SB:ตอนที่ 159 เมืองร้างแผดเผา

ด้วยระบบควบคุมอสูร ลู่หยางสามารถสแกนเส้นทางแผนที่และภาษาโบราณบนม้วนหนังแกะได้สำเร็จ หลังจากระบบวิเคราะห์เสร็จแล้ว มันก็ได้สร้างแผนที่ใหม่ที่เขาสามารถเข้าใจได้ จากนั้นลู่หยางก็จะร่างมันออกมา

ราชสีห์ขนทองหกเนตรมองดูแผนที่ใหม่ที่ลู่หยางวาดออกมา มันไม่คิดเลยว่าลู่หยางจะไขความลับของม้วนหนังแกะโบราณนี้ออกมาได้โดยที่มันเองยังไม่สามารถเข้าใจได้

“ตามคำแนะนำบนแผนที่ จุดหมายปลายทางควรเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ร้อนและรกร้างอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองตงไหล!” อย่างไรก็ตาม ราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่ได้ถามอะไรอีก แต่ศึกษาแผนที่อย่างจริงจังแล้วพยักหน้า

ลู่หยางไม่คาดคิดว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรจะรู้จักสถานที่แห่งนี้ เขาพูดทั้งประหลาดใจปนดีใจ: “ในเมื่อท่านรู้จักสถานที่นี้แล้ว ถ้างั้นเราก็รีบออกเดินทางกันทันทีเถอะ”

ราชสีห์ขนทองหกเนตรพยักหน้าเห็นด้วย ทันทีหลังจากนั้น ลู่หยางเก็บข้าวของของเขา และทิ้งจดหมายไว้ให้ผู้อาวุโสเฉิน แล้วเริ่มการเดินทางของเขา

สถานที่แห่งนี้เป็นเมืองเล็ก ๆจริงๆ และไม่มีแม้แต่โรงเตี๊ยมที่เหมาะสม ลู่หยางไปตามถนน และเดินไปที่นอกเมืองก่อนจะสังเกตเห็นบ้านที่สว่างไสวหลังหนึ่ง

ลู่หยางรู้สึกว่าการค้นหาแบบมืดบอดนี้ไม่ใช่หนทางที่ควรจะดำเนินต่อไป มันเป็นเวลาดึกแล้ว เขาจึงเคาะประตูเพื่อดูว่าเขาจะสามารถขอยืมห้องสำหรับคืนนี้ได้หรือไม่

ประตูเปิดออก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งมาเปิดประตูให้เขา แม่หนูเรียก “นายท่าน” แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ชายที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงรีบกลืนคำว่า “นายท่าน” แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “ท่านเป็นใคร? ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่กลางดึกเช่นนี้? “

เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ลู่หยางก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่ใจดีและพูดว่า: “ข้ามาทำงาน แล้วข้าก็ไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลย ตอนนี้ดึกเกินไปแล้ว ข้าเลยหาที่พักไม่ได้”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มองไปที่ลู่หยางด้วยดวงตาที่สดใส แล้วพูดว่า: “ท่านจะไม่ไปที่สุสานโบราณแผดเผาใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของลู่หยางก็รู้สึกสั่นสะเทือน เขาถามด้วยความตกใจ: “เจ้ารู้ได้ยังไง?” สถานที่นี้เป็นที่ซึ่งแผนที่ระบุไว้แน่นอน เขาประสบปัญหามากมายในการค้นหาข้อมูลนี้จากม้วนหนังแกะ แต่เขาไม่คาดคิดว่าแม้แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะรู้เรื่องนี้ด้วย สิ่งนี้ทำให้เขาอยากรู้มาก

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กล่าวว่า“ ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ มีผู้คนมากมายมาหาคำตอบว่าจะไปยังสุสานโบราณแผดเผาได้ยังไง คนชั่วร้ายกลุ่มหนึ่งรู้ว่าปู่ของข้ารู้ทางไปสุสานโบราณ พวกเขาจึงบังคับให้ปู่ของข้าเป็นผู้นำทาง”

ขณะที่เด็กหญิงพูด น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมา เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นห่วงปู่ของเธอมาก

ลู่หยางถอนหายใจ เขานั่งยองๆและพูดว่า: “น้องสาว อย่าร้องไห้ไปเลย บอกข้าว่าปู่ของเจ้ารูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ถ้าข้าพบเขา ข้าจะช่วยเขากลับมา! “

