SB:ตอนที่ 128 ม้วนหนังแกะ

“ ข้าบอกเจ้าไปนานแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าชดใช้ด้วยเลือดของเจ้า! เจ้าต้องการใช้เพียงหนึ่งแสนผลึกเพื่อมาซื้อใจข้างั้นรึ? เจ้าไม่ได้ประเมินข้า ลู่หยาง ต่ำไปใช่มั้ย!

เสียงตะโกนโกรธของลู่หยางดังก้องอยู่ในหูของเขา สีหน้าชราของเขาเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง นอกจากความโกรธแล้วยังมีความอับอายอีกด้วย

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าคิดร้ายกับชายชราคนนี้จริงๆ!” ร่างของหยวนตงห่าวสะบัดออกไปด้านข้างขณะที่เขาพูดอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นสภาพปัจจุบันของหยวนตงห่าว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวและหยดเลือดที่ไหลย้อยลงมาจากมุมปากของเขา ลู่หยางก็รู้สึกสบายใจ

“ ได้อยู่ในเมืองตงไหลมาตั้งนาน การต่อสู้ในวันนี้ถือได้ว่าเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สำนักหนึ่งสวรรค์ของข้าจะมีรากฐานที่มั่นคงในเมืองตงไหล มันจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่ข้าจะแน่ใจว่าไม่มีใครทั่วทั้งตงไหลกล้าดูถูกข้า ลู่หยาง! “

จากนั้น เขาก็เหลือบมองหยวนตงห่าวอย่างเย็นชาทำให้เจตนาฆ่าของเขามีเพิ่มขึ้น เขาพูดอย่างเย็นชาว่า: “ตาเฒ่า เมื่อเจ้าวางแผนต่อต้านสำนักหนึ่งสวรรค์ของข้า เจ้าเคยคิดมั้ยว่ามันจะจบลงเช่นนี้? ตอนนี้ ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดในใจบ้าง! “

ขณะที่เขาพูด ร่างของลู่หยางก็กลายเป็นเหยี่ยวและมือของเขาก็กลายเป็นปีกของนกอินทรี ทำให้เกิดลมกระโชกแรงพัดมาที่ หยวนตงห่าว

หยวนตงห่าวอดทนต่อความเจ็บปวดในอก และรีบหยิบเครื่องรางสีทองออกมาจากอกของเขาและพูดด้วยความเจ็บปวดใจ: “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าสมบัติที่ชายชราคนนี้ได้รับมาด้วยความอุตสาหะจะถูกนำมาใช้กับเด็กเช่นนี้ เฮ้อ เหตุการณ์พลิกผัน นับจากวันนี้เป็นต้นไป ชายชราคนนี้จะอยู่ในตระกูลหยวนและเป็นผู้อาวุโสและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกิจการของโลกแห่งการต่อสู้อีก “

แม้ว่าเขาจะจำศีลมาหลายสิบปี แต่ความทะเยอทะยานของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย เขาต้องการทำบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้สำเร็จและเสริมสร้างพลังอำนาจของตัวเอง เขาแค่ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะจบลงด้วยจุดจบที่น่าเศร้าเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็เลือกโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง

“เรามาถึงทางตันแล้วหรือนี่?” ข้าไม่สนใจสิ่งอื่นใดแล้ว ข้าควรคิดหาทางช่วยชีวิตแก่ๆนี้ก่อน! “

“อะไรน่ะ?” ในขณะที่เขาเคลื่อนไหว แม้ว่าความเร็วจะเร็วพออยู่แล้ว แต่ลู่หยางก็ยังสามารถมองเห็นเครื่องรางสีทองในมือของหยวนตงห่าวผ่านดวงตาเทวะ แล้วความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

“ไอ้หนู เรื่องของเราจะไม่จบลงแบบนี้ วันนี้ หลังจากที่เจ้าบังคับให้ข้ามาถึงทางตันแล้ว ข้าจะมาเอาคืนหลายเท่าในภายหน้า! “

