ตอนที่ 237 บุตรแห่งร่างทองคำศักดิ์สิทธิ์ [รีไรท์]

หรงซิวกอดฉู่หลิวเยว่ไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น และเมื่อเขาได้ยินนางเอ่ยขึ้นเขาก็ตกตะลึงในทันใด

นางจะปล่อย…ให้เขาวิ่งก่อนจริงหรือ

นางรู้หรือไม่…ว่าการทำสิ่งนี้ด้วยตัวเองหมายความว่าอย่างใด?

เมื่อเห็นว่าหรงซิวไม่ขยับ ฉู่หลิวเยว่ก็ตะโกนอย่างกังวลอีกครั้ง

“ไปเร็ว!”

เสียงนี้ทำให้หรงซิวตื่นขึ้นราวกับก่อนหน้านี้คือความฝัน เขามองไปที่หญิงสาวในอ้อมแขนของเขา

นางผอมเพรียว อ่อนเยาว์ แต่ช่างกล้าหาญ

ในเวลานี้ ดวงตาของนางก็สะท้อนเงาของเขาอย่างชัดเจน

หรงซิวได้ยินเสียงหัวใจเต้นเร็วจนกระทั่งร่างกายเขาเลือดพุ่งพล่าน ลึกลงไปในหัวใจของเขา ดูเหมือนจะมีความปิติมากมายหลั่งไหลเข้ามา ทำให้เขาจมดิ่งลงไป

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหลังนางแล้ว ตอนนี้นางเหงื่อท่วมตัว

นางคิดว่าต้องผลักหรงซิวออกไป แต่เขากลับจับนางไว้แน่นขึ้นอีก

ผู้ชายคนนี้ต้องการสิ่งใด

โดยปกติการวางกลยุทธ์ชัยชนะเด็ดขาดต้องวางแผน และคิดให้รอบคอบ

“หรงซิว! เจ้าจะยอมตายที่นี่จริงๆ หรือ”

ฉู่หลิวเยว่กัดฟันแล้วถามออกไป ดวงตาของหรงซิวนั้นนิ่งเย็นนางไม่เห็นว่าเขากำลังนึกคิดอันใดอยู่ แต่มันเหมือนกระแสน้ำวนที่จะกลืนกินนาง

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้น

“แน่นอนว่าไม่”

รอมาจนวันนี้จะมาตายไปได้อย่างใด เขามองลึกไปที่ดวงตาของฉู่หลิวเยว่ ก่อนจะมีกระแสน้ำที่มืดมิดพุ่งขึ้น ฉู่หลิวเยว่ไม่ทันได้พูดต่อเมื่อริมฝีปากของหรงซิวนั้นมาถึงริมฝีปากของนางอย่างรวดเร็ว

ครู่ต่อมาดวงตาของเขาอ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาจับจ้องไปที่คอเรียวยาวของฉู่หลิวเยว่

นางใส่พรมแดนไวฑูรยะไว้รอบคอของนางจริงๆ

ด้วยการตวัดนิ้วของเขา พรมแดนไวฑูรยะก็ตกลงไปที่ฝ่ามือเกิดพลังหมุนรอบ พรมแดนไวฑูรยะก็คลายออกในทันที ปรากฏแสงสีเงินจางๆ ปกคลุมเขาทั้งสองคนไว้

บูม!

พลังกระแทกเข้าสู่พรมแดนไวฑูรยะ พรมแดนไวฑูรยะสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย

อย่างใดก็ตามในที่สุดกลุ่มพลังนั้นก็ยังถูกแยกออกจากภายนอก ฉู่หลิวเยว่เบิกตากว้างเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าพรมแดนไวฑูรยะที่หรงซิวมอบให้นางนั้นไม่ธรรมดา มันสามารถต้านทานการระเบิดของผู้ฝึกยุทย์สูงสุงระดับหกได้!

“หืม นั่น…แม่นาง”

ชายชุดดำยืนอยู่ในอากาศมองลงมาที่ทั้งสองคน

ถ้าพูดให้ถูกคือเขากำลังมองไปที่ฉู่หลิวเยว่ แม้ว่านางจะถูกหรงซิวกอดแน่นจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

“ฮ่าๆ! เข้าใจแล้ว…เข้าใจแล้ว! ไม่แปลกใจที่องค์ชายเต็มใจที่จะอยู่นอกพรมแดนม่านฟ้าเป็นเวลานาน นั่นเพียงเพราะแม่นางคนหนึ่งงั้นหรือ”

หากข่าวนี้แพร่ออกไปเกรงว่าจะทำให้ตกตะลึงกันใหญ่

ฉู่หลิวเยว่ก็ยิ่งสับสนมากขึ้น เหตุใดมันถึงฟังดูแปลกๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าหรงซิวเคยอยู่ในพรมแดนม่านฟ้ามาก่อน

“หลับตา!”

หรงซิวก้มศีรษะลง จูบดวงตาของนางเบาๆ

เสียงของเขาทุ้มต่ำ และอ่อนโยน ฉู่หลิวเยว่หลับตาอย่างเชื่อฟังพลางเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ภัยคุกคามที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อครู่ดูเหมือนจะหายไปอย่างเงียบๆ

เหมือนว่าตราบใดที่เขาอยู่ที่นี่จะไม่อันตรายใดๆ ทำร้ายพวกเราได้ ความสงบในใจที่อธิบายไม่ได้แบบนี้มาจากไหน หรือว่ามันจะเป็นนิสัยของเขา

เมื่อเห็นนางนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง ดวงตาเป็นประกายของหรงซิว แขนของเขาก็กระชับขึ้น เขาก็มองไปที่ชายชุดดำทันที ลึกลงไปในคืนที่มืดมิด แสงสีทองจางๆ ปรากฏขึ้นที่ดวงตาของเขา!

