SB:ตอนที่ 101 หมื่นสมบัติ

“ ข้าอยู่ในเมืองทางเหนือมาตั้งหลายปี หากข้าไม่มีคนหนุนหลัง ข้าจะอยู่ได้อย่างไร? เมื่อเจ้านายของข้ารู้เรื่องนี้เขาจะส่งคนมาฆ่ามันแน่นอน! “

เว่ยเจียงคิดอย่างดุเดือดในใจของเขา แต่เขาซ่อนใบหน้าที่น่ากลัวไว้อย่างรวดเร็ว เขาเข้าไปในห้องใกล้ๆ และเริ่มทำความสะอาด

เช้าตรู่ของวันที่สองเอ้อโกวจื่อพาเว่ยเจียงและเย่ฉานไปทำงานในสวนของคฤหาสน์ หลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ สวนที่ถูกทิ้งร้างก็ถูกทำลายลง มันค่อนข้างลำบากสำหรับพวกเขาสามคนในการซ่อมแซม

ซุนวูกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมรับคนเข้าเมืองตงไหลดังนั้นเขาจึงไม่สามารถช่วยเอ้อโกวจื่อได้ เขาได้ แต่ยิ้มกริ่ม “ น้องชายค่อยๆทำ ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ หากมีอะไรก็ให้มันทำ ไม่ต้องคิดว่าพวกมันเป็นคน! “

ลู่หยางเคยบอกเอ้อโกวจื่อ มาก่อนแม้ว่าทั้งสองคนจะยอมจำนนแล้วแต่เขาก็ไม่รู้ในใจพวกมันซ่อนแผนร้ายอะไรไว้ เขาจะไม่ใจดีกับพวกนี้ เขาสั่งให้เอ้อโกวจื่อเข้มงวดกับพวกเขามากขึ้นเป็นพิเศษ มันเป็นแรงงานฟรี ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ใช้มัน

รอก่อนเถอะ! เมื่อเจ้านายข้ามาถึง ความอัปยศอดสูนี้ข้าจะคืนให้เจ้าสิบเท่าร้อยเท่า! เขาเป็นแค่คนหน้าใหม่ ต่อให้เขามีความแข็งแกร่งแล้วไงล่ะ? ในสถานที่เช่นเมืองทางเหนือ ไม่มีใครกล้าต่อต้านเจ้านายข้า! “

ในขณะที่เว่ยเจียงกำลังทำงานหนักเขาก็คิดในใจอย่างเกลียดชังและร่องรอยของความเหี้ยมโหดก็เผยออกมาจากมุมปากของเขา ในตอนนั้นลู่หยางก็บังเอิญเดินออกจากประตูและเห็นการแสดงออกของเว่ยเจียงอย่างชัดเจน

“เตี๋ยซู่! แส้ที่ข้าให้เจ้าอยู่ที่ไหน เฆี่ยนมันอีก! “

เอ้อโกวจื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นดึงแส้ออกจากหลังของเขาและฟาดมันไปทางด้านหลังของเว่ยเจียงอย่างรุนแรง

“พี่หยาง พวกเขาทำงานดีนะ พวกเขาไม่ได้อู้เลย ” เอ้อโกวจื่อกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

ลู่หยางแสยะยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวบริสุทธิ์ของเขาและกล่าวว่า: “ตอนนี้ข้ากำลังจะไปที่ตำหนักหมื่นสมบัติ ข้าต้องการเฆี่ยนพวกมันก่อนที่จะออกไปเพราะข้ากลัวว่าหลังจากข้าออกไปแล้วพวกมันทั้งสองจะอู้งาน “เพื่อที่ว่าเมื่อใดที่ข้าออกไปเป็นเวลานาน พวกมันจะไม่กล้ามีความคิดชั่วร้าย”

ฟันขาวของเขาเผยให้เห็นความเย็นเยือก พุ่งไปที่สันหลังของเว่ยเจียง ภายใต้สายตาจ้องมองของลู่หยาง ราวกับว่าความคิดชั่วร้ายของเขาถูกมองออกหมด

“เขารู้ได้ยังไง? หรืออาจเป็นได้ว่าผู้ชายคนนี้สามารถมองทะลุความคิดของข้าได้? “เว่ยเจียงคิดด้วยความกลัว

จากนั้นเขาก็เผยให้เห็นใบหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตนทันทีและงอเข่าของเขาในขณะที่เขาพูดกับลู่หยาง: “ดูแลตัวเองด้วย เจ้านาย ทาสคนนี้ไม่กล้ามีความคิดชั่วร้าย!”

“นั่นก็จะเป็นการดีที่สุด หากข้ารู้ว่าเจ้ามีความคิดชั่วร้ายแล้วละก็ เจ้าจะไม่ได้รับการอภัย! ” ลู่หยางพูด และเดินตรงเข้าไปในเมืองตงไหล!

ตำหนักหมื่นสมบัตินี่ค่อนข้างคล้ายกับตำหนักเมฆาม่วง อย่างไรก็ตามพวกเขาดูสง่างามมาก และสมบัติในนั้นยอดเยี่ยมเหลือเกิน

ในใจกลางเมืองตงไหล มีอาคารสูงหลายหมื่นตารางเมตร นอกจากนี้ยังมีความสูงเจ็ดชั้นและทั้งหมดเป็นของตำหนักหมื่นสมบัติ ตั้งแต่ชั้นหนึ่งถึงชั้นที่ห้าแต่ละชั้นมีสินค้าหลากหลายชนิดที่จัดแสดงอยู่ สำหรับสองชั้นบนสุดเป็นที่ตั้งของตำหนักหมื่นสมบัติ

ลู่หยางเหลือบไปที่ตำหนักหมื่นสมบัติและตัดสินใจเข้าไปดูข้างใน อย่างน้อยเขาก็อยากจะเห็นความแตกต่างระหว่างตำหนักหมื่นสมบัติและตำหนักเมฆาม่วง เพื่อที่เขาจะได้คิดหาวิธีจัดการกับมัน

“ สวัสดีขอรับนายท่าน มีอะไรให้ข้าช่วยไหม “

ขณะที่ลู่หยางเดินเข้าไปในประตูขุมทรัพย์มากมายมหึมาคนรับใช้ก็เดินขึ้นไปหาเขาทันทีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทัศนคติของเขาดีมาก ลู่หยางจ้องมองคนรับใช้และคนรับใช้ก็เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

เขาโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับลู่หยางเขาถอยออกไปอย่างมีชั้นเชิง เมื่อเห็นว่าคนรับใช้รู้งานขนาดนี้ ปากของลู่หยางก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย

ครั้งแรกที่ลู่หยางเข้าสู่ตำหนักเมฆาม่วงเขาได้รู้กฎของคลังสินค้าขนาดใหญ่แห่งนี้แล้ว ลูกค้าแต่ละชั้น ก็จะมีคนรับใช้แต่ละชั้นมาคอยต้อนรับ

เมื่อเขาจ้องมองคนรับใช้ เขาได้เผยฝีมือระดับผู้ฝึกอสูรชั้นกลางให้มันรู้ ผู้รับใช้เข้าใจโดยธรรมชาติว่าลู่หยางหมายถึงอะไร ผู้ฝึกอสูรระดับกลางไม่ใช่สิ่งที่เขาซึ่งเป็นคนรับใช้ธรรมดาจะต้อนรับดังนั้นเขาจึงกลับไปรายงานอย่างเชื่อฟัง ในไม่ช้าจะมีบุคคลระดับสูงกว่ามารับลู่หยาง

ลู่หยางรออย่างเงียบ ๆ และไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เห็นชายวัยกลางคนเดินมาหาลู่หยางพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเขา

ชายวัยกลางคนเดินมาตรงหน้าลู่หยางและแนะนำตัวเองทันที “สวัสดีขอรับ แขกผู้มีเกียรติ ข้าเป็นคนรับใช้ระดับสูงของตำหนักหมื่นสมบัติถ้าท่านมีความต้องการใด ๆ โปรดบอกข้า ตำหนักหมื่นสมบัติของเราจะตอบสนองทุกความต้องการของท่าน “

หน้าประตูตำหนักหมื่นสมบัติ ลู่หยางเห็นคำกล่าว”ตราบเท่าที่ท่านมีเงิน ท่านจะได้ทุกสิ่ง”

