SB:ตอนที่ 144 โจมตีตระกูลหยวนยามวิกาล

 

ซุนวูหายใจหอบขณะที่เขานั่งยองๆกับพื้น และต่อหน้าเขา รองหัวหน้าสมาคมสองคนของสมาคมกำเนิดกระบี่นอนหมอบลงไปแล้ว ภายใต้การโจมตีที่ทรงพลังของซุนวู ทั้งสองไม่สามารถรั้งไว้ได้อีกต่อไป

 

ในการต่อสู้ครั้งก่อน ซุนวูยังพ่ายแพ้ให้กับรองหัวหน้าสมาคมทั้งสองนับครั้งไม่ถ้วน อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เขาล้ม ซุนวูจะสามารถลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็วเหมือนแมลงสาบที่ไม่สามารถตีให้ตายได้

 

ด้วยพละกำลังที่เหลืออยู่ในตอนสุดท้ายนี้ ซุนวูยกแขนขึ้นและทุบลงไปด้านล่างอย่างแรง

“ถ้าพวกเจ้ายังไม่อยากยอมรับ งั้นวันนี้ก็มาล้างสมาคมกำเนิดกระบี่ของเจ้าด้วยเลือดซะ!”

 

เอ้อโกวจื่อ และเว่ยเจียงโห่ร้องขณะที่พวกเขานำสาวกของสำนักหนึ่งสวรรค์พุ่งเข้าใส่ผู้คนของสมาคมกำเนิดกระบี่ แรงแห่งการเคลื่อนไหวของพวกเขาสั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า และก่อนที่พวกเขาจะลงมือ พวกเขาได้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนในสมาคมต้นกำเนิดกระบี่จนถึงขั้นฉี่รดกางเกง

 

“ อย่าเพิ่งลงมือ! เรายินดีที่จะมอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับสมาคมสายลมและเมฆาให้! “

การหาเงินด้วยอำนาจของตัวเองนั้นยากมากเสมอ แต่พลังของสมาคมและธุรกิจของพวกเขาเองก็ไม่อาจจะจินตนาการได้

การสะสมของสมาคมสายลมและเมฆาเป็นเวลาร้อยปีนั้นถูกสมาคมต้นกำเนิดกระบี่ฉ้อโกงยักยอกไป ในตอนแรก เขาคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้เขาสามารถสร้างเสริมกำลังของตัวเองได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า สำนักหนึ่งสวรรค์ไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ

นอกจากหลังจากที่จ่ายหนึ่งล้านผลึกเต็ม พายุลูกนี้นี้ถึงจะพัดผ่านไป

ซุนวูหมดแรงแล้ว เมื่อมองไปที่ผลึกนับล้านในมือ ใบหน้าซีดของเขายังคงเผยให้เห็นรอยยิ้ม

“อะไรนะ?” “มีใครบางคนจากกลุ่มชนชั้นต่ำต้อยกล้าเข้ามายุ่งในธุรกิจของเราภายใต้จมูกของเราจริงๆ!” เมื่อคนของสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนได้ยินว่าลู่หยางกำลังเปิดร้านที่นี่ พวกเขาก็โกรธแค้นทันที

อย่างไรก็ตาม ผู้คนจากสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนก็ได้แต่พูดคุยกันต่อไปเท่านั้น เมื่อเร็ว ๆนี้ข่าวของสำนักหนึ่งสวรรค์ที่กลายเป็นเจ้าเหนือหัวของชนชั้นต่ำต้อยได้แพร่กระจายไปแล้ว ตอนนี้ สำนักหนึ่งสวรรค์ไม่ได้เป็นเพียงกองกำลังใหม่ แต่ยังเป็นตัวแทนของกลุ่มชนชั้นต่ำต้อยของทางตอนเหนือทั้งหมดของเมือง

พวกเขาไม่กล้าที่จะกระตุ้นสมาคมสายลมและเมฆาในอดีต โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่สำนักหนึ่งสวรรค์ที่ทรงพลังยิ่งกว่าได้มาถึงแล้ว คนของสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนได้แต่เฝ้าดู ในขณะที่สำนักหนึ่งสวรรค์พัฒนาไปในภูมิภาคที่สองและไม่สามารถทำอะไรได้เลย

