337 แม่มดแห่งภัยพิบัติ

“เรียวซูเกะ นี่มันแย่แล้ว! ภรรยานายถูกขโมยไปโดยอัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังจับไหล่ของซากุไรคุง และเขย่าเขา

“…เอ๋? อืม…ทากัตซูกิคุง? บรรยากาศของนายมันค่อนข้างเปลี่ยนไปนะ” (ซากุไรคุง)

ซากุไรคุง ผู้ที่ไม่ได้ดูเหมือนจะมีเจตนาอะไรเลย จนมาถึงตอนนี้ มีแสงในตาเขากลับมา

ดูเหมือนสติเขากลับมาแล้ว

“จริงๆแล้ว ชั้นเปลี่ยสไตล์น่ะ” (มาโกโตะ)

“นั่นดูดีกับนายนะ” (ซากุไร)

“ชั้นดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

ผมสีเงินและตาสีฟ้า ที่ไม่ได้เป็นที่นิยมกับลูซี่และซาซัง ดูเหมือนจะได้การประเมินที่สูงโดยซากุไรคุง

“เรียวซูเกะซัง!” (โนเอล)

ราชินีโนเอล กำลังจะวิ่งไปที่นั่น ด้วยเสียงของความสุข

ผมจับแขนของเธอไว้

ราชินีโนเอล ทำสีหน้าดั่งกลับมามีสติ และหยุดเท้าของเธอ

“ไม่…ชั้นดีใจที่นายยังมีสติ เจ้าหญิงและซากุไรคุง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับสองคน โดยไม่ลดการป้องกันลง

“อัศวินของชั้น…ทำไมนายอยู่กับยัยนั่น แทนที่จะเป็นลูซี่และอายะซัง?” (โนเอล)

ฟูเรียซังหน้ามุ่ย ไมพอใจเล็กน้อย

…*บู้ม!* …*บู้ม!*

ทันใดนั้น เสียงของระเบิด สะท้อนมาจากไกลๆ และพื้นสั่นเบาๆ

“ลูซี่และซาซังอาละวาดตรงนั้นน่ะ” (มาโกโตะ)

หรือบางที แม่มดสีแดงซัง

“เข้าใจแล้ว… ถ้าอย่างนั้นนายสามารถที่จะได้เจอสองคนนั้น ชั้นดีใจ” (ฟูเรีย)

ซากุไรคุงที่ข้างเธอ ดูเหมือนว่าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

เขาไม่ได้ถูกควบคุมโดยเสน่ห์เหรอ

ไม่ ไม่มีทางที่เรื่องนั้นจะเป็นไปได้

(…งั้นตอนนี้ ชั้นทำยังไงดีล่ะ?) (มาโกโตะ)

ผมคิดชั่วครู่

(แค่ทำมัน ง่ายๆ ใช่มะ?) (ไอรา)

คนที่พูดดั่งมันง่ายมาก คือไอราซามะ

เทพธิดาองค์นี้นี่… ให้ตายสิ

ผมทำรอยยิ้มเบี้ยวๆ ขณะที่ผมตัดสินในที่จะเริ่มทำ

ในเวลาเดียวกันที่ผมทำอย่างนี้ ผมปล่อยมือของราชินีโนเอล

ถ้าผมทำจังหวะเดียวกัน ระหว่างที่ใช้เวทมนตร์ตอนนี้ ที่ผมเป็นพระเจ้า ความไม่สะดวกอาจเกิดขึ้น

“สปิริตเวลาซัง…” (มาโกโตะ)

เมื่อผมเรียก…

“{ฮีโร่แห่งแสง ลักพาตัวหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง}”

เสียงที่เย็นชา ที่ไม่ได้รู้สึกเหมือนฟูเรียซัง ออกมาจากปากเธอ

และจากนั้น ซากุไรคุง เข้าประชิดราชินีโนเอล เร็วกว่าเสียง

แต่อะไรที่ผมตกใจมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คือผม {ไม่เห็น} การที่มันจะเป็นอย่างนี้

ในการต่อสู้กับราชาปีศาจ ผมเห็นอนาคตได้อย่างชัดๆ

กระนั้น ผมไม่เห็นเลยซักนิด

(มาโกะคุง แม่มดแห่งภัยพิบัติจัง ได้สืบทอดความเป็นพระเจ้า ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และเทพเจ้าตกสวรรคฺอิบลีส นั่นทำไม แม้แต่นายก็จะไม่เห็นอนาคตของเธอ นายต้องไม่ลดการป้องกันลงนะ) (เออร์)

(เฮ้ ระวังตัวด้วย ทากัตซูกิ มาโกโตะ!) (ไอรา)

(แม้อย่างนั้น มาโกโตะของชั้นจะไม่แพ้) (โนอาห์)

เทพธิดาเสียงดังจัง

แน่นอนว่าผมจะไม่ปล่อย ให้แม่มดแห่งภัยพิบัติ ทำอะไรตามใจ

แค่ก่อนที่ซากุไรคุง กำลังจะจับราชินีโนเอล…

เวทมนตร์เวลา: [{โลกหยุดนิ่ง}]

ผมหยุดเวลาของซากุไรคุง และราชินีโนเอล

ทั้งสองอยู่กับที่ โดยที่ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว เหมือนพวกเขาเป็นรูปปั้น

“ซากุไรคุง โนเอลซัง รอเดี๋ยวเดียวนะ” (มาโกโตะ)

เมื่อพูดนั่นนแล้ว สำหรับสองคน มันจะเป็นการรอ ที่ไม่ถึงแม้แต่ 1 วินาที

และจากนั้น ผมหันกลับไปที่ฟูเรยซัง…ไม่ ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่ได้ยึดร่างของเธอ

“มันเป็นซักพักแล้วนะ นีเวียซัง เธอนี่รักการหลอกลวงเหมือนเคยเลยนะ” (มาโกโตะ)

“…พอมาคิดว่านายจะสามารถ ใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้าได้พร้อมมาก… ถ้าอย่างนั้น ข่าวลือก็เป็นความจริง” (นีเวีย)

“ข่าวลือ?” (มาโกโตะ)

“เทพมารโนอาห์ได้กลับมา และสาวกของเธอกลายเป็นพระเจ้า… แต่ชั้นคิดว่ามันเป็นแค่การซุบซิบนินทากันธรรมดาซะอีก” (นีเวีย)

โอออ้!

