SB:ตอนที่ 182 การมาเยือนของภูเขาเมฆาร่วงหล่น

“ ฟิ้ว!” ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว มันน่าตื่นเต้นจริงๆ! แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของลู่หยางจะเต็มไปด้วยพละกำลัง แต่เมื่อมองไปที่ “กำลังภายใน” ของเขาที่ได้รับการชำระล้างด้วยพลังวิญญาณ และใบหน้าที่บึ้งตึงที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด จะสามารถเห็นได้ว่าแม้ว่าจะมีโอกาสอีกครั้งในอนาคต เขาก็ไม่ยินดีที่จะลอง เหนือสิ่งอื่นใด ความเจ็บปวดนี้ไม่ต่างจากการเดินทางไปอเวจีนั่นแหละ

“พลั่บบ!”

หลังจากความก้าวหน้าของเขาเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว ลู่หยางที่สูญเสียพลังงานทั้งหมดของเขาก็ล้มลงกับพื้นในที่สุด เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดแล้วพร้อมกับหอบหายใจ ถ้าเขายังไม่หายใจ สาวกสำนักหนึ่งสวรรค์ที่เข้ามาเห็นจะคิดว่าหัวหน้าสำนักของพวกเขาเสียชีวิตจากการฝึกฝนมากเกินไป

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่หยางก็ฟื้นตัวจากความเจ็บปวดจากการสูญเสียพละกำลังทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว หลังจากอาบน้ำแล้ว เขาก็เปลี่ยนชุดใหม่ จากนั้นค่อยๆเดินออกจากลานและเรียกราชสีห์ขนทองหกเนตรเข้ามา

“หืมมม? “ท่านทำสำเร็จแล้วเหรอ?” เมื่อได้เห็นลู่หยาง  ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ ในความคิดของเขา นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในอารมณ์ซึ่งทำให้ลู่หยางสงบเสงี่ยมมากขึ้นแล้ว ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่เด่นชัด

“เอ่อ ถึงแม้ว่าขั้นตอนมันจะเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่เลวร้ายนัก!” เมื่อเขาพูดมาถึงตรงนี้ ลู่หยางสัมผัสรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาอย่างไม่ชอบใจ

แน่นอน นี่ไม่ใช่แผลเป็นจริงๆ อย่างมากที่สุด มันเป็นเพียงปฏิกิริยาปกติหลังจากที่ผิวหนังของคน ๆ หนึ่งฟกช้ำและฟกช้ำ และ “รอยแผลเป็น” บนผิวหนังของเขาก็ไม่ชัดเจนนัก ถึงลู่หยางจะไม่ได้จงใจปกปิดมัน หากราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่ได้มองดูให้ดี ก็จะสังเกตไม่เห็น

“ดี ขอแสดงความยินดีกับท่านด้วยสำหรับความสำเร็จเล็ก ๆ ของท่านในวิชาพลังเทวะ สำนักหนึ่งสวรรค์ของท่านจะทะยานสู่สวรรค์ในอนาคตอันใกล้นี้แล้ว!” ราชสีห์ขนทองหกเนตรเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่มีชีวิตมานานหลายร้อยปี

เสียงของมันอาจจะไม่ดัง แต่ชัดเจนสำหรับสาวกทุกคนในสำนักหนึ่งสวรรค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังทางจิตวิญญาณไม่กี่รูปที่อ้อยอิ่งอยู่เหนือสำนักหนึ่งสวรรค์มาเป็นเวลานาน และดูเหมือนจะได้รับบางสิ่งบางอย่างจากมันเช่นกัน หลังจากได้ยินคำพูดของราชสีห์ขนทองหกเนตร พวกมันทั้งหมดก็ออกจากสำนักหนึ่งสวรรค์โดยเร็ว ราวกับว่าจะกลับไปรายงานข่าว

แต่ลู่หยางไม่สนใจ เขารู้ชัดเจนดีเกี่ยวกับความตั้งใจของราชสีห์ขนทองหกเนตร หากเขาเพียงแต่ประกาศให้โลกภายนอกรู้ว่าเขาได้ฝึกฝนศิลปะอันศักดิ์สิทธิ์ การออกมาจากความสันโดษฝึกตนในครั้งนี้ไม่เพียงแต่จะเป็นประโยชน์ต่อสำนักหนึ่งสวรรค์ของเขาเท่านั้น แต่ยังก่อให้เกิดประโยชน์มากมายแก่เขาด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขาได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง มันก็ได้ก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้นแล้ว ถ้าเขาไม่ได้บอกอะไรกับโลกภายนอก ความสงสัยในโลกภายนอกก็จะยิ่งมากขึ้น

ในทางตรงกันข้าม หากสำนักหนึ่งสวรรค์ไม่ถูกจำกัด และประกาศอย่างเปิดเผย ผู้คนจะคิดเพียงว่าผู้นำสำนักของสำนักหนึ่งสวรรค์ยังเด็ก และอายุน้อย ไม่เพียงแต่พวกเขาโชคดีที่จะได้ช่วยเหลือ พวกเขายังเป็นนักปฏิบัติที่ขยันขันแข็งอีกด้วย ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าสามตระกูลใหญ่จะไม่ได้นึกถึงสำนักหนึ่งสวรรค์ในแง่ดี แต่ก็ยังคงเพิ่มตำแหน่งของสำนักหนึ่งสวรรค์ในหัวใจของสาวกหลายคนของชั้นต่ำต้อยในเมืองตงไหล

“รายงานหัวหน้าสำนัก หลอหยุนชานแห่งเมืองเซียงหยางมาขอพบ ขอรับ!” ขณะที่ลู่หยางยังคุยอยู่กับราชสีห์ขนทองหกเนตรอยู่นั้น สาวกสำนักหนึ่งสวรรค์คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างลนลาน

” เกิดอะไรขึ้น!?” นี่เจ้าไม่รู้หรือว่าผู้นำสำนักเพิ่งออกมาจากความสันโดษ? “เมื่อเห็นท่าทางที่ลุกลี้ลุกลนของสาวกสำนักหนึ่งสวรรค์คนนั้น ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็เบิกตากว้างและตำหนิทันที

แม้ว่าสำนักหนึ่งสวรรค์ของเขาจะไม่แข็งแกร่งถึงขนาดที่ไม่เกรงกลัวใคร แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดถูกคนอื่นเหยียบย่ำ สาวกสำนักหนึ่งสวรรค์คนนี้กลัวมากเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ

“เอ่อ ผู้พิทักษ์ ผู้อาวุโสหลอหยุนซานดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสภายใน และดูเหมือนเขามีเรื่องที่จะพูดคุยกับหัวหน้าสำนัก คนที่ต่ำต้อยคนนี้ตอนนี้ … ” สาวกคนนี้เป็นสาวกชนชั้นต่ำต้อยคนแรกที่เข้าร่วมกับสำนักหนึ่งสวรรค์ เขารู้คร่าวๆเกี่ยวกับลู่หยาง และอดีตของเขา และหลังจากเห็นว่าหลอหยุนซานได้รับบาดเจ็บ เขาก็รีบมารายงานต่อเขา

“ อะไรนะ ผู้อาวุโสหลอได้รับบาดเจ็บเหรอ? “มาเถอะ รีบไปดูกัน” ราชสีห์ขนทองหกเนตรเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามของลู่หยาง มีเหตุผลที่ดีที่จะเรียกมันว่าผู้พิทักษ์ แต่สิ่งที่ลู่หยางกังวลในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนั้น เขารู้สึกว่าต้องมีบางอย่างที่สำคัญเกิดขึ้นกับหลอหยุนชานที่ทำให้หลอหยุนชานมาหาเขา

แม้ว่าลู่หยางมักจะทำตัวไม่สุภาพต่อหน้าหลอหยุนซาน แต่ความเคารพที่เขามีต่อหลอหยุนชานก็เป็นเรื่องจริง และนับตั้งแต่เขามาถึงเมืองเซียงหยาง ลู่หยางก็ไม่เคยลืมความช่วยเหลือที่เขามอบให้เลย

“ ผู้อาวุโสหลอ มีอะไรเกิดขึ้นกับหลออู๋ฮวงรึเปล่า?” ขณะที่ลู่หยางเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาเห็นหลอหยุนชานที่มีใบหน้าซีดเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาดูเศร้าหมอง ลู่หยางรีบถามทันที

“ เฮ้อ เป็นความผิดของข้าทั้งหมดที่กระดูกเก่าๆนี้ใช้การไม่ได้ อู๋ฮวงถูกคนในตระกูลคุนพรากไปแล้ว และวันหมั้นของเธอกับตระกูลลั่วของเราอาจจะมาถึงในอีกสองวัน แต่ไม่ว่ายังไง ข้าก็ยังรู้สึกไม่มีความสุข!” เมื่อเห็นลู่หยางเดินเข้ามา หลอหยุนชานก็ถอนหายใจทันที ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าเศร้าอย่างที่ลู่หยางไม่เคยเห็นมาก่อน

แม้ว่าหลอหยุนชานจะไม่สามารถถือได้ว่าแข็งแกร่งและไม่ยอมใครมาตลอดชีวิตของเขา แต่เขาก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ และถ้าแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่ลูกสาวคนเดียวของเขาก็เป็นความอ่อนแอที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา และยังเป็นจุดอ่อนของเขาอีกด้วย

ถ้าเป็นคนอื่นที่กล้าทำแบบนี้กับเขา เขาจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อลูกสาวของเขาแน่นอน โชคไม่ดีที่คู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้คือตระกูลคุนซึ่งเป็นกลุ่มที่มีพลังมากกว่าเมืองเซียงหยางทั้งเมืองเสียอีก