 

“ ข้าเคยพูดมานานแล้วว่าถ้าเราปล่อยให้พวกเขาพัฒนาไปอย่างอิสระ ภูมิภาคที่สองจะไม่เป็นอาณาจักรของเราอีกต่อไป ในเมื่อคนตระกูลหยวนไม่สนใจ เดือนนี้เราจะลดจำนวนทรัพยากรที่จะต้องจ่ายให้น้อยลงและปล่อยให้ผู้อาวุโสของตระกูลหยวนหาทางเอาเอง! ” กวงหยุนพูดด้วยเสียงต่ำๆไม่อยากจะรำคาญใจกับเรื่องของสำนักหนึ่งสวรรค์อีกต่อไป

 

การพัฒนาของสำนักหนึ่งสวรรค์ก็ไปได้ดีอย่างไม่คาดคิดเช่นกัน และระยะเวลาเริ่มต้นหนึ่งเดือนแรกถูกย่อให้สั้นลงอย่างกะทันหันเหลือห้าวัน ในเวลาเพียงห้าวัน ภายใต้การบริหารของอัจฉริยะหลี่ ธุรกิจในภูมิภาคที่สองเริ่มพัฒนาอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่เพียงแต่เริ่มดำเนินการตามปกติ แต่พวกเขายังเริ่มทำกำไรอีกด้วย

 

เมื่อลู่หยางได้ยินข่าวการพัฒนาอย่างรวดเร็วของสำนักหนึ่งสวรรค์ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่พอใจ เขาไม่เพียงแต่ฝึกฝนให้หนักขึ้นเท่านั้น เขายังรู้สึกว่าเขาพัฒนาขึ้นมากในกระบวนการคัดบอกวิชาควบคุมอสูร

 

แตกต่างจากการพัฒนาของภูมิภาคที่สอง อุตสาหกรรมดั้งเดิมของสมาคมสายลมและเมฆาได้ครอบคลุมภูมิภาคที่สี่มานานแล้ว แม้ว่ามันจะไม่เฟื่องฟูเท่าภูมิภาคที่สอง แต่อุตสาหกรรมของสำนักหนึ่งสวรรค์ก็ครอบคลุมที่นั่นเกือบทั้งหมด ดังนั้นความเร็วในการพัฒนาจึงไม่ธรรมดา

ลู่หยางมองไปที่วิชาฝึกอสูรสองถึงสามเล่มสุดท้ายในมือของเขา และมุมปากของเขาก็เริ่มเผยรอยยิ้ม ทุกวันนี้ ลู่หยางใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสิบสี่ และเขาไม่ได้ย่างก้าวเข้าไปในตำหนักหมื่นสมบัติเลย ในช่วงเวลานี้ เขายังได้จัดให้มีการจารึกต่อหน้าสาธารณะ ซึ่งเพิ่มรายได้ให้กับลู่หยางอีกหนึ่งแสน

และหลังจากหลายวันของความพยายามอย่างไม่หยุดยั้ง จากสามสิบภารกิจที่ผู้อาวุโสมอบหมายให้ ลู่หยางก็ทำสำเร็จไปแล้วมากกว่าครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ เขาเหลือเพียงสิบเล่ม

“ ทองเฒ่า อาการบาดเจ็บของท่านเกือบจะหายดีแล้ว เราจะหยุดการฝึกชั่วคราวในอีกสองวันข้างหน้า หลังจากที่ข้าเสร็จสิ้นภารกิจทั้งหมดทีเดียว เราจะดำเนินการครั้งใหญ่! ” ข้าจะพาท่านไปคลายกล้ามเนื้อ! “

 

เมื่อคำนวณเวลาที่เหลือ เหลืออีกเพียงสองวันก่อนที่หยวนจินจะฟื้นตัวสมบูรณ์ ลู่หยางก็ไม่กล้าที่จะล่าช้าเช่นกัน หนึ่งวันหนึ่งคืนโดยไม่หยุดพัก ในที่สุดเขาก็ทำภารกิจจารึกวิชาที่เหลือทั้งสิบภารกิจสำเร็จ

 

ในเวลาไม่ถึงเจ็ดวัน เขาได้จารึกวิชาฝึกอสูรระดับกลางเสร็จไปสามร้อยชุด ความเร็วนี้บอกได้เลยว่าน่ากลัวเท่านั้น

ผู้อาวุโสยิ้ม ขณะที่เขาได้รับกองหนังสือวิชาฝึกอสูรจากลู่หยาง เขายังรักษาสัญญาและส่งมอบวิชาจารึกระดับสูงที่ลู่หยางใฝ่ฝันปรารถนาให้กับลู่หยาง

 

ลู่หยางกำหนังสือวิชาจารึกระดับสูงไว้แน่น แล้วเขาก็อดยิ้มไม่ได้: “ในที่สุด ข้าก็สามารถเป็นผู้จารึกระดับสูงได้แล้วเหรอ? ต่อจากนี้ไป ข้า ลู่หยาง จะถือว่าเป็นอันดับหนึ่งของเมืองตงไหล! “

ป้ายทองของตำหนักหมื่นสมบัติที่ทำให้สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนกลัวไปแล้ว แต่ตอนนี้ป้ายทองคำขาวอยู่ในมือของลู่หยางแล้ว

 

ภายในตำหนักหมื่นสมบัติ หมายเลขปัจจุบันของลู่หยางคือหมายเลขเจ็ด หลังจากย้ายออกจากห้อง 14 แล้ว ลู่หยางก็ย้ายเข้าไปอยู่ในห้องที่ใหญ่ขึ้นซึ่งหมายความว่าตำแหน่งของเขาในตำหนักหมื่นสมบัติได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว

“ ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องตามหาคนจากตระกูลหยวนเพื่อแก้แค้นแล้ว!”

 

คืนที่ฟ้ามืดสลัวและโลกเงียบสงัด ความพลุกพล่านทางตอนเหนือของเมืองก็สงบลงและโคมไฟทั้งหมดก็ดับลง

 

หน้าประตูตระกูลหยวน เจ้าหน้าที่ยามกำลังลาดตระเวนตามปกติ จู่ๆ หัวหน้าองครักษ์ก็เข้ามาหาพวกเขาและพูดว่า“ ผู้อาวุโสสูงสุดยังมีเวลาอีกสองวันที่จะออกจากการเก็บตัวสันโดษ ในช่วงสองวันนี้ ทุกคนควรรักษากำลังใจให้เข้มแข็งขึ้น! หากเราปล่อยให้มีคนเข้ามา และทำให้เกิดความเดือดร้อน ผู้อาวุโสสูงสุดจะไม่ให้อภัยเรา! “

 

“ขอรับ ท่าน!”

ความเงียบของกลางคืนทำให้เสียงเดินทางได้ไกลขึ้น ร่างสีดำแวบผ่านความมืดในขณะที่มุมปากของเขาเผยรอยยิ้ม แต่เขายังคงพึมพำกับตัวเอง “การอนุมานของข้าถูกต้อง ไอ้เฒ่าหยวนจินคนนั้นยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่!”

เงาดำหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา ในเวลาเดียวกัน มีร่างปรากฏขึ้นที่หน้าประตูตระกูลหยวน และผู้คุมที่เฝ้าระวังก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีใครบางคนเข้ามา หอกทั้งหมดในมือของพวกเขาชี้ไปที่เงาดำพร้อมๆกัน

ผู้คุมทุกคนพูดตำหนิอย่างรุนแรง: “ใครกล้าเข้ามาในตระกูลหยวนของข้าในยามวิกาลเช่นนี้! เร็วเข้า รีบออกไป ระวังพวกลูกน้องที่ไร้ความปราณีของพวกเรา! “

“ ลูกน้องของพวกเจ้าไร้ความปรานีงั้นหรือ?” นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ! “

 

เสื้อคลุมสีดำเผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ มันคือลู่หยาง!

ตามเวลาที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรคำนวณไว้ หยวนจินยังคงต้องการเวลาหนึ่งวันก่อนที่เขาจะฟื้นตัวเต็มที่ ในขณะที่หยวนจินยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ลู่หยางวางแผนที่จะแอบเข้าไปในตระกูลหยวนของเขาในช่วงที่ท้องฟ้ามืดมิด และทำการพลิกแผ่นดิน!

