SB:ตอนที่ 92 พลังต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า

“ไม่ใช่เจ้าอ้วนเหรอที่ได้ราชสีห์คลั่งขนทองไปน่ะ? ทำไมถึงมาอยู่ในมือของเขาได้? เฉินชิงกวงถามอย่างไม่เชื่อ

เมื่อไม่นานมานี้ มีอสูรชั้นจักรพรรดิ์เพียงสองตัวเท่านั้นที่ปรากฏในเมืองเซียงหยาง ทั้งเฉินชิงกวง และ หลิวโชวไป่ มีส่วนร่วมในความโกลาหลที่เกิดในเมืองเซียงหยาง เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่ประสบความสำเร็จในที่สุด

ในขั้นต้นเฉินชิงกวงคิดว่าหลังจากที่เขาได้สัตว์เลี้ยงสงครามชั้นจักรพรรดิ์มาแล้ว เขาก็จะมีโอกาสเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆรอบๆตัวเขาได้ เขายังฝันที่จะแข่งกับหลออู๋ซวงเพื่อครองบัลลังก์อัจฉริยะอันดับหนึ่งในเมืองเซียงหยาง

เขาไม่ได้คาดคิดว่าลู่หยางจะมีไพ่ตายตั้งมากมายในตัวที่พวกเขาไม่รู้

ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงขึ้น แล้วเฉินชิงกวงก็พูดด้วยเสียงเบา ๆ : “ไม่ว่าเจ้าจะมีความสามารถอะไร! ข้าต้องชนะเจ้าวันนี้! “

ความพ่ายแพ้ครั้งก่อนได้ทิ้งเงาไว้ในใจของเฉินชิงกวง ถ้าเงานั้นไม่ถูกลบออกไป มันจะเป็นอุปสรรคอย่างมากสำหรับเขาในภายหน้า วันนี้เป็นโอกาส หากเขาไม่สามารถเอาชนะลู่หยางในสถานการณ์เช่นนี้ได้ เขาจะไม่มีโอกาสอีกในภายหน้า

“กวงเอ๋อ!” สู้ให้ดีนะ! อย่าทำให้พ่อผิดหวังล่ะ! “เฉินเฟิงตะโกน” ถ้าจำเป็น อย่าขัดขวาง “

มีความคลุมเคลือในคำพูดของเขา พ่อและลูกชายเข้าใจกันเองโดยปริยาย  เมื่อเฉินเฟิงพูดแล้ว เฉินชิงกวงจะเข้าใจทันที เขาแสดงท่าทีว่าเข้าใจแล้วกับเฉินเฟิงและทำให้เขามั่นใจยิ่งขึ้นด้วยภาษามือของเขา

“นายน้อย อย่าทำให้พวกเราผิดหวังนะ! เจ้าด็กเหลือขอนี้ดูเหมือนมีพลังมาก!” ผู้อาวุโสของตำหนักคนหนึ่งพูด

ไม่นานมานี้พวกเขาเคยต่อสู้กัน แต่ในเวลานั้นเขายังไม่ได้ตระหนักว่าลู่หยางแข็งแกร่งแค่ไหน อย่างไรก็ตาม พวกผู้เฒ่าเหล่านี้ดูเหมือนจะยังไม่รู้จักลู่หยางตอนนี้ พวกเขาไม่ได้รับรู้ถึงความเหนือกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่หยาง แต่พวกเขารู้สึกกดดันแทน

“มันไร้ประโยชน์ที่เราจะคิดว่าเราสามารถใช้สัตว์เลี้ยงสงครามเพียงตัวเดียวเพื่อจัดการกับเด็กเหลือขอนี่ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราจะอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว ” เจ้าหน้าที่อาวุโสหลิ่วกล่าวอย่างจริงใจ ใบหน้าชราของเขานั้นไร้ความรู้สึก

ลู่หยางเย้ยหยัน “พวกท่านผู้เฒ่ายังไม่เลิกนิสัยรังแกคนอื่นด้วยความแข็งแกร่งของท่าน”

สัตว์เลี้ยงสงครามสองตัวใช้เพื่อรับมือกับสถานการณ์ปัจจุบันเท่านั้น หากพวกเขาต้องการที่จะแข่งขันในแง่ของจำนวน ลู่หยางก็เล่นตามได้มากยิ่งขึ้น

โดยไม่คาดคิด เฉินชิงกวงพูดไร้ยางอาย: “เจ้าเพิ่งจะตกลงด้วยตัวเอง เจ้าอยากจะกลับคำตอนนี้รึ?”

