302 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงที่ฐานแนวหน้า

แนวหน้าที่ไว้ต่อต้านกองทัพลอร์ดปีศาจ ป้อมปราการถังดำ

ป้อมปราการที่แน่นหนา ที่ถูกสร้างที่ภูเขาที่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย ที่มีคูแห้งล้อรอบ และรั้วจำนวนหนึ่ง

ไม่มีจุดอะไรที่ไว้ป้องกันมอนสเตอร์ที่บิน แต่มันควรจะแสดงประสิทธิภาพกับมอนสเตอร์บนพื้นระดับหนึ่ง

รั้วที่กักขฬะที่ดำเนินต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด ในดินแดนรกร้างที่อ้างว้าง

มีอะไรที่ดูเหมือนกระดูกของมอนสเตอร์กองอยู่ที่นั่นที่นี่

เรายืนตรงหน้าประตูรั้วเล็ก ที่แยกออกมาจากป้อมปราการเล็กน้อย

ประตูมันปิดอย่างแน่น

ระหว่างที่เราดูรอบๆอย่างกระสับกระส่าย เพราะสงสัยว่าจะเข้าตรงไหน…

“พวกนาย บอกชื่อมา”

พวกเขาถามสั้นๆ

ผมไม่เห็นพวกเขา แต่มันนดูเหมือนมียามซ่อนอยู่

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ แล้วก็…” (มาโกโตะ)

“เขี้ยวสีแดง” (ลูซี่)

ลูซี่พูดต่อหลังจากที่ผมแนะนำตัว

…เขี้ยวสีแดงมันชื่อเท่จริงๆ

บางทีผมควรจะให้พวกเธอ ให้ผมได้เข้าด้วย

“เรารออยู่ โปรดมาทางนี้”

ดูเหมือนจะมีห้องที่ซ่อนไว้ เพื่อที่จะไว้คอยเฝ้าดูโดยเป็นส่วนหนึ่งของประตูรั้ว

ทหารหนึ่งคนปรากฏมาตรงหน้าเรา และนำเราไปที่ป้อมปราการ

“ระวังด้วย ถ้าแยกมากไปจากที่ผมเดิน ท่านจะไปโดนกับดักที่ไว้สำหรับมอนสเตอร์”

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

เมื่อเห็นผม เดินโดยไม่ได้สนใจในโลกนี้ ทหารพูดอย่างนี้ และมันทำให้ผมสั่น

น่ากลัวอ่ะ… เดินโดยไม่คิดอะไรยังไม่ได้เลย

ระหว่างที่ผมเดินอย่างระวัง…

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ ผมดีใจที่เห็นท่านกลับมา มันเป็นเกียรติที่ได้เจอท่านอีกครั้ง”

ทหารที่นำทางคุยกับผม

แต่ผมจำไม่ได้ว่าได้เจอเขามาก่อน

“…เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ?”

“ผมอยู่ด้วยกันกับท่านในการเดินทางทางเหนือ ที่การออกเดินทางไปสู่ลาโฟรเอก ผมประจำอยู่ที่หน่วยที่ 1 ในเวลานั้น”

“หน่วยที่ 1… หน่วยของกัปตันออร์โธ” (มาโกโตะ)

“ครับ ภาพที่ท่านแช่แข็งกองทัพของมอนสเตอร์ ไปด้วยกันกับทะเล มันน่าตื่นเต้น!”

นั่นมันลำลึกความหลัง

ในเวลานั้น ผมเรียกอันไดน์ด้วยตัวเองยังไม่ได้ ผมเลยสามารถทำได้ด้วยไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง โดยการทำจังหวะเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง

“มันมีทหารมากมายที่ชื่นชมท่านในฐานแนวหน้า มาโกโตะ-ซามะ ทุกคนจะมีความสุขที่ท่านมา เมื่อเราได้ยินข่าวว่าท่านบาดเจ็บอย่างหนักในการต่อสู้กับราชาสัตว์ เราทั้งหมดเสียใจ”

“นั่น…ชั้นขอโทษที่ทำให้พวกนายทั้งหมดกังวลนะ” (มาโกโตะ)

“แม้อย่างนั้น เราได้ยินมาว่าท่านได้รับการบาดเจ็บ และคำสาปที่ทำให้ท่านไม่สามารถจะฟื้นกลับมาได้ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหาอะไรกับตัวท่านเลย”

