ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ 996 โต้กลับ
ตอนที่ 996 โต้กลับ
ครั้นสิ้นสุรเสียง ฉู่หลิวเยว่ก็สะบัดมือของนาง!
เปลวไฟสีแดงปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนางทันที!
แล้วสะบัดข้อมือเบาๆ!
พรึบ!
พลันเกิดเสียงบางอย่างทะลวงชั้นอากาศ ดังก้องไปทั่วยอดเขา!
แส้เพลิงสีแดงเส้นหนึ่งเหวี่ยงตัวออกไปทันที! และพุ่งตรงไปยังลูกศรนั่น!
“เหอะ รนหาที่ตายจริงๆ!”
องค์ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงหัวเราะเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า
เพียงแค่วิถีสายฟ้าทั้งหกที่ลอยอยู่บนขอบฟ้า ฉู่หลิวเยว่ก็ต้องเผชิญกับหายนะ จนแทบเอาตัวไม่รอดแล้ว
แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังคิดจะขโมยพลังปราณศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือของเขาอีกหรือ?
ฝันกลางวันอยู่หรือไร!
ฟิ้ว!
ลูกศรอันงดงามหักตัวหลบแส้ของนาง พลันเปลี่ยนทิศพุ่งใส่ฉู่หลิวเยว่โดยตรง!
หลังจากสะกัดกั้นสายฟ้าที่ฟาดลงมาถึงสามครั้ง กระบี่หลงหยวนก็แทบจะหมดเรี่ยวแรงและไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป
ซึ่งสำหรับองค์ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงนั้น นี่ถือเป็นโอกาสทองในการโจมตีนางอย่างไม่ต้องสงสัย!
เดิมทีเขาเพียงต้องการเฝ้ามองนางถูกวิถีสายฟ้าเหล่านั้นเล่นงานอยู่ห่างๆ
แต่คิดไม่ถึงว่านางจะหยิ่งผยองเช่นนี้!
ฉะนั้นเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาจึงอยากจะสอนบทเรียนให้นางเสียหน่อย!
พรึบ!
ลูกศรยาวที่เปี่ยมไปด้วยพลังปราณศักดิ์สิทธิ์นั้นเร็วมาก แต่เหมือนว่าแส้เพลิงสีแดงของฉู่หลิวเยว่เอง ก็มีตาทิพย์ที่จับความเคลื่นไหวของมันได้ทัน มันพุ่งเข้าไปตวัดพันรอบตัวลูกศรไว้อย่างรวดเร็ว!
ฟู่!
เกิดการลุกไหม้อย่างรุนแรง!
“เจ้าเองก็เก่งใช่เล่น แต่น่าเสียดาย…ต่อหน้าพลังปราณศักดิ์สิทธิ์แล้ว สิ่งเหล่านี้ย่อมไม่ต่างจากอุบายระดับต่ำ!”
เสียงแหบห้าวนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา
หลังจากนั้นก็มีลำแสงหลากสีพุ่งพรวดออกมาจากลูกศร! พลันแปลงกายเป็นมีดบินนับไม่ถ้วน ที่เริ่มรวมพลังกันหั่นสับห้วงมิติบนชั้นอากาศ!
จนเกิดช่องว่างสีดำขึ้นมาด้วยความว่องไว!
และแม้แต่แส้เพลิงแดงก็ถูกหั่นสับจนขาด!
ฟิ้ว!
ลูกศรด้ามนั้นหลุดออกจากการรัดกุม และพุ่งใส่ฉู่หลิวเยว่อีกครั้ง!
สัญชาตญาณการต่อสู้อันแรงกล้าฉายแวบผ่านดวงตาของฉู่หลิวเยว่ จากนั้นนางก็สะบัดมืออีกข้างเบาๆ!
พลันปรากฏเปลวเพลิงโปร่งใสเสมือนสายน้ำ พุ่งออกมาจากฝ่ามือของนางอย่างเงียบเชียบ!
มันแปลงกายเป็นถุงตาข่ายขนาดใหญ่ที่แผ่ออกกลางอากาศ และขยายยืดออกไปตามทิศทางของลูกศร!
“เจ้าคิดว่าลูกไม้เดิมๆ เช่นนั้นจะหยุดข้าได้หรือ?”
เห็นได้ชัดว่าองค์ไท่จู่แห่งราชวงศ์เป่ยหมิงนั้นไม่สนใจการโจมตีของฉู่หลิวเยว่เลยสักนิด
และความเร็วของลูกศรนั่นก็ไม่ได้ช้าลง แต่กลับพุ่งทะยานเข้าไปเร็วกว่าเดิมเสียอีก!
บริเวณโดยรอบถูกรายล้อมไปด้วยมีดบินหลากสี ใบมีดของพวกมันคมมาก และหมายจะตัดตาข่ายขนาดใหญ่ที่เกิดจากเปลวเพลิงโปร่งใสตรงหน้าให้ขาดออกจากกันในพริบตา!
