ตอนที่ 779 อุบัติภัย

ประโยคๆ เดียวก็เกือบทำให้ซ่งหลวนสำลักขาดอากาศหายใจตาย!

ดวงหน้าของเขาจากขาวเป็นเขียว จากเขียวเป็นแดง สีหน้าเปลี่ยนไปมาน่าดูชมยิ่ง!

เขาพลันหยัดกายลุกขึ้น เอ่ยเสียงกราดเกรี้ยว

“เจ้าพูดว่าอันใดนะ!?”

เดิมทีเขาก็อารมณ์เสียมากพออยู่แล้ว ยิ่งได้ยินประโยคนี้เข้าไปอีก ใครที่ไหนจะไปคุมอารมณ์อยู่?

ทันใดนั้นราวกับถูกจุดไฟโหมก็ไม่ปาน…ความโกรธของเขาปะทุแล้ว!

ทว่าอวี้ฉือซงกลับมีสีหน้าไม่แยแส

“ข้าพูดว่าอันใด ทุกคนในที่นี้ย่อมได้ยินกันชัดเจนดี เหตุใดจึงมีเพียงเจ้าที่ได้ยินไม่ชัด หรือเป็นเพราะหูเจ้าใช้การไม่ได้แล้ว?”

“เจ้า…”

“ดูเหมือนหูของเจ้าจะไม่ต่างอันใดกับปาก ล้วนเป็นแค่ของประดับประดาที่มีไว้เสียเปล่า”

อวี้ฉือซงเอ่ยปากพูดไม่กี่คำ ก็ทำเอาซ่งหลวนถูกด่าเสียจนไม่มีชิ้นดี

ทุกคนต่างพากันมองอย่างตกตะลึง

อวี้ฉือซงเป็นบุคคลผู้มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งมาตลอด คำพูดคำจาและการวางตัวมักนุ่มนวลอยู่เสมอ

ทว่าหลังจากที่สำนักชงซูเก๋อต้องประสบกับการโจมตีอย่างต่อเนื่องเมื่อหนึ่งปีก่อน คงไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว

สำนักชงซูเก๋อทั้งหมดกลายเป็นไร้ตัวตนไปเสียอย่างนั้น

และเพราะเหตุนี้ คนทั้งหลายก็ค่อยๆ มองข้าม ไม่เห็นสำนักชงซูเก๋ออยู่ในสายตาอีก

ความจริงแล้วพวกเขาคิดว่า การตายของพวกฉู่หลิวเยว่ทั้งสามคน สามารถกลายเป็นแรงปะทะอย่างใหญ่หลวงแก่อวี้ฉือซงและคนอื่นๆ มากถึงขนาดที่ว่ามีคนตั้งข้อสงสัยว่าเขาย่อมไม่มีทางมาที่วังด้วยซ้ำ

แต่คิดไม่ถึงว่า เขาไม่เพียงแต่จะมาเฉยๆ อีกทั้งยังทรงพลังมากอีกด้วย!

ทั่วทั้งเมืองซีหลิงจะมีสักกี่คนที่กล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับซ่งหลวน?

คนจำนวนไม่น้อยต่างมองหน้ากันไปมา ล้วนแต่มองเห็นร่องรอยความตื่นตะลึงในนัยน์ตาของอีกฝ่าย

…นี่…คงมิใช่ว่าได้รับความสะเทือนใจมากไปหรอกใช่หรือไม่?

อวี้ฉือซงนั่งลงบนที่นั่งของตน ปล่อยให้สายตานับไม่ถ้วนมองสำรวจมาที่ตนครั้งแล้วครั้งเล่าโดยมิขยับเขยื้อนสักนิดดุจดั่งภูเขา

ลูกศิษย์ของเขาทั้งคน เขาจะไม่รู้ได้หรือว่าเป็นหรือตาย?