“ใช่ ยังไงซะ…ชั้นโอเคแล้วน่ะตอนนี้” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นผมตอบไปอย่างคลุมเครือ

ระหว่างที่เราคุยกัน เรามาถึงข้างในป้อมปราการ

“จากตอนนี้ไป คนนี้จะนำทางท่าน”

ทหารทำความเคารพและจากไป

คนที่รอเราอยู่คือผู้หญิงใส่แว่นตาที่ดูเที่ยงตรง

“เราได้รออยู่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ และลูซี่-ซามะ และ อายะ-ซามะของเขี้ยวสีแดง ก่อนอื่น มาทักทายผู้บัญชาการของป้อมปราการถังดำก่อนตามหนูมาได้โปรด”

ชุดทหารที่แน่นที่ทำให้เธอดูเหมือนครูด้วย

เราตามผู้หญิงไป

ข้างในป้อมปราการใหญ่กว่าที่คาด เราผ่านทหารมากมาย

“ลูซี่-ซัง! งี้ท่านก็มมา!”

“อายะ-ซามะ! มันเป็นซักพักแล้วนะครับ!”

นักเวทย์ระดับนักบุญลูซี่ และนักผจญภัยระดับโอริคัลคุม ซา-ซัง ดูเหมือนจะมีชื่อเสียงที่นี่ด้วย

“เราจะอยู่ภายใต้ความดูและของนายที่นี่ซักพัก” (ลูซี่)

“มันเป็นซักพักแล้วนะ~ บาดเจ็บมั้ย?”(อายะ)

ทังสองตอบไปด้วยความคุ้ยเคย

มันดีที่เป็นที่นิยม…คือที่ผมคิดอยู่ เมื่อ…

“…เฮ้ คนนั้นที่อยู่ข้างเขี้ยวสีแดงเป็นใคกัน?”

“เค้าดูค่อนข้างง่อยๆจัง”

“เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นผู้ชายของลูซี่-ซังและอายะ-ซัง?”

“อะ?! อภัยให้ไม่ได้!”

“ไม่ ไม่ นายก็รู้เรื่องนั้นอยู่แล้วนี่ สองคนมีบางคนที่เธอรัก ใช่มั้ย”

“ใช่ ความทนทานในการป้องกันของพวกเธอ มันอยู่อีกระดับนึงไปเลย”

“ใครจะรู้ว่ามีกี่คนที่อกหักเพราะลูซี่-ซังและอายะ-ซัง”

“แต่ ในท้ายที่สุด คนนั้นเป็นใคร?”

“ยังไงก็เถอะ คนเดียวที่ดินข้างหน้าเขี้ยวสีแดงได้คือ ฮีโร่-ซามะ ของโรเซส…”

“เดี๋ยวดิ้…ผมดำ และมีดมานาแปลกๆ…เป็นไปได้มั้ยว่า…”

“…ม-ไม่มีทางน่า…”

“นั่นมันฮีโร่ของโรเซส ทากัตซูกิ-ซามะจริงๆเหรอ…?”

“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย…ข่าวลือว่าเค้าพิการถึงจุดที่ขยับไม่ได้ซักนิ้วเดียว”

“แต่ชั้นเห็นหน้าเค้าไปทีนึงแล้วนะ… เค้าน่าจะเป็นคนนั้นแหละ”

“น-นี่มันเรื่องใหญ่… เราต้องบอกทุกคน”

ผมได้ความสนใจมามากมาย

มันเสียงดัง

และมีคนหลายคนเริ่มรวมตัวกัน

“พวกนาย! เราจะมุ่งหน้าไปหาผู้บัญชาการตอนนี้! เปิดทางด้วย!”

ผู้หญิงที่นำเราตะโกนอย่างนี้ และฝูงคนเปิดออกทันที

ผู้หญิงคนนี้สวย แต่น่ากลัว

และจากนั้น เราถูกนำมาที่ห้องชั้นบนสุดของป้อมปราการ ข้างหน้าประตูที่งดงาม

“ผู้บัญชาการคะ ขออนุญาตเข้าไปค่ะ”

“เข้ามา”

“ค่ะท่าน! เอาเลยค่ะ ทากัตซูกิ-ซามะ”

“โอเค” (มาโกโตะ)

ผมเปิดประตูอย่างช้าๆ และเข้าห้องไป

ผมได้ยินเสียงนั้นมาก่อน

ลึกเข้าไปในห้อง มีโต๊ะตัวใหญ่ และเก้าอี้อยู่ตรงกลาง และชาย ที่มีเกราะสีทองที่เหมือนปิดทอง นั่งอยู่ที่นั่นโดยมีขาอยู่บนโต๊ะ

“{ผู้บัญชาการ นายพลเกราลท์} หนูได้นำ ทากัตซูกิ-ซามะมาแล้วค่ะ”

“ทำได้ดี ออกไปได้” (เกราลท์)

“ค่ะท่าน!”