ทันทีที่เสียงของเขาจบลง อากาศข้างหลังเขาเริ่มสั่น และสัตว์ร้ายตัวใหญ่โตแหวกทางด้านหลังเขาออกมา เขายืนเคียงข้างกับอสูรชั้นจักรพรรดิ์จากเมื่อก่อน และความผันผวนของการต่อสู้ก็ยังคงผันผวนต่อไป

“ดังนั้น ท่านมีอสูรร้ายสี่ตัวแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านเย่อหยิ่งปานนั้น ลู่หยางพูดแบบสบายๆ

ด้วยพรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดของเฉินชิงกวง นอกเหนือจากสัตว์เลี้ยงสงครามชั้นจักรพรรดิ์ตัวแรกนั้น อสูรที่เหลือทั้งหมดก็เป็นแค่สายเลือดชั้นยอดเท่านั้น

ราชาพยัคฆ์สงครามหนึ่งตัว ราชาหมาป่าจันทราเงินหนึ่งตัว และอสูรชั้นยอดที่ไม่รู้จักอีกสองตัว แม้ว่าผู้เล่นตัวจริงจะไม่เล็ก แต่ก็ไม่ใหญ่พอสำหรับลู่หยาง

“การที่จะสามารถควบคุมสัตว์อสูรร้ายได้สี่ตัวในวัยนี้ ดูเหมือนว่าพ่อของท่านได้ใช้ความพยายามไปกับท่านไม่น้อยทีเดียว” ลู่หยางพูดนิ่มๆ มีแววสมเพชในน้ำเสียง “อย่างไรก็ตาม ขยะก็ยังคงเป็นขยะ แม้ว่าพวกเขาแทบจะกลายเป็นยอดฝีมือชั้นสวรรค์ภูมิใจ แต่สำหรับข้าแล้ว พวกเขายังคงไม่เป็นอะไรเลย!”

หลังจากผู้อาวุโสของตำหนักได้ปล่อยสัตว์เลี้ยงสงครามออกมาทีละตัวแล้ว กระแสน้ำวนสีดำก็ปรากฏอยู่ด้านหลังลู่หยาง หัวของสัตว์ร้ายตัวใหญ่โผล่ออกมาจากกระแสน้ำวนสีดำ ทำให้แรงกดบนพื้นดินยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

คราวนี้ ไม่เพียงแต่ผู้เฒ่าของตำหนักเท่านั้นที่เคลื่อนไหว แม้เฉินเฟิงเองก็ประหลาดใจ

“นี่คือ…” อสูรร้ายชั้นจักรพรรดิ์! “

“ให้ข้าแสดงให้ท่านเห็นซักหน่อยว่ายอดฝีมือชั้นสวรรค์ภูมิใจที่แท้จริงเป็นยังไง!”

เนื่องจากเขาวางแผนที่จะไปจากเมืองเซียงหยางแล้ว แทนที่จะจากไปแบบเงียบๆ เขาอาจทำอะไรที่ไม่ดีขึ้นมาก่อนที่เขาจะจากไป ก่อนหน้านี้ เขาใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย สมถะ แต่ก็ยังมีปัญหามากมายอยู่

อสูรร้ายชั้นจักรพรรดิ์สามตัวมีภูมิหลังที่ไกลเกินยอดฝีมือชั้นสวรรค์ภูมิใจของคนรุ่นเดียวกัน แม้แต่ในหมู่คนรุ่นเก่า มีเพียงจำนวนน้อยที่จะมีภูมิหลังเช่นนั้น

ในฐานะที่แข็งแกร่งที่สุดในเซียงหยาง หลอหยุนชานมีอสูรร้ายชั้นจักรพรรดิ์ห้าตัว และผู้ครองเมืองหวางมีแค่สี่ตัว สำหรับผู้อาวุโสสูงสุดของอีกสองตระกูลใหญ่ พวกเขามีแค่สามตัวเท่านั้น

“เด็กผู้ชายคนนี้ทำให้ข้าประหลาดใจอย่างน่ายินดีจริงๆ หากไม่มีอะไรผิดพลาด ความสำเร็จในภายภาคหน้าของเขาจะเหนือกว่าของข้าแน่นอน! ” หลอหยุนชานกล่าว

ต้าเฮ่ยปรากฏตัวขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ร่างของลู่หยางขยับ เขานำสัตว์เลี้ยงสงครามสามตัวมากับเขาขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเฉินชิงกวง

แม้เมื่อต้องเผชิญกับสัตว์ร้ายสิบเก้าตัว ลู่หยางก็ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย อสูรร้ายชั้นจักรพรรดิ์ทั้งสามตัวคำรามและพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรร้าย

“เร็ว หยุดพวกอันธพาลทั้งสามตัวนั่น! ผู้อาวุโสของตำหนักจะโจมตีกับข้า! “

ผู้อาวุโสของตำหนักทั้งห้าคนและตัวเฉินชิงกวงเอง เช่นเดียวกับผู้คุมอสูรชั้นกลางที่ระดับสูงสุดหกคนไม่สามารถต้านทานการโจมตีดังกล่าวได้แม้ว่ามันจะเป็นอสูรชั้นจักรพรรดิ์

“ถ้าไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เด็กคนนี้จะต้องพ่ายแพ้แน่นอนภายในหนึ่งร้อยรอบ!”