การกลับมาของโนอาห์ซามะ ได้ถูกแพร่หลายไปแล้ว?!

“เทพธิดาบ้าบอนั้น ที่พยายามจะก่อสงครามดินแดนสวรรค์ ที่จะลากเทพเจ้าทุกคนเข้าไปในมัน ตอนนี้ เทพธิดาหัวรุนแรงคนนั้นได้กลับมมาแล้ว ไม่เพียงแค่ดินแดนสวรรค์เท่านั้น แม้แต่นรก ฮาเดส และเทพธิดาของทั้งจักรวาลนี้ เห็นได้ชัดว่าสั่นอยู่ในความกลัว” (นีเวีย)

“…โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

พวกเธอพูดบางอย่างที่ใส่ร้ายใส่ท่านน่ะครับ

ผมจะเอาเธอคืน

— “แต่เธอไม่ได้พูดผิดนะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)

— “โชคร้ายนะ ทุกโลก ทุกที่ได้ตกไปอยู่ในความวุ่นวาย ดังนั้นนีเวียจังน่ะพูดถูก” (เออร์)

— “หุบปากเลย ชั้นแค่ทำพลาดในเวลาที่ยังเด็กน่ะ” (โนอาห์)

คำพูดของเทพธิดา ลงมาจากท้องฟ้า

“เสียงพวกนี้คือ…เทพธิดาแห่งน้ำ เทพธิดาแห่งโชคชะตา… และมันเป็นไปได้มั้ยว่าอีกคนคือ…” (นีเวีย)

“…”

สิ่งที่ผมพูด ทำให้แม่มดแห่งภัยพิบัติขมวดคิ้ว

“อิบลีสซามะพูดมาก่อน: ‘มีพระเจ้าที่ต้องไม่ต่อต้าน  เทพธิดาแห่งแสงที่เข้มงวดและรอบรู้ อัลเธน่า; เทพธิดาแห่งคววามมืด ไนอาซามะ ผู้ที่ปกครองความตาย และความวุ่นวาย; และ…คนที่อาละวาดให้วุ่นวาย เพื่อโลก เทพธิดาแห่งอิสระและการทำลายล้าง โนอาห์…” (นีเวีย)

“เธออธิบายถึงเทพธิดาในท่าทีที่อันตรายอย่างย่ำแย่เลยนะ” (มาโกโตะ)

ช่างหยาบคาย

— “อิบลีสเป็นเทพเจ้าของชั้นที่ต่ำที่สุด ที่ถูกขับไล่จากนรก บางที่เธอค้อนอยู่มั้ง?” (โนอาห์)

— “มาโกะคุงและนีเวียจัง ผู้ที่ถูกมอบพลังโดยพระเจ้า แต่ต้นกำเนิดของทั้งสองพลัง นั้นต่างกันระดับสวรรค์และพื้นดิน ดังนั้นมันช่วยไม่ได้” (เออร์)

— “เร็ว ทากัตซูกิ มาโกโตะ จบมันได้แล้ว” (ไอรา)

ผมเข้าหานีเวียซังที่ตกตะลึง

“ตอนนี้ผมจะแยกวิญญาณของเจ้าหญิง และนีเวียซัง” (มาโกโตะ)

“ไม่มีทางที่นายจะคืนวิญญาณที่ผสานกันแล้ว กลับไปได้เป็นปรกติ…คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่ชั้นเดาว่ามันต้องเป็นไปได้…ถ้า มันเป็นสาวก ที่ได้กลายเป็นพระเจ้า” (นีเวีย)

“แต่มันเป็นเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ ที่ถูกสร้างโดยเทพธิดาแห่งโชคชะตานะ” (มาโกโตะ)

ผมพูดคำนี้ ขณะที่ผมมมายืนตรงหน้าแม่มดแห่งภัยพิบัติ อย่างงระวัง

(…เธอจะไม่ต่อต้านเหรอ?) (มาโกโตะ)

นีเวียจังเปิดปากของเธอกว้าง ดั่งจะตอบคำถามของผม

“มันเป็นนโยบายของชั้น ที่จะไม่ทำอะไรที่ไร้จุดหมาย” (นีเวีย)

“ชั้นไม่เชื่อเธอ แต่ชั้นจะใช้ปาฏิหาริย์ล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

แม่มดแห่งภัยพิบัติ โกหกได้เป็นธรรมชาติ เหมือนเธอหายใจ

นั่นทำไม ผมจับตามองเธอ มองการเคลื่อนไหวที่ไม่เป็นธรรมชาติ ขณะที่ผมร่ายเวทมนตร์ ที่ไอราซามะส่งมาให้ผม

— [เวทมนตร์ท่รีบๆทำของเทพธิดาแห่งโชคชะตา AAA]

(ชื่อของเวทมนตร์มันไม่เต็มใจตั้งๆจริงๆ…) (มาโกโตะ)

มันทำให้ผมไม่สบายใจนิดหน่อย แต่นี่ เป็นเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของไอราซามะ

มันควรจะโอเค

ร่างกายของแม่มดแห่งภัยพิบัติ…ของฟูเรียซัง ถูกห่อในแสงสีรุ้ง

และจากนั้น กายสีฟ้า ออกมาจากร่างกายของฟูเรียซัง

นั่นเป็นวิญญาณของนีเวียซัง ที่ผมเห็นเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ร่างของฟูเรียซัง ล้มลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