ผูหญิงที่นำเรา ออกไปจากห้อง

เกราลท์ วาเลนไทน์

ฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ

เจ้าของสกิลฮีโร่สายฟ้า เหมือนแอนนา-ซัง

กัปตันของหน่วยอัศวินอากาศทิศเหนือ และเป็นผู้สืบทอดของขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 4

และเขายังเป็นคนที่ยศสูงสุดในป้อมปราการถังดำด้วย

เขาไต่ยศจริงๆ

เขามีตาที่คมเหมือนที่มีตลอดมา

หน้าที่ไม่ตลกของเขามันเหมือนเดิม

(อาา…เค้าจะสร้าปัญหาแน่ๆ) (มาโกโตะ)

คือที่ผมเตรียมตัวไว้ แต่คำพูดของเกรา-ซัง หลังจากหลายปี ใจเย็นมากกว่าที่ผมคาดคิด

“มันเป็นซักพักแล้ว…ผู้บัญชาการเกราลท์” (มาโกโตะ)

“แค่เกราลท์พอแล้ว” (เกราลท์)

“มันเป็นซักพักแล้วนะ เกรา-ซัง” (มาโกโตะ)

……เขาไม่ได้ตอบโต้

“เราจะอยู่ภายใต้การดูแลของนายซักพักที่นี่ รอคอยที่จะได้ทำงานร่วมกับนาย” (มาโกโตะ)

“รอคอยที่จะได้ทำงานร่วมกับนายนะ~ นายพลเกราลท์!” (อายะ)

“รอคอยนะ ว่าแต่ โอลก้า-จังอยู่ไหน? เธอไม่อยู่ที่นี่เหรอ?” (ลูซี่)

เมื่อเทียบกับผม การทักทายของลูซี่และซา-ซังนั้นเบาๆ

ต้องเป็นเพราะพวกเธอมาที่นี่หลายครั้ง

*ปึ้ง!*

เกรา-ซังลงพื้น อย่างทรงพลังตรงหน้าผม

เข้าทำอย่างนั้นได้ยังไงเมื่อกี้นี่?

“ชั้นได้ยินมาว่านาย จะไปเผชิญหน้ากับราชามังกรโบราณ แอสทารอธ” (เกราลท์)

เขาต้องได้สูงขึ้น ตั้งแต่ครั้งหลังสุดที่ผมเจอเขา แรงกดดันที่เขาส่งออกมามันเหลือเชื่อ

เกรา-ซังมองลงมาหาผม ด้วยสายตาที่คม

“ชั้นสัญญาว่าจะสู้กันใหม่น่ะ” (มาโกโตะ)

“นายควรจะได้ชื่อเสียงและทรัพย์สินพอที่จะสนุกไปตลอดชีวิตแล้ว แต่มันดูเหมือนว่านายยังอยากได้มากกว่านี้ นายต้องเป็นอย่างนั้นสิ” (เกราลท์)

เกรา-ซังหัวเราะ

ไม่ นั้นไม่ใช่เจตนาของผมเลย

“ชั้นคิดว่านายต้องรู้แล้ว แต่ตอนนี้ ชั้นเป็นคนที่ดูแลที่นี่ ถ้านายจะมุ่งหน้าไป ทิ้งข้อความไว้ให้ชั้นด้วย ชั้นจะไม่ไปกวนนายเรื่องรายละเอียดเล็กๆ ทำตามสบาย อ้า แต่อย่ามาทำลายป้อมปราการซะล่ะ โอเคมั้ย?” (เกราลท์)

คำพูดที่ใจกว้าง

มันยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นเกราลท์ที่โหดร้ายคนเดียวกัน

แต่ยังไงซะ ผมได้อ่านแผน การเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3 ผ่านสายตา ที่เจ้าหน้าที่ของอัศวินแห่งแสงทำงานทั้งคืนเพื่อทำมันแล้ว

