SB:ตอนที่ 119 ความช่วยเหลือ

“ผู้อาวุโส!” ท่านผู้อาวุโสสูงสุดว่ายังไงบ้าง? นี่เราจะแค่เฝ้าดูพวกเขาเหยียบจมูกของเราขึ้นมาจริงๆหรือ? “

ในบริเวณที่พลุกพล่านที่สุดทางตอนเหนือของเมือง ภายในบ้านพักหลังใหญ่ที่สวยงามเป็นพิเศษ ขณะนี้กวงหยุนกำลังสนทนากับชายสูงอายุผมขาวพร้อมกับก้มหัวลงอยู่ด้านนอกห้องโถงใหญ่

ชายชราคนนี้เป็นผู้อาวุโสของกลุ่มที่กวงหยุนเคยพูดถึง

ชายชรามองไปที่กวงหยุนและกล่าวว่า: “ผู้อาวุโสสูงสุด เจ้าหมายถึง … น้องชาย! ถ้าเราต้องรบกวนท่านผู้อาวุโสสูงสุดในเรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ ท่านผู้อาวุโสสูงสุดไม่ต้องรับใช้ท่านทั้งวันหรอกหรือ? “

กวงหยุนตะลึง เขามาที่นี่เพื่อจะปรึกษากับผู้อาวุโสสูงสุด แต่ก่อนที่เขาจะได้พบกับผู้อาวุโสสูงสุด เขาถูกผู้อาวุโสขวางไว้ที่ทางเข้าห้องโถง ทีแรก หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเพราะเรื่องของลู่หยาง เมื่อเขามาถึงกลุ่มด้วยจมูกที่ยังเต็มไปด้วยฝุ่น อารมณ์ของกวงหยุนก็ค่อนข้างเลวร้ายแล้ว

มุมปากของเขาขยับเล็กน้อย กวงหยุนหัวเราะอย่างแปลกประหลาดและกล่าวว่า: “ผู้อาวุโสกลุ่ม สิ่งที่ท่านพูดก็ไม่ถูกต้องนัก ที่จริง ข้าได้ตระหนักว่าคนเหล่านั้นไม่เพียงแต่ไม่เห็นสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนของเราอยู่ในสายตา พวกเขายังตั้งใจที่จะก่อตั้งสำนักของพวกเขาเอง และที่ดินผืนนั้นในภายหน้าจะไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะสามารถตัดสินใจได้เองโดยลำพังแล้ว “

“มันคืออะไร? กวงหยุน นี่ื่ท่านกำลังข่มขู่ข้าอยู่รึเปล่า? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้อาวุโสสูงสุด อย่าบอกนะว่าท่านคิดว่าข้ากำลังพยายามทำเรื่องให้ยุ่งยากกับท่าน? “ผู้อาวุโสเป่าเคราสีขาวของเขาขณะที่เขากล่าวอย่างไม่ชอบใจ

กวงหยุนเห็นทั้งหมดนี้ และเมื่อเห็นท่าทางที่สับสนและโกรธเคืองของผู้อาวุโสแล้ว เขาแอบดีใจและกล่าวว่า: “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ไม่กล้ามีเจตนาเช่นนั้น ข้าเพียงต้องการอธิบายสถานการณ์ให้ผู้อาวุโสฟัง “ ถ้าไอ้คนกลุ่มนั้นแข็งแกร่งขึ้นจริงๆ ข้าจะไม่ใช่คนเดียวที่โชคร้าย ค่าคุ้มครองรายปีก็จะลดลงมากกว่าครึ่ง…”

“ไอ้หนู!” แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? เจ้าเป็นหัวหน้ากลุ่มของสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนและกลุ่มของเจ้าไม่เพียงสนับสนุนเจ้า ถ้าเจ้าไม่สามารถจัดการกับเด็กตัวเล็ก ๆ ได้ นั่นหมายความว่าเจ้าไม่มีประโยชน์เท่านั้น! “

กวงหยุนหัวเราะเยาะ: “ความสามารถของข้าไม่ดีพอหรอกหรือ? ท่านไม่ได้มีส่วนช่วยเหลือหัวหน้าตระกูลมากมายเลยหรือตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้? ถ้าไอ้หมอนั่นมันไม่มีเหรียญทองตำหนักหมื่นสมบัติ ข้าจะปล่อยให้เขาวิ่งเล่นได้นานขนาดนี้รึ? “

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง กวงหยุนก็พูดอีกครั้ง “สรุปคือ ชื่อเสียงของตำหนักหมื่นสมบัติของเขานั้นยิ่งใหญ่เกินไป ถ้าแม้แต่กลุ่มของข้าไม่สนใจเรื่องนี้ ข้าก็ได้แต่ปล่อยมันไป ข้าหวังว่าผู้อาวุโสจะสามารถรายงานสถานการณ์ต่อท่านผู้อาวุโสสูงสุดตามความเป็นจริง แล้วข้าจะไปล่ะ! “

ผู้อาวุโสผมขาวมองไปที่ด้านหลังที่จากไปของกวงหยุนและหัวเราะอย่างน่ากลัว: “เหรียญทองตำหนักหมื่นสมบัติรึ? ตัวตนนี้สูงส่งก็จริง แต่มีเหรียญทองมากมายในตำหนักหมื่นสมบัติ ดังนั้นแม้ว่าจะหายไปซักหนึ่งหรือสองเหรียญ แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้? เป็นไปได้ไหมว่าเพียงเพราะเหรียญทองหนึ่งเหรียญ ตำหนักหมื่นสมบัติจะเป็นศัตรูของเรา? “

กวงหยุนมุ่งหน้าไปยังดินแดนของตนเองโดยไม่หันกลับไปมอง เขานึกขันในใจ“ ไอ้เฒ่าหยวนตงห่าวผู้นี้ใช้ตำแหน่งผู้อาวุโสเพื่อทำอะไรๆกับข้า! นี่ท่านคิดว่าข้าไม่รู้อะไรจริงๆเหรอ? มันก็แค่เขาคิดเพ้อเจ้อถึงเรื่องสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน และรู้สึกว่าข้าไม่ได้ให้ประโยชน์ใด ๆ กับเขาเลย “

แม้ว่าผู้อาวุโสเหล่านั้นจะดำรงตำแหน่งสำคัญในตระกูล แต่พวกเขาก็มีหัวหน้าตระกูลคอยตรวจตราการงานต่างๆของพวกเขาอีกทีหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะดำรงตำแหน่งสูง แต่ก็ถูกจำกัดไว้ในตระกูล จะเปรียบเทียบได้อย่างไรกับสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนที่อำนาจถูกปลุกขึ้นมาจากภายนอก? ในดินแดนของสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน ผู้นำสำนักเทียบเท่ากับทรราชท้องถิ่นคนหนึ่ง

ในภูมิภาคทางเหนือของเมือง สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนเป็นสำนักที่ใหญ่ที่สุด ทุกๆปี จะมีกลุ่มต่ำต้อยจำนวนมากที่ย้ายเข้ามา และแต่ละคนจะต้องรายงานไปยังสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนเพื่อจ่ายค่าคุ้มครอง แม้แต่เด็กๆชั้นต่ำต้อยบางคนที่อยู่ที่นี่มาสองถึงสามปีก็หนีไม่พ้นต้องจ่ายค่าคุ้มครอง

ดังนั้น ไม่เพียงแต่ สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนจะมีอิสระ แต่ยังเป็นงานที่เต็มไปด้วยความมั่งคั่ง ไม่เพียงแต่กวงหยุนและคนอื่นๆเท่านั้นที่ล้วนแล้วแต่เป็นตัวเอก ณ ที่แห่งนี้ แม้แต่ผู้อาวุโสของกลุ่มบางคนก็เป็นตัวเอกของสถานที่แห่งนี้ด้วย ตราบใดที่มีโอกาส เขาก็อยากได้ส่วนแบ่ง

ก่อนหน้านี้ หยวนตงห่าวได้ออกตามหามีดดาบบ้าคลั่ง และแสดงความเต็มใจที่จะสนับสนุนมีดดาบบ้าคลั่งที่อยู่เบื้องหลังกวงหยุน เขารับประกันว่ากวงหยุนจะได้นั่งในตำแหน่งนี้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องกังวลใด ๆ อย่างไรก็ตาม ด้านราคา ครึ่งหนึ่งของรายได้ของสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนจะต้องเป็นของหยวนตงห่าว ดังนั้น โดยธรรมชาติแล้ว กวงหยุนจึงปฏิเสธมันไปเฉยๆ

ด้วยเหตุนี้ นับจากนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่หยวนตงห่าวเห็นกวงหยุน เขาจะไม่แสดงสีหน้าท่าทางที่ดีแต่อย่างใด และบางครั้งก็จงใจทำเรื่องให้ยุ่งยากสำหรับเขาด้วยซ้ำ

กวงหยุนก็เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เหมือนกัน และเคยเห็นทุกสิ่งทุกอย่างมาแล้ว แม้ว่าในแง่ของสถานะ เขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับหยวนตงห่าวได้ แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เขารอเพื่อแก้แค้นหยวนตงห่าวเช่นนั้น

