SB:ตอนที่ 158 ถอดรหัสม้วนหนังแกะโบราณ

“ผู้ตัดสิน ท่านหยุดทำไม?” “นับต่อไปสิ” แม้ว่าเสียงของเขาจะแผ่วเบา แต่ร่างกายของผู้ตัดสินยังคงสั่นเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนซึ่งได้เคยประสบพบเห็นผู้เก่งกล้ามามากแล้ว ดังนั้นเขาจึงสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว

แล้วเขาก็พูดต่อว่า “หนึ่งร้อยสี่สิบห้า หนึ่งร้อยสี่สิบหก”

ในเวลานี้ จำนวนคะแนนที่ผู้ตัดสินนับได้เท่ากับของเสี่ยวฟานแล้ว ตราบใดที่ผู้ตัดสินพูดอีกคำหนึ่ง ก็เท่ากับเป็นการประกาศว่าใครเป็นผู้ชนะเลิศ

หลังจากยืนอยู่ที่จุดสูงสุดมาหลายปี การสูญเสียตำแหน่งที่หนึ่งอย่างกะทันหันหมายถึงการสูญสิ้นซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยากที่จะยอมรับได้ และเสี่ยวฟานก็ไม่ใช่คนที่ใจเปิดกว้างซะด้วยสิ

เสี่ยวฟานจงใจจ้องมองไปที่ผู้ตัดสิน และลู่หยาง แววตาอาฆาตมาดร้ายเล็ดรอดออกมาจากดวงตาของเขาจริงๆ

“ลู่หยาง!” ถ้าท่านเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามีไป ไม่ว่าท่านจะใช้วิธีไหน ข้าจะทำให้ท่านต้องชดใช้! แม้ว่าจะเป็นความตายก็ตาม! ” หัวใจของเสี่ยวฟานกำลังร่ำร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่คนรอบข้างไม่สามารถได้ยินสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่

“หนึ่งร้อยสี่สิบเจ็ด หนึ่งร้อยสี่สิบแปด!” หนึ่งร้อยสี่สิบเก้า หนึ่งร้อยห้าสิบ! “

เสียงของผู้ตัดสินเหมือนค้อนที่หนักหน่วงทุบหัวใจที่เปราะบางของเสี่ยวฟานให้แตกสลายไปหมด

เมื่อเขานับถึงหนึ่งร้อยห้าสิบ ในที่สุดผู้ตัดสินก็หยุด และกระตุ้นอารมณ์ตื่นเต้นในหมู่ผู้ที่เฝ้าชมที่อยู่ตรงนั้น เขาเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอผลลัพธ์ของเสี่ยวฟานอีกครั้ง

มีเพียงเสี่ยวฟานเท่านั้นที่รู้ว่าครั้งนี้เขาแพ้ แม้ว่าจะใช้ไพ่ตายจนหมดแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้

“ต่อไป เรามาดูผลของหัวหน้าผู้จารึกหมายเลขหนึ่งกัน ท่านเสี่ยวฟาน!” ผู้ตัดสินกล่าวตามปกติ โดยพยายามกระตุ้นความกระตือรือร้นของผู้ชม

แต่ใบหน้าของเสี่ยวฟานนั้นซีดเซียว แล้วเขาก็พูดเบา ๆ : “ไม่จำเป็นต้องนับแล้ว ครั้งนี้ข้าแพ้แล้ว! เขาเป็นผู้ชนะเลิศ! “

พูดเช่นนั้นแล้ว เสี่ยวฟานก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป หลังจากเสียตำแหน่งผู้ชนะเลิศ เขาหมดความสนใจที่จะรับรางวัลที่เขาจะต้องได้ ปล่อยให้ผู้ตัดสินยืนเงอะงะอยู่ตรงนั้น

“เมื่อเป็นอย่างนั้น ผู้เฒ่าเชิ่น ยังไงเราก็ยังต้องให้รางวัลเขา ท่านสามารถช่วยเขารวบรวมไว้ในนามของเขา ” ผู้อาวุโสเฉินกล่าวกับคู่ต่อสู้เก่าของเขาด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เขาดูพึงพอใจกับตัวเองมากทีเดียว

เขาถูกผู้อาวุโสเชิ่นกดขี่ไว้เป็นเวลาหลายปีแล้ว มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะปราบปรามคู่ต่อสู้เก่า

ใบหน้าของผู้อาวุโสเชิ่นเป็นสีดำสนิทขณะที่เขาส่งเสียงฮึ่มอู้อี้: “ตราบใดที่ไม่ใช่ผู้ชนะเลิศ เราจะไม่สนใจรางวัลเล็ก ๆ เช่นนี้หรอก!” ข้าขอตัว อภัยให้ข้าด้วย! “ฮึ!”

