ตอนที่ 229 พิษเย็นทั้งเจ็ด [รีไรท์]

เหิงจิ่งชั่วถอยกลับทันทีโดยไม่ต้องคิดเพื่อพยายามหลีกเลี่ยงสิ่งนั้น!

อย่างใดก็ตามถวนจื่อกินลูกทรงกลมของพลังดั้งเดิม เลือดในร่างกายก็กำลังเดือดมันพุ่งมาเร็วมากจนเหิงจิ่งชั่วไม่มีเวลาที่จะหลบเลี่ยง เขารีบยกแขนขึ้นเพื่อพยายามที่จะหยุดมัน!

พรึ่บ!

ฝูงชนต่างเห็นลูกทรงกลมสีดำขนาดเล็กถูกพ่นออกมาจากปากของเพียงพอนโลหิตอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เจาะตรงปลายแขนของเหิงจิ่งชั่ว เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่ว

บนแขนของเหิงจิ่งชั่วถูกเจาะเป็นรูเลือดทันที

“อ๊าก…” ความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงเกิดขึ้น สีหน้าของเหิงจิ่งชั่วซีดเซียว แต่ใบหน้าของเขานั้นมีความเจ็บปวดปะปนกับความกลัว

มืออีกข้างของเขายกแขนที่บาดเจ็บขึ้นมา ร่างกายของเขาก็สั่นเทาเพราะความกลัว

ไม่ไหว…ไม่ไหว

สิ่งนั้นจะต้องไม่ปนเปื้อน!

ความหนาวเย็นแผ่ซ่านมาจากบาดแผลใบหน้าของเหิงจิ่งชั่วซีดเซียว ทันใดนั้นเขาก็หยิบมีดบินออกมา แทงเข้าไปในบาดแผลแล้วปาดเนื้อตัวเองออกมา

มีชิ้นเนื้อหนึ่งตกลงมา เมื่อทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้ที่เต็มไปด้วยความสยดสยอง เหิงจิ่งชั่วปาดเนื้อชิ้นหนึ่งออกจากแขนของเขา

“เหตุใดเขาถึงทำเยี่ยงนั้น?”

เฉิงหันลุกยืนขึ้นในทันที แต่เห็นการกระทำของเหิงจิ่งชั่วที่ไม่หยุดนั้นเหิงจิ่งชั่วยังคงปาดเนื้อ และเลือดรอบๆ บาดแผลอยู่ชิ้นต่อชิ้น บางชิ้นถึงกับแนบไปกับกระดูกซึ่งมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดการกระทำช่างโหดร้าย

สำหรับคนอื่นความเจ็บปวดเช่นนี้เกรงว่าจะทนได้เป็นเวลานานแบบนี้ไม่ไหว แต่ดูเหมือนว่าเหิงจิ่งชั่วจะเสียสติไปแล้วชั่วพริบตาแขนอีกข้างที่ปกติของเขาได้ตัดเนื้อ และเลือดออกมานั้นทำให้มองเห็นถึงกระดูก

“จิ่งชั่ว…เจ้าจงหยุด!”

เฉิงหันตะโกนอย่างโกรธเคืองแต่ดูเหมือนเหิงจิ่งชั่วจะไม่ได้ยินเสียงนั้นแม้แต่น้อย ตัวสั่นราวกับจะเอาเนื้อ และเลือดจากแขนนั้นออกหมด

คนที่ทนดูไม่ได้กับเหตุการณ์นี้ก็หลับตาลงเพราะไม่สามารถดูมันต่อไปได้ เพียงแค่การตอบโต้ครั้งเดียว แต่มันดูจะเป็นการเจ็บปวดที่มากกว่านั้น

การกระทำของเขาช่างน่ากลัวกว่าการสังหารคนเสียอีก เย็นเยือกถึงกระดูกสันหลัง

เฉิงหันมองไปที่ฉู่หลิวเยว่อย่างโกรธแค้น เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ฉู่หลิวเยว่นี่มันเกิดอันใดขึ้น เจ้าทำอันใดกับเหิงจิ่งชั่ว”

ฉู่หลิวเยว่พ่นเลือดออกมาเต็มปาก นางยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดออกจากริมฝีปากของนาง

เมื่อรู้ว่าลมปราณที่ปั่นป่วนในร่างกายของนางค่อยๆ จางลงจากนั้นนางก็มองไปที่เฉิงหัน ด้วยรอยยิ้มประชดประชันที่มุมปากของนาง และดูเหมือนว่าจะมีน้ำแข็งเกาะอยู่ในดวงตาของนาง

“เจ้าสำนักเฉิงหัน ท่านควรถามเรื่องนี้กับเหิงจิ่งชั่วเองสิ่งที่เขาทำเขาต้องรู้เองดี”

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอันใด!” เฉิงหันยกนิ้วขึ้นโดยชี้ไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยใบหน้าที่เขาดุดัน

“เหิงจิ่งชั่วโดนเจ้าทำร้ายมาขนาดนี้แล้วทุกคนก็ต่างเห็น เจ้ายังจะโต้แย้งอีกงั้นหรือถ้าเจ้าไม่ให้คำอธิบายให้กระจ่างสำหรับเรื่องนี้ก็ไม่ต้องไปไหน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซุนจ้งเหยียนก็รู้สึกไม่สบายใจ ความกดดันที่มีต่อเขาค่อยๆ เพิ่มขึ้น

“พี่เฉิงหันมีอันใดค่อยๆ พูดกันดีกว่าหรือไม่ ท่านต้องการขู่เอาสิ่งใดกับเด็ก?”

เฉิงหันสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่เขาไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้เมื่อเห็นว่าเหิงจิ่งชั่วนั้นยังไม่หยุดการกระทำ

“ซุนจ้งเหยียน เจ้ายังต้องการปกป้องฉู่หลิวเยว่อยู่หรือไม่?” รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนจ้งเหยียนจางหายไป

“หลิวเยว่เป็นลูกศิษย์จากสำนักเทียนลู่ของข้า ข้าจะให้นางจะถูกคนอื่นรังแกได้อย่างใด? เฉิงหันเจ้าก็เป็นผู้อาวุโสเช่นกัน อย่าเพิ่งด่วนตัดสินจนกว่าทุกอย่างจะชัดเจน”

“ท่านกำลังข่มขู่ข้า?”

“กล้าดีอย่างใด นี่มันเป็นข้อเท็จจริง”

พวกเขาสองคนทำให้บรรยากาศในสนามตึงเครียดทันที!

ฉู่หลิวเยว่กอดถวนจื่อในอ้อมแขนของนาง แต่เห็นมันจ้องตาคู่นั้นมันก็เอียงศีรษะลูบฝ่ามือของนางอย่างกระตือรือร้นและเสน่หา ราวกับว่ามันไม่รู้ว่ามันทำอันใดลงไป

ถ้าไม่ใช่เพราะถวนจื่อวันนี้นางคงตกอยู่ในอันตรายจริงๆ หลังจากลูบถวนจื่อเบาๆ ฉู่หลิวเยว่ก็มองไปที่ทั้งสองคน

“ผู้อาวุโสซุน เรื่องนี้เกิดเพราะลูกศิษย์ก็ต้องให้ลูกศิษย์แก้เอง” ซุนจ้งเหยียนมองดูนางอย่างลังเล

เห็นเฉิงหันเป็นแบบนี้เขาจะไม่มีวันยอมแพ้แน่นอน นางจะตอบสนองอย่างใดเขาได้?

“ดี…ไม่ต้องห่วง สำนักจะไม่ปล่อยให้ลูกศิษย์ทำผิด”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ารับ

“ขอขอบคุณผู้อาวุโสซุน”

เฉิงหันโบกแขนเสื้ออย่างดุดัน

“ข้าต้องการจะดูว่าเจ้าจะสามารถให้คำอธิบายว่าอย่างใด!”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้กลับไปที่คําถามของเขาทันที แต่กลับเดินไปหาเหิงจิ่งชั่วแทน

ในขณะนี้เหิงจิ่งชั่วต่างก็จดจ่ออยู่ที่แขนของเขา เขาเพิกเฉยต่อการเคลื่อนไหวอื่นๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉู่หลิวเยว่เดินมาอยู่ข้างหน้าเขา แต่ถึงรู้เขาก็ไม่สนใจอันใดอีกแล้ว

ฉู่หลิวเยว่มองเขาอย่างมั่นดวงตาของนางเคลื่อนผ่านแขนที่เปื้อนเลือดของเขาอย่างรวดเร็ว

“มันเต็มไปด้วยเลือดหมดแล้ว…ถึงแม้ว่าจะตัดแขนทั้งข้างออก ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์อันใดกับเจ้าแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้การกระทำของเหิงจิ่งชั่วก็หยุดนิ่งทันที ความสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาเหตุใดเขาถึงจะไม่รู้? แต่มันเป็นเพียงโอกาสสุดท้าย…

โครม!