หากเป็นในอดีต เมื่อเมืองเซียงหยางของเขายังไม่ประสบเหตุการณ์พลิกผันที่ไม่คาดฝัน เขายังสามารถขับเคี่ยวกับผู้ครองเมืองหวาง และคนจากตระกูลคุนได้ แต่เมืองเซียงหยางเพิ่งประสบกับความทุกข์ยาก และหลอหยุนชานก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เมืองเซียงหยางทั้งหมดของเขาตกอยู่ในหายนะครั้งที่สองเพราะลูกสาวของเขา

นอกจากนี้ คนที่ครอบครัวคุนส่งมานั้นมีพละกำลังอย่างแท้จริง เว้นแต่เขาจะเสี่ยงชีวิตและสามารถช่วยได้เพียงลูกสาวของตัวเองจากการถูกพวกเขาพรากไปได้ แต่เขาสามารถช่วยเธอได้เพียงครั้งเดียว

“ ผู้อาวุโสหลอ  ไม่ต้องห่วง เรื่องของท่านก็เป็นเรื่องของข้า” ตราบใดที่ข้า ลู่หยาง อยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครจากตระกูลคุนแตะต้องหลออู๋ฮวงแม้แต่ปลายนิ้ว “เมื่อได้ยินคำพูดของหลอหยุนชาน และเห็นการแสดงออกที่เจ็บปวดของหลอหยุนชานแล้ว ลู่หยางตบหน้าอกของเขาและพูดโดยไม่ลังเล

เมื่อเห็นว่าลู่หยางมั่นใจ การแสดงออกที่เจ็บปวดบนใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เฮ้อ สหายน้อยลู่หยาง ข้าก็รู้ด้วยว่าคำขอของข้านี้อาจจะมากเกินไปหน่อย เหนืออื่นใดแล้ว ตระกูลคุนเป็นหนึ่งในสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเมืองตงไหล และอาจจะมีผู้คุมอสูรที่น่ากลัวเช่น ผู้คุมอสูรระดับล้ำลึกอยู่ในตระกูลนั่น”

“ ใช่ ผู้อาวุโสหลอ ไม่ต้องห่วง ในตอนแรก ข้าลังเล แต่เมื่อไม่นานมานี้ ข้าได้รับวิชาฝึกฝนที่ล้ำลึกมาก และตอนนี้ ข้าเข้าใจมันแล้ว ข้าอาจจะสามารถแข่งขันกับผู้คุมอสูรระดับเหลืองได้ ดังนั้น ท่านผู้อาวุโส ท่านไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!” แม้ว่าลู่หยางจะยังรู้ไม่ชัดเจนถึงความแตกต่างระหว่างตัวเขาเองกับผู้คุมอสูรระดับเหลือง แต่เขาก็ยังคงพูดด้วยความมั่นใจ

“โอ้?” มีเรื่องเช่นนั้นจริงๆหรือ? แล้วทำไมท่านไม่ให้ชายชราคนนี้พิจารณาให้ท่านล่ะ “เมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยาง หลอหยุนชานที่เป็นกังวลในตอนแรกก็กลับมีความสุขขึ้นมาทันที

แต่เมื่อเขาคิดทบทวนอีกครั้ง ลู่หยางได้พบกับความบังเอิญ แถมยังได้รับประโยชน์มหาศาลอีกด้วย นี่เป็นความลับที่คลุมเครืออย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ถาม แต่เขายังไม่ได้รับอนุญาตที่จะให้คนอื่นรู้ด้วย

หากผลประโยชน์ที่ลู่หยางได้รับไม่เด่นชัดเกินไป ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามันเป็นผลประโยชน์มหาศาลบางอย่าง หากมันรั่วไหลออกไป มันอาจนำหายนะครั้งใหญ่มาสู่ลู่หยางได้ ดังนั้น หลอหยุนชานจึงรู้สึกว่าเขาหยาบคายเล็กน้อยในขณะที่เขาพูด เขาจึงรีบแก้ไขสถานการณ์อย่างรวดเร็ว: “เมื่อกี้ ชายชราคนนี้หยาบคายไปหน่อย เลยพูดคำพูดที่ไร้สาระเหล่านั้นออกไป ข้ารู้ว่าท่านลำบากใจ และข้าจะไม่ตำหนิท่านถ้าท่านไม่บอกข้า แต่ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่าท่านบังเอิญเจอกับการผจญภัยที่โชคดีแบบไหน? “

ในแง่หนึ่ง มันก็เพื่ออนาคตของลูกสาวของเขาเอง ในอีกแง่หนึ่ง เขาเป็นห่วงลู่หยางจากก้นบึ้งของหัวใจ และในบางช่วงเวลา เขาก็จะปฏิบัติกับลู่หยางเสมือนหนึ่งเป็นลูกชายของเขาเอง