ตอนที่ 329 ข้าทำไม่ได้ [รีไรท์]

ฉู่เซียวขมวดคิ้ว

“ฉู่หนิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอันใดอยู่?”

ฉู่หนิงพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลายพร้อมกับดวงตาที่เย็นชา

“แน่นอน ถ้าเจ้าพวกเจ้ารับไม่ได้ วันนี้เราก็จบกันแค่นี้เถิด”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น

ฉู่เซียวกำลังจะตะโกนด้วยความโมโห แต่คนที่อยู่ข้างๆ เขาก็เอ่ยปากเสียก่อน

“คือว่า…ฉู่หนิง เรารู้ว่าเป็นตระกูลฉู่ทำผิดต่อเจ้าและลูกสาวของเจ้าก่อน เข้าใจได้ว่าเจ้าทำแบบนี้นั้นก็สมควรแล้ว แต่เรื่องมันนานมากแล้ว เจ้าอยากจะตรวจสอบทีละคนหรือไม่… ”

“ข้าจำทุกอย่างได้ชัดเจน และจะไม่มีวันปล่อยใครไปสักคนแน่นอน” ฉู่หนิงเหลือบมองคนที่กำลังพูดอยู่

“เรามาเริ่มที่เจ้าเลยดีหรือไม่?”

ชายคนนั้นตกตะลึง

ทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ใครจะรู้ว่าฉู่หนิง จะใช้วิธีการใดในการลงโทษ และตอบโต้พวกเขา?

เวลานี้มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะยอมเป็นนกตัวแรก!

อย่างใดก็ตามเป็นเรื่องยากมากที่จะให้พวกเขาจะล้มเลิกเรื่องนี้

ฉู่หนิงได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นแม่ทัพของทหารคุ้มกัน และตอนนี้ก็มีอำนาจมากแล้ว แต่นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด

ประเด็นสำคัญของปัญหานั้น ขึ้นอยู่กับฉู่หลิวเยว่!

คงจะดีถ้านางเป็นเพียงอัจฉริยะนักฝึกฝนธรรมดา แต่เห็นได้ชัดว่านางโดดเด่นกว่าคนส่วนใหญ่มาก!

มิเช่นนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะคว้าที่หนึ่งถึงสองราววัลจากงานสมาคมเยาวชนมา!

แถมยังมีพรสวรรค์ด้านการแพทย์อีกด้วย! จากช่วงเวลาที่นางสามารถสกัดเม็ดยาได้ ก็ถือว่าเป็นปรมาจารย์แพทย์ที่แท้จริงแล้ว!

เป็นที่รู้กันว่าไม่มีใครในตระกูลฉู่ประสบความสำเร็จเช่นนี้มาหลายปีแล้ว!

สิ่งที่ทำให้เขาไม่สามารถไม่หวั่นไหวได้ก็คือ ฉู่หลิวเยว่ ครอบครองชีพจรตี้จิง และได้ถูกมู่ชิงเห่อรับเลือกให้ไปฝึกฝนที่ราชวงศ์เทียนหลิ่งอีกด้วย

ช่างน่าชื่นชมเป็นเกียรติเช่นนี้

หากฉู่หลิวเยว่ยังเป็นสมาชิกของตระกูลฉู่ สถานะทั้งหมดของตระกูลฉู่ก็จะสูงศักดิ์ขึ้นทันที

ถึงตอนนั้น ตำแหน่งของตระกูลใหญ่ทั้งสี่ แม้ว่าจะเป็นแทนที่ตระกูลอันดับหนึ่งของตระกูลซือ ก็เป็นไปได้อย่างง่ายดาย!

สิ่งล่อใจมากมายอยู่ตรงหน้าแบบนี้ พวกเขาจะยอมแพ้ได้อย่างใด?

“…พี่ชาย เพื่อเห็นแก่หน้าของผู้เฒ่าแล้ว เหตุใดเราไม่เลือกวิธีแก้ปัญหาอย่างประนีประนอมล่ะ?”

ฉู่จี้ที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างระมัดระวัง

ฉู่หนิงเอ่ยปากถาม

“หมายความว่าอย่างใด?”

