SB:ตอนที่ 149 เตรียมการใหญ่

พายุเฮอริเคนนำลู่หยางที่ได้รับบาดเจ็บกลับไปที่สำนักหนึ่งสวรรค์ และวินาทีที่เขาลงถึงพื้น เขาก็ล้มลงและหมดสติไป เขาไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ และไม่ได้รบกวนใครในสำนักหนึ่งสวรรค์

เป็นวันที่สองที่สาวกของสำนักหนึ่งสวรรค์เริ่มตื่นขึ้น และฝึกฝนก่อนที่พวกเขาจะตระหนักว่ามีบุคคลปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้านโดยไม่รู้ตัว

“คนผู้นี้คือใครน่ะ?” มาอยู่ที่บ้านของเราได้ยังไง? “สาวกคนที่หนึ่งชี้ไปที่ลู่หยางและกล่าว

“ ข้าคิดว่าน่าจะเป็นผู้ลี้ภัยจากที่ไหนสักแห่ง ข้าได้ยินมาว่าสำนักหนึ่งสวรรค์ของเราอยู่เหนือหัวหน้าของกลุ่มชนชั้นต่ำต้อย ดังนั้นเราจึงมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ ใช่มั้ย? ” สาวกคนที่สองกล่าว

สาวกคนที่สามรู้สึกสงสัยเล็กน้อยและถามว่า: “สำนักหนึ่งสวรรค์ของเราได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เขาเข้ามาได้ยังไง?”

ทุกคนถอนหายใจ แม้ว่าคนเป็นๆเช่นเขาจะปรากฏตัวที่ลานบ้าน แต่ก็ไม่มีใครตระหนักถึงสถานการณ์ที่แท้จริง จากอีกแง่มุมหนึ่ง จะเห็นได้ว่าสำนักหนึ่งสวรรค์ ไม่สามารถเทียบกับตระกูลหยวนได้เลย โดยทั่วไปแล้วไม่มีใครออกลาดตระเวนในเวลากลางคืน

ในขณะที่ทุกคนกำลังหน้าแดง สาวกคนที่หนึ่งก็เปลี่ยนหัวข้ออย่างเร่งรีบ เขาชี้และพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่ ดูสิ คนผู้นี้น่าจะได้รับบาดเจ็บ!”

“ใช่แล้ว นอนอยู่บนพื้นแบบนั้น ข้าบอกได้เลยว่าเขาบาดเจ็บ!”

สาวกคนที่สองพลิกร่างของลู่หยางทันที และต้องการช่วยตรวจสอบอาการบาดเจ็บของลู่หยาง เขาเพิ่งจำลู่หยางได้ก็ตอนนั้นเอง แล้วเขาก็พูดด้วยความตกใจ: “พวกเจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรกันที่นี่! นี่คือหัวหน้าพันธมิตรลู่ของสำนักหนึ่งสวรรค์เรา! เร็วเข้า รีบพาท่านหัวหน้าลู่หยางเข้ามา! “

“เร็วเข้า ช่วยพาน้องชายของข้าเข้าห้องฝึกด่วน!” ซุนวูตะโกนขึ้นมา เขาหยิบยาวิญญาณทุกชนิดออกจากห้องเก็บของทันที แล้วรีบตรงไปที่ห้องบ่มเพาะเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของลู่หยางเป็นการส่วนตัว

ห้าวันผ่านไปในพริบตา

อาการบาดเจ็บของลู่หยางได้รับการรักษาแล้วในวันนั้น และในช่วงเวลานี้ตระกูลหยวนเองก็ยุ่งมาก ทั้งหมดเป็นเพราะลู่หยาง และข่าวที่ลู่หยางสร้างความวุ่นวายในตระกูลหยวนก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทางตอนเหนือของเมือง

สาวกทุกคนของชนชั้นต่ำต้อยไม่กล้าพูดถึงสำนักหนึ่งสวรรค์ในทางไม่ดี เหนือสิ่งอื่นใด ในช่วงหลายปีที่ตระกูลหยวนปกครองไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของตระกูลหยวน

ลู่หยางได้กลายเป็นศูนย์กลางของสาวกชนชั้นต่ำต้อยเกือบทั้งหมด ในเวลาสั้นๆเพียงเจ็ดวัน  โดยไม่มีปัญหาใด ๆ จากตระกูลหยวน และไม่มีสิ่งกีดขวางใด ๆ เขาได้พัฒนาเป็นผู้มีอำนาจเพียงคนเดียวในทางตอนเหนือของเมืองที่สามารถต่อกรกับตระกูลหยวนได้

นอกจากนี้ ด้วยความพยายามของหลี่ิ และซุนวู การพัฒนาอุตสาหกรรมภายใต้สำนักหนึ่งสวรรค์ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งเหนือกว่าแผนก่อนหน้านี้

ขณะที่ลู่หยางมองดูสถานการณ์ที่ยิ่งใหญ่นี้ ภาระอันหนักอึ้งในใจของเขาก็ถูกยกออกไปหมด เขาเอามือทั้งสองข้างไพล่หลัง แล้วพูดกับซุนวูด้วยสีหน้าสงบ “พี่ใหญ่ซุนวู พรุ่งนี้เป็นวันเกิดปีที่สิบเจ็ดของข้า”

“โอ้?” จริงเหรอ! เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ เจ้ากำลังจะมีวันเกิดของเจ้า! “

ซุนวูอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงสมัยที่เขาอยู่ในเมืองเซียงหยาง ตอนนั้น เขาไม่ต้องทำงานหนักเหมือนตอนนี้ และนับตั้งแต่พวกเขามาที่เมืองตงไหล พวกเขาทุกคนก็ต่อสู้กันอย่างต่อเนื่องและไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุขเลยแม้แต่วันเดียว

“ ตอนนี้สถานการณ์ดีมาก ในที่สุด การทำงานหนักของเราก็ไม่ได้ไร้ผล แล้วพรุ่งนี้เราจะเชิญเหล่าชนชั้นต่ำต้อยทางตอนเหนือของเมืองมาร่วมงานเลี้ยงใหญ่ที่สำนักหนึ่งสวรรค์เพื่อฉลองวันเกิดของเจ้าอย่างสมเกียรติ! “

“ ไม่ พี่ใหญ่ซุนวู ข้าไม่คิดอย่างนั้น” แม้ว่าแผนของซุนวูจะดี แต่ลู่หยางซินก็มีความคิดของตัวเอง เขาส่ายหัวและพูดกับ ซุนวู: “พรุ่งนี้งานเลี้ยงจะไม่จัดขึ้นที่สำนักหนึ่งสวรรค์ ข้าต้องการจัดงานเลี้ยงใหญ่ต่อหน้าตระกูลหยวน! ใช้เลือดของคนจากตระกูลหยวนเพื่อเฉลิมฉลองให้กับข้า! “

ในทวีปนี้ ผู้ชายคนหนึ่งจะกลายเป็นผู้ใหญ่เมื่ออายุสิบหก และสำหรับผู้ชาย วันเกิดปีที่สิบเจ็ดเป็นวันเกิดปีแรกของการเป็นผู้ใหญ่ซึ่งเป็นวันสำคัญเช่นกัน

ทุกคนต้องการใช้ความสำเร็จหลังจากที่พวกเขาเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เพื่อฉลองวันเกิดของพวกเขาและ ลู่หยางก็ไม่มีข้อยกเว้น

แม้ว่าเขาจะถูกมองว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่เพื่อนของเขา แต่ลู่หยางก็ไม่พอใจกับทุกสิ่งที่เขาทำตั้งแต่เขาโตเป็นผู้ใหญ่

“ ถึงเวลาชำระความขุ่นเคืองใจระหว่างพวกเราและตระกูลหยวน ด้วยหัวของหยวนจินเท่านั้นที่จะสามารถสะท้อนความสำเร็จของข้าได้ดีที่สุดตั้งแต่ที่ข้าโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา!”

นอกจากนี้ การเฉลิมฉลองด้วยศีรษะของหยวนจินเป็นเพียงเป้าหมายเดียว ลู่หยางไม่ลืมเป้าหมายหลักของเขาในการมาที่เมืองตงไหล

โค่นตระกูลคุนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านั่นคือเป้าหมายสุดท้ายของลู่หยาง

“ มีเวลาอีกเพียงไม่กี่วันจนกว่าจะถึงวันนัดหมาย ในเวลานั้น คนจากตระกูลคุนจะไปที่เมืองเซียงหยางเพื่อนำหลออู๋ฮวงเข้ามาในเมืองแน่นอน หากเรายังไม่สามารถโค่นตระกูลหยวนได้ในเวลานี้ แล้วเราจะต้องเผชิญกับตระกูลคุนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้ในอนาคตอย่างไร? “ลู่หยางพูดเบา ๆ สีหน้าของเขามืดมนมาก

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งเดือน เขาได้พิชิตพื้นที่ทางตอนเหนือทั้งหมดของเมืองและรวบรวมสาวกทั้งหมดจากชั้นต่ำต้อยเข้าสู่ สำนักหนึ่งสวรรค์ของเขา ผลลัพธ์แบบนี้แข็งแกร่งมาก แต่สำหรับลู่หยาง มันยังห่างไกลจากความเพียงพอของเขา นับประสาอะไรกับสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่เรียกว่าตระกูลคุน