ผมจับร่างของเธอ ก่อนที่มันจะไปกระแทกพื้น

ผมได้ยินเสียงหายใจเบาๆ มาจากเธอได้

แต่มันดูเหมือนเธอหมดสติ

“…”

แม่มดแห่งภัยพิบัติ มองดูผม ระหว่างที่อยู่ในร่างวิญญาณ

ไม่ใช่ด้วยหน้าตาอาฆาตแค้น แต่ สีหน้าที่สดชื่น เหมือนเธอได้เป็นอิสระบางอย่าง

ผมกังวลเกี่ยวกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ แตมีบางอย่าง ที่ผมต้องทำก่อนหน้านั้น

ผมเข้าหาซากุไรคุง และราชินีโนเอล ที่ถูกหยุดเวลา

ก่อนที่ซากุไรคุงจะไปถึงราชินีโนเอล

อะไรที่ผมควรทำที่นีคือ…

“โนเอลซัง เคลื่อนไหว” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ ร่างกายของราชินีโนเอลที่ถูกหยุด เหมือนรูปปั้น กระตุก

“เอ๋?! เรียวซูเกะซัง? เอ๋…แค่อะไรบนโลกนี้กัน…” (โนเอล)

“โนเอลซัง ได้โปรดแก้สำสาปเสน่ห์ของซุกุไรคุง หลังจากนั้น ชั้นจะคืนเวลาให้ซากุไรคุง” (มาโกโตะ)

ราชินีโนเอล ตื่นตกใจที่นี่ เพราะเธอไม่คุ้น กับการหยุดเวลา

— “ไม่มีทางที่มุนุษย์ จะไปเคยเห็นเวทมนตร์หยุดเวลาระดับพระเจ้า” (ไอรา)

เสียงที่งงงันของไอราซามะดังมา

“แต่ผมใช้หยุดเวลา เป็นครั้งคราวเมื่อ 1,000 ปีก่อนนะ รู้มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)

— “นั่นเพราะนายทำจังหวะเดียวกันกับชั้น เทพธิดาแห่งโชคชะตา! ปรกติแล้ว มนุษย์จะเสียสติ ถ้าพวกเค้าทำจังหวะเดียวกันกับพระเจ้า นายน่ะมันงี่เง่าสุดๆเลย” (ไอรา)

อาา ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมันแล้ว นั่นจริง

ผมได้ความเป็นพระเจ้า มาจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา

— “เอ๋๋? มาโกะคุงและไอราจังทำจังหวะเดียวกันเหรอ?” (เออร์)

— “อ้าา…บางอย่างแบบนั้นเกิดขึ้น” (โนอาห์)

— “เธอรู้เหรอ โนอาห์! ไม่ใช่ว่านั้นมันขัดต่อระเบียบของดินแดนสวรรค์นี่?! ไม่ใช่เหรอ?!” (เออร์)

— “มาโกโตะ…นายไปทำจังหวะเดียวกัน…กับเทพธิดาที่ไม่ใช่ชั้น…” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะและเออร์ซามะเสียงดังกระทันหัน

เทพธิดาสองคนลนลาน

— “ช-ชั้นจำได้ว่ามีธุระด่วน! ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นจะปล่อยที่เหลือให้นายนะ! เจอกัน!” (ไอรา)

ท่านพูดคำนั้น และผมไม่ได้ยิินเสียงของไอราซามะอีก

— “มาโกะคู~ง ชั้นจะให้นาย บอกรายละเอียดชั้น เกี่ยวกับมันทีหลังนะ โอเค๊?” (เออร์)

— “มาโกโตะ นายจะหูชาทีหลัง โอเคมั้ย?” (โนอาห์)

เอ๋ นี่มันอะไรกัน? น่ากลัวมาก

“มาโกโตะซัง…โอเคมั้ย?” (โนเอล)

เหนือสิ่งนั้น ราชินีโนเอลกังวลเกี่ยวกับผม

“ชั้นโอเค… นั่นทำไม โนเอลซัง ดูแลซากุไรคุง” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…” (โนเอล)

เธอยังส่งสายตาสงสารมาให้ผม ขณะที่เธอแก้คำสาปของซากุไรคุง

เวทมนต์ที่ส่องแสงสีทอง ปกคลุมกายของซากุไรคุงอย่างช้าๆ

“มาโกโตะ ด้วยนี่ คำสาปควรจะหายไปแล้ว” (โนเอล)

“เข้าใจแลว งั้น ได้โปรดถอยไปนิดนึง” (มาโกโตะ)

ผมพูดคำนี้ และยืนอยู่ตรงหน้าซากุไรคุง

ซากุไรคุงตอนนี้ พุ่งใส่ราชินีโนเอล

นั่นทำไม ถ้าผมแก้หยุดเวลา เขาจะเคลื่อนไหวด้วยความเร็วเสียง

บางคนต้องหยุดเรื่องนั้น

“สปิริตซัง…เดินหน้าเวลา” (มาโกโตะ)

ผมแก้หยุดเวลา

*《ปั้ง!!!!》*

การกระแทกที่น่ากลัว โจมตีร่างกายของผม

ผมรับกายของซากุไรคุง จากข้างหน้าสุด

(โอ้ย!!) (มาโกโตะ)

มันรู้สึกเมือนรถบรรทุกวิ่งเต็มความเร็ว พุ่งเข้าใสผม แต่ผมสามารถที่ะหยุดเขาได้ อย่างไรก็ไม่รู้