ตราบใดที่ลู่หยางล่าถอย สัตว์เลี้ยงสงครามก็จะสูญเสียการควบคุมและตื่นตระหนก

แต่จินตนาการนั้นเป็นเรื่องที่ดี ความเป็นจริงก็คือ พวกเขาทั้งหกเรียงตัวกันเป็นวงกลมล้อมรอบลู่หยางไว้ พวกเขาทั้งหกคนโจมตีด้วยกัน แต่ทันใดนั้นมีป่าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดที่มาจากทุกทิศทาง

“ต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า! นั่นไม่ใช่ความสามารถโดยธรรมชาติของราชาอสูรไม้ที่ยิ่งใหญ่หรอกหรือ? “

เขาโบกมือครั้งหนึ่ง ผืนผ้าสีเขียวก็ปรากฏขึ้นหน้าสายตาเขา ปิดกั้นสายตาของเฉินชิงกวงในพริบตา เมื่อมองแวบแรก เหมือนกับว่ามีผืนป่ามาอยู่ต่อหน้าเขา

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเฉินชิงกวงและคนอื่น ๆ จะไม่เลวเลย แต่พวกเขายังคงเป็นเพียงผู้ควบคุมอสูรร้ายระดับกลาง ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถใช้ยุทธวิธีอย่างผู้คุมอสูรระดับสูง การโจมตีของคนทั้งหกอยู่ในป่า แม้ว่าต้นไม้บางต้นจะถูกหักโค่นลง แต่ผลกระทบไม่ได้มากมายอะไร

ก่อนที่มันจะถึงตัวของลู่หยาง การโจมตีทั้งหกก็ถูกโต้กลับโดยต้นไม้ขนาดใหญ่ภายในต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า

นี่เป็นครั้งแรกของลู่หยางที่ใช้ต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า และตามที่คาดไว้ มันเหมือนกับสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ครอบคลุมมากเท่าๆกับระฆังทองคำอมตะ แต่พลังการป้องกันของไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่านั้นครอบคลุมมากกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น สัตว์อสูรที่มีธาตุไม้นั้นล้วนมีคุณลักษณะหนึ่งเดียวกันนั่นคือความสามารถในการ เกิดใหม่ที่แข็งแกร่ง

มันไม่ได้มีธาตุโลหะ และก็ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนธาตุน้ำ อย่างไรก็ตาม ในแง่ของการฟื้นคืนขึ้นใหม่ องค์ประกอบไม้เป็นหนึ่งในชนิดที่ไม่มีอะไรสามารถมาเปรียบเทียบได้

ด้วยการครอบครองพลังชีวิตที่ทรงพลังที่สุด ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ป่าที่สร้างโดยต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่าจะสามารถฟื้นคืนขึ้นใหม่ได้

การโจมตีที่ทรงพลังของทั้งหกคนได้ทำลายต้นไม้กว่าครึ่งหนึ่งของป่าไป แต่ในพริบตาเดียว ต้นไม้ใหม่จำนวนนับไม่ถ้วนก็งอกเงยขึ้นมาใหม่

แม้แต่ลู่หยางเองก็ตกตะลึงกับความสามารถในการฟื้นตัวของมัน

เจ้าหน้าที่อาวุโสหลิ่วพูดด้วยเสียงอู้อี้: “ทักษะโดยธรรมชาตินี้แข็งแกร่งเกินไป! เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีสัตว์เลี้ยงสงครามอยู่ข้างๆเขา แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาใช้ความสามารถโดยธรรมชาติของราชาอสูรไม้ที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร! “

“ผู้อาวุโสตำหนัก เราจะให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ พวกเราหกคนไม่สามารถทำร้ายเขาได้! “

เจ้าหน้าที่อาวุโสหลิ่วพึมพำกับตัวเองแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ นี่เป็นวิธีเดียว พวกท่านไปสนับสนุนเขาจากทางด้านหน้า! แม้ว่าป่าผืนนี้จะแข็งแกร่ง แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะอ่อนแอไม่ได้ ตราบใดที่ข้าเข้าไป ข้าควรจะส่งผลกระทบต่อเขา! “