“ น้องชาย ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ารู้สึกยังไง แต่…” ถ้ามันเป็นแค่การต่อสู้เล็ก ๆ ธรรมดาๆก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าเจ้าต้องการจะเริ่มทำสงครามกับตระกูลหยวนอย่างเป็นทางการแล้วละก็ คงจะลำบากเล็กน้อย ไม่เพียงแต่พละกำลังของเรามีขีดจำกัด แต่คำสั่งของเมืองตงไหลไม่อนุญาตให้เกิดสงครามระหว่างตระกูลของแก๊ง “ซุนวูกล่าวอย่างเป็นห่วง

“เป็นไปได้ไหมที่ไม่เคยมีสงครามระหว่างเผ่าเหล่านี้”

ซุนวูส่ายหัวและกล่าวว่า: “ไม่เคยมีการสู้รบครั้งใหญ่ระหว่างพวกเขามาก่อน แต่เมืองตงไหลประกาศห้ามการสู้รบส่วนตัวระหว่างกลุ่มแก๊ง ดังนั้นเราจึงต้องการบางสิ่งบางอย่าง”

“มันคืออะไรเหรอ?

“เริ่มการต่อสู้!”

ทุกๆเมืองจะมีกฎที่แตกต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นข้อตกลงระหว่างผู้มีอำนาจที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง หรือคำสั่งที่ดำเนินการโดยคฤหาสน์ของผู้ครองเมือง อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นใคร ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในเมืองพวกเขาก็ต้องปฏิบัติตาม

โดยธรรมชาติแล้ว ลู่หยางเข้าใจจุดนี้ เขาพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นกล่าวกับซุนวูว่า: “เอาล่ะ ข้าเข้าใจ!”

“ ข้าจะต้องรบกวนท่านพี่ให้ช่วยจัดงานเลี้ยงให้ข้า ข้าจะเข้าไปในเมืองและกลับพรุ่งนี้! “

ลู่หยางก้าวเบา ๆ แล้วก็ลอยขึ้นไปในอากาศ และบินตรงไปยังพื้นที่ของเมืองตงไหล

นี่คือตราประจำตัวสำหรับตำหนักหมื่นสมบัติ แต่มันไม่ใช่ตราทองคำจากเมื่อก่อน หลังจากที่ลู่หยางกลายเป็นผู้จารึกระดับสูง เขาได้เปลี่ยนมันเป็นตราทองคำขาวไปแล้วตัวตนของเขานั้นสูงส่งยิ่งกว่าตราทองคำ มันเกือบจะเทียบเท่ากับตำหนักหมื่นสมบัติที่ระดับสูงขึ้น และหากมีความต้องการ เขาสามารถขอความช่วยเหลือได้จากภายในตำหนักหมื่นสมบัติ

“ขอคาราวะท่านอาจารย์ลู่หยาง!”

“เร็วเข้า พาข้าไปที่ผู้อาวุโสตำหนัก!”

แน่นอน สิ่งที่ลู่หยางต้องการเห็นไม่ใช่ผู้อาวุโสที่ออกภารกิจของผู้จารึก แต่เป็นผู้อาวุโสที่มีอำนาจที่แท้จริงภายในตำหนักหมื่นสมบัติ ด้วยตัวตนในปัจจุบันของลู่หยาง เขาเกือบจะเท่าเทียมกับผู้อาวุโสเหล่านั้น แต่มีบางอย่างที่ลู่หยางไม่สามารถตัดสินใจได้ ดังนั้นเขาจึงยังคงต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสตำหนักหมื่นสมบัติ

“ลู่หยางเหรอ? เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จารึกระดับทองคำขาว ข้าสงสัยว่าทำไมท่านถึงต้องมาหาข้า? “

ตัวตนของลู่หยางถูกเปิดเผยต่อสาธารณะมานานแล้วในระดับบนของตำหนักหมื่นสมบัติ และตั้งแต่นั้นมาชื่อเสียงของลู่หยาง ก็ไม่น้อยเช่นกัน เขายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโสที่ออกภารกิจให้ผู้จารึก ดังนั้นผู้อาวุโสของผู้คุมอสูรเหล่านี้ก็สุภาพกับลู่หยางเช่นกัน

ลู่หยางพูดเข้าตรงประเด็นเลย โดยไม่อ้อมค้อม “ท่านผู้อาวุโส ข้าต้องการคำสั่งสงครามตอนนี้ ท่านจะช่วยข้าได้หรือไม่”

ผู้อาวุโสไป๋เลิกคิ้วและถาม: “ท่านจะเอาคำสั่งสงครามไปทำอะไร?”

“ข้าต้องการทำลายทางตอนเหนือของเมือง!”

จู่ๆ ผู้อาวุโสไป๋ก็หัวเราะ: “ดี! คนเหล่านั้นได้ทำกรรมชั่วมาทุกรูปแบบ ควรมีคนออกมาจัดการกับเขานานแล้ว! ก็ดี! ปล่อยเรื่องคำสั่งสงครามไว้กับข้า! อย่างไรก็ตาม ตามกฎของตำหนัก ถ้าท่านต้องการให้ตำหนักทำงานให้ท่าน ท่านต้องจ่ายราคา “

ลู่หยางยังคงรู้กฎเหล่านี้ แต่เนื่องจากเป็นกฎภายในตำหนักหมื่นสมบัติ เขาจึงไม่ทำธุรกิจกับคนอื่นเหมือนที่เขาอยู่ข้างนอก สำหรับผู้จารึกผู้สูงศักดิ์เช่นพวกเขา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดสามารถแทนที่ได้ด้วยภารกิจจารึก

ผู้อาวุโสไป่ยื่นนิ้วไปตรงหน้าลู่หยาง และพูดว่า: “เมื่อเห็นว่าท่านกำลังทำหน้าที่ในนามของสวรรค์ คราวนี้ ข้าจะให้ท่านประทับตราวิชาคุมสัตว์อสูรระดับสูงสิบดาว”

“ตกลง!” ลู่หยาง เห็นด้วยทันที

“อย่างไรก็ตาม…”

นี่ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ ลู่หยาง มาที่ตำหนักหมื่นสมบัติ นอกจากนี้สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้น

“โอ้?” หากท่านมีอะไรจะพูด ก็พูดได้เลย ไม่จำเป็นต้องลังเล “

ลู่หยางจ้องมองไปที่ร่างของผู้อาวุโสไป่ เขาเพิ่งจะตระหนักว่า ผู้อาวุโสตรงหน้าเขาแข็งแกร่งมาก เลือดและพลังงานในร่างกายของเขาอุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษจนถึงจุดที่มันไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา ลู่หยางคิดอย่างรวดเร็ว และความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในใจเขาทันที

เขาขยับเข้าไปใกล้ผู้อาวุโสไป๋และกระซิบข้างหู หลังจากได้ยินสิ่งที่ลู่หยางพูด ผู้อาวุโสไป๋ก็ตระหนักได้ว่าลู่หยางต้องการความช่วยเหลือแบบใด

ผู้อาวุโสไป๋หัวเราะแล้วพูดว่า “เป็นอย่างนั้นนี่เอง แต่ งานนี้ดูเหมือนจะค่อนข้างอันตรายนะ และราคาที่ต้องจ่ายอาจสูงกว่าเล็กน้อย…”

“ราคาไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่ข้าสามารถจ่ายได้!”

“ สะใจ!” ผู้อาวุโสหัวเราะ: “หนังสือห้าเล่ม สิบดาว วิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสูง! ราคาเดียว! ข้าจะยอมรับคำขอของท่าน! “

ทั้งสองฝ่ายปรบมือ และหลังจากบรรลุข้อตกลง ลู่หยางก็จับมือผู้อาวุโสไป๋ และพูดว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะรอข่าวดีของผู้อาวุโสไป๋!”

“อาจารย์ลู่หยาง โปรดวางใจกับเรื่องของชายชราคนนี้!”

หลังจากที่ทั้งสองแลกเปลี่ยนความพึงพอใจกันแล้ว ลู่หยางก็กลับไปที่ห้องของเขา

เขาเพิ่งกลับมาจากการเดินทางกลับ และไม่เพียงแต่เขาไม่ได้จ่ายหนี้ก่อนหน้านี้เท่านั้นเขายังมีหนี้เพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย ลู่หยางมองไปที่หนังสือวิชาควบคุมอสูรทั้งหกเล่มในมือของเขา และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เฮ้อ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของข้า แต่ข้ากลับต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อจารึกวิชาวันนี้! “ช่างมันเถอะ เพราะยังเหลือเวลาอีกพอสมควร ข้าควรรีบไปทำงาน!”

เรื่องงานเลี้ยงวันเกิดจะถูกปล่อยให้เป็นหน้าที่ของซุนวู เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้เลย ดังนั้นก่อนงานเลี้ยงวันเกิดในวันพรุ่งนี้ ลู่หยางจะมีเวลา

สำหรับงานเลี้ยงวันเกิดในวันพรุ่งนี้ สิ่งที่ลู่หยางต้องการคืองานเลี้ยงใหญ่โต เขาจำเป็นต้องเชิญกลุ่มชนชั้นต่ำต้อยทั้งหมดในพื้นที่ทางตอนเหนือของเมืองและสถานที่ตั้งจะอยู่ตรงหน้าตระกูลหยวน

เมื่อทุกคนกินอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาเริ่มสงครามอย่างเป็นทางการกับตระกูลหยวน!