“ ดูแลตัวเองด้วย ผู้อาวุโสเชิ่น “ฮ่าๆ!” ผู้อาวุโสเฉินโบกมือ พร้อมกับหัวเราะ

“ มันไม่เสียเปล่าเลยที่ข้าคิดถึงเขามากขนาดนี้ มันก็แค่…” ในเวลาเดียวกับที่ผู้อาวุโสเฉินอารมณ์ดี เขาจำสิ่งที่เขาสัญญาไว้กับลู่หยางได้

นึกขึ้นมาแล้ว เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เหนืออื่นใด โอกาสที่จะก้าวไปข้างหน้านั้นไม่ใช่ได้มาง่ายๆ มิฉะนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้ที่เสี่ยวฟานจะอยู่ในตำหนักหมื่นสมบัติเป็นเวลาสิบปี

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อเขาตกลงแล้ว แม้ว่าข้าจะต้องสละชีวิตแก่ๆของข้า ข้าก็ยังจะต่อสู้เพื่อแย่งชิงให้กับเขา! ” ผู้อาวุโสเฉินกัดฟันตัดสินใจ

และแล้ว เวลามอบรางวัลก็มาถึง บรรดาผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ได้อยู่ในลำดับที่ที่ดีต่างก็หัวตกไปตามๆกัน และบรรดาผู้จารึกที่ได้รับการจัดอันดับที่ดีก็มีความสุขยิ่งกว่าบ่าวสาวเสียอีก ขณะที่พวกเขาเดินสาวเท้าขึ้นไปบนแท่นเพื่อรับรางวัล

คนที่เดินอยู่ข้างหน้าคือลู่หยาง -ม้ามืดที่มาแรงที่สุด เขาเหมือนกับมีดร้อนๆที่ปาดลงบนเเนยแข็ง เอาชนะคู่ต่อสู้มานับไม่ถ้วน และในที่สุดก็ได้ขึ้นนั่งตำแหน่งผู้ชนะเลิศ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ป้ายทองคำขาวของเขาจะไม่ใช่หมายเลขเจ็ดอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นหมายเลขหนึ่ง

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกคนในเมืองตงไหลจะจดจำชื่อลู่หยาง ได้ไม่ใช่เพราะสำนักหนึ่งสวรรค์ของเขา แต่เป็นเพราะชื่อของเขาในฐานะผู้ชนะเลิศ

มุมปากของลู่หยางยกขึ้นเล็กน้อยและเขาพูดเบา ๆ : “แม้ว่าข้าจะไม่ได้เข้าร่วมในการแข่งขันหลายครั้งนัก แต่ครั้งไหนเหรอที่ข้าไม่ได้เป็นผู้ชนะเลิศ? ข้าไม่เคยเป็นที่สองรองใคร “

เมื่อเทียบกับครั้งนี้ การแข่งขันครั้งที่แล้วในเมืองเซียงหยาง ในแง่ของความอันตรายนั้น อันตรายมากกว่าครั้งนี้หลายพันเท่านัก อีกทั้งยังมีคู่ต่อสู้มากกว่าหนึ่งคน

ทันทีที่เขามีชื่อเสียง ความรุ่งโรจน์ของเขาก็ไร้ขีดจำกัด และชื่อของลู่หยางก็เป็นที่จดจำของทุกคนในเมืองตงไหลทันที และกลายเป็นจุดสนใจของทุกๆคน

สำหรับรางวัลภายในสำหรับตำหนักหมื่นสมบัตินั้นจะจัดขึ้นในวันถัดไป ลู่หยางไม่รีบร้อน

สิ่งเดียวที่ลู่หยางพบว่าน่าเสียดายคือวิชาคุมอสูรทั้งหมดที่สร้างขึ้นในระหว่างการแข่งขันนั้นถูกยึดครองโดยตำหนักหมื่นสมบัติทั้งหมด ต้องรู้ว่าลู่หยางเสี่ยงชีวิตเพื่อสร้างหนังสือเหล่านี้ทั้งหมดขึ้นมา ถ้ามันถูกแทนที่ด้วยผลึก ใครจะรู้ว่าจะมากแค่ไหน เขาสามารถซื้อของดีๆมากมายจาก ตำหนักหมื่นสมบัติได้

แต่เนื่องจากตำหนักหมื่นสมบัติเป็นเจ้าภาพของการประชุมครั้งนี้ พวกเขาจึงได้นำสิ่งดีๆมากมายมาเป็นรางวัล ดังนั้นวิชาคุมอสูรเหล่านี้จึงถือได้ว่าเป็นรางวัลเล็กน้อยของพวกเขา

