ตอนที่ 330 มาหาเจ้า [รีไรท์]

จากการช่วยเหลือของเสวี่ยเสวี่ย ฉู่หลิวเยว่จึงรีบกลับบ้านอย่างเร็วที่สุด

โชคดีที่นางมาถึงก่อนฉู่หนิง

หลังจากนั้นประมาณสิบห้านาที ฉู่หนิงจึงจะกลับมาถึง

“ท่านพ่อเป็นอย่างใดบ้าง”

ฉู่หนิงยิ้มและพูดว่า

“เรียบร้อยแล้วล่ะ”

ฉู่หลิวเยว่ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“พวกเขาขอให้พ่อกลับไป เพื่อที่พวกเขาจะคุยกันเรื่องให้เรากลับไปใช่หรือไม่? ท่านพ่อ…”

“พ่อปฏิเสธไปแล้ว” ฉู่หนิงตอบอย่างแน่วแน่ “และบอกพวกเขาว่าเราจะไม่กลับไปอีก”

ฉู่หลิวเยว่ ตกใจ “แล้วท่านตา…”

“ที่พ่อไปวันนี้เพราะพ่อต้องการชี้แจงความคิดของพ่อให้พวกเขาฟัง แบบนี้ต่อไปถ้าท่านตาถาม พ่อก็สามารถให้คำอธิบายกับท่านได้ แต่ไม่ว่าอย่างใดพ่อก็ไม่ต้องการที่จะให้อภัยพวกเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ฉู่หนิงมองไปที่ฉู่หลิวเยว่และถอนหายใจเบาๆ

“เพราะเจ้าคือคนที่พ่อต้องการปกป้องมากที่สุดในโลกนี้”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกอบอุ่น

นางรู้ว่าฉู่หนิงทำเพื่อตัวเองได้มากเพียงใด ดังนั้นนางจึงรู้สึกขอบคุณ และอบอุ่นในใจเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณท่านพ่อ”

…

วันรุ่งขึ้น ฉู่หลิวเยว่ก็กลับไปยังสำนัก

ไฟไหม้ครั้งใหญ่ทำให้หอคอยจิ่วโยวหายไป ผู้อาวุโสและอาจารย์ในสำนักกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการกับส่วนที่เหลือ นักเรียนส่วนใหญ่จึงมีเวลาว่างมากขึ้น

เมื่อฉู่หลิวเยว่ ไปหามู่หงอวี่ นางบังเอิญเจอเลี่ยวจงซูที่นั่น

“หลิวเยว่!”

มู่หงอวี่ตื่นเต้นมากเมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่มา

“ขอบใจเจ้ามาก นางเขียนจดหมายถึงพ่อแล้ว พวกเขาจะส่งแม่และนางสนมในเร็วๆ นี้”

ฉู่หลิวเยว่ ก็มีความสุขมากเช่นกัน

“ดีแล้วล่ะ เพียงแต่ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ จึงทำให้ป้าต้องลำบากหน่อย”

“อย่ากังวลไป แม้ว่าร่างกายของแม่จะไม่เหมาะกับการเคลื่อนไหวมากนัก แต่เมื่อท่านพ่อได้ยินว่าเจ้าขอความช่วยเหลือจากรองแม่ทัพมู่ และรีบหาท่านผู้อาวุโสที่มีความสามารถแข็งแกร่งสองสามคนมาให้ในทันที และพยายามหาวิธีที่ปลอดภัยในการไปส่งท่านแม่ อีกเดี๋ยวก็คงมาถึงแล้ว ข้าไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างใดจริงๆ”

เดิมทีที่มู่หงอวี่ขอความช่วยเหลือจากฉู่หลิวเยว่ นางก็ไม่ได้คาดหวังอันใดอยู่แล้ว

เพราะถึงอย่างใดเขาก็เป็นทูตจากราชวงศ์เทียนลิ่ง และสถานะของพวกเขาก็สูงส่งจนแม้แต่จักรพรรดิจยาเหวินก็อาจไม่สามารถขอให้พวกเขาช่วยได้ นับประสาอันใดกับฉู่หลิวเยว่?

