ตอนที่ 1016 เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน

ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ

ระยะห่างระหว่างฟ้าดินนั้นไกลมาก

บนพื้นเต็มไปด้วยม่านหมอก ชีหานจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมา ก่อนจะมองไปยังประตูหอบรรพกษัตริย์ที่ปิดสนิท

นายท่านเข้าไปด้านในสักพักหนึ่งแล้ว ยังไม่ออกมาเลย ไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างในเป็นอย่างใดบ้าง…

“แกร๊ก…”

เมื่อประตูเปิดออก ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวก็เดินออกมา

ชีหานและคนอื่นๆ สาวเท้าขึ้นไปหานาง

“นายท่าน”

เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ชีหานก็รีบใช้สายตาสำรวจ จากนั้นก็เห็นว่าสีหน้าของฉู่หลิวเยว่มีบางอย่างผิดปกติไป

“ท่าน…เป็นอันใดไปหรือ?”

ชีหานขมวดคิ้วมุ่น ในใจมีความกังวลฉายชัดออกมา

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า

“ส่งคนไปเฝ้าสถานที่นี้อย่างเข้มงวด ถ้าไม่มีคำสั่งจากข้า ห้ามผู้ใดเข้าใกล้โดยเด็ดขาด”

ชีหานไม่พูดพร่ำทำเพลง ตอบรับโดยทันที

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“แล้วก็ปิดทางลับนั้นด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า มองราตรีที่มืดดำอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กางร่มสีดำขึ้น

นี่คือสิ่งของที่หรงซิวทิ้งเอาไว้ให้ในปีนั้น

“ข้าจะไปตำหนักฮวาหยาง”

…

ที่นางกลับไปตำหนักฮวาหยางในครั้งนี้ แน่นอนไม่ใช่เพราะว่าจัดการทำความสะอาดศพซั่งกวนหว่าน แต่เป็นเพราะนักโทษอีกคนก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน…เจียงอวี่เฉิง

ฉู่หลิวเยว่ผลักประตูเข้าไป นางเห็นเจียงอวี่เฉิงนั่งอยู่ตรงนั้นในทันที

เมื่อได้ยินเสียง เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าราบเรียบ

ใบหน้าของเขาซูบเซียวซีดขาว สามารถมองออกได้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เขาทุกข์ทรมานอย่างมาก

เพียงแต่สภาวะจิตใจของเขานั้นเข้มแข็งมาก เมื่อเจอเหตุการณ์ระดับนี้แล้ว คาดไม่ถึงว่าเขาจะยังมีสีหน้าสงบนิ่งได้อยู่

เมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใคร ใบหน้าของเขาก็ไม่มีความตกใจแม้แต่น้อย ราวกับว่าสามารถคาดเดาได้อยู่แล้ว

ฉู่หลิวเยว่ปิดประตูลง แล้วเดินสาวเท้าไปด้านหน้า

ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน

“เจ้าเป็นคนฆ่าซั่งกวนหว่าน”

ฉู่หลิวเยว่พูดเปิดประเด็น

นี่ไม่ใช่ประโยคคำถาม ไม่ใช่ข้อสงสัย แต่เป็นประโยคบอกเล่า!

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงยังคงเรียบเฉย

“นางฆ่าตัวตาย แล้วเกี่ยวอันใดกับข้าด้วย?”

เขาอยู่ตรงนี้ยังไม่ได้ออกไปไหน แต่กลับรู้ว่าซั่งกวนหว่าน “ฆ่าตัวตาย” เห็นได้ชัดว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายครั้งนี้!

แม้ว่าคำพูดของเขาจะเป็นการปฏิเสธ แต่เขากลับพูดเนื้อหาออกมาเอง ราวกับว่าไม่มีอันใดให้โต้เถียง

เจียงอวี่เฉิงรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

ซั่งกวนหว่านตายแล้ว ฉู่หลิวเยว่สัมผัสได้ว่ามีอันใดบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นจึงนึกถึงเขาขึ้นมา

ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์

“คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะอยากให้นางตายเร็วกว่าข้า”

สายตาของฉู่หลิวเยว่ที่มองเขานั้นเต็มไปด้วยความสงบและเฉียบคม แววตาเหมือนกับคมมีด ที่ต้องการจะแหวกรูปลักษณ์ภายนอกของเขาออกมา แล้วมองเข้าไปด้านใน!