คำกล่าวนี้แสดงถึงความแข็งแกร่งของตำหนักหมื่นสมบัติในมุมหนึ่ง หากมีของที่หาซื้อไม่ได้ที่นี่ก็เป็นไปได้ว่าเมืองตงไหลทั้งเมืองจะไม่สามารถหาซื้อได้

ลู่หยางเข้าประเด็น: “ข้าต้องการดูวิชาฝึกอสูรระดับกลาง พาข้าไปที”

“ วิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางทั้งหมดอยู่ที่ชั้นสอง ชั้นแรกมีเพียงสิ่งของที่ใช้โดยผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับต้นเท่านั้น ทาสชั้นสูงตอบอย่างสุภาพ

ลู่หยางเดินตามหลังคนรับใช้ชั้นสูงและถาม: “ข้าได้ยินมาว่าข้าสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ข้าต้องการที่นี่ ข้าสงสัยว่ามีอาวุธจิตวิญญาณในกองสมบัติมากมายนี่หรือไม่?”

“มีขอรับ!” ผู้รับใช้ระดับสูงกล่าวอย่างหนักใจ“ อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านั้นเป็นสมบัติหายาก ตั้งอยู่บนชั้น 4 ขึ้นไปเท่านั้น “แต่…”

“ท่านคิดว่ากำลังของข้าไม่เพียงพอและข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะขึ้นไป?”

ข้ารับใช้ระดับสูงหัวเราะและพูดว่า: “จริงๆแล้วตำหนักหมื่นสมบัติของเรามีความเป็นจริงมากกว่านี้ ความแข็งแกร่งไม่อยู่ในสายตาเรา ตราบเท่าที่ท่านมีเงิน ท่านจะได้ทุกสิ่ง “

ทันทีหลังจากนั้นผู้อาวุโสได้แนะนำกฎของตำหนักหมื่นสมบัติให้กับเขา ในตำหนักนี้ตราบใดที่ลูกค้าใช้เงินมากกว่าหนึ่งหมื่นคริสตัลพวกเขาจะได้รับตำแหน่งแขกผู้มีเกียรติ ด้วยเอกลักษณ์นี้เขาจะมีสิทธิพิเศษมากมายแม้กระทั่งในตำหนักชิงสมบัติ ตำหนักหมื่นสมบัติไม่ได้มองที่ความแข็งแกร่ง แต่อยู่ที่ระดับแขกผู้มีเกียรติ

ใช้หมื่นผลึกเพื่อเป็นแขกผู้มีเกียรติ แสนผลึกเพื่อเป็นแขกชั้นเงิน ล้านผลึกเพื่อเป็นแขกชั้นทอง สำหรับแขกผู้มีเกียรติระดับทองคำขาว มีเพียงชนชั้นสูงเท่านั้นที่ได้รับ เมื่อได้รับตำแหน่งทองคำขาวพวกเขาจะมีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่ระดับที่สี่และห้าของ ตำหนักหมื่นสมบัติ

“อ๋อก็อย่างนั้นแหละ” ลู่หยางก็นึกบางอย่างได้ เขาเปรียบเทียบกฎของที่นี่กับกฎของตำหนักเมฆาม่วงในใจของเขาและยังรู้สึกว่ากฎของที่นี่นั้นเข้มงวดกว่ามาก

จากนั้นเขาก็ถามคนรับใช้ว่า “เนื่องจากท่านขายทุกอย่างที่นี่ข้าสงสัยว่ามีการรับซื้อหรือไม่”

ข้ารับใช้อาวุโสยิ้มอีกครั้งแล้วพูดว่า “ตามผู้น้อยมา! ท่านต้องการอะไร! “

“ปริมาณการซื้อขายของที่นี่ไม่สามารถคำนวณได้ทุกวัน ไม่ว่าเราจะมีทรัพยากรมากแค่ไหน แต่ก็มีบางครั้งที่เราไม่สามารถจัดหาได้ ดังนั้นจึงมีโกดังใต้ดินขนาดใหญ่สำหรับเก็บทรัพยากรในกรณีที่เราต้องการ หากเราใช้ทรัพยากรในคลังจนหมดเราต้องเปลี่ยนแปลงสิ่งของบางอย่างจากภายนอกเพื่อให้ธุรกิจดำเนินต่อไปได้ “