กวงหยุนพึมพำกับตัวเอง “ ถ้าสิ่งเก่า ๆสิ่ง นี้ถอดเสื้อคลุมของผู้อาวุโสออก เขาก็จะเป็นเพียงชายชราที่ยังไม่ตายเท่านั้น อย่าคิดว่าท่านเป็นคนเดียวที่มีความคิดเกี่ยวกับข้า ข้าเองก็เป็นกังวลเกี่ยวกับตำแหน่งของท่านมากเช่นกัน! “

ในเมื่อตระกูลรู้ถึงการดำรงอยู่ของลู่หยางแล้ว กวงหยุนจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้อีกต่อไป นอกเหนือจากการจัดให้มีคนคอยติดตามการเคลื่อนไหวของสำนักหนึ่งสวรรค์ทุกวัน    กวงหยุนไม่ได้ทำการเคลื่อนไหวอื่นใดอีก

“ นายท่านสำนัก!” เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ไอ้พวกนั้นยุ่งอยู่กับการซ่อมสร้างลานบ้านขึ้นมาใหม่ และดูจากรูปการณ์แล้ว พวกเขาวางแผนที่จะจัดตั้งสำนักขึ้นมาจริงๆ “

กวงหยุนพลิกตัวนอนบนเตียงหนังเสือ เขายกเปลือกตาขึ้นและพูดอย่างอ่อนแรง: “เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอย่างอื่น พวกเจ้าก็เฝ้าดูไว้แล้วกัน”

คราวนี้ เขาหลับไปทั้งวัน แต่ในวันนี้ มีหลายอย่างเกิดขึ้นในสำนักหนึ่งสวรรค์

เมื่อซุนวูออกมาจากความสันโดษ ความแข็งแกร่งของเขาก็คงที่ในขอบเขตของผู้ควบคุมอสูรระดับสูง เพื่อที่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น ซุนวูได้หยิบเอาผลึกจำนวนมากออกมาจากกระเป๋าคาดเอวของเขาและวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อซื้อทรัพยากรจำนวนมากในการผลักดันราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งให้เป็นสัตว์เลี้ยงสงครามชั้นสูงโดยการใช้ยาจิตวิญญาณ

ซุนวูกำหมัดแน่นและสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่มีอยู่ภายใน เขากล่าวด้วยความมั่นใจ “ถ้าข้าจะต้องสู้กับโล้นลั่วและคนอื่น ๆ ตอนนี้ ข้าคนเดียวก็พอแล้วที่จะจัดการกับพวกมันทั้งสอง!”

ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าสู่ผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงอย่างสมบูรณ์ ซุนวูสามารถเอาชนะ ชายหัวโล้นลั่วได้ และตอนนี้เขาก็ยกระดับได้สำเร็จแล้ว และราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งก็ได้เลื่อนระดับเป็นอสูรระดับสูงแล้วเช่นกัน เขาได้รับประโยชน์มากมาย เพียงแค่อสูรร้ายที่มีสายเลือดของหัวหน้าฝูงระดับสูงก็เพียงพอที่จะกวาดล้างอสูรชั้นยอดระดับสูงหลายตัว ซึ่งมากเกินพอสำหรับซุนวูที่จะจัดการกับคนสองคนอย่างโล้นลั่ว

“พี่ใหญ่ซุนวู … หลังจากที่ท่านออกมาจากการฝึกตนแล้ว ท่านดูแตกต่างไปทั้งหมดเลย! “เอ้อโกวจื่อกล่าวอย่างตื่นเต้น

ซุนวูหัวเราะ: “แน่นอน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สำนักหนึ่งสวรรค์ของเราจะมีผู้คุมอสูรระดับสูงมาดูแลแล้ว! หากไอ้เลวพวกนั้นจากสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนกล้าก่อปัญหาอีกครั้ง เราจะเอาชนะพวกมันให้แหลกลาญแน่นอน! “

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงหนึ่งในหลายๆอย่างที่ทำให้ทุกคนในสำนักหนึ่งสวรรค์มีความสุข นอกจากนี้ สำนักหนึ่งสวรรค์ยังมีสิ่งดีๆที่ไม่มีที่สิ้นสุดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

เมื่อสาวกกลุ่มแรกกลับไปบ้าน พวกเขาบอกเพื่อนๆของพวกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ในสำนักหนึ่งสวรรค์ แล้วพวกเขาก็รีบรับสมัครสาวกชนชั้นต่ำต้อยอีกจำนวนมากทันที สำนักหนึ่งสวรรค์ได้รับความเข้มแข็งขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

ในเวลาสั้น ๆ สามวัน สำนักหนึ่งสวรรค์ของพวกเขาได้เพิ่มขึ้นจากสาวกสิบสามคนแรกเป็นมากกว่าสามสิบคนแล้ว

ซุนวูเริ่มเข้ายึดครองสำนักหนึ่งสวรรค์อย่างเป็นทางการ ในฐานะหัวหน้าสำนักของสำนักหนึ่งสวรรค์ เขาได้แบ่งสำนักหนึ่งสวรรค์ออกเป็นสองห้อง เอ้อโกวจื่อ และ เว่ยเจียง รับผิดชอบห้องหัวหน้า และแต่ละคนก็รับผิดชอบสาวกกันคนละครึ่งหนึ่ง

ลู่หยางขังตัวเองอยู่ในห้องสิบสี่เป็นเวลาสองวัน และในช่วงเวลานี้ เขายอมรับภารกิจอย่างต่อเนื่อง ผู้อาวุโสที่รับผิดชอบในการมอบภารกิจให้ตั้งแต่ตอนแรกจะเตือนลู่หยาง แต่หลังจากนั้นดูเหมือนว่าลู่หยางจะรับภารกิจวันละสองครั้งและทุกอย่างก็เสร็จสมบูรณ์เร็วมาก ผู้อาวุโสค่อยๆคุ้นเคยกับความเร็วที่ผิดปกติของลู่หยาง

ทุกครั้งที่เขาเห็นลู่หยางมา ผู้อาวุโสจะมอบวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสิบดาวที่เตรียมไว้ให้กับลู่หยางโดยไม่ต้องรอให้เขาพูด

“ พ่อหนุ่ม ท่านยังหนุ่มยังแน่น ทำไมถึงต้องทำทุกอย่างเช่นนี้ล่ะ? ผู้อาวุโสเริ่มคุยกับลู่หยางด้วยความตั้งใจดี

ลู่หยางยิ้มเล็กน้อย และเก็บวิชาควบคุมอสูร จากนั้นกล่าวกับผู้อาวุโส: “ผู้อาวุโส ที่จริงวันนี้ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับภารกิจ แต่ในเมื่อท่านได้มอบมันให้กับข้าแล้ว ข้าก็จะยอมรับมัน เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ต้องกลับมาอีก “

“โอ้?” “ ข้าไม่ได้คาดคิดว่าคนบ้างานอย่างท่านจะมีวันที่ท่านไม่รับงาน”

ในสายตาของผู้อาวุโส เหตุผลที่ลู่หยางขยันขันแข็งในการทำภารกิจการจารึกเป็นเพียงเพราะเขาจับตาดูผลึกจำนวนมากที่เกิดจากการแสดงของเขา และลู่หยางได้รับสองแสนผลึกในสามวันนี้ของการจารึกที่บ้าคลั่ง แม้ว่าจะไม่มีทางเปรียบเทียบกับเงินเดือนที่ได้รับจากตำหนักหมื่นสมบัติ แต่ก็ไม่เลวแล้ว

ลู่หยางรู้ว่าผู้อาวุโสคนนี้มองว่าเขาเป็นคนขี้เหนียว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อธิบายและตรงไปที่ชั้นหนึ่งของตำหนักหมื่นสมบัติ เพื่อตามหา หลี่ ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ เอาล่ะ ข้ายุ่งมาสามวันเต็ม ๆแล้ว ผลงานในตอนนี้ของข้าก็น่าจะเพียงพอแล้วใช่ไหม? ” ด้วยเหตุนี้ ลู่หยางจึงมอบแผ่นทองคำของเขาให้หลี่เพื่อทำขั้นตอนที่เกี่ยวข้องให้เสร็จสิ้น

“เพิ่งจะสามวัน! อาจารย์ลู่หยาง ท่านจารึกได้แปดสิบจริงๆ! “ไม่รวมภารกิจพวกนี้ นี่ก็เกินหกสิบเล่ม … “

“อะไร? แค่นั้นยังไม่พอรึ? “ลู่หยางถามด้วยความประหลาดใจ

“พอแล้ว!” มันพอนานแล้ว! ข้าไม่รู้จริงๆว่าอาจารย์ลู่หยางทำได้อย่างไร”

หลี่เสร็จสิ้นพิธีการทั้งหมด ในเวลาเดียวกัน เขาคืนแผ่นทองคำกลับไปให้ลู่หยางและส่งกล่องที่สวยงามให้เขาหนึ่งกล่อง

ลู่หยางค่อยๆเปิดกล่องออก และเส้นแสงก็วิ่งออกมาจากรอยแง้มทันที มันมาพร้อมกับกลิ่นหอมแปลก ๆ ที่ทำให้ลู่หยางรู้สึกสบายใจ

ลู่หยางเคลิ้มไปนาน ขณะที่เขามองไปที่เม็ดยาในมือด้วยความงุนงงและพึมพำกับตัวเอง