เจ้าเด็กสามคนนั้นเพียงแค่ไม่ได้ตามคณะเดินทางของซั่งกวนหว่านกลับมาพร้อมกัน แต่ในใจเขาชัดแจ้งว่าเด็กเหล่านั้นล้วนยังอยู่ดี

แต่ในตอนนี้เขาก็ยังตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ต่อฝูงชน

ระหว่างทางที่มา เขารู้ว่าย่อมต้องมีคนนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเพื่อสร้างปัญหาแก่สำนักชงซูเก๋อ

ถ้าให้พูดอีกอย่างก็คือ เขาแสร้งทำเป็นหลับหูหลับตาเสียก็จบแล้ว ป่วยการไปต่อล้อต่อเถียงด้วย

แต่กับซ่งหลวนที่จงใจพูดถึงเด็กสามคนนั้น ไม่พอยังเอ่ยสาปแช่งให้เจ้าเด็กพวกนั้นตายตกกันไปให้หมดอีก

เช่นนั้นแล้วเขาจะอดทนอยู่ได้หรือ?

หลังถูกกล่าวออกมาเช่นนั้นต่อหน้าผู้คน ซ่งหลวนจึงได้แต่ยืนทึ่มทื่ออยู่แบบนั้น

ในความคิดเขา อวี้ฉือซงไม่เคยทำตัวเสียมารยาทเช่นนี้กับใครมาก่อน

เขาหัวเราะโต้ตอบด้วยความโกรธ เย้ยหยันอย่างเย็นชาว่า

“เฮอะ เจ้าสำนักเก๋อ ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นสี่สำนักใหญ่ด้วยกันทั้งนั้น ส่วนตัวข้าเพียงแค่แสดงความห่วงใยออกมา ท่านพูดเช่นนี้ ข้าว่าคงไม่เหมาะกับฐานะของท่านสักเท่าไรกระมัง?”

อวี้ฉือซงปรายตามองแวบหนึ่ง ทำประหนึ่งว่ากำลังดูคนโง่เล่นละครก็มิปาน

“ได้ยินมาว่าครั้งนี้สำนักกระบี่เมฆาม่วงเสียลูกศิษย์ที่โดดเด่นไปเจ็ดคน คาดไม่ถึงว่าเจ้าสำนักซ่งแท้จริงแล้วยังคงไร้ซึ่งความกังวลใจ มาเป็นห่วงเป็นใยสำนักชงซูเก๋อของเรา?”

ซ่งหลวนพลันสะอึกอยู่ในใจ พูดอันใดไม่ออก

พวกเขาเสียลูกศิษย์ไปเจ็ดคนจริงๆ อีกทั้งคนที่เหลืออยู่ก็มีเพียงสามคน นอกจากลูกชายของตน ซ่งชิงเหนียนที่สภาพยังถือว่าพอดูได้แล้ว ที่เหลืออีกสองคนล้วนบาดเจ็บสาหัส ถึงขั้นมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะส่งผลต่อการฝึกตนในภายหลัง

จวนจะพูดได้ว่ากองทัพทั้งหมดพังทลายย่อยยับ!

ต้องรู้ก่อนว่า ครั้งนี้คนที่เขาส่งไปแดนภังคะครั้งนี้ ล้วนเป็นลูกศิษย์ที่ฝีมือโดดเด่นของสำนักกระบี่เมฆาม่วงทั้งสิ้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจวนจะต้องใช้เวลาอีกสองสามปี จึงจะสามารถฟื้นฟูความเสียหายที่ได้รับครั้งนี้ได้!

ในตอนนั้นเอง เจี่ยนชูเย่ที่อยู่ด้านข้างพลันเอ่ยปาก

“อันที่จริง ข้าได้ยินมาว่าตอนอยู่ที่ป่าหมอกมายา เด็กสาวฉู่หลิวเยว่ผู้นั้นช่วยคนไว้ได้ไม่น้อย ไม่เพียงแค่ลูกศิษย์ของสำนักภูเขาเขี้ยวมังกร ลูกศิษย์จากสำนักอื่นจำนวนไม่มากก็น้อยล้วนได้รับการช่วยเหลือจากนางกระมัง?”

เขาพูดพลางมองไปยังซ่งหลวน เอ่ยถามอย่างจงใจ

“”ซ่งหลวน ดูเหมือนลูกชายสุดที่รักคนนั้นของเจ้าเองก็ถูกพวกนางช่วยเอาไว้นี่?”

