SB:ตอนที่ 82 การทดสอบครั้งที่สอง

เมื่อดูจากขนาดของเมฆขาว แม้มันไม่ใหญ่เท่าเมฆทมิฬ ดูเหมือนว่ามียอดฝีมืออยู่บ้างในนั้น

แต่ระยะทางไกลเกินไปและลู่หยางไม่สามารถระบุระดับยอดฝีมือที่แน่นอนได้ เพียงวิธีนี้เฉพาะยอดฝีมือระดับสูงนั้นที่ใช้ได้ ลู่หยางผ่อนคลายลง ระยะทางมันไกลเกินไปก่อนที่เมฆขาวจะมาถึง เมฆทมิฬก็มาถึงก่อนแล้ว

“ฮ่าฮ่าหลอหยุนชานไม่เจอกันนาน!”

เสียงดังมาจากเมฆทมิฬ เมฆดำก็กระจายไปและมีร่างหลายร่างที่ห่อด้วยผ้าคลุมสีดำปรากฏขึ้นจากกลุ่มเมฆมืด บุคคลที่เป็นผู้นำคือชายวัยกลางคนที่หรูหรา

ไม่เจอกันนาน! นี่มันมาจากไหน? เราไม่เคยเจอกันใช่ไหม? “หลอหยุนชานขมวดคิ้ว:” ลิ่วล้อทั้งสอง ข้าไม่รู้จักเจ้า

เนื่องจากเหตุการณ์ของลู่หยางทำให้ทั้งสองถูกหลอหยุนชานทำร้าย ตามปกติมันไม่อาจฟื้นฟูได้ในระยะเวลาสองสามเดือน

ในเวลานี้สองร่างเดินออกมาและหัวเราะ ชายแก่ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของเจ้า ตอนนี้พวกข้าสบายดี และยังแข็งแกร่งกว่าเดิมอีกต้องขอบคุณเจ้านะ “

อะไรเนี่ย? เป็นไปได้อย่างไร? “หลอหยุนชานพูดด้วยความตกใจ

“ อย่าแปลกใจลูกน้องข้าไม่ได้ฆ่าตายได้ง่ายๆ” ครั้งนี้เป็นเพราะพวกมันที่ฝูงอสูรบุกเร็วก่อนกำหนด  “

บางทีเจ้าอาจพบว่ามันแปลกที่เจ้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อน แต่สิ่งที่เจ้าไม่รู้คือทุกครั้งที่ตราประทับแข็งแกร่งขึ้นข้าสามารถเห็นรูปของเจ้า! ข้าคุ้นพวกเจ้าทั้งคู่! “

“ทุกครั้งที่ผนึกเข้มแข็งขึ้น … “

ต้องขอบคุณหลอหยุนชานและเจ้าเมือง พวกเขาใช้แก่นกำเนิดเมืองหลักในการเสริมพลังผนึกเพื่อไม่ให้ปีศาจอเวจีหลุดออกมา แต่ตอนนี้มีบางอย่างผิดปกติ ปีศาจอเวจีพวกนี้หลุดออกมาจากด้านใน

“ตอนนี้มันเป็นเรื่องดี แก่นกำเนิดเมืองหลักอยู่ต่อหน้าข้า ตราบเท่าที่ข้าได้มันมา ทุกอย่างจะเข้าที่“

เป้าหมายของพวกเขาคือแก่นกำเนิดเมืองหลัก! หลอหยุนชานปะทุขึ้นในทันทีนิ้วดัชนีดาบของเขาชี้ไปที่กลางคิ้วของชายวัยกลางคนอย่างรุนแรงเขากล่าวว่า “เจ้าคิดว่าชายชราผู้นี้ทำอะไรเจ้าไม่ได้จริงๆรึ! ด้วยข้าตรงนี้ แผนการของเจ้าไม่มีวันสำเร็จ “