ทว่าทันทีที่ปลายลูกศรสัมผัสโดนมัน ตาข่ายยักษ์โปร่งใสก็แผ่ขยายออกอย่างรวดเร็ว! เผยให้เห็นพลังอันน่าตกใจของมัน!
ซึ่งวิธีนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยหลีกเลี่ยงการปะทะที่รุนแรงระหว่างพลังปราณของพวกเขา แต่ยังเป็นการตัดกำลังมีดบินหลากสีที่บินอยู่รอบๆ อีกด้วย!
ประหนึ่งว่าใช้ความนุ่มนวลสยบความแข็งแกร่งนั่น ช่างร้ายกาจนัก!
“เจ้าเด็กน้อยมากร้อยเล่ห์กล!”
ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงตะคอกเสียงแข็ง จากนั้นลมปราณลูกศรนั้นก็เพิ่มขึ้นทันที!
แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวปะทะเข้ากับห้วงอากาศจนเกิดเสียงเสียดแทงแก้วหู!
ก่อนจะมีรอยแตกสีดำปรากฏขึ้นบนชั้นอากาศรอบๆ ปลายลูกศร แต่เปลวไฟโปร่งใสกลับมิได้ถูกทำลายแต่อย่างใด! อีกทั้งยังคงปิดกั้นมันอย่างสมบูรณ์และเหนียวแน่น!
จากนั้นองค์ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ
เปลวไฟที่โปร่งใสนี้… มีกลลับซ่อนอยู่!
แต่กว่าเขาจะรู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว!
ตาข่ายเปลวเพลิงโปร่งใสขนาดมหึมาหดตัวลงอย่างรวดเร็ว แล้วกักขังลูกศรไว้ในนั้น!
ขณะเดียวกัน เปลวเพลิงสีแดงก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง แล้วแผ่ขยายลุกไหม้ปกคลุมด้านนอกด้วยอีกชั้นหนึ่ง
บังเกิดกรงสองชั้นขึ้นในทันที!
ก่อนหน้านี้ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงมิได้ใส่ใจเรื่องเปลวเพลิงทั้งสองชนิดนี้ แต่ไม่นานเขาก็พบว่าตนนั้นไม่สามารถหลุดพ้นจากกรงนี้ได้!
ลูกศรยาวที่สวยงามและแหลมคมพยายามทะลุทะลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ถูกสกัดกั้นซ้ำๆ เช่นกัน!
จนถึงตอนนี้ ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงถึงได้รู้ว่าเขาประเมินความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่ต่ำไป!
“นี่มันอันใดกัน!?”
น้ำเสียงของเขาเริ่มฟังดูหงุดหงิดและคลุ้มคลั่ง
ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ เช็ดเลือดออกจากมุมปากของตน พลันยิ้มเยาะ แต่ไม่ได้อธิบายอันใด
เปลวเพลิงสีแดงนี้กลั่นออกมาจากไข่มุกธาราในจุดตันเถียนของนาง
และเปลวเพลิงโปร่งใสนั่นก็คือเพลิงแห่งกรรมที่ฝังอยู่ในหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลาหลายพันปี และมันมีพลังมากพอที่จะกำราบอสูรศักดิ์สิทธิ์อย่างอินทรีสามตาให้อยู่ใต้อาณัติได้นานนับพันปี! หรือแม้แต่ทำลายร่างกายของมันได้เช่นกัน!
ทั้งสองสิ่งนี้ล้วนไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะดึงพลังใดออกมาใช้ มันก็เพียงพอที่จะสยบเขาได้อยู่แล้ว นับประสาอันใดกับการรวมพลังกันเช่นนี้?
ขณะเดียวกัน ฉู่หลิวเยว่ก็ยังคงกลืนกินพลังปราณสีทองที่อยู่รอบๆ ต่อไป!
และนางก็ดูดกลืนพลังปราณดั้งเดิมอันไร้ขีดจำกัดของสามหยวนรวมยอดที่เทลงมา ไปได้เกือบสองในสามของพลังนั่นแล้ว!
ความเร็วเช่นนี้มิใช่สิ่งที่น่าตกใจนัก แต่ความจริงที่ว่าตอนนี้นางเป็นเพียงจอมยุทธ์ระดับหกต่างหากเล่า ที่น่าตกใจยิ่งกว่า!
…
แววตาของจวิ่นจิ่งชิงฉายแววเย็นชา ลึกลงไปในรูม่านตานั่นปรากฏริ้วสีโลหิตออกมาจางๆ
บนลูกศรนั้นมีพลังปราณอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์ไท่จู่แห่งราชวงศ์เป่ยหมิงสถิตอยู่
เขาสัมผัสได้ว่าองค์ไท่จู่กำลังต่อต้านฉู่หลิวเยว่
มิฉะนั้นคงไม่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อนเช่นนี้
ย้อนกลับไปตอนนั้น เดิมทีเขาแค่ต้องการปรามนาง แต่คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์ทุกอย่างจะกลับตาลปัตรเพียงนี้
และกลายเป็นว่าฉู่หลิวเยว่มีอำนาจเหนือกว่าเสียอย่างนั้น!?