ซ่งหลวนพลันโต้ตอบ “ไม่มีทาง! ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!”

เจี่ยนชูเย่มีร่องรอยความประหลาดใจบนใบหน้า เขามองไปทางกลุ่มคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน

“โอ้? เช่นนั้นไม่ทราบว่าผู้ที่นั่งอยู่มีใครเคยได้ยินเรื่องนี้บ้าง?”

ทั่วทั้งโถงใหญ่ตกอยู่ในความเงียบจนผิดวิสัย

สีหน้าของผู้คนต่างก็แตกต่างกันไป

ซ่งหลวนหัวเราะเยาะอย่างไม่หยุดหย่อน

“ข้ารู้ว่าฉู่หลิวเยว่ผู้นั้นพอมีทักษะอยู่บ้าง แต่ว่าดูจากความสามารถอันน้อยนิดของนางแล้ว จะปกป้องตัวเองยังยาก ไหนจะเรื่องช่วยคน? แถมช่วยได้อีกเป็นจำนวนมาก? เจี่ยนชูเย่ คำพูดของเจ้าดูท่าคงจะเกินไปหน่อยแล้วล่ะ!”

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนผู้หนึ่งพลันเอ่ยปากขึ้น

“ที่เจ้าสำนักภูเขาเขี้ยวมังกรพูดมานั้นไม่ผิด ลูกศิษย์ของสำนักข้าถูกฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ ช่วยไว้ได้จริงๆ”

ซ่งหลวนขมวดคิ้วพลันหันขวับไปมองก็พบว่าผู้ที่เอ่ยขึ้นมาคือนายน้อยจากสำนักเพลิงศักดิ์สิทธิ์

เขาแค่นหัวเราะออกมาครั้งหนึ่ง เตรียมจะเอ่ยคำเยาะเย้ย ด้านข้างกลับมีคนเอ่ยปากขึ้นมาอีก

“ลูกศิษย์ของสำนักนิมิตสวรรค์เองก็กลับมาพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน”

ซ่งหลวนมีสีหน้าแข็งค้าง

เจี่ยนชูเย่เอ่ยเช่นนั้นคนเดียวยังไม่เท่าไร แต่ตอนนี้คนกลับยอมรับต่อกันเป็นทอดๆ อย่างนั้นหรือ?

คนจากสำนักอื่นล้วนเงียบนิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่มีผู้ใดคิดเอ่ยโต้แย้ง!

นี่ทำให้บรรดาผู้นำตระกูลจากตระกูลใหญ่อันเก่าแก่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามพากันตกตะลึง

เพราะว่าพวกเขาสามารถเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ในขอบเขตที่ไม่สูงนัก ดังนั้นจึงมิได้รู้อันใดมาก

ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดเพียงว่าการไปแดนภังคะรอบนี้ย่อมต้องมีการบาดเจ็บล้มตายอย่างสาหัสสากรรจ์ คาดไม่ถึงว่าภายในจะมีเรื่องเหล่านี้ด้วย

เจี่ยนชูเย่ลูบคางของตน และเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา

“ซ่งหลวน เหมือนว่าลูกชายสุดที่รักของเจ้าจะจงใจปิดบังเจ้าแน่ะ? เช่นนั้นเขาก็คงไม่ได้บอกเรื่องที่หยางซิ่นเอ๋อร์ผู้นั้นจากสำนักของเจ้าถูกพบว่ามีปัญหา สุดท้ายจึงเลือกระเบิดตัวเองตายกระมัง? ได้ยินว่าตอนนั้นเกือบจะทำร้ายผู้คนไม่น้อยเลย”

ซ่งหลวนเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าตกตะลึง

เขาไม่รู้จริงๆ!

หลังจากซ่งชิงเหนียนและลูกศิษย์อีกสองคนนั้นกลับมา เขาก็รีบไปดูอาการพวกเขาทันทีทันใด

สองคนที่บาดเจ็บหนักถูกส่งตัวไปรักษาแผล ส่วนซ่งชิงเหนียนก็ไม่ได้พูดอันใดมาก บอกเพียงแค่ว่าตนเหนื่อยล้าอย่างมาก แล้วแยกตัวไปพักผ่อน

กว่าซ่งหลวนจะได้แสดงท่าทางปวดใจก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาสนใจเพียงว่าลูกชายของตน ชิงเหนียนยังคงมีชีวิตอยู่ จะเอาเวลาไหนไปสนใจผู้อื่น?