ในขณะที่เขากำลังพูด รังสีหลอหยุนชานพุ่งขึ้น อสูรห้าตัวปรากฎด้านหลังเขา พวกเขาทั้งหมดเป็นอสูรชั้นจักรพรรดิ์ หลอหยุนชานนำทุกสิ่งทุกอย่างออกมาจากตระกูลของเขาและอัญเชิญอสูรทั้งห้าออกมา

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร เจ้าต้องการอะไรจากแก่นกำเนิดเมืองหลัก! ข้าอยู่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้านำแก่นกำเนิดเมืองหลักไป! “

ชายวัยกลางคนหัวเราะแปลก ๆ : “คราวนี้แตกต่างจากอดีต ในอดีต เจ้ามีแก่นกำเนิดเมืองหลักในมือ แต่ตอนนี้เจ้าคิดว่าเจ้ายังสามารถคุกคามข้าได้รึ? “

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร!”

เจ้าตะโกนอะไร! ข้าทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้ว ถึงเวลาที่เจ้าจะทำตามสัญญาไม่ใช่รึ? “

ราชสีห์ขนทองหกเนตรปรากฏตัวในเวลานี้และศิลาสีแดงเข้มถูกจับในกรงเล็บของมัน แม้ว่ามันจะไม่สว่างเหมือนเมื่อก่อน แต่มันก็ยังเปล่งแสงอันทรงพลัง ใครก็รู้ว่าวัตถุนี้นั้นไม่ธรรมดา

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร!” เจ้าจะมอบแก่นกำเนิดเมืองหลักให้มันจริงๆรึ? เจ้ารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร! หรือว่าทุกอย่างที่เจ้าพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก “ลู่หยางตะโกน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรจะโกหกเขาและร่วมกับปีศาจอเวจี

ตอนนี้แก่นกำเนิดเมืองหลักอยู่ในมือของมันและทุกสิ่งที่เขาพูดนั้นไร้ประโยชน์

ชายร่างอ้วนหัวเราะและกล่าว“เราต่างแลกเปลี่ยนในสิ่งที่ต้องการ” มีเพียงผลประโยชน์นิรันดร์ ไม่มีคำว่าสหายนิรันดร์! “

“อาวุโสหลอ! ไม่จำเป็นต้องเสียคำพูดกับพวกเขา! ชิงแก่นกำเนิดเมืองหลักคืนเถอะ! “ลู่หยางคำรามและอสูรจำนวนหนึ่งปรากฏอยู่ด้านหลังเขา

แม้ว่ารัศมีของพวกมันจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับสัตว์เลี้ยงสงครามของหลอหยุนชานได้ แต่สำหรับสัตว์ร้ายยี่สิบตัวที่ปรากฏในเวลาเดียวกันนั้นเป็นภาพที่งดงาม แม้แต่หลอหยุนชานและราชสีห์ขนทองหกเนตรล้วนตกใจหมด

หลอหยุนชานพูดด้วยความตกใจ “เด็กคนนี้มีความลับมากมายจริงๆ!”

สำหรับใครบางคนที่มีพลังเท่ากับเขาเขาสามารถควบคุมสัตว์ร้ายห้าตัวเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนแรกในเซียงหยางในขณะที่คนอื่น ๆ สามารถควบคุมได้เพียงสี่ตัวเท่านั้น

“นี่มันอสูรตั้งยี่สิบตัวเชียวนะ? เด็กเหลือขอนี้ทำยังไง? “

วิญญาณชั่วก็ตกใจและมาเงียบ ๆ ที่ด้านหลังของลู่หยาง

ในภารกิจก่อนหน้าทั้งสองคนตกอยู่ในมือของลู่หยาง ตอนนี้พวกเขากลับมาพวกเขาต้องแก้แค้นลู่หยาง

เขากระโจนไปหาลู่หยาง ทั้งตัวมันเต็มไปด้วยรังสีปีศาจ

ลู่หยางไม่ทราบว่าชายคนนี้ออกมาได้อย่างไร หลังจากนับอย่างรอบคอบมีปีศาจอย่างน้อยยี่สิบคนอยู่ข้างหน้าเขา

