SB:ตอนที่ 103 ผู้พิทักษ์ลั่ว

เอ้อโกวจื่อกลิ้งไปนอนยู่กับพื้น ร่างกายของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน  มีเลือดออกที่มุมปาก และตามร่างกาย เป็นที่แน่ชัดว่าเขาได้ผ่านการต่อสู้ที่หนักหนาสาหัสมา และการบาดเจ็บของเขาก็ไม่เบาเลย ข้างๆเขามีร่างที่เย่อหยิ่งและภาคภูมิใจของเว่ยเจียงยืนอยู่!

“ผู้พิทักษ์ลั่ว! เป็นไอ้หนูนี่! เขาเป็นคนที่ทำร้ายข้า! “

ไม่ว่าเขาจะหยิ่งยโสขนาดไหน เว่ยเจียงจะไม่มีวันลืมความน่ากลัวของลู่หยาง เนื่องจากความกลัวนั้นได้ทิ้งเงาไว้ในใจของเขาแล้ว เมื่อเห็นว่าลู่หยางกลับมาแล้ว ใบหน้าที่หยิ่งผยองของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวทันทีและเขาก็รีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้พิทักษ์ลั่วอย่างรวดเร็ว

“ผู้พิทักษ์ลั่วรึ?! สายตาของลู่หยางมองไปที่ชายหัวโล้นตัวใหญ่ตรงหน้าเขาแล้วเขาก็มีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที

นี่เป็นเพราะลู่หยางเห็นว่าข้างหน้าเดรัจฉานหัวล้านนี้มีอสูรร้ายที่มีรูปลักษณ์ป่าเถื่อนโหดร้ายอย่างไม่มีที่เปรียบอยู่ตัวหนึ่ง สวนของเขาถูกทำลายไปเป็นสภาพเช่นนี้ แน่ชัดว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของอสูรโหดตัวนี้

“ข้าไม่คิดว่าจะเห็นอสูรร้ายระดับสูงอยู่ที่นี่!”

ร่างกายของอสูรร้ายเปล่งรัศมีน่ากลัว ตัวมันมีขนาดใหญ่โตมาก ลู่หยางสามารถเห็นถึงต้นกำเนิดของสัตว์ร้ายนี้ได้ทันที

แม้ว่าจะมีความแตกต่างเฉพาะในด้านสายเลือด แต่มันก็ขึ้นมาเป็นถึงอสูรชั้นสูงแล้ว มันสยบอสูรชั้นกลางได้อย่างสมบูรณ์ และถึงแม้จะเป็นอสูรชั้นจักรพรรดิ์ มันก็คงเป็นการยากที่จะต่อสู้กับอสูรร้ายนี้

นอกจากนี้ ลู่หยางยังเห็นอีกว่าด้านหน้าชายหัวล้าน ซุนวูแทบจะไม่สามารถยื้อไว้ได้อีกต่อไป แขนข้างหนึ่งของเขายันพื้นอยู่ แม้แต่เจ้าราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งของเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของสัตว์ร้าย

“ข้ารู้แล้วว่าเจ้ามันสารเลว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้เจ้าหัวเราะได้เย่อหยิ่งนัก ปรากฎว่าเจ้ามียอดฝีมือมาช่วยเจ้านี่เอง! ” “ลู่หยางเย้ยหยัน

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและโกรธแค้น เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ยังไงก็ตาม เจ้าคิดว่านี่มีประโยชน์หรือ? ข้าเคยพูดไว้แล้ว ใครที่กล้ามาสร้างปัญหาในดินแดนของข้าจะต้องชดใช้! ดูเหมือนว่าบทเรียนของเมื่อวานจะยังไม่พอ! “

“หืมมม? เจ้าไม่เห็นรึไง? ผู้พิทักษ์ ลั่วเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง! เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะมีโอกาสต่อหน้าเขาหรือ? “เว่ยเจียงเห่าด้วยความโกรธแค้น ร่างกายของเขาหดถอยไปข้างหลังแล้วแอบตัวมิดอยู่ด้านหลังผู้พิทักษ์ลั่ว

“ไอ้เศษสวะที่ไร้ประโยชน์!” เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางขี้ขลาดตาขาวของเว่ยเจียงแล้ว ความโกรธของผู้พิทักษ์ลั่วก็เพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง

จากนั้น เขาพูดอย่างยโสกับลู่หยางว่า: “นี่ เจ้าเด็กเหลือขอ เมื่อวานนี้ ข้ามีความตั้งใจดีที่ส่งคนมาสอนเจ้าเกี่ยวกับกฎระเบียบที่นี่ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนบุ่มบ่ามเช่นนี้ กล้าแม้แต่ทำร้ายคนของข้า เจ้าเป็นคนบีบให้ข้าลงมือเอง!”