ผมสามารถที่จะรับเขาได้ เพราะผมได้วิวัฒนาการ

ถ้ามันเป็นเมื่อผมยังเป็นมนุษย์ ผมจะโดนกระแทกจนน่วมไปแล้ว

เสน่ห์บนซากุไรคุงได้ถูกแก้ และเขาทำหน้าตาที่ตกตะลึง

“เอ๋…ทากัตซูกิคุง? เกิดอะไรขึ้นกับชั้น…? แต่ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินเสียงแม่มดแห่งภัยพิบัติมาแป้ปนึงนะ…” (ซากุไรคุง)

“นายถูกควบคุมโดยนีเวียซัง และชั้นหยุดนายจากการโจมตีโนเอลซัง เสน่ห์ควรจะถูกแก้แล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

“ขอโทษ…ทากัตซูกิุง ชั้นสร้างปัญหาให้นายอีกแล้ว…” (ซากุไร)

“มันไม่เป็นไรน่า” (มาโกโตะ)

ผมลูบไหล่ของซากุไรคุง

“นายช่วยชั้นมาตลอดเวลาจริงๆ ทากัตซูกิคุง” (ซากุไร)

“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

คนแรกที่ชวนผมเข้าปาร์ต้ ในวิหารแห่งน้ำ คือซากุไรคุง

หลังจากนั้น แม้ว่าหลังจากที่เขาได้เป็นฮีโร่ของประเทศแห่งแสง เขาจะคุยกับผมตลอด

นั่นทำไม มันไมเหมือนว่ามันฝ่ายเดียว

“ชั้นมันน่าสมเพช…” (ซากุไร)

“ชั้นจะไปช่วยนาย เมื่อไหร่ก็ตาม ที่นายมีปัญหา” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิคุง…” (ซากุไร)

เขาต้องรู้สึกอ่อนแอจริงๆที่นี่

แค่เมื่อ ผมสงสัยอยู่ ว่าจะปลอบใจเขายังไง…

“นาย…แค่นานเท่าไหร่กัน ที่จะกอดกันระหว่างผู้ชายน่ะ?”

“มาโกโตะซัง! ร่างกายองนายโอเคมั้ย? มันทำเสียงที่เหลือเชื่อไปเลย เมื่อเรียวซูเกะซังชนกับนาย…”

เมื่อเวลาที่ผมสัเกต มีฟูเรียซังที่ตื่นขึ้น และราชินีโนเอลที่ยืนอยู่ข้างเรา

ซากุไรคุง ต้องได้สังเกต ว่าเขาต้องไม่อยู่แบบหดหู่ และเข้มสีหน้า

“โนเอล ขอบคุณนะที่ช่วยชั้นไว้” (ซากุไร)

“เรียวซูเกะซัง!” (โนเอล)

ราชินีโนเอล กระโดดเข้าสู่อ้อมกอด ของซากุไรคุง

ซากุไรคุง กอดร่างกายที่ผมเพรียวของเธอ

ระหว่าที่ผมคิด ว่าภาพมันงดงามมากแค่ไหน เหมือนรูปวาด ของฮีโร่และเจ้าหญิง…

“อัศวินของชั้น!”

ใบหน้า ของความงดงามผมดำ อยู่ข้างหน้าของผม

และผมถูกกอดกระทันหัน

…หืม? ไม่ใช่มันต้องกลับกันเหรอ?

“เจ้าหญิง ชั้นดีใจที่เธอโอค่ะ—” (มาโกโตะ)

ผมพูดทุกอย่างจบไม่ได้

ปากของผม ถูก {ปกคลุม} ไปโดยริมฝีปากของฟูเรียซัง ก่อนที่ผมจะสามารถ

ช้าๆ ผมกอดเรือนร่างของฟูเรียซัง

และในเวลาเดียวกัน ผมยังจับตาแม่มดแห่งภัยพิบัติ ด้วยเปลี่ยนมมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี

ยังมีโอกาส ที่เธออาจจะสามารถใช้คำสาปได้ แม้ว่าจะเป็นวิญญาณ

แต่แม่มดแห่งภัยพิบัติ มองดูด้วยสายตาที่เย็นชา…โดยเฉพาะ สู่ซากุไรคุง

เมื่อผมแอบดู

ซากุไรคุงและราชินีโนเอล จูบกันอย่างดูดดื่ม

แน่นอนว่า ฟูเรียซังก็จูบผมด้วย…

เราแสดงนั่น ไกลห่างออกมาจากตำแหน่ง ของแม่มดแห่งภัยพิบิตเล็กน้อย

แน่นอนว่าคุณจะโกรธ

ผมขอโทษอยู่ภายใน และตัดสินใจ ที่จะให้ฟูเรียซังจูบผม จนกว่าจะพอใจ

พูดถึงแล้ว ซากุไรคุง ส่งสายตาของเขาคนเดียว ไปสู่แม่มดแห่งภัยพิบิติ

หลังจากที่ทั้งนาที ได้ผ่านไป…

“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำบางอย่างแบบนี้นี่!” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซัง กลับมามีสติ

ในที่สุดเธอก็ปล่อยผมไป

และฝั่งของซากุไรคุง เขาก็แยกจากราชินีโนเอลแล้ว

“เสร็จยัง?” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติซัง เล่นกับผมยาวๆของเธอ

“ใจดีมากนะที่รอเราน่ะ” (มาโกโตะ)

ผมชักมีด และเผชิญหน้ากับนีเวียซั

“พูดอะไรน่ะะ สาวกซังและฮีโร่แห่งแสงซังระวังชั้นมาตลอด ชั้นจะไม่สามารถทำบางอย่างแบบนั้น” (นีเวีย)

“เอ๋? นั่นจริงเหรอ อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“…นั่นไม่จริงหรอก~” (มาโกโตะ)

อย่าพูดอะไรที่ไม่จำเป็นสิ นีเวียซัง

“ถ้าอย่างนั้น เตรียมตัวเอง” (มาโกโตะ)

ผมตั้งท่ายืน ด้วยมีดของเทพธิดา

แม่มดแห่งภัยพิบัติซังทำสีหน้า ดั่งเธอยอมแพ้แล้วซึ่งทุกสิ่งอย่าง

นั่นหมายถึง เธอจะไม่ต่อต้านงั้นเหรอ?