“ไม่รู้ว่าเจ้าจะใจดีขนาดนี้ เจ้าไม่อยากเห็นนางทุกข์ทรมานวันแล้ววันเล่า หรือว่า…กลัวว่าถ้านางอยู่ต่อไป จะต้องทำให้เจ้าเดือดร้อนกัน”

เจียงอวี่เฉิงแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง

เดิมทีแล้วเขาเป็นคนที่รูปงามมาก แต่ตอนนี้ผอมซูบราวกลับไม่ใช่คน รอยยิ้มแบบนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่หล่อเหลาเท่าเมื่อก่อน ในทางตรงกันข้ามมันกลับเหมือนโครงกระดูกหุ้มหนังมนุษย์เสียมากกว่า ดวงตาลึกโบ๋ ทำให้ผู้คนรู้สึกกลัว

“เจ้าก็ยังฉลาดเหมือนเดิม ไม่ว่าอันใดก็ปิดบังเจ้าไม่ได้เลย”

นี่ถือเป็นการยอมรับ ว่าเขาฆ่าคนปิดปาก!

“เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์”

ความคิดในใจของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปในทันที แต่นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดเจียงอวี่เฉิงถึงจะต้องฆ่าซั่งกวนหว่าน

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ของนาง เหมือนว่ายังมีหลายเรื่องที่นางไม่รู้

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอักขระยันต์สีดำในร่างกายของนางนั้นมาจากถ้ำปีศาจทมิฬ

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นเจียงอวี่เฉิงที่ควบคุมนางตั้งแต่ต้นจนจบ

มากที่สุดนางคือเบี้ยที่ไร้ประโยชน์แล้ว จะเก็บหรือไม่เก็บก็ไม่สำคัญ

เจียงอวี่เฉิงลงมืออย่างฉับไว นี่เขากำลังกลัวอันใดอยู่กันแน่?

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงอวี่เฉิงก็หัวเราะออกมา

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าฆ่านางได้อย่างใด?”

“เจ้ารู้ดีมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดข้าต้องบอกเจ้าด้วย” เจียงอวี่เฉิงพูดขึ้น

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาเล็กน้อย

“ต้นไม้และสวนดอกไม้ด้านหลังตำหนักฮวาหยาง ข้าให้คนทำความสะอาดไปเรียบร้อยแล้ว”

สีหน้าของเจียงอวี่เฉิงแข็งทื่อไปทันที มุมปากสั่นระริกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ แต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็กลับคืนเข้าสู่สภาพเดิม

ความจริงแล้วก่อนหน้านี้เขาก็เคยสังเกตมาบ้าง

แต่คาดไม่ถึงว่านางจะลงมือเร็วขนาดนี้ เพียงแค่ภายในเวลาสั้นๆ แต่ก็จัดการทุกอย่างจนหมดสิ้น

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีการติดต่อกับภายนอกอยู่สินะ โดยใช้สิ่งเหล่านี้น่ะหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้น

เจียงอวี่เฉิงเงียบไม่พูดไม่จา

เขารู้ตั้งนานแล้วว่าการกระทำเล็กน้อย ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของนางไปได้

ในเมื่อนางเปิดออกมาโดยตรง เขาเองก็ไม่จำเป็นจะต้องพูดอันใดอีก

“มีเส้นทางลับจากตำหนักฮวาหยางไปสู่สุสานจักรพรรดิ เจ้าเป็นคนยั่วยุให้ซั่งกวนหว่านทำขึ้นมาสินะ?”