“ชั้นจะทำตามแผนอย่างถูกต้อง” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนั้น เกรา-ซังทำสีหน้าน่าเบื่อ

“นาย…จะเชื่อฝังแผนพวกนั้นหรอ?” (เกราลท์)

“ใช่ เพราะมันดูเหมือนชั้นจะสร้างปัญหามาก ถ้าชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตมากเกินไป….” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ เกรา-ซังถอนหายใจอย่างหนัก

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…มันเป็นบางอย่าง ที่ทำโดยขุนนางชั้นสูง และคนในอาชีพศักดิ์สิทธิ์ เพื่อที่ฮีโร่ในตำนานจะหาความสำเร็จมากกวาที่นายมีไม่ได้ นายเมินมันได้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (เกราลท์)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้

“คนจากประเทศของชั้นบอกชั้น: อย่าให้ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ได้ความสำเร็จอะไรได้มากไปกว่านี้ นายถูกกลัวโดยขุนนาง และพวกคนตำแหน่งสูงของโบสถ์…นายไม่สังเกตเรอะ?” (เกราลท์)

“ชั้นไม่ได้อ่ะ” (มาโกโตะ)

ผมเศร้าใจจากข้างในโดยเรื่องนี้

“มาโกโตะ นายถูกปฏิบัติด้วยอย่างแย่ๆ ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสงนะ รู้มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่มะ? มันควรจะโอเคที่จะทำกะนายสุภาพมากกว่านี้” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังตอบโต้

ดูเหมือนผมจะถูกเกลียดโดยเจ้าหน้าที่ชั้นสูงของประเทศแห่งแสง

“พวกหมาระดับสูงของประเทศของชั้น มันทั้งหมดชินชาจนโง่โดยสันติ พวกมันสู้กันอย่างไม่ระวัง เพื่อที่ว่าใครจะได้กินเค้กชิ้นใหญ่กว่า เพราะทั้งหมดแม้ว่าเมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ มันได้อยู่อยู่ในสันติมาตลอดเวลา พวกมันน่าจะคิด ว่าการจ้องกันจะดำเนินต่อไปแค่แบบนี้” (เกราลท์)

“แราราชามอนสเตอร์ทะเลโจมตีนี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ซากุไร-คุง เป็นคนที่ปราบเขา

“เพราะทั้งหมด ฮีโร่แห่งแสงกำจัดเขาด้วยการโจมตีทีเดียว พวกมันน่าจะลดการป้องกันของพวกมันไปย่างสิ้นเชิง” (เกราลท์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ

มันจริง ที่ดูเหมือนผู้คนของซิมโฟเนีย ไม่ได้สงสัยในวันของสันติของเขา

“…แล้วก็ มาตรการทางการเมือง ของราชินีคนปัจจุบันมันอ่อนแอ เธอน่าจะแสดงถึงใจที่อบอุ่น แม้ว่ากับพวกที่ต่อต้านการปกครองของเธอ และผลของมันของเรื่องนี้ ปัญหาภายในของไฮแลนด์ ลุกเป็นไฟอยู่ตลอดเวลา… แต่ไม่ เรื่องนี้มันไม่มีอะไรไปเกี่ยวกับนายนี่ หือห์” (เกราลท์)

“ราชินี โนเอล… ฟังดูเหมือนเธอลำบากอยู่นะ” (มาโกโตะ)

“อืม เธอลำบาก เธอน่าจะแค่กำจัดฝ่ายที่ต่อต้านเธอไปให้สิ้นซากในทันที” (เกราลท์)

เกราลท์-ซังรุนแรงเหมือนเคย

“ไม่ว่ายังไง ป้อมปราการนี้ไม่ได้มีอะไรทุกอย่างมาก แต่นายผ่อนคลายที่นี่ได้ ถ้านายไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง ถามคนที่เพิ่งนำนายมาที่นี่เมื่อกี้นี้ แต่ยังไงซะ สองสาวที่หลังนายมาที่นี่กันหลายครั้งไปแล้ว ดังนั้นพวกเธอน่าจะรู้ทางของเธอกับที่นี่ทั่วแล้ว” (เกราลท์)

“ใช่ ห้องเหมือนเดิมใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“เฮ้ เฮ้ โอลก้า-จังอยู่ไหนอ่ะ?” (อายะ)