ถ้าอย่างนั้น อย่างน้อยๆ โดยไม่เจ็บปวด

— “หยุด! หยุด! มาโกะคุง” (เออร์)

“เออร์ซามะ?” (มาโกโตะ)

เทพธิดาแห่งงน้ำ เรียกผมให้หยุด

— “ให้ฮีโร่แห่งแสงคุงจบเธอ! มันจะดีกว่า ถ้ามาโกะคุงที่เหมือนพระเจ้า ไม่ได้เป็นคนที่ช่วยโลก” (เออร์)

“ทำไมล่ะ?! อัศวินของหนู เป็นคนที่ช่วยหนูและเรียวซูเกะ! ทำไมเค้าต้องผ่านการรับเครดิตด้วย?!” (ฟูเรีย)

คนที่บ่น ไม่ใช่ผม แต่เป็นฟูเรียซัง

เทพธิดาแห่งน้ำ อธิบายอย่างมีเมตตา

— “ฟังดีๆนะ ฟูเรียจัง มันดีกว่า สำหรับพระเจ้าที่จะไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง กับเหตุการณ์ของดินแดนมนุษย์ พวกนั้นที่ปกครอง ถ้ามาโกโตะ เป็นคนที่กำจัดนีเวียจัง ผู้ที่ได้สืบทอดพลัง ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกันล่ะ?” (เออร์)

“แน่นอนค่ะ…โลก จะสงบสุข ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังโต้แย้ง ยังไม่เชื่อ

— “{ที่ตอนนี้} ใช่ แต่อะไรในอนาคตไกลๆล่ะ? มาโกะคุงเป็นพระเจ้า และในที่สุด เค้าก็ได้ไปที่ดินแดนสวรรค์ เพราะทั้งหมด เค้าเป็นเทพรับใช้ของโนอาห์ หลังจากนั้น มาโกะคุง จะไปจากดินแดนมนุษย์ และเทพเจ้ามารและเทพเจ้าอื่น อาจจะคิดว่า ‘พูดถึงแล้ว เทพเจ้าทากัตซูกิ มาโกโตะ กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเป็นแบบนั้นมันควรจะไม่เป็นไร ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คนต่อไปจะแข็แกร่งกว่านี้ อาจจะส่งคนที่มีพลังของพระเจ้าไปเลยดีกว่า’ ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น ไม่มีใครจะทำตามกฎอีกแล้ว มันจะกลับไป เป็นโลกที่ไร้กฎหมายในหมู่พระเจ้า” (เออร์)

“นั่น…” (ฟูเรีย)

“มันโอเคน่า ฟูเรียซัง งัน ซากุไรคุง ชั้นปล่อยที่เหลือไว้ให้นายนะ” (มาโกโตะ)

“ช-ชั้นต้องทำมันเหรอ?!” (ซากุไร)

เมื่อผมส่งหน้าที่ไปให้ซากุไรคุง เขาเปิดตาของเขากวาง

“โนเอลซัง ได้โปรดบันทึกความสำเร็จ ของการช่วยเหลือโลก ให้ทั้งหมดถูกทำโดยซากุไรคุงเพื่อคนรุ่นต่อๆไปนะ” (มาโกโตะ)

“อัศวินของชั้น?! นายพูดอะไรกันน่ะ?!” (ฟูเรีย)

“ทากัตซูกิคุง?! นายไม่ควรนะ” (ซากุไร)

ฟูเรียซังและซากุไรคุง ต่อต้านมัน

“เข้าใจแล้ว…รับทราบ ให้ตายสิ มันแค่เหมือนนายเลยนะ มาโกโตะซัง” (โนเอล)

ราชินีโนเอล เพียงแต่ทำรอยยิ้มเบี้ยวๆกับเรื่องนั้น

อย่างที่คาด กับสหายร่วมเคลียร์วิหารทะเลลึกของผม

เธอเข้าใจมันได้เร็ว

“เฮ้ อัศวินของชั้น ทำไมนายไปสนิทกับยัยนั่นจัง? ตั้งแต่ทีแรก นั่นเป็นที่เธอเรียกนายมาตลอดเหรอ…?” (ฟูเรีย)

ฟูเรียจังจ้องผมอย่างงต้งใจ

“ซ-ซากุไรคุง จบแม่มดแห่งภัยพิบัติซัง!” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนหัวเรื่องอย่างบีบบังคับ

“เข้าใจแล้ว…” (ซากุไร)

ซากุไรคุงพร้อมดาบของเขา

ใบมีด เริิ่มส่องแสงสีทอง…จากนั้นสีรุ้ง

แม้ว่าจะด้วยอย่างนั้น แม่มดแห่งภัยพิบัติ …ไม่เคลื่อนไหว

เธอมองซากุไรคุง ด้วยหน้าตาที่สดใส

“เข้าใจแล้ว… ถ้าอย่างนั้น นายก็เป็นผู้คร่าชีวิตชั้น หือห์ ฮีโร่แห่งแสงซังของ 1,000 ปีให้หลัง” (นีเวีย)

นีเวียซังนำมือไว้ที่หน้าอกของเธอ ดั่งในการกลับใจ

ซากุไรคุงพร้อมดาบเขาที่ส่องแสงสีรุ้ง ไว้ด้านบน

ผมคิดว่าเข้าจะเหวี่ยงดาบแค่แบบนั้น แต่เขาพูดออกมา

“มีสิ่งนึง ที่ชั้นอยากจะถาม” (ซากุไร)