เจียงอวี่เฉิงหลับตาลง ปฏิเสธการพูดคุยต่อ

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา

“เรื่องเหล่านี้ ถ้าเจ้าไม่อยากจะพูดถึงมันก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างใดก็ตามมันก็ไม่สำคัญแล้ว แต่ว่าข้ามีเรื่องอยากจะขอคำชี้แนะจากเจ้าอย่างจริงจัง”

เจียงอวี่เฉิงนิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

“ตอนแรกที่เจ้าอยากจะฆ่าข้า เจ้ามีสถานที่อื่นอีกมากมาย แม้แต่ในเรือนฉิน ถ้าลงมือตอนนั้นเลยมันจะสะดวกกว่ามาก แต่เหตุใด…พวกเจ้าถึงยังพาข้าไปที่หอบรรพกษัตริย์?”

“พวกเจ้า…มีเหตุผลอันใดกันแน่ ถึงจำเป็นจะต้องลงมือที่นั่น?”

ฉู่หลิวเยว่พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงกระจ่างใสอย่างมาก ราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ตกลงไปในห้องที่ว่างเปล่า!

เจียงอวี่เฉิงยังคงไม่มีคำตอบเช่นเดิม

หากไม่ใช่เพราะยังมีลมหายใจที่แผ่วเบา ก็เกือบจะทำให้คิดว่าเขานั้นตายแล้ว

ฉู่หลิวเยว่รออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเจียงอวี่เฉิงไม่มีท่าทางที่จะพูดออกมา นางก็ขมวดคิ้วเป็นปม

นางคาดเดาได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเขาจะไม่มีทางพูด

เขาไม่มีทางอธิบาย ว่าเหตุใดตอนนั้นถึงได้เลือกที่จะหักหลังนาง!

“ดูเหมือนว่าหากข้าถามต่อไป เจ้าก็จะไม่มีความเห็นใดๆ”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น แล้วหมุนตัวเดินออกไป

ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู ทันใดนั้นนางก็ชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับไปมองเขาครู่หนึ่ง

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าข้าเคยไปอาณาจักรเสิ่นซวี่มาก่อน?”

เจียงอวี่เฉิงเบิกตากว้างขึ้น!

ในที่สุดใบหน้าที่เย็นชาก็แตกละเอียดแล้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ!

แต่เมื่อเห็นใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ที่เหมือนแปะคำพูดไว้ว่า “อย่างนี้นี่เอง” ทันใดนั้นเขาถึงนึกอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาขมวดคิ้วขึ้น กำหมัดกรอด

นางยังจำได้ไม่ครบ!

ประโยคนั้น เป็นแค่การหยั่งเชิงเท่านั้น!

“มิน่าล่ะ!”

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าเมฆหมอกที่บังตาอยู่ตรงหน้าถูกยกขึ้นหนึ่งชั้น

“ดูเหมือนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของเจ้า ก็มาจากอาณาจักรเสิ่นซวี่เช่นกัน?”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเจียงอวี่เฉิงปูดโปน หางตาของเขากระตุก และไม่ยอมพูดอันใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ

เขาไม่รู้ว่าฉู่หลิวเยว่นึกถึงอาณาจักรเสิ่นซวี่ขึ้นมาได้อย่างใด แต่ว่านี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี

หากนางจำได้ทั้งหมดแล้วละก็…

“เจ้าไม่พูดก็ไม่เป็นไร”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“คนที่ทำร้ายข้าไม่ยอมออกมา เช่นนั้นข้าก็จะไปหาเขาเอง”

เมื่อพูดจบนางก็ผลักประตูเดินออกไป

นางเพิ่งเดินออกมาได้หนึ่งก้าว เสียงของเจียงอวี่เฉิงก็ตะโกนไล่หลังมา

“ถ้าเจ้าไป เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน”

ฉู่หลิวเยว่หันกลับมามอง แต่กลับเห็นว่ามุมปากของเจียงอวี่เฉิงมีเลือดสีดำไหลออกมา!

รูม่านตาของนางหดเล็กลง และนางก็รีบสะบัดเปลวเพลิงสีชาดขึ้นมากลางฝ่ามือทันที!

“เจ้า…”

เจียงอวี่เฉิงยังพูดไม่ทันจบ ร่างกายของเขาก็ระเบิดขึ้น!

ตู้ม!