“ห้องของทากัตซูกิ มาโกโตะจะแยกไป ชั้นให้ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ อยู่ในห้องเดียวกันที่ไว้สำหรับนักผจญภัยไม่ได้ ไปหาโอลก้าเองเถอะ เธอต้องไปล่ามังกรหรืออะไรบางอย่างอยู่ เธอควรจะกลับมาเย็นนี้” (เกราลท์)

“หืมม เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

“โอเค~ ชั้นจะหาเอง~” (อายะ)

ลูซี่และซาซังไม่ได้ดูเหมือนจะเปลี่ยนท่าที แม้ว่าเมื่อจะอยู่ข้างหน้านายพลหือห์

และเกรา-ซัง ไม่ได้ดูเหมือนจะสนใจมันเป็นพิเศษด้วย

“งั้น ชั้นจะขอตะ—” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (เกราลท์)

แค่เมื่อผมจะออกไป เกรา-ซังเรียกชื่อผม

“มันมีทหารเยอะที่นี่ ที่ถูกช่วยโดยนาย ได้โปรดแสดงหน้าให้พวกเค้าดูทีหลังด้วย” (เกราลท์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ยามก่อนหน้า ก็บอกผมอย่างเดียวกัน

หลังจากตอบไป ผมออกมาจากออฟฟิศของนายพล

◇◇

“ทากัตซูกิ-ซามะ นี่คือห้องที่เตรียมไว้สำหรับท่าน ได้โปรดทำตัวตามสบายในการใช้มัน กุญแจอยู่นี่ค่ะ”

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

เมื่อเห็นห้องที่ผมถูกนำทางไปหา มันเป็นห้องปรกติ ที่ไม่ได้ใหญ่หรือเล็ก

ผมจะพูดว่ามันประมาณเดียวกับห้องโรงแรมราคาแพงนิดหน่อยในมักกาเรน

“อุว้า ใหญ่อ่ะ!” (ลูซี่)

“เออ๋ ทำไมมันมีสองเตียง สำหรับห้องที่ไว้คนเดียวล่ะ~?” (อายะ)

“ที่นี่ใหญ่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“”มันใหญ่!””

การตอบสนองของลูซี่และซา-ซัง ต่างไปอย่างยิ่งใหญ่จากของผม

ดูเหมือนป้อมปราการถังดำ มีที่อยู่ที่แออัดจริงๆ

พวกมันส่วนใหญ่น่าจะเป็นโรงแรมแคปซูล ที่มีเตียงเดียวอยู่ในมัน

ถ้าผมนำเรื่องนั้นมาสู่การคิด แน่นอนว่าผมได้ถูกปฏิบัติอย่างดีเป็นพิเศษท่นี่

“ถ้าอย่างนั้น หนูจะขอตัวตอนนี้ ถ้าท่านต้องการอะไร หนูจะยู่ในห้องต้อนรับที่ชั้น 1”

ผู้หญิงที่นำทางเราคำนับอย่างงดงาม

เธอเสนอว่าจะนำทางเราผ่านที่ต่างๆ แต่มันดูเหมือนลูซี่และซา-ซัง รู้ทางแล้ว ผมเลยปฏิเสธข้อเสนอไป

เธอทำสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย

เธออยากจะนำทางเราเหรอ

ผมทิ้งสัมภาระที่ผมพามาด้วยไว้ในห้องผม

เวลาอิสระตอนนี้

“งั้นเราจะไปที่ไหนดี” (มาโกโตะ)

ผมถามลูซี่และซา-ซัง

“นายโอเค ที่จะไปที่ที่ทุกคนรวมตัวกัน ใช่มั้ย? นั่นมันที่ไหนแล้วนะ อายะ? ลานฝึกเหรอ?” (ลูซี่)

“ไม่ใช่ห้องทานอาหารจะดีกว่าเหรือ ลู-จัง?” (อายะ)

“ใช่ ยังไงเราก็จะใช้ที่นั่นอยู่ดี” (ลูซี่)

“แต่อาหารไม่อร่อยนะ~ อย่าหลงผิดล่ะ ทากัตซูกิ-คุ” (อายะ)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่เราคุยกันอยู่แบบนั้น พวกเธอนำทางผมผ่านข้างในป้อมปราการ

พวกเธอเดินกันตามสบาย

ลูซี่และซา-ซัง เห็นว่าได้รับคำร้องเพื่อป้องกันป้อมปราการมานับไม่ถ้วน โดยเป็นตัวแทนของนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ

ซา-ซังและฮีโร่เปลวเพลิง โอลก้า-ซัง เห็นว่าเป็นอันดับสูงสุด ในจำนวนมังกรที่สังหารไป

“แล้วเกี่ยวกับเธอล่ะ ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ชั้นเหรอ? หือมม เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (ลูซี่)

มันดูเหมือนลูซี่ระเบิดไปซะทุกอย่าง ดังนั้นการนับจำนวนการปราบของเธอนั้นไม่ถูกนับ

“ชั้นว่า ลู-จังน่ะจริงๆแล้วเป็นคนที่จัดการได้จำวนวนมากที่สุด” (อายะ)

“อายะว่างั้น แต่มันไม่มีข้อพิสูจน์น่ะ เห็นมั้ย แต่มาโกโตะมาเป็นที่ 1 ได้ในทันทีนะ!” (ลูซี่)

“ใช่! เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงแช่แข็งทุกอย่างได้ในทันทีเลย” (อายะ)

“มันจะราบรื่นอย่างนั้นจริงๆเหรอ…?” (มาโกโตะ)

แม้ว่าสองคนที่ทำงานเป็นนักผจญภัยชั้นหนึ่งบอกกผมอย่างนี้ ผมไม่มีความกล้าเลย

เพราะทั้งหมด 1,000 ปีก่อน ผมได้ทำงานด้วยความคิดที่ว่า ชีวิตต้องมาก่อน

(มาโกโตะ ชั้นได้ยินจากไอราว่านายน่ะ ค่อนข้างจะไปบุ่มบ่ามในอดีตนะ รู้มั้ย?) (โนอาห์)

ผมได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะ

ไอรา-ซามะน่าจะพูดเกินจริงน่า

…ตอนนี่เมื่อผมมาคิดๆดูแล้ว ผมไม่ได้ยินเสียงของไอรา-ซามะซักนิดเลย หลังๆ

สงสัยจังว่าอะไรเกิดขึ้น?

“เราอยู่ที่นี่แล้ว มาโกโตะ” (ลูซี่)

ผมดีดกลับมาที่ความจริง ด้วยเสียงของลูซี่

มันเป็นพื้นที่กว้างใต้ดิน

โต๊ะยาวๆ และเก้าอี้กลม เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบที่นี่

ดูเหมือนเวลาอาหารเกือบจะหมดแล้ว มันไม่มีทหารอยู่ระหว่างกินมาก

“ทากัตซูกิ-คุง หิวยัง? มันดูเหมือนยังมีอาหารเหลืออยู่ รู้มั้ย?” (อายะ)

ทิศทางที่อายะชี้ไป มีคนที่แจกขนมปังและซุป

เราเรียงในแถวของแถมคนไม่กี่คน และรับอาหารของเรามา

และจากนั้น เราไปนั่งที่สุ่มๆที่ยังมีเก้าอี้ว่าง

“ขนมปังมันแข็ง…แต่เพราะเรื่องนั้น นายจะกินกี่ชิ้นก็ได้นะ” (ลูซี่)

“ซุปมันรถชาติหยาบๆไปหน่อย ถูกป้ะ ลู-จัง? มันขาดรสชาติไปเยอะเลย” (อายะ)

“อร่อย” (มาโกโตะ)

“”เอ๋?””

เมื่อผมพึมพำอย่างนี้ ลูซี่และซา-ซังทำหน้าตกใจ

ไม่ มันอร่อยจริงๆ

ลิ้นผมแปลกไปเหรอ?

“มาโกโตะ…นายไปกินอะไรมาเมื่อ 1,000 ปีก่อน?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…นายต้องลำบากมาแน่เลย…” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง สงสารผมอย่างมาก

เรากินแค่เกลืออย่างเดียวที่เป็นเครื่องปรุง เมื่อ 1,000 ปีก่อน

เข้าใจแล้ว งั้นลิ้นของผมก็วิวัฒนาการไปไปเป็นลิ้น ที่กินอะไรก็ได้และมันจะมีรสชาติที่อร่อย

(ไม่ใช่อ่ะ) (โนอาห์)

ไม่ใช่เหรอครับ

เมื่อเวลาที่ผมโดนโนอาห์-ซามะตอบโต้มาแบบนั้น…

“…เป็นไปได้มั้ยว่าท่านเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-ซามะ?”