ตอนนี้ ความกลัวบนใบหน้าของหยวนตงห่าวได้หายไปหมด สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงการแสดงออกที่มุ่งร้าย ฝ่ามือที่จับเครื่องรางสีทองอยู่นั้นออกแรงมากขึ้นเล็กน้อย และแสงสีทองที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็ไหลออกมาจากเครื่องรางสีทองนั้นกลายเป็นหมอกสีทองๆที่ขดเป็นวงรอบๆ หยวนตงห่าว

“หรือมันเป็นของพิเศษบางอย่าง?” หรือนี่เป็นสิ่งที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าได้ชั่วคราวรึ? “ลู่หยางตกใจและตะโกนออกไป

ขณะที่ลู่หยางซินกำลังตกตะลึงอยู่นั้น หมอกสีทองได้กระจายไป แล้วกลืนร่างของหยวนตงห่าวไปจนหมด ร่างของหยวนตงห่าวก็ค่อยๆพร่ามัวในหมอกสีทอง ในท้ายที่สุด เขาก็หายตัวไป เหลือเพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ในอากาศ: “ไอ้หนุ ยังมีเวลาอีกมากนัก อย่าเพิ่งอวดดีไป!”

“บ้าเอ๊ย!” ไอ้เฒ่าคนนี้ไม่ได้ใช้วิชาทรงพลังอะไร เขาแค่พยายามหลบหนีเท่านั้น! “

ก่อนหน้านี้ เขายังตัวสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าลู่หยางจะใช้ยุทธวิธีที่ทรงพลังบางอย่าง เพิ่งจะตอนที่เขาสังเกตเห็นร่างของหยวนตงห่าวลับหายไปจากสายตา ลู่หยางจึงโต้ตอบ แต่เขาก็หนีไปแล้ว

“ ไอ้บ้าไอ้เวร! ข้าประมาทเกินไป!” ไอ้สารเลวเฒ่านี้เตรียมจะหนีอยู่แล้ว! “

เขาสาบานว่าจะใช้หยวนตงห่าวเป็นอาวุธของเขา แต่สุดท้ายเขาก็ยังปล่อยให้มันหนีไปได้ ลู่หยางยังไม่พอใจ เขาบังคับพายุเฮอริเคนและใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดในการค้นหาพื้นที่โดยรอบโดยหวังว่าจะพบร่องรอยของหยวนตงห่าว

ไม่ทราบว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรได้พาหัวหน้าชุดอารักขามาหาลู่หยางตั้งแต่ตอนไหน แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ได้เห็นเป็นประจักษ์พยานด้วยเช่นกัน มันพูดอย่างสบาย ๆ ว่า: “เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นั่นคือสัญลักษณ์การหลบหนีของเทวะร้อยไมล์ ทันทีที่ใช้มันแล้ว มันสามารถเคลื่อนย้ายได้ไกลถึงหนึ่งร้อยกิโลเมตร ไม่ต้องพูดถึงเจ้า แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถตามทันได้”

“ แล้วไม่มีหวังเลยเหรอ”

แม้แต่สัตว์ประหลาดเฒ่าอย่างราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ยังรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว แล้วลู่หยางจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ถ้าเขารู้มาก่อน เขาก็คงไม่ไปวุ่นวายกับไอ้เฒ่านั่นนัก แต่จะปล่อยให้ต้าเฮ่ยฆ่าเขาโดยตรงเลย!

