SB:ตอนที่ 122 ของขวัญอันยิ่งใหญ่

“ระวังลูกเล่นของเด็กคนนี้!” หยวนตงห่าวส่งเสียงร้องแปลก ๆ และกระโดดไปข้างหลังอย่างหวาดกลัว ในชั่วพริบตาเขาก็ถอยไปร้อยเมตรแล้ว

เมื่อหัวหน้าองครักษ์เห็นว่าผู้อาวุโสละทิ้งเขา เขาวิ่งหนีโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาโยนกาน้ำชาในมือออกไปกางขาและวิ่งออกจากศาลา

เมื่อทั้งสองคนนั่งลงและหันไปมองลู่หยางทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ว่าลู่หยางบอกว่าต้องการให้ของขวัญพวกเขา แต่เขาไม่เห็นลู่หยางเคลื่อนไหวเลย

“ ดูสิ พวกเจ้ากลัวขนาดนี้เลยรึ ถึงเจ้าจะกลัวข้าก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ จริงมั้ย?” หลังจากพูดเยาะเย้ยอยู่หลายรอบลู่หยางก็เอื้อมมือไปที่ไหล่ของเขา

บนไหล่เขา เป็นสัตว์เลี้ยงราวกับเมว แต่ไม่เหมือนแมวซะทีเดียว อย่างไรก็ตามดวงตาของมันปิดสนิทราวกับว่ามันยังคงหลับอยู่และยังไม่ตื่น

หยวนตงห่าวจ้องมองไปที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรเป็นเวลานาน เมื่อเห็นมือของ ลู่หยาง ลูบไล้หลังของสิงโตทองหกตาเป็นเวลานานเขาไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ จากราชสีห์ขนทองหกเนตร แต่มีเพียงความเกียจคร้านเท่านั้นที่สนุกกับการลูบไล้ของ ลู่หยาง

” เกิดอะไรขึ้น!?” พวกเขาไม่ได้บอกว่าเด็กคนนี้เต็มไปด้วยแผนการและมีวิธีการที่ไม่มีที่สิ้นสุด? “หยวนตงห่าว รู้สึกว่า ลู่หยาง ที่อยู่ตรงหน้าเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับที่เขาเคยได้ยิน แต่เขาไม่กล้าที่จะผ่อนคลายความระมัดระวังของเขาแม้แต่น้อย

ชายชราข้าคิดว่าเจ้าอายุมากขึ้นและสูญเสียความกล้าหาญของเจ้าไปแล้ว? ” ข้าแค่แคะหูเท่านั้นและเจ้าก็กลัว!

“ ถ้าเจ้าไม่มีความกล้าจริงๆเจ้าก็อาจจะกลับบ้านและนอนเล่นเถอะ ทำไมเจ้าถึงวิ่งออกไปละ “

ลู่หยางไม่มีมารยาทเลยเมื่อเขาพูดโดยไม่มองผู้อาวุโสอย่างหยวนตงห่าวอยู่ในสายตาของเขาเลย

อย่างไรก็ตามหยวนตงห่าวยังคงเป็นผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงอย่างแท้จริงและเขาไม่ใช่คนที่คนธรรมดาสามารถเปรียบเทียบได้ เมื่อเขายังเด็กเขายังเป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงซึ่งจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้นั่งบนที่นั่งของผู้อาวุโส

ทันใดนั้นเขาสบถเสียงดัง“ เจ้าหนูตัวน้อย! กล้าหยอกล้อข้าคนนี้ได้ยังไง! ข้าจะแสดงพลังของข้าคนนี้! “

ช่วงเวลาที่ผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงแสดงพลังของเขา มันคือการทำลายโลก ด้วยการโบกมือของเขาพลังศักดิ์สิทธิ์แสนจินก็ระเบิดอยู่ใต้เท้าของเขาเกือบจะเหยียบย่ำศาลาเล็ก ๆ นี้

ร่างกายของ ลู่หยาง แกว่งไปมาเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงไม่เคลื่อนไหวเหมือนภูเขา เขาไม่แม้แต่กระพริบตาและใบหน้าของเขายังคงสงบไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

จนกระทั่งร่างของหยวนตงห่าวปรากฏต่อหน้าลู่หยางลู่หยางก็เริ่มเคลื่อนไหว ลู่หยาง ไม่ได้เรียก สัตว์อสูรสงคราม ของเขาออกมาและเขาก็ไม่หลบหลีกหรือต่อต้าน อย่างไรก็ตามมือที่ลูบหลังของสัตว์เลี้ยงก็ขยับทันทีเปลี่ยนเป็นสายฟ้าแลบ หลังจากภาพติดตา จู่ๆเขาก็โยนลูกแมวที่เลี้ยงไว้บนไหล่ของเขาออกไป

ดูนี่สิ… “ดูอาวุธที่ซ่อนอยู่ของข้าสิ!” ลู่หยางตะโกน

เมื่อ หยวนตงห่าว เห็นว่ามันเป็นเพียงลูกแมวสัตว์เลี้ยงเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ “ มันเป็นแค่ลูกแมวคิดว่าจะทำให้ข้าตกใจได้ไหม? เขาไร้เดียงสาเกินไป! “ชายชราคนนี้สามารถใช้หมัดเดียว … “

ก่อนที่เขาจะพูดจบหยวนตงห่าวก็เห็นลูกแมวตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ลืมตาขึ้น อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่สองตา แต่มันเป็นดวงตาสีทองทั้งหมดหกดวง ดวงตาทั้งหกปล่อยแสงสีทองออกมาในเวลาเดียวกันและคลื่นแห่งความกดดันที่ไร้ขอบเขตต้อนรับพวกเขา ใบหน้าแก่ของหยวนตงห่าวเปลี่ยนเป็นสีดำสนิททันที

“ ไอ้สารเลวนั่น!” “เจ้ากล้าหลอกข้า!”

เมื่อเห็นฉากที่น่าทึ่งนี้ลู่หยางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา: “ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าข้าจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับเจ้าและข้าไม่ได้บอกเจ้าว่าของขวัญชิ้นใหญ่นี้คืออะไร แต่เจ้าไม่ได้สนใจสิ่งที่ข้าพูด “

ลู่หยางหัวเราะ การกระทำก่อนหน้านี้ของเขาเป็นเพียงเพื่อให้เฒ่าชราที่ระมัดระวังตัวนี้ผ่อนคลายลง เมื่อถึงเวลาแน่นอนว่าเขาสามารถให้ราชสีห์ขนทองหกเนตรโจมตีได้ทันที

เมื่อรู้สึกว่าเขาถูกเด็กน้อยเล่นงานอารมณ์ของหยวนตงห่าวก็อยู่ในระดับคลั่ง และเนื่องจากความโกรธในอกของเขาความเร็วของหยวนตงห่าวเกือบถึงขีด จำกัด ร่างของเขาและราชสีห์ขนทองหกเนตรพบกันกลางอากาศและเขาไม่มีเวลาหันหลังกลับและไม่มีโอกาสหลบ

อย่างไรก็ตามหยวนตงห่าวไม่ใช่คนงี่เง่าในสถานการณ์เร่งด่วนนี้เขาปลดปล่อยทักษะโดยธรรมชาติของเขาโดยสัญชาตญาณ

ในฐานะผู้อาวุโสของตระกูลหยวนความแข็งแกร่งของ หยวนตงห่าว ไม่ใช่สิ่งที่ผู้พิทักษ์ลั่วสามารถเปรียบเทียบได้ เขาติดอยู่ในขั้นของผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงมานานกว่าสิบปีและเขาได้ฝึกฝนความสามารถของผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงมาเป็นเวลานานจนสมบูรณ์แบบ ด้วยคลื่นมือของเขาม่านแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาปกป้องร่างกายของเขาอย่างสมบูรณ์

ดวงตาทั้งหกของสิงโตทองหกตาจ้องมองไปที่หยวนตงห่าวอย่างเกียจคร้านและมุมปากของมันเผยให้เห็นรอยยิ้มเหยียดหยาม

นี่คือความสามารถโดยกำเนิดที่แข็งแกร่งที่สุดของราชสีห์ขนทองหกเนตรแสงศักดิ์สิทธิ์หกตา! แม้แต่สัตว์อสูรระดับจักรพรรดิ์ธรรมดาก็ไม่สามารถต่อกรกับแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกตาได้นับประสาอะไรกับความสามารถเทวะธรรมดาที่หยวนตงห่าวแสดง

ภายใต้การโจมตีของแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกม่านแสงกลายเป็นขี้เถ้าทันทีซึ่งแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่กระจัดกระจายไปในอากาศ

แม้ว่าแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกตาจะอ่อนลงเล็กน้อยจากหน้าจอแสง แต่มันก็ยังคงตกลงบนหน้าอกของหยวนตงห่าวในที่สุด แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังห่างไกลจากระดับของหลอหยุนชาน

สิงโตทองหกตาเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่แม้แต่หลอหยุนชานก็ไม่สามารถเอาชนะได้ แสงหกตาพุ่งลงมาเกือบทะลุอกของหยวนตงห่าว พวกเขาทำได้เพียงยืมพลังของแรงกระทบเพื่อถอยไปข้างหลังและหลบหนีออกนอกระยะการโจมตีของราชสีห์ขนทองหกเนตรก่อนที่พวกเขาจะหยุด

หยวนตงห่าวจับบาดแผลที่หน้าอกของเขากล่าวกับหัวหน้าองครักษ์ด้วยใบหน้าที่มืดมน: “รีบเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามออกมาแล้วโจมตีพร้อมกันกับข้า! อย่าบอกนะว่าเราต้องดูการแสดงจากด้านข้าง! “

คำด่าที่โกรธเกรี้ยวปลุกหัวหน้าองครักษ์ให้ตื่นขึ้นมาหลังจากนั้นก็เรียกสัตว์อสูรของตัวเองออกมาทันทีและร่วมกับ สัตว์อสูรสงคราม ของ หยวนตงห่าว พวกเขาคำรามไปที่ราชสีห์ขนทองหกเนตร

แต่ในสายตาของราชสีห์ขนทองหกตาพวกเขาก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสือกระดาษ ด้วยเสียงคำรามเบา ๆ สายเลือดเลือดของอสูรชั้นปราชญ์ในร่างกายของเขาก็แสดงพลังออกมา

สัตว์ร้ายมีทั้งหมดเจ็ดตัวและแต่ละตัวมีร่างกายที่ใหญ่โต อย่างไรก็ตามต่อหน้าสิงโตทองหกตาพวกเขาสูญเสียท่าทางที่สง่างามก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิงและไม่กล้าที่จะคำรามอีกต่อไป พวกเขาทำได้เพียงคำรามและทุกคนลดศีรษะที่หยิ่งผยองต่อหน้าราชสีห์ขนทองหกเนตร

“สิงโตทองหกตาข้าฝากไว้กับเจ้าได้ไหม” ลู่หยางถามด้วยความกังวล แต่ดวงตาของเขายังคงสั่นไหวขณะที่เขามองการต่อสู้อยู่ไม่ไกล เห็นได้ชัดว่าความคิดของ ลู่หยาง ไม่ได้อยู่ที่นี่

ในความเป็นจริงดวงตาศักดิ์สิทธิ์ของ ลู่หยาง ถูกเปิดใช้งานด้วยราชสีห์ขนทองหกเนตร ดวงตาศักดิ์สิทธิ์ของราชสีห์ขนทองหกเนตรเป็นดวงตาศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดดังนั้นมันจึงสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากถูกหัวหน้านักฆ่าซุ่มโจมตีซุนวูก็สูญเสียความกล้าหาญก่อนหน้านี้ทั้งหมด ด้วยฝูงสัตว์ดุร้ายที่อยู่รอบ ๆ แล้วเขายังไม่มีโอกาสใดใดในการโต้กลับ ทำได้เพียงแค่ถูกทุบตีเท่านั้น จากสถานการณ์มันเป็นเพียงช่วงเวลาก่อนที่ซุนวูจะพ่ายแพ้

ลู่หยาง และ ซุนวู เป็นเหมือนพี่น้องพวกเขาจะดู ซุนวู ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? สิงโตทองหกตาเดาได้แล้วว่าลู่หยางกำลังคิดอะไรอยู่ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า: “เจ้าเด็กน้อยเจ้าเคยเผชิญกับพายุมาแล้วมากมายเจ้าสองคนที่อยู่ต่อหน้าเจ้าไม่มีค่าอะไร ไปช่วยพี่ชายเจ้าเถอะ ปล่อยที่นี่ให้ข้า

ลู่หยางผงกศีรษะอย่างหนักเมื่อเห็นราชสีห์ขนทองหกเนตรเปลี่ยนเป็นแสงสีทองและพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรระดับสูงทั้งเจ็ด

เนื่องจากสิงโตทองหกตาสามารถควบคุมสัตว์ร้ายหลายพันตัวในเทือกเขาเทวะร่วงหล่นได้พวกมันจึงมีวิธีการที่แตกต่างกันโดยธรรมชาติ หลังจากที่เป็นราชาสัตว์ร้ายมานานนอกเหนือจากสายเลือดของปราชญ์เขายังมีร่องรอยของผู้นำเหล่าอสูร

สัตว์ร้ายระดับสูงเหล่านี้ดูดุร้าย แต่ภายใต้แรงกดดันสองเท่าจากราชสีห์ขนทองหกเนตรพวกมันสามารถปลดปล่อยพละกำลังตามปกติได้เพียงแปดในสิบส่วน แม้ว่าพวกมันเจ็ดตัวจะสู้กับเขา ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ยังสามารถจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเห็นสิงโตทองหกตากำลังจัดการสัตว์ดุร้ายทั้งเจ็ดอย่างสบาย ๆ ในที่สุดลู่หยางก็ปล่อยลมหายใจด้วยความโล่งใจ ด้วยการก้าวกระโดดเขากระโจนไปได้ไกลร่างของเขาลอยอยู่ในอากาศเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ขณะที่เขากำลังจะลงมานกยักษ์ที่บินได้ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ปลายเท้าของเขา

แน่นอนราชาวิหคขนฟ้าระดับจักรพรรดิ์จะอุ้มลูหยางและบินไปยังทิศทางของซุนวู ความเร็วของพวกเขาเร็วกว่าผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงคนอื่น ๆ ที่บินอยู่ในอากาศและในช่วงเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจพวกเขาก็มาถึงระยะทางน้อยกว่าหนึ่งพันเมตร

“บ้าเอ้ยที่นี่มีสัตว์ร้ายมากเกินไป งั้นข้าจะฆ่าเจ้านี่แหละ ซุนวูเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขาและคำรามอย่างดุร้ายใส่ชายที่เป็นผู้นำ

ถ้าไม่ใช่เพราะการลอบโจมตีก่อนหน้านี้ซุนวูจะไม่ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้และไม่เพียง แต่เขาไม่สามารถปลดปล่อยพลังทั้งหมดในร่างกายได้ แต่ความเร็วของเขาก็ลดลงอย่างมากเช่นกัน

ตราบใดที่การเคลื่อนไหวของเขาเยอะขึ้น อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ ซุนวูไม่กล้าที่จะทำผลีผลามและสามารถล่าถอยได้ในขณะต่อสู้เท่านั้น ด้วยการปกป้องของราชาอสูรคลื่นคลั่ง เขาค่อยๆหลบหนีการล้อมรอบของสัตว์ร้ายที่ดุร้าย

แม้ว่า ซุนวู ต้องการหลบหนี แต่ชายที่เป็นผู้นำก็จ้องมองเขาเหมือนเสือที่จ้องมองเหยื่อของมัน ตราบใดที่ซุนวูแสดงอาการหลบหนีคนที่เป็นผู้นำก็จะติดเขาเหมือนผีทันทีและลอบโจมตีซุนวูโดยใช้วิธีการที่ยุ่งยากมากบังคับให้ซุนวูเสียโอกาสที่จะหลบหนี ไม่ว่ายังไงเขาก็หนีไม่พ้น

เมื่อเห็นว่าอาการของซุนวูแย่ลงเรื่อย ๆ เขาสามารถใช้พละกำลังได้เพียงครึ่งหนึ่งชายที่เป็นผู้นำก็หัวเราะดัง “ เดิมทีข้าคิดว่าพวกเจ้ามีพลังมากอย่างที่ข่าวลือพูดกัน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เป็นอย่างนั้น หากข้าจัดการกับเจ้าได้โดยไม่ต้องออกแรง นั่นจะยอดเยี่ยมมาก! “

“นั่นขึ้นอยู่กับว่า เจ้าต้องรอดชีวิตไปให้ได้ก่อน!” อย่างไรก็ตามในขณะนี้เสียงเย็นยะเยือกดังออกมาจากด้านหลังของชายวัยกลางคนทำให้เขาตกใจ