“เอาเลย ชั้นก็บางอย่างที่อยากจะพูด ในท้ายที่สุด” (นีเวีย)

นีเวียซังยิ้มให้ซากุไรคุง

“นีเวีย…เธอควรจะสามารถทำอะไรได้ ในวิธีที่มีเล่ห์เหลี่ยมได้มากกว่านี้ มีคนมากมาย ที่ใกล้ชิดกับทากัตซูกิคุง และโนเอลที่นี่ ถ้าเธอได้นำพวกเค้ามาเป็นตัวประกัน เธอสร้างปัญหาให้ทากัตซูกิคุงได้มากกว่านี้ แต่เธอไม่ทำ เธอไม่ทำร้ายใครเลย ทำไม?” (ซากุไร)

คำถามของซากุไรคุงเป็นหนึ่งในคำถาม ที่ผมมีด้วย

ผมคิดว่ามันจะยากกว่านี้

แค่เหมือนที่ซากุไรคุงพูด ถ้าเธอข่มขู่ ที่จทำร้ายลูซี่ ซาซัง เจ้าหญิงโซเฟีย หรือโมโมะ การเคลื่อนไหวของผม จะถูกจำกัดมากกว่านี้

และตัวฟูเรียซังเอง ทางเทคนิคแล้วก็เป็นตัวประกันด้วย

แต่แม้ว่าเมื่อใช้ปาฏิหาริย์ ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา เธอไม่ต่อต้าน

นีเวีบซังหัวเราะ ดั่งจะพบว่า คำพูดของซากุไรคงนั้น น่าสนุก

“ฟุฟุ… พูดอะไรน่ะ? ไม่ใช่ชั้นทำอย่างนั้นเหรอ? ชั้นทำร้ายนาย ระหว่างงานพิธี ชั้น เป็นคนที่สั่งเคนซัง ให้แทงฮีโร่แห่งแสงซังนะ รู้มั้ย?” (นีเวีย)

“ชั้นนั้นไม่สำคัญ เธอไม่ได้ทำร้ายใครอื่นเลย น้อกจากนั้น” (ซากุไร)

“ไม่ นั่นมันไม่สำคัญได้ยังไงกัน?” (ฟูเรีย)

“เรียวซูเกะซัง ได้โปรดเห็นคุณค่าตัวเองมากกว่านี้เถอะ…” (โนเอล)

ฟูเรียซังและราชินีโนเอล ตอบโต้ในเวลาเดียวกัน

“นั่นแค่เหมือนซากุไรคุงเลย” (มาโกโตะ)

สำคัญว่าอะไรที่ยำแย่เกิดขึ้นกับเขา เขาลืมพวกมัน ไปในทันที

เหมือนนักบุญ

หรือบางทีคนบ้า

เขามีเมตตา ถึงจุดที่บ้าคลั่ง

“มันควรจะมีขีดจำกัด ในการจะมีเมตตานะ…” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติถอนหายใจอย่างงงงัน และเข้าหาซากุไรคุงในรูปวิญญาณอย่างช้าๆ

เธอมีแผนที่จะทำอะไรเหรอ? ผมพร้อมตัวผมเอง แต่เธอไม่ได้แสดงสัญญานของการใช้เวทมนตร์

เธอเพียงแต่ ยืน ตรงหน้าซากุไรคุง

“ขอโทษ ฮีโร่แห่งแสงซซัง ชั้นไม่อยากจะทำร้ายใคร เพราะทั้งหมดนั่น จะเป็นการต่อต้านกับโลกที่ชั้นปรารถนา จากใจแล้ว ชั้นก็ไม่อยากทำร้ายนายด้วยเหมือนกัน…” (นีเวีย)

นีเวียซังสัมผัสแก้มขอซากุไรคุง อย่างอ่อนโยน

“มันโอเค ชั้นไม่ถือ” (ซากุรไ)

ไม่ ถือมันซักหน่อยเถอะ ซากุไรคุง

นายถูกแทงโดยดาบนะ รู้ป่าว

“อืม…แต่ชั้นถูกขังในคุกใต้ดินนะ” (โนเอล)

ราชินีโนเอล พึมพำคำนี้

ได้ยินเรื่องนี้ แม่มดแห่งภัยพิบัดิ หันหาราินีโนเอล

และจากนั้น คิ้วขมวดเล็กน้อย

“เพราะรู้มั้ย…มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้หมดเธอดูเหมือนคนที่สร้างแผลใจ ในหัวใจชั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน” (นีเวีย)

“แผลใจ… แอนนาซังเหรอ?” (โนเอล)

มันจริง ที่ว่าราชินีโนเอล ดูเหมือนกันกับแอนนาซัง

“ชั้นถูกทำให้นึกไปถึง เมื่อผู้หญิงคนนั้น {ฟันชั้นเป็นสองซีก}…เมื่อไหร่ก็ตาม ที่ชั้นมองดูหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง” (นีเวีย)

“อาา นั่นช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)

ผมสงสารเธอนิดหน่อย

“นั่นเหมือนกันสำหรับนายด้วย สาวกซัง” (นีเวีย)

“ชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

นีเวียซัง จ้องผมเบาๆ

“ตั้งแต่นายมาในอดีต แผนของชั้นทั้งหมดหลงทางไปหมดเลย นั่นก็เหมือนกันกับครั้งนี้ด้วย เมื่อเวลา ที่สาวกซัง วิ่งหนีไปกับหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง ที่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้น ชั้นรู้ขึ้นนมา: ‘อาา แผนของชั้นจะล้มเหลวในครั้งนี้ด้วยเหมือนกัน” (นีเวีย)

“แต่มันค่อนข้างจะอันตรายในครั้งนี้นะ” (มาโกโตะ)