ร่างของเขาแวบผ่านมาและแม้ว่าพวกยามรักษาการจะทรงพลัง แต่ก็ไม่สามารถจับเงาของลู่หยางได้ และลู่หยางก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

ประตูอเวจีปรากฏขึ้นจากฝ่ามือของลู่หยาง แรงดึงดูดที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกไปในทุกทิศทาง และผู้คุมกว่าสิบคนไม่มีเวลาแม้แต่จะต้านทานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ก่อนที่พวกเขาจะถูกกลืนกินโดยพลังกลืนกินของประตูอเวจีและกลายเป็นศพไปทันที แล้วตกลงมาที่ปลายเท้าของ ลู่หยาง

 

โดยปราศจากการขัดขวางของผู้คุม ลู่หยางเดินก้าวยาวๆเข้ามาในตระกูลหยวน และหัวเราะเบา ๆ : “ท่านผู้เฒ่า วันนี้เราควรมาคำนวณหนี้ของเรากัน!”

ถ้าไม่ใช่เพราะหยวนจิน ราชสีห์ขนทองหกเนตรจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และแค่เพียงจุดนี้ ลู่หยางก็ให้หยวนจินอยู่ในรายชื่อคนที่เขาต้องฆ่า

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่การลาดตระเวนครั้งสุดท้าย และตอนนี้ถึงเวลาที่หัวหน้าชุดยามรักษาการต้องออกลาดตระเวน

เมื่อหัวหน้ายามจ้องมองไปที่ประตูตระกูลหยวน สีหน้าท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ลูกน้องของเขาทั้งหมดเสียชีวิตอย่างโหดร้ายทารุณ

 

หัวหน้ายามตกตะลึงเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะฟื้นคืนสติได้ในที่สุด เสียงกรีดร้องของเขาดังทะลุความมืด“ มีใครบางคนเข้ามา! ไม่ดีแล้ว มีศัตรูโจมตี! “

“ปัง!” ด้วยเสียงดังระเบิดดังขึ้นในความมืด ห้องโถงใหญ่ของตระกูลหยวนก็พังทลายลงในทันที พลังอันน่าสะพรึงกลัวกวาดออกมาจากห้องโถงใหญ่ ทำลายห้องโถงใหญ่ทั้งหมด

 

หัวหน้ายามไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ปรากฏขึ้นในตระกูลหยวน เขายืนนิ่งอยู่กับที่พูดอะไรไม่ออก แค่เห็นร่างสองร่างที่บินออกมาจากซากปรักหักพัง

หนึ่งในนั้นคือหยวนตงห่าว ผู้อาวุโสของตระกูลหยวน อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสตระกูลหยวนผู้ที่โดยปกติแล้วจะดูสง่างาม แต่ตอนนี้ ดูเหมือนจะอยู่ในอาการผิดหวังเล็กน้อย เนื่องจากมีรอยเลือดอยู่ที่มุมปากของเขา

อีกร่างหนึ่งที่บินออกไปคือลู่หยาง เขามองหยวนตงห่าวด้วยรอยยิ้มเหยียดหยามและเย้ยหยัน: “ความเกลียดชังครั้งใหม่และความเกลียดชังเก่า ๆ ช่างมันเถอะ มาจัดการมันซะวันนี้เลย!”

 

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็จะไม่ถูกเปิดเผยและมันจะไม่ไปยั่วยุหยวนจิน ประเด็นนี้ แม้ว่าจะไม่มีใครบอก แต่ลู่หยางก็รู้เรื่องนี้ชัดเจน

 

เมื่อเขาเพิ่งเข้าไปในห้องโถงใหญ่เพื่อค้นหาหยวนจิน เขาก็หาไม่พบ แต่เพิ่งได้พบกับหยวนตงห่าวผู้โชคร้ายคนนี้

“เป็นเจ้านั่นเอง!” หยวนตงห่าวตกใจมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กเหลือขอคนนั้นจะมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะต้านทาน แล้วก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว

 

หยวนตงห่าวกัดฟันแน่นยังคงตะโกนต่อไปอย่างสุดกำลัง: “ไอ้สารเลวแห่งสำนักหนึ่งสวรรค์ ครั้งที่แล้ว ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า วันนี้ เจ้ายังกล้ารนมาหาที่ตายที่หน้าประตูบ้านข้า! เมื่อเป็นเช่นนั้น ชายชราคนนี้จะสงเคราะห์ให้เจ้าเอง! “

 

ร่างของพวกเขากระพริบไปกระพริบมา แล้วทั้งสองก็รวมเข้ากับสัตว์เลี้ยงสงครามในอากาศพร้อมๆกัน ทันใดนั้น ร่างของพวกเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นๆ จากนั้นก็ปะทะกันเข้าอย่างจัง

 

มุมปากของหยวนตงห่าวโค้งเป็นรอยยิ้ม ทันทีที่ทั้งสองสัมผัสกัน ร่างของหยวนตงห่าวก็กระพริบไปด้านข้างทันทีด้วยพลังของการโจมตี ก่อนหน้านี้ เมื่อรัศมีของเขาทะยานขึ้นสู่สวรรค์นั้น มันเป็นภาพลวงตาทั้งหมด ตั้งแต่แรกหยวนตงห่าวไม่ได้วางแผนที่จะต่อสู้กับลู่หยางอยู่แล้ว มันเป็นเพียงการสร้างความปั่นป่วนที่มากพอและเพื่อเตือนยอดฝีมือทุกคนในตระกูลหยวน

 

สำหรับตัวเขาเอง แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บบ้างในระหว่างการต่อสู้ แต่เขาก็ยังคงอาศัยความแข็งแกร่งของลู่หยางเพื่อหนีไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

 

“ ไอ้สารเลว อย่าหยิ่งผยองไปนัก! ยอดฝีมือตระกูลหยวนมีจำนวนมากพอ ๆ กับก้อนเมฆ จะมีคนมาจัดการเจ้าเร็ว ๆ นี้! “

“ช่างน่ารังเกียจ เจ้าคิดจะหนีจริงๆ!”

 

ลู่หยางซินตระหนักว่าเขาถูกหยวนตงห่าวหลอก และความโกรธในใจของเขาก็แผดเผากลายเป็นหมัดโกรธที่ชกต่อยเข้าใส่หยวนตงห่าว ขณะที่ลู่หยางกำลังจะไล่ล่า รัศมีอันทรงพลังบางอย่างก็พุ่งออกมาจากลานตระกูลหยวนและล้อมรอบลู่หยาง ทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุด

“ใครกล้าก่อปัญหาที่ตระกูลหยวนของข้า เจ้าคิดว่าตระกูลหยวนของข้าไม่มีใครอื่นแล้วจริงๆ!”

 

เสียงของเขาเหมือนกับสายฟ้าที่ระเบิดในท้องฟ้ายามค่ำคืน หลายๆร่างปรากฏขึ้นข้างๆลู่หยางโดยรอบ ล้อมเขาไว้อยู่ตรงกลาง

ลู่หยางมองไปที่ร่างที่หายไปของหยวนตงห่าว และได้แต่พูดอย่างโมโห : “ช่างเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ เขาหนีไปแล้ว!”

แม้ว่าเขาจะถอนหายใจ แต่ลู่หยางก็มองไปที่ผู้อาวุโสตระกูลหยวนอีกหลายคนที่อยู่ตรงหน้าเขา สีหน้ากระหายเลือดค่อยๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “ในเมื่อไอ้เฒ่าหยวนตงห่าวผู้หลอกลวงคนนั้นหนีไปแล้ว ก็เหมาะแล้วที่จะลงมือกับพวกเจ้าแทน! ข้าสงสัยว่าหยวนจิน ไอ้เฒ่าสารเลวคนนั้น จะอยากอาเจียนเป็นเลือดหรือเปล่าหลังจากที่เห็นยอดฝีมือตระกูลหยวนตายทั้งหมด! “

“ฮึ!” ผู้อาวุโสอีกคนจากตระกูลหยวน หยวนตงเอ๋อ เย้ยหยันอย่างเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยาม “ต่อหน้าผู้อาวุโสตระกูลหยวนทั้งสามของข้า จะปล่อยให้เด็กเหลือร้ายอย่างเจ้าทำตัวเลวทรามได้อย่างไร!”

“ผู้อาวุโสตงเอ๋อ ท่านมีพวกเราด้วย!”