เขารีบโต้กลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าถมึงทึง

“เจ้าสำนักภูเขาเขี้ยวมังกร เรื่องไร้สาระเช่นนี้อย่าได้พูดพล่อยๆ ออกมา!”

ในตอนนั้นเอง ด้านนอกโถงใหญ่พลันมีสุ้มเสียงหนึ่งดังแว่วมา

“คำพูดก่อนหน้าของเขาทั้งหมด ทุกประโยคล้วนเป็นความจริง”

ทุกคนต่างหันศีรษะกลับไปมอง กลับพบว่าเป็นเจียงอวี่เฉิงที่เดินเข้ามา

ไม่มีใครป่าวร้องแจ้ง และไม่รู้ว่าเขาที่อยู่ข้างนอกนั่นได้ยินเรื่องราวไปกี่มากน้อย

เจียงอวี่เฉิงสืบเท้าเข้ามาด้านในโถงใหญ่ ทุกคนต่างก็ปิดปากเงียบกริบ

ซ่งหลวนรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาโดยพลัน

เจียงอวี่เฉิงเองก็อยู่ในเหตุการณ์ อีกทั้งสถานะสูงส่งไม่ธรรมดา ถ้าหากเขาเอ่ยเช่นนี้แล้วล่ะก็…

เขารีบปรับสีหน้าของตนอย่างรวดเร็ว

“หลังจากชิงเหนียนกลับมา สภาพดูอ่อนแรง ข้าจึงให้เขาไปพักผ่อน จึงไม่เคยรู้เรื่องจำนวนมากพวกนี้มาก่อน…”

เจียงอวี่เฉิงส่ายศีรษะเบาๆ

แท้จริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาใส่ใจเท่าไรนัก

ความสนใจของเขา แท้จริงแล้วล้วนตกอยู่ที่ตัวของอวี้ฉือซงผู้นั้น

ก่อนจะมานี่ เขาทันได้เห็นอวี้ฉือซงเดินเข้าไปข้างหน้าก่อนพอดี จากนั้นก็ได้ยินซ่งหลวนเอ่ยยั่วโทสะ

เขาจึงรั้งรออยู่ข้างนอก ยืนฟังพวกเขาคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกชอบกลก็คือ ดูท่าแล้วอวี้ฉือซงรู้ว่าพวกฉู่หลิวเยว่ทั้งหมดล้วนยังมิกลับมา แต่กลับไม่มีร่องรอยความโทมนัสเศร้าหมองอันใดมากนัก

เซียงหว่านโจวและคนอื่นนั้นยังดี อวี้ฉือซงเองก็คงรู้ว่าพวกเขาเข้าไปในป่าหมอกมายาเพียงเพื่อตามหาคนเท่านั้น

แต่กับฉู่หลิวเยว่…

นางสิ้นชีวิตแล้ว หากมองเผินๆ อวี้ฉือซงไม่ควรมีท่าทีเช่นนี้สิถึงจะถูก…

“ท่านราชบุตรเขย!”

เสียงตะโกนอย่างร้อนใจสุ้มเสียงหนึ่งดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของผู้คนโดยรอบ

ทุกคนต่างพากันเหลือบตาขึ้นมามอง

ด้านนอกโถงใหญ่ เงาร่างหนึ่งกำลังเดินมาด้วยความรวดเร็ว

เจียงอวี่เฉิงย่นคิ้ว

คนผู้นั้นก็คือฉานอี้นั่นเอง

เหตุใดซั่งกวนหว่านจึงยังไม่มาเล่า?

เขาออกก้าวเดิน ยังไม่ทันได้เปิดประตูก็ได้ยินฉานอี้เอ่ยขึ้น

“ท่านราชบุตรเขย องค์หญิงสามเกิดเรื่องจวนตัว ขอให้พระองค์เสด็จไปตำหนักฮวาหยางก่อนเถิดเจ้าค่ะ”