ฉู่จี้เหลือบไปที่ฉู่เซียวก่อนจะยิ้มอย่างช้าๆ

“คือว่า…เรื่องก่อนหน้านี้ ถ้าเรานับทีละอย่างจริงๆ ก็ค่อนข้างลำบาก เหตุใดเราไม่ขอโทษเจ้าและหลิวเยว่อย่างเป็นทางการ ให้ค่าตอบแทนตามความคิดเห็นของเจ้า เพื่อแสดงความจริงใจของเรา โดยเริ่มจากพี่คนแรกก่อนดีหรือไม่?”

ฉู่เซียวเลิกคิ้ว

“ฉู่จี้! นี่เจ้าจะให้ข้าก้มหัวขอโทษมันก่อนงั้นรึ!”

“เหอะๆ ผู้อาวุโส ไม่ต้องพูดตรงไปตรงมานักหรอก…นอกจากท่านผู้เฒ่าผู้นำตระกูลแล้ว ตอนนี้เจ้าเป็นบุคคลที่มีเกียรติที่สุดในตระกูลฉู่ เจ้าเป็นคนที่น่าเชื่อถือที่สุดแล้วใช่หรือไม่ คิดเสียว่าเห็นแก่ตระกูลฉู่แล้วกัน…”

ถึงฉู่จี้จะลดเสียงลงประโยคสุดท้าย แต่ทุกคนในห้องโถงยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

สีหน้าลังเลและกังวลของทุกคนหายไปอย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโส สิ่งที่ฉู่จี้พูดนั้นสมเหตุสมผล ท่านทำให้ฉู่หนิงและลูกสาวของเขาข้องใจมากมายมาก่อน คำขอโทษนี้สมควรแล้วจริงๆ…”

“ใช่! ท่านเขียนคำเชิญแล้ว วันนี้ที่เรียกฉู่หนิงกลับมาก็เพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหาไม่ใช่รึ? เป็นโอกาสดีที่สุดแล้ว ที่จะทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กและทำเรื่องเล็กให้มันไม่มีเรื่อง”

“ผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้พูดเองไม่ใช่หรือว่าทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน? ในเมื่อนี่คือครอบครัว ก็ไม่มีใครต้องก้มหัว…”

ใบหน้าของฉู่เซียวซีดไปทันที

คนเหล่านี้ที่ปกติแล้ว มักจะให้ความเคารพเขาอยู่เสมอ แต่ตอนนี้นั้นเพื่อที่จะมีความสัมพันธ์กับฉู่หลิวเยว่ พวกเขาก็พูดขายเขาในพริบตาทันที!

หลังจากนิ่งไปสักพัก ฉู่เซียวก็พูดอย่างเย็นชาว่า

“เอาล่ะ! ในเมื่อเป็นแบบนั้น ข้าจะกล่าวขอโทษเจ้าเอง!”

ฉู่หนิงยิ้ม

“ท่านผู้อาวุโส ท่านกำลังขอโทษหรือกำลังด่าคนกัน?”

ฉู่เซียวสำลัก

คนข้างๆ เขารีบเดินเข้ามาแล้ว

“ผู้อาวุโส นึกถึงรองแม่ทัพมู่ไว้!”

ตระกูลอื่นๆ ที่ต้องการสร้างความสัมพันธ์ยังไม่มีโอกาสนี้เลยด้วยซ้ำ และความจริงที่ว่าฉู่หลิวเยว่มีเลือดของตระกูลฉู่ ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนางก็ไม่มีปัญหา

ตราบใดที่พวกเขาสัญญาว่าจะกลับมา สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

ฉู่เซียวสูดหายใจเข้าลึกๆ

“…ในอดีต ผู้อาวุโสทำสิ่งเกินควร และทำร้ายสองคนพ่อลูก ตอนนี้ข้าขอโทษเจ้าด้วย ข้าขอโทษ!”

ฉู่เซียวตัวสั่น กัดฟัน และในที่สุดก็พูดประโยคนี้ออกมา

เขาเคยมีความสง่างามในตระกูลฉู่ และเขาเคยอยู่เหนือโลก ตอนนี้กลับให้เขาก้มศีรษะขอโทษฉู่หนิงที่เขารู้สึกไม่พอใจอยู่เสมอ หัวใจของเขาช่างขยะแขยง และกำลังจะพังทลายลงแล้ว

บัญชีนี้จะถูกให้ชำระในภายหลัง!

คนอื่นๆ ไม่สนใจอารมณ์ของฉู่เซียวเลย และมองไปที่ฉู่หนิงอย่างคาดหวัง

ขอโทษ และยอมรับความผิดพลาดไปแล้ว ตอนนี้ฉู่หนิงควรตกลงที่จะกลับมายังครอบครัวตระกูลฉู่แล้วใช่หรือไม่?