พูดจากใจ อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน แม้แต่เทียบก็ยังไม่ได้เลย

ผมแม้แต่คิดว่าใช้โชค ของทั้งชีวิต เพื่อเคลียร์วิหารทะเลลึก

ในทันใดนั้นเอง ผมจำคำพูดของเทพธิดา ผู้ที่ช่วยให้ผมเคลียร์วิหารทะเลลึกได้

อุ้ย

แน่นอนว่าผมจะโดนดุ ถ้าผมลืม

“นีเวียซัง ข้อความจากเทพธิดาแห่งความมืด” (มาโกโตะ)

“ไนอาซามะ…?” (นีเวีย)

ตาของแม่มดแห่งภัยพิบัติเบิกกว้าง

“แค่อะไรกัน…?” (นีเวีย)

“‘เธอทำเต็มที่แล้วนะ’ ท่านพูด” (มาโกโตะ)

“…”

นีเวียซัง ไม่พูดอะไร

เธอปิดตาของเธอชั่วครู่ และหัวเราะเบาๆ

“ฟุฟุ เหมือนเคย เทพธิดาที่ไม่ชมชั้นมากเลย” (นีเวีย)

“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

“จริงๆ! เทพธิดาแห่งความมืดไม่สน เกี่ยวกับออราเคิลของเธอเลยซักนิด!” (ฟูเรีย)

คนที่เห็นด้วยอย่างฉุนเฉียวกับนีเวียซัง คือฟูเรียซัง

ท่านถูกพูดถึงอย่างเดียวกัน โดยออราเคลแห่งความมืดสองคน

“แต่ท่านยังจำชั้นได้ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นออราเคิลแห่งความมืดอีกแล้ว หือห์ ชั้นคิดว่าท่านลืมเกี่ยวกับชั้นไปแล้ว เพราะชั้นนั้นมันล้มเหลว” (นีวเวีย)

นีเวียซัง ดูเหมือนจะมีความสุข

ผมดีในที่ผมสามารถบอกเธอได้

“ถ้าอย่างนั้น นีเวีย” (ซากุไร)

ซากุไรคุงพูด

“ค่ะ ชั้นพร้อมแล้ว” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติ ปิดตาของเธอ

ดาบแสงของซากุไรคุง ปลดปล่อยแสงที่ทรงพลัง

ด้วยเรื่องนี้…ในที่สุด ทุกอย่างจะจบ

— “หืม? เฮ้ เออร์ นี่คือ…” (โนอาห์)

— “อ-เอ๋? ไม่ใช่นี่มันแย่ไปนิดนึงเหรอ…?” (เออร์)

ในทันใดนั้นเอง เสียงดังจากข้างบน

มันไม่ต้องพูดถึงเลย มันเป็นจากเทพธิดา

“โนอาห์ซามะ เออร์ซาะ มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

ได้โปรดอย่ามาขัดฉากจริงๆจังๆสิครับ

 

— “เฮ้ มาโกโตะ การแยกวิญญาณนีเวียจัง และฟูเรียจัง…{ไม่สมบูรณ์แบบ}” (โนอาห์)

— “ถ้านายกำจัดนีเวียจังแบบนี้ มันจะมีผลกับฟูเรียจังด้วย” (เออร์)

“”””เอ๋?””””

ทุกคนตกใจกับเรื่องนี้

หรือเหมือนกับ แม้แต่นีเวียซังก็ตกใจ

ถ้าอยางนั้น เจ้าตัวเองก็ไม่ได้สังเกตเหรอ

“นี่เป็น…ความผิดพลาด ของเทพธิดาแห่งโชคชะตามั้ย…?” (มาโกโตะ)

— “ดูเหมือนอย่างนั้น” (โนอาห์)

— “ฮ่าาา ไอราจัง” (เออร์)

เทพธิดานั่น!

ครั้งต่อไปที่ผมเห็นท่าน ต้องต่อว่าท่านหน่อยแล้ว

— “มาโกโตะ ชั้นได้ยืนยันมันแค่เมื่อกี้นี้ แต่มันไม่ใช่ถึงระดับ ที่ฟูเรียจังจะตาย” (โนอาห์)

— “ใช่ ถ้านีเวียจังหายไป ร่างกายของเธอ อาจจะเข้าใจผิดไป ว่าส่วนหนึ่งของวิญญาณของเธอหายไป และจบที่การหลับอย่างยาวนาย” (เออร์)

“หลับอย่างยาวนาน…?” (มาโกโตะ)

ฟูเรียซังและผม มองตากัน

“เหมือน…นานแค่ไหนถ้าตรงๆ?” (มาโกโตะ)

— “ไม่กี่วัน…ไปถึงไม่กี่ปี ช้้นเดาว่า” (โนอาห์)

“กว้างมาก!” (มาโกโตะ)

ไม่กี่วันนั้นไม่เป็นไร แต่ไม่กี่ปีมันไม่ได้!

กำจัดแม่มดแห่งภัยพิบัติจะถูกเลื่อน! เลื่อน!

แต่…

“หนูไม่ถือเรื่องนั้นมาก หนูแค่จะหลับไป ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

เจ้าตัวเอง พูดอะไรแปลกๆ

“เจ้าหญิง? พูดอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

“อัศวินของชั้น อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย ชั้นจะหลับไปไม่นานนัก อย่ากังวลไปนะ” (ฟูเรีย)

“ไม่ ชั้นต้องกังวลซี่…” (มาโกโตะ)

ร่างกายขงเธอ เพิ่งจะถูกช่วงชิงไป โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ทำเมเธอต้องหลับอย่างยาวนานอีกครั้งกันล่ะ?

ทำไมมีคนมมากมายรอบผม ที่ไม่สนใจ เกี่ยวกับการที่ต้องเสียสละตัวเองเนี่ย?