“ เอาล่ะ เอาล่ะ ไอ้เฒ่าหนีไปคนนึง แต่ข้าได้ช่วยเจ้าจับไอ้ตัวเล็กนี้มาแล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ใช่การสูญเสียจริงๆหรอก “

ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดเสร็จแล้วก็โยนร่างในมือไปตรงหน้าลู่หยาง ห้วหน้าองครักษ์ถูกราชสีห์ขนทองหกเนตรปราบมานานแล้ว ด้วยพลังทั้งหมดของเขาที่ถูกปิดผนึกไว้ เขาดิ้นรนต่อสู้ได้เพียงไม่กี่ครั้ง และไม่มีโอกาสที่จะหลบหนี

ลู่หยางยิ้มแปลก ๆ ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาหัวหน้าองครักษ์อย่างช้าๆ เขาหัวเราะเบา ๆ : “ไอ้หนู ในเมื่อหยวนตงห่าวหนีไปแล้ว ข้าจะใช้เจ้าระบายความโกรธของข้า!”

“ อย่าฆ่าข้าเลย!” ข้าจะให้เงินท่าน! “

ทันใดนั้น ใบหน้าของลู่หยางก็เข้มขึ้น และเขากล่าวว่า: “หยวนตงห่าวก็พูดแบบนั้นเช่นกัน แต่ไอ้เฒ่านั่นยินดีที่จะเอาออกมาหนึ่งแสนผลึก ข้าสงสัยว่า เจ้าต้องการใช้เงินเท่าไหร่เพื่อซื้อชีวิตของเจ้า?”

“หนึ่งแสน…”

สำหรับหยวนตงห่าว ผลึกกว่าแสนเม็ดนั้นไม่มีค่าอะไรเลย แต่สำหรับหัวหน้าชุดอารักขา นั่นคือทั้งหมดที่เขามี ถ้าเขาจะต้องเอาหนึ่งแสนผลึกออกมา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาก็จะล่มจมไปเลย ดังนั้น ฆ่าเขาเสียให้สาสมใจยังจะดีกว่า

“ไม่ยินดีรึ? “ ดูเหมือนว่าเจ้าจะขี้เหนียวยิ่งกว่าไอ้แก่นั่นเสียอีก!” ลู่หยางด่าว่า

เขาอารมณ์เสียมากและไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยผู้ชายคนนี้ไป เขากำลังแหย่เล่นกับเขาเท่านั้น บังเอิญเขาไม่สามารถแม้แต่จะให้ผลึกหนึ่งแสนได้ ดังนั้นลู่หยางจึงขี้เกียจหาข้ออ้างต่อ

ฝ่ามือที่มีพายุเฮอริเคนฟาดลงบนหน้าอกของหัวหน้าชุดอารักขาทำให้เขาลอยไปทันที ขณะเดียวกัน เขาก็พ่นเลือดออกมาสองสามคำและร่างกายของเขาก็ร่วงลงมา และพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ในที่สุด

เมื่อถูกโจมตีในลักษณะดังกล่าวหลังจากที่เขาถูกปิดผนึกไว้ หัวหน้าชุดอารักขารู้สึกว่าทั้งตัวเขากำลังเปลี่ยนไป เขากำหน้าอกของเขาอย่างสิ้นหวัง พูดอะไรไม่ได้แม้แต่คำเดียว

“ เจ้าอยากมีชีวิตอยู่โดยไม่มีเงิน เอามั้ย? ถ้าเอาอะไรมาแลกกับชีวิตไม่ได้ก็ตายไปซะ! “

“ อย่าฆ่าข้าเลย!”

ขณะที่มือใหญ่ของลู่หยางกำลังจะฟาดลงมา หัวหน้าองครักษ์ก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใดแล้ว เขาตะโกนอย่างสุดกำลัง แขนของเขายกขึ้นสูงราวกับพยายามจะปกป้องตัวเอง แต่ลู่หยางเห็นว่าอีกฝ่ายถือม้วนหนังแกะอยู่

“ถ้าท่านไว้ชีวิตข้า ข้าจะบอกความลับให้!”

“ที่อยู่ในมือเจ้าใช่ม้วนหนังแกะมั้ย นี่มันคืออะไร? “ลู่หยาง กล่าวด้วยความพิศวง

มันเป็นแค่เพียงมุมหนึ่ง แต่ลู่หยางสามารถมองเห็นแยกแยะบางสิ่งบางอย่างจากมุมนี้ได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็สามารถระบุได้ว่าม้วนหนังแกะในมือของห้วหน้าชุดอารักขามีอยู่จริงมาระยะหนึ่งแล้ว และมีร่องรอยของกลิ่นอายโบราณ

“ใช่แล้ว!” ถ้าของสิ่งนี้ในมือของข้าถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ มันจะไม่ใช่แค่หนึ่งแสนผลึก แต่มันจะมีค่ามากกว่าชีวิตข้าด้วย! ” หัวหน้าองครักษ์สาบานอย่างจริงจัง

สำหรับคนที่กำลังจะตายแล้วพูดแบบนั้น ความอยากของลู่หยางก็เพิ่มขึ้นทันที ขณะที่เขากำลังจะขอความเห็นจากราชสีห์ขนทองหกเนตร เขาก็ตระหนักว่า สหายของเขาได้เห็นม้วนหนังแกะนี้แล้ว ดวงตาทั้งหกของมันก็เบิกกว้างขึ้น และมันดูตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าลู่หยางอีก

“เร็วเข้า เปิดให้ข้าดูหน่อย!”

“แต่…” ท่านยังไม่ได้สัญญากับข้าเลย! “

ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดอย่างไม่สบอารมณ์:“ ด้วยชีวิตที่ต่ำต้อยของเจ้า เจ้าไร้ค่าในสายตาของข้า ถ้าข้าอารมณ์ดี ข้าจะปล่อยเจ้าไป และถ้าข้าอารมณ์ไม่ดี ข้าจะตบเจ้าให้ตายด้วยกรงเล็บของข้า! “

หลังจากโยนคำขู่เหล่านั้นออกมาแล้ว ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็กระชากม้วนหนังแกะโบราณจากมือของหัวหน้าชุดอารักขาโดยตรงโดยไม่พูดอะไรเลย

วินาทีที่ม้วนหนังแกะถูกเปิดออก ลู่หยางซึ่งยืนอยู่ข้างๆราชสีห์ขนทองหกเนตรสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงคลื่นพลังงานพื้นฐานที่พุ่งเข้ามาหาเขา

“มันใช่สิ่งนี้จริงๆ!”

ลู่หยางสงบใจเล็กน้อยและถามเบาๆว่า “ราชสีห์ขนทองหกเนตร ไอ้สิ่งนี้มันคืออะไรกันแน่? “ รังสีเมื่อกี้นี้…”

“ไอ้หนู เจ้ายังเด็กเกินไป แน่นอนว่าเจ้าจะไม่เข้าใจกลิ่นอายของดินแดนรกร้างอันยิ่งใหญ่!”

นับตั้งแต่ที่เขาซ่อมแซมแก่นของเมืองหลักที่แตกสลายไป ลู่หยางไม่เคยเห็นราชสีห์ขนทองหกเนตรตื่นเต้นขนาดนี้ ความอยากรู้อยากเห็นของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็ถามทันที: “ถ้าอย่างนั้นบอกข้าว่าไอ้สิ่งนี้มีประโยชน์อะไรกันแน่?”

“เรื่องมันยาวน่ะ แต่มันต้องเป็นเรื่องจริงที่ว่ามีรัศมีแห่งความอ้างว้างที่หนาแน่นเช่นนี้”

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหันกลับมามองหัวหน้าชุดอารักขาที่เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังทันที เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของราชสีห์ขนทองหกเนตรแล้ว เขาก็รู้ว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรพอใจกับของสิ่งนี้มาก

โดยไม่รอให้ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูด ชายหัวหน้าถามว่า “ข้าสงสัยว่าผู้อาวุโสพอใจกับของสิ่งนี้หรือไม่? ท่านจะ… ปล่อยข้าไปได้มั้ย? “

