SB:ตอนที่ 100 ขายตนเป็นทาส

” เกิดอะไรขึ้น!?” เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เว่ยเจียง ต้องการที่จะระบายความโกรธ แต่สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขาอารมณ์เสีย

เขาตะลึงท่ามกลางหมัด เมื่อเขารู้สึกตัว พี่น้องเขาทั้งหมดก็หนีไปแล้ว เมื่อดูสถานการณ์ต่อหน้าเขาดูเหมือนว่าจะมีการสู้รบครั้งใหญ่และร่องรอยของสัตว์อสูรที่เหยียบย่ำบนพื้นเต็มไปหมด

เว่ยเจียงประเมินกำลังของลู่หยางต่ำไป ลูกน้องของเขาไม่อาจต่อกรกับลู่หยางได้

ข้าจะไม่ปล่อยเรื่องวันนี้ไปง่ายๆ! “ถ้าเจ้ากล้า ก็จงรอก่อนเถอะ!” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีเว่ยเจียง จึงพูดข่มก่อนจะจากไป

ลูกน้องของเขาเหยียด “เจ้าทำให้ลูกพี่เว่ยโกรธแล้ว เด็กน้อย จงรอความตายของเจ้าเถอะ! “

“พวกเขาปล่อยพวกนั้นไปเช่นนี้รึ?” เอ้อโกวจื่อเกาหัวแล้วพูดว่า

ลู่หยางเปิดเผยรอยยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างเยือกเย็น: “ข้าพูดก่อนหน้านี้นี่คือดินแดนของข้า เจ้าต้องการจะไป เจ้าขอข้ารึยัง? “

เสียงที่เย็นยะเยือกเจาะผ่านร่างกายของเว่ยเจียงนำความเยือกเย็นมาสู่หัวใจของเขา ยิ่งกว่านั้นรังสีฆ่าฟันในน้ำเสียงทำให้เว่ยเจียงตัวสั่น ขนเขาลุกชันขึ้น

เขาถามอย่างรวดเร็ว “เจ้า … เจ้า… ข้าลืมเรื่องนี่ไปแล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก?  “

“ข้าต้องการอะไร?” เสียงของลู่หยางยังคงเย็นชา ในเวลาเดียวกันเขาเข้าหาเว่ยเจียงทีละก้าวและกล่าวว่า: “ข้าควรถามคำถามนั้นกับเจ้าไม่ใช่รึ? เจ้าเข้ามาในบ้านข้า อาละวาดในบ้านข้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะลืมมันได้เพียงแค่เจ้าต้องการรึ? “

เดิมทีเมื่อเขาย้ายเข้าบ้านใหม่ของเขาเขาก็พอใจกับราคาและสภาพแวดล้อม แต่เขาได้พบกับไอ้พวกนี้อารมณ์ของลู่หยางนั้นแย่มาก

เมื่อเห็นลู่หยางกำลังเดินเข้าหาพวกเขาเว่ยเจียงและอีกสองคนดูราวกับว่าพวกเขาเห็นเทพเจ้าแห่งความตายจ้องตรงมา พวกเขาถอยกลับไปในขณะที่ตัวสั่นพูดว่า “เจ้ากระทืบข้าขนาดนี้แล้วเจ้ายังต้องการอะไรอีก? เจ้าต้องการฆ่าข้าจริงๆรึ? “

“ใช่ถ้าเจ้าฆ่าพวกเราจริง ๆ มันผิดกฎหมายนะ! เจ้าเมื, องจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! “

“เจ้าต้องการใช้กฎของเมืองตงไหลในการกดดันข้ารึ” ลูหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา

หากกฎหมายของเมืองตงไหลนั้นบังคับใช้ได้จริง ถ้างั้นพวกนี้คงถูกลงโทษไปนานแล้ว ในเมื่อพวกนี้ไม่ยอมหยุด ทำไมลู่หยางต้องสุภาพกับพวกมัน

พูดง่ายๆก็คือ กฎถูกสร้างโดยผู้ที่แข็งแกร่งและผู้อ่อนแอต้องคอยตามเท่านั้น มันเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้โดยที่แข็งแกร่งในการจัดการที่อ่อนแอ อย่างไรก็ตามลู่หยางไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอที่ต้องยอมตามกฎระเบียบ กฎงั้นรอ ลู่หยางไม่มองสิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

“ข้าจะบอกพวกเจ้าตรงๆ ข้าย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ทุกอย่างภายในเป็นของใหม่หมด ข้ายังไม่มีโอกาสชื่นชมพวกมันเลย แต่พวกเจ้ากลับมาทำลายข้าวของของข้า เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึ? “

เขาจ้องไปที่เว่ยเจียงและทั้งสอง ความต้องการของลู่หยางนั้นชัดเจน พวกมันเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล แม้พวกมันจะถูกตบตี เช่นนี้ พวกมันสมควรแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องชดใช้แก่ความสูญเสียของลู่หยาง หากพวกเขาไม่สามารถให้คำอธิบายที่น่าพอใจ ลู่หยางก็ไม่รังเกียจที่จะให้บทเรียนแก่มัน

ความกล้าหาญของเว่ยเจียงถูกทำลายไปนานแล้วและตอนนี้เขาถูกลู่หยางหยุดที่ประตู และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป ใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

เขาตัวสั่นและพูดว่า “พี่ชายเรื่องวันนี้เป็นความผิดของพวกเราเอง ข้าขอโทษ! แต่เราทุกคนเป็นคนจนที่ไม่มีของมีค่าอะไร หากพวกข้าให้เงินทั้งหมดมันก็ยังไม่พอจะชดใช้ “

ลูกน้องคนนึงแทบจะร้องไห้ออกมา ใช่แล้ว พวกเราทุกคนต่างก็ยากจน! ไม่เช่นนั้นพวกเราจะทำสิ่งเหล่านี้ทำไม! ” ในเมื่อพี่ชายคนนี้ใจกว้าง เหตุุใดไม่ปล่อยพวกข้าไปเล่า? พวกเราจะไม่กลับมาสร้างปัญหาอีกแน่นอน! “

“ฮึ!” ลู่หยางเยาะเย้ยและพูดว่า: “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อคำของพวกเจ้ารึ”

แม้ว่าใบหน้าของเหล่าอันธพาลพวกนี้ เต็มไปด้วยความจริงใจแต่เมื่อพวกเขาพูดร่องรอยของความชำนาญปรากฎในแววตาพวกเขา ลู่หยางเคยเปิดดวงตาเทวะมาก่อน ไม่ว่าพวกมันซ่อนดีขนาดไหนก็ไม่อาจหลบรอดจากสายตาของเขาได้

เขารู้แล้วว่าพวกมันไม่จริงใจ  ตราบเท่าที่พวกมันเดินออกจากประตูไป พวกมันจะเผยธาตุแท้ออกมา อย่างไรก็ตามลู่หยางได้เห็นผ่านสถานการณ์นี้แล้วเขามีเพียงรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา

“ถ้าเจ้าไม่มีเงินก็ทำงานให้ข้าสิ!” ลู่หยางตะโกนขณะที่เขาคว้าที่เว่ยเจียงและลูกน้องทั้งสอง

แขนข้างนึงของเขาเกือบพิการ และลู่หยางไม่แม้แต่จะมองพวกมัน แม้จะจับคนพวกนี้เข้าคุก นั่นก็จะเปลืองข้าวปลาอาหารเสียเปล่าๆ แต่หากเขาปล่อยพวกมันไป ใครจะรู้ว่าพวกมันจะทำสิ่งชั่วร้ายอะไรอีก

เอ้อโกวจื่อเห็นเขาจับพวกมันด้วยมือเดียว มันกล่าวอย่างยินดี”พี่หยาง พี่หยาง!  จับพวกมันเลย ข้าจำได้ว่าวพวกมันหยิ่งผยองเหลือเกินตอนแรก “

บังเอิญที่ลู่หยางพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ เขาต้องการข้ารับใช้ในการดูแลคฤหาสน์นี้ เมื่องานดูแลคฤหาสน์เสร็จสิ้นแล้ว เจ้าพวกนี้ก็ยังสามารถเป็นหมาเฝ้าบ้านให้เขาได้

เมื่อมาถึงเมืองตงไหลลู่หยาง ยังต้องการกำลังคนจำนวนมากหากเขาต้องการตั้งหลักที่นี่

“ข้าต้องการพัฒนาพลังของตัวเองที่นี่ หากข้าไม่มีลูกน้องข้าจะทำได้อย่างไร ให้พวกมันป็นลูกน้องกลุ่มแรกของข้า! “ในขณะที่ลู่หยางคิด เขาจับพวกมันโดยไม่อธิบายเพิ่ม โดยไม่สนว่าพวกมันเต็มใจหรือไม่

เขาต้องการให้ซุนวูร่างสัญญาและบังคับพวกนี้ลงนามลงไป

“เพราะข้าไม่สามารถชำระค่าเสียหายให้ลู่หยางได้ ข้ายินดีที่จะขายตัวเองเป็นทาสเพื่อรับใช้ลู่หยางเป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อชดเชยการสูญเสียของเขา”

มีชื่อคนสองคนที่ลายเซ็น ในที่สุดหลู่หยางก็เข้าใจว่าชื่อของผู้ติดตามคนที่สองนี้คือเซี่ยหยวน

“ดีมากต้องแบบนี้สิ!” หากเจ้ากล้าก่อความเสียหายให้ข้าและไม่ชดใช้ ข้าจะสร้างชื่อในเมืองตงไหลได้อย่างไร? “ลู่หยางหัวเราะเบา ๆ กับพวกเขาสองคน

แต่เดิมเขามาที่นี่เพียงเพื่อเก็บค่าคุ้มครอง แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะถูกจับได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นเว่ยเจียงรู้ทันทีว่าเขาเสียท่าแล้ว

“พี่หยาง! ปล่อยเจ้าสองคนนี้ให้ข้าเถอะ! ข้าสัญญาจะไม่ให้พวกมันนอกลู่นอกทาง “เอ้อโกวจื่อตบหน้าอกของเขาและพูดด้วยความมั่นใจ:” สิ่งที่พวกมันทำลายไป ข้าจะให้พวกมันซ่อมให้เสร็จภายในสามวันไม่ว่ามันจะต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนก็ตาม! “

ไม่เพียงเท่านั้นลู่หยางยังให้พวกเขาทำความสะอาดทุกห้องในคฤหาสน์ คฤหาสน์ทั้งหลังมีพื้นที่อย่างต่ำ พันตารางเมตร รวมสิบห้อง

แม้ว่าลู่หยางจะยังไม่ต้องการสร้างกองทัพในตอนนี้ แต่เมื่อเขาไม่มีอะไรทำ มันก็ไม่เลว เขามีประสบการณ์จากเมืองเซียงหยางแล้ว เขาต้องสร้างตระกูลเฉกเช่นตระกูลซุนขึ้นมาใหม่ให้เร็วที่สุด!

“ข้าเกรงว่าพวกเราจะมีเงินไม่เพียงพอจริงมั้ย?” ลู่หยางไตร่ตรอง

หลังจากจัดการเรื่องที่พักอาศัย ลู่หยางตัดสินใจว่าถึงเวลาที่เขาจะดูรอบๆเมืองตงไหล ด้วยเมืองตงไหลขนาดใหญ่มันจะต้องมีลานประมูลขนาดใหญ่เฉกเช่นตำหนักเมฆาม่วง

ไม่เพียงแต่มันจะมีสินค้ามากมายเพื่อขาย แต่มันจะมียอดฝีมือจากทุกสาขาอาชีพ ในปัจจุบันลู่หยางเป็นผู้จารึกระดับกลางดังนั้นเขาจึงสามารถแสดงทักษะของเขาในเมืองตงไหลได้ เหมือนย้อนกลับไปในเมืองเซียงหยางด้วยทักษะที่สมบูรณ์นี้ไม่เพียง แต่ลู่หยางจะได้รับรายได้จำนวนมาก แต่เขายังสามารถได้รับสถานะสูงได้

“เจ้าอยู่ที่นี่มานานแล้วเจ้าต้องรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับสถานการณ์ของเมืองตงไหลใช่ไหม? บอกข้าทีว่าลานค้าแลกเปลี่ยนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอยู่ที่ใด? “ลู่หยางถามเว่ยเจียง

เว่ยเจียงได้ลงนามในสัญญาแล้ว ดังนั้นเขาต้องบอกลู่หยางทุกอย่างที่เขารู้

เช่นเดียวกับเมืองเซียงหยาง ที่นี่ก็มีขุมพลังเช่นเดียวกับตำหนักเมฆาม่วง เพียงแต่ใหญ่กว่ามาก นอกจากนี้ พวกเขาไม่ใช่กลุ่มคนจากเมืองตงไหล มีการกล่าวกันว่าพวกเขามีต้นกำเนิดที่ยิ่งใหญ่และแม้แต่คฤหาสน์ของเจ้าเมืองยังต้องกลัวพวกเขา

ชื่อของเขาคือตำหนักหมื่นสมบัติและไม่เพียง แต่เมืองตงไหลของเท่านั้น มันยังมีสาขาในเมืองอื่นเช่นกัน เมื่อเทียบกันแล้ว ตำหนักหมื่นสมบัติเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดธุรกิจขนาดใหญ่

เยี่ยมมาก เนื่องจากเจ้ามีพื้นหลัง! ” ถ้าอย่างนั้นข้าต้องไปดูตำหนักหมื่นสมบัติซักหน่อยแล้ว! “ลู่หยางพูดกับตัวเอง

ตามแผนของลู่หยางซุนวูจะเน้นความสนใจทั้งหมดของเขาในการพัฒนาพลังของเขา ด้วยทักษะและพละกำลังของเขาเขาเชื่อว่าเขาจะสามารถพัฒนาพลังที่แข็งแกร่งได้อย่างแน่นอน จากนั้นเขาจะให้เอ้อโกวจื่อเข้าร่วมกองกำลังอื่นในเมืองตงไหล

เพื่อเป็นสายลับ เมื่อจำเป็นเขาสามารถให้ความช่วยเหลือลู่หยางได้เป็นอย่างดี

สำหรับลู่หยางนั้นแน่นอนว่าเขาจะไปตามเส้นทางเดิมเหมือนก่อน ท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสามคน ยังไงเขาก็ต้องสู้กับตระกูลคุน ดังนั้นภารกิจหลักของลู่หยางคือการหาเงินและฝึก และใช้วิธีการทุกชนิดเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาเอง

“ตำหนักหมื่นสมบัติ! นั่นเป็นชื่อที่ดี! ลู่หยางหัวเราะและโบกมือส่งสัญญาณให้ทั้งสองออกไป

เว่ยเจียงลดศีรษะลง เขาดูแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่กล้าทำตัวหยิ่งยโสอีกต่อไปและยังให้ความเคารพอย่างยิ่งต่อลู่หยางราวกับว่าเขาปฏิบัติต่อลู่หยางในฐานะเจ้านายของเขาจริงๆ

อย่างไรก็ตามบุคลิกภาพของบุคคลนั้นสามารถสร้างขึ้นมาได้หลังจากผ่านไปนาน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คน ๆ หนึ่งจะเปลี่ยนบุคลิกภาพในทันที

เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องลู่หยาง สีหน้าถ่อมตนนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง แทนที่ด้วยสีหน้าเหี้ยม

เขาหัวเราะเยือกเย็น “เด็กเหลือขอตัวนี้โง่จริงๆ เขาคิดว่าสัญญากระดาษสามารถผูกมัดข้าได้รึ? “