“แม*งเอ*ย!” เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรแล้วเหรอที่จะมาสอนกฏให้ข้า! “

เมื่อเห็นสีหน้ายโสโอหังของชายหัวล้านแล้ว ลู่หยางก็ไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้อีกต่อไป เขาคำรามต่ำๆแล้วปรี่เข้าใส่ผู้พิทักษ์ลั่ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หยางเผชิญกับผู้คุมอสูรชั้นสูง แม้เขาจะรู้ว่าอีกฝ่ายมียุทธวิธีพิเศษบางอย่าง แต่ลู่หยางเขียนคำว่ากลัวไม่เป็น!

เขาบุกเข้าไปในบ้านของเขา  เหยียบย่ำสวนของเขาจนเละเทะ และแม้กระทั่งทำให้พี่น้องของเขาได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าลู่หยางจะพยายามให้หนักแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถปล่อยวางเรื่องนี้ได้ เขาทำได้แต่ใช้กำปั้นของเขาต่อยตีไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ให้หนำใจเพื่อยับยั้งความโกรธของเขา

“ฮ๊ะ?” ลูกวัวอ่อนไม่เกรงกลัวเสือใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น ให้ข้าแสดงพละกำลังของข้าให้เจ้าได้เห็น! “

เมื่อลู่หยางรุกเข้ามาอย่างอุกอาจ ชายหัวล้านก็โบกมือแล้วอสูรร้ายที่อยู่ข้างหลังเขาก็เปลี่ยนทิศทาง เลิกยุ่งกับราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งแล้วหันไปเผชิญกับลู่หยางด้วยการจู่โจมของสายฟ้า

“ไปเลย ราชาอสูรฟ้าคะนอง! ใช้กรงเล็บของเจ้าฉีกไอ้หมอนี่ออกมา! ข้าต้องการเห็นมันป่นปี้เป็นชิ้น ๆ ด้วยตาของข้าเอง! “

ในขณะที่เขาวิ่งไปนั้น ลู่หยางเห็นราชาอสูรฟ้าคะนองพ่นสายฟ้าออกมาเต็มปาก แล้วเขาก็ยิ้มแปลกๆ เขาโบกมือหนึ่งครั้ง กระแสน้ำวนสีดำก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา หัวอันทรงพลังของต้าเฮ่ยโผล่ออกมาจากกระแสน้ำวนนั้น พร้อมกับปล่อยเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนไปทั่วโลก

“มันก้แค่อสูรชั้นสูงตัวนึง ไม่เคยอยู่ในสายตาของข้า!”

ความเร็วของเขาไม่ได้ลดลง มีเพียงแสงสีทองที่แผ่ออกมาจากร่างกายของลู่หยาง แล้วก่อตัวเป็นรูประฆังทองคำขนาดใหญ่ล้อมร่างของลู่หยางทั้งหมดไว้ภายในทันที เขาปล่อยให้สายฟ้าฟาดลงมาที่ร่างของเขา แต่ก่อนที่มันจะสามารถสัมผัสร่างกายของเขาได้ มันก็ถูุกระฆังทองคำอมตะดูดกลืนเข้าไป

มันไม่ใช่ความสามารถโดยกำเนิดของราชาอสูรฟ้าคำราม ดังนั้นไม่ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหน มันก็ไม่สามารถทำลายระฆังทองคำอมตะได้ นี่คือทักษะการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดของลู่หยาง

เมื่อเห็นการโจมตีอย่างมั่นใจของราชาอสูรฟ้าคะนองนั้นถูกระฆังทองคำอมตะดูดกลืนไปหมดสิ้น ชายหัวล้านก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

“โอ้?” ข้าไม่อาจบอกได้ แต่ว่าไอ้เด็กคนนี้มันก็พอมีลูกเล่นอยู่บ้าง! “

ขณะที่เขาต้องการให้ราชาอสูรฟ้าคะนองดำเนินการโจมตีต่อไป ต้าเฮ่ยก็ได้พุ่งเข้าใส่มันแล้ว ในช่วงเวลาสั้น ๆ ประตูแห่งอเวจีที่มืดสนิทและเสียงคำรามกึกก้องอันไม่รู้จบในสวนก็เริ่มเดือดดาล

แม้ว่าราชาอสูรฟ้าคะนองสามารถเอาชนะราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งได้ แต่ต้าเฮ่ยไม่ใช่อสูรร้ายธรรมดาๆ ยิ่งมันแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ เส้นเลือดของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ก็จะยิ่งหนาขึ้นเท่านั้น เลือดของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์นั้นได้กลับกลายเป็น พลังฉีของราชาภายในตัวต้าเฮ่ย