บางคนเห็นหน้าผม และยืนอยู่กับที่

“…โรเซส…ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะเหรอ?”

“…ไม่ ไม่มีทางหรอก เค้าควรจะได้รับการอัมพาตไปครึ่งตัว ที่ได้รับมาจากการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ”

“แต่…หน้านั่น…”

ทหารได้มารวมกันทีละคนตามๆกัน

“คนที่อยู่ข้างเค้า เป็นลูซี่-ซังและอายะ-ซัง ใช่ม้ย?”

“พวกเธอสองคนพาผู้ชายมาเหรอ…?”

“เขี้ยวสีแดงที่ไม่เคยไปใกล้ผู้ชายพาผู้ชายมาเหรอ?!”

“อ้าา! ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมันแล้ว! มันเป็นฮีโร่ของโรเซส-ซามะ!”

การเอะอะใหญ่ ได้ใหญ่ขึ้นอย่างช้าๆ

ต่างจากที่โถงทางเดิน มันไม่มีใครที่จะหยุดการเอะอะนี้

นี่….มันดีกว่าที่จะพูดชื่อผมที่นี่มั้ย?

“อายะ-ซัง! ผู้ชายที่อยู่ข้างพี่เป็นใคร?!”

ทหารที่รวบรวมความกล้าถามอย่างนี้

“สามีชั้นเอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-คุง~!” (อายะ)

ซา-ซังห่อแขนของเธอรอบแขนของผมแะประกาศไปด้วยรอยยิ้ม?!

“ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)

“เฮ้ อายะ~ นี่เป็น ‘{ของเรา}’ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

การแนะนำตัวแบบนั้นเหมาะแล้วเหรอ? คือการตอบโต้ที่ผมแสดงออกไป แต่เสียงของผมถูกกลบไปโดยเสียงของลูซี่และทหาร

“ว่าแล้ว!”

“งั้นท่านก็ได้กลับมาแล้ว ทากัตซูกิ-ซามะ!”

“ท่านช่วยผมในประเทศแห่งความมืด!”

“ท่านช่วยชีวิตผมไว้ ในสงครามการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 1”

“ผมไม่เคยลืมร่างที่กล้าหาญของท่านที่เผชิญหน้ากับมอนสเตอร์อาละวาดในซิมโฟเนียเลย!”

“คำสาปลอร์ดปีศาจโอเคแล้วเหรอครับ?!”

“เราสู้ด้วยกันอีกได้ ใช่มั้ย?!”

“พอมาคิดว่าผมจะได้เห็นเวทมนตร์สปิริตของทากัตซูกิ-ซามะอีกครั้ง…”

ผมถูกล้อมในพริบตา

“อืม…เดี๋ยวก่อนนะ…” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมลนลานโดยเรื่องนี้…

“ตอนนี้นายต้องทำตัวในส่วนของนายแล้ว มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ทุกคนอยากจะเห็นนายนะ ทากัตซูกิ-คุง~” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังตีหลังผม

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ถูกบอกโดยสองคนผมซ่อมท่าทางของผม

ดูเหมือนทหารที่นี่กังวลเกี่ยวกับผม

ถ้าอย่างนั้น ผมควรจะต้องแสดงออกไปให้ถูกต้อง ว่าผมสบายดี

หลังจากนั้น ผมถูกยิงคำถามมาเป็นชุด

แต่ยังไงซะ พวกเขาต้องได้สังเกตแล้วว่า ‘ผมอยู่บนภารกิจลับบางอย่าง’ พวกเขาไม่ได้ถามอะไรลึกๆ เกี่ยวกับเวลาที่ผมหายไป

แทนเรื่องนั้น พวกเขาถามผมเป็นตันๆเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริต

ดูเหมือนจะมีทหารอยู่มากในป้อมปราการถังดำ ที่เห็นผมใช้เวทมนตร์สปิริตในการต่อสู้กับราชาสัตว์ ที่ประเทศแห่ความมืด

พวกเขาทั้งหมดสนใจเรื่องที่ว่าทักษะเวทมนตร์สปิริตของผม ทื่อลงไปมั้ยตั้งแต่ตอนนั้นมา

มากกว่านั้น…

“เฮ้ย! ไรเรียกคนที่หยุดมา! ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำได้มาแล้ว!”