เปลวเพลิงทั้งสองของนางนั้นไม่ธรรมดา มิฉะนั้นมันคงดักจับพลังปราณศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้!
เขามองเปลวไฟที่ลุกโชนอย่างรุนแรง และลำแสงบนลูกศรที่แต่เดิมเคยเจิดจรัส ก็ค่อยๆ หรี่ลง
พลันมีร่องรอยความไม่สบายใจที่หายาก ก่อตัวขึ้นมาในใจของจวินจิ่วชิง
เขารีบระดมพลังปราณดั้งเดิมในร่างกายของตัวเอง จนชุดคลุมตัวยาวโบกสะบัดอย่างแรง!
ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น และโซ่สีฟ้าราวน้ำแข็งก็พุ่งตัวออกจากแขนเสื้อของเขา! แล้วทะยานออกไปในอากาศ!
“โซ่กระดูกไพลิน!”
บนตัวโซ่นั้นมีสีฟ้าจางๆ ที่ให้สัมผัสประหนึ่งไอเย็นจากน้ำแข็ง เมื่อมองแวบแรก มันอาจจะดูเหมือนไพลินแกะสลักเนื้อดี ราวกับว่ามันเปราะบางมาก
ทว่ายามมันตวัดที่ใด ห้วงอากาศตรงนั้นก็พังทลายลงทันที!
มันแสดงให้เห็นว่าโซ่เส้นนี้ทรงพลังแค่ไหน!
และเพียงพริบตาเดียว โซ่เส้นนั้นก็ลอยไปอยู่ตรงหน้าเปลวเพลิงแล้ว!
ตูม!
พลังปราณทั้งสองปะทะกันสุดแรง ด้านหนึ่งก็เย็น อีกด้านก็ร้อน! ทันทีที่พวกมันสัมผัสกัน ก็เกิดเสียงแสบแก้วหูดังสะท้อนไปทั่ว!
จวินจิ่วชิงหรี่ตาลง ความแข็งแกร่งในอุ้งมือหนาเพิ่มพูนขึ้นมาอีกครั้ง!
พลันปรากฏลมปราณเหมันต์ขึ้นบนโซ่กระดูกไพลินเส้นนั้นอย่างฉับไว! มันแผ่ขยายความเย็นออกไปตามห่วงโซ่!
และเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของจวินจิ่วชิง ลูกศรนั่นก็พุ่งขึ้นทันที!
พลังทั้งสองที่อยู่ด้านในและด้านนอกซ้อนทับกัน และในที่สุดกรงสองชั้นที่เกิดจากเปลวเพลิงอันร้อนระอุก็ถูกฉีกออกจากกัน!
จากนั้นเขาก็ใช้จังหวะนี้ บังคับให้โซ่กระดูกไพลินพันรอบลูกศรอย่างรวดเร็ว!
“กลับมา!”
จวินจิ่วชิงพลันกระตุกข้อมือ เพื่อดึงลูกศรนั่นกลับมา!
ส่วนฉู่หลิวเยว่เองก็เหมือนจะถูกพลังนี้โจมตีใส่เช่นกัน ร่างกายของนางสั่นสะท้าน พลันกระอักเลือดออกมาหนึ่งที!
จวินจิ่วชิงเหลือบมองนางเล็กน้อย ดวงตาของเขาจับจ้องใบหน้าซีดเซียวของนางครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆ
“โอ้… เจ้าคิดไม่ซื่อกับนางหรือ…”
มีเสียงแหบห้าวดังแว่วเข้ามาในหูของเขา
รี่รูม่านตาของจวินจิ่วชิงหดตัวลง และมองไปที่ลูกศร
“องค์ไท่จู่เข้าใจผิด…”
“หนุ่มน้อย เจ้าว่าข้าทำไปเพื่อใครหรือ?”
องค์ไท่จู่แห่งเป่ยหมิงขัดจังหวะเขา พลางหัวเราะเยาะเย้ย
“ทั้งพลังปราณดั้งเดิมอันไร้ขีดจำกัด ที่สะสมอยู่ในหุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวงนานนับหลายพันปี รวมทั้งพลังปราณศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออยู่ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ลูกหลานของราชวงศ์เป่ยหมิงก้าวเข้าสู่อาณาเขตเซียนเทพได้! แต่เจ้ากลับเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้… เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก!”
แววตาของจวินจิ่วชิงมืดมนลงทันตา แต่ในขณะที่เขากำลังจะอธิบาย ทันใดนั้นลูกศรก็หันกลับไปแล้วพุ่งตรงไปที่ฉู่หลิวเยว่!
แต่เหมือนว่านางจะรู้ตัว พลันหันกลับไปมอง ดวงตาคู่นั้นฉายแววตื่นตกใจ!
นางยกมือขึ้นเพื่อหวังจะหยุดมัน แต่มันก็สายไปแล้ว!
ฉึก!
ลูกศรด้ามยาวอันงดงามเจาะทะลุเข้าไปในอกของฉู่หลิวเยว่แล้ว!
Comments