แม้แต่สัตว์อสูรร้ายที่แข็งแกร่งกว่ามันก็จะรู้สึกถึงภาวะที่ถูกกดขี่ที่อธิบายไม่ได้เมื่อเผชิญหน้ากับมัน เช่นเดียวกับตอนนี้ ถึงแม้ว่าราชาอสูรฟ้าคะนองแข็งแกร่งกว่า แต่ในการต่อสู้อย่างใกล้ชิดกับต้าเฮ่ย มันไม่มีทางเป็นฝ่ายได้เปรียบในช่วงเวลาอันสั้น

“สัตว์ร้ายตัวนี้แปลกนัก!” เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงอสูรร้ายระดับกลาง แต่มันสามารถต้านทานราชาอสูรฟ้าคะนองของข้าได้จริงๆ! ชายหัวล้านรู้สึกถึงลางสังหรณ์เลวลางร้ายในขณะที่เขาพูดอย่างไม่สบายใจ

ขณะที่เขากำลังงุนงงอยู่ ลู่หยางก็รีบปรี่เข้าใส่ชายหัวล้านแล้วซัดกำปั้นที่เต็มไปด้วยพลังที่มีเข้าที่ใบหน้าของชายหัวล้าน

“ผู้พิทักษ์ลั่ว ระวังด้วย!” เว่ยเจียงรีบเตือนเขา

แต่ความเร็วของลู่หยางนั้นเร็วเกินไป หมัดของเขาก็เร็วปานสายลม เขาเข้าประชิดถึงตัวชายหัวล้านในพริบตา ชายหัวล้านไม่มีแม้แต่เวลาเวลาตอบโต้ เขาทำได้เพียงโบกกำปั้นของเขาปัดป้องและเผชิญหน้ากับหมัดของลู่หยางในช่วงเวลาวิกฤตินี้

การปะทะกันของพละกำลังที่แรงกว่าห้าหมื่นจินทำให้เกิดพายุขึ้นระหว่างทั้งสองทันที เว่ยเจียงซ่อนตัวอยู่หลังผู้พิทักษ์ลั่วเพราะเขากลัว แต่เพราะเขาอยู่ใกล้เกินไปเขาจึงถูกลูกหลงไปด้วย เขาไม่มีเวลาที่จะหลบหนีและถูกลูกหลงลอยกระเด็นไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

พลังงานอันทรงพลังแผ่กระจายออกจากแขนของเขาสู่ร่างกายของลู่หยาง และเขารีบถอยห่างออกไปสิบก้าว หลังจากถอยไปสิบก้าวแล้ว เขาก็สามารถขจัดพลังงานที่น่ากลัวนั้นออกไปได้

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมอง เขาก็เห็นว่าผู้พิทักษ์ลั่วก็กุมหน้าอกของเขาอยู่ด้วย ใบหน้าของเขาก็ขาวซีด ลู่หยางเช็ดเลือดจากมุมปากของเขา แต่วิญญาณการต่อสู้ของเขากลับแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ร่างกายของลู่หยางสั่นไหว พลังงานจากธาตุไม้ไหลผ่านทั่วร่างกายของเขาและอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับเมื่อไครู่นี้ก็เกือบจะหายดีแล้ว จากนั้นลู่หยางก็ตะโกน: “อีกทีซิ!”

ลู่หยางย่างเท้าหนึ่งก้าว แล้วร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ ราวกับพยัคฆ์ดุร้ายพุ่งเข้าใส่ผู้พิทักษ์ลั่ว มือทั้งสองของเขาก็เปลี่ยนเป็นกรงเล็บด้วย

“ไอ้เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน!” ผู้พิทักษ์ลั่วกล่าวด้วยความตกใจ

ปฏิกิริยาการตอบโต้ของการจู่โจมครั้งแรกนั้นเร่งรีบไปหน่อย มันไม่ได้แสดงพลังเต็มๆของผู้พิทักษ์ลั่ว แต่นั่นก็ยังไม่ใช่่อะไรที่ผู้คุมอสูรชั้นกลางจะไปเปรียบเทียบได้ อย่างไรก็ตามหลังจากที่ปะทะหมัดกันแล้ว แม้ว่าอาการบาดเจ็บของลู่หยางจะหนักกว่า แต่เขาก็ยังสามารถทำร้ายผู้พิทักษ์ลั่วได้

สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าสำหรับผู้พิทักษ์ลั่วคืออีกฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างชัดเจน แต่ในพริบตา เขาก็กลายเป็นมังกรที่ยังมีชีวิตและเตะต่อยได้

“ฮึ!” แต่น่าเสียดายที่เจ้าประเมินผู้คุมอสูรระดับสูงต่ำเกินไป “

ผู้พิทักษ์ลั่วเย้ยหยันซ้ำแล้วซ้ำอีก เมื่อ ลู่หยางกระโจนเข้าหาเขา เขาเห็นผู้พิทักษ์ลั่วเคลื่อนไหวมือของเขาไปๆมาๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยากปะทะกับลู่หยาง แต่ ลู่หยางรู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งออกมาจากร่างกายของเขาซึ่งพร้อมที่จะปะทุตลอดเวลา

“ความรู้สึกนี้ มันเหมือน … เมื่อตอนที่ข้าใช้ความสามารถเทวะโดยกำเนิดของข้า! “

เมื่อสายฟ้าที่แข็งแกร่งแรงระเบิดออกมาจากมือของผู้พิทักษ์ลั่ว ลู่หยางไม่สงสัยอีกเลย แน่นอนว่าผู้พิทักษ์ลั่วคนนี้มีความสามารถบางอย่างคล้ายกับเขาซึ่งทำให้เขาปลดปล่อยความสามารถโดยธรรมชาติของสงครามสัตว์เลี้ยงสงครามได้!

“บ้าเอ๊ย!” ข้าลืมไปว่าผู้ควบคุมอสูรระดับสูงสามารถปลูกฝังความสามารถโดยกำเนิดของสัตว์เลี้ยงสงครามได้! “

ขณะที่หมัดของลู่หยางกำลังจะปะทะกับลูกบอลสายฟ้า ความคิดหนึ่งของลู่หยางผุดขึ้นมา แล้วพลังรุนแรงก็พุ่งเข้าใส่กำปั้นของเขาในเวลาเดียวกัน เสียงนกร้องที่คมชัดดังออกมาจากร่างกายของลู่หยาง

“อย่าคิดว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่มียุทธวิธีแบบนี้!”

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตาย ลู่หยางเปิดใช้ทักษะเฉพาะตัวที่มีรอยประทับอยู่บนกำปั้นของเขา นั่นคือความสามารถโดยธรรมชาติของวิหคขนฟ้าโดยการเรียกพายุหมุนที่บ้าคลั่งออกมา โชคดีที่ลู่หยางตอบโต้ทันเวลา เขาได้ปล่อยความสามารถเฉพาะตัวออกมาก่อนที่สายฟ้านับไม่ถ้วนจะพุ่งใส่เขา

แต่ทว่า ลู่หยางก็ไม่สามารถหลบได้ สายฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดและพายุหมุนรุนแรงระเบิดขึ้นต่อหน้าลู่หยาง และเมื่อพลังงานรุนแรงทั้งสองพุ่งชนกัน ร่างของลู่หยางก็ลอยกระเด็นไปอีกครั้งหนึ่ง

ยิ่งกว่านั้น ครั้งนี้มันยิ่งรุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว ไม่เพียงแต่เขาลอยไปหลายสิบเมตรเท่านั้น เขายังไอกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“ฮึ!” ไอ้เด็กเหลือขอ! แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าสามารถใช้ความสามารถเทวะเฉพาะตัวได้ยังไง แต่เจ้าก็ยังเด็กเกินไป สนุกกับความโกรธของข้าได้แล้วตอนนี้! “

ชายหัวล้านหัวเราะเสียงดังและเดินไปหาลู่หยางทีละก้าว ในฐานะผู้ควบคุมอสูรระดับสูง จริง ๆ แล้วเขาก็ได้รับบาดเจ็บจากไอ้เด็กเหลือขอชั้นกลางนั่น สิ่งนี้ทำให้ผู้พิทักษ์ลั่วรู้สึกเสียหน้าและโมโห

ด้วยรอยยิ้มที่น่าสยดสยองบนใบหน้าของเขา ฝ่ามือของผู้พิทักษลั่วมีเสียงลั่นของฟ้าร้องอีกครั้งหนึ่ง

“นี่เจ้า!” ไอ้หัวล้าน! การต่อสู้ระหว่างเรายังไม่จบ! ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะเอาชนะเจ้าด้วยตัวของข้าเอง! “

“โอ้?” ผู้พิทักษ์ลั่วหันศีรษะของเขาด้วยความตกใจ เขาเห็นว่าซุนวูลุกขึ้นจากพื้นแล้วและกำลังจ้องมองเขาด้วยท่าทางที่ขี้เล่น