แต่ภายใต้สายตาที่กระตือรือร้นของพวกเขา ฉู่หนิงไม่กลับไม่มีท่าทีใด เพียงแค่มองที่ฉู่เซียวอย่างเงียบๆ ราวกับรออันใดบางอย่าง

“แล้วเยว่เอ๋อร์ล่ะ”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

ฉู่เซียวก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

“เจ้าต้องการให้คนแก่อย่างข้าขอโทษฉู่หลิวเยว่ด้วยงั้นรึ”

ฉู่หนิงพยักหน้าอย่างสบายใจ

“นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ข้าคือข้า เยว่เอ๋อร์คือเยว่เอ๋อร์ นอกจากนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่านางจะได้รับความคับข้องใจมากกว่าข้าด้วย การขอโทษสำหรับพวกเจ้านั้นเป็นเรื่องที่ยากมากรึ?”

ฉู่เซียวโมโหจนกำลังจะเป็นบ้าแล้ว

ฉู่หนิงกลายเป็นคนเรื่องมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใด!

“แล้วเหตุใดเจ้าไม่บอกแต่แรก!”

ฉู่หนิงพ่นถอนหายใจเบาๆ ดวงตาของเขาดูเยาะเย้ย แต่ทันใดนั้นก็ลุกขึ้น

“แม้แต่คำขอโทษเพียงคำเดียว พวกเจ้าก็พูดออกมายากถึงเพียงนี้แล้ว ถ้าจะมาบอกว่าเป็นการชดใช้นั้นถือเป็นสิ่งที่เรียกว่าไร้สาระมาก เพราะพวกเจ้าไม่มีความจริงใจ ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องสนทนาต่อไปแล้วล่ะ”

เขาก็เดินออกจากห้องโถง

“รอให้ผู้เฒ่าออกจากการจำศีลแล้ว ข้าจะอธิบายให้เขาฟังถึงสิ่งที่เยว่เอ๋อร์และข้าได้ทำ ข้าเชื่อว่าเขาจะเข้าใจ ส่วนพวกเข้า…ขอพรให้ตัวเองมากกว่านี้หน่อยล่ะ!”

“เดี๋ยวก่อน!”

เมื่อเห็นว่าฉู่หนิงกำลังจะจากไปจริงๆ ในที่สุดฉู่เซียวก็ยอมแพ้

“ขอเพียงแค่ฉู่หลิวเยว่สัญญาว่าจะกลับมายังตระกูล ข้าก็ควรจะขอโทษนางด้วยตัวเองจนกว่านางจะพอใจ ดีหรือไม่?”

ฉู่หนิงยืนนิ่ง ก่อนที่รอยยิ้มเยาะเย้ยจะปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

เขาหันกลับมาและมองไปที่ฉู่เซียว

“ไม่จำเป็นแล้ว”

ตกตะลึง

“เจ้าว่าอันใดนะ?”

ฉู่หนิงยิ้มอย่างนุ่มนวล แต่น้ำเสียงของเขานั้นราวกับน้ำแข็งและหิมะ เยือกเย็นถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“ตระกูลฉู่ให้กำเนิดข้าและเลี้ยงดูข้า การบอกว่าไม่มีความคิดถึงเกี่ยวกับตระกูลฉู่ก็คงเป็นเรื่องโกหก ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพราะเห็นแก่การฝึกฝนของตระกูลฉู่ในอดีตหรือผู้นำตระกูลฉู่ที่กำลังจะออกจากการจำศีลบนร่างกาย ความอัปยศและความอับอายที่เจ้าพาข้าวมาในช่วงสิบปีที่ผ่านมานั้นข้าสามารถเปิดเผย และปล่อยมันไปได้ แต่…เยว่เอ๋อร์ไม่สามารถทำได้”

“ข้าจำสิ่งที่พวกเจ้าทำกับเยว่เอ๋อร์ได้อย่างชัดเจน และข้าจะไม่มีวันทั้งชีวิตของข้า แม้ว่าเจ้าจะคุกเข่าลงบนพื้น และก้มกราบเพื่อขอโทษ แม้ว่าเยว่เอ๋อร์ยินดีที่จะให้อภัยเจ้าจริงๆ แต่ข้าไม่มีวันให้อภัยได้”