ลู่หยางขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เขารู้สึกว่ามีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างตำหนักหมื่นสมบัติกับกฎของมัน

เขาจึงถามอย่างเร่งรีบว่า: ท่านกำลังพูดว่าเมื่อคลังสมบัติหมดทรัพยากรเท่านั้นที่จะถูกนำกลับมาใช้ใหม่ แล้วตอนปกติละ”

“น้องชายท่านต้องล้อเล่นแน่ๆ ทุกคนรู้ดีว่าตำหนักหมื่นสมบัติเป็นโรงงานแปรรูปที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไหลทั้งหมด สิ่งที่ผู้ควบคุมสัตว์อสูรใช้ทุกวันล้วนสร้างขึ้นโดยเรา “ นอกจากนี้เรายังมีสำนักงานใหญ่อยู่เบื้องหลัง สำนักงานใหญ่จะจัดหาสินค้าให้เราโดยตรงโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาการแปรรูปเหล่านั้นอีกต่อไป ” ข้ารับใช้หัวเราะและกล่าวใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ผลิตอย่างเดียวไม่มีการรับซื้อ ดูเหมือนว่าที่นี่จะดีกว่าตำหนักเมฆาม่วงเสียอีก ลู่หยางพึมพำกับตัวเอง

ผู้รับใช้ระดับสูงจึงพูดต่อ“ แน่นอนว่าไม่ใช่แน่นอน เราจะไม่รับซื้อสิ่งธรรมดา ๆ กลับคืนมา แต่หากมีสมบัติหายากหรือมีค่ามากมายตำหนักของเราก็จะรับมัน “

ลู่หยางเผยรอยยิ้มที่เบี้ยวและพูดว่า: “ท่านควรพาข้าไปดูเทคนิคการควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางจากนั้นให้ชุดเสื้อผ้าแก่ข้า”

เขายากจนมากเขาจะขายสมบัติหายากได้อย่างไร? เขาแค่ต้องการซื้อวิชาการควบคุมสัตว์อสูรระดับกลาง หารายได้และใช้มัน

“ถ้าเป็นเช่นนั้น … ” “ งั้นข้าจะต้องใช้เทคนิคบางอย่าง” ลู่หยางคิดอย่างเงียบ ๆ

หลังจากเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ผู้รับใช้ระดับสูงนำมาให้เขาก็สวมชุดดำ ทั้งหมดนี้เป็นสินค้าชั้นดีที่ทำจากขนของสัตว์อสูรระดับสูงซึ่งมีราคาหลายพัน หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้วลู่หยางก็หล่อขึ้นมาก

“ทำไมข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าข้าหล่อขนาดนี้” เขากล่าวอย่างหลงตัวเอง

เมื่อซื้อวิชาการควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางลู่หยางบอกคนรับใช้โดยเฉพาะว่าเอาต้นฉบับมาให้เขา ผู้รับใช้ระดับสูงมองไปที่ลู่หยางอย่างแปลกประหลาด แต่ก็ยังคงนำม้วนคัมภีร์มาให้ลู่หยาง แม้ว่ามันจะค่อนข้างเก่า แต่มันก็เป็นวิชาการควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาว

“เด็กคนนี้พยายามจะทำอะไร” เขาจะใช้จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อต้นฉบับทำไม ไม่ใช่ว่าเขาจะนำไปฝึกฝนหรอกรึ? “ ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดว่าลู่หยางเป็นผู้จารึก แต่เมื่อเขาเห็นว่าลู่หยางอายุไม่เกินยี่สิบปีเขาก็ปฏิเสธความคิดนี้อย่างรวดเร็ว

“ จริงๆแล้วถ้าเป็นเพียงเพื่อการฝึกฝน ไม่สำคัญว่าจะเป็นต้นฉบับหรือไม่  ข้าสงสัยว่าท่านต้องการเปลี่ยนหรือไม่…” เขาเตือน

ลู่หยางยิ้มส่ายหัวและพูดว่า: “ไม่จำเป็นสิ่งที่ข้าต้องการคือต้นฉบับ!”