เจ้าหน้าที่อาวุโสหลิ่วมีแผนอยู่ในใจ ดังนั้นเฉินชิงกวงและคนอื่น ๆ ไม่กล้าที่จะคลุมเครือ พวกเขาทั้งหมดใช้ยุทธวิธีของตนเองเพื่อโจมตีผืนป่าตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าความสามารถในการฟื้นคืนสภาพของต้นไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่านั้นไม่เลว แต่ก็ยังยากที่จะต่อสู้กับยอดฝีมือที่ระดับเดียวกันห้าคน รวมการโจมตีของพวกเขาอีก

ทันทีที่ความเร็วในการทำลายเกินขีดจำกัดของการฟื้นฟู ไม่ว่าความสามารถในการฟื้นคืนสภาพขององค์ประกอบไม้จะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็จะอยู่ได้ไม่นาน โชคดีที่ผืนป่านั้นกว้างพอ ไม่ว่าเฉินชิงกวงและคนอื่น ๆ จะพยายามอย่างหนักแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถทำลายทุกสิ่งได้

ผู้อาวุโสของตำหนักคนที่หกมองเห็นโอกาส และเห็นว่ามีหลุมขนาดใหญ่เปิดอยู่ในต้นไม้หนึ่งต้นก่อกำเนิดป่า โดยไม่รอให้ลู่หยางซ่อมแซม เขาพุ่งเข้ามา

เฉินเฟิงเฝ้ามองจากด้านข้างตลอดเวลา พวกเขาทั้งสองไม่ได้ส่งเสียงหรือเคลื่อนไหวใดๆ เพียงแต่กำมือแน่นเมื่อเห็นเฉินชิงกวงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่มีหลอหยุนชานเฝ้ามองดูอยู่ข้างๆ เฉินเฟิงไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆ

“ที่จริงแล้วลู่หยางเป็นคนดีทีเดียว ท่านไม่ควรขัดแย้งกับเขาขนาดนั้น บางทีสักวัน ท่านจะเสียใจ “หลอหยุนชานพูดในใจ

“ เขาเป็นแค่เด็กเหลือขอคนนึง ข้าจะไปกลัวเขาได้อย่างไร?” เฉินเฟิงม้วนริมฝีปาก แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม

“ท่านยังคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กอยู่มั้ย?”

หลอหยุนชานพูดเสียงดัง เกือบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่

ในใจของเขา เขาไม่เคยถือว่าลู่หยางเป็นเด็กเหลือขอไร้ประโยชน์ ถ้าไม่ใช่เพราะเมืองเซียงหยางของเขาเล็กเกินไปและเขาไม่สามารถจะเก็บอัจฉริยะอย่างลู่หยางไว้ได้ ยิ่งกับเรื่องของหลออู๋ซวงด้วยแล้ว หลอหยุนชานจะไม่ยอมปล่อยให้เขาต้องไปเสี่ยงชีวิตในเมืองตงหลายง่ายๆ

เมืองเซียงหยางเล็กเกินไปสำหรับเขา ใครจะรู้ล่ะ บางทีในอนาคตเมืองเซียงหยางของเราจะสูงส่งขึ้นเพราะเขา! “

“ผู้เฒ่า ท่านไม่จำเป็นต้องขัดแย้งขนาดนั้น ข้าเกรงว่าที่ท่านมาที่นี่วันนี้ไม่เพียงแต่จะต่อสู้กับเขา แต่ยังเพื่อวัตถุประสงค์อื่น “

ใบหน้าของเฉินเฟิงเข้มขึ้นในทันใด เขาตระหนักได้ว่าเขาถูกหลอก แต่ด้วยคำพูดที่พูดออกไปแล้ว เฉินเฟิงก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ทีแรก เขาคิดว่าหลอหยุนชานจะขออะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า หลอหยุนชานจะต้องการเพียงแค่วิชาจารึกระดับกลางเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงตกลง

“ในเมื่อมันเป็นแค่วิชาจารึกระดับกลางเท่านั้น ข้าก็ตกลง มากับข้า แล้วพวกเขา … “

“พวกเขา? “ปล่อยพวกเขาไว้อย่างนี้แหละ มันเป็นแค่ข้อพิพาทระหว่างคนหนุ่มๆ ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะรู้ว่าต้องทำยังไง “

หลอหยุนชานหัวเราะออกมาดัง ๆ และพวกเขาทั้งสองก็เดินไปที่ด้านในของตำหนักเมฆาม่วง