ในขณะที่เขาตกตะลึง ฉู่หลิวเยว่ก็ยกขายาวขึ้นเตะเขาอย่างแรง

เหิงจิ่งชั่วไม่ทันได้เตรียมตัวในเวลานี้เขาไม่มีเจตนาที่จะต่อสู้ แต่เขาถูกเตะออกโดยฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่ใช้กำลังทั้งหมดของนางในครั้งนี้ ทั้งสองอยู่ไม่ไกลจากขอบของเวที เหิงจิ่งชั่วลอยออกไปข้างหลัง ที่จริงแล้วเขาลอยออกไปจากสนามแล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ร่างกายของเขามีคราบเลือดลึกอยู่บนพื้น ช่างน่ากลัวนัก

“ฉู่หลิวเยว่!”

เฉิงหันตะโกนอย่างโกรธเคือง

“เจ้าทำสิ่งใดกับเขา!”

ฉู่หลิวเยว่ก้มหน้าลง ยิ้มออกมาอย่างสุภาพมาก

“โอ้ว…ไม่มีอันใดหรอกท่านเจ้าสำนัก การประลองมาไกลขนาดนี้เป็นการดีที่จะจบเกมนี้เสียก่อน” ท้ายที่สุดนางก็ยังต้องการที่จะชนะ

หน้าอกของเฉิงหันราวกับถูกไฟแผดเผา! ก้าวไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ เขาต้องการสอนบทเรียนฉู่หลิวเยว่ด้วยตัวเอง

ฉู่หลิวเยว่ดูเหมือนจะคาดการณ์สิ่งที่เขาต้องการทำนางจึงพูดนำขึ้นมาก่อน

“เจ้าสำนักเฉิงหัน ท่านต้องการรู้ว่าเหตุใดเหิงจิ่งชั่วถึงกลายเป็นแบบนี้? ท่านลองดูอีกที”

เฉิงหันหันหน้าไปมองเหิงจิ่งชั่วตกมาจากเวที แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังจมอยู่ในสภาพที่แปลกประหลาดก่อนที่เขาจะมีเวลาลุกขึ้นจากพื้นดิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขากำลังยุ่งอยู่กับการดึงมีดบินที่ขว้างอยู่ข้างๆ ตัวเขา

เขากัดฟันกรอดราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจครั้งใหญ่ เหิงจิ่งชั่วฟันลงที่ไหล่ของเขาอย่างแรง!

ดูเหมือนว่าเขากำลังวางแผนที่จะตัดแขนทั้งหมดของเขาทิ้ง เฉิงหันยกนิ้วขึ้นจากนั้นพลังก็พุ่งออกมา กระแทกมีดบินของเขาหล่นลง หากไม่มีแขนเส้นทางการฝึกฝนในอนาคตของเหิงจิ่งชั่วคงจะเป็นเรื่องยาก

อย่างใดก็ตามเหิงจิ่งชั่วรีบหยิบมีดบินขึ้นดูเหมือนว่าเขายังคงตั้งใจที่จะดำเนินการต่อ

มุมปากของฉู่หลิวเยว่โค้งงอเล็กน้อยน้ำเสียงของนางช่างเย็นชา

“เมื่อพิษเย็นทั้งเจ็ดได้เจอกับเลือดมันจะเจาะเข้าไปในแขน ขา และกระดูกอย่างรวดเร็ว หากท่านปิดกั้นเช่นนี้ แสดงว่ากำลังช่วยเขาอย่างเห็นได้ชัด แต่ที่จริงแล้วมันก็เทียบเท่ากับท่านกำลังบังคับให้เขาเลือกไปสู่หนทางตัน”