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มองไปที่ลู่หยางด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น และถามขณะสะอื้นว่า “พี่ชาย ท่านเต็มใจช่วยข้าจริงๆหรือ”

ลู่หยางพยักหน้าอย่างแรงและพูดว่า: “แน่นอนสิ!”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินถอยหลังไปสองสามก้าวและมองไปที่ลู่หยางอย่างจริงจัง หลังจากดูแล้วว่าลู่หยางดูไม่เหมือนคนเลว เธอก็กล่าวว่า: “ขอบคุณพี่ชาย พี่ชาย ปู่ของข้าผอมมาก ผมของเขาขาวโพลนและเขามีเครายาวๆ

ลู่หยางจำรูปลักษณ์ของปู่ของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไว้อย่างเงียบ ๆ เขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่โดดเดี่ยวและน่าสงสารตรงหน้าแล้วถอนหายใจ หลังจากนั้นเขาก็ลูบไล้ที่แก้มของเด็กหญิงและพูดเบา ๆ ว่า: “ข้าจะจำไว้ไม่ต้องห่วง พี่ชายใหญ่จะทำให้เจ้าและปู่ของเจ้าได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง เชื่อข้า!”

“ อืมมม พี่ชายใหญ่ ข้าเชื่อในตัวท่าน!” แต่ เราควรทำยังไง? ปู่ของข้าถูกคนเลวพวกนั้นพรากไปนานแล้ว “

ลู่หยางกล่าวว่า: “ถ้าพวกเขาต้องการให้ปู่ของเจ้าเป็นผู้นำทาง พวกเขาอาจจะไม่ทำอะไรกับปู่ของเจ้าหรอก หากเจ้าไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของสุสานโบราณแผดเผา ถ้าข้าไปที่นั่นก่อน แล้วทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของสุสานโบราณ บางทีข้าอาจจะรอซุ่มโจมตีอยู่ข้างในนั้นแล้วช่วยปู่ของเจ้า แต่ข้าจะทำอย่างนั้นได้ก็ต่อเมื่อเจ้าพาข้าไปที่สุสานโบราณนั่น”

ลู่หยางมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และพูดอย่างเคร่งขรึม

เหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ไปสุสานโบราณนั่น เขาไม่รู้ว่าพวกมันแข็งแกร่งแค่ไหน แล้วถ้าเขาไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน การไปที่นั่นจะเป็นอันตรายมาก

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ได้ยินคำพูดของลู่หยางแล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็พูดว่า: “พี่ชายใหญ่ ข้าสามารถพาท่านไปที่สุสานโบราณได้ ปู่พาข้าไปที่นั่นครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ข้ายังจำได้ว่าจะไปยังไง แต่ท่านต้องสัญญากับเสี่ยวหลิงนี้ว่าท่านต้องไม่บอกที่ตั้งของสุสานโบราณนี้กับใครแน่นอน ไม่เช่นนั้น ท่านปู่จะตำหนิหลิงน้อยคนนี้แน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลู่หยางก็ยิ้มและพยักหน้า เขาแค่ไปที่สุสานโบราณเพื่อค้นหาสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ต้องพูดถึงว่ามันอาจจะเป็นขุมสมบัติ เขาจะประกาศได้ยังไง?

เมื่อเห็นลู่หยางพยักหน้า เสี่ยวหลิงก็สบายใจ จากนั้นเธอก็ดึงมือของลู่หยางไว้ และพูดว่า: “พี่ใหญ่ เราจะไปกันเมื่อไหร่ดีล่ะ?

ลู่หยางส่ายหัวและพูดว่า: “ตอนนี้มืดมากแล้วจึงไม่สะดวกที่จะทำอะไร ข้าเชื่อว่าพวกเขาก็คงไม่ไปที่สุสานโบราณในตอนกลางคืนเช่นกัน

เสี่ยวหลิงพยักหน้าและหาห้องให้ลู่หยางพัก

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองออกจากบ้าน และภายใต้การนำทางของหลิงตัวน้อย พวกเขาก็ปรี่ไปที่สุสานโบราณกัน

ลู่หยางตามเสี่ยวหลิงไปรอบ ๆที่รกร้างเป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงตรอกที่ห่างไกล และแล้วทั้งสองคนก็มาถึงบ้านที่ซอมซ่อหลังหนึ่ง

เมื่อมองไปที่บ้านเก่าๆผุๆพังๆแล้วลู่หยางก็สงสัย เป็นไปได้มั้ยว่าสุสานโบราณจะอยู่ข้างใต้บ้านนี่?