การแจ้งเตือนของระบบยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา

“ติ๊ง!” ปีศาจเงามืดห้าตัว สายเลือดชั้นยอด อยู่ในระยะใกล้ “

“ติ๊ง!” เราได้ค้นพบปีศาจคลั่งหกตัวปีศาจระดับต่ำและสายเลือดระดับยอดนั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม! “

“ติ๊ง!” พบ

เสียงเตือนของระบบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องส่งผลให้หนังศีรษะของลู่หยางต้องมึนงง เขาเรียกอสูรทั้งหมดมายืนต่อหน้าเขาทันที เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นทักษะสีต่างๆปรากฎขึ้นเต็มไปหมด

ลู่หยางมองว่าพลังของเขาโจมตีไปที่ปีศาจอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ในแนวสายตาของลู่หยางทำให้เขาเกือบจะกระโดดด้วยความตกใจ

“เป็นเขาไปได้อย่างไร” ลู่หยางตกตะลึง

ในบรรดากลุ่มปีศาจนั้นลู่หยางสามารถมองเห็นใบหน้าของมนุษย์หลายคนอย่างชัดเจนมันเป็นเพียงว่าพวกเขาทุกคนมีพลังปีศาจที่กัดกร่อนพวกเขาทำให้พวกเขาดูแปลก ๆ ในบรรดาคนเหล่านั้นลู่หยางเห็นใบหน้าของหลี่ซิ่ว

“ เป็นไปได้ไหมที่เหล่าปีศาจไม่รอดพ้นจากห้วงลึกของนรก?”

ความคิดน่ากลัวปรากฎขึ้นในใจเขา ปีศาจเหล่านี้มีความสามารถในการแปลงคนเป็นปีศาจ

ยิ่งไปกว่านั้นลู่หยางก็เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เมื่อก่อนเมื่อเขาต่อสู้กับหลี่ยี่

พวกเขาเป็นคนดังนั้นทำไมพวกเขาถึงมีออร่าของปีศาจ? นอกจากนี้พวกเขามีปีศาจเป็นสัตว์เลี้ยง ในที่สุดหลู่หยางก็เข้าใจว่าคนเหล่านี้กลายเป็นปีศาจ เพื่อให้ได้พลังงานที่มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้นพวกเขาได้มอบจิตวิญญาณให้กับปีศาจอเวจี เพื่อแลกกับพลังงานที่ทรงพลังมากขึ้น

ก่อนหน้านี้ความแข็งแกร่งของหลี่ซิ่วอยู่ที่จุดสูงสุดอยู่ที่ระดับกลางแต่ตอนนี้เขาได้รับความแข็งแกร่งจากปีศาจความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอีกระดับอย่างแน่นอน มีเพียงลู่หยางเท่านั้นที่ไม่พบร่องรอยของอสูรปีศาจที่อยู่ข้างๆหลี่ซิ่วและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจของเขา

“เด็กเหลือขอ!” ระวัง พวกมันเหล่านี้ล้วนเป็นปีศาจร้าย! เจ้าเมืองหวางและข้าต้องจัดการกับเจ้าอ้วนนั่น

หลอหยุนชานเตือนพวกเขาแล้วเขาก็เริ่มต่อสู้กับผู้บัญชาการอสูรซึ่งเป็นชายอ้วน เขาไม่ได้สนใจที่จะดูลู่หยาง และเพียงส่งให้ลู่หยางจัดการกับลิ่วล้ออสูร

“ บ้าเอ๊ย ไม่มีใครพึ่งพาได้เลยเว้ย!” ข้าต้องพึ่งพาตัวเอง! “

“ไม่ในช่วงเวลาสำคัญเจ้ายังสามารถไว้ใจข้าได้” ทันใดนั้นเสียงของราชสีห์ขนทองหกเนตรดังที่ข้างหูเขา

ลู่หยางตื่นตกใจเขาตระหนักว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรอยู่ข้างหลังเขาแล้วกรงเล็บของมันก็ยังคงจับพลอยสีแดงเข้ม