“ใช่! ชั้นได้ยินเรื่องนั้นที่ฮีโร่-ซามะติดอยู่ในบาเรียของราชาสัตว์ จากคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุเลย!”

“ไม่มีเหล้าเหรอ?! ไม่มีเวลาที่จะดื่มที่ดีกว่านี้แล้ว!”

“มันควรจะมีในห้องเก็บของนี่ ใช่มั้ย?! ไปเอามาให้หมดเลย!”

“…นายพลจะไม่โกรธเอาเหรอ?”

“ถ้าเรายังรักษาวินัย มันควรจะโอเค เกราลท์-ซามะได้อ่อนโยนลงนะหลังๆเนี่ย”

“นั่นจริงแฮ้ะ!”

มันเปลี่ยนเป็นปาร์ตี้ดื่ม

อย่างน้อยมีบาเรียอยู่รอบทั้งป้อมปราการ ดังนั้นเสียงมันจะไมออกไปข้างนอก

แต่ผมไม่คิดว่าปัญหามันอยู่ที่นี่นะ…

ทำบางอย่างแบบนี้ที่แนวหน้ามันโอเคเหรอ…?

“พวกนายทำอะไรอยู่?!”

ระหว่างที่เราเอะอะกันยกใหญ่ ผู้หญิงที่นำทางเราก่อนหน้าเข้ามาและตะโกน

แต่ลูซี่และซา-ซังทำให้เธอใจเย็นลง

ดูเหมือนจริงๆแล้วเธออยากจะมาเอะอะกับเราด้วย

ผู้หญิงที่นำทางก็เป็นแนวหน้าในการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 1

มันดูเหมือนเธออยากจะได้ยินเรื่องราวของผม

เธอแค่ถามตรงๆก็ได้นี่

…ในท้ายที่สุด เราเอะอะกันจนดึกดื่น

◇◇

อย่างไรก็ตาม อย่างที่คาดได้กับทหาร ไม่มีใครที่กินจนสลบ

เมื่อปาร์ตี้จบ พวกเขาทั้งหมดไปประจำการหรือไม่ก็กลับไปที่ห้องนอนเพื่อเตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้

ฝั่งที่เมาน่ะคือพวกของเรา

“ฮือออ…” (ลูซี่)

“มุนย้า มุนย้า…” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังหลับอย่างสบายในเตียงข้างๆ

ทั้งสองคนเป็นที่นิยมในหมูทหารของป้อมปราการ ดันั้นพวกเธอถูกทำให้ดื่มไปมากมาย

(…นั่นมันสนุกมาก) (มาโกโตะ)

ผมสามารถที่จะได้คุยกับทหารมากมายด้วย

ผมมไม่รู้สึกแย่ ที่สิ่งที่ผมทำไปในสนามรบก่อนหน้ายังอยู่ในความทรงจำของทุกคน

แล้วก็ทหารทั้งหมดในป้อมปราการกลัวราชามังกรโบราณ

นั่นทำไมมันมีความคาดหวังกับผมที่เป็นผู้ใช้สปิริตสูง

(ดูเหมือนชั้นจะมาแพ้ที่นี่ไม่ได้) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของผมถูกเสริมแรง ผมไปนอน

◇◇

(…นี่คือ…?) (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมว่าผมหลับไป ผมได้ยืนอยู่ในที่ที่ขาวโพลน ที่มันไม่สมจริง

ที่นี่…เป็นที่ของโนอาห์-ซามะ แต่…

บรรยากาศมันต่างจากปรกตินิดหน่ย

คนที่มีผมสีเงินเป็นประกาย และชุดสีขาว โนอาห์-ซามะ

คนที่มีผมบลอนด์และชุดสีน้ำเงินที่น่ารักเออร์-ซามะ

และ…{อีกคนหนึ่ง}

เทพธิดาที่สูงและสง่างาม คุยกับโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ

—{เทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ}

ศูนย์กลางของโบสถ์เทพธิดา

ผู้ปกครองของทั้งจักรวาลอยู่ที่นี่

■ตอบความคิดเห็น:

มีการบ่นมาเยอะจากผู้คนที่ไม่ชอบยูริ

มีคำชมมาเยอะจากคนที่ชอยูริ

…ผมจะเบาการเล่นไปทั่วลง โอเคมั้ยครับ?

แต่ครั้งนี้มันค่อนข้างที่จะจริงจัง (ผมคิดว่านะ)

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 120/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook