ตอนที่ 900 ถ่อมตน

เสียงตะโกนดังกึกก้อง ทำให้กริชสีเงินเล่มนั้นพุ่งตรงไปด้านหน้าทันที และจัดการลำแสงสีดำนั้นอย่างรวดเร็ว!

ทรายสีทองที่อยู่โดยรอบลอยฟุ้งขึ้น!

ลมกระโชกแรงอย่างบ้าคลั่ง!

เสวี่ยเสวี่ยที่เดินตามหลังหรงซิวอยู่ มันจึงรีบหดคอแล้วเดินถอยหลังไปทันทีอย่างรู้ความ

ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันมันเพิ่งจะมีโอกาสได้อาบน้ำ มันเพิ่งมีเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้าน ดังนั้นมันจึงไม่อยากจะเลอะเทอะเช่นเดิม!

หลังจากนั้นไม่นานพายุทรายที่อยู่รอบข้างก็ค่อยๆ สงบลง เหมือนว่าทะเลทรายจันทราสีชาดได้กลับเข้าสู่ความสงบแล้ว

มีเพียงแสงอาทิตย์ที่แสดแสง แผดเผา เหมือนกับกำลังจะเผาไหม้พื้นแผ่นดินให้เกรียม

หรงซิวชะงักฝีเท้าเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมอง

ท่ามกลางทะเลทรายที่ไกลสุดลูกหูลูกตา นอกจากพวกเขาทั้งสองแล้วล้วนไม่มีใคร

เสียงอ่อนเยาว์ทว่าเย็นชาดังขึ้นที่ข้างหูของเขา

“มีคนกลั่นแกล้งนังหนูเยว่เออร์หรือ?”

หรงซิวหยุดนิ่ง แววตาเหมือนมีเปลวเพลิงสีทองลุกท่วม แต่ทันใดนั้นก็ค่อยๆ หายไป!

“เป็นคนของถ้ำปีศาจทมิฬ”

“คนของถ้ำปีศาจทมิฬนั้นหานางพบได้อย่างใด?”

นี่เป็นเสียงของหลานเซียว

“พวกเขาไม่ยอมอยู่ในอาณาเขตของตัวเองให้ดีๆ เหตุใดถึงต้องเดินทางไปยังเทียนลิ่งแห่งนี้ด้วย?”

ริมฝีปากของหรงซิวยกยิ้มขึ้น พร้อมหัวเราะเสียงเบา

“หลายปีก่อนหน้านี้คนผู้นั้นได้สูญเสียกายหยาบไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงจิตวิญญาณสายหนึ่งเท่านั้น และอยู่ในร่างของผู้บำเพ็ญเพียรอย่างต่อเนื่อง มันใช้วิธีการดูดซับการบำเพ็ญเพียรของพวกเขาเพื่อรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้”

พรึ่บ!

ทรายที่อยู่ด้านหน้าของเขาเกิดการเคลื่อนไหว จากนั้นก็มีร่างร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาท่ามกลางทะเลสาบ ดูแล้วเหมือนเด็กอายุห้าหกหนาวเท่านั้น

“เจ้ารู้จักคนผู้นั้นหรือ?” ตู๋กูโม่เป่าถามขึ้น

“เคยคุยกันหนึ่งครั้ง”

หรงซิวหรี่ตามอง นัยน์ตาหงส์มีประกายนุ่มลึกยากคาดเดา

“เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาจะใจกล้ามากขนาดนี้เชียว”

แม้แต่เยว่เอ๋อยังกล้าจะแตะต้อง

หลานเซียวพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“ไม่ว่าเขาจะมาที่เทียนลิ่งเหตุใด หากต้องการจะแตะต้องนังหนูเยว่เออร์ เช่นนั้นก็ต้องผ่านพวกเราไปให้ได้ก่อน ผู้อาวุโสลำดับห้า ก่อนหน้านี้เจ้าได้ติดต่อกับคนของถ้ำปีศาจทมิฬมากน้อยเท่าใด?”

“ยะยะอย่าพูดไร้สาระสิ!” ผู้อาวุโสลำดับห้ารีบพูดปฏิเสธทันที “ข้าไม่ได้สนิทกับพวกเขาเสียหน่อย”

หลานเซียวหัวเราะเสียงเบา

“ไม่สนิท? ไม่สนิทแล้วเหตุใดส่งของบรรณาการให้เจ้าเป็นระยะเวลาสิบปีติดต่อกัน? ได้ยินมาว่าทุกปีพวกเขาจะส่งของขวัญมาให้เจ้านี่นา มาทีก็มาเป็นกอง…”

“หยุด!”

ผู้อาวุโสลำดับห้าตะโกนออกมาอย่างปวดหัวโนเวล-พีดีเอฟ

“ข้าผิดเอง เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ?! ตอนแรกข้าคิดว่าพวกเขาแค่มาขอโอสถเท่านั้น ข้าไม่รู้หรอกว่าพวกเขาจะทำไปทำเรื่องอันใด? แล้วอีกอย่าง ข้าไม่เคยช่วยเหลือพวกเขาเลยสักครั้งเดียว!”

ตู๋กูโม่เป่าพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าไม่ได้ช่วยแต่นั่นเป็นเพราะว่าเจ้าถูกขังอยู่ในทะเลทรายจันทราสีชาดต่างหากเล่า!”

หากผู้อาวุโสลำดับห้าไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะรวมกลุ่มกับพวกถ้ำปีศาจทมิฬไปแล้วก็ได้!

ผู้อาวุโสลำดับห้าถอนหายใจออกมายาวๆ

แบบนี้จะให้อธิบายว่าอย่างใดกันเนี่ย!

เขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับถ้ำปีศาจทมิฬจริงๆ เพียงแต่เขาเห็นความพยายามที่ผ่านมาตลอดสิบปี ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปพบอีกทีสักครั้ง

อีกครั้งการพบหน้าก็เป็นไปอย่างรีบร้อน และเขาไม่ได้ทำอันใดเลยแม้แต่น้อย

ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวเหล่านี้จะถูกหยิบยกขึ้นมาพูดใหม่อีกครั้ง!

“ถ้า…ถ้าเช่นนั้นให้ข้าไปหาพวกถ้ำปีศาจทมิฬแล้วกล่าวตักเตือนพวกเขาสักคำเป็นอย่างใด?”

ผู้อาวุโสลำดับห้าถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ เขาคิดแล้วคิดอีกก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ถ้าพูดตามตรงแล้ว ถ้ำปีศาจทมิฬนั้นอยู่ดีๆ ไม่มีความจำเป็นจะต้องมายุ่งกับเทียนลิ่งเลย…หรือว่าพวกเขามาที่นี่เพราะของที่ติดตัวนังหนูอยู่?”

นางต้องมีสมบัติหลายชิ้นแน่นอน…

“คนผู้นั้นถูกถ้ำปีศาจทมิฬไล่ออกมาเมื่อหลายปีก่อน”

หรงซิวพูดขึ้นเสียงเรียบ

ตู๋กูโม่เป่าและคนอื่นๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ไล่ออก? เขาไปทำเรื่องอันใดไว้ คาดไม่ถึงว่าแม้กระทั่งถ้ำปีศาจทมิฬก็ยังไม่สามารถอดทนได้?” ตู๋กูโม่เป่ารีบถามขึ้นมา

หรงซิวส่ายหน้า

“เรื่องนี้ต้องถามคนผู้นั้นเองแล้ว”

ทันทีที่เขาขยับเท้า ร่างเงาเหล่านั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็วราวกับภูตผี!

หลังจากผ่านไปครึ่งเค่อ ในที่สุดเขาก็หยุดนิ่ง ตรงนี้เขากำลังยืนอยู่ที่ศูนย์ของทะเลทรายจันทราสีชาดพอดิบพอดี…ที่นั่นคือข้างทะเลสาบสีคราม

เขามองตรงไปด้านหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย

“ตอนนี้ข้าได้ผ่านการทดสอบของผู้อาวุโสสามท่านแล้ว ตามข้อตกลง ข้าสามารถออกจากที่นี่ได้แล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”

ตู๋กูโม่เป่าหัวเราะเสียงเย็น

“เจ้าผ่านการทดสอบนี้ตั้งนานแล้วเหตุใดต้องแสร้งทำตัวเป็นลำบากใจอยู่อีกเล่า?”

เมื่อพิจารณาจากฝีมือที่เขาแสดงในช่วงสุดท้ายแล้ว นั่นหมายความว่าก่อนหน้านี้เขาได้ซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงเอาไว้!

หรงซิวยิ้มขึ้นพร้อมโค้งคำนับอย่างเกรงใจ พร้อมพูดอย่างถ่อมตนว่า

“ความจริงแล้วข้าก็เพิ่งได้เลื่อนขั้นมาเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งนี้ยังต้องขอบคุณผู้อาวุโสทั้งหลายที่คอยชี้แนะ หากข้าไม่สามารถเลื่อนขั้นได้อย่างโชคดี เกรงว่าหรงซิวจะต้องติดอยู่ที่นี่เป็นเวลานานแล้ว”

“ได้รับผลประโยชน์ที่ต้องการแล้ว แต่แสร้งทำตัวเหมือนไม่อยากได้!”

หลานเซียวด่าออกมาอย่างอดไม่ได้

เดิมทีเขาต้องการจะสร้างความลำบากใจให้กับเจ้าเด็กนี้เสียหน่อย แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า นอกจากจะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดแล้ว ยังถือโอกาสเป็นการช่วยให้อีกฝ่ายได้เลื่อนขั้นอีกด้วย!

เหมือนกับว่าต้องการโยนหินใส่หัวของอีกฝ่ายเพื่อเป็นการสั่งสอน แต่คิดไม่ถึงว่าโยนไปแล้วจะกลายเป็นหินรองเท้าของคนอื่นให้เขาได้เหยียบก้าวขึ้นไป!

ความรู้สึกเช่นนี้มันช่างทรมานจริงๆ!

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดลูกไม้ไว้หลายอย่างเพื่อจัดการกับหรงซิว แต่ว่าทั้งหมดนี้มันก็ยังง่ายเกินไปสำหรับเขาอยู่ดี

หรงซิวมีภูมิต้านทานกับคำพูดเหล่านี้มานานแล้ว ตั้งแต่วันที่เขากับเยว่เอ๋อได้อยู่ด้วยกันนั้น พวกเขาก็รู้สึกว่าหรงซิวนั้นขัดหูขัดตาอย่างมากแล้ว ดังนั้นหรงซิวจึงผ่านการทดสอบมาหลายพันครั้ง และสามารถรับมือได้แล้ว

“แล้วอีกอย่าง…ข้าไม่ได้ดูแลเยว่เอ๋อให้ดี ทำให้ผู้อาวุโสทั้งหลายเป็นห่วงแล้ว นั่นก็เป็นความผิดของข้าเช่นกัน”

ตู๋กูโม่เป่าและคนอื่นๆ ก็เงียบไปครู่หนึ่ง

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะเป็นคนที่ปากร้าย แต่พวกเขาก็รู้ว่าหรงซิวนั้นปฏิบัติตัวต่อเยว่เอ๋ออย่างใด

แต่ไม่ว่าจะเป็นทางใด เขาล้วนย่อมไม่อยากให้มีเรื่องราวดังเช่นวันนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ระคลอกคลื่นปรากฏขึ้นเหนือผิวน้ำ

ตู๋กูโม่เป่ากล่าว

“เจ้าไปเถอะ! หากนังหนูเป็นอันใดไปแม้แต่น้อย พวกเราจะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด”

หรงซิวประสานหมัดเข้าด้วยกัน

“ผู้อาวุโสทั้งสามโปรดรักษาตนด้วย ผู้น้อยขอตัวลา”

เมื่อพูดจบ ในที่สุดเขาก็หมุนตัวจากไป เสวี่ยเสวี่ยก็เดินตามหลังไป

หนึ่งคนหนึ่งอสูรเลือนหายไปจากความว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว

ทะเลทรายจันทราสีชาดกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ผู้อาวุโสลำดับห้าก็ถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

“จะปล่อยให้พวกเขาไปเช่นนี้หรือ แล้ว…พวกเราจะทำอย่างใดต่อไปล่ะ?”

พวกเขาไม่มีออกจากทะเลทรายจันทราสีชาด สามารถออกไปในระยะเวลาสั้นอย่างน้อยเดือนละครั้งเท่านั้น

ไม่ว่าต้องการจะทำอันใดล้วนมีข้อจำกัดทั้งนั้น

“นังหนูเยว่เออร์กลับไปที่เมืองหลวง แต่พวกเราไม่สามารถไปช่วยนางได้เลย…”

“หากเป็นเรื่องไอ้หมาไอ้แมวนางสามารถแก้ไขปัญหาได้อยู่แล้ว เป็นพวกเราที่มองนางผิดไป”

ตู๋กูโม่เป่าพูดเสียงเย็น

“ถึงจะพูดเช่นนั้นก็ตามเถิด แต่นังหนูเยว่เออร์ถูกคนรังแกนะ หรือว่าพวกเราจะยืนมองเช่นนี้ต่อไป?”

หลานเซียวไม่สามารถทนฟังต่อไปได้ ดังนั้นจึงโต้เถียงออกมาอย่างไม่เห็นด้วย

“ไม่อย่างแน่นอน”

ตู๋กูโม่เป่าค่อยๆ พูดมาว่า

“ไม่ต้องห่วง ข้ามีแผน”

…

ซีหลิง วังหลวง ตำหนักหลางคุน

เมื่อกริชเล่มนั้นบินออกมา จากนั้นก็ทำลายลำแสงสีดำสนิทจนหมดสิ้น!

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา ฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันได้มองการเคลื่อนไหวของกริชนั้นได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นที่ข้างหู

ในตอนนั้นเองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าก็พลันสลายไป!

กระแสปราณที่คุกคามสายนั้นก็ถูกกำจัดออกไปในทันที!

สัญลักษณ์บนกริชเล่มนั้นก็ค่อยๆ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ก่อนจะบินกลับไปอยู่ที่กลางฝ่ามือของฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

ปราณเมื่อกี้มัน…

หรงซิว!?