เสียงหัวเราะของชายชุดดําหยุดลงทันทีเหตุการณ์เมื่อครู่นี้…

หรงซิวยกมือขึ้นก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นเปลวไฟสีทองก็ปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา

“บุตรแห่งร่างทองคำศักดิ์สิทธิ์ เป็นไปได้อย่างใดนี่มันนอกพรมแดนม่านฟ้า…”

“หึ!”

หรงซิวสะบัดปลายนิ้วของเขา กลุ่มของเปลวไฟสีทองก็พุ่งไปหาชายชุดดำทันที

มันเป็นเพียงลูกทรงกลมขนาดเล็ก แต่สำหรับชายชุดดำดูเหมือนจะอันตรายถึงชีวิต เขาก้าวถอยหลังด้วยความกลัวแล้ววิ่งหนีหรงซิว

มันเป็นแบบนี้ได้อย่างใด นอกขอบเขตพรมแดนม่านฟ้าของผู้ฝึกฝนจะถูกระงับไว้ด้านล่างผู้ฝึกยุทธ์ระดับเจ็ด ไม่มีเหตุผลที่จะเป็นไปได้เลยที่เขาจะเรียกบุตรแห่งร่างทองคำศักดิ์สิทธิ์ได้

แต่ตอนนี้…ออร่าในร่างกายของหรงซิวแข็งแกร่งกว่าเมื่อครู่ แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลบหนี แต่ความเร็วของเปลวเพลิงสีทองยังเร็วกว่า หลังจากนั้นไม่นาน มันก็หยุดลงอย่างเงียบๆ ในทะเลสีน้ำเงินเข้ม เมื่อเปลวไฟสีทองสัมผัสทะเลทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งในทันที

คลื่นทะเลหยุดลงกะทันหัน คลื่นซัดเข้าหาแนวปะการัง แม้แต่ม่านน้ำทั้งสองที่เผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงสีทองรวมกัน

ชายชุดดำรู้สึกเหมือนภูเขากำลังกดทับร่างกายของเขา ขาของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยหินก้อนใหญ่ทับยากที่จะขยับนิ้วเท้าของเขาก็แทบขยับไม่ได้

นี่คือ…การบีบบังคับอันทรงพลังอย่างแท้จริง!

เขามองย้อนกลับไปด้วยความตื่นตระหนก แต่เห็นหรงซิวยืนอยู่ข้างชายฝั่งมือแม่นางคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นหันมามองเขาด้วยดวงตาที่เย็นชา ดวงตาที่กำลังมองมดที่กำลังจะตาย

ใจจืดใจดำ!

ทำให้คนที่ไม่เชื่อฟังหวาดกลัว!

วินาทีถัดมา ริมฝีปากของหรงซิวขยับขึ้นเล็กน้อย

“ข้าจะปิดชีวิตเจ้า!”

ทันทีที่มันตกลงมาตำแหน่งของเปลวเพลิงสีทองก็พังลงทันที เผยให้เห็นชิ้นส่วนของความว่างเปล่าสีดำ

พื้นทรายตอนนี้กำลังจะถล่ม!

ชายชุดดำหวาดกลัวเขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดหันกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างใดก็ตาม เมื่อเขาเคลื่อนตัวร่างกายของเขาดูเหมือนจะไม่ตอบสนอง เขามองกลับมาด้วยความตกใจ แต่พบว่าทั้งร่างของเขาถูกแช่แข็งด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวนั้น ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ในเวลานี้เปลวไฟสีทองพวยพุ่งขึ้นเป็นศูนย์กลาง พื้นที่โดยรอบก็เริ่มพังทลายลงมาทีละชิ้น

ความว่างเปล่าสีดำกำลังขยายตัวราวกับกำลังก่อตัวเป็นหลุมดำขนาดใหญ่

น้ำทะเล คลื่น เปลวไฟ…ทั้งหมดถูกกลืนเข้าไป ในไม่ช้าความว่างเปล่าสีดำก็ลามไปถึงเท้าของชายชุดดำ

“ไม่…ไม่!”

เขากรีดร้องด้วยความกลัวอย่างขีดสุด พยายามขยับร่างกายแต่ไร้ผลในที่สุดเขาทำได้เพียงมองดูเท้าของเขาหายไปพร้อมกับพื้นที่ถล่มทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เขาไม่แม้แต่จะได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด พื้นที่กำลังพังทลายกลืนร่างกายของเขาจนความเจ็บปวดจากการเจาะกระดูกก็มาถึง!

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องที่แสนเจ็บปวด ชายชุดดำมองไปยังหรงซิวแววตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะความแค้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเฉียบขาด

“องค์ชายเจ้าบังคับอัญเชิญร่างสีทองนอกพรมแดนม่านฟ้า เจ้าไม่กลัวโดนทำโทษหรือ”

หรงซิวหรี่ตาลง

“น่ารำคาญ”

การพังทลายของพื้นเกิดขึ้นเร็วขึ้น คำพูดที่เหลืออยู่ของชายชุดดำไม่ทันได้จะพูดร่างถูกกลืนกินไปทั้งตัวแล้ว

หากเป็นในเวลานี้ ฉู่หลิวเยว่มองย้อนกลับไป พบว่าช่องว่างระหว่างทะเลกับท้องฟ้าได้ถล่มลงมาเป็นจำนวนมาก ความว่างเปล่าสีดำขนาดมหึมาปรากฏขึ้นที่นั่นอย่างแปลกประหลาด และเงียบงัน