“แก่นกำเนิดเมืองหลัก! ราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่ใช่ว่าเจ้าจะมอบมันให้กับปีศาจรึ? “ลู่หยางถามด้วยความประหลาดใจ

ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม: “ข้ายังไม่ได้รับสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าจะมอบให้เจ้าอ้วนนั่นได้อย่างไร! “ทำไม ดูเหมือนเจ้าต้องการให้ข้ามอบสิ่งนี้ให้เขา“

“น่าขำสิ้นดี!” เป็นไปได้อย่างไร! อย่าลืมสิ่งที่เจ้าสัญญากับข้า! “

เมื่อแรกเริ่มนั้นลู่หยางได้ตัดสินใจยอมรับการทดสอบของราชสีห์ขนทองหกเนตร ตราบใดที่ลู่หยางมอบแก่นกำเนิดเมืองหลักให้แก่ราชสีห์ขนทองหกเนตร มันจะยอมเป็นสัตว์เลี้ยงอสูรของเขา

ลู่หยางจดจำสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจน ถ้าไม่ใช่เพราะการล่อลวงครั้งใหญ่เช่นนี้ลู่หยางก็จะไม่ส่งมอบแก่นกำเนิดเมืองหลักให้กับราชสีห์ขนทองหกเนตร

เฮ้เด็กบ้าข้าจะทำตามคำสัญญาของข้ากับเจ้าแต่ไม่ใช่ตอนนี้ แม้ว่าเจ้าจะทำแบบทดสอบของข้าเสร็จแล้ว แต่นั่นเป็นเพียงข้อแรก ตอนนี้ตราบใดที่เจ้าสามารถเอาชนะปีศาจเหล่านี้ต่อหน้าเจ้าได้คุณจะได้รับการพิจารณาว่าเสร็จสิ้นการทดสอบครั้งที่สองของข้าแล้ว “

บัดสบ! ทำไมเจ้าไม่พูดก่อนหน้านี้เลย! “

แต่เดิมลู่หยางคิดว่าทุกอย่างจะดีตราบใดที่เขานำแก่นกำเนิดเมืองหลักมาที่นี่ แต่ใครจะคิดว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรจะปรากฏที่นี่

มันเป็นความผิดทั้งหมดของเขาที่เขาไม่ได้ถามอย่างชัดเจน มันสายเกินไปที่จะเสียใจในตอนนี้ ลู่หยางมองดูปีศาจเบื้องหน้าเขาดวงตาของเขาเผยให้เห็นความชั่วร้าย มันเป็นเพียงปีศาจไม่กี่ตัวไม่ใช่รึ? ข้าจะไม่จัดการกับพวกเขาได้อย่างไร

ด้วยเสียงคำรามต่ำลู่หยางนำสงครามสัตว์เลี้ยงทั้งหมดและพุ่งเข้าหาปีศาจ

จากสิ่งที่หลอหยุนชานพูดตอนนี้ลู่หยาง รู้ว่าปีศาจที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ปีศาจอเวจีจริงๆ พวกมันเป็นของปลอมที่ถูกสร้างขึ้น พูดง่ายๆมันแค่หุ่นเชิด มันไม่แข็งแรงเท่าปีศาจจริงและไม่สามารถอัญเชิญอสูรสงครามอย่างหลียี่ได้

แบบนี้ลู่หยางจึงสบายใจมากขึ้น พวกมันมีปีศาจปลอมยี่สิบตัว และเขามีสัตว์อสูรยี่สิบตัว เขาจะไม่แพ้ในการต่อสู้กับพวกเขาแม้แต่น้อย

เมื่อเขารีบไปที่ปีศาจลู่หยางแอบมองราชสีห์ขนทองหกเนตรจากหางตา

เป็นดังคาด สหายตัวนี้ไม่เข้าต่อสู้ ราวกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมันแม้แต่น้อย มันไม่ช่วยปีศาจ และมันไม่ช่วยลู่หยาง

“สหายนี้ต้องการอะไรกันแน่!” ลู่หยางพึมพำในขณะที่เขาต่อสู้อย่างสุดกำลัง