ฉู่หลิวเยว่เป็นเพียงคนเดียวที่ถูกเลือกโดยไม่คาดคิด และนางก็เป็นคนขอให้รองแม่ทัพมู่มาช่วยจริงๆ

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องรบกวนรองแม่ทัพมู่ ในการเชิญใครบางคนจากราชวงศ์เทียนลิ่ง…ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าอย่างมากเลยล่ะ”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ โค้งขึ้น

“มิเป็นอันใด ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าแพทย์สวรรค์ของราชวงศ์เทียนลิ่งนั้นเป็นอย่างใดกันแน่”

หลังจากที่ “นาง” เสียชีวิตคนอื่นๆ ยกเว้นมู่ชิงเห่อนั้นเป็นอย่างใด

ดวงตาของมู่หงอวี่เป็นประกายขึ้น

“ใช่แล้ว! พูดถึงแพทย์แล้ว หลิวเยว่เจ้าสามารถทำยาเม็ดได้แล้ว เราไม่เคยรู้มาก่อนเลย เจ้าซ่อนลึกเกินไปแล้ว”

ความสามารถในการทำยาเม็ดนั้น ฉู่หลิวเยว่สามารถเป็นแพทย์ได้แล้วจริงๆ

เมื่อมองดูทั่วทั้งแคว้นเย่าเฉิน ก็มีคนเพียงไม่กี่คนที่มีเอกลักษณ์เช่นนี้

นอกจากนี้ฉู่หลิวเยว่ยังเด็กมากด้วย

“ข้านึกไว้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมีพลังมากกว่าที่เราคิด แต่นึกไม่ถึงเลยว่า…จู่ๆ!”

มู่หงอวี่พ่นลมเบาๆ และเหลือบมองเลี่ยวจงซูที่อยู่ข้างๆ

“กู่โลหิตบนร่างของเจ้าก็รักษาโดยหลิวเยว่ เจ้าคงรู้มานานแล้วสินะ!”

เลี่ยวจงซูยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัว

“ข้าไม่รู้จริงๆ”

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเชื่อมัน

เขาแสร้งทำเป็นว่ายาพิษไม่เคยถูกกำจัดมาก่อน เอาแต่นอนล้มป่วย และไม่ได้เข้าร่วมงานสมาคมเยาวชน

เมื่อได้ยินว่าฉู่หลิวเยว่ทำเม็ดยาได้จริงๆ และได้ที่หนึ่งในด้านการแพทย์ เขาก็ตกใจจนนิ่งอึ้งอยู่นาน

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าจริงๆ แล้ว ฉู่หลิวเยว่เป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้

มู่หงอวี่ย่นจมูก และไม่สนใจที่จะโต้แย้งกับเขา

และนางมีความสนใจมากขึ้น

“หลิวเยว่ เมื่อไรเจ้ากับรองแม่ทัพมู่จะไปยังราชวงศ์เทียนลิ่งล่ะ?”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัว

“ยังไม่แน่ใจ ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง และทดสอบข้าต่อไป ถ้าข้าไม่ผ่าน ข้าก็ยังไปไม่ได้”

“หืม? ยุ่งยากถึงเพียงนั้นเชียว?”

มู่หงอวี่ดูผิดหวัง

“ข้านึกว่าพวกเจ้าจะไปทันทีเสียอีก!”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะ “ข้ายังไม่รีบ แล้งเจ้ารีบอะไรกัน?”

“ฉันไม่รีบหรอก เพียงแต่…นั่นคือราชวงศ์เทียนลิ่งเลยนะ!”

มู่หงอวี่จับแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

“ใครไม่อยากไปสถานที่แบบนั้นบ้าง หลิวเยว่เจ้าว่าคนที่นั่นล้วนเป็นอัจฉริยะทุกคนหรือไม่? ทุกสิ่งที่นั่นต้องดีกว่าที่นี่มากแน่ๆ!”