“ พี่ใหญ่ มากับข้า หากท่านต้องการไปที่สุสานโบราณ ท่านต้องมีอะไรบางอย่าง เข้ามาสิ”

เมื่อลู่หยางกำลังสำรวจบ้านที่ทรุดโทรมหลังนี้อย่างระมัดระวัง หลิงน้อยก็ค่อยๆดันประตูไม้ที่ชำรุดทรุดโทรมออกแล้วเดินเข้าไป จากนั้นเธอก็หันกลับมา และตะโกนใส่ลู่หยางด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่ลู่หยางได้ยินเสียงตะโกนของเสี่ยวหลิง เขาก็ไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่ที่ประตูและเดินเข้าไปตรงๆ สายตาของเขากวาดไปทั่วบ้านหลังเก่าที่ทรุดโทรมราวกับว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป

เจ้ามาที่นี่ก่อนที่เจ้าจะไปที่สุสานโบราณเหรอ? เป็นไปได้มั้ยที่มีความลับซ่อนอยู่ที่นี่? ลู่หยาง ครุ่นคิดอย่างสงสัย

ลู่หยางเต็มไปด้วยความสงสัย เขายืนอยู่ในบ้านและเฝ้าดูเสี่ยวหลิงสำรวจบ้านราวกับว่าเธอกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวหลิงกำลังมองหาอะไร แต่เขาก็ทำได้แค่รออยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าเขาจะต้องการไปที่สุสานโบราณก่อนพื่อสัมผัสกับพื้นที่โดยรอบและเตรียมตัวสำหรับคืนวันพรุ่งนี้ แต่เขาก็ต้องรอให้เสี่ยวหลิงพาเขาไปที่สุสาน ไม่เช่นนั้นทั้งหมดก็จะไร้ประโยชน์ ตอนนี้เสี่ยวหลิงกำลังยุ่งอยู่กับการเดินสำรวจไปทั่วบ้านราวกับว่าเธอไม่แน่ใจว่าจะหาสิ่งที่ต้องการได้จากที่ไหน มิฉะนั้น เธอก็คงจะไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก

“ เสี่ยวหลิง เจ้ากำลังมองหาอะไร? เจ้าอยากให้ข้าช่วยค้นหาไหม? “

ลู่หยางเห็นว่าเมื่อเสี่ยวหลิงพลิกดูหนังสือ เธอก็ยังไม่พบสิ่งที่ต้องการ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

ตราบใดที่เสี่ยวหลิงบอกเขาว่าสิ่งที่เธอกำลังมองหานั้นเป็นอย่างไร ลู่หยางก็สามารถสัมผัสทุกอย่างในบ้านได้อย่างง่ายดายเพียงแค่โบกปัดมือของเขา

ด้วยสีหน้าท้อแท้ เธอหันไปมองลู่หยาง เธอหน้ามุ่ยขณะที่บ่นว่า“ แปลกจัง ปู่เอาแผ่นไม้ไปไว้ที่ไหนนะ สิ่งที่พี่ใหญ่ต้องการคือแผ่นไม้ขนาดประมาณฝ่ามือพี่ใหญ่นี่ ช่วยข้าหาหน่อยได้ไหม?”

“ ถ้าเราหาไม่พบแสดงว่าเราอาจตกอยู่ในอันตรายหลังจากเข้าไปในสุสานโบราณ ตามที่ปู่บอก ก่อนที่จะเข้าไปในสุสานโบราณ เราต้องนำแผ่นไม้นั้นติดตัวไปด้วย “

หลิงน้อยนึกย้อนไปถึงสิ่งที่ปู่ของนางบอก และบอกต่อเรื่องนี้กับลู่หยาง

“ มีของอย่างนั้นด้วยเหรอ? ดี ให้ข้าค้นหามันเอง แผ่นไม้ใช่ไหม? น่าจะหาได้ง่ายๆนะ “

ลู่หยางหลับตาลงเล็กน้อยและปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา ปกคลุมทั้งห้องนั้นไว้ด้วยการรับรู้ของพลังวิญญาณของเขา

