรอ~?” (อายะ)

 

ซา-ซังโอบมือไปรอบแขนผมพร้อมด้วยรอยยิ้ม

 

นั่นมันเป็นนิสัยของพวกลาเมียเหรอ?

 

การพัวพันของเธอก้าวร้าวขึ้นมากกว่าตัวเธอสมัยก่อน

 

“เฮ้, นายทำอะไรเหรอ?”

 

ลูซี่นี่มีเสียงแข็งโผล่ขึ้นมา

 

พวกเรามีเสียงดังเหรอหือห์

 

“ทากัตซูกิ-คุงบอกว่าเค้าอยากมีแฟนน่ะ” (อายะ)

 

“เอ๋?!”, ลูซี่ตะโกนด้วยความตกใจ

 

“ซา-ซัง, ชั้นไม่ได้พูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

 

“ห-หืมม, ชิ, มาโกโตะ งั้นมันเป็นแบบนั้นเหรอ” (ลูซี่)

 

ลูซี่เขยิบมาตรงข้ามกับซา-ซัง

 

อืม…เฮ้, พวกคุณได้ยินที่ผมพูดมั่งมั้ยเนี่ย?

 

“ซา-ซัง, ลูซี่, ชั้นอยู่ในระหว่างการฝึกเวทมนตร์ของชั้นน่ะ” (มาโกโตะ)

 

“เธอพูดแบบนั้นในสถานการณ์แบบนี้เหรอ?” (อายะ)

 

“เธอมีดอกไม้ใน 2 มือเลยนะ” (ลูซี่)

 

อุนหภูมิที่ต่ำของซา-ซัง, และอุนหภูมิที่สูงของลูซี่

 

ออา, ถ้าไม่ใช่เพราะโล่งจิต, ผมคงแตะพื้นยอมแพ้ไปนานแล้ว

 

มันเป็นกลางคืนที่เงียบงัน

 

ถูกแซนวิชโดยสาวน่ารักสองคน

 

ใช่, นี่มันสถานการณ์ที่โชคดีสำหรับผู้ชาย

 

ใช่

 

ผมมีเรื่องสำคัญต้องบอกสองคนนี้

 

มันจะดีกว่าถ้าบอกพวกเขาก่อนจะไปถึงเมืองหลวง

 

มันไม่ใช่ว่าผมพยายามจะเปลี่ยนเรื่องนะ

 

“ลูซี่, ซา-ซัง, ชั้นมีอะไรสำคัญจะบอกเธอ” (มาโกโตะ)

 

“อะไร?” (ลูซี่)

 

“มีอะไรเหรอ?” (อายะ)

 

“เกี่ยวกับเทพธิดา…” (มาโกโตะ)

 

ผมบอกลูซี่และซา-ซังเกี่ยวกับโนอาห์-ซามะ

 

ว่าผมจะสู้กับโลกในฐานะสาวกของเทพมาร

 

ทั้งสองคนฟังผมด้วยสีหน้าตึงเครียด

 

“ชั้นจะไม่บังคับให้เธอร่วมมือกับชั้น แต่มันมีความเป็นไปได้ว่ามันจะอันตรายถ้าเธออยู่กับชั้นต่อไป—” (มาโกโตะ)

 

“โง่จัง, มาโกโตะ” (ลูซี่)

 

ลูซี่ตัดคำพูดผมเหมือนมันโง่เง่า

 

“พวกเราคือปาร์ตี้, ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)

 

ลูซี่พูดด้วยมือที่อยู่บนเอวและหายใจออกผ่านจมูกของเธอ

 

“นั่นคือที่นายเป็นกังวลเหรอหลังๆ, หือห์ เธอควรจะบอกชั้นได้แล้ว” (ลูซี่)

 

“ลูซี่…” (มาโกโตะ)

 

ผมสงสัยว่าทำไม, แต่ความรู้สึกที่ต่างออกไปได้เอ่อขึ้นมา เมื่อเทียบกับเวลาที่ฟูจิยัง-บอกผมว่าเขาจะช่วยผม

 

“มันไม่จำเป็นต้องยืนยันกับเราไปซะทุกครั้งนะ พวกเราเป็นฝ่ายเดียวกับนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ซา-ซัง, คนที่เตี้ยกว่าผม, แปะหัวผม

 

“ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)

 

ในบางเวลา, เธอจะทำเหมือนผมอายุน้อยกว่าเธอ, หรือเหมือนกับ, น้องของเธอมากกว่า

 

ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

 

มันไม่ได้รู้สึกแย่

 

“ขอบคุณ…มันยกภูเขาออกจากอกเลย” (มาโกโตะ)

 

ในแบบนี้, ตอนนี้มันมี พวกพ้องสาวกเทพมาร 3 คน

 

(โอ้ ชั้น, เธอเป็นเพลย์บอยคนนึงเลยนะ, มาโกโตะ) (โนอาห์)

 

โปรดอย่าแหย่ผมสิ, โนอาห์-ซามะ

 

“ว่าแต่, พวกเราเป็นคนแรกที่เธอบอกเกี่ยวกับการเป็นศัตรูกับโลกนี้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“ไม่, ชั้นบอกฟูจิ-ยังไปแล้ว” (มาโกโตะ)

 

““เอ๋?””

 

มันจำเป็นต้องตกใจแบบสเตอริโอด้วยเหรอ?

 

“ไม่ใช่เรื่องแบบนี้ควรจะบอกสมาชิกปาร์ตี้ก่อนเหรอ?” (ลูซี่)

 

“ทำไมมันเป็นแบบนั้น, ชั้นที่รู้จักกับนายตั้งแต่โรงเรียนมัธยมต้น, ถูกบอกทีหลัง?” (อายะ)

 

ทั้งสองคนได้ไม่พอใจ

 

ไม่, รู้มั้ย, ฟูจิ-ยังมีสกิลอ่านใจ, ดังนั้นผมต้องบอกเขาก่อน

 

ความจริงที่ว่าผมบอกพวกเขาไม่ได้มันรบกวนจิตใจ

 

“เอมิลี่บอกชั้นว่ามาโกโตะอาจจะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ทั้งหมดเพราะเธอไม่สนใจการแต่งตัวของชั้นเลยด้วย” (ลูซี่)

 

เฮ้ย, นั่นมันใส่ร้ายกัน

 

ผมจะฝ้องคุณ

 

“…พอมาพูดแบบนี้แล้ว, ในโรงเรียนมัธยมปลาย, เค้าจะคุยกับแค่ฟูจิวาระ-คุงคนเดียวตลอดตอนพักเที่ยง” (อายะ)

 

พวกเราพูดเกี่ยวกับเรื่องเกมใหม่ที่จะออก!

 

ผมกะไว้ว่าจะให้นี่เป็นการคุยที่ตึงเครียด, แต่สองคนนี้เหมือนเดิมตลอดเลย

 

ครั้งหน้าเมื่อผมมีการสนทนาที่สำคัญ, ผมควรจะบอกสองคนนี้ทันทีโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน

 

นั่นคือที่ผมรู้สึกหลังจากนี้

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน