SB:ตอนทื่ 123 การปะทะกันของกองทัพอสูร

“นั่นใคร!” คนที่เป็นผู้นำตกใจและอดไม่ได้ที่จะสบถเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

เขาไม่รู้สึกประทับใจเลยที่เด็กหนุ่มคนนี้ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันไม่ใช่หนึ่งในพวกเขาแน่นอน อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มที่ปรากฏขึ้นข้างหลังเขาโดยไม่ให้ซุ่มเสียงใดๆทำให้เขาตื่นตัวในทันที

ลู่หยางยิ้มบาง ๆ และกล่าวว่า: “ไม่นานมานี้ ผู้อาวุโสในกลุ่มของท่านก็มีสีหน้าเหมือนกัน แต่อีกไม่นาน ท่านจะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”

ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร เสียงนกร้องก็ดังมาจากเหนือหัวของเขา ชายผู้นำเงยหน้าขึ้นมองทันที แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร และเขาตกใจเมื่อเห็นว่าจู่ๆก็มีเด็กหนุ่มที่ไม่คุ้นเคยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา เขารู้สึกวิตกมาก และตอนนี้นกแปลก ๆ ได้บินโฉบลงมา

คลื่นความกดดันที่มองไม่เห็นเริ่มแผ่ลงมาจากท้องฟ้า แค่ความกดดันนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนสั่นสะท้านด้วยความกลัว ชายผู้นำไม่ลังเลเลย เขารีบเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามของเขาออกมาตรงหน้าเขาทันที เขาจ้องมองไปที่ราชาวิหคขนสีฟ้าเหมือนเสือที่จ้องมองเหยื่อของมัน ด้วยกลัวว่ามันจะโจมตีในทันใด

“ ไอ้สารเลว เจ้าเป็นใคร! แกกล้าโจมตีเราจริงหรือ? นี่แกรู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร “

เมื่อเผชิญหน้ากับการคุกคามของอีกฝ่าย ลู่หยางทำได้เพียงตอบกลับด้วยการเยาะเย้ย “เจ้าเป็นใครรึ? แน่นอน ข้ารู้! พวกเจ้าเป็นเพียงคนของตระกูลหยวน เจ้าก็รู้ชัดเจนอยู่แล้วว่าข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ระดับเหรียญทองของตำหนักหมื่นสมบัติ แต่เจ้าก็กล้าโจมตีข้าอีก แสดงว่าเจ้ามีความกล้าอย่างแท้จริง! “ลู่หยางตะโกน

ก่อนที่เขาจะรีบไปที่นั่น เขาเข้าใจภารกิจของเขาในวันนี้แล้ว อำนาจที่อยู่เบื้องหลังเขานั้นไม่ใช่สำนักกระบี่ฟั่นเฟือน แต่เป็นตระกูลหยวนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่า

แม้ว่าสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนจะเป็นจ้าวแห่งตอนเหนือของเมือง แต่พวกเขาก็อาศัยการพัฒนาของตระกูลหยวนเท่านั้น สำหรับตระกูลหยวนนั้นเป็นตระกูลชนชั้นมั่งคั่งที่แท้จริงซึ่งเป็นตระกูลที่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในตระกูลที่ดีที่สุดในทั่วทั้งเมืองตงไหล พลังอำนาจของตระกูลหยวนนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งเป็นตัวแทนของกองกำลังกลุ่มมั่งคั่งเกือบทั้งหมดทางตอนเหนือของเมือง

แม้ว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหยวนและตัวเอง ลู่หยางก็ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าแตะต้องสำนักหนึ่งสวรรค์ของเขายิ่งเมื่อรู้จักตัวตนของเขาแล้วก็ตาม ถ้าลู่หยางมาไม่ทันเวลา ซุนวูและคนอื่น ๆ ก็คงถูกฆ่าไปแล้ว

ดวงตาของลู่หยางเต็มไปด้วยเจตนาที่จะเอาชีวิต เขาจ้องตรงไปที่ชายผู้นำคนนั้นและพูดอย่างเย็นชา: “พี่น้องของข้าได้รับบาดเจ็บ ท่านได้ทำให้ข้าโมโหถึงขีดสุดแล้ว เพื่อให้เจ้าได้รับบทเรียนซะบ้าง อย่าคิดว่าจะได้กลับไปอย่างปลอดภัยเลย! “

เมื่อกลิ่นอายรัศมีทั่วทั้งร่างกายของลู่หยางถูกปลดปล่อยออกมา ชายผู้นำก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของลู่หยางในที่สุด ความตื่นตัวบนใบหน้าของเขาหายไปหมด และถูกแทนที่ด้วยความดูหมิ่น เขาหัวเราะเสียงดัง “ไอ้หนู แม้ว่าผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลางจะแข็งแกร่งมาก แต่ข้าก็มีพวกเขาอยู่ตั้งมากมาย! พี่น้อง ลุยเลย!” ผู้อาวุโสกล่าวว่า” วันนี้จะไม่มีใครของสำนักหนึ่งสวรรค์ที่จะรอดมีชีวิตกลับไป! “

เป็นเรื่องปกติที่ผู้คุมสัตว์อสูรระดับสูงจะดูถูกผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลาง แต่ลู่หยางก็ไม่สนใจกับท่าทางดูถูกในสายตาของชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำ อย่างไรก็ตาม การเยาะเย้ยที่มุมปากของเขาก็ชัดเจนขึ้น: “มันก็แค่ผู้คุมอสูรระดับกลางไม่ใช่หรือ? “ เหอ เหอ ข้าเคยได้ยินคำเหล่านั้นแค่ไม่กี่ครั้ง ข้าเบื่อที่จะได้ยินแล้ว! “

จากนั้น ลู่หยางโบกมือข้างหนึ่ง ราชาวิหคขนสีฟ้าก็บินพุ่งเข้าหาชายผู้นำ อาศัยความได้เปรียบจากการอยู่ในอากาศ ราชาวิหคขนสีฟ้าก็บินโฉบลงมาพร้อมกับรัศมีของการฝ่าทลายกองทหารนับพัน

แต่ทว่า มีสัตว์อสูรร้ายอยู่ด้านล่างมากเกินไป ขณะที่ราชาวิหคนกขนสีฟ้าบินโฉบลงมา มันก็ถูกกลุ่มอสูรร้ายกลบเสียงไปหมด แม้ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามที่บินได้ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของสัตว์อสูรร้ายจำนวนมากได้ และไม่อาจรักษาความได้เปรียบทางอากาศได้

ลู่หยาง ก็รู้ด้วยว่ามันดูไม่สมจริงที่จะคิดใช้ราชาวิหคขนสีฟ้าของเขาเพียงตัวเดียวเพื่อป้องกันการโจมตีของสัตว์ดุร้ายทั้งหมด ดังนั้น เขาโบกมืออีกครั้งหนึ่ง สัตว์เลี้ยงสงครามกลุ่มใหญ่อีกกลุ่มจึงปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ

“น้องชาย ให้ข้าช่วยเจ้าเอง!” ซุนวูตะโกนขณะที่ตัวเขาเองอดทนกับอาการบาดเจ็บที่หน้าอกและยืนอยู่ข้างหลังลู่หยาง เขาโบกฝ่ามือ และสั่งให้อสูรร้ายในใต้บังคับบัญชาของเขาพุ่งไปข้างหน้า

ลู่หยางตบไหล่ซุนวู และป้อนยาเม็ดเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา เพียงแต่ว่า เม็ดยาเหล่านี้มีระดับต่ำเกินไป มันจะมีผลดีมากกับผู้คุมอสูรระดับกลาง แต่สำหรับกับผู้คุมอสูรระดับสูง ประสิทธิภาพของมันจะไม่ชัดเจนนัก

ถ้าเป็นเอ้อโกวจื่อ ยาเม็ดนี้จะรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หายได้ไปนานแล้ว แต่เมื่อเอามันมาใช้กับซุนวู มันมีประสิทธิผลเพียงบางอย่างเท่านั้น ยังห่างไกลจากการรักษาให้หายขาดเป็นปลิดทิ้ง

เมื่อเห็นว่าผลลัพธ์ไม่ดี ลู่หยางขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยความกังวล: “พี่ใหญ่ซุนวูอาการบาดเจ็บของท่าน … “

“บาดเจ็บแค่นี้ไม่เป็นอะไร!” ไอ้พวกนี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก! “ขณะที่เขาพูด เขาก็กลัวว่าลู่หยางจะเป็นห่วง เขาจึงตั้งใจตบหน้าอกตัวเองให้ดู

แต่เมื่อเสียงตบหน้าอกดังออกมา ซุนวูก็ตระหนักว่าเขาแค่พยายามที่จะกล้าหาญ ครั้งนี้ อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไป และแม้ว่าเขาจะฝืนทน เขาก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และกระอักเลือดออกมาเต็มปากต่อหน้าลู่หยาง

ลู่หยางขมวดคิ้วมากขึ้นและพูดอย่างเป็นห่วง:“ พี่ใหญ่ซุนวู เรียกราชาอสูรคลื่นคลั่งกลับมา ให้มันพาท่านไปรักษาตัวในที่ปลอดภัยก่อน ปล่อยให้ข้าจัดการเรื่องทางนี้เอง”

“ พวกเขามีจำนวนคนมากเกินไป และพวกเขายังมีผู้คุมอสูรระดับสูงคอยปกป้องพวกเขาอยู่ มันจะอันตรายเกินไปถ้าเจ้าอยู่ที่นี่คนเดียว…”

ก่อนที่ซุนวูจะพูดจบ มุมปากของลู่หยางก็ยกขึ้น เขาพูดว่า: “พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วง ข้ายังจัดการเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้ ข้าแค่ต้องขอให้พวกเขาช่วยข้าถ่วงเวลาไว้ ถึงเวลานั้น จะไม่มีใครคุกคามข้าได้ “

ไม่รู้ว่าทำไม ลู่หยางถึงสามารถทำให้ซุนวูมีความมั่นใจได้เสมอ แต่ซุนวูเลือกที่จะเชื่อโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน ซุนวูพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเรียกราชาสัตว์อสูรคลื่นคลั่งกลับมาจากสนามรบ เขาปีนขึ้นไปบนหลังของมันแล้วหลบหนีออกจากสนามรบไปอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้าคนนึงกลัวหนีไปแล้วรึ? ข้าควรส่งเจ้าไปตายเลยดีมั้ย? “ชายผู้นำกล่าวอย่างดุเดือด ขณะที่เขามองดูร่างที่หายไปของซุนวู

ตอนนี้ เหลือเพียงลู่หยาง ชายผู้นำจับจ้องอยู่กับลู่หยาง ด้วยกลัวว่าลู่หยางจะหนีไป

“ ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังขนาดนั้น ถ้าข้าไม่จัดการพวกเจ้าทั้งหมด ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น! ” ลู่หยางหัวเราะและพูด

“เจ้าไม่มีความสามารถมากนัก แต่เจ้ามีปากดีนัก!” เจ้าสารเลว เจ้าเป็นเพียงผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลาง แต่เจ้าก็มีความกล้าหาญและชาญฉลาด ข้าล่ะชื่นชมเจ้าจริงๆ! แต่มันก็แค่ความชื่นชม ใครใช้ให้เจ้าเป็นผู้คุมอสูรระดับกลาง เจ้าไม่มีทางหนีรอดไปจากเงื้อมมือของข้าได้หรอก! “

เพียงแต่ว่า เขายังไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของลู่หยาง ขณะที่ปากของเขาได้กระตุ้นความโกรธของลู่หยางได้สำเร็จแล้ว

ลู่หยางพูดเสียงต่ำ: “ผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลาง ถูกต้องแล้ว ผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลางที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก”

“ดังนั้น… ให้เวลาข้าหน่อย! “

จากนั้น เสียงของเขาก็แหลมขึ้นทันที ลู่หยางกำลังจะเริ่มจริงจัง! และทันทีที่ลู่หยางจริงจัง ผลที่ตามมาก็จะรุนแรง

ข้างๆลู่หยาง คลื่นแสงสีเขียวที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นและก่อตัวเป็นป่าใหญ่รอบ ๆลู่หยางทันที ไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่หยั่งรากลงไปในพื้นดินสร้างป่าขึ้นมาทันทีปกป้องลู่หยางไว้อยู่ที่กลางป่า

นอกเหนือจากนั้น ลู่หยางยังได้เรียกระฆังทองคำอมตะของเขาออกมาเพื่อให้ตัวเองปลอดภัยยิ่งขึ้น ครั้งนี้เขาไม่ได้วางแผนที่จะต่อสู้กับสัตว์อสูรเหล่านั้น

ในขณะที่ชั้นของการป้องกันถูกสร้างขึ้น สัตว์เลี้ยงสงครามที่ลู่หยางปล่อยออกมาก็เข้ามาล้อมรอบป่าทันที แม้แต่ราชาอสูรไม้ที่ยิ่งใหญ่และราชาราชสีห์คลั่งขนทองก็อยู่ในหมู่พวกมันด้วย ในขณะที่ราชาวิหคขนสีฟ้าก็กำลังบินอยู่บนท้องฟ้าเหนือป่า ส่งเสียงร้องเป็นบางตรั้งและบางครั้งก็ปล่อยลมพายุหมุนลงมา

ลู่หยางมีสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งหมดยี่สิบตัว คราวนี้ ออกมาเกือบหมดแล้ว แม้แต่สัตว์เลี้ยงสงครามชั้นจักรพรรดิ์ก็ถูกปล่อยออกมา แต่ในบรรดาสัตว์เลี้ยงสงครามนั้น ร่างของต้าเฮ่ยเป็นสิ่งเดียวที่ขาดหายไป

เท่าที่ผ่านมา ต้าเฮ่ยได้เป็นสัตว์เลี้ยงสงครามหมายเลขหนึ่งของลู่หยางมาโดยตลอด ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้  ลู่หยางไม่อนุญาตให้ต้าเฮ่ยนำสัตว์เลี้ยงสงครามในการต่อสู้

ตรงกันข้าม สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ในการควบคุมของลู่หยางเอง เมื่อมองไปที่สถานการณ์ตรงหน้าเขา ริมฝีปากของลู่หยางโค้งงอด้วยความพึงพอใจ

“มาสู้กันเถอะ!” ให้ข้าดูหน่อยซิว่า สัตว์เลี้ยงสงครามของข้าจะปลดปล่อยออกมาได้สมบูรณ์ขนาดไหน! “

เขาต้องจัดการศัตรูนับพันด้วยตัวเขาเอง! อาศัยการสนับสนุนของ สัตว์เลี้ยงสงครามจำนวนมาก ลู่หยางจึงสามารถยึดป้อมปราการได้และสกัดกั้นพวกที่เข้ามาในทางของเขาได้

แม้แต่ชายที่เป็นผู้นำก็ยังรู้สึกว่ามันแปลก เขาไม่รู้ว่าสัตว์เลี้ยงสงครามเหล่านั้นมาจากไหนและทำได้เพียงจ้องมองอย่างว่างเปล่าในความเงียบขณะที่ตัวเขาเองสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาโจมตี

“ไอ้บ้าเอ้ย มีอะไรแปลก ๆ กับไอ้หมอนี่จริงๆ!” มิฉะนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของผู้คุมสัตว์อสูรระดับกลางแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามออกมาได้มากมายขนาดนั้น “

ยุทธวิธีแบบนี้น่ากลัวยิ่งกว่าผู้ควบคุมอสูรระดับสูงเสียอีก ชายผู้นำไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นในตอนนี้ เขาเห่าหอนขึ้นมาหนึ่งครั้งแล้วนำสัตว์เลี้ยงสงครามของเขารีบเร่งเข้าไปในป่า

เมื่อรู้ว่าลู่หยางซ่อนตัวอยู่ในป่า ชายผู้นำจึงอยากจะค้นหาเขา

แต่ สัตว์เลี้ยงสงครามภายใต้คำสั่งของลู่หยาง  เมื่อเห็นฝูงสัตว์ร้ายพุ่งเข้ามาอย่างดุเดือด พวกมันก็เริ่มปลดปล่อยความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดโดยไม่ต้องคิดซ้ำสอง สัตว์อสูรที่อ่อนแอกว่าเหล่านั้นถูกปราบลงกับพื้นด้วยความสามารถโดยกำเนิดของพวกมันก่อนที่พวกมันจะเข้าไปถึงป่า พวกมันส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง ในท้ายที่สุด พวกมันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับไปที่พื้นที่สัตว์เลี้ยงสงครามเพื่อรักษาตัว

หลังจากการสู้กันเเพียงไม่กี่รอบ กองทัพสัตว์ร้ายที่ใหญ่โตและน่าเกรงขามก็มีกำลังเหลือเพียงครึ่งเดียว ในขณะที่กองทัพสัตว์เลี้ยงสงครามของลู่หยางยังยืนอยู่หน้าป่าราวกับเสือที่จ้องมองเหยื่อของมันด้วยความโลภ

ในที่สุดชายผู้นำก็รู้สึกถึงปัญหา เขาจิกผมของตัวเองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ: “ผู้อาวุโสคนนี้ไม่ได้บอกว่าเขาจะช่วยเหรอ?”