เมื่อพลังวิญญาณของลู่หยางปกคลุมห้องอยู่ ทุกอย่างภายในบ้านก็จะสะท้อนอยู่ในจิตใจของลู่หยาง ไม่ว่าจะอยู่ซอกมุมไหน ก็ไม่พ้นการรับรู้ของลู่หยางไปได้

ลู่หยางตรวจพบตำแหน่งของแผ่นไม้ใต้กระเบื้องปูพื้นแผ่นหนึ่งที่มุมบ้านอย่างรวดเร็ว

“ใช่แล้ว มันอยู่ตรงนั้น ใต้พื้นตรงหัวมุมตรงนั้น” ลู่หยางลืมตาขึ้นในทันใดพร้อมกับบอก

เสี่ยวหลิงวิ่งไปยังทิศทางที่ลู่หยางชี้ทันที ที่มุมห้อง มีเศษพื้นหลุดออกมาเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ใต้พื้นนั่น

หลิงน้อยยื่นมือเล็ก ๆ ออกอย่างตื่นเต้นเพื่อหยิบกระดานหินที่เต็มไปด้วยฝุ่นที่มุมกำแพง จากนั้นเธอก็วางมันไว้ แล้วสายตาของเธอก็ถูกดึงดูดด้วยกระดานไม้สีเทาขนาดเล็กที่อยู่ใต้กระดานหิน

“ ฮ่าฮ่า พี่ใหญ่มีพลังมากจังเลย! มันอยู่ที่นี่จริงๆ! ข้าเจอมันแล้ว เป็นแผ่นไม้อันนี้แหละ! เมื่อเอามันติดตัวไปด้วย เราจะปลอดภัยเมื่อไปถึงสุสานโบราณ! ” หลิงน้อยหยิบแผ่นไม้สีเทาไว้ในมือของเธอ และตะโกนใส่ลู่หยางด้วยใบหน้าที่มีความสุข

ลู่หยางเห็นว่าเสี่ยวหลิงผู้ซึ่งไม่มีความสุขมาตลอดที่ปู่ของเธอถูกพรากไปตอนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มและโบกมือให้เธอ“ เอาล่ะ เสี่ยวหลิงเราพบสิ่งนั้นแล้ว รีบออกเดินทางกันเถอะ”

“อื้มมมมมมม พี่ใหญ่ ไปกันเถอะ” หลิงน้อยถิอแผ่นไม้ไว้อย่างตื่นเต้น และวิ่งไปหาลู่หยาง ภายใต้การนำทางของเธอ ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังสุสานโบราณแผดเผา

สุสานโบราณรกร้างแผดเผาไม่ได้อยู่ในเมืองร้างแผดเผา แต่อยู่ด้านนอกของมันในทะเลทราย ดังนั้น หากสถานที่ตั้งของสุสานไม่ได้รับการบอกกล่าวจากบุคคลที่คุ้นเคย ก็คงยากที่จะหามันเจอในมหาสมุทรสีทองไร้ที่สิ้นสุดนี้

โชคดีที่ด้วยการนำทางของหลิงน้อย ทั้งสองคนออกจากเมืองรกร้างแผดเผาได้อย่างรวดเร็ว หลังจากเดินอยู่ในทะเลทรายไม่กี่ชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มาหยุดอยู่ที่สถานที่ที่มีต้นกระบองเพชรเจ็ดต้น จากรูปลักษณ์ของมัน สุสานน่าจะอยู่แถวๆนี้ และกระบองเพชรใหญ่ทั้งเจ็ดนี้ควรจะเป็นสัญลักษณ์ มิฉะนั้น จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะพบสุสานในทะเลทรายสีเหลือง ดินแดนโบราณแบบนี้จะต้องมีอะไรพิเศษอย่างแน่นอน

สถานที่แห่งนี้มีความพิเศษจริง ๆ อย่างน้อยกระบองเพชรทั้งเจ็ดต้นนี้ก็ใช่ว่าจะพบกันได้ทุกที่ บางที ต้นกระบองเพชรทั้งเจ็ดนี้อาจถูกปลูกไว้เพื่อให้จดจำได้ แต่สำหรับผู้ที่ไม่รู้จักสุสาน คนธรรมดาทั่วไปจะไม่สนใจเลยเมื่อเห็นต้นกระบองเพชรเหล่านี้