“ไม่เสมอไปหรอก” ฉู่หลิวเยว่กล่าวเบาๆ

มู่หงอวี่ตกตะลึง

“เจ้ารู้ได้อย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่หยุดชะงักชั่วขณะ แล้วนึกขึ้นได้ว่านางกำลังหลุดปากพูดไป

ตาของนางสั่นเล็กน้อย ก่อนที่นางจะยิ้มพลางเอ่ยปาก

“ข้าเดาว่า ถ้าทุกอย่างดีแล้ว รองแม่ทัพมู่ยังจะมาที่นี่ที่มีขยะมากมายขนาดนี้ด้วยเหตุใด?”

“พูดแบบนี้ก็มีเหตุผลนะ!”

มู่หงอวี่กลอกตาและนึกอะไรบางอย่างได้ทันใด

“ใช่แล้ว เจ้าชนะที่หนึ่งในงานสมาคม และเจ้าเลือกไปอยู่สำนักไท่เหยียนเพื่ออ่านหนังสือเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้รองแม่ทัพมู่เลือกเจ้าแล้ว เจ้ายังอยากไปอีกหรือไม่?”

แม้ว่านี่จะเป็นโอกาสที่หายากมาก แต่ก็ไม่ควรพูดถึงเมื่อต้องเปรียบเทียบกับราชวงศ์เทียนลิ่ง

ฉู่หลิวเยว่พูดโดยไม่ลังเล

“ไป ข้าจะคุยกับท่านรองแม่ทัพมู่เกี่ยวกับเรื่องนี้วันนี้”

“อันใดนะ?”

ทั้งมู่หงอวี่และเลี่ยวจงซูต่างตกตะลึง

“ไม่นะ? เจ้ากำลังจะไปจริงๆ หรือแล้วหลิวเยว่ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนจำนวนเท่าใดที่อยากจะมีโอกาสได้ไปราชวงศ์เทียนลิ่งเช่นเดียวกับที่เจ้าได้ไป? เจ้าเลือกที่จะไปสำนักไท่เหยียนจริงๆ หรือ?”

ดวงตาของมู่หงอวี่เบิกกว้างโดยคิดว่าการตัดสินใจของฉู่หลิวเยว่ นั้นเหลือเชื่อเหลือเกิน

ขณะที่เลี่ยวจงซูกำลังจะพูด เขาก็จนึกถึงเรื่องกู่โลหิตขึ้นมาทันใด จึงกลืนกินคำพูดกลับไป

ฉู่หลิวเยว่ยิ้ม

“ข้ามีแผนของข้าเอง”

อันที่จริงนางไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งเดือนจริงๆ

ถ้าทางมู่ชิงเห่อมีการเคลื่อนไหวใดๆ นางก็สามารถกลับมาได้ทันที

อย่างใดก็ตามถึงแม้ว่ามู่ชิงเห่อจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ตามความเข้าใจของฉู่หลิวเยว่เกี่ยวกับเขาแล้วเขาคงจะวางแผนที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลานานอยู่เหมือนกัน

เหตุผลที่เขาอยู่ฉู่หลิวเยว่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะตัวเอง

นี่คือสิ่งที่ทำให้นางอยากจะรู้เป็นพิเศษ

มู่หงอวี่ต้องการพูดอีกสองสามคำ แต่เมื่อเห็นว่าการแสดงออกที่แน่วแน่ของฉู่หลิวเยว่ นางจึงยอมแพ้ไป

“ได้ เจ้าจะไปเมื่อไร ดูเหมือนว่าวันนี้คนของสำนักไท่เหยียนจะออกเดินทางแล้ว ผู้อาวุโสจั่วหรงจากสำนักของเรา และผู้อาวุโสเว่ยเฉิงจากสำนักหนานเฟิงก็ไปด้วยกันเช่น”

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจทันที

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการไปเพื่อสอบสวนเรื่องของเหิงจิ่งชั่ว

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“เมื่อแม่ของเจ้ามาถึงแล้ว ข้าค่อยไปก็ยังไม่สาย”

มู่หงอวี่ตะลึง จนดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย

“หลิวเยว่ ขอบใจเจ้ามาก”

“ยินดีเสมอ”

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่โค้งขึ้น จู่ๆ มู่หงอวี่ก็พูดว่า

“ใช่แล้วหลังจากที่เจ้ากลับบ้านเมื่อวานนี้ ฉู่เซียนหมิ่นมาหาเจ้าด้วย”