“ ข้าจะปล่อยเจ้าไป…” ราชสีห์ขนทองหกเนตรหัวเราะแปลกๆและพูดเบา ๆ : “มันไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปล่อยเจ้าไป สิ่งนี้มันมากเกินพอที่จะแลกกับชีวิตที่ต่ำต้อยของเจ้า”

ในความสิ้นหวัง หัวหน้าชุดอารักขามองเห็นร่องรอยแห่งความหวัง และดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที เขารีบคุกเข่าต่อหน้าราชสีห์ขนทองหกเนตรและแสดงความสำนึกในบุญคุณ: “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ไม่ฆ่าข้า!”

“นี่  นี่ เขาสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้ายังไม่ได้ตกลง! ” หัวหน้าชุดอารักขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก แต่จู่ ๆ ลู่หยางก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ดูน่ากลัว เขาจ้องไปที่หัวหน้าขุดอารักขาและพึมพำ: “ติดตามไอ้เฒ่านั่น และซุ่มโจมตีสำนักหนึ่งสวรรค์ของข้า ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย! เจ้าอยากให้ข้าปล่อยเจ้าไปเพียงเพราะแผนที่เส็งเคร็งแผ่นนึงยังงั้นหรือ? เจ้าคิดว่าข้าเป็นขอทานงั้นรึ? “

เมื่อเห็นแววสังหารในดวงตาของลู่หยางแล้ว หัวหน้าชุดองครักษ์กลัวว่าลู่หยางจะฆ่าเขาด้วยความโกรธ เขาจึงตะโกนทันที: “ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่แผนที่ธรรมดาๆ! นั่นคือแผนที่ขุมทรัพย์ของขุมทรัพย์โบราณ! ข้ายืนยันได้! “

“หืมมม?

เมื่อรู้ว่าเขาพูดผิด หัวหน้าก็ปิดปากทันที เขาไม่มีท่าทีที่น่าประทับใจเหมือนเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา และเขาก็ทรุดลง

“นี่… อันที่จริงข้าไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนเช่นกัน แต่ ข้ามั่นใจว่าสถานที่ที่ระบุไว้ในแผนที่นี้เป็นขุมทรัพย์อย่างแน่นอน “

ลู่หยางและราชสีห์ขนทองหกเนตรมองหน้ากันและเข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เมื่อจ้องไปที่ดวงตาของหัวหน้าชุดองครักษ์ เจตนาฆ่าของพวกเขายังคงพุ่งสูงขึ้นและพวกเขาก็พูดอย่างเย็นชา: “ความตายของเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว และเจ้ายังไม่เต็มใจที่จะพูดความจริง? เจ้าอยากให้ข้าลงมือจริงๆรึ? “

ลู่หยางกำหมัดแน่น เสียงแคล็กๆดังลอดออกมาจากหมัดขอเขา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการยืดกล้ามเนื้อและกระดูกธรรมดา ๆ  แต่เมื่อเสียงนั้นดังเข้ามาในหูของหัวหน้าชุดอารักขา มันก็น่ากลัวพอ ๆ กับเสียงที่สั่นสะท้านของเทพเจ้าแห่งความตาย

การแสดงออกที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของหัวหน้าองครักษ์ถูกแทนที่ด้วยความกลัว และเขาร้องขอความเมตตาจากลู่หยาง: “นายท่าน ได้โปรดอย่าเพิ่งรีบร้อนลงมือเลย แค่ฟังข้าช้าๆ ได้มั้ย? ข้าจะบอกท่านทุกอย่างที่ข้ารู้! “

ลู่หยางและราชสีห์ขนทองหกเนตรมองหน้ากันแล้วหัวเราะ จากนั้นก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า: “ไอ้หมอนี่ค่อนข้างมีเหตุผลทีเดียว ชอบแบบนี้มากกว่า!”