ลู่หยางไม่มีใจที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป หลังจากทักทายคนรู้จักทีละคนๆแล้ว เขากำลังจะจากไปโดยทิ้งผู้อาวุโสเฉินผู้รับผิดชอบในการให้ความบันเทิงกับผู้ที่มาช่วยกันเขาออกไป

“ผู้อาวุโสเฉิน ข้าจะฝากเรื่องทางนี้ไว้กับท่านนะ ข้าจะกลับแล้วล่ะนะ “

ในมือของเขามีรางวัลของผู้ชนะเลิศที่ได้รับจากงานชุมนุม ว่ากันว่าเป็นวัสดุหายากบางชนิดที่สามารถใช้ในการทำเลียนแบบสิ่งประดิษฐ์วิญญาณได้ อย่างไรก็ตาม ลู่หยางไม่คุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ และเขาไม่รู้วิธีปรับแต่งมัน

เขาพึมพำ: “ตำหนักหมื่นสมบัติไม่ตระหนี่เกินไปหรือนี่? ครั้งที่แล้วที่ข้าได้รางวัลผู้ชนะเลิศในเมืองเซียงหยาง พวกเขามอบผลึกให้ข้าสองถึงสามแสนอัน และยังมอบสิ่งประดิษฐ์วิญญาณระดับกลางให้ข้าอีกด้วย” แต่ครั้งนี้ พวกเขาแค่ให้สิ่งที่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์กับเขา “เฮ้อออ…” “ ยิ่งรวยก็ยิ่งตระหนี่เนอะ”

ลู่หยางยังคงบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ใครจะรู้ว่ามีคนจำนวนมากที่อิจฉาวัตถุที่ดูมืดๆซึ่งไม่สามารถสันนิษฐานได้ที่อยู่ในมือของเขา หรือสิ่งของที่ตำหนักหมื่นสมบัติของเขานำออกมาจะเลวร้ายได้อย่างไร?

ทุกๆคนมองไปที่ลู่หยางด้วยความอิจฉา ในเวลาเดียวกัน ที่มุมด้านหน้าสุด ชายหนุ่มแต่งตัวดีคนหนึ่งมองไปที่ลู่หยางด้วยสายตาที่น่ากลัว

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนซึ่งมีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน “ข้าไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนที่ข้ารู้จักที่นี่ เส้นทางระหว่างศัตรูนั้นช่างแคบจริงๆ!”

แน่นอนว่าลู่หยางไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบให้ความสนใจเขาอยู่ ช่วงนี้ เขากำลังยุ่งๆกับอีกเรื่องหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาขอความช่วยเหลือจากราชสีห์ขนทองหกเนตร ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้บอกกับลู่หยางว่ามันยากมากที่เขาจะเอาชนะยอดฝีมือระดับเหลืองในขอบเขตของผู้คุมอสูรระดับสูง อย่างไรก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นไม่มีความแน่นอน ยังมีเศษเสี้ยวแห่งความหวังอยู่

แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ให้ความคิดกับลู่หยางจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตระหนักถึง

ลู่หยางไปที่ห้องของเขา แล้วเรียกราชสีห์ขนทองหกเนตรออกมาจากพื้นที่สัตว์เลี้ยงสงคราม จากนั้นก็พูดกับราชสีห์ขนทองหกเนตรว่า: “ทองเฒ่า คำพูดของท่านก่อนหน้านี้คลุมเครือมากจนข้าไม่เข้าใจว่าท่านหมายถึงอะไร “ในเมื่อตอนนี้ท่านมีเวลา รีบอธิบายวิธีให้ข้าฟังหน่อยสิ!”

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากด้านหลังเงียบ ๆ และมันค่อยๆวางลงตรงหน้าลู่หยางและพูดกับลู่หยางอย่างลึกลับ: “ไอ้หนู เจ้ายังจำสิ่งนี้ได้ไหม”

มีหนังสัตว์ดึกดำบรรพ์สีเหลืองหม่นๆชิ้นหนึ่งซึ่งมีอะไรๆหลายอย่างวาดอยู่บนหนังสัตว์นั้นเต็มไปหมด มีทั้งคำพูดและแผนที่ซึ่งให้กลิ่นอายโบราณ

ตราบใดที่ลู่หยางรู้สึกถึงความรู้สึกพิเศษนี้สักครั้งหนึ่ง เขาจะไม่มีวันลืมแน่นอน“ นี่ไม่ใช่ม้วนหนังแกะที่ข้าได้รับครั้งที่แล้วเหรอ?”

ม้วนหนังแกะนี้ได้มาจากผู้พิทักษ์ที่อยู่ข้างกายของหยวนตงห่าว ในเวลานั้น ราชสีห์ขนทองหกเนตรกล่าวว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆน้อยๆ และผู้พิทักษ์คนนั้นก็ถูกคุมขังอยู่ในสำนักหนึ่งสวรรค์

หลังจากที่ตระกูลหยวนถูกลู่หยางทำให้สูญสิ้นไปแล้ว หัวหน้าผู้พิทักษ์คนนั้นก็ไม่มีความคิดที่จะกลับไปอีก เขาตัดสินใจที่จะอยู่ในสำนักหนึ่งสวรรค์เพื่อช่วย ลู่หยาง

สำหรับเรื่องของม้วนหนังแกะ ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้คุยกับหัวหน้าผู้พิทักษ์แล้ว ตอนนี้ เขาสามารถยืนยันได้แล้วว่ามีซากปรักหักพังโบราณซ่อนอยู่ข้างหลังม้วนหนังแกะนี้จริงๆ และมันเข้ากันกับสถานการณ์ที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรรู้มา

อย่างไรก็ตาม ข้อบกพร่องเพียงประการเดียวคือราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่สามารถระบุได้ว่าม้วนหนังแกะนี้บ่งชี้ไปที่ใด

แม้แต่สัตว์ประหลาดเก่าแก่อย่างราชสีห์ขนทองหกเนตรที่อาศัยอยู่มานานกว่าพันปีก็ยังไม่สามารถเข้าใจตัวอักษรและแผนที่โบราณบนม้วนหนังแกะได้ นับประสาอะไรกับเด็กอย่างลู่หยาง

“ เฮ้อ ข้าได้ยินมานานแล้วเกี่ยวกับตำนานที่อยู่รอบอนุสาวรีย์โบราณแห่งนี้ ตำนานเล่าว่ามันเกี่ยวข้องกับผู้อาวุโสสูงสุดในสมัยโบราณคนหนึ่ง ” ราชสีห์ขนทองหกเนตรกล่าว

“ นั่นเป็นสิ่งที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ท่านรู้เรื่องมากขนาดนี้ได้ยังไง ” ลู่หยางถามอย่างรวดเร็ว

ราชสีห์ขนทองหกเนตรถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าวว่า: “แม้ว่ามันจะสืบทอดกันมาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ แต่ก็ยังมีผู้คนมากมายที่รู้เกี่ยวกับซากปรักหักพังโบราณนี้ จริงๆ แล้ว… ซากปรักหักพังโบราณนี้เกี่ยวข้องกับบรรพบุรุษของข้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าเข้าใจมันเป็นอย่างดี “

“ และข้าก็รู้ด้วยว่ามีบางอย่างในซากปรักหักพังโบราณนี้ที่สามารถช่วยท่านท้าทายคนที่แข็งแกร่งกว่าท่านได้ แต่ทว่า เรายังไม่เข้าใจว่าแผนที่นี้อ้างถึงอะไร “

เมื่อเห็นใบหน้าที่หดหู่ของราชสีห์ขนทองหกเนตร ลู่หยางก็ตาลุกวาวขึ้น จู่จู่ เขาก็นึกถึงความคิดที่ดีมากขึ้นมา: “ถ้าอย่างนั้น ถ้าท่านมอบให้ข้า ข้าอาจมีวิธีก็ได้!”

เมื่อพูดแล้ว เขาก็คว้าม้วนหนังแกะโบราณมาจากมือของราชสีห์ขนทองหกเนตร

ลู่หยางถือม้วนโบราณไว้ในมือ หลังจากนั้นเขาก็หลับตาและทำสมาธิ เขากำลังสื่อสารกับระบบควบคุมอสูร

“ระบบฝึกอสูร ท่านช่วยไขความลับของม้วนหนังแกะนี้ให้ข้าหน่อยได้ไหม” ลู่หยางอดไม่ได้ที่จะถาม

“ได้สิ!” ระบบตอบกลับมา “อย่างไรก็ตาม หากท่านต้องการไขความลับของม้วนหนังแกะโบราณนี้ โปรดสแกนม้วนหนังแกะโบราณนี้ก่อน!”

ทันใดนั้น ลู่หยางก็ลืมตาขึ้น และอดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นความประหลาดใจที่น่ายินดี

เขาแค่อยากจะลองดู แต่เขาไม่คิดว่าระบบควบคุมอสูรจะสามารถไขความลับของม้วนหนังแกะนี้ได้จริงๆ!