— “แต่ชั้นไม่คิดว่ามันระดับเดียวกับนายนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

— “นั่นเยอะนะ ที่มาจากมาโกะคุงน่ะ” (เออร์)

จริงอ่ะครับ?

“ตอนนี้ เรียวซูเกะ เอาเลย แล้วทำมัน” (ฟูเรีย)

“ฟูเรีย…” (ซากุไร)

ซากุไรมองผมและฟูเรียซัง กังวล

“มันโอเค มาโกโตะซัง ไม่ควรจะมีปัญหา ด้วยเวทมนตร์รักษาของชัน และไม่เท้าที่ถูกมอบมาให้ชั้น โดยอัลเธน่าซามะ! ฟูเรียซัง ถ้ามีอะไรก็ตามเกิดขึ้น ชั้นจะรักษาเธอเองนะ!” (โนเอล)

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดทำมันนะ” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซัง ยิ้มเบาๆ กับคำพูดของราชินีโนเอล

และจากนั้น สายตาของทั้ง 3 มารวมกันที่ผม

ณ ทันใดนั้น ตัวอักษร ลอยอยู่ตรงหน้าของผม

[คุณจะจบแม่มดแห่งภัยพิบัติ?]

ใช่

ไม่

ถ้าอย่างนั้น มันมาถึงนี่อีกครั้ง!

ผมต้องเลือกเหรอ…?

“ไอราซามะจะโดนแน่ๆทีหลัง…” (มาโกโตะ)

ผมสาบานกับตัวเอง ในใจ

“…ซากุไรคุง ได้โปรด” (มาโกโตะ)

ผมเลือกใช่

ผมจะเคารพ ความมุ่งมั่นตั้งใจ ของฟูเรียซัง

“สาวกซัง มันต้องลำบากที่ต้องมารับมือ กับอะไรแบบนี้ตลอดเวลา หือห์” (นีเวีย)

แม้ว่าเธอกำลังจะถูกกำจัดอยู่ตอนนี้ เธอยังเห็นอกเห็นใจของผม

“นีเวีย…ชั้นจะพยายาม ให้มันไร้ความเจ็บปวด” (ซากุไร)

“มันไม่เป็นไร ชั้นเป็นวิญญาณ ดังนั้นมันไม่เจ็บปวด” (นีเวีย)

แม่มดแห่งภัยพิบัติ ไม่ปล่อยรอยยิ้มไป

— “ฮีโร่แแห่งแสงคุง ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลมากขนาดนั้น วิญญาณของนีเวียจัง ต้องถูกตัดสินในดินแดนสวรรค์ เธอต้องชดเชยบาปของเธอ แต่…ชั้นไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนั้น เพราะทั้งหมดแม้ว่าเธอควบคุมโลก ไม่มีผู้เสียชีวิต” (เออร์)

— “ช่างเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ประหลาดที่สดเลย ไม่ใช่มันเป็นคนที่มีผู้เสียชีวิตน้อยที่สุด ในประวัติศาสตร์ทั้งหมดเหรอ?” (โนอาห์)

ผมได้ยินเสียงของเทพธิดา

ซากุไรคุงต้องมุ่งมั่นตั้งใจตัวเขาเองแล้ว ด้วยเรื่องนั้น เขาหายใจลึกๆ

“ลาก่อน แม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวีย” (ซากุไร)

“มีชีวิตที่ดีนะ ราชาแห่งฮีโร่ซัง” (นีเวีย)

แสงจ้าพริบตา เกิดขึ้นในทันทีต่อมมา

การฟันของแสง ฟันที่ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติซังยืนอยู่

ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ในพริบตา

“อา…” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังทรุดล้ม

ผมรีบรับเธอไว้

“เจ้าหญิง…” (มาโกโตะ)

ผมแอบมองหน้าเธอ และฟูเรียซัง ยิ้มดั่งง่วงงุน

“ชั้นจะหลับสักครู่นะ… ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายเลย ถ้านายไม่อยู่ข้างชั้น เมื่อชั้นตื่น…อัศวิน…ของชั้น…” (ฟูเรีย)

พูดคำนี้จบ ฟูเรียซัง ปิดตาของเธอ

ผมได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ

มันดูเหมือน ไม่มีอันตราย ต่อชีวิตของเธอ

นั่นโล่งใจ

และจากนั้น ซากุไรคุง ราชินีโนเอล และผม มองกัน

ทุกคนพยักหน้าเบาๆ

(มันจบแล้ว…) (มาโกโตะ)

กี่ปีแล้วที่มันเป็นมา ตั้งแต่ที่ผมมาที่อิเซไกนี้

มันยาวนาน

แต่ในที่สุดแล้ว…

…โลก ได้ถูกช่วย

■ตอบความคิดเห็น:

>ไอรา: “มาที่ห้องของชั้น!!”

>ช่างเป็นสาวที่น่ากลัว

น่ากลัวแน่นอนเลยครับ และนี่คิดที่ท่านไม่มีความรู้สึกโรแมนติกกับมาโกโตะคุง (มั้ง)

นางเอกที่ยังไม่รู้ตัว

■ข้อความจากผู้แต่ง:

ผมได้เผยแพร่รูปวาดของเล่มที่ 9 ลงไปบนทวิตเตอร์

ลูกของพระเจ้า อเล็กซานเดอร์ ปะทะ ราชาสปิริต มาโกโตะ

อเล็กซ์คุงมีร่างการที่ได้รับพรมาเต็มๆเลยครับ

แม้ว่ามันเป็นฉากที่ จริงจัง ผมหัวเรากับมันไปมากมายเลย

รูปลักษ์ของอเล็กซ์คุง มีพื้นฐานมาจากเฮอร์คิวลีส จากตำนานกรีก

และนับถอยหลัง…2